Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński, sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi Ł. P. i M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] w przedmiocie odmowy określenia środowiskowych uwarunkowań dla planowanego przedsięwzięcia oddala skargę

Wnioskiem z dnia [...] grudnia 2017 r. Ł. i M. P. (zwani dalej: "Inwestorami") wystąpili do Burmistrza Miasta A. o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia polegającego na skupie złomu i metali kolorowych na działce nr [...] położonej w obrębie [...] przy ul. [...] w A..

W dniu [...] stycznia 2018 r. Burmistrz Miasta A. wydał decyzję nr [...] odmawiającą wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia, ze względu na fakt, że jego lokalizacja jest niezgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja ta została jednak uchylona na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] marca 2018 r. nr [...], a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

W wyniku ponownie przeprowadzonego postępowania Burmistrz Miasta A. wydał w dniu [...] sierpnia 2018 r. kolejną decyzję nr [...] odmawiającą wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia, ze względu na fakt, że jego lokalizacja jest niezgodna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Decyzja ta również została uchylona na mocy decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Suwałkach z dnia [...] października 2018 r. nr [...], a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. W uzasadnieniu decyzji kasacyjnej Kolegium wskazało, że wobec zaistniałej pomiędzy Inwestorami a organem I instancji, rozbieżności co do oceny zgodności lokalizacji planowanego przedsięwzięcia z postanowieniami obowiązującego na tym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obejmującego tereny miasta Augustowa położone w ciągu projektowanej drogi krajowej Nr [...], zatwierdzonego uchwalą Rady Miejskiej w A. z dnia [...] grudnia 1999 r. nr [...] (Dz. Urz. Woj. P. z 2000 r., Nr [...], poz. [...]; zwanego dalej: "planem miejscowym"), a także ze względu na fakt, że rozbieżności tych nie da się wyjaśnić na podstawie znajdującego się w aktach sprawy wypisu z ww. planu miejscowego i kserokopii części rysunku planu (ze względu na ich małą czytelność), konieczne jest przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego przez powołanie biegłego geodety i zlecenie mu naniesienia granic działki nr [...] na mapę odzwierciedlającą kontury poszczególnych terenów (kompleksów) wyszczególnionych na rysunku planu. W ocenie Kolegium dowód ten pozwoli na jednoznaczne ustalenie, czy lokalizacja planowanej inwestycji jest zgodna z zapisami planu miejscowego. Ze względu zaś na inne wady postępowania oraz samego aktu (tj. brak dołączenia do wniosku Inwestorów załączników wymaganych treścią art. 74 ust. 1 pkt 3 i 3a ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko - Dz.U. z 2017 r., poz. 1405 ze zm. zwanej dalej: "ustawą środowiskową"; niewłaściwą treść sentencji oraz brak zawarcia w uzasadnieniu aktu wszechstronnego i wyczerpującego przedstawienia okoliczności faktycznych uznanych za udowodnione, w tym analizy wszystkich postanowień planu miejscowego, która uzasadniłaby stanowisko organu I instancji o braku zgodności inwestycji z zapisami tego planu), Kolegium odstąpiło od uzupełnienia postępowania wyjaśniającego na etapie postępowania odwoławczego na zasadzie art. 136 k.p.a.

W toku ponownie prowadzonego postępowania Burmistrz Miasta A. zlecił uprawnionemu geodecie naniesienie granic działki nr 739/4 na mapę odzwierciedlającą kontury poszczególnych terenów wyszczególnionych na rysunku planu miejscowego, zaś po uzyskaniu dokumentacji od uprawnionego geodety wydał kolejną decyzję odmawiającą wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia (decyzja z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...]). W jej uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że uprawniony geodeta zaznaczył granice działki nr [...] na części graficznej planu miejscowego oraz sporządził uproszczony wyrys z planu w skali 1:2000, na którym zaznaczył granice działki nr [...] oraz wskazał na dwa kompleksy na których położona jest przedmiotowa działka, tj. [...] (teren istniejących upraw polowych i użytków zielonych) i [...] (ulice dojazdowe na terenie projektowanych usług). Organ stwierdził zatem, że w znacznej części jest to teren uprawianych rolniczo roślin polowych oraz grunty rolne zajęte pod uprawę traw, zarówno naturalnych jak i powstałych w wyniku działalności rolniczej. Użytki zielone dostarczają paszy zielonej latem, a zimą siano i kiszonkę. Pozostała część terenu przeznaczona jest z kolei pod ulicę dojazdową. W zapisach tych nie ma zaś wskazania o możliwości prowadzenia jakichkolwiek usług. W związku z tymi ustaleniami organ I instancji wskazał, że na przedmiotowej działce można prowadzić działalność rolniczą a nie skup złomu i metali kolorowych. Ponadto organ wyjaśnił na podstawie których dokumentów ustalił krąg stron postępowania, a także odwołał się do opinii Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w A. z [...] lipca 2018 r. nr [...] oraz opinii Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w B. z [...] czerwca 2018 r. nr [...], w których stwierdzono, że nie istnieje konieczność przeprowadzenia oceny oddziaływania przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko.

Decyzją z dnia [...] lutego 2019 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. utrzymało w mocy ww. decyzję, wskazując w uzasadnieniu, że jedną z zasad determinujących wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, wymaganą w odniesieniu do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jest zgodność lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami planu miejscowego, jeżeli został on uchwalony – o czym stanowi art. 80 ust. 2 ustawy środowiskowej. Organ odwoławczy odwołał się do zapisów planu miejscowego, stwierdzając, że kserokopia części rysunku planu, na którym położony jest obszar planowanej inwestycji jest mało czytelna, w związku z czym na jej podstawie nie jest możliwe jednoznaczne stwierdzenie, w których kompleksach położona jest działka 739/4. Stwierdził przy tym, że wyjaśniającym ww. wątpliwość dowodem jest dokumentacja sporządzona przez biegłego geodetę, który wkreślił granice ewidencyjne ww. działki na mapie w skali 1:5000, stanowiącej część graficzną planu miejscowego i sporządził uproszczony wyrys z planu w skali 1:2000, na którym zaznaczył granice działki nr [...] oraz wskazał na dwa kompleksy na których jest ona położona, tj. [...] i [...]. Organ odwoławczy wskazał, że ustalenia szczegółowe dla tych oznaczeń zawarte są w § 1 ust. 2 i 3 uchwały zatwierdzającej plan miejscowy, wedle których kompleks o symbolu [...] stanowią tereny istniejących upraw polowych i użytków zielonych, zaś tereny położone w kompleksie symbolu [...] przeznaczone są pod ulice dojazdowe na terenie projektowanych usług. W konsekwencji Kolegium podzieliło ustalenia organu I instancji, że plan miejscowy przewiduje inne przeznaczenie działki [...], niż planowane przez Inwestorów.

Kolegium dokonało ponadto analizy ustaleń ogólnych dla całego obszaru objętego planem miejscowym, zawartych w § 1 ust. 1 uchwały zatwierdzającej plan miejscowy, wskazując, że wynika z nich, że głównym przeznaczeniem terenów jest projektowana droga krajowa Nr [...] w relacji wieś B. - wieś M. oraz zabudowa usługowa i urządzenia techniczne związane z funkcjonowaniem tej drogi. Dopuszczona została realizacja zabudowy zagrodowej lub ogrodniczej na wszystkich terenach, z wyjątkiem lasów, przy uwzględnieniu zasad ustalonych w § 1 ust. 1 pkt 1 uchwały oraz ustaleniach szczegółowych dla terenów wyróżnionych na rysunku planu – o czym stanowi § 1 ust. 1 pkt 1.6 uchwały. W ocenie Kolegium postanowienia planu nie formułują żadnych dodatkowych ustaleń odnośnie możliwości lokalizowania skupu złomu na poszczególnych terenach objętych planem, w tym na terenie oznaczonym na rysunku symbolem [...].

Skargę do sądu administracyjnego na powyższą decyzję wywiedli do tut. Sądu Ł. i M. P., zaskarżając ją w całości i zarzucając jej:

I. naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) naruszenie art. 7 k.p.a. przez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego, a tym samym naruszenie słusznego interesu skarżących;

2) naruszenie art. 8 k.p.a. przez prowadzenie postępowania przez organ zarówno I instancji jak również SKO w S. w sposób, który budzi poważne wątpliwości skarżących ze względu na fakt braku w postępowaniu bezstronności organów obu instancji działających pod z góry założoną tezą;

3) art. 77 § 1 przez nieuwzględnienie w rozstrzygnięciach obu decyzji, znajdujących się w aktach sprawy opinii zarówno Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w B., jak i Powiatowego Inspektora Sanitarnego w A., których organ II instancji nie raczył nawet wymienić w zaskarżonej decyzji.

II. naruszenie przepisów prawa materialnego, mającego istotny wpływ na przebieg postępowania i rozstrzygnięcie sprawy, tj.:

1) naruszenie przepisów art. 80 ust. 2 zd. 1 ustawy środowiskowej przez mylne stwierdzenie, że przedsięwzięcie planowane przez skarżących jest niezgodne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

2) naruszenie art. 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm., dalej: "u.p.z.p.") przez pominięcie roli urbanistów czy architektów w interpretacji planów zagospodarowania przestrzennego.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości. W uzasadnieniu skargi wskazali zaś, że podtrzymują prezentowane przez nich w toku postępowania administracyjnego stanowisko, że działka nr [...] położona jest na terenie oznaczonym w planie miejscowym symbolami [...] i [...] i leży w strefie usług, tym bardziej że nawet część działki jest oznaczona symbolem [...], czyli stanowi drogę dojazdową na terenie projektowanych usług. W ocenie skarżących ani mapa ewidencyjna w skali 1:500, ani mapa w skali 1:2000, nie mogą być dowodem w sprawie, bowiem tylko mapa stanowiąca integralną część planu miejscowego jest dokumentem na podstawie którego można rozstrzygać kwestie prawne dotyczące spornego tematu. Z kolei zgodnie z art. 5 u.p.z.p., do interpretacji zapisów planu zagospodarowania przestrzennego uprawnieni sią architekci lub urbaniści, w związku z czym rozstrzyganie wątpliwości nie może się odbywać z ich pominięciem. W związku zaś z małą czytelnością kserokopii części rysunku planu miejscowego, skarżący uważają, że zaistniałe w tym względzie wątpliwości powinno się interpretować na ich korzyść, tym bardziej, że teren objęty planem miejscowym był przeznaczony na inwestycje związane z przebudową dróg krajowych nr [...] i [...], a tereny przyległe do nich mają stanowić strefę ekonomiczną miasta A. i w części już ją stanowią.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas reprezentowane stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego jest kwestia oceny prawidłowości rozstrzygnięcia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. utrzymującego w mocy decyzję Burmistrza Miasta A. odmawiającą określenia środowiskowych uwarunkowań dla przedsięwzięcia polegającego na skupie złomu i metali kolorowych na działce nr 739/4 położonej przy ul. M. w A., ze względu na brak zgodności ww. inwestycji z ustaleniami obowiązującego na tym obszarze planu miejscowego.

Nie jest w sprawie sporne, ani też nie budzi wątpliwości tut. Sądu, że stosownie do § 3 ust. 1 pkt 81 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz.U. z 2016 r., poz. 71, zwanego dalej: "rozporządzeniem"), planowana inwestycja będąca punktem do zbierania lub przeładunku złomu, stanowi przedsięwzięcie mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, dla którego realizacji, na zasadzie art. 71 ust. 2 pkt 2 ustawy środowiskowej, wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Przed wystąpieniem do właściwego organu z wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzji o pozwoleniu na budowę, Inwestorzy byli zatem obowiązani, do wystąpienia do Burmistrza Miasta A. z wnioskiem o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację planowanego przez nich przedsięwzięcia. Poza sporem pozostaje również to, że obszar, na którym usytuowana jest ww. działka, objęty jest miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego części terenów miasta A. położonych w ciągu projektowanej drogi krajowej Nr [...], zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w A. z dnia [...] grudnia 1999 r. nr [...]. Nie ulega również wątpliwości, że plan ten pozostaje w obrocie prawnym.

Kwestia sporna sprowadza się natomiast do interpretacji części graficznej planu miejscowego, a w szczególności umiejscowienia przedmiotowej działki na terenach wyróżnionych na rysunku planu. Zdaniem organów obu instancji działka ta położona jest w kompleksach oznaczonych symbolami [...] i [...], z których pierwszy, zgodnie z zapisem § 1 ust. 2 uchwały zatwierdzającej plan miejscowy, stanowi teren istniejących upraw polowych i użytków zielonych, z pożądanym sukcesywnym zadrzewianiem terenów bezpośrednio przyległych do drogi krajowej Nr [...]; zaś drugi, zgodnie z zapisem § 1 ust. 3 tej uchwały, przeznaczony jest pod ulice dojazdowe na terenie projektowanych usług o szerokości w liniach rozgraniczających 15 m i linii zabudowy w odległości 5 m od linii rozgraniczających. Organy powołały się w tym względzie na dokumentację sporządzoną przez uprawnionego geodetę, który na zlecenie organu I instancji, wkreślił granice ewidencyjne ww. działki na mapie w skali 1:5000, stanowiącej część graficzną planu miejscowego i sporządził uproszczony wyrys z planu w skali 1:2000, na którym zaznaczył granice działki nr [...]. Z dokumentów tych wynika zaś wprost, że działka jest położona na obszarze kompleksów oznaczonych symbolami tj. [...] i [...].

Z kolei w ocenie skarżących działka powyższa umiejscowiona jest w kompleksach oznaczonych symbolami [...] [...],[...],[...] i [...], oznaczającymi, zgodnie z § 1 ust. 2 ww. uchwały, odpowiednio: teren istniejącej i projektowanej zabudowy przemysłowo-składowej (magazyny i składy) oraz teren istniejącej zabudowy jednorodzinnej oraz stacji tankowania samochodów gazem płynnym. Według skarżących, powyższe wynika wprost z części graficznej planu miejscowego, zaś za odrzuceniem wniosków organów przemawia fakt, że zgodnie z § 1 ust. 1.8 uchwały, wyróżnione na rysunku planu granice strefy możliwego występowania ponadnormatywnych zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego obejmują tereny położone w odległości od 50 do 110 m od drogi i na tym obszarze nie należy uprawiać roślin konsumpcyjnych i pastewnych oraz nie prowadzić wypasania zwierząt. Ponadto skarżący podnoszą, że sporządzone przez uprawnionego geodetę dokumenty nie mogą stanowić podstawy rozstrzygania zaistniałej spornej kwestii, zaś zgodnie z art. 5 u.p.z.p., do interpretacji zapisów planu zagospodarowania przestrzennego uprawnieni sią architekci lub urbaniści, w związku z czym rozstrzyganie wątpliwości co do zapisów planu nie może się odbywać z ich pominięciem.

Odnosząc się do zaistniałego sporu, tut. Sąd w pierwszej kolejności zauważa, że wydanie decyzji środowiskowej odbywa się w procedurze przewidzianej ustawą środowiskową, która za zasadę ustanawia wydanie decyzji określającej środowiskowe uwarunkowania realizacji przedsięwzięcia. Odmowa wydania takiej decyzji następuje z kolei wyłącznie w ściśle określonych przypadkach uregulowanych expressis verbis w: art. 80 ust. 2, art. 77 ust. 1, art. 81 ust. 1, 2 i 3 ustawy środowiskowej. Pierwszy z wymienionych przepisów dotyczy sytuacji, w której występuje niezgodność lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Z tego też względu kwestia zgodności planowanego przez skarżących przedsięwzięcia z ustaleniami ww. planu miejscowego, stanowi kluczowy aspekt w rozstrzygnięciu sprawy zainicjowanej wnioskiem skarżących o wydanie decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych.

Enumeratywne wyliczenie przyczyn odmowy wydania decyzji środowiskowej, traktowane jako wyjątek od zasady pozytywnego określenia środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia, wynika z charakteru decyzji środowiskowej, która służy ocenie, związanych z realizacją danego przedsięwzięcia, następstw dla środowiska. Decyzja środowiskowa nie przesądza o przystąpieniu do realizacji przedsięwzięcia, ale otwiera inwestorowi drogę do ubiegania się o pozwolenie na budowę. Postępowanie środowiskowe służy zidentyfikowaniu negatywnych skutków wykonania i późniejszej eksploatacji przedsięwzięcia oraz określeniu działań, które mają zapobiec lub zminimalizować owe skutki do poziomu zgodnego z prawem. Wszechstronności i wieloaspektowości oceny organu oddziaływania na środowisko konkretnej inwestycji, służy zaś szereg ustawowych wymogów i elementów pomocniczych, które mają na celu zapewnienie dokonania należytej oceny dopuszczalności realizacji inwestycji z punktu widzenia ochrony środowiska, który to obowiązek ciąży na organie wydającym decyzję środowiskową. Nie ulega przy tym wątpliwości, że organ prowadzący postępowanie o wydanie decyzji środowiskowej nie jest zwolniony z obowiązku wszechstronnego wyjaśnienia stanu faktycznego, zebrania pełnego materiału dowodowego oraz dokonania jego oceny, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (vide: art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 80 k.p.a.). W ocenie tut. Sądu, organy obu instancji dochowały ww. zasady.

Przede wszystkim organy dokonały prawidłowej wykładni przepisów planu miejscowego oraz analizy jego części graficznej, które ponadto znalazły oparcie w dokumentacji sporządzonej przez uprawnionego geodetę. W tym zaś zakresie zauważyć należy, że wbrew stanowisku skarżących, dokumentacja ta stanowi pełnowartościowy dowód w niniejszej sprawie, w której, wobec małej szczegółowości części graficznej planu, bez poglądowego naniesienia granic przedmiotowej działki na mapę stanowiącą część graficzną, nie było możliwe poczynienie miarodajnych i jednoznacznych ustaleń, co do umiejscowienia działki w granicach poszczególnych terenów wyróżnionych na rysunku planu. Podkreślić przy tym należy, że jakkolwiek słusznie zauważa skarżący, że zgodnie z art. 5 u.p.z.p. projekty planów zagospodarowania przestrzennego województwa, studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego sporządzają osoby, które spełniają jeden z warunków wymienionych w ww. przepisie, to jednak nie należy zapominać, że plan miejscowy sporządza się z wykorzystaniem urzędowych kopii map zasadniczych albo w przypadku ich braku map katastralnych, gromadzonych w państwowym zasobie geodezyjnym i kartograficznym (vide: art. 16 ust. 1 u.p.z.p.). Wedle zaś obecnie obowiązującego § 5 rozporządzenia, projekt rysunku planu miejscowego sporządza się w formie rysunku na kopii mapy, o której mowa w art. 16 ust. 1 u.p.z.p., zawierającej obszar objęty projektem planu miejscowego wraz z jego niezbędnym otoczeniem. Wedle zaś stanu prawnego obowiązującego w chwili sporządzania przedmiotowego planu miejscowego rysunek projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wykonywało się na aktualnej mapie sytuacyjno-wysokościowej, zawierającej granice władania gruntami, sporządzonej w skali odpowiadającej przedmiotowi ustaleń planu (o czym stanowi § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i budownictwa z 30 grudnia 1994 r. Dz.U. z 1995 r., Nr 3, poz. 40).

Skoro zatem, dokumentacja geodezyjna stanowi zarówno obecnie, jak i w chwili uchwalenia przedmiotowego planu miejscowego stanowiła jego kartograficzną podstawę, to uznać należy, że słusznie organ I instancji zwrócił się do uprawnionego geodety o doprecyzowanie położenia przedmiotowej działki na części graficznej planu, którą istotnie cechuje niska precyzyjność. Zauważyć ponadto należy, że w niniejszej sprawie nie zaistniały wątpliwości co do zapisów planu miejscowego, lecz w kwestii umiejscowienia działki skarżących na jego części graficznej. Zasadnie zatem organy uznały, że nie było w niniejszej sprawie podstaw, aby zwracać się do uprawnionych architektów lub urbanistów o dokonanie wyjaśnień zapisów planu

Uznać zatem należy, że skoro zamierzenie inwestycyjne skarżących polegać ma na skupie złomu i metali kolorowych, zaś działka, na terenie której zamierzają oni ową działalność prowadzić umiejscowiona jest na terenach oznaczonych w części graficznej planu symbolami [...] i [...], z których pierwszy, zgodnie z § 1 ust. 2 uchwały zatwierdzającej plan miejscowy, stanowi teren istniejących upraw polowych i użytków zielonych, z pożądanym sukcesywnym zadrzewianiem terenów bezpośrednio przyległych do drogi krajowej Nr [...]; zaś drugi, wedle § 1 ust. 3 tej uchwały, przeznaczony jest pod ulice dojazdowe na terenie projektowanych usług o szerokości w liniach rozgraniczających 15 m i linii zabudowy w odległości 5 m od linii rozgraniczających, to poczynione przez organy wnioski, co do braku zgodności lokalizacji przedmiotowej działki z ustaleniami planu miejscowego, są w ocenie tut. Sądu trafne i zasługują na aprobatę.

Skoro zatem z treści art. 80 ust. 2 ustawy środowiskowej wynika, że decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach może zostać wydana jedynie po stwierdzeniu zgodności lokalizacji przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, to stwierdzenie niezgodności lokalizacji inwestycji z tymi ustaleniami, stanowi podstawę do odmowy wydania takiej decyzji. Jak wskazuje się bowiem w orzecznictwie zgodność lokalizacji planowanego przedsięwzięcia z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest w świetle art. 80 ust. 2 ustawy środowiskowej podstawowym kryterium oceny zamierzeń strony ubiegającej się o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (por. wyrok NSA z 10 października 2017 r., II OSK 2460/16, Lex nr 2409692).

Tym samym w ocenie Sądu, zgromadzony w aktach sprawy materiał dowodowy był konieczny oraz wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy i umożliwił prawidłowe ustalenie okoliczności faktycznych. Zaskarżona decyzja – wbrew zarzutom skargi – nie budzi istotnych zastrzeżeń z punktu widzenia jej zgodności z przepisami prawa. Z tego względu podniesione przez skarżących zarzuty, sprowadzające się w istocie jedynie do naruszenia prawa procesowego, nie mogły zostać uwzględnione. W tym względzie zauważyć należy, że wszelkie istotne okoliczności mające znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, zostały ustalone przez organy w oparciu o uzupełniony w sposób należyty materiał dowodowy, który został właściwie oceniony. Wyrazem tego są uzasadnienia wydanych decyzji, w pełni oddające rzeczywisty stan rzeczy i zawierające przekonywującą argumentację. Zapadłe w sprawie rozstrzygnięcia zawierają przy tym wszystkie niezbędne elementy, w tym przytoczenie przepisów prawnych mających zastosowanie w przedmiotowej sprawie oraz uzasadnienia faktyczne i prawne. Organ odwoławczy odniósł się również do argumentów odwołania, przy czym wyrażone w tym zakresie stanowisko, nie może zostać uznane za nieprawidłowe z tego jedynie względu, że pozostaje odmienne od oczekiwań strony skarżącej.

W ocenie Sądu, zawarte w skardze twierdzenia stanowią polemikę która, jako nie znajdująca oparcia ani w materiale dowodowym, ani w przepisach prawa, nie mogła doprowadzić do zdeprecjonowania ustaleń i wniosków poczynionych przez organy. Zauważyć przy tym należy, że ani niezadowolenie strony z zapadłego rozstrzygnięcia, ani też subiektywne jej przekonanie o wadliwości zaskarżonej decyzji, nie poparte żadnymi prawnie relewantnymi argumentami, nie mogą same w sobie stanowić podstawy uwzględnienia skargi. Z kolei zasada prawdy obiektywnej i obowiązek wyczerpującego zebrania przez organ materiału dowodowego, nie oznaczają nieograniczonego obowiązku poszukiwania przez organ materiałów dowodowych, mających potwierdzić okoliczności korzystne dla strony skarżącej, czy też wydania rozstrzygnięcia zgodnego z jej żądaniem, jeżeli zgromadzony i wystarczający do wydania rozstrzygnięcia materiał dowodowy, przemawia za przyjęciem okoliczności przeciwnych.

Reasumując, stwierdzić należy, że zarzuty podniesione w skardze nie zasługują na uwzględnienie, albowiem w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym jak i prawnym, właściwie zastosowano, stanowiące podstawę wydanych decyzji, przepisy prawa materialnego, nie dopuszczając się przy tym naruszenia przepisów proceduralnych. Również Sąd, działając z urzędu poza granicami skargi, nie dostrzegł żadnych uchybień, które powodowałyby konieczność wyeliminowania zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzeczono o oddaleniu skargi.