Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Grzelak Sędzia WSA Grażyna Śliwińska (spr.) Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2008 r. sprawy ze skargi H. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na broń palną sportową 1. uchyla zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji w [...] z dnia [...] marca 2008 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Komendanta Głównego Policji na rzecz skarżącego H. B. kwotę 457 (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją w dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...] Komendant Główny Policji działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268 a ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 10 ust. 1 i 3 oraz pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jednolity Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania H. B. od decyzji Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] z dnia [...] marca 2008 r., nr [...] odmawiającej wydania pozwolenia na broń palną sportową utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące okoliczności:

H. B. we wniosku złożonym do Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] zwrócił się o wydanie pozwolenia na posiadanie dwóch egzemplarzy broni palnej sportowej do celów sportowych: bocznego i centralnego zapłonu. Wskazywał, iż od dawna interesuje się strzelectwem sportowym, że w latach 80-tych strzelał z broni małokalibrowej bocznego zapłonu w kole strzeleckim LOK przy [...], a następnie w kole LOK przy [...], do jego rozwiązania. W późniejszym okresie uprawiał strzelectwo z broni pneumatycznej, krótkiej i długiej. W 1999 r. uzyskał licencję PZSS w dziedzinie strzelań pneumatycznych. W 2007 r. wstąpił do sekcji strzeleckiej [...] w ramach której uczestniczył wielokrotnie w zawodach klubowych, strzelając z własnej broni czarno-prochowej oraz broni klubowej bocznego i centralnego zapłonu. Posiada patent strzelecki oraz licencję w dyscyplinach: strzelań pneumatycznych, kulowych i śrutowych. Za radą trenera chciałby zakupić wnioskowaną broń, po to by być jej jedynym użytkownikiem, co da mu szansę poprawy swoich wyników w strzelaniu.

Do wniosku dołączył dokumenty potwierdzające podane okoliczności, orzeczenia lekarskie i psychologiczne potwierdzające zdolność do dysponowania bronią oraz komunikaty i dyplomy z zawodów strzeleckich organizowanych przez macierzysty klub w 2007 r.: w dniu 14 kwietnia 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy zajęcie 3 miejsce na 16 uczestników, w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 10 miejsce na 16 uczestników; w dniu 13 maja 2007 r. w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 11 miejsce na 11 uczestników; w dniu 10 czerwca 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy 3 miejsce na 14 uczestników, a w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 3 miejsce na 13 uczestników; w dniu 9 września 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy 3 miejsce na 11 uczestników, w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 5 miejsce na 11 uczestników; w dniu 11 listopada 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy 3 miejsce na 11 uczestników, w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 4 miejsce na 14 uczestników; w dniu 9 grudnia 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy 3 miejsce na 16 uczestników; w dniu 22 grudnia 2007 r. w konkurencji pistolet sportowy 6 miejsce na 21 uczestników, zaś w konkurencji pistolet centralnego zapłonu 14 miejsce na 16 uczestników, a w konkurencji karabinek sportowy 3 miejsce na 7 uczestników.

Organ I instancji powołując się na zgromadzony materiał dowodowy, także w oparciu o własne ustalenia, m.in. opinię z miejsca zamieszkania, informację o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego oraz zeznania strony ustalił nadto, że strona strzela na treningach i zawodach, przy czym na treningach używa broni klubowej, a na zawodach korzysta z broni innych członków klubu, raz w tygodniu trenuje na strzelnicy w [...], bierze udział w każdych zawodach klubowych, a od roku 2008 r. także w zawodach organizowanych przez Okręgowy Związek Strzelectwa Sportowego w [...]. Ponadto uzyskała złotą odznakę strzelecką z pistoletu bocznego zapłonu. Do protokołu strona dołączyła komunikaty i dyplomy z zawodów w 2008 r. potwierdzające, iż plasuje się ona w pierwszej piątce startujących.

Oceniając zebrany materiał dowodowy organ I instancji jednakże wskazał, iż w przypadku wnioskodawcy nie zachodzą okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń. Nie uzyskuje on ponadprzeciętnych wyników w strzelectwie sportowym i można zaliczyć go do grona doświadczonych, długoletnich strzelców sportowych. Uznał, że jest zawodnikiem początkującym.

W odwołaniu do Komendanta Głównego Policji strona powołała się na długoletnie zainteresowania strzelectwem sportowym, bo od lat 70-tych. Dopiero w krótkim okresie lat 90-tych, ze względu na sytuację rodzinną i zawodową musiała zaniechać czynnego uprawiania strzelectwa sportowego, jednakże często strzelała z broni pneumatycznej krótkiej i długiej, na którą posiada pozwolenie od 1994 r. Obecnie w sekcji strzeleckiej [...] posiada 3 egzemplarze broni czarno prochowej (pistolet, rewolwer i karabin), z której trenuje i strzela na zawodach klubowych. Pomimo braku broni centralnego i bocznego zapłonu, próbuje trenować z tego rodzaju broni, dzięki życzliwości kolegów z klubu, którzy użyczają jej swojej broni. Taka sytuacja jest uciążliwa i utrudnia jej możliwość swobodnego trenowania i udział w zawodach. Także koszt amunicji kupowanej na terenie każdej strzelnicy przez osobę nie posiadającą pozwolenia na broń jest 3-4 krotnie wyższy od ceny, jaką płaci w sklepie osoba posiadająca pozwolenie. Nadto uciążliwe jest każdorazowe dopasowywanie broni do własnych preferencji.

Strona zakwestionowała prezentowaną przez organ I instancji wykładnią art. 10 ustawy o broni i amunicji. Ustawa bowiem nie stawia warunku, ze pozwolenie na broń palną sportową może być wydane jedynie wybitnym zawodnikom. Jest doświadczonym, długoletnim strzelcem sportowym, z tym że od kwietnia 2007 r. czynnie bierze udział we wszystkich zawodach klubowych i wielokrotnie zajmuje miejsca na podium, uzyskał patent i licencję strzelecką oraz złotą odznakę strzelecką. Zmiana klubu nie wchodzi w grę ze względu na koleżeński klimat i korzystne warunki finansowe członkostwa. Podkreśliła brak okoliczności negatywnych, określonych w art. 15, 16, 17 i 18 ustawy o broni i amunicji wnosząc o uchylenie decyzji organu I instancji i wydanie jej pozwolenia.

Komendant Główny Policji po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego uznał decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji [...] za zasadną.

Wskazał, ze pozwolenie na broń, zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, m.in. do celów sportowych (ust. 3 pkt 3) wydaje się, jeżeli powołane przez wnioskodawcę okoliczności uzasadniają takie rozstrzygnięcie. Istotne jest, że ocenę, czy podane okoliczności uzasadniają wydanie takiego pozwolenia przeprowadza właściwy organ Policji. Jednakże brak po stronie osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń przesłanek negatywnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy, nie może być utożsamiane z obowiązkiem wydania takiej osobie pozwolenia na broń. M.in. w wyroku z dnia 25 marca 2003 r., nr III SA-1863/01 (LEX nr 121778) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że " wnioskodawca spełnia co prawda kryteria formalne, ale nie stwarza to dla organów Policji obowiązku udzielenia mu zezwolenia". Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, np. w wyroku z dnia 30 sierpnia 2005 r. nr VI SA/Wa 913/05, niepublik.).

Organ odwoławczy wywiódł, że przyjęcie innego rozwiązania stałoby w sprzeczności z reglamentacyjnym charakterem ustawy o broni i amunicji. Organy Policji mają obowiązek oczekiwać od osób ubiegających się o pozwolenie na posiadanie broni, w tym broni palnej sportowej, iż wykażą one ponadprzeciętne okoliczności, wyróżniające je z ogółu społeczeństwa, uzasadniające przyznanie tego indywidualnego prawa. Stanowisko to jest akceptowane w orzecznictwie sądów administracyjnych, na które się powołał. Wynika z niego, że osoby ubiegające się o pozwolenie na broń palną sportową powinny wykazać się ponadprzeciętnymi wynikami sportowymi uzyskiwanymi w zawodach strzeleckich. Uznał za nietrafne zarzuty obrazy prawa materialnego z powodu braku ustawowego upoważnienia dla organów Policji do ustalania szczegółowych kryteriów mogących stanowić podstawy do wydania pozwolenia na broń sportową, nadinterpretacji art. 10 ustawy oraz przekroczenia granic zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.) przez organ I instancji.

Ocenił, że przedstawione przez stronę okoliczności nie uzasadniają konieczności wyposażenia strony w indywidualną broń palną do celów sportowych. Wyciągi protokołów z udziału w zawodach strzeleckich i komunikaty potwierdzają osiąganie dobrych, ale nie wyróżniających lokat. Są to jedynie zawody klubowe, gdzie liczba uczestników w konkurencjach plasuje się od 5 do 25. Strona nie wskazywała na udział w zawodach sportowych wyższej rangi, np. okręgowych, krajowych i innych. Przyznając uprawnianie w przeszłości strzelectwa z broni pneumatycznej organ zarzucił, że strona dopiero od 2007 r. zaczęła czynnie uprawiać strzelectwo z broni, o którą się ubiega. Stąd ocenił, że uprawia strzelectwo sportowe bardzo krótko i w sposób rekreacyjny. Brak wyróżniających wyników w rywalizacji sportowej nie daje podstaw do przyjęcia, iż występuje w jej przypadku ponadprzeciętna potrzeba posiadania indywidualnej broni sportowej, skoro może się to odbywać na dotychczasowych zasadach. Ocenił, że nie jest szczególnym wyróżnieniem uzyskanie odznaki strzeleckiej, skoro na tą okoliczność powołuje się większość wnioskodawców. Za nieprzekonywujący uznał argument, iż od 1994 r. strona posiada pozwolenie na broń pneumatyczną. Licencję sportową do uprawiania sportu z tego rodzaju broni uzyskała w 1999 r., a dokumenty potwierdzające jej udział w sporcie strzeleckim z broni, o którą się ubiega wskazują, iż zaczęła się nią posługiwać dopiero od 2007 r.

Na poparcie takiej argumentacji organ odwoławczy przytoczył orzeczenia sądów administracyjnych w podobnych sprawach, iż zaspokojenie w omawianym zakresie potrzeb strony może i powinno odbywać się w ramach klubu strzeleckiego, który zapewnia dostęp do broni. Dbając o swojego zawodnika powinien zapewnić mu broń dostosowaną do jego potrzeb, a chcąc zaspokoić potrzeby swoich członków, w tym właśnie strony, może wystąpić o pozwolenie na kolejne jednostki broni. Niewypełnianie tego zadania przez klub strzelecki nie może stanowić przesłanki obligującej organ Policji do wydania stronie pozwolenia na broń.

Strona nie przekonała organu odwoławczego, iż brak własnej broni sportowej uniemożliwi jej udział w zawodach strzeleckich. Interes strony w uzyskaniu pozwolenia na broń palną sportową do celów sportowych musi ustąpić interesowi społecznemu, dla którego - zważywszy na reglamentacyjny charakter ustawy o broni i amunicji - jest istotne, aby pozwolenia na broń uzyskiwały jedynie osoby, które wykażą konieczność czy też niezbędność jej posiadania w zakresie ustalonym celem, do którego broń ma być przeznaczona. Strona, potrzeby takiej nie udowodniła.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie H. B. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, której zarzucił naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, a to art. 10 ust. 1 i 3 ustawy o broni i amunicji poprzez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż powołane przepisy uzależniają wydanie pozwolenia na broń od osiągania ponadprzeciętnych wyników w sporcie strzeleckim oraz interesu społecznego uzasadniającego wydanie takowego pozwolenia;

2. przepisów postępowania, a to art. 6 k.p.a. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji w oparciu o przesłanki nieznane ustawie o broni i amunicji, tj. w oparciu o ocenę wyników skarżącego w sporcie strzeleckim oraz istnienia interesu społecznego uzasadniającego wydanie takowego pozwolenia.

Uzasadniając zarzuty podniósł m.in., że wykazał istnienie przesłanek pozytywnych warunkujących wydanie pozwolenia na broń, jak i jednoczesny brak przesłanek negatywnych do udzielenia takiego pozwolenia. Decyzje wydawane przez organy Policji w tego rodzaju sprawach nie mają natomiast charakteru uznaniowego. Stąd też, organy Policji dopuściły się naruszenia prawa materialnego i procesowego, poprzez tworzenie nieznanych ustawie przesłanek wydania pozwolenia na broń, odwołując się do oceny osiągnięć skarżącego w sporcie strzeleckim.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Podkreślił, że zgodnie z dyspozycją przepisu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 z późn. zm.), zwanej dalej również uobia, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Z obowiązujących norm nie można wywodzić powszechnego prawa obywateli do posiadania broni. Organy Policji, mając na uwadze ustanowioną reglamentację pozwoleń na broń podyktowaną względami bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz prawo do swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.) kierowały się indywidualnymi i rzeczywistymi potrzebami wnioskodawcy, rozważając czy zachodzi sytuacja szczególna, czyli czy występują po stronie ubiegającego się okoliczności faktyczne, uzasadniające wydanie przedmiotowego pozwolenia.

W utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany został pogląd, iż samo spełnienie przez wnioskodawcę wymogów formalnych, określonych w ustawie o broni i amunicji oraz przepisach wykonawczych (np. brak karalności, wykazanie zdolności zdrowotnej i psychicznej do dysponowania bronią, a nawet posiadanie uprawnień do uprawiania sportów strzeleckich) nie jest jeszcze wystarczające do uzyskania przedmiotowego pozwolenia. Wnioskodawca musi zatem powołać okoliczności, które w sposób niekwestionowany potwierdzają potrzebę indywidualnego posiadania broni palnej do określonego celu. W przypadku broni sportowej do takich okoliczności można zaliczyć jedynie intensywne uprawianie sportów strzeleckich przez osoby osiągające znaczące wyniki w rywalizacji sportowej, tak np. wybitnego zawodnika sportów strzeleckich czy instruktora szkolenia strzeleckiego. Nie sposób bowiem przyjąć, że uprawnienie takie mogłoby być udzielane każdemu, kto tylko uprawia strzelectwo i uczestniczy we współzawodnictwie sportowym. Dlatego treść przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wskazuje na obowiązek wnioskodawcy wykazania konieczności wydania mu pozwolenia na posiadanie określonego rodzaju broni, okolicznościami wyróżniającymi go na tle ogółu obywateli. Skarżący potrzeby takiej nie dowiódł.

Udział Skarżącego we współzawodnictwie sportowym ma charakter rekreacyjnego uprawiania tej dyscypliny sportu i ogranicza się jedynie do udziału w zawodach sportowych organizowanych w ramach klubu strzeleckiego, do którego należy. Skarżący nie uczestniczy (poza dotychczas jednym przypadkiem) w zawodach strzeleckich rangi choćby okręgowej, a zatem nie może zostać uznany za zawodnika osiągającego znaczące wyniki w sporcie strzeleckim, tym bardziej, że czynne uprawianie strzelectwa z broni, o którą się ubiega, rozpoczął dopiero w 2007 r.

Nawet posiadanie przez Skarżącego licencji i patentu strzeleckiego oraz sam fakt przynależności do klubu strzeleckiego czy też możliwość i chęć poprawiania własnych umiejętności strzeleckich przy użyciu własnej broni, z całą pewnością nie mają charakteru szczególnego, wyróżniającego go spośród innych osób ubiegających się o broń palną sportową, a są one wręcz typowe, gdyż powołują się na nie w zasadzie wszystkie osoby uprawiającego tego rodzaju dyscyplinę i chcące posiadać własną broń sportową. Sam fakt spełniania kryteriów formalnych określonych w art. 15 oraz art. 16 uobia, a nawet przynależność do klubu strzeleckiego nie są natomiast okolicznościami obiektywnie uzasadniającymi konieczność wyposażenia Skarżącego w indywidualną broń palną do celów sportowych.

Brak własnej broni sportowej nie uniemożliwia ani nie ogranicza Skarżącemu możliwości rekreacyjnego uprawniania strzelectwa, treningów oraz udziału w zawodach strzeleckich. Może on to z powodzeniem czynić przy wykorzystaniu broni klubowej. Jak natomiast wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 kwietnia 2003 r. sygn. III SA 1998/01 (niepubl.), kluby czy towarzystwa strzeleckie istnieją nie po to aby ich członkowie mogli, niejako w sposób automatyczny uzyskiwać pozwolenia na broń palną sportową lecz to na tych podmiotach, a nie organach Policji ciąży statutowy obowiązek stwarzania i zapewnienia swoim członkom odpowiednich warunków do uprawiania sportów strzeleckich. Nie stanowi zatem okoliczności uzasadniającej wydanie indywidualnego pozwolenia na broń palną sportową, członkostwo Skarżącego w klubie sportowym oraz chęć poprawiania wyników sportowych czy umiejętności strzeleckich przy użyciu własnej broni, skoro powinność zapewnienia odpowiedniej broni do treningów czy współzawodnictwa spoczywa właśnie na klubie strzeleckim, w tym celu utworzonym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 z 2002 r., poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu, kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy i nie jest związany zarzutami skargi ani jej wnioskami.

W myśl art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.)- zwanej dalej p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w składzie orzekającym zważył, iż argumenty skargi H. B. nie są pozbawione zasadności.

Sąd administracyjny kontrolując decyzję administracyjną bada jej zgodność z prawem nie zaś jej celowość, a kontrola decyzji uznaniowej – bo taki charakter ma zaskarżone decyzja - zmierza do ustalenia, czy organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego i czy uzasadnił rozstrzygnięcie sprawy dostatecznie zindywidualizowanymi przesłankami, mając na względzie zastosowaną normę materialnoprawną.

Mają rację organy Policji co do tego, iż z obowiązujących norm cytowanej na wstępie ustawy o broni i amunicji nie można wywodzić powszechnego prawa obywateli do posiadania broni, bowiem ma ona charakter reglamentacyjny. Niemniej jednak sformułowanie przepisu art. 10 ust. 1 wskazuje, że wykazanie istnienia okoliczności, które z zasady uzasadniają wydanie pozwolenia na broń i przy jednoczesnym braku ustawowych przeciwwskazań (art. 15) zobowiązuje organy Policji do wydania pozwolenia na broń. Ustawodawca wskazał przy tym, w sposób przykładowy w art. 10 ust. 3 takie okoliczności, które uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Wśród tych przykładów wymienione jest posiadanie broni w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy).

W ocenie Sądu, organy Policji prawidłowo przyjęły, iż uprawianie strzelectwa powinno być realizowane przede wszystkim przy użyciu broni należącej do stowarzyszenia lub klubu strzeleckiego. Organizacje te tworzy się po to, aby umożliwić członkom uprawianie strzelectwa sportowego i rekreacyjnego bądź wyczynowego, a nie po to, aby określona grupa ludzi uzyskała indywidualne pozwolenie na broń (tak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 kwietnia 2003 r., sygn. akt III SA 1998/01, niepubl.).

Sąd podziela także pogląd, że brak po stronie wnioskodawców negatywnych przesłanek posiadania broni oraz fakt przynależności do klubu strzeleckiego, posiadanie licencji strzeleckiej uprawniającej do udziału w zawodach, a także patentu strzeleckiego nie są okolicznościami uzasadniającymi w sposób wystarczający posiadanie własnej broni sportowej. Pozwalają one bowiem na czynne uprawianie sportu strzeleckiego w klubie sportowym przy użyciu broni klubowej, ale nie wystarczają do uzyskania prawa do własnej broni.

Oznacza to, że organy Policji miały prawo przyjąć, mając na względzie potrzebę ujednolicenia zasad wydawania pozwoleń na broń sportową, że wyniki uzyskane w tej dziedzinie sportu mogą być kryterium, w ramach czynnego udziału strony w zawodach strzeleckich. Niewątpliwie na ocenę wyników ma wpływ ranga zawodów strzeleckich.

Jednakże, zdaniem Sądu w składzie orzekającym, sprowadzenie przez organy Policji wymogu ustawowego, czyli przekonywujących argumentów uzasadniających wydanie pozwolenia - wyłącznie do udowodnienia wybitnych i ponadprzeciętnych wyników sportowych wnioskodawcy - nie znajduje podstaw w powołanej normie. Dlatego nie można odmówić słuszności zarzutowi skargi, iż okolicznością uzasadniającą, w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, przyznanie pozwolenia na broń jest m.in. uprawianie sportu strzeleckiego. Ustawodawca nie wymienił bowiem – przy uprawianiu tego sportu - jednoczesnego wymogu uzyskiwania wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych. Natomiast powołane orzecznictwo wymienia te przesłanki jako przykład, a nie normę prawną.

Z wykładni językowej przepisu art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji wynika, że organy Policji mają obowiązek wydać pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności faktyczne, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie. Oznacza to, że wydanie pozwolenia na broń palną - przy przestrzeganiu zasady, że może to mieć miejsce w sytuacjach szczególnych - jest uzależnione od wystąpienia po stronie wnioskującej okoliczności faktycznych, które uzasadniają wydanie takiego pozwolenia. Zatem organy Policji nie mogą kierować się swobodnym uznaniem przy wydawaniu przedmiotowych pozwoleń. Mają natomiast prawo swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), przy ustalaniu, czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia jego wydanie. Niewątpliwie subiektywne życzenia osoby ubiegającej się o pozwolenie, jej zamiłowanie do tego sportu nie mogą być uznane za wystarczające do wydania pozwolenia na broń palną. Organy Policji winny się kierować rzeczywiście uzasadnionymi, indywidualnymi i obiektywnie istniejącymi potrzebami wnioskodawców, mając na względzie ustawową reglamentację pozwoleń na broń podyktowaną względami bezpieczeństwa.

Nie jest trafny argument organu, co do jednolitości orzecznictwa sądów administracyjnych prezentujących argumentację taką, jak w zaskarżonej decyzji.

W wyroku z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt II OSK 1082/06 (niepubl.) Naczelny Sąd Administracyjny wyraził bowiem jednoznaczny pogląd, że wymaganie przez organy Policji przy wydawaniu pozwolenia na broń sportową uzyskiwania szczególnych i ponadprzeciętnych wyników w sportach strzeleckich został wprowadzony jako dodatkowe – pozaustawowe – kryterium w przyznawaniu tego prawa. Jak wskazał NSA w cytowanym wyroku, z żadnego przepisu nie wynika, iż tylko osiąganie wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych uzasadnia przyznanie pozwolenia na posiadanie broni. Podkreślił, że prawo do broni nie jest nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe, a przyznanie go zawodnikowi może właśnie służyć podniesieniu jego kwalifikacji sportowych. Wskazał, że zgodnie z przepisami § 6 pkt 4 i § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 listopada 2001 r. w sprawie uprawiania sportów o charakterze strzeleckim (Dz. U. Nr 141, poz. 1586) patent strzelecki uprawnia do ubiegania się o wydanie pozwolenia na broń sportową i potwierdza zakres kwalifikacji sportowych jakie spełnia osoba ubiegająca się o wydanie zezwolenia na taką broń na podstawie odrębnych przepisów.

Nie ulega wątpliwości i pozostaje poza sporem, że skarżący posiada uprawnienie do ubiegania się o pozwolenie na broń sportową, zatem, co wyżej wskazano, organy powinny zindywidualizować przesłanki stanowiące argumentację rozstrzygnięcia opierając je o zasady prawa materialnego.

Jak wynika z uzasadnienia wniosku strona powoływała się na potrzebę podniesienia kwalifikacji sportowych poprzez posiadanie broni indywidualnej. Wykazywała przy tym uzyskiwanie dobrych, co ustalił organ, wyników zawodów klubowych. Argumentem było twierdzenie, że możliwość poprawy wyników sportowych daje czynne trenowanie strzelectwa na broni indywidualnej, bo broń klubowa, nie dostosowana do osoby, nie daje takich możliwości. Do takiej argumentacji, w okolicznościach niniejszej sprawy, organ się nie odniósł, z naruszeniem zasady określonej w art. 107 § 3 k.p.a. Odniesieniem tym nie może być ogólne powołanie się na brak przesłanki pozaustawowej: czyli uzyskiwania wybitnych, ponadprzeciętnych wyników w strzelectwie sportowym i wskazując na możliwość zmiany klubu. Zasadą jest bowiem, w świetle art. 107 § 3 k.p.a., iż uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać przyczyny, z powodu których innym dowodom organ odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

W ocenie Sądu, akceptacja stanowiska organów Policji w niniejszej sprawie prowadziłaby także do sanowania całkowicie dowolnego wprowadzenia przez te organy pozaustawowego kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych". Argumentacja zawarta w uzasadnieniu nigdzie nie konkretyzuje jakie uzyskiwane wyniki i w jakiej rangi zawodach strzeleckich uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń. Wszak wnioskodawca może uznawać, w świetle złożonego w sprawie materiału dowodowego, że przyjęte jako podstawowe kryterium wyniki na broni klubowej już osiąga i są one wystarczająco dobre, by ubiegać się o pozwolenie na indywidualną broń sportową. Wykazuje uzyskanie trzeciej lokaty w siedmiu konkurencjach i czwartej lokaty w ósmej konkurencji - na 13 konkurencji, w których brał udział i podnosi, że osiągane wyniki klubowe byłyby znacznie lepsze, gdyby posiadał broń indywidualną, dostosowana do jego potrzeb.

Zdaniem Sądu, zastosowanie przez organy Policji dowolnego, niesprecyzowanego kryterium braku wyróżniających stronę lokat w zawodach sportowych powoduje, że nie można odeprzeć zarzutu dowolności rozstrzygnięcia. Także zarzucając stronie niską rangę zawodów - jedynie klubowe, a nie okręgowe, krajowe czy inne – organ nie wskazuje, z naruszeniem art. 107 § 3 k.p.a., na czym oparł przyjęte wymogi.

Ubocznie należy zwrócić uwagę, że skoro przyznanie pozwolenia na broń uzasadnia sam fakt uprawiania łowiectwa (co wynika z art. 10 ust. 3 pkt 2), a nie wybitne osiągnięcia w tej dziedzinie, to należy uznać, że stwarzanie dodatkowych, pozaustawowych kryteriów przy uprawnianiu strzelectwa sportowego jest niedopuszczalne.

Powołane w tej materii przez organ stanowisko orzecznictwa nie wiąże Sądu orzekającego w niniejszej sprawie.

Wobec tego, że prawo do legalnego posiadania broni jest ściśle reglamentowane należy w pełni zaakceptować pogląd, że tylko wykazanie po stronie wnioskodawcy szczególnych okoliczności, odróżniających go od ogółu obywateli, uzasadnia jego przyznanie. Nie można jednak pominąć faktu, że ogół społeczeństwa nie uprawia strzelectwa sportowego. Niewątpliwie taką szczególną okolicznością, ustaloną wszak przez organ Policji i podlegającą ocenie, jest fakt czynnego uprawiania przez skarżącego sportu w sposób zorganizowany – aktualnie w ramach sekcji strzeleckiej [...] i po uzyskaniu koniecznego patentu strzeleckiego. Ocenie organu umknął ustalony fakt, że wnioskodawca od wielu lat interesuje się czynnym uprawianiem tego sportu, wcześniej na innej broni i po krótkiej przerwie w latach 90-tych, spowodowanej sprawami osobistymi, do niego powrócił zdobywając kolejne uprawnienia.

Wskazane okoliczności te, mimo dokonanych ustaleń, nie były – z naruszeniem cytowanego wyżej przepisu art. 107 § 3 k.p.a. przedmiotem zindywidualizowanych rozważań organu w dokonanej ocenie, co może mieć istotny wpływ na wynik rozstrzygnięcia. W świetle przyjętej, niepełnej oceny ustaleń faktycznych należało stwierdzić uznać naruszenie prawa materialnego art. 10 ust. 1 i ust. 3 ustawy o broni i amunicji poprzez błędną ich wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w sposób mający wpływ na wynik sprawy, co zostało wskazane na wstępie. Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ uwzględni powyższe wskazania dokonując oceny materiału dowodowego w tej, zindywidualizowanej sprawie w świetle przesłanek określonych w podstawie materialnoprawnej rozstrzygnięcia mającej zastosowanie.

Powyższe uchybienia uzasadniają uchylenie obu zaskarżonych decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a i c p.p.s.a., na mocy art. 152 wstrzymanie ich wykonalności oraz zasądzenie kosztów postępowania na podstawie art. 200 p.p.s.a.