Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 11 maja 2021 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: sędzia NSA Robert Sawuła (spr.) sędzia del. WSA Mirosław Gdesz po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2021 roku na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej S, G.-B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 kwietnia 2018 r., sygn. akt II SA/Lu 986/17 w sprawie ze skargi S. G.-B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 10 kwietnia 2018 r., II SA/Lu 986/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Lublinie oddalił skargę S. G.-B. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] września 2017 r., nr [...], w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Jak wynika z ustaleń sądu wojewódzkiego, w dniu 20 czerwca 2017 r. S. G.-B. (inwestor) zgłosiła zamiar przystąpienia do robót budowlanych nie wymagających pozwolenia na budowę, polegających na odbudowie garażu o powierzchni 16 m² na działce o nr ewid. [...], położonej przy ul. [...] w C.

Kolejno wskazano, że decyzją z [...] lipca 2017 r. Prezydent Miasta [...] wniósł sprzeciw w sprawie przystąpienia do wykonywania wspomnianych robót budowlanych i nałożył na inwestora obowiązek uzyskania pozwolenia na budowę. Według organu I instancji z analizy dołączonych do wniosku dokumentów wynika, że projektowany obiekt będzie wybudowany w szeregu już istniejących garaży oraz będzie zlokalizowany na granicy działek o numerach [...] i [...]. Taka lokalizacja powoduje objęcie sąsiedniej działki obszarem oddziaływania w rozumieniu art. 3 pkt 20 z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2016, poz. 290 ze zm., uPb). W związku z tym wszyscy właściciele wspomnianych działek staną się stronami w prowadzonym postępowaniu administracyjnym, aby zapewnić im czynny udział, zgodnie z wymogiem art. 28 ust. 2 uPb. W ocenie organu I instancji inwestycja, której dotyczył wniosek objęta jest obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę.

Dalej w wyroku przywołano, że odwołanie od powyższej decyzji wniosła S. G.-B. zarzucająca, że jest ona wadliwa merytorycznie i bezzasadna. W jej ocenie organ I instancji samowolnie przekwalifikował odbudowę garażu o pow. 16 m², nie wymagającego pozwolenia na budowę (art. 29 ust. 1 pkt 2, art. 30 ust. 1 pkt 1 uPb, wówczas: Dz. U. 2017, poz. 1332), na obiekt wymagający uzyskanie pozwolenia na budowę, który stosuje się przy powierzchni powyżej 35 m², uzasadniając to uchwałą nr XXVIII/326/13 Rady Miejskiej w Chełmie z 5 marca 2013 r. dotyczącą zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kamena – Ogrodowa". Uzasadnienie rozstrzygnięcia organu I instancji zdaniem odwołującej się dotyczy obiektów budowlanych, a także garaży o powierzchni powyżej 35 m². W ocenie odwołującej się zezwolenie na odbudowę zniszczonych ścian garażu pochodzi od Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] (decyzja z [...] sierpnia 2016 r.). Ponadto wywodzi, że posiada "udział w placu", uwarunkowany powierzchnią mieszkania (kamienica liczy ogółem 29 izb, w tym 5 izb jest jej mieszkaniem i własnością).

Następnie sąd pierwszej instancji wskazał, że powołaną na wstępie decyzją Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ II instancji wyjaśnił, że zakwestionowana odwołaniem decyzja została podjęta na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 1 uPb, ale jej uzasadnienie nie zawiera właściwego wyjaśnienia w zakresie podstawy prawnej wniesienia sprzeciwu. W ocenie Wojewody właściwą podstawą zgłoszenia sprzeciwu powinien być przepis art. 30 ust. 6 pkt 2 uPb, jednak powyższe uchybienie nie miało wpływu na podjęte rozstrzygnięcie. Dalej stwierdził organ odwoławczy, że odbudowa garażu jest budową, a budowa garażu o pow. 16 m² nie wymaga pozwolenia na budowę, lecz zgłoszenia. Z dołączonej do odwołania decyzji PINB Miasta [...] z [...] sierpnia 2016 r. wynika, że istniejący garaż został rozebrany z wyjątkiem fundamentów. Na terenie objętym zgłoszeniem obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, którego ustalenia należy uwzględniać przy realizacji zarówno obiektów realizowanych w ramach zgłoszenia, jak i pozwolenia na budowę. Budynek lokalizowany jest przy granicy działek [...] i [...]. Z akt sprawy wynika, że działka stanowi współwłasność, zatem na realizację budynku zarówno w ramach zgłoszenia, czy pozwolenia na budowę inwestor musi przedłożyć zgodę pozostałych współwłaścicieli. Wpisana w oświadczeniu o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane decyzja PINB Miasta [...] nie stanowi prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Ponadto ustalenia szczegółowe zawarte w § 13 ust. 7 pkt 3 lit. f obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu oznaczonego MW-7, w obrębie którego położona jest działka nr [...], stanowią, że tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej dopuszczają lokalizację garaży w formie wbudowanej w budynkach mieszkalnych, mieszkalno-usługowych, usługowych, dobudowanej lub w zespołach zabudowy o ujednoliconej formie. Oznacza to, że m. in. ich forma architektoniczna (widok garaży) winna być taka sama jak garaży już istniejących (zgłoszona odbudowa dotyczy garażu znajdującego się w ciągu garaży już istniejących, tzw. plomba). W zgłoszeniu brak było podania zarówno materiałów, z których projektowany garaż ma być wykonany, jak i jego elewacji, oraz rysunków przekroju poprzecznego wskazującego m. in. jego wysokość. Ponadto projekt winien wskazywać elementy powiązań projektowanego garażu z elementami garaży znajdujących się na sąsiednich działkach. Załączona do zgłoszenia mapa nie wskazuje jednoznacznie granic działki nr [...] od strony działki [...] oraz lokalizacji ścian projektowanego garażu. Kwestia ta może być wyjaśniona w sytuacji wykonania projektu zagospodarowania działki na mapie, która może służyć do celów projektowych. Z uwagi na powyższe Wojewoda stwierdził, że wskazana w zgłoszeniu lokalizacja obliguje organ do przeprowadzenia postępowania administracyjnego z udziałem właściciela sąsiedniej działki nr [...], a także współwłaścicieli działki nr [...], co jest możliwe tylko w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę.

W wyroku przytoczono dalej, że skargę do WSA w Lublinie na decyzję Wojewody wniosła S. G.-B., która zażądała jej uchylenia w całości. W ocenie skarżącej pozwolenie na budowę wymagane jest tylko dla obiektów budowlanych o powierzchni powyżej 35 m². Wojewoda swoje stanowisko w sprawie uzasadnił rzekomymi niezgodnościami z perspektywicznymi planami zagospodarowania przestrzennego terenu, pomijając okoliczność, że rekonstruowany "boks garażowy" jest zlokalizowany wewnątrz szeregu boksów garażowych i w żaden sposób nie koliduje z linią zabudowy na tym obszarze. Skoro zaś skarżąca zakupiła teren pod boks, to nawet w razie zakwestionowania prawidłowości umowy stała się jego właścicielką na skutek zasiedzenia. Zdaniem skarżącej wadliwe jest stanowisko Wojewody, że nie ma znaczenia w sprawie, czy zastosowanie ma art. 30 ust. 6 pkt 1, czy art. 30 ust. 6 pkt 2 uPb. Nie można bowiem, stwierdzając w zaskarżonej decyzji braku wyjaśnienia podstawy prawnej, przyjmować na zasadzie domniemania, że ułomne uzasadnienie organu I instancji i stan faktyczny pozwalają na domniemane zastosowanie przez ten organ właściwej podstawy prawnej. Obszerne i nieprzejrzyste uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie może przesłonić okoliczności, że organy obu instancji nie zbadały rzetelnie stanu faktycznego sprawy i nie wykazały istnienia okoliczności faktycznych i prawnych uzasadniających odmówienia stronie prawa do rekonstrukcji wcześniej istniejącego w tym samym miejscu i takiego samego obiektu budowlanego o pow. 16 m² zwolnionego od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Bezsporną okolicznością pominiętą w toku postępowania jest to, że garaż istniał przez szereg lat w tym samym kształcie, miejscu i lokalizacji, co nie budziło żadnych zastrzeżeń ze strony organu administracji architektoniczno-budowlanej. Zespół garaży szeregowych istniał, istnieje i nadal będzie istniał w tym samym miejscu, z bezzasadnym utrzymaniem luki w miejscu dawnego garażu skarżącej. Taki stan rzeczy nie ma uzasadnienia gospodarczego, faktycznego i prawnego, a jest wyłącznie przejawem nietrafnej i zbędnej ingerencji organów administracji publicznej w istniejący ład budowlany.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie.

Opisanym na wstępie wyrokiem WSA w Lublinie oddalił skargę.

W motywach tego orzeczenia sąd wojewódzki w pierwszej kolejności stwierdził, że zarzut, iż obszar oddziaływania inwestycji obejmuje także działkę sąsiednią, a strony nie będą mogły uczestniczyć w postępowaniu, co uzasadnia konieczność uzyskania pozwolenia na budowę, jest bezpodstawny. Tym bardziej, że ich udział w postępowaniu miałby wiązać się z wprowadzeniem, utrwaleniem bądź zwiększeniem przez budowę garażu ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiednich. Tymczasem trudno wskazać, jakie uciążliwości dla sąsiednich nieruchomości może wywołać budowa garażu w ciągu już istniejących garaży, realizowana jako uzupełnienie wcześniej istniejącego garażu. Co więcej, zdaniem sądu wojewódzkiego, także organy nie podają przyczyn, dla których taką argumentację uznano za prawidłową.

Sąd pierwszej instancji nie zgodził się również z Wojewodą, że projektowana budowa jest sprzeczna z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co miałoby uzasadniać sprzeciw na podstawie art. 30 ust. 6 pkt 2 uPb. Z załączonego do akt administracyjnych wyrysu z przyjętego uchwałą nr XXVIII/326/13 Rady Miasta Chełm z 5 marca 2013 r. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta Chełm obszar "Kamena – Ogrodowa" (MPZP) oraz jego przepisów – § 4 pkt 3 i § 13 ust. 7 pkt 3 lit. f – wynika, że działki nr [...] i [...] położone są w obszarze oznaczonym jako MW–7, czyli stanowią tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, na którym dopuszczona jest lokalizacja garaży w formie wbudowanej w budynkach mieszkalnych, mieszkalno-usługowych, usługowych, dobudowanej lub w zespołach zabudowy o ujednoliconej formie. W ocenie sądu a quo lokalizacja garażu w ciągu już istniejącej zabudowy o takim samym charakterze pozostaje w zgodzie z ustaleniami planistycznymi. Zdaniem sądu pierwszej instancji mimo błędnego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, rozstrzygnięcie organu odwoławczego jest trafne. Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika bowiem, że mający być odbudowanym garaż znajduje się w ciągu garaży już istniejących, przybierając formę tzw. plomby. Będzie on więc funkcjonalnie powiązany z garażami już istniejącymi. Z dołączonych do zgłoszenia rysunków wynika zaś, że będzie również przylegać ścianami z prawej jak i z lewej strony do ścian garaży już istniejących. Objęta zgłoszeniem konstrukcja garażu nie jest więc konstrukcją samodzielną, suwerenną, jak i taką, która jest fizycznie oddzielona od już istniejących obiektów budowlanych (stojących już garaży). Zatem już tylko z tego powodu nie można przyjąć, aby odbudowa spornego garażu mogła być objęta zgłoszeniem. Słusznie w tej sytuacji organ I instancji wniósł sprzeciw na podstawie art. 31 ust. 6 pkt 1 uPb, uznając że przedmiotowa budowa wymagała uzyskania pozwolenie na budowę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodła S. G.-B. – reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – zaskarżając to orzeczenie w całości.

Na zasadzie art. 174 pkt 1 oraz pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2017, poz. 1369 ze zm., Ppsa), skarżąca kasacyjnie zarzuca:

1/ naruszenie prawa materialnego – art. 29 ust. 1 pkt 2 uPb – przez niesłuszne przyjęcie go za podstawę wyroku oddalającego skargę, przy zastosowaniu zresztą odmiennej koncepcji ocen prawnych od przyjętych przez organy administracji obu instancji,

- bez rozważenia jednak przez sąd wojewódzki alternatywy ustawowej, że jeżeli garaż skarżącej nie jest obiektem wolnostojącym (wg pkt 2 ust. 1 tego przepisu), a zgodnie z rzeczywistym stanem faktycznym znajduje się w bezpośrednim ciągu innych garaży, to w rozumieniu ustawy jest miejscem postojowym w obiekcie budowlanym dla maksymalnie 10 samochodów osobowych, więc sprawa ta dotyczy zgłoszenia prac budowlanych w budynku obejmującym miejsca postojowe samochodów osobowych (pkt 10 ust. 1 tego przepisu), co nie powinno stanowić postawy oddalenia skargi, lecz jej uwzględnienia wyrokiem adekwatnym do stanu faktycznego i stanu prawnego prowadzonej sprawy;

2/ naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy: art. 106 § 3 oraz art. 141 § 4 Ppsa, wobec niewystarczającego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w części dotyczącej merytorycznego żądania skargi w stosunku do zebranego w sprawie materiału dowodowego, co powinno skutkować wydaniem wyroku adekwatnego uwzględniającego skargę, a nie nieuprawnionym jej oddaleniem.

Podnosząc powyższe zarzuty strona skarżąca kasacyjnie wnosi o:

1/ na podstawie art. 188 Ppsa – o uwzględnienie skargi kasacyjnej w całości, orzeczenie zgodnie z jej żądaniem według koncepcji prawnej przywołanej w skardze kasacyjnej oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania za obie instancje,

ewentualnie

2/ na podstawie art. 185 § 1 tej ustawy – o uwzględnienie skargi kasacyjnej w całości, uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania kasacyjnego.

Wnosi nadto, na podstawie art. 176 § 2 Ppsa, o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Zdaniem skarżącej kasacyjnie twierdzenie WSA w Lublinie, że wnioskowany do odbudowy garaż nie jest obiektem wolnostojącym, nie jest pewne, ponieważ na zdjęciach znajdujących się w aktach sprawy jest dość widoczny odstęp ścian przedmiotowego garażu od ścian garaży sąsiednich. W opinii strony potrzebne byłoby tu przeprowadzenie dodatkowego dowodu w postaci specjalistycznej opinii geodezyjnej, aby wyjaśnić zachodzące wątpliwości.

Zarządzeniem z 8 marca 2021 r. na podstawie art. 15zzs⁴ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zm., uCOVID-19) skierowano sprawę na posiedzenie niejawne z uwagi na intensyfikację epidemii, informując jednocześnie o możliwości zajęcia stanowiska na piśmie.

Pełnomocnik skarżącej kasacyjnie w piśmie procesowym z 26 marca 2021 r. domagał się przeprowadzenia rozprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 Ppsa (Dz. U. 2019, poz. 2325 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W myśl art. 174 Ppsa, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nie dopatrzywszy się w niniejszej sprawie żadnej z wyliczonych w art. 183 § 2 Ppsa przesłanek nieważności postępowania sądowoadministracyjnego, będąc związany granicami skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do rozpatrzenia jej zarzutów. Sprawa podlega rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, stosownie do art. 15zzs⁴ ust. 3 uCOVID-19, wedle którego "Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów".

Skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej (art. 193 zd. 2 Ppsa).

A. Zarzutu naruszenia przepisu art. 106 § 3 Ppsa, wedle którego sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne dla wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie, w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie rozwinięto. Stosownie do art. 176 § 1 pkt 2 Ppsa skarga kasacyjna powinna zawierać m. in. przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest przeto wyłuszczenie w motywach wniesionego środka odwoławczego uzasadnienia skonstruowanych podstaw kasacyjnych. Brak takiego uzasadnienia powoduje, że w tym zakresie podstawa kasacyjna nie poddaje się kontroli.

B. Podobną uwagę, jak w pkt A, odnieść należy do zarzutu naruszenia art. 141 § 4 Ppsa, z którego wynika, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, a jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania. Z naruszeniem art. 141 § 4 Ppsa mamy do czynienia w przypadku, gdy uzasadnienie nie odpowiada wymogom tego przepisu, przy czym nie każde naruszenie art. 141 § 4 Ppsa może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej a jedynie takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 pkt 2 Ppsa). Zarzut naruszenia tego przepisu mógłby być skuteczny wówczas, gdyby sąd I instancji nie wyjaśnił w sposób adekwatny do celu, jaki wynika z tego przepisu, dlaczego nie stwierdził w rozpatrywanej sprawie naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego ani przepisów procedury w stopniu, który mógłby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia. Uzasadnienie wyroku powinno być tak sporządzone, aby wynikało z niego dlaczego sąd uznał zaskarżone orzeczenie za zgodne lub niezgodne z prawem.

Skarżąca kasacyjnie ograniczyła się do wskazania w petitum skargi kasacyjnej na "niewystarczające wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w części dotyczącej merytorycznego żądania skargi w stosunku do zebranego w sprawie materiału dowodowego", natomiast w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wpierw ocenia się ustalenia organów jako "niesłuszne", zaś ustalenia WSA w Lublinie uznano "za w pełni uzasadnione". Dalej skarżąca kasacyjnie oświadcza, że nie zgadza się z argumentacją sądu wojewódzkiego. Tak skonstruowane uzasadnienie odnośnie podstawy kasacyjnej, w której wskazano na art. 141 § 4 Ppsa mający być naruszonym, prowadzi do wniosku, że powyższy zarzut kasacyjny nie zasługuje na uwzględnienie.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest dostatecznie zrozumiałe, zawiera wszystkie wymaganego przepisem art. 141 § 4 Ppsa elementy, zaś brak podzielenia meriti przez stronę argumentacji sądu a quo, nie dowodzi naruszenia cyt. przepisu. To, że strona skarżąca kasacyjnie nie podziela w oznaczonym stopniu kierunku argumentacyjnego sądu pierwszej instancji i finalnie jako wadliwe ocenia oddalenie jej skargi, zamiast uwzględnienie, w żadnym razie nie dowodzi naruszenia art. 141 § 4 Ppsa.

C. Nie jest usprawiedliwione naruszenie art. 29 ust. 1 pkt 2 uPb poprzez niewłaściwe zastosowanie. Z przywołanego przepisu wynika, że pozwolenia na budowę nie wymaga budowa "wolno stojących parterowych budynków gospodarczych, garaży, wiat lub przydomowych ganków i oranżerii (ogrodów zimowych) o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy czym łączna liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać dwóch na każde 500 m2 powierzchni działki". Trafnie sąd wojewódzki wskazał, że z dołączonych do zgłoszenia rysunków wynika, że projektowany garaż przylegał będzie ścianami do sąsiednich garaży istniejących, stanowiąc wypełnienie w ciągu istniejących tego rodzaju obiektów. Nadto w treści odwołania od decyzji organu I instancji strona wyraźnie wywodzi, że jej zamiarem jest odbudowa "boksu garażowego". Z tych względów nie można było uznać, jak tego oczekuje się w skardze kasacyjnej, że obiekt wskazany w zgłoszeniu, będzie mógł być kwantyfikowany jako wolnostojący. Trafne są zatem wywody sądu pierwszej instancji odnośnie braku możliwości zrealizowania takiego obiektu w trybie zgłoszenia. Chybione natomiast są argumenty zawarte w skardze kasacyjnej, jakoby planowany obiekt miałby stanowić miejsce postojowe, przeto zasadne byłoby kwalifikowanie zamierzonych robót w aspekcie art. 29 ust. 1 pkt 10 uPb. Wyraźnie ze zgłoszenia inwestora wynikało, że chodzi i wykonanie robót polegających na odbudowaniu garażu, jako jednego z obiektów w ciągu zespołu tych garaży.

D. Skoro skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach, podlegała oddaleniu na zasadzie art. 184 Ppsa.