Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Robert Sawuła Sędziowie: Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia del. NSA Andrzej Wawrzyniak /spr./ Protokolant: starszy inspektor sądowy Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 28 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej H. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 24 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Ke 461/14 w sprawie ze skargi H. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie czasowego odebrania zwierząt oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 24 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Ke 461/14, po rozpoznaniu sprawy ze skargi H. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie czasowego odebrania zwierząt, oddalił skargę.

Wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:

Dnia [...] stycznia 2014 r. Komendant Komisariatu Policji w Strawczynie powiadomił Wójta Gminy M., że prowadzi dochodzenie w sprawie nieumyślnego narażenia w okresie od wiosny 2013 r. do 6 stycznia 2014 r. w C. określonych osób na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez niewłaściwe zabezpieczenie trzech psów, stanowiących własność H. D. Dnia [...] stycznia 2014 r. lekarz weterynarii, który dnia [...] stycznia 2014 r. odbył oględziny na działce [...], stanowiącej własność T. D., syna H. D., zawiadomił organ o braku wykonania przez właściciela bud i kojca dla psów. Wniósł o odebranie psów z działki T. D. w związku z brakiem warunków utrzymania zwierząt.

Decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. znak [...] Wójt Gminy M. na podstawie art. 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 856) oraz art. 104 i art. 107 kpa orzekł o czasowym odebraniu H. D. trzech psów utrzymywanych na posesji w M. przy ul. Z (działka nr [...]) i przekazaniu ich do schroniska dla zwierząt.

W uzasadnieniu organ I instancji przedstawił przebieg postępowania i podjęte czynności, wskazując w szczególności, że w trakcie oględzin w dniu [...] stycznia 2014 r. ustalono, że na nieruchomości znajdują się trzy psy, z czego dwa są uwiązane na łańcuchach, a trzeci biega wolno po posesji. Psy na łańcuchach są uwiązane przy prowizorycznych schronieniach wykonanych z odpadów. Ponadto ustalono, że psy są agresywne, gdy ktokolwiek zbliża się do nieruchomości. Sama nieruchomość jest ogrodzona i zamknięta. Na nieruchomości brak kojca lub kojców dla psów. Następnie organ przywołał art. 7 ust. 1 w związku z art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt i stwierdził, że w związku ze złymi warunkami, w jakich utrzymywane są psy, pozostawienie ich na niezamieszkałej nieruchomości powoduje agresję tych zwierząt i stwarza bezpośrednie zagrożenie dla mieszkańców miejscowości i innych zwierząt. Podał, ze koszt pobytu jednego psa w schronisku wynosi 15 zł na dobę i zaznaczył, że jeżeli zostaną spełnione warunki określone w art. 7 ust. 6 ustawy o ochronie zwierząt, odebrane zwierzę podlega zwrotowi.

Odwołując się od powyższej decyzji H. D. podał, że psy objęte są stałą opieką weterynaryjną, szczepione według kalendarza szczepień, właściwie żywione i zadbane oraz że chociaż nieruchomość nie jest zamieszkała, jest na niej codziennie, a czasem dwukrotnie w ciągu doby. Psy mają przygotowane nowe budy, które będą zamontowane na działce. Skarżący zarzucił, że na terenie gminy są psy, które znajdują się w jeszcze gorszych warunkach, bądź takie, które nie mają bud oraz kojców.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2014 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach, po rozpatrzeniu odwołania, na podstawie art. 138 1 pkt 1 kpa utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu Kolegium przywołało art. 5, art. 6 ust. 1 a i ust. 2 pkt 10, art. 7 ust. 1, 1a - 1c, 2 i 4 ustawy o ochronie zwierząt i stwierdziło, że w sprawie zachodzą przesłanki z ustawy o ochronie zwierząt, które przemawiają za odebraniem H. D. psów, utrzymywanych w niewłaściwych warunkach bytowych, tj. przetrzymywanych na uwięzi bez zapewnienia im właściwego schronienia oraz wyposażenia bud w kojce (niezbędne wobec agresywnego zachowania psów oraz stwierdzonych ataków agresji na ludzi).

Odnosząc się do twierdzenia H. D., że psy mają odpowiednie szczepienia, oraz że były odpowiednio karmione, organ odwoławczy stwierdził, że informacji tych organ I instancji w toku postępowania nie zweryfikował, jednak pozostają one bez rozstrzygającego wpływu na wynik sprawy, gdyż wydanie decyzji o czasowym odebraniu zwierząt uzasadnia utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, przez co należy rozumieć także brak zapewnienia im odpowiedniego schronienia, to jest bud, zabezpieczających zwierzęta przed złymi warunkami atmosferycznymi (chłodem, deszczem czy upałem) oraz kojców (umożliwiających zwierzętom bezpieczny wybieg bez konieczności przetrzymywania ich na łańcuchu). Prowizoryczne schronienia, jakie miały psy, wykonane z odpadów, bez kojców, nie stanowiły o zapewnieniu przez właściciela należytych warunków bytowania psom, nawet jeśli psy były szczepione i regularnie karmione.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze podniosło, że wskazana przez H. D. okoliczność, że na terenie gminy są psy, które znajdują się w jeszcze gorszych warunkach, bądź takie, które nie mają bud oraz kojców, nie zwalnia go od obowiązku zapewnienia psom, stanowiącym jego własność, odpowiednich warunków nie tylko w zakresie szczepień i dostępu do karmy, ale również i możliwości schronienia oraz właściwego zabezpieczenia, tak by nie stanowiły one zagrożenia dla innych ludzi. Brak zapewnienia psom należytych warunków bytowania, jaki w ocenie organów obu instancji miał miejsce w rozpatrywanym przypadku, daje organom podstawy do uznania, że warunki jakie stworzył psom H. D. były niewłaściwe w rozumieniu ustawy o ochronie zwierząt i zaistniały przesłanki do orzeczenia o przymusowym czasowym odebraniu zwierząt.

Odnosząc się do argumentu H. D., że psy mają już przygotowane budy, które będą zamontowane na działce, Kolegium wskazało, że przyczyną czasowego zatrzymania zwierząt był nie tylko brak bud, ale i kojców.

Mając powyższe na uwadze, Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że w sprawie zaistniały określone cytowaną ustawą przesłanki przemawiające za odebraniem zwierząt H. D. Odnosząc się do kosztów związanych z transportem, utrzymaniem i koniecznym leczeniem weterynaryjnym, Kolegium stwierdziło, że kwestia ta będzie przedmiotem osobnego rozstrzygnięcia organu I instancji, w odrębnym postępowaniu. Niniejsza decyzja rozstrzyga jedynie kwestię czasowego odebrania psów. Wprawdzie w uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał na koszty, ale o tych kosztach nie rozstrzygał.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję wniósł H. D., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, w której zarzucił naruszenie:

- art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt przez bezzasadne przyjęcie, że skarżący dopuścił się znęcania nad zwierzętami,

- art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt poprzez wadliwą interpretację sprzeczną z ratio legis tego przepisu,

- art. 7 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt w związku z art. 156 § 1 pkt 5 kpa przez niepodjęcie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów, jakimi zostaje obciążona strona postępowania w związku z czasowym odebraniem psów,

- art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa poprzez niewywiązanie się przez organ odwoławczy z obowiązku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i rozpatrzenia go,

- art. 107 § 3 kpa w związku z art. 12 kpa przez niezawarcie w uzasadnieniu decyzji wszystkich wymaganych prawem elementów,

- art. 7 kpa poprzez naruszenie zasady proporcjonalności - wadliwe wyważenie słusznego interesu strony oraz interesu społecznego.

Na podstawie art. 145 § 1 pkt 2 w związku z art. 135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności decyzji organu odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji.

W uzasadnieniu skarżący zarzucił, że podstawą decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego stała się wadliwa interpretacja art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt. Przejawami niewłaściwych warunków bytowych w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego są: przetrzymywanie psów na uwięzi, niezapewnienie im właściwego schronienia oraz niewyposażenie bud w kojce. Taka wykładnia jako dowolna i mało precyzyjna jest wadliwa.

W ocenie skarżącego, ustawodawca wyraźnie łączy niewłaściwe warunki bytowania z zadawaniem albo świadomym dopuszczaniem do zadawania zwierzętom bólu lub cierpień. Egzemplifikacją takiego stanu faktycznego jest "utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji" (art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt). Utrzymywanie zwierząt w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji jako wyraz niewłaściwych warunków bytowania stanowi przejaw znęcania się nad zwierzętami, tj. zadawania albo świadomego dopuszczania do zadawania im bólu lub cierpień. Poprzez egzemplifikację stanów rzeczy wypełniających pojęcie "niewłaściwych warunków bytowych" ustawodawca wskazuje kierunek interpretacji art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt i nakazuje wiązać różne inne stany faktyczne z przesłanką zadawania albo świadomego dopuszczania do zadawania zwierzętom bólu lub cierpień. Interpretacja art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt, przyjęta przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, oddziela przesłankę niewłaściwych warunków bytowania od definicji znęcania się - zadawania albo świadomego dopuszczania do zadawania zwierzętom bólu lub cierpień.

Skarżący wywodził, że każdy z przejawów wadliwie rozumianego przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze znęcania się jest wątpliwy oraz podniósł, że zgodnie z art. 4 pkt 15 ustawy o ochronie zwierząt "właściwe warunki bytowania" to zapewnienie zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami danego gatunku, rasy, płci i wieku. Zarzucił, że organ odwoławczy nie dostrzegł w decyzji organu I instancji wady w postaci braku rozstrzygnięcia w kwestii kosztów związanych z czasowym odebraniem skarżącemu psów. Z przepisu zawartego w art. 7 ust. 5 ustawy wynika, że do należności z tytułu kosztów, o jakich mowa w ust. 4, stosuje się przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W orzecznictwie sądów administracyjnych podnosi się, że "ustalenie rzeczonych należności związanych z dalszym utrzymaniem, leczeniem, czy transportem zwierzęcia już po wydaniu decyzji o jego odebraniu właścicielowi wymykałoby się bowiem spod kontroli zarówno organu II instancji, jak i sądu administracyjnego. Dlatego też zasadny jest wniosek, że decyzja w przedmiocie czasowego odebrania zwierząt, w tym wypadku psów, z której nie wynika w jakiej wysokości należnościami została obciążona strona, dotknięta jest wadą związaną z jej niewykonalnością" (wyroki WSA w Łodzi z dnia 6 maja 2010r., II SA Łd 990/09 oraz z 25 listopada 2011r., II SA/Łd 1000/11, CBOSA; wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 listopada 2004r. II SA/Ka 2417/02, LEX nr 523947).

W opinii skarżącego, organ odwoławczy nie wywiązał się z obowiązku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i rozpatrzenia go, przez co naruszył art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa. Organ odwoławczy nie udowodnił, że skarżący zadawał albo świadomie dopuszczał do zadawania psom bólu lub cierpień. Organy nie ustaliły, czy przetrzymywanie psów na uwięzi jest bezprawne dlatego, że łańcuchy są krótsze niż 3 m. Nie wzięły też pod uwagę wyjaśnień skarżącego dotyczących: szczepień psów, karmienia ich, jego starań o zapewnienie psom godnych warunków życia, znaczenia jego częstych wizyt na nieruchomości.

Zdaniem skarżącego, stwierdzone w toku oględzin fakty, że dwa psy uwiązane są na łańcuchach przy prowizorycznych budach wykonanych z odpadów, a trzeci pies biega wolno po nieruchomości, nie mogą stanowić podstawy do zastosowania art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt. Zgodnie z art. 10a ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, "zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna", jednak zakaz ten - jak stanowi art. 10 ust. 4 - nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście. Organ I instancji ustalił właśnie, że nieruchomość jest niezamieszkała, ogrodzona i zamknięta. Z kolei stwierdzenie, że psy są agresywne, gdy ktokolwiek zbliża się do posesji, o niczym nie świadczy. Stwierdzenie, że psy są spokojne, gdy ktokolwiek zbliża się do posesji, mogłoby wprawić każdego właściciela w stan troski o swoje bezpieczeństwo. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wskazuje na znęcanie się skarżącego nad jego psami.

Skarżący podkreślił, że obowiązek prawidłowego ustalenia stanu faktycznego jest szczególnie istotny w sprawie, w której przedmiotem rozstrzygnięcia organu administracji publicznej jest zobowiązanie strony do wykonania obowiązku, w sytuacji podjęcia działań o charakterze represyjnym. Materiał dowodowy w takim przypadku powinien być kompletny. Zarzucił, że w motywach zaskarżonej decyzji – wbrew dyspozycji art. 107 § 3 kpa – organ odwoławczy nie wskazał dowodów, na których się oparł, ani nie wyjaśnił, dlaczego wyjaśnieniom skarżącego złożonym w odwołaniu od decyzji odmówił mocy dowodowej i braku wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

W opinii skarżącego, wymienione wady decyzji nie mogą prowadzić do uznania, że organy administracji orzekające w sprawie prawidłowo wyważyły słuszny interes strony oraz interes społeczny, czym naruszyły art. 7 kpa.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując argumentację wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W zaskarżonym kasacyjnie wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach uznał, że skarga nie jest zasadna.

W ocenie Sądu, organ odwoławczy miał podstawy do utrzymania w mocy decyzji Wójta Gminy M. W toku postępowania administracyjnego organ I instancji zebrał materiał dowodowy konieczny dla ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonał prawidłowej subsumcji. Właściwie zostały zinterpretowane i zastosowane przepisy ustawy o ochronie zwierząt.

Sąd nie podzielił zarzutów naruszenia przepisów postępowania – art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa, art. 107 § 3 kpa oraz art. 7 kpa. Stwierdził, że w postępowaniu administracyjnym przeprowadzona została dwukrotnie wizja lokalna na przedmiotowej posesji przez organ orzekający z udziałem skarżącego – właściciela przebywających na tej nieruchomości trzech psów. Oględzin dokonał także lekarz weterynarii, który po stwierdzeniu braku warunków utrzymania psów zawnioskował ich odebranie. Wyniki tych oględzin wskazują, że trzy psy, przetrzymywane na działce niezamieszkałej, ogrodzonej nie miały bud, a dwa z nich uwiązane były na łańcuchach przy prowizorycznych schronieniach wykonanych z odpadów, trzeci pies (bez zębów) biegał wolno po posesji. Schronienia psów były wykonane z odpadów – wraków kabin samochodowych, desek, płyt eternitowych, cerat. Załączone do akt sprawy zdjęcia z wizji, wykonanej w zimie, potwierdzają, że na nieruchomości nie ma bud dla psów, są natomiast różne niezabezpieczone odpady. Sąd I instancji zauważył, że fakt braku właściwych pomieszczeń dla psów przyznał także skarżący, skoro w toku postępowania zobowiązał się do wybudowania 3 bud dla psów, a także 3 sztuk kojców "dla polepszenia warunków ich bytowania", określając termin wykonania do 31 grudnia 2013 r. W dniu [...] stycznia 2014 r. oraz [...] stycznia 2014 r. pracownicy organu (przy udziale funkcjonariuszy Komisariatu Policji w Strawczynie) nie stwierdzili umieszczenia na działce bud, ani kojców. Skarżący w odwołaniu od decyzji organu I instancji podał, że "ma przygotowane nowe budy, które w tym tygodniu będą zamontowane na działce". Nie wykonał tego jednak do czasu faktycznego odebrania psów, co miało miejsce dnia [...] kwietnia 2014 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach podzielił zawarte w uzasadnieniu decyzji stanowisko organu, że wyniki oględzin wskazują na utrzymywanie psów w stanie niechlujstwa (art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt), co stanowi formę znęcania się nad zwierzętami (art. 6 ust. 2 ustawy). W związku z tym nie jest uzasadniony zarzut skargi naruszenia art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt przez bezzasadne przyjęcie, że skarżący dopuścił się znęcania nad zwierzętami oraz art. 6 ust. 2 pkt 10 tej ustawy poprzez wadliwą interpretację sprzeczną z ratio legis tego przepisu. Przytoczywszy treść powyższych unormowań Sąd wywiódł, że niewłaściwe warunki bytowania, to nie tylko wskazane w przywołanym przepisie przykłady, ale również brak zapewnienia zwierzętom właściwego schronienia przed chłodem, upałem, deszczem, śniegiem, przetrzymywanie ich na terenie, na którym narażone są na uszkodzenia ciała. Zwierzę bowiem jest istotą żyjąca, zdolną do odczuwania cierpienia, a człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę, co wynika także z art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania (art. 5 ustawy), przez co należy rozumieć traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewnienie mu opieki i ochrony, w myśl art. 4 pkt 1 ustawy (por. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2013 r., sygn. akt II OSK 1743/11, LEX 1361605, wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 2 sierpnia 2007 r., sygn.. akt II SA/Go 202/07, LEX 523945 - wyrok NSA z dnia 16 lutego 2009 r., sygn.. akt II OSK 261/08). Ustawowa definicja rażącego zaniedbania przykładowo wskazuje, że zaniedbanie może polegać m.in. na utrzymywaniu zwierząt w niewłaściwym pomieszczeniu i nadmiernej ciasnocie. W sprawie niniejszej stwierdzono natomiast, że psy nie mają zapewnionego właściwego schronienia przed chłodem, deszczem, upałem, przebywają na terenie, na którym narażone są na uszkodzenie ciała. Nie postawiono zatem zarzutu głodzenia zwierząt, czy też niewłaściwego ich karmienia, a także braku szczepień; nie chodziło również o fakt przetrzymywania psów na uwięzi, ten fakt został jedynie stwierdzony podczas oględzin. Podstawę przymusowego odebrania zwierząt stanowiła bowiem okoliczność ich niewłaściwego przetrzymywania, która, wbrew zarzutom skargi, została w sposób wyczerpujący wykazana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd I instancji zaznaczył, że agresywność psów skarżącego także nie była sama w sobie okolicznością powodującą ich czasowe odebranie skarżącemu; taka przesłanka nie jest przewidziana w ustawie. Stwierdzone agresywne zachowanie, potwierdzone przez funkcjonariuszy Policji (składane przez mieszkańców skargi) było jedynie przyczyną zainteresowania się właściwych organów warunkami, w jakich przebywają te zwierzęta.

W opinii Sądu, zobowiązanie się skarżącego do wybudowania 3 bud dla psów oraz 3 kojców dla polepszenia warunków bytowania świadczy o tym, że skarżący miał świadomość faktu przebywania zwierząt w niewłaściwych warunkach, bez zabezpieczenia przed złymi warunkami atmosferycznymi, na terenie z różnymi odpadami stwarzającymi dla nich zagrożenie. Takiego bowiem schronienia nie spełniały prowizoryczne schronienia wykonane z odpadów, narażające zwierzęta na uszkodzenia ciała. Wyposażenie bud w kojce nie jest wymogiem ustawowym, jednak, jak słusznie zauważył organ odwoławczy, umożliwiłoby to zwierzętom bezpieczny wybieg bez konieczności przetrzymywania na uwięzi.

Sąd Wojewódzki zauważył, że odebranie psów ma charakter tymczasowy, wobec czego skarżący może, po usunięciu stwierdzonych w toku postępowania administracyjnego uchybień i spełnieniu wymagań właściwego przetrzymywania zwierząt psy odzyskać.

Zdaniem Sądu I instancji, nie jest także zasadny zarzut naruszenia art. 7 ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt w związku z art. 156 § 1 pkt 5 kpa - przez niepodjęcie rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów, jakimi zostaje obciążona strona postępowania w związku z czasowym odebraniem psów. Sąd w tym względzie nie podzielił stanowiska wyrażonego przez skarżącego, powołującego się na wskazane w skardze wyroki sądów administracyjnych. W ocenie Sądu orzekającego, decyzja o czasowym odebraniu zwierząt nie musi zawierać rozstrzygnięcia ustalającego wysokość kosztów transportu, utrzymania i koniecznego leczenia zwierząt. Brak orzeczenia w tym zakresie w decyzji o czasowym odebraniu zwierząt nie stanowi o niewykonalności decyzji, podjętej w oparciu o art. 7 ust. 1 lub 3 ustawy, która podlega natychmiastowemu wykonaniu (art. 7 ust. 2), a w przypadku określonym w art. 7 ust. 3 ustawy, jest wydawana już po odebraniu zwierząt. Zgodnie z ustawą dotychczasowy właściciel lub opiekun jest zobowiązany do ponoszenia tych kosztów (art. 7 ust. 4). W ocenie Sądu, określenie w decyzji o odebraniu zwierząt konkretnej wysokości kosztów utrzymania i koniecznego ich leczenia będzie z reguły niemożliwe (por. wyroki: WSA w Białymstoku z dnia 29 kwietnia 2014r., sygn. akt II SA/Bk 62/14; WSA w Szczecinie z dnia 6 listopada 2013r., sygn. akt II SA/Sz 965/13; WSA w Poznaniu z dnia 27 czerwca 2012r., sygn. akt II SA/Po 254/12; WSA w Olsztynie z dnia 21 listopada 2013 r.).

Mając powyższe na względzie Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) – zwanej dalej p.p.s.a.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł H. D., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1) przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 151 p.p.s.a., poprzez bezzasadne oddalenie skargi w sytuacji, gdy skarga powinna zostać uwzględniona;

2) przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa, poprzez wadliwe uznanie, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach miało podstawy do utrzymania w mocy decyzji Wójta Gminy M., gdyż w toku postępowania administracyjnego organ I instancji zebrał materiał dowodowy konieczny dla ustalenia okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy oraz dokonał prawidłowej subsumpcji;

3) prawa materialnego poprzez wadliwą wykładnię, to jest art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy o ochronie zwierząt, poprzez oddzielenie przesłanki niewłaściwych warunków bytowania od definicji znęcania się – zadawania albo świadomego dopuszczania do zadawania zwierzętom bólu lub cierpień.

Na tej podstawie skarżący kasacyjnie skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718), zwanej dalej p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeśli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 tej ustawy, a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak, to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej i rozpatruje wniesioną kasację w nawiązaniu do wyraźnie wyartykułowanym norm prawa, których naruszenie zostało zarzucone Sądowi pierwszej instancji.

Stosownie do art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, jeżeli nie ma usprawiedliwionych podstaw albo jeżeli zaskarżone orzeczenie mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną wniesioną w niniejszej sprawie, należy stwierdzić, iż nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie, kwestionowany przez niego wyrok został podjęty z naruszeniem przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 151 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa, a także prawa materialnego poprzez wadliwą wykładnię art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 856).

Powyższe zarzuty nie są uzasadnione.

W pierwszej kolejności należy podkreślić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach – wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie – dokonał prawidłowej wykładni art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt.

W myśl tego przepisu, przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, a w szczególności utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji.

Jak trafnie wywiódł Sąd I instancji, niewłaściwe warunki bytowania, to nie tylko wskazane w przywołanym przepisie przykłady, ale również brak zapewnienia zwierzętom właściwego schronienia przed chłodem, upałem, deszczem, śniegiem, przetrzymywanie ich na terenie, na którym narażone są na uszkodzenia ciała. Takie właśnie okoliczności zachodziły w rozpatrywanej sprawie i to one były podstawą przymusowego odebrania zwierząt. Sąd Wojewódzki słusznie przy tym podkreślił, że okoliczność niewłaściwego przetrzymywania psów, stanowiąca podstawę przymusowego odebrania zwierząt, wbrew zarzutom skargi, została w sposób wyczerpujący wykazana w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w związku z art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa stwierdzić trzeba, że uzasadnienie zaskarżonego kasacyjnie wyroku zawiera zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a zatem w pełni spełnia wymogi określone w art. 141 § 4 p.p.s.a. Sąd I instancji nie mógł przy tym naruszyć art. 7 kpa w związku z art. 77 § 1 kpa, ponieważ przepisów tych w ogóle nie stosował. Ustawą regulującą procedurę sądowoadministracyjną jest bowiem Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a nie Kodeks postępowania administracyjnego. Wbrew też wywodom zawartym w omawianym zarzucie, Sąd Wojewódzki szczegółowo odniósł się do kwestii stosowania wyżej wymienionych przepisów procedury administracyjnej przez organ administracyjny, gdyż zarzuty ich naruszenia przez organ stawiane były już w skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Stanowisko Sądu w tym względzie należy uznać za prawidłowe.

Skoro omówione wyżej zarzuty skargi kasacyjnej okazały się nieuzasadnione, nie jest też zasadny zarzut naruszenia art. 151 p.p.s.a. W realiach niniejszej sprawy Sąd administracyjny nie miał podstaw do uwzględnienia skargi, a zatem zasadnie ją oddalił, zgodnie z tym przepisem.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, na mocy art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.