Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.), Sędziowie: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska - Szary, sędzia del. NSA Anna Żak, , Protokolant : starszy asystent sędziego Tomasz Szpojankowski, po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej U. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt II SA/Rz 246/12 w sprawie ze skargi U. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 246/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, oddalił skargę U. B. na zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zwanego dalej "SKO", w P. z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia. W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wnioskiem z dnia 14 września 2009 r. U. B. zwróciła się o uchylenie decyzji Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji P. nr [...] w J., przy ul. [...]. Podała, że decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa, bowiem ona jako strona została pominięta w tym postępowaniu, podczas gdy w dotychczasowych postępowaniach w przedmiocie tej inwestycji brała udział.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...], Burmistrz Miasta J. wznowił postępowanie, a decyzją z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...], odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończone wyżej opisaną decyzją ostateczną Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r. Na skutek odwołania U. B. decyzja ta, jako rażąco naruszająca prawo, została uchylona przez SKO w P. decyzją z dnia [...] maja 2010 r., nr [...].

Ponownie rozpoznając sprawę Burmistrz Miasta J. decyzją z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...], odmówił uchylenia ostatecznej własnej decyzji z dnia [...] lipca 2009 r. w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację opisanego wyżej przedsięwzięcia. Również i to rozstrzygnięcie zostało uchylone decyzją SKO w P. z dnia [...] września 2010 r., nr [...], a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego Burmistrz Miasta J. decyzją z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], odmówił U. B. uchylenia decyzji ostatecznej Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji P. nr [...] w Jarosławiu, przy ul. [...].

W uzasadnieniu organ podał, że U. B. oparła roszczenie dotyczące przyznania jej praw strony w postępowaniu na fakcie zamieszkiwania w bardzo bliskim sąsiedztwie istniejącej stacji benzynowej P. nr [...]. Lokalizacja jej nieruchomości nr [...], w pobliżu istniejącej stacji paliw powoduje ograniczenia w korzystaniu ze swej własności ze względu na rozprzestrzenianie się uciążliwych zanieczyszczeń. Zakwestionowała także treść ustaleń raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a dotyczącą kwestii rozprzestrzeniania zanieczyszczeń w obrębie i otoczeniu planowanej inwestycji, jako niezgodnej z faktycznymi skutkami lokalizacji przedsięwzięcia. Wskazała także na niezgodny z przepisami prawa budowlanego stan prawny, nieodpowiednią lokalizację obiektu, zagrożenie pożarowe dla obiektów zlokalizowanych w sąsiedztwie stacji. Organ podał, że na wezwanie organu do wykazania interesu prawnego U. B. podała, że wynika on z wykładni opartej na wyroku NSA z dnia 25 października 1999 r., sygn. akt IV SA 1714/97, wyroku WSA w Krakowie z dnia 31 października 2008 r., sygn. akt II SA/Kr 410/08, wyroku WSA w Gdańsku z dnia 28 maja 2008 r., sygn. akt SA/Gd 202/08, wyroku WSA w Warszawie sygn. akt IV SA/Wa 821/08 i wyroku NSA sygn. akt II OSK 1505/07.

W dalszej części organ, powołując się na definicję strony zawartą w art. 28 k.p.a., wskazał, że o tym czy określonemu podmiotowi przysługuje uprawnienie strony decydują przepisy prawa materialnego. Przepisy ustawy – Prawo ochrony środowiska nie zawierają szczegółowych unormowań dotyczących sposobu ustalania stron postępowania, zatem zastosowanie znajdują ogólne zasady wynikające z art. 28 K.p.a. Organ podał, że status strony w postępowaniu dotyczącym decyzji środowiskowej determinowany jest granicami oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, przy czym oddziaływanie takie może polegać np. na emisji zanieczyszczeń, zapachów, hałasu. Wielkość obszaru oddziaływania inwestycji może być zróżnicowana i co do zasady przyjmuje się, że oddziaływanie obiektu będzie dotyczyć nieruchomości bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością objętą planowanym przedsięwzięciem.

W ocenie organu I instancji samo zamieszkiwanie w bezpośrednim sąsiedztwie oddziaływania stacji benzynowej P. nr [...] w J. nie stanowi ograniczenia wykonywania prawa własności gwarantowanego art. 140 i art. 233 Kodeksu cywilnego, gdyż takie ograniczenie winno wynikać z określonych aktów prawa materialnego. Wskazując na orzeczenie NSA z dnia 13 maja 2011 r., sygn. akt II OZ 394/11, podał, że osoba trzecia ma interes prawny wynikający z art. 140 i art. 144 K.c., do uczestniczenia jako strona w postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego zapaść może lub zapadła decyzja tak kształtująca stosunki na nieruchomości (sposób korzystania z niej), że będzie to miało wpływ na sposób wykonywania przez nią prawa własności. Wykładnia prawna dotycząca sposobu ustalania stron postępowania, zawarta w wyrokach na które powołuje się wnioskodawczyni, również wskazuje na konieczność legitymowania interesem prawnym opartym na prawie materialnym.

Reasumując organ podał, że U. B. nie posiada interesu prawnego w sprawie dotyczącej wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, tym samym nie posiada statusu strony, a zatem nie zachodzą przesłanki uzasadniające uchylenie dotychczasowej decyzji z przyczyn wymienionych w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

Odwołanie od tej decyzji złożyła U. B..

Zaskarżoną decyzją SKO w P. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podtrzymał ustalenia organu I instancji, że w sprawie nie zachodzi przesłanka wskazana przez stronę, tj. że bez swej winy nie brała udziału w sprawie zakończonej ostateczną decyzją (art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.). Odwołującej nie przysługiwał bowiem interes prawny, a tym samym nie posiadała statusu strony.

SKO opisało dokładną lokalizację planowanego przedsięwzięcia, stwierdzając, że w bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości objętej inwestycją nie występują tereny zabudowy mieszkaniowej. Nieruchomość należąca do U. B., działka nr [...], zlokalizowana jest w odległości ok. 55 m od granicy z działka objętą inwestycją. Pomiędzy tymi działkami przebiega droga miejska (łącznik ul. [...]) oraz znajduje się nieruchomość prywatna. Wg stanu na dzień wydania decyzji środowiskowej działka zabudowana była obiektami stacji paliw P., przeznaczonymi do rozbiórki. W ich miejsce przewidziano wybudowanie nowej stacji paliw. SKO wskazało, że z ustaleń raportu wynika, że ponadnormatywne oddziaływanie obiektu stacji na otoczenie zamknie się w granicach własności prowadzącego przedsięwzięcie, na przyległych terenach nie wystąpi ponadnormatywne oddziaływanie. Przyjęto zatem, wg ogólnych zasad, że stronami w postępowaniu będą właściciele działek bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością objętą planowaną inwestycją. Kolegium dodało, że w ramach postępowania prowadzonego na okoliczność wydania decyzji środowiskowej przeprowadzono procedurę udziału wszystkich zainteresowanych stron, uwzględniono uwagi i wnioski, w tym U. B.. Przy ustalaniu kręgu stron postępowania kierowano się ustaleniami raportu oddziaływania na środowisko dla przedmiotowego przedsięwzięcia. W ocenie organu zastrzeżenia odwołującej co do zapisów raportu nie zostały poparte żadnym dowodem. Analiza zebranego materiału wskazuje, że opracowanie to spełnia wymagania prawne i stanowi dowód w sprawie wydania decyzji środowiskowej. Realizacja nowej stacji w miejscu starej nie spowoduje ograniczeń w korzystaniu z sąsiednich nieruchomości, nie pogorszy warunków środowiskowych, nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń na sąsiednich działkach, a oddziaływanie ponadnormatywne zamknie się w granicach własności prowadzącego przedsięwzięcie. Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że U. B. nie jest stroną w postępowaniu o wydanie decyzji środowiskowej. Wskazywane przez odwołującą uciążliwości takie jak zakłócanie ciszy nocnej, emisja spalin itp. świadczą o istnieniu po jej stronie interesu faktycznego, nie zaś prawnego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego uznania odwołującej za stronę w postępowaniu prowadzonym przez organy nadzoru budowlanego Kolegium podało, że postępowanie to prowadzone było w oparciu o odrębne przepisy i dotyczyło rozbiórki obiektów istniejących, która to procedura nie jest w żaden sposób związana z procedurą obowiązującą przy wydawaniu decyzji środowiskowej.

Podtrzymując argumentację organu I instancji dotyczącą kwestii zasad ustalania stron postępowania oraz powołując się na treść art. 28 K.p.a. SKO wskazało, że elementem kwalifikującym podmiot jako stronę postępowania jest pojęcie interesu prawnego lub obowiązku. Interes prawny należy odróżnić od interesu faktycznego, jego źródłem jest akt normatywny lub decyzja mająca źródło w przepisach materialnoprawnych. Status strony w postępowaniu dotyczącym decyzji środowiskowej determinowany jest granicami oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, stwarzającymi uciążliwości przy korzystaniu z nieruchomości. Samo zamieszkiwanie w bezpośrednim sąsiedztwie oddziaływania stacji benzynowej P. nr [...] w J. nie stanowi o ograniczeniu wykonywania prawa własności, takie ograniczenie musi wynikać z określonych aktów prawa materialnego. Organ podtrzymał argumentację zaskarżonej decyzji, że U. B. nie posiada interesu prawnego w sprawie dotyczącej wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizacje przedsięwzięcia, a tym samym nie posiada statusu strony.

Powyższą decyzję zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, U. B. wnosząc o jej uchylenie i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz wznowienie postępowania w sprawie prowadzonej przez Burmistrza J., a zakończonej decyzją z dnia [...] lipca 2009 r., z uwagi na fakt, że bez swojej winy nie brała udziału w postępowaniu, mimo, że posiadała przymiot strony. Zarzuciła rażące naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 w zw. z art. 28 K.p.a. przez jego niezastosowanie, mimo wykazania przez stronę interesu prawnego.

Podtrzymując argumentację zawartą we wcześniejszych pismach i odwołaniu skarżąca podała, że od początku lat 90-tych czynnie bierze udział we wszelkich postępowaniach dotyczących bezprawnej lokalizacji stacji paliw w J. u zbiegu ul. [...], zrealizowanej jako samowola budowlana. Podała, że o istnieniu po jej stronie interesu prawnego przesądził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 548/10. Jej zdaniem organy odmawiając przyznania jej statusu strony w postępowaniu rażąco naruszają prawo. Niedopuszczalnym jest dokonywanie tak dowolnej interpretacji art. 28 K.p.a. Skarżąca swój interes prawny wywodzi z naruszania jej prawa własności, który nie może być ograniczany tylko do kwestii bezpośredniego sąsiedztwa i treści raportu dot. emisji oparów.

W odpowiedzi na skargę SKO w P., podtrzymało stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt II SA/Rz 246/12, oddalając skargę wskazał, że jak należy rozumieć interes prawy, o jakim mowa w art. 28 K.p.a. W tym zakresie Sąd powołał się na stanowisko doktryny i judykatury. W ocenie Sądu nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości, że w celu wykazania legitymacji procesowej w konkretnym postępowaniu administracyjnym dany podmiot powinien wykazać, że załatwienie sprawy dotyczy bezpośrednio jego sfery prawnej. Skarżąca nie wykazała wpływu przedmiotowego przedsięwzięcia inwestycyjnego na możliwość korzystania z nieruchomości (działki nr [...]), jak również nie wykazała, że to przedsięwzięcie inwestycyjne może wpływać na sferę uprawnień związanych z korzystaniem z nieruchomości (ww. działki), tym samym więc nie wykazała interesu prawnego w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r. Ustalenia organów w tym zakresie poprzedzone zostały czynnościami wyjaśniającymi przeprowadzonymi zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7 K.p.a., znajdując wsparcie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

W ocenie Sądu, ustalenie stron postępowania, w którym podejmowana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, w zasadzie dokonywane jest na podstawie dołączonej do wniosku inwestora mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek, oraz obejmującej obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie. Istotne znaczenie dla prawidłowych ustaleń w tym zakresie mają również informacje i dane zawarte w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Stąd też prawidłowym było, w ramach postępowania wznowieniowego – badania przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. wymienionej we wniosku skarżącej z dnia 14 września 2009 r. – dokonanie analizy ustaleń raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, opracowanego przez mgra inż. A. K. (biegłego z listy Wojewody w zakresie sporządzania ocen oddziaływania na środowisko nr upr. [...]), jak również procedury ustalania stron w postępowaniu zakończonym decyzją środowiskową z dnia [...] lipca 2009 r.

Z ustaleń będącego w aktach sprawy wspomnianego wyżej raportu oddziaływania przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko wynika w szczególności, że przedsięwzięcie to nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń na sąsiednich działkach, a oddziaływanie ponadnormatywne zamknie się w granicach własności inwestora. Jego realizacja (w miejscu starej stacji paliw) nie spowoduje ograniczeń w korzystaniu z sąsiednich nieruchomości, nie pogorszy warunków środowiskowych, zaś o klimacie akustycznym terenu decydował będzie status związany z ruchem pojazdów na przyległych ulicach. Raport nie wskazuje także na potrzebę (konieczność) utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania (art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.).

Niesporne nadto jest, że działka nr [...] stanowiąca własność skarżącej znajduje się w odległości ok. 55 m od granicy działki inwestora (nr [...]), a pomiędzy nimi przebiega łącznik ul. [...] oraz działka nr [...] (własność A.J. L.).

W takim stanie rzeczy, zdaniem Sądu, ustalenia organów obu instancji są prawidłowe i odpowiadają prawu, a skarżąca w żadnym zakresie nie podważyła skutecznie ustaleń powoływanego wyżej raportu, a nazwanie go dokumentem nieobiektywnym nie zostało przez nią poparte żadnym dowodem. To właśnie decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia w swojej istocie określa środowiskowe wymagania, które inwestor musi spełniać, jeżeli zamierza podjąć planowaną działalność gospodarczą; następnie muszą być one uwzględnione w decyzji o warunkach zabudowy, gdy na tym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w przeciwnym razie – w pozwoleniu na budowę.

Słuszną jest więc odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej, tj. decyzji ostatecznej Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r. skoro organy ustaliły, że nie występuje podstawa wznowienia postępowania wymieniona we wniosku skarżącej z dnia 14 września 2009 r., tj. podstawa określona w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

Na uwzględnienie nie zasługują zaś zarzuty skargi dotyczące w istocie oddziaływania istniejącej stacji paliw na nieruchomość skarżącej zarazem naruszającego jej prawo własności, a także spodziewanego przez skarżącą rezultatu nie mogło odnieść akcentowanie przez nią tego, iż w innych postępowaniach administracyjnych m.in. postępowaniu dotyczącym stacji paliw nr [...], zrealizowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę, przy ul. [...] w J., posiadała status strony. Postępowania te prowadzone były na podstawie odmiennych przepisów prawa, z faktu zaś posiadania przymiotu strony w jednym postępowaniu np. w sprawie rozbiórki nie oznacza automatycznie, nie implikuje posiadania takiego przymiotu w postępowaniu administracyjnym poddanym innym regulacjom prawnym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku opartą na przesłance z art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej "p.p.s.a.", złożyła U. B., wnosząc o uchylenie skarżonego wyroku w całości i zwrot kosztów postępowania.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa procesowego, które miało mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

- art. 151 p.p.s.a. przez błędne jego zastosowanie, tj. oddalenie skargi Skarżącej na zaskarżoną decyzję, w sytuacji gdy istniały podstawy do jej uchylenia wskazane w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.;

- niezastosowanie przez Sąd w skarżonym wyroku art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c p.p.s.a., tj. nieuchylenie w całości zaskarżonej decyzji SKO w P. i poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta J. oraz ostatecznej decyzji Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], w sytuacji gdy U. B. bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu zakończonym ostateczną decyzją Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], a które to postępowanie dotyczyło interesu prawnego Skarżącej i w którym Skarżąca winna posiadać status strony – zgodnie z art. 28 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną P. S.A. wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 183 § p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w niniejszej sprawie za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej naruszenia prawa procesowego.

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej kasacyjnie zaskarżony wyrok nie narusza art. 151 p.p.s.a. W związku z podnoszoną we wniosku o wznowienie postępowania środowiskowego przesłanką z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., tj. że Urszula Bielecka, jako strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu dotyczącym wydania decyzji Burmistrza Miasta J. z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...], o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji P. nr [...] w J., przy ul. [...] – podstawowym zagadnieniem wymagającym ustalenia było to czy skarżąca (U. B.) powinna być stroną tego postępowania. W tym zakresie Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że ustawa – Prawo ochrony środowiska, na podstawie której prowadzone było postępowanie środowiskowe nie regulowało kwestii, kto powinien być stroną postępowania środowiskowego. Z tego względu postępowanie w tym zakresie powinno zostać przeprowadzone na zasadach ogólnych, tj. w oparciu o art. 28 K.p.a., przy czym, co do zasady, jeżeli podnoszoną podstawą wznowienia postępowania była przesłanka z art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., to ocena ta powinna nastąpić po wznowieniu postępowania, co też w niniejszej sprawie nastąpiło.

Sąd I instancji w zakresie ustalenia interesu prawnego danego podmiotu w oparciu o normę wynikającą z art. 28 K.p.a. prawidłowo stwierdził, że w celu wykazania legitymacji procesowej w konkretnym postępowaniu administracyjnym dany podmiot powinien wykazać, że załatwienie sprawy dotyczy bezpośrednio jego sfery prawnej. Strona skarżąca kasacyjnie winna mieć na względzie, że to na niej spoczywa obowiązek wykazania, że posiada interes prawny, który jednocześnie powinien być konkretny i realny. Choć skarżąca wskazała, że jej interes prawny wynika z przysługującego jej prawa własności do działki nr [...] (art. 140 K.c.), znajdującej się w odległości 55 m od granicy działki inwestora, jednak w zakresie ewentualnego naruszenia tego prawa nie wykazała, że przedmiotowa inwestycja będzie miała wpływ na wykonywanie przysługującego jej prawa własności. W tym zakresie skarżąca kasacyjnie wyłącznie kwestionowała raport oddziaływania na środowisko, jako dokument nieobiektywny. To jednak nie jest wystarczająca okoliczność do przyznania interesu prawnego skarżącej kasacyjnie, ponieważ świadczy wyłącznie o subiektywnym przekonaniu strony, niepopartym żadnymi konkretami. Oceny tej nie zmienia fakt, że raport oddziaływania na środowisko mówi o ponadnormatywnym oddziaływaniu, co nawet sugeruje, że przedmiotowa inwestycja będzie oddziaływać na sąsiednie nieruchomości. Kwestia oceny oddziaływania inwestycji na sąsiednie nieruchomości nie jest bowiem związana wyłącznie z przekroczeniem dopuszczalnych prawem norm. Obowiązujące przepisy prawa nie wiążą bowiem kwestii oddziaływania inwestycji wyłącznie z przekroczeniem dopuszczalnych prawem norm. Nawet wystąpienie nieponadnormatywnego oddziaływania może mieć wpływ na sposób wykonywania prawa własności, w szczególności gdy chodzi o realizację obiektu stacji paliw emitującego szkodliwe dla środowiska czynniki czy uciążliwe związki zapachowe. W tym zakresie strona, powołująca się na interes prawny wynikający z przysługującego jej prawa własności, powinna wykazać, w jaki konkretnie sposób planowana inwestycja będzie oddziaływała na jej nieruchomości. W niniejszej sprawie U. B. żadnych konkretów w tym zakresie nie przedstawiła. Zarówno w skardze zwykłej do Sądu I instancji, jak i w skardze kasacyjnej wskazywała na oddziaływanie poprzednio istniejącej w tym samym miejscu stacji paliw i postępowania dotyczące tej stacji. Okoliczności te nie mają jednak znaczenia dla wyniku niniejszej sprawy, ponieważ przedmiotowa inwestycja jest zupełnie nową inwestycją i to w stosunku do jej konkretnych parametrów oddziaływania na środowisko strona skarżąca kasacyjnie powinna formułować konkretne zarzuty, których – jak wyżej wskazano – nie przedstawiła.

Z tych względów również zarzut dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c p.p.s.a. nie zawiera usprawiedliwionych podstaw, ponieważ w niniejszej sprawie brak było podstaw do uwzględnienia przez Sąd I instancji skargi U. B. wobec braku wykazania, że przedmiotowa inwestycja będzie oddziaływała na nieruchomość skarżącej.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

W związku z wnioskiem pełnomocnika postępowania o zasądzenie kosztów postępowania, wskazania wymaga, że przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie przewidują możliwości zasądzenia kosztów postępowania na rzecz uczestnika. Z tego względu wniosek ten nie mógł zostać uwzględniony jako pozbawiony podstaw prawnych.