Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Grochowska-Jung Sędziowie WSA Ewa Kwiecińska Ewa Pisula-Dąbrowska (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi S. M. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej do celów sportowych - oddala skargę -

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] marca 2014 r. nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymał w mocy decyzję [...] Komendanta Wojewódzkiego Policji w P. z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...], którą tą decyzją cofnięto S.M. pozwolenie na posiadanie broni palnej do celów sportowych.

Jako podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 18 ust. 4 oraz art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 576).

Wyjaśnił, że strona nie posiada kwalifikacji do uprawiania sportów o charakterze strzeleckim ani też licencji na uprawianie strzelectwa sportowego. Wskazał, że zgodnie z art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń palną do celów sportowych po przedstawieniu ważnej przyczyny posiadania broni. Za takie uważa się w szczególności: udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim; posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b; oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego. Powyższe wymogi ustawowe dotyczą również osób posiadających już pozwolenia na broń sportową, którzy chcą zachować te uprawnienia.

Organ stwierdził, że licencja "B" przedłożona przez stronę wraz z oświadczeniem z dnia 20 marca 2000 r. o wstąpieniu do Sekcji Strzeleckiej [...] w P. wydana została w 1998 r. i z dniem 31 grudnia 2006 r. - w myśl art. 87 nieobowiązującej już ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. 155 poz. 1298 ze zm.) - utraciła ważność. Nadto - obecnie, zgodnie z § 4 Regulaminu przyznawania i pozbawiania licencji zawodniczych uprawniających do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2012 r., Polski Związek Strzelectwa Sportowego przyznaje licencję na rok kalendarzowy. A jak wynika z pisma PZSS datowanego na dzień 23 września 2013 r., strona nie posiada takiej licencji.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że obecnie strona należy do stowarzyszenia o charakterze strzeleckim - Klubu Strzeleckiego [...] w P.

Aktualnie przepisy prawa, w celu uprawiania strzelectwa Sportowego, wymagają legitymowania się "stosownym dokumentem (tzw. patent strzelecki) i aktualną (ważną 1 rok kalendarzowy) licencją sportową (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy broni i amunicji oraz Regulamin PZSS). Obowiązujące przepisy ustawy o broni i amunicji uzależniają więc uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem, wydanym po przeprowadzeniu przez polski związek sportowy egzaminu z przestrzegania obowiązujących w tym sporcie zasad bezpieczeństwa (art. 10b ustawy), a ponadto licencji zawodnika, wydanej przez ten związek. Dotyczy to wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń do celów sportowych niezależnie, od kiedy je posiadają.

W konkluzji organ stwierdził, że ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do wydania stronie pozwolenia na broń do celów sportowych. Stwierdził też, że za powyższym rozstrzygnięciem przemawia interes społeczny.

Powyższa decyzja stała się przedmiotem skargi S.M. do tutejszego Sądu.

Wnosząc o uchylenie zaskarżonych decyzji i zasądzenie kosztów postępowania, skarżący zarzucił naruszenie art. 1, art. 10 ust. 3 pkt 3, art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji. Nadto § 1 Rozporządzenia MSWiA z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią. (Dz. U. Nr 19, poz. 241). Zarzucił również naruszenie art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1 i art. 155 K.p.a.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że skarżący w przeszłości zdał przed organami policji egzamin, którego wynik potwierdził posiadane przez niego kwalifikacje sportowe. Podkreślił, że aktualny stan prawny zezwala organom Policji na przeprowadzenie takiego egzaminu, na taką formę potwierdzenia posiadanych kwalifikacji, w oparciu o rozporządzenie MSWiA z dnia 20 marca 2000 r. w sprawie egzaminu ze znajomości przepisów dotyczących posiadania broni oraz umiejętności posługiwania się bronią. Wskazał też, że jest członkiem sportowego klubu strzeleckiego PZSS i czynnie uprawia strzelectwo sportowe według reguł umownych obwiązujących w tym stowarzyszeniu.

Zakwestionował też wartość licencji z uwagi na to, że można ją uzyskać bez egzaminu po uiszczeniu stosownych opłat.

Twierdził, że art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni ustanawiający potwierdzenia kwalifikacji strzeleckich dotyczy osób ubiegających się o pozwolenie na posiadanie broni.

Podkreślał, że posiada ważną przyczynę dalszego posiadania broni sportowej, bowiem jest członkiem stowarzyszenia o charakterze strzeleckim, czynnie uprawia strzelectwo sportowe, legalnie posiada broń sportową.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zwarzył co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił art. 18 ust. 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576), zgodnie z którym właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń, jeżeli ustały okoliczności faktyczne, które stanowiły podstawę do jego wydania. Powyższy przepis daje możliwość organowi Policji, działającemu w ramach uznania administracyjnego, cofnięcia pozwolenia na broń w przypadku ustania okoliczności stanowiących podstawę wydania pozwolenia. Uznaniowy charakter decyzji nakłada równocześnie na organ obowiązek wyczerpującego uzasadnienia swojego stanowiska.

Przystępując do rozpoznania niniejszej sprawy stwierdzić należy, że bezspornym w sprawie jest, iż skarżący otrzymał pozwolenie na broń palną sportową, w celu uprawiania strzelectwa sportowego, w 1995 r. po zdaniu stosownych egzaminów przed organami Policji (k-71 akt administracyjnych).

[...] Komendant Wojewódzki Policji w P. decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. cofnął skarżącemu pozwolenie na broń palną sportową w celu uprawiania strzelectwa sportowego, która utrzymana została w mocy decyzją organu II instancji, z powodu braku licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego.

Wskazać należy, że materia pozwoleń na posiadanie broni sportowej została uregulowana w art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2012 r., poz. 576 ze zm.).

Zgodnie z wyżej powołanymi przepisami, właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni.

Za ważną przyczynę posiadania broni do celów sportowych uważa się w szczególności udokumentowane członkostwo w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim, posiadanie kwalifikacji sportowych, o których mowa w art. 10b oraz licencji właściwego polskiego związku sportowego (dla pozwolenia na broń do celów sportowych).

Zgodnie zaś z art. 10b cytowanej ustawy, uprawianie sportów o charakterze strzeleckim wymaga posiadania odpowiednich kwalifikacji potwierdzonych stosownym dokumentem oraz przestrzegania zasad bezpieczeństwa obowiązujących w tych sportach.

Tak więc warunkiem niezbędnym do uprawiania strzelectwa sportowego jest posiadanie aktualnego patentu strzeleckiego oraz licencji PZSS.

Jak wynika z akt sprawy, skarżący nie legitymuje się ani licencją, ani patentem (bezsporne).

Kwestią zaś oczywistą i niewymagającą dowodzenia jest to, że w przepisie art. 10 ust. 3 pkt 3 cytowanej ustawy, mowa jest o aktualnej licencji związku sportowego, jaką winna legitymować się osobą posiadająca pozwolenie na broń palną do celów sportowych. Skarżący takiej licencji niewątpliwie nie posiada.

Oznacza to, iż skarżący, pomimo iż spełnia inne przesłanki, również konieczne do posiadania pozwolenia na broń sportową, nie legitymując się aktualną licencją uprawniającą do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym, przestał spełniać wymogi niezbędne do zachowania pozwolenia na broń palną sportową, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji.

W tym miejscu odnieść się należy do zapisu art. 52 tej ustawy, zgodnie z którym zachowują ważność pozwolenia na broń i legitymacje noszące nazwę "pozwolenie na broń", wydane na podstawie dotychczasowych przepisów. Stwierdzić należy, że zapis ten oznacza, iż ustawodawca zagwarantował osobom, które uzyskały takie pozwolenia, na podstawie przepisów uprzednio obowiązujących, prawo do legalnego posługiwania się posiadaną bronią, nabytą na podstawie tego pozwolenia. Należy jednak wyjaśnić, iż gwarancja ta nie oznacza, iż osoby te nie są związane regulacjami wynikającymi z przepisów obecnie obowiązującej ustawy. Uznanie, że posiadaczy "starych" pozwoleń nie dotyczy powyższy obowiązek, prowadziłoby w efekcie do nieograniczonego w czasie stosowania ustawy, która utraciła już moc obowiązującą i byłoby sprzeczne z celem nowej ustawy, która charakteryzuje się zaostrzonymi wymaganiami do uzyskania pozwoleń na broń. Celem bardziej rygorystycznych przepisów jest zwiększenie kontroli nad posiadaną bronią (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 1086/06, publ. LEX nr 298189). Wskazać należy, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela wyrażony w powołanym wyżej wyroku pogląd.

Skoro zatem, zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym, wymagane są stosowne dokumenty, potwierdzające fakt uprawiania sportu strzeleckiego, to obowiązkowi przedstawienia tych dokumentów podlega również osoba posiadająca pozwolenie na broń, wydane na podstawie przepisów wcześniej obowiązującej ustawy. Niedopełnienie zaś tego obowiązku może skutkować, również dla tych osób, uznaniem organu, iż ustały okoliczności uzasadniające wydanie pozwolenia na broń dla celów sportowych.

W rozpoznawanej sprawie skarżący nie przedstawił żadnego dokumentu tj. licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego.

Racjonalny ustawodawca, zachowując (art. 52 nowej ustawy) ważność dotychczasowych pozwoleń na broń (uzyskanych na podstawie dotychczasowych przepisów), objął je zarazem wynikającymi z tej ustawy obowiązkami. Nowelizacja ustawy o broni i amunicji, która weszła w życie w dniu 10 marca 2011 r. uzależniła uprawianie sportów o charakterze strzeleckim od posiadania odpowiednich kwalifikacji, potwierdzonych stosownym dokumentem, wydanym po przeprowadzeniu przez Polski Związek Sportowy egzaminu, od przestrzegania obowiązujących w tym sporcie zasad bezpieczeństwa (art. 10b ust. 1 ustawy), a ponadto od uzyskania licencji zawodnika, wydanej przez ten związek. Dotyczy to wszystkich posiadaczy pozwoleń na broń do celów sportowych, niezależnie od tego, od kiedy je posiadają i nie ma to żadnego związku z terminowością pozwoleń i prawami nabytymi. Zgodnie z art. 9 ust. 6 ustawy, pozwolenia na broń, zatem także pozwolenia wydane przed jej wejściem w życie, są bezterminowe.

W pełni zgodzić należy się z organem, że chcąc dalej realizować cel, tj. strzelanie w ramach współzawodnictwa sportowego (dla celów którego strona uzyskała pozwolenie) winna się ona legitymować dokumentami potwierdzającymi, iż ma kwalifikacje niezbędne do uprawiania strzelectwa sportowego (tj. patent, o którym mowa w art. 10b ust. 2 ustawy o broni i amunicji), a także bierze udział we współzawodnictwie sportowym (potwierdza to aktualna licencja PZSS).

Wskazać należy, iż w 1995 r. tj. w dacie kiedy skarżący uzyskał pozwolenie na broń palną sportową, w ogóle nie obowiązywały patenty strzeleckie, a wydane później - zgodnie z przepisami art. 5 nieobowiązującej już ustawy z dnia 15 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o kulturze fizycznej oraz ustawy o żegludze śródlądowej (Dz. U. Nr 85, poz. 726 ze zm.) - zachowywały ważność do czasu ich wygaśnięcia, ale nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2005 r. Zgodnie zaś z art. 78 również nieobowiązującej już ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.), z dniem 31 grudnia 2006 r. utraciły ważność licencje wydane na podstawie ustawy o kulturze fizycznej. Tym samym więc, nawet gdyby skarżący posiadał wydany w 2006 r. patent, czy licencję, dokument utracił ważność w dniu 31 grudnia 2006 r.

Wskazać należy, iż licencja strzelecka potwierdza, że dana osoba faktycznie uprawia strzelectwo w ramach rywalizacji sportowej, organizowanej przez Polski Związek Strzelectwa Sportowego, a nie tylko rekreacyjnie strzela z broni w ramach okazjonalnych spotkań towarzyskich, czy podczas lokalnych imprez kulturalnych. Uzyskanie licencji wymaga bowiem spełnienia określonych warunków, w tym uczestnictwa w ciągu roku w minimalnej, wskazanej przez PZSS, liczbie zawodów sportowych. Dlatego też jej brak oznacza, że posiadacz broni sportowej nie spełnia warunków, o których mowa w art. 10 ust. 3 pkt 3 ustaw o broni i amunicji.

Powyższe w pełni uzasadnia wydaną przez organy Policji decyzji w oparciu o przepis prawa, o którym mowa w art. 18 ust. 4 ustawy o broni i amunicji. Prawidłowo organ uznał, iż, skarżący powinien legitymować się dokumentami potwierdzającymi, iż nadal uprawia zawodniczo strzelectwo sportowe, albowiem sama przynależność do stowarzyszenia sportowego nie może zostać uznana za wystarczającą.

Zarzut naruszenia przez organy Policji przepisów postępowania, tj. art. 6, art. 7, art. 75 § 1, art. 77 § 1, art. 107 § 1, art. 155 Kpa., Sąd uznał za chybiony, bowiem organy Policji w przedmiotowej sprawie w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy oraz dokonały wnikliwej oceny wszystkich zgromadzonych w ten sposób dowodów, w granicach swobodnej oceny dowodów.

Podkreślić również trzeba, że wskazana ocena materiału dowodowego znalazła swoje odzwierciedlenie w treści uzasadnienia decyzji, zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 K.p.a. Trafnie więc organ uznał, że ustały okoliczności, które stanowiły podstawę przyznania skarżącemu prawo do posiadania broni palnej sportowej.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 i art. 138 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.