Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie : Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędzia WSA del. Marian Wolanin Protokolant starszy inspektor sądowy Barbara Dąbrowska-Skóra po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [..] Dystrybucja S.A. z siedzibą w [..] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 17 kwietnia 2013 r. sygn. akt II SAB/Kr 29/13 w sprawie ze skargi M.D. i S.D. na bezczynność [..] Dystrybucja S.A. z siedzibą w [..] w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 29/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zobowiązał Dystrybucja S. A. Oddział w Krakowie do wydania w terminie 14 dni aktu lub podjęcia czynności w sprawie z wniosku M.D. i S.D. z dnia 6 grudnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej w sprawie ze skargi M.D. i S.D. na bezczynność Dystrybucja S. A. Oddziału w Krakowie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż pismem z dnia 6 grudnia 2011 r. M.D. i S.D. właściciele nieruchomości nr ew. [..] położonej w [..] zwrócili się do Dystrybucja S.A. Oddział w Krakowie o podjęcie negocjacji w przedmiocie ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z przedmiotowej nieruchomości i o ustanowienie na niej służebności przesyłu za wynagrodzeniem, a ponadto, w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej zwrócili się o udostępnienie kserokopii wszelkich decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy opisanych wyżej linii elektroenergetycznych oraz o wyjaśnienie czy od dnia budowy zmieniano położenie (jeśli tak to kiedy to nastąpiło) urządzeń stanowiących część linii przesyłowej usytuowanej na działce nr [..] w [..] lub działkach sąsiednich.

W odpowiedzi na powyższe Dystrybucja S.A. wskazała, że w kwestii urządzeń znajdujących się na działce nr [..] w [..] wypowiadała się wielokrotnie w korespondencji prowadzonej od 2002 r. z M.D. S.D. oraz dodała, że brak jest przesłanek do ustanowienia odpłatnej służebności przesyłu.

W związku z powyższym M.D. i S.D. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność Dystrybucja S.A. Oddział w Krakowie, zarzucając jej:

1. nieudostępnienie informacji publicznej w związku z wnioskiem z dnia 6 grudnia 2011 r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej,

2. niewydanie rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 17 ust. 1 w/w ustawy.

Skarżący wnieśli o stwierdzenie bezczynności spółki oraz o zobowiązanie jej do udzielenia informacji w żądanym zakresie.

Wskazali, iż wniesienie skargi na bezczynność nie jest ograniczone jakimkolwiek terminem i można ją wnosić aż do chwili ustania bezczynności, tj. załatwienia sprawy poprzez wydanie decyzji, postanowienia albo innego aktu albo podjęcia innej czynności.

Podali, że zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Wskazali, że ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego o którym mowa w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne są "zadaniami publicznymi". Tym samym żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznej dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy.

W odpowiedzi na skargę Dystrybucja S.A. wniosła o oddalenie skargi.

Sąd I instancji uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd I instancji wskazał, iż kwestia statusu prawnego przedsiębiorstwa energetycznego, a konkretnie Enion S.A. w kontekście ustaleń, czy przedsiębiorstwo takie jest podmiotem obowiązanym do udzielania informacji publicznej była badana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Z treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. z 2001 r., nr 112, poz. 1198 ze zm.) wynika, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd I instancji podzielił w całości pogląd wyrażony w wyroku NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r., I OSK 851/10, LEX nr 737513, że termin ""zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego i z pewnością działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu art. 4 u.d.i.p. Jednak dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP są "zadaniami publicznymi" i jedynie działalność przedsiębiorstwa energetycznego nie mieszcząca się w katalogu wymienionym w art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego jeżeli dotyczy "sprawy publicznej" nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy. O obowiązku udostępniania przez przedsiębiorstwa energetyczne żądanej informacji decyduje zatem to czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej".

Następnie Sąd I instancji wskazał, iż z bezczynnością podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej mamy do czynienia, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną" lub też niezawinioną opieszałością podmiotu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, przy czym w postępowaniu sądowoadministracyjnym spowodowanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 - przy jej zasadności, prowadzi w myśl art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu lub- w innych przypadkach, do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może jednak określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści.

Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 61 § 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo do uzyskiwania informacji obejmuje również dostęp do dokumentów. Zgodnie z art. 61 § 3 ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. Zgodnie natomiast z art. 61 ust. 4 Konstytucji udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie, jednak przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2005 r., II SA/Wa 1009/05, opub. w LEX nr 188310). Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do podmiotu wykonującego zadania publiczne. Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez taki podmiot, ale przymiot taki posiadają także te, których podmiot zobowiązany używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Bez znaczenia jest również i to w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez dany podmiot i odnosiły się do niego bezpośrednio. Innymi słowy, dokumenty takie muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 stycznia 2006 r., II SA/Wa 2043/05, opub. w LEX nr 196314). Informacją publiczną są zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Zdaniem Sądu I instancji, niewątpliwie w piśmie skarżących z dnia 6 grudnia 2011 r., w którym powołują się oni na treść art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 3 a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej i w którym domagają się "kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych przebiegających na ich działkach" zawarty został wniosek o udostępnienie informacji publicznej.

Z art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Zgodnie z art. 17 ust. 1 i ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, a wnioskodawca może wystąpić do takiego podmiotu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zgodnie z art. 16 ust. 1 cyt. ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu I instancji, wniosek skarżących, Dystrybucja S.A. w Krakowie Oddział w Krakowie powinien rozpoznać na zasadach przewidzianych w ww. ustawie o dostępie do informacji publicznej. Żądana przez nich informacja ma bowiem charakter informacji publicznej, a podmiot, do którego się zwrócili jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej. A zatem o ile Dystrybucja S.A. w Krakowie Oddział w Krakowie jest w posiadaniu wskazanych przez skarżących dokumentów -powinien zakończyć wszczęte ww. wnioskiem postępowanie w sposób przewidziany prawem, tj. udzielić informacji publicznej albo wydać decyzję o jej odmowie w sytuacji gdyby zaistniały przesłanki do wydania takiej decyzji.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Dystrybucja S. A. Oddział w Krakowie zarzucając mu:

1. naruszenie prawa procesowego, a w szczególności przepisów art. 106 § 5

P.p.s.a. w związku z art. 232 kpc w związku art. 227 kpc oraz art. 233 § 1 kpc

poprzez uznanie, iż:

- uczestnik dysponuje informacją publiczną w niniejszej sprawie

- uczestnik nie udzielił informacji,

- treść wniosku złożonego przez skarżącego determinuje kwalifikację danej

sprawy jako wniosku o udostępnienie informacji publicznej

2. naruszenie prawa materialnego, a w szczególności przepisów:

art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w związku z art. 6 u.d.i.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie

i uznanie, że informacje, których udostępnienia domagają się skarżący są

informacją publiczną,

art. 4 u.d.i.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie oraz art. 1 ust. 2 u.d.i.p. poprzez

niezastosowanie i uznanie, że uczestnik jest podmiotem zobowiązanym do

udostępniania informacji publicznej

Wskazując na powyższe podstawy wniesiono o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi na bezczynność oraz zasądzenie od skarżącego na rzecz uczestnika kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przy uwzględnieniu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej podniesiono, iż w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego, a w szczególności przepisów u.d.i.p. Przede wszystkim uczestnik podniósł, iż nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej w rozumieniu przepisu art. 4 ust. 1 u.d.i.p.. Uczestnik -spółka Dystrybucja S.A. jest spółką prawa handlowego, której ponad 99% akcji jest w posiadaniu spółki Polska Energia S.A. w Katowicach (pozostałe ok. 1% akcji jest w rękach osób fizycznych ). Z kolei Polska Energia S.A. jest spółką publiczną notowaną na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Skarb Państwa nie posiada w tej spółce pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Tym samym nie zostały spełnione przesłanki, o których mowa w art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Stan prawny poprzednika prawnego uczestnika - spółki ENION S.A. był już przedmiotem badania przez Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie prowadzonej pod sygn. akt I OSK 851/10 ( LEX nr 737513 ). Wówczas ENION S.A. był podmiotem kontrolowanym pośrednio przez Skarb Państwa jako właściciela spółki Polska Energia S.A. (w tym czasie -jednoosobowej spółki Skarbu Państwa ). W chwili obecnej jednak Polska Energia S.A. jest podmiotem notowanym na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie, a udział Skarbu Państwa w akcjonariacie wynosi ok. 30%.

Dodano również, iż skarżący mają możliwość zapoznania się z treścią stosownych przepisów prawa, a nadto mają również możliwość pozyskania na podstawie przepisów kpa stosownych informacji z archiwum organów prowadzących stosowne postępowanie administracyjne. W niniejszej sprawie skarżący nie wykazali zaś, iż nie mieli możliwości pozyskania tychże informacji z innych źródeł.

Ponadto skarżąca kasacyjnie spółka wskazała, iż informacje, których udostępnienia domagali się skarżący, stanowiłyby tajemnicę przedsiębiorstwa w rozumieniu przepisu art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji związaną z realizacją jej interesów gospodarczych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw i w związku z tym podlegała oddaleniu.

Wniesiona w niniejszej sprawie skarga kasacyjna oparta została na obydwu podstawach kasacyjnych, przy czym zarówno zarzuty naruszenia prawa procesowego i materialnego zmierzają do podważenia stanowiska Sądu I instancji co do kwalifikacji żądanych przez skarżącą dokumentów jako informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz faktu, że uczestnik postępowania jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej.

Rozpatrując podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty należało w pierwszej kolejności ustalić status prawny uczestnika postępowania Dystrybucja S. A. Oddział w Krakowie. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji, kwestia statusu prawnego przedsiębiorstwa energetycznego w kontekście ustaleń, czy przedsiębiorstwo takie jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej była już przedmiotem orzeczeń sądów administracyjnych. Z treści art. 4 ust. 1 u.d.i.p. wynika, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne".

Dostęp do zasobów energetycznych ma podstawowe znaczenie z punktu widzenia zarówno poszczególnych jednostek, jak i całego społeczeństwa, w tym także z perspektywy suwerenności i niepodległości państwa (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 lipca 2006 r., sygn. akt P 24/05, OTK-A 2006/7/87). Obowiązkiem władz publicznych jest zatem zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju, przy czym zadanie to jest realizowane zarówno przez organy administracji publicznej, jak i inne podmioty. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r. sygn. akt I OSK 851/10, że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadań władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty nie będące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Przedsiębiorstwa energetyczne w związku z powierzeniem im zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa energetycznego kraju są przedsiębiorstwami użyteczności publicznej i wykonują zadania publiczne w rozumieniu art. 4 u.d.i.p. Jak wskazał w powołanym wyroku NSA "obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego i z pewnością działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu art. 4 u.d.i.p. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP są "zadaniami publicznymi". Zawsze więc, gdy przedsiębiorstwo wypełnia zadania operatora systemu dystrybucyjnego, wymienione w ww. przepisie, realizuje ono zadania publiczne, a zatem informacje odnoszące się do tych zadań są informacjami publicznymi. Ponadto przedsiębiorstwo energetyczne ma obowiązek udzielenia informacji na temat sprawy niemieszczącej się w katalogu wymienionym w art. 9c ust. 3 ustawy Prawo energetyczne, ale jedynie wówczas, gdy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Nie można zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej kasacyjnie spółki, że skoro Skarb Państwa nie posiada w tej spółce pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów, to spółka ta nie jest zobowiązana do udzielenia informacji publicznej. Jako podmiot spoza kategorii władzy publicznej spółka ta właśnie z uwagi na wykonywanie zadań publicznych staje się podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Ponadto jak wskazano na wstępie, obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9 c ust. 3 ustawy - Prawo energetyczne i z pewnością działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu art. 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie można również zapomnieć, iż budowa i utrzymywanie przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń stanowi cel publiczny w rozumieniu art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., nr 102, poz.651 ze zm.).

Fakt, że skarżąca kasacyjnie spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej oznacza, że spółka ta była zobowiązana do załatwienia wniosku skarżącej w sposób określony w ustawie o dostępie do informacji publicznej poprzez:

1) dokonanie czynności materialno - technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej, lub;

2) wystosowanie pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać, lub;

3) wystosowanie pisma informującego, że istnieje odrębny tryb dostępu do żądanej informacji.

Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje również przypadki, które wymagają załatwienia sprawy w drodze decyzji administracyjnej, o czym mowa w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Przepis ten stanowi, że odmowa udostępnienia informacji oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w jej art. 14 ust. 2, następują w tej właśnie formie.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 u.d.i.p. oznacza, że pozostaje on w bezczynności (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r., l OSK 601/05, LEX nr 236545). Termin określony w art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy wynosi – z wyjątkami w nim wymienionymi – 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Skarżący we wniosku domagali się udostępnienia kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych przebiegających na działkach stanowiących ich własność, lecz nie sprecyzowali sposobu ich udostępnienia, np. przez okazanie w określonym miejscu i umożliwienie ich przeczytania, robienia odpisów, notatek, czy sporządzenia kserokopii i wysłania ich. Jeśli spółka miała w tym zakresie wątpliwości to powinna zwrócić się do wnioskodawców o sprecyzowanie żądania w tej mierze. Należy mieć także na uwadze art. 5 u.d.i.p., zawierający ograniczenia prawa do informacji publicznej. Nie każdy dokument znajdujący się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego może posiadać walor informacji publicznej, dlatego koniecznym może być wezwanie wnioskodawcy do uściślenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej tj. jakich konkretnie dokumentów żąda, gdyż może to mieć istotne znaczenie dla ustalenia zakresu przedmiotowego stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jeśli natomiast skarżąca kasacyjnie spółka doszłaby do wniosku, iż żądane informacje, mimo ich publicznego charakteru nie mogą być udostępnione np. z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy , to powinna rozstrzygnąć sprawę poprzez wydanie decyzji administracyjnej na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p.

Mając na uwadze wskazane przepisy stwierdzić należy, że słusznie Sąd I instancji stwierdził, że skarga na bezczynność, polegająca na nierozpoznaniu wniosku o udzielenie informacji publicznej w formie przewidzianej w u.d.i.p. jest zasadna. Jak wynika bowiem z akt sprawy, wniosek ten nie został rozpoznany w ustawowym terminie, a okoliczności wskazywane przez spółkę nie usprawiedliwiają jej bezczynności. Podnoszone w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w związku z art. 6 u.d.i.p. oraz art. 4 i art. 1 ust. 2 u.d.i.p. nie mogły więc odnieść oczekiwanego skutku.

Treść wniosku złożonego przez skarżących determinowała kwalifikację danej sprawy jako wniosku o udostępnienie informacji publicznej i zarzut skargi kasacyjnej w tym względzie tj. zarzut naruszenia art. 106 § 5 P.p.s.a. w związku z art. 232 kpc w związku art. 227 kpc oraz art. 233 § 1 kpc jest również bezzasadny. Zgodnie z art. 106 § 3 P.p.s.a. Sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. W przypadku przeprowadzenia takiego postępowania dowodowego, stosownie do art. 106 § 5 P.p.s.a. mają zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego. Natomiast w niniejszej sprawie Sąd I instancji nie przeprowadzał żadnego uzupełniającego postępowania dowodowego, a co za tym idzie w ogólne nie stosował i nie mógł stosować przepisów kpc dotyczących postępowania dowodowego.

Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak sentencji wyroku.