Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak – Owczarczak Sędzia WSA Jakub Zieliński Protokolant ref. stażysta Edyta Rurarz - Kwietniewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi W. B. i D. B. na decyzję Wielkopolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2013r. Nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki budowli oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lipca 2013 r., nr [...], Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w J. na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 z późn. zm., dalej: "pr. bud.") i art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267 z późn. zm., dalej: "k.p.a.") nakazał W. B. rozbiórkę budowli – parkingu wraz z wewnętrzną instalacją elektryczną i zjazdem z drogi publicznej, stanowiącej całość techniczno-użytkową, na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, tj. usług transportowych, zrealizowanej na działce nr [...] przy ul. S. w J., bez wymaganego pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] czerwca 2011 r. przeprowadzono kontrolę na przedmiotowej nieruchomości. W jej wyniku ustalono, że skarżący bez wymaganego pozwolenia na budowę utwardził część powierzchni omawianej działki, tj. obszar o powierzchni ok. 1.918 m2. W tym celu wykorzystał on kamień polny, gruz ceglany, żużel, płyty żelbetonowe oraz polbruk. Na utwardzonym terenie skarżący urządził parking pod własny tabor transportu osobowego i ciężarowego oraz dojścia na potrzeby prowadzonej działalności w zakresie usług transportowych. Ponadto inwestor bez wymaganego pozwolenia na budowę wykonał również zjazd z drogi gminnej (ul. S.) o szerokości 11,80 m na omawianą działkę. W tym celu wykorzystano gruz ceglany, kamień i gruz. Skarżący nie posiada także pozwolenia na budowę stałej wewnętrznej instalacji elektrycznej (prowadzonej w gruncie) do zasilania obiektów małej architektury, jak i do oświetlania parkingu. Ponadto w trakcie omawianej kontroli stwierdzono, że na działce nr [...] znajduje się 7 samochodów osobowych i 3 samochody ciężarowe. Nie stwierdzono przy tym, by na rozważanej działce lub na wymienionych samochodach składowane były towary przewożone w ramach przedsiębiorstwa skarżącego. Wykryto jedynie składowanie niewielkiej liczby opon i elementów stalowych (kształtowników). Oceniając powyższy materiał dowodowy organ I instancji uznał, że parking wraz ze zjazdem i wykonanymi robotami elektrycznymi stanowi całość techniczno-użytkową – budowlę. Skarżący oświadczył, że opisane wyżej roboty budowlane zakończył na przełomie marca i kwietnia 2011 r.; jedynie instalacja elektryczna została wykonana w listopadzie 2010 r. Podniósł także, że nie wiedział o konieczności uzyskania pozwolenia na budowę w celu zrealizowania omawianych prac. Organ I instancji wskazał, że budowa parkingu nie została wyłączona w art. 29-30 pr. bud. z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Tym bardziej, że powstała całość techniczno-użytkowa, którą należy zakwalifikować jako budowlę. W piśmie z dnia [...] czerwca 2011 r. W. B. oświadczył, że wspomniany zjazd już istniał, a zrealizowane przez niego prace ograniczyły się do zrównania poziomu drogi publicznej z granicą działki stanowiącej jego własność. Z kolei w piśmie z dnia [...] lipca 2011 r. skarżący oświadczył, że stopniowo adaptował należącą do niego nieruchomość na bazę transportową, co wiązało się z tymczasowym, krótkotrwałym umieszczaniem tam pojazdów. Utwardzenie powierzchni było koniecznością, gdyż w razie długotrwałych opadów atmosferycznych, teren działki nr [...] stawał się grząski i kierowcy mieli problem z wydostaniem się z bazy. Uzyskanie pozwolenia na budowę nie było w jego ocenie konieczne, gdyż zastosowanie powinien znaleźć art. 29 ust. 2 pkt 5 pr. bud. W piśmie z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...], Burmistrz J. wskazał z kolei, że dla rozważanej nieruchomości nie obowiązuje żaden miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Niemniej w odniesieniu do działki nr [...] wydano dwie decyzje o warunkach zabudowy. Pierwsza z nich dotyczyła lokalizacji budynku mieszkalnego jednorodzinnego, a druga – budynku mieszkalnego z nieuciążliwymi usługami. W dniu [...] listopada 2011 r. do organu I instancji wpłynęła ostateczna decyzja Burmistrza J. nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r., na mocy której ustalono warunki zabudowy dla inwestycji obejmującej budynek mieszkalny jednorodzinny, odmawiając zarazem ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie placów postojowych dla 7 pojazdów. Ponadto organ I instancji uzyskał także egzemplarz ostatecznej decyzji Burmistrza J. nr [...] z dnia [...] stycznia 2013 r. odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla terenu działki nr [...] w sposób legalizujący przedmiotową zabudowę. W tej sytuacji organ I instancji uznał, że rozważana samowola budowlana jest niezgodna z ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy, co w konsekwencji wyklucza w świetle art. 48 ust. 2 pr. bud. możliwość legalizacji robót budowlanych wykonanych bez wymaganego pozwolenia. Konieczne było zatem orzeczenie nakazu rozbiórki.

Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. W. B. i D. B. odwołali się od powyższej decyzji z dnia [...] lipca 2013 r., zarzucając organowi I instancji naruszenie: (1) art. 3 pkt 3 pr. bud. poprzez uznanie, że wykonane roboty budowalne stanowią budowę, podczas gdy w rzeczywistości nie stanowią one całości użytkowej, (2) art. 29 ust. 1 pkt 5 pr. bud. poprzez nieuwzględnienie faktu, że utwardzenie terenu dokonane przez skarżącego nie wymagało uzyskania pozwolenia na budowę, oraz (3) art. 7 i art. 77 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść skarżącego, a w szczególności poprzez nierozważenie argumentu dotyczącego posadowienia kabla, utwardzenia jedynie części terenu i zniwelowania uskoku na istniejącym już zjeździe.

W uzasadnieniu odwołujący się powtórzyli przedstawione wyżej zarzuty oraz wskazali, że w ich ocenie nie może stanowić całości użytkowej nieczynna i w efekcie usunięta instalacja elektryczna w postaci kabla oraz częściowe utwardzenie działki przy użyciu płyt ażurowych oraz położenia dywanika asfaltowego w celu uchronienia drogi gminnej od pękania z uwagi na różnicę poziomów. Co więcej, wszystkie roboty budowlane wykonane przez skarżącego nie były ze sobą pozwiązane i nie służyły jednemu celowi. Nie można ich zatem uznać za całość użytkową. Poza tym na działce nr [...] nie wybudowano przyłącza elektroenergetycznego. Skarżący dodał również, że w okresie, gdy wykonywane były prace związane z posadowieniem kostki brukowej, zdecydował się, zgodnie z zasadami racjonalnej gospodarki, na położenie pod wspomnianą kostką brukową kabla. W ten sposób ewentualna budowa przyłącza w przyszłości nie miała wiązać się z koniecznością rozbiórki kostki brukowej. Oświadczył również, że nie pobiera prądu i nie ma zainstalowanego żadnego odbiornika, ani urządzenia pomiarowego. Wobec tego cała instalacja nie spełnia funkcji dostarczania prądu elektrycznego i nie może być traktowana jako przyłącze. Na marginesie skarżący wskazał także, że budowa przyłącza i tak nie wymagałby w świetle art. 29 ust. 1 pkt 20 pr. bud. uzyskania pozwolenia na budowę. Ponadto podniósł, że zjazd z drogi publicznej istniał już w przeszłości, a wykonane przez niego prace miały na celu jedynie zniwelowanie negatywnych następstw uskoku, jaki powstał w wyniku remontu drogi publicznej przeprowadzonego w 2009 r. Skarżący podkreślił, że nie ukończył jeszcze utwardzania terenu, a więc poruszana inwestycja nie ma charakteru definitywnego.

Decyzją z dnia [...] września 2013 r., nr [...], Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 104 ś 1 i 2 oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] lipca 2013 r.

W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił przebieg sprawy, podzielając zarazem ustalenia faktyczne organu I instancji. Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wyjaśnił przy tym, że przedmiotowe roboty budowlane należy traktować jako całość użytkowo-techniczną, na którą składają się miejsca postojowe dla samochodów osobowych i ciężarowych wraz z zjazdem z drogi publicznej oraz instalacją elektryczną. Realizacja tak rozumianego parkingu wymagała uzyskania pozwolenia na budowę, gdyż żadne wyłączenie z art. 29-30 pr. bud. nie znajdowało zastosowanie w rozpatrywanej sprawie. W szczególności wykluczone było powołanie się na art. 29 ust. 1 pkt 10 pr. bud., gdyż przepis ten dotyczy wyłącznie miejsc postojowych dla samochodów osobowych. Tymczasem na omawianej działce parkowały także samochody ciężarowe. Konieczność wydania nakazu rozbiórki w niniejszej sprawie wynikała z faktu uzyskania przez inwestora decyzji odmawiającej ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Wykluczyło to możliwość legalizacji poruszanej samowoli budowlanej. Organ II instancji wskazał przy tym, że nawet w razie przyjęcia samodzielnego charaktery robót budowlanych polegających na utwardzeniu terenu, i tak prace te zostały wykonany bez wymaganego zgłoszenia, w dodatku na gruntach ornych, co także uzasadniałoby prowadzenie w tym zakresie postępowania naprawczego. Niemniej uwaga ta nie ma istotnego znaczenia, gdyż w rozpatrywanym przypadku należy uznać, że powyższe utwardzenie terenu składało się na parking jako całość użytkowo-techniczną.

Pismem z dnia [...] października 2013 r. W. B. i D. B. zaskarżyli powyższą decyzję z dnia [...] września 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, zarzucając organowi II instancji naruszenie: (1) art. 107 § 3 k.p.a. poprzez niewskazanie faktów, które zostały uznane za udowodnione, dowodów, na których oparto rozstrzygnięcie, a także przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówiono wiarygodności i mocy dowodowej, oraz (2) art. 8 k.p.a. poprzez brak prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego. W pozostałym zakresie skarżący powtórzyli zarzuty sformułowane w odwołaniu z dnia [...] lipca 2013 r.

W uzasadnieniu skarżący powtórzyli swoją argumentację zawartą w odwołaniu z dnia [...] lipca 2013 r., dodając zarazem, że organ II instancji nie odniósł się w ogóle do przedstawionych przez nich wywodów.

W odpowiedzi na skargę Wielkopolski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje

Skarga okazała się niezasadna.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Jak wynika przy tym z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej: "p.p.s.a."), sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, ani powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem jednak art. 57a p.p.s.a.

Na wstępie trzeba zauważyć, że w wyniku kontroli przeprowadzonej w dniu [...] czerwca 2011 r. ustalono, że W. B. wykonał na działce nr [...] w J. przy ul. S. roboty budowlane polegające m.in. na utwardzeniu terenu o powierzchni ok. 1918 m2, budowie zjazdu oraz budowie wewnętrznej instalacji elektrycznej (k. 16-20 akt adm. organu I instancji). Jednocześnie z protokołu powyższej kontroli oraz załączników do tego dokumentu wynika, że opisane roboty budowlane zostały zrealizowane bez pozwolenia na budowę na przełomie marca i kwietnia 2011 r. Jedynie budowa instalacji elektrycznej została wykonana w listopadzie 2010 r.

Podstawę rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 z późn. zm., dalej: "pr. bud."). Zgodnie z art. 28 ust. 1 pr. bud., roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeń art. 29-31 pr. bud. Jak wynika przy tym, że przez zwrot "roboty budowlane" należy rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego. Wyraz "budowa" oznacza z kolei w świetle art. 3 pkt 6 pr. bud. wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę bądź też nadbudowę obiektu budowlanego.

Kluczowe wątpliwości, jakie wyłoniły się na tym tle, związane są z kwalifikacją robót budowlanych zrealizowanych przez W. B. Skarżący podnosili bowiem w toku postępowania, że prace te nie stanowiły budowli. Organy administracji publicznej wywodziły natomiast przeciwnie, uznając, że roboty budowlane wykonane przez inwestora odpowiadają opisowi budowli. W tej mierze należy przychylić się do stanowiska organów administracji publicznej.

Trzeba bowiem najpierw zauważyć, że w myśl art. 3 pkt 1 pr. bud. obiektem budowlanym jest (1) budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi, (2) budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami oraz (3) obiekt małej architektury. Nie ulega przy tym wątpliwości, że ze względu na charakter omawianej inwestycji nie była ona objęta art. 3 pkt 1 lit. a i c pr. bud.

Jak wynika z art. 3 pkt 3 pr. bud., pojęcie "budowli" obejmuje swoim zakresem każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, taki jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Należy przy tym podkreślić, że powyższe wyliczenie na charakter przykładowy i zmierza do bliższego określenia klasy desygnatów nazwy "budowla".

Analizując z tej perspektywy materiał dowodowych zebrany w aktach sprawy, należy uznać, że przedmiotowa inwestycja stanowiła budowlę. Roboty budowlane polegające na utwardzeniu terenu, wykonaniu zjazdu i przeprowadzeniu instalacji elektrycznej składały się łącznie na obiekt budowlany w postaci parkingu. Konkluzja ta znajduje swoje potwierdzenie w fakcie, że skarżący prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług transportowych, o czym umieszczono wzmiankę w protokole kontroli z dnia [...] czerwca 2011 r. Ponadto w dokumencie tym wskazano, że w chwili kontroli na przedmiotowej nieruchomości znajdowało się 7 pojazdów osobowych i 3 pojazdy ciężarowe. Ustalenia te znajdują swoje odzwierciedlenie także w dokumentacji fotograficznej (k. 212-216, 282-286, 304-306 akt adm. organu I instancji). Tym samym przedmiotowa nieruchomość była faktycznie urządzona i wykorzystywana jako parking. Trudno zarazem w tej mierze przychylić się do stanowiska skarżących, iż poszczególne roboty budowlane miały charakter samodzielny i nie powiązany ze sobą. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy wskazuje bowiem przeciwnie, że roboty te nakierowane były na stworzenie zwartego i funkcjonalnego kompleksu w postaci parkingu.

Tym samym realizacja rozważanych robót budowlanych wymagała w świetle art. 28 ust. 1 pr. bud. legitymowania się ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę. Niemniej skarżący wskazywali, że w ich przypadku zastosowanie powinien znaleźć art. 29 ust. 1 pkt 10 pr. bud. Zgodnie z tym przepisem, pozwolenia na budowę nie wymaga budowa miejsc postojowych dla samochodów osobowych do 10 stanowisk łącznie. Jak sygnalizowano już wcześniej, w trakcie kontroli przeprowadzonej w dniu [...] czerwca 2011 r. na działce nr [...] znajdowało się 7 samochodów osobowych i 3 samochody ciężarowe. Fakt parkowania na rozważanej nieruchomości pojazdów ciężarowych potwierdza również dokumentacja fotograficzna (k. 212-216, 282-286, 304-306 akt adm. organu I instancji). Tym samym nie można przyjąć, że rozważany parking przeznaczony był wyłącznie dla pojazdów osobowych. Taki wymóg wynika natomiast expressis verbis z art. 29 ust. 1 pkt 10 pr. bud. W konsekwencji wykluczyć należy zatem możliwość powoływania się na wymieniony przepis w rozważanej sprawie.

Zastosowanie w rozważanym przypadku nie mógł również znaleźć art. 29 ust. 2 pkt 5 pr. bud. Zgodnie z tym przepisem pozwolenia na budowę nie wymaga wykonanie robót budowlanych polegających na utwardzeniu powierzchni gruntu na działkach budowlanych. Z wypisu z rejestru gruntów z dnia [...] maja 2011 r. wynika, że działka nr [...] ma status działki ornej, a nie budowlanej (k. 7 akt adm. organu I instancji). Ponadto wyjątek z art. 29 ust. 2 pkt 5 pr. bud. dotyczy przypadku, gdy utwardzenie powierzchni gruntu ma charakter niesamoistny, w szczególności dokonuje się przy istniejącym już obiekcie budowlanym (zob. wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2013 r., II OSK 1722/12, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W rozpatrywanej sprawie wykonanie wskazanych robotót budowlanych nie było powiązane z istnieniem innego samodzielnego obiektu budowlanego i nie stanowiło uzupełnienia jego infrastruktury, a prowadziło do powstania samodzielnej budowli w postaci parkingu.

Sąd nie przychylił się również do wywodów skarżących, który wskazywali na likwidację kabla stanowiącego element instalacji elektrycznej. Należy bowiem zauważyć, że instalacja elektryczna stanowi tylko jeden z elementów przedmiotowej budowli i usunięcie wspomnianego urządzenia nie jest równoznaczne z usunięciem całej samowoli budowlanej w postaci parkingu, stanowiącego całość techniczno-użytkową.

Za nietrafną należy również uznać argumentację skarżących w zakresie wykonaniu zjazdu. Konsekwentnie bowiem D. B. i W. B. podnosi w toku postępowania, że przedmiotowy zjazd na drogę gminną istniał już wcześniej. Argumentowali, iż niezbędne stało się zniwelowanie uskoku, jaki powstał w wyniku remontu wspomnianej drogi w 2009 r. Wbrew twierdzeniom skarżących wywód ten jedynie potwierdza, że inwestor wykonał określone roboty budowlane dotyczące zjazdu na drogę gminną. W konsekwencji trudno jest więc utrzymać pogląd, że w powyższym zakresie nie doszło jednak do samowoli budowlanej.

Mając na uwadze powyższe wywody, należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie zachodziły żadne podstawy do zwolnienia inwestora z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę. Wykonywanie robót budowlanych bez takiej decyzji administracyjnej stanowi z kolei okoliczność uzasadniającą wdrożenie odpowiedniego postępowania naprawczego. Organy administracji publicznej słusznie przy tym odwołały się do art. 48 ust. 1 pr. bud. Zgodnie z tym przepisem, właściwy organ nakazuje, z zastrzeżeniem art. 48 ust. 2 pr. bud., w drodze decyzji, rozbiórkę obiektu budowlanego, lub jego części, będącego w budowie albo wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę. Przepis art. 48 ust. 2 pr. bud. wskazuje natomiast, że jeżeli budowa, o której mowa w art. 48 ust. 1 pr. bud., (1) jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w szczególności z (a) ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo (b) ustaleniami ostatecznej decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, w przypadku braku obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; (2) nie narusza przepisów, w tym techniczno-budowlanych, w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie obiektu budowlanego lub jego części do stanu zgodnego z prawem – właściwy organ wstrzymuje postanowieniem prowadzenie robót budowlanych.

Jak wynika z kolei z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, decyzją z dnia [...] stycznia 2013 r., nr [...], Burmistrz J. odmówił ustalenia na rzecz skarżących warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie placu postojowego dla 7 pojazdów (k. 234-244 akt adm. organu I instancji). Rozstrzygnięcie to zostało następnie utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] marca 2013 r., nr [...] (k. 248-249 akt adm. organu I instancji). Wyrokiem z dnia 4 października 2013 r., II SA/Po 663/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D. B. i W. B. na wskazaną decyzję z dnia [...] marca 2013 r., a wyrokiem z dnia 10 listopada 2015 r., II OSK 543/14, Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną od powyższego wyroku z dnia 4 października 2013 r. (Centralna Baza Orzeczeń i Informacji o Sprawach). Tym samym decyzja z dnia [...] stycznia 2013 r. jest obecnie prawomocna, co z kolei oznacza, że rozważana inwestycja nie jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wykluczone była więc możliwość powołania się na art. 48 ust. 2 pr. bud., wobec czego organy administracji publicznej zobowiązane były na mocy art. 48 ust. 1 pr. bud. do nakazania rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organy administracji publicznej art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia, a nadto został poddany niezbędnej analizie. Zarówno uzasadnienie decyzji organu I instancji, jak i uzasadnienie decyzji organu II instancji zawiera wskazanie okoliczności, które zostały uznane za udowodnione, dowodów, na podstawie których poczynione ustalenia faktyczne, oraz dowodów, których odmówiono wiarygodności. Argumentacja zaprezentowana w kontrolowanych rozstrzygnięciach jest spójna i klarowna. Sąd uznał również, że w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie obywateli do organów Państwa, o jakiej mowa w art. 8 k.p.a.

Podsumowując, organy administracji publicznej trafnie zakwalifikowały przedmiotową samowolę budowlaną jako budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 pr. bud. Wykonanie takich robót budowlanych wymagało legitymowania się ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę, co wynika z art. 28 ust. 1 pr. bud. Jednocześnie nie zachodziła żadna z podstaw, o jakich mowa w art. 29-31 pr. bud., do odstąpienia od powyższego wymogu. Nie ulega przy tym wątpliwości, że inwestor nie dysponował pozwoleniem na budowę, wobec czego niezbędne było wdrożenie odpowiedniego postępowania naprawczego. Organy administracji publicznej słusznie uznały, że zastosowanie w rozpatrywanej sprawie powinien znaleźć art. 48 pr. bud. Z uwagi na niezgodność omawianej samowoli budowlanej z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jej legalizacja było wykluczona w myśl art. 48 ust. 1 pr. bud. w zw. z art. 48 ust. 2 pkt 1 pr. bud. Konieczne było zatem wydanie nakazu rozbiórki, do czego były zobligowane organy administracji publicznej. Tym samym kontrolowane rozstrzygnięcia okazały się prawidłowe.

W tej sytuacji Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi. Skarga jako niezasadna podlegała zatem oddaleniu na mocy art. 151 p.p.s.a.