Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka NSA Małgorzata Wolska /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi U. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej dotyczącej środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia -skargę oddala-

Decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO) utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...], którą odmówiono uchylenia decyzji ostatecznej Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji [...] nr [...] w J., przy ul. [...]/[...].

Podstawę prawną zaskarżonej decyzji stanowi art. 138 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 ze zm. zwana dalej w skrócie k.p.a.)

Z uzasadnienia i akt administracyjnych sprawy wynika, że wnioskiem z dnia [...] września 2009 r. U. B. zwróciła się uchylenie decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji [...] nr [...] w J., przy ul. [...]/[...]. Podała, że decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa, bowiem ona jako strona została pominięta w tym postępowaniu, podczas gdy w dotychczasowych postępowaniach w przedmiocie tej inwestycji brała udział.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2009 r., nr [...] Burmistrz Miasta [...] wznowił postępowanie, a decyzją z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...] odmówił wznowienia postępowania w sprawie zakończone wyżej opisaną decyzją ostateczną Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. Na skutek odwołania U. B. decyzja ta, jako rażąco naruszająca prawo, została przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] maja 2010 r., nr [...] uchylona a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia.

Ponownie rozpoznając sprawę Burmistrz Miasta [...] decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. ([...]) odmówił uchylenia ostatecznej decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. w przedmiocie środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację opisanego wyżej przedsięwzięcia. Również i to rozstrzygnięcie zostało decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2010 r., nr [...] uchylone, a sprawa przekazana do ponownego rozpatrzenia.

Po uzupełnieniu materiału dowodowego Burmistrz Miasta [...] decyzją

z dnia [...] listopada 2011 r., nr [...] odmówił U. B. uchylenia decyzji ostatecznej Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r., znak: [...] o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji [...] nr [...] w J., przy ul. [...]/[...].

W uzasadnieniu organ podał, że U. B. oparła roszczenie dotyczące przyznania jej praw strony w postępowaniu na fakcie zamieszkiwania w bardzo bliskim sąsiedztwie istniejącej stacji benzynowej [...] nr [...]. Lokalizacja jej nieruchomości nr 1556 obr. 4, w pobliżu istniejącej stacji paliw powoduje ograniczenia w korzystaniu ze swej własności ze względu na rozprzestrzenianie się uciążliwych zanieczyszczeń. Zakwestionowała także treść ustaleń raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, a dotyczącą kwestii rozprzestrzeniania zanieczyszczeń w obrębie i otoczeniu planowanej inwestycji, jako niezgodnej z faktycznymi skutkami lokalizacji przedsięwzięcia. Wskazała także na niezgodny z przepisami prawa budowlanego stan prawny, nieodpowiednią lokalizację obiektu, zagrożenie pożarowe dla obiektów zlokalizowanych w sąsiedztwie stacji. Organ podał, że na wezwanie organu do wykazania interesu prawnego U. B. podała, że wynika on z wykładni opartej na wyroku NSA z dnia 25.10.1999 r., sygn. akt IV SA 1714/97, wyroku WSA w Krakowie z dnia 31.10.2008 r., sygn. akt II SA/Kr 410/08, wyroku WSA w Gdańsku z dnia 28.05.2008 r., sygn. akt SA/Gd 202/08, wyroku WSA w Warszawie sygn. akt IV SA/Wa 821/08 i wyroku NSA sygn. akt II OSK 1505/07.

W dalszej części organ powołując się na definicję strony zawartą w art. 28 k.p.a. wskazał, że o tym czy określonemu podmiotowi przysługuje uprawnienie strony decydują przepisy prawa materialnego. Przepisy ustawy z dnia 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska nie zawierają szczegółowych unormowań dotyczących sposobu ustalania stron postępowania, zatem zastosowanie znajdują ogólne zasady wynikające z art. 28 k.p.a. Organ podał, że status strony w postępowaniu dotyczącym decyzji środowiskowej determinowany jest granicami oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, przy czym oddziaływanie takie może polegać np.: na emisji zanieczyszczeń, zapachów, hałasu. Wielkość obszaru oddziaływania inwestycji może być zróżnicowana i co do zasady przyjmuje się, że oddziaływanie obiektu będzie dotyczyć nieruchomości bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością objętą planowanym przedsięwzięciem.

W ocenie organu I instancji samo zamieszkiwanie w bezpośrednim sąsiedztwie oddziaływania stacji benzynowej [...] nr [...] w J. nie stanowi ograniczenia wykonywania prawa własności gwarantowanego art. 140 i art. 233 Kodeksu cywilnego, gdyż takie ograniczenie winno wynikać z określonych aktów prawa materialnego. Wskazując na wyrok NSA z dnia 13 maja 2011 r., sygn. akt II OZ 394/11 podał, że osoba trzecia ma interes prawny wynikający z art. 140 k.c. i art. 144 k.c., do uczestniczenia jako strona w postępowaniu administracyjnym, w wyniku którego zapaść może lub zapadła decyzja tak kształtująca stosunki na nieruchomości (sposób korzystania z niej), że będzie to miało wpływ na sposób wykonywania przez nią prawa własności. Wykładnia prawna dotycząca sposobu ustalania stron postępowania, zawarta w wyrokach na które powołuje się wnioskodawczyni, również wskazuje na konieczność legitymowania interesem prawnym opartym na prawie materialnym.

Reasumując organ podał, że U. B. nie posiada interesu prawnego w sprawie dotyczącej wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, tym samym nie posiada statusu strony, a zatem nie zachodzą przesłanki uzasadniające uchylenie dotychczasowej decyzji z przyczyn wymienionych w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.

Odwołanie od tej decyzji złożyła U. B. i wniosła o jej uchylenie oraz orzeczenie co do istoty sprawy, tj. zgodnie z jej wnioskiem z dnia [...] września 2009 r. poprzez uchylenie decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. z uwagi na niezapewnienie jej czynnego udziału w toczącym się postępowaniu, pomimo posiadania przez nią interesu prawnego, ewentualnie o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Decyzji zarzuciła obrazę art. 145 § 1 pkt 4 w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, mimo wykazania przez nią interesu prawnego. Podtrzymując argumenty podniesione w dotychczasowym postępowaniu odwołująca zakwestionowała stanowisko organu o nieposiadaniu przez nią interesu prawnego. Podała, że w postępowaniu dotyczącym nakazu rozbiórki stacji paliw nr [...] w J., prowadzonym przez organy nadzoru budowlanego oraz przed sądami administracyjnymi posiadała status strony. Przedmiotowa sprawa dotyczy tej samej stacji benzynowej i tego samego podmiotu jako inwestora ([...]).

Powołaną na wstępie decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu SKO podtrzymało ustalenia organu I instancji, że w sprawie nie zachodzi przesłanka wskazana przez stronę, tj. że bez swej winy nie brała udziału w sprawie zakończonej ostateczną decyzją (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), która uzasadniałaby uchylenie decyzji dotychczasowej. Odwołującej, w sprawie dotyczącej wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, nie przysługiwał bowiem interes prawny, a tym samym nie posiadała statusu strony.

SKO podało, że decyzja Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. ustalająca środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji [...] nr [...] w J. przy ul. [...]/[...] wydana została na wniosek A z dnia [....] lipca 2006 r. i po przeprowadzeniu postępowania w oparciu o art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 27.04.2001 r. Prawo ochrony środowiska (obowiązującej na dzień złożenia wniosku). W ramach postępowania opracowany został raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko. Kolegium podało, że przedsięwzięcie planowane było do realizacji na działce nr 1551/1 obręb 4. Działka ta położona jest u zbiegu drogi krajowej nr 77 (ul. [...]) i drogi powiatowej (ul. [...]). Działka ma kształt trapezu i graniczy bezpośrednio z działkami drogowymi należącymi do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad (dz. Nr 1550/1 obr. 4), Powiatowego Zarządu Dróg (dz. nr 1549/4 obr. 4) i Gminy Miejskiej [...] (dz. nr 1552 obr. 4) oraz zieleńcem należącym do Gminy Miejskiej [...] (dz. nr 1551/2 obr. 4). W bezpośrednim sąsiedztwie nieruchomości objętej inwestycją nie występują tereny zabudowy mieszkaniowej. Nieruchomość należąca do U. B., działka nr 1556 obr. 4, zlokalizowana jest w odległości ok. 55m od granicy z działka objętą inwestycją. Pomiędzy tymi działkami przebiega droga miejska (łącznik ul. [...] i [...]) oraz znajduje się nieruchomość prywatna. Według stanu na dzień wydania decyzji z [...] lipca 2009r. działka zabudowana była obiektami stacji paliw [...], przeznaczonymi do rozbiórki. W ich miejsce przewidziano wybudowanie nowej stacji paliw. SKO wskazało, że z ustaleń raportu wynika, że ponadnormatywne oddziaływanie obiektu stacji na otoczenie zamknie się w granicach własności prowadzącego przedsięwzięcie, na przyległych terenach nie wystąpi ponadnormatywne oddziaływanie. Przyjęto zatem, według ogólnych zasad, że stronami w postępowaniu będą właściciele działek bezpośrednio sąsiadujących z nieruchomością objętą planowaną inwestycją. Kolegium dodało, że w ramach postępowania prowadzonego na okoliczność wydania decyzji środowiskowej przeprowadzono procedurę udziału wszystkich zainteresowanych stron, uwzględniono uwagi i wnioski, w tym U. B. Przy ustalaniu kręgu stron postępowania kierowano się ustaleniami raportu oddziaływania na środowisko dla przedmiotowego przedsięwzięcia. W ocenie organu zastrzeżenia odwołującej co do zapisów raportu nie zostały poparte żadnym dowodem. Analiza zebranego materiału wskazuje, że opracowanie to spełnia wymagania prawne i stanowi dowód w sprawie wydania decyzji środowiskowej. Realizacja nowej stacji w miejscu starej nie spowoduje ograniczeń w korzystaniu z sąsiednich nieruchomości, nie pogorszy warunków środowiskowych, nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń na sąsiednich działkach, a oddziaływanie ponadnormatywne zamknie się w granicach własności prowadzącego przedsięwzięcie. Powyższe ustalenia prowadzą do wniosku, że U. B. nie jest stroną w postępowaniu o wydanie decyzji środowiskowej. Wskazywane przez odwołującą uciążliwości takie jak zakłócanie ciszy nocnej, emisja spalin itp. świadczą o istnieniu po jej stronie interesu faktycznego, nie zaś prawnego.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego uznania odwołującej za stronę

w postępowaniu prowadzonym przez organy nadzoru budowlanego Kolegium podało, że postępowanie to prowadzone było w oparciu o odrębne przepisy i dotyczyło rozbiórki obiektów istniejących, która to procedura nie jest w żaden sposób związana z procedurą obowiązującą przy wydawaniu decyzji środowiskowej.

Podtrzymując argumentację organu I instancji dotyczącą kwestii zasad ustalania stron postępowania oraz powołując się na treść art. 28 k.p.a. SKO wskazało, że elementem kwalifikującym podmiot jako stronę postępowania jest pojęcie interesu prawnego lub obowiązku. Interes prawny należy odróżnić od interesu faktycznego, jego źródłem jest akt normatywny lub decyzja mająca źródło w przepisach materialnoprawnych. Status strony w postępowaniu dotyczącym decyzji środowiskowej determinowany jest granicami oddziaływania planowanego przedsięwzięcia, stwarzającymi uciążliwości przy korzystaniu z nieruchomości. Samo zamieszkiwanie w bezpośrednim sąsiedztwie oddziaływania stacji benzynowej [...] nr [...] w J. nie stanowi o ograniczeniu wykonywania prawa własności, takie ograniczenie musi wynikać z określonych aktów prawa materialnego. Organ podtrzymał argumentację zaskarżonej decyzji, że U. B. nie posiada interesu prawnego w sprawie dotyczącej wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizacje przedsięwzięcia, a tym samym nie posiada statusu strony.

Skargę na powyższą decyzję złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, U. B. wnosząc o jej uchylenie i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz wznowienie postępowania w sprawie prowadzonej przez Burmistrza [...], a zakończonej decyzją z dnia [...] lipca 2009 r., z uwagi na fakt, że bez swojej winy nie brała udziału w postępowaniu, mimo, że posiadała przymiot strony. Zarzuciła rażące naruszenie art. 145 § 1 pkt 4 w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie, mimo wykazania przez stronę interesu prawnego.

Podtrzymując argumentację zawartą we wcześniejszych pismach i odwołaniu skarżąca podała, że od początku lat 90-tych czynnie bierze udział we wszelkich postępowaniach dotyczących bezprawnej lokalizacji stacji paliw w J. u zbiegu ul. [...] i [...], zrealizowanej jako samowola budowlana. Podała, że o istnieniu po jej stronie interesu prawnego przesądził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2011 r., sygn. akt II OSK 548/10. Jej zdaniem organy odmawiając przyznania jej statusu strony w postępowaniu rażąco naruszają prawo. Niedopuszczalnym jest dokonywanie tak dowolnej interpretacji art. 28 k.p.a. Skarżąca swój interes prawny wywodzi z naruszania jej prawa własności, który nie może być ograniczany tylko do kwestii bezpośredniego sąsiedztwa i treści raportu dot. emisji oparów.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze, podtrzymało stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniosło o jej oddalenie.

W piśmie z dnia 3 kwietnia 2012 r. oraz 15 czerwca 2012 r. U. B. podtrzymując argumentację skargi podniosła, że dokonana przez organy interpretacja statusu strony w postępowaniu jest krzywdząca i niezgodna z celowościową wykładnią art. 28 k.p.a. Raz jeszcze podkreśliła, że stacja paliw istnieje nielegalnie, okoliczni mieszkańcy nigdy nie wyrażali zgody na jej funkcjonowanie, zaś oddziaływanie stacji paliw narusza jej prawo własności, a to potwierdza jej interes prawny.

Uczestnik postępowania A S.A. – zastępowany przez pełnomocnika rad. pr. W. M. w piśmie z dnia 25 maja 2012 r. przychylił się do stanowiska wyrażonego w zaskarżonej decyzji. Jego zdaniem skarżąca nie jest stroną postępowania, a organ trafnie ustalił krąg stron postępowania, opierając się na sporządzonym raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. Wynika z niego, że ponadnormatywne oddziaływanie obiektu stacji na otoczenie zamknie się w granicach własności prowadzącego przedsięwzięcie. Na przyległych terenach takie oddziaływanie nie wystąpi. Działka skarżącej nie graniczy z działką na której realizowane miało być przedsięwzięcie, znajduje się w odległości ok. 55m od granicy, nie można więc mówić o bliskim sąsiedztwie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.). Sąd rozpoznający skargę na akt administracyjny (tu decyzja) dokonuje jego oceny mając na uwadze wyłącznie stan prawny obowiązujący w dniu podjęcia aktu (wydania decyzji), jak i stan sprawy istniejący na ten dzień, a wynikający z akt administracyjnych (art. 133 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. Dz.U. z 2012 r. Nr 270) – zwanej dalej P.p.s.a. Stosownie zaś do przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, albo też przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a – c P.p.s.a.). Uwzględnienie skargi następuje również w przypadku stwierdzenia, że zaskarżony akt jest dotknięty jedną z wad wymienionych w art. 156 K.p.a. lub w innych ustawach (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).

Dokonując zatem oceny zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] listopada 2011 r. co do ich zgodności z prawem, tj. w granicach określonych przepisami powołanych wyżej ustaw, Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Istotą stanowiska wyrażonego w zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji było to, że organy orzekające w nadzwyczajnym trybie (wznowienie postępowania) uznały, iż skarżąca nie ma interesu prawnego – tym samym nie posiada statusu strony w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. ([...]) o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia polegającego na budowie stacji paliw wraz z rozbiórką istniejących obiektów stacji [...] nr [...] w J., przy ul. [...]/[...]. W ocenie Sądu, pogląd organów zasługuje na akceptację. W przedmiotowej sprawie, wbrew twierdzeniom strony skarżącej, nie posiada ona interesu prawnego, lecz tylko interes faktyczny.

Z przepisu art. 28 K.p.a. wynika, że warunkiem uzyskania statusu procesowego strony postępowania administracyjnego jest posiadanie interesu prawnego lub obowiązku, którego dotyczy postępowanie lub na którym opiera się kierowane do organu żądanie dokonania czynności. Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest pogląd, że pojęcie interesu prawnego, na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalić według norm prawa materialnego. Warto przypomnieć tu stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego: "mieć interes prawny w postępowaniu administracyjnym znaczy to samo co ustalić przepis prawa powszechnie obowiązującego, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamierzeniem zaspokojenia jakiejś potrzeby albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu, sprzecznych z potrzebami danej osoby. Od tak pojmowanego interesu prawnego trzeba odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym obywatel jest wprawdzie zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego, mającego stanowić podstawę stosownych czynności organu administracji". (zob. wyrok NSA z dnia 22.02.1984 r., I SA 1748/83).

W judykaturze interes prawny utożsamia się też z obiektywną, czyli rzeczywiście istniejącą potrzebą ochrony prawnej. Interes prawny tak pojmowany cechuje się tym, że jest osobisty, własny, indywidualny i realny. Musi więc istnieć rzeczywiście w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego, a nie może być tylko przewidywany w przyszłości, ani hipotetyczny (zob. wyrok NSA z dnia 26.04.2000 r. I SA/Gd 922/99. LEX 44317, z dnia 19.03.2003 r., IV SA 1132/00, LEX 81670).

Nie może zatem budzić jakichkolwiek wątpliwości, że w celu wykazania legitymacji procesowej w konkretnym postępowaniu administracyjnym dany podmiot powinien wykazać, że załatwienie sprawy dotyczy bezpośrednio jego sfery prawnej. W trafnej ocenie organów obu instancji, skarżąca nie wykazała wpływu przedmiotowego przedsięwzięcia inwestycyjnego na możliwość korzystania z nieruchomości (działki nr 1556), jak również nie wykazała, że to przedsięwzięcie inwestycyjne może wpływać na sferę uprawnień związanych z korzystaniem z nieruchomości (w/w działki), tym samym więc nie wykazała interesu prawnego w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. Ustalenia organów w tym zakresie poprzedzone zostały czynnościami wyjaśniającymi przeprowadzonymi zgodnie z regułą wyrażoną w art. 7 K.p.a., znajdując wsparcie w materiale dowodowym zebranym w sprawie.

Trzeba podkreślić, że ustalenie stron postępowania, w którym podejmowana jest decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach, w zasadzie dokonywane jest na podstawie dołączonej do wniosku inwestora mapy ewidencyjnej z zaznaczonym przebiegiem granic terenu, którego dotyczy wniosek, oraz obejmującej obszar, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie. Istotne znaczenie dla prawidłowych ustaleń w tym zakresie mają również informacje i dane zawarte w raporcie oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko. W wyroku z dnia 2 czerwca 2005 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt IV SA 2586/03, LEX 179130 stwierdzono, iż obowiązkiem organu jest ustalenie w oparciu o raport oddziaływania przedmiotowej inwestycji na środowisko, kto jest stroną tego postępowania oraz kto nie ma takiego przymiotu; pogląd ten akceptuje również Sąd w składzie orzekającym w sprawie niniejszej. Stąd też prawidłowym było, w ramach postępowania wznowieniowego – badania przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a. wymienionej we wniosku skarżącej z dnia 14 września 2009 r. – dokonanie analizy ustaleń raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, opracowanego przez mgr inż. A. K. (biegłego z listy Wojewody w zakresie sporządzania ocen oddziaływania na środowisko nr upr. [...]), jak również procedury ustalania stron w postępowaniu zakończonym decyzją "środowiskową" z dnia [...] lipca 2009 r.

Z ustaleń będącego w aktach sprawy wspomnianego wyżej raportu oddziaływania przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko wynika w szczególności, że przedsięwzięcie to nie spowoduje przekroczenia dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń na sąsiednich działkach, a oddziaływanie ponadnormatywne zamknie się w granicach własności inwestora. Jego realizacja (w miejscu starej stacji paliw) nie spowoduje ograniczeń w korzystaniu z sąsiednich nieruchomości, nie pogorszy warunków środowiskowych, zaś o klimacie akustycznym terenu decydował będzie status związany z ruchem pojazdów na przyległych ulicach. Raport nie wskazuje także na potrzebę (konieczność) utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania (art. 153 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska, Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.).

Niesporne nadto jest, że działka nr 1556 stanowiąca własność skarżącej znajduje się w odległości ok. 55 m od granicy działki inwestora (nr 1551/1), a pomiędzy nimi przebiega łącznik ul. [...] i ul./ [...] oraz działka nr 1554 (własność A.J. L.).

W takim stanie rzeczy ustalenia organów obu instancji, iż skarżąca w postępowaniu zakończonym decyzją "środowiskową" z dnia [...] lipca 2009 r. – wbrew jej twierdzeniom – nie posiada interesu prawnego, w konsekwencji więc przymiotu strony, są prawidłowe i odpowiadają prawu. Należy także podkreślić, że skarżąca w żadnym zakresie nie podważyła skutecznie ustaleń powoływanego wyżej raportu, a nazwanie go dokumentem nieobiektywnym nie zostało przez nią poparte żadnym dowodem (wymagających wiedzy specjalistycznej dotyczących oddziaływania przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko (jako całość, jak i jego poszczególnych elementów). Przypomnieć przy tym wypada, że to właśnie decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia w swojej istocie określa środowiskowe wymagania, które inwestor musi spełniać, jeżeli zamierza podjąć planowaną działalność gospodarczą; następnie muszą być one uwzględnione w decyzji o warunkach zabudowy, gdy na tym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, w przeciwnym razie – w pozwoleniu na budowę.

Słuszną jest więc odmowa uchylenia decyzji dotychczasowej, tj. decyzji ostatecznej Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] lipca 2009 r. skoro organy ustaliły, że nie występuje podstawa wznowienia postępowania wymieniona we wniosku skarżącej z dnia [...] września 2009 r., tj. podstawa określona w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

Na uwzględnienie nie zasługują zarzuty skargi dotyczące w istocie, co należy podkreślić, oddziaływania istniejącej stacji paliw na nieruchomość skarżącej zarazem naruszającego jej prawo własności, a także spodziewanego przez skarżącą rezultatu nie mogło odnieść akcentowanie przez nią tego, iż w innych postępowaniach administracyjnych m.in. postępowaniu dotyczącym stacji paliw nr [...], zrealizowanej bez wymaganego pozwolenia na budowę, przy ul. [...]/[...] w J., posiadała status strony. Postępowania te prowadzone były na podstawie odmiennych przepisów prawa, z faktu zaś posiadania przymiotu strony w jednym postępowaniu np. w sprawie rozbiórki nie oznacza automatycznie, nie implikuje posiadania takiego przymiotu w postępowaniu administracyjnym poddanym innym regulacjom prawnym.

Z tych wszystkich względów i na podstawie art. 151 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie orzekł jak w sentencji.