Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędzia WSA Piotr Broda, Protokolant specjalista Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2014 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie skreślenia z ewidencji egzaminatorów na prawo jazdy oddala skargę.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] r., podjętą z up. Marszałka Województwa [...] na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 6, art. 71 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 58 ust. 1 pkt 8 i art. 71 ust. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (tj. Dz. U. z 2011 r. Nr 30, poz. 151 z późn. zm.) orzeczono o skreśleniu R. W. z ewidencji egzaminatorów prowadzonej przez Marszałka Województwa [...] .

Organ I instancji podał, że R. W. został wpisany do ewidencji egzaminatorów (prowadzonej wówczas przez Wojewodę [...] ) decyzją z dnia [...] r. w zakresie prawa jazdy kat. [...].

W dniu [...] r. do kancelarii Urzędu Marszałkowskiego Województwa [...] w K. wpłynęło pismo Dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w K. wraz z płytą DVD dotyczące przestępstwa, jakie mógł popełnić egzaminator R. W. zatrudniony w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K.. Ponadto Dyrektor Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w K. przesłał pismo skierowane do Prokuratury Rejonowej w K. o zawiadomieniu o możliwości popełnienia przestępstwa.

Jak wynika z przedmiotowego pisma, egzaminator nadzorujący podczas przeglądania nagrań z zarejestrowanymi przebiegami egzaminów przeprowadzonych przez egzaminatora R. W. stwierdził fakt, iż egzaminator R. W. w dniu [...] r. podczas przeprowadzania egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii "B" widząc leżącego na jezdni pieszego będącego osobą niepełnosprawną - o czym świadczyły leżące obok niego kule ortopedyczne, pomimo wyraźnych oznak jego braku sprawności ruchowej świadczącej o tym, iż znajduje się on w sytuacji bezpośrednio zagrażającej jego życiu i zdrowiu, nie tylko nie udzielił mu należytej pomocy mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, a ponadto wydał polecenie osobie zdającej egzamin, aby ominęła leżącego i kontynuowała, jazdę uzasadniając, iż leżący jest pijany.

Wobec uzyskanej informacji organ wszczął postępowanie administracyjne z urzędu w sprawie skreślenia R. W. z ewidencji egzaminatorów prowadzonej przez Marszałka Województwa [...] .

W toku prowadzonego postępowania dowodowego organ ustalił na podstawie zarejestrowanego przebiegu egzaminu nagranego na płycie DVD przeprowadzonego w dniu [...] r. w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w K., że podczas trwania egzaminu w ruchu drogowym w pewnym momencie jak obrazuje jedna z kamer, na jednym z pasów ruchu widoczna jest leżąca osoba, obok której znajdowały się kule. Osoba egzaminowana poruszając się pojazdem egzaminacyjnym dojeżdżając do osoby leżącej na sąsiednim pasie ruchu stwierdziła: "leży". Następnie osoba egzaminowana zapytała egzaminatora, czy ma zatrzymać pojazd egzaminacyjny. Egzaminator stwierdził, że nie, gdyż osoba leżąca jest pijana. Egzamin był dalej kontynuowany.

Nadto, w toku postępowania organ przesłuchał osobę egzaminowaną oraz egzaminatora przeprowadzającego przedmiotowy egzamin.

Jak wynika z protokołu przesłuchania świadka P.P., osoby egzaminowanej, zauważyła ona, na jej pasie ruchu leżącego Pana, którego nie miała możliwości bezpiecznego ominięcia. Ponadto oświadczyła, iż osoba z pojazdu poruszającego się za pojazdem egzaminacyjnym podeszła do osoby leżącej oraz, że w miejscu gdzie spotkali osobę leżącą, stała około 5 minut. Jednak w ocenie organu I instancji, zeznania osoby egzaminowanej nie znajdują potwierdzenia w zarejestrowanym przebiegu przedmiotowego egzaminu nagranym na płycie DVD. Osoba, która znajdowała się na jezdni, leżała na sąsiednim pasie ruchu. Pojazd egzaminacyjny, którym poruszała się osoba egzaminowana stał w przedmiotowym miejscu jak wynika z zarejestrowanego przebiegu egzaminu nagranego na płycie DVD około 15 sekund, a nie jak zeznała osoba egzaminowana około 5 minut. Nieprawidłowe jest też zeznanie osoby egzaminowanej, iż osoba z pojazdu poruszającego się za pojazdem egzaminacyjnym podeszła do osoby leżącej, gdyż osoba egzaminowana nie mogła potwierdzić, czy też zanegować tego faktu, gdyż po około 15 sekundach odjechała pojazdem egzaminacyjnym.

Natomiast R. W. zeznał, że postępowanie jego na przedmiotowym egzaminie było słuszne. Uważa on, że postąpił prawidłowo, bowiem osobę, która leżała na drodze wielokrotnie spotykał i była ona wielokrotnie pod wpływem alkoholu.

Zdaniem organu I instancji, zebrany materiał dowodowy potwierdza, iż egzaminator R. W. przeprowadzając egzamin państwowy praktyczny na prawo jazdy kategorii "B" w dniu [...] r. wykonując obowiązki egzaminatora, będąc funkcjonariuszem publicznym nie udzielił pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, czy też ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Zgodnie z art. 162 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (tj. Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.): "Kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez narażania siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu podlega karze pozbawienia wolności do lat 3".

Z kolei zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 8 ustawy o kierujących pojazdami, egzaminatorem jest osoba, która daje rękojmię należytego wykonywania swoich obowiązków. Z mocy art. 71 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, Marszałek Województwa skreśla egzaminatora z ewidencji egzaminatorów, w przypadku niespełnienia przez niego co najmniej jednego z wymagań, o których mowa w art. 58 ust. 1 pkt 1-9, czyli m.in. nie daje rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków (pkt 8 art. 58 ust. 1).

Organ I instancji uznał, że zachowanie egzaminatora tj. nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia, czy też ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, spowodowało utratę zaufania do niego, gdyż taka postawa świadczy o braku poszanowania przez niego obowiązującego porządku prawnego.

Nie jest dopuszczalne pozostawienie osoby w sytuacji zagrożenia zdrowia lub życia dlatego, że domniemuje się, iż pozostaje ona w stanie nietrzeźwości. Osoba leżąca na jezdni nie może być pozostawiona sama sobie i jej stan psychiczny lub fizyczny nie może mieć w tym momencie znaczenia. Obowiązkiem jest udzielenie pomocy takiej osobie jako osobie potrzebującej.

Stąd organ doszedł do przekonania, że egzaminator wykonując swoje obowiązki jest funkcjonariuszem publicznym, a przedstawione zachowanie powoduje, iż jest osobą niewiarygodną której nie można powierzyć do oceny adeptów sztuki kierowania pojazdami. Całość stanowi zatem podstawę do uznania, iż nie daje on rękojmi należytego wykonywania obowiązków, o której mowa w art. 58 ust. 1 pkt 8 ustawy o kierujących pojazdami.

Dla poparcia stanowiska organ I instancji przywołał pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 stycznia 2003 r. (sygn. akt II SA 395/01, zbiór lex nr 126776), zgodnie z którym (...) rękojmią, o jakiej mowa w art. 110 ust. 1 pkt 9 ustawy (wówczas obowiązującą ustawą była ustawa prawo o ruchu drogowym), odnieść można jedynie do osoby bez istotnych wad, która gwarantuje należyte wykonywanie swoich obowiązków. Obowiązki egzaminatora mają szczególny charakter. Wiążą się z wymogiem pryncypialnej postawy, której cechą jest m.in. bezwzględne poszanowanie prawa (...). Obowiązki te mogą być bowiem wykonywane jedynie przez osobę, której nie tylko kwalifikacje zawodowe, ale również postawa moralna nie budzą istotnych zastrzeżeń (...).

Zatem biorąc pod uwagę całokształt postępowania egzaminatora w toku prowadzonego egzaminu, a także zeznanie w toku przesłuchania go w charakterze świadka, w którym potwierdził słuszność swojego postępowania polegającą na niezatrzymaniu się obok osoby leżącej na jezdni organ stwierdził, iż egzaminator R. W. nie daje rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków, co skutkuje zgodnie z art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami skreśleniem z ewidencji egzaminatorów prowadzonej przez Marszałka Województwa [...] .

W odwołaniu R. W. zarzucił naruszenie przepisu art. 113 ust. 1 i 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym polegające na skreśleniu z ewidencji egzaminatorów z uwagi na brak rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków, w szczególności na fakt nieudzielenia pomocy człowiekowi znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwie utraty życia czy też ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w żaden sposób nie pozwala na stwierdzenie, jakoby utracił rękojmię należytego wykonywania obowiązków egzaminatora oraz naruszenie art. 7 kpa polegające na dokonaniu dowolnej oceny dowodów, sprzecznej z zasadą prawdy obiektywnej, poprzez arbitralne i sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania przyjęcie, że strona utraciła rękojmię należytego wykonywania obowiązków egzaminatora. Odwołujący się zarzucił, że organ I instancji nie odniósł się do zeznań świadka P. P., która stwierdziła, iż osoba jadąca za nimi zatrzymała się i wyszła z samochodu, co jednoznacznie wskazuje, że nie można przypisać mu winy z art. 162 § 1 kk.

Jednakże zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze odwołania nie uwzględniło. Kolegium stwierdziło, że z akt sprawy wynika, iż R. W., podczas przeprowadzania egzaminu państwowego na prawo jazdy kategorii [...] w dniu [...] r. widząc leżącego na jezdni pieszego, prawdopodobnie niepełnosprawnego, pomimo wyraźnych oznak jego braku sprawności ruchowej świadczącej o tym, iż znajduje się on w sytuacji bezpośrednio zagrażającej jego życiu lub zdrowiu, nie tylko nie udzielił mu należytej pomocy, lecz także wydał polecenie osobie zdającej egzamin, aby ominęła leżącego i kontynuowała jazdę uzasadniając, iż leżący jest pijany. Takie zachowanie egzaminatora spowodowało utratę zaufania do niego jako do egzaminatora, zaś jego postawa świadczy, w ocenie organu I instancji, o braku poszanowania obowiązującego porządku prawnego i powoduje, że jest on osobą niewiarygodną, której nie można powierzyć do oceny adeptów sztuki kierowania pojazdami.

Zdaniem Kolegium, z rozstrzygnięciem organu I instancji należy się zgodzić. Wprawdzie przepisy art. 58 ustawy o kierujących pojazdami nie konstruują prawnej definicji pojęcia "rękojmia należytego wykonywania obowiązków", jego znaczenie i zakres są jednak utrwalone zarówno w doktrynie prawa, jak też w dorobku judykatury. Pojęcie "rękojmi należytego wykonywania obowiązków" należy odnosić, przynajmniej zasadniczo, do sfery moralno-etycznej. Na rękojmię należytego wykonywania obowiązków egzaminatora, o jakiej mowa w art. 58 ust. 1 pkt 9 ustawy o kierujących pojazdami, a wcześniej w art. 110 ust. 1 pkt 9 ustawy Prawo o ruchu drogowym, składa się zatem całokształt jego cech charakteru jak: szlachetność, prawość, sumienność, bezstronność i właściwości osobistych egzaminatora na prawo jazdy, a także zdarzenia i okoliczności związane z jego osobą. Powstały w ten sposób wizerunek powinien dać gwarancję, iż osoba ta będzie wykonywała swoje obowiązki rzetelnie i bezstronnie, bezwzględnie przestrzegając prawo. Dlatego też każde pojawiające się podejrzenie nierzetelności uprawnia do uznania, że egzaminator nie daje rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków. Rękojmię, o jakiej mowa w ww. przepisie, odnieść zatem można jedynie do osoby bez istotnych wad, która gwarantuje należyte wykonywanie swoich obowiązków. Organ wskazał także na szczególny charakter obowiązków egzaminatora. Wiążą się one z wymogiem pryncypialnej postawy, której cechą jest m.in. bezwzględne poszanowanie prawa. Uzasadnione jest z tego powodu stosowanie surowych kryteriów oceny osób, które ubiegają się o wpis do ewidencji egzaminatorów. Obowiązki te mogą być bowiem wykonywane jedynie przez osobę, której nie tylko kwalifikacje zawodowe, ale również postawa moralna nie budzą istotnych zastrzeżeń w kontekście rękojmi, o jakiej mowa w cyt. przepisie, liczy się dotychczasowa postawa kandydata na egzaminatora, która wespół z osiągniętymi kwalifikacjami zawodowymi winna dawać przekonanie o należytym wykonywaniu przezeń swoich obowiązków. W szczególności cechy osobiste kandydata, potwierdzone jego dotychczasowym postępowaniem, winny wykluczać obawy o jego uczciwość, wiarygodność, rzetelność i obiektywizm (por. wyrok NSA z dnia 21 stycznia 2003 r., sygn. akt 11 SA 395/01, opubl. Lex nr 126776).

W ocenie organu II instancji, powinność spełnienia przez egzaminatora kandydatów na kierowców kryterium "rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków" podyktowana jest charakterem funkcji przez niego sprawowanej. Z treści w art. 63 ust. 2 ustawy o kierujących pojazdami, wynika, że egzaminator w czasie wykonywania obowiązków zawodowych podlega ochronie przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu. Dlatego, jak każda osoba wykonująca funkcje publiczne, musi dawać rękojmię należytego wykonywania swoich obowiązków, gdyż od poziomu doświadczenia zawodowego egzaminatora oraz od jego rzetelności w wykonywaniu obowiązków zależy, czy właściwa osoba uzyska uprawnienie w zakresie kierowania pojazdem samochodowym. Każde podejrzenie o nierzetelność w wykonywaniu obowiązków egzaminatora uprawnia do uznania, że egzaminator nie spełnia podstawowego warunku, tj. rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków.

W kontekście powyższego Kolegium stwierdziło, iż do podjęcia kwalifikacji, że dana osoba nie daje rękojmi należytego wykonywania obowiązków egzaminatora wystarczy każdy, oceniony przez organ jako negatywny, przejaw jego zachowania. Za taki organ I instancji słusznie uznał zachowanie egzaminatora, który podczas przeprowadzanego egzaminu państwowego na prawo jazdy nie udzielił pomocy leżącemu na drodze, nieporuszającemu się pieszemu, nakazując osobie egzaminowanej, by ominęła leżącego i kontynuowała jazdę. Takie zachowanie, niewątpliwie wysoce negatywne, mogło spowodować utratę zaufania oraz wzbudzić obawę o wiarygodność i rzetelność osoby egzaminatora, która wobec faktu, że przy wykonywaniu swoich obowiązków zawodowych podlega ochronie przysługującej funkcjonariuszowi publicznemu, nie może z racji pełnionych zadań być dotknięta żadną skazą, która podważałaby zaufanie do niej. Tym samym, każde pojawiające się podejrzenie nierzetelności w wykonywaniu obowiązków uprawnia do uznania, że egzaminator nie daje rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków.

Jednocześnie za bezzasadne Kolegium uznało podnoszone w odwołaniu zarzuty, w tym dotyczące wybiórczej i nieobiektywnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, który wskazuje jednoznacznie, że egzaminator nie udzielił pomocy leżącemu na jezdni pieszemu, który z całą pewnością znajdował się w sytuacji zagrażającej życiu lub zdrowiu. Nie ma też przy tym znaczenia kwestia, czy pomocy tej udzielił inny uczestnik ruchu - kluczowa jest tu bowiem okoliczność, że pomocy tej nie udzielił egzaminator, który wszak swoim zachowaniem winien dawać przykład osobie zdającej egzamin. Bez znaczenia jest tu także dotychczasowa postawa egzaminatora, który wzorowo wypełniał swoje obowiązki, albowiem nawet jednorazowe, ocenione jako negatywne zachowanie egzaminatora uprawniało organ I instancji do przyjęcia, że egzaminator ten nie daje rękojmi należytego wykonywania swoich obowiązków oraz obligowało do skreślenia egzaminatora z ewidencji.

Z tych wszystkich względów Kolegium orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji podzielając jego ustalenia faktyczne i pogląd prawny.

W skardze do sądu administracyjnego R. W. zarzucił naruszenie art. 58 ust. 1 pkt 8 ustawy o kierujących pojazdami oraz art. 7 i art. 77 § 1 kpa. Zdaniem skarżącego, błędnie Kolegium uznało, że nawet jednorazowe, oceniane negatywnie zachowanie egzaminatora, uprawniało do przyjęcia braku rękojmi należytego wykonywania obowiązków. Skarżący podtrzymał dotychczasowe stanowisko o profesjonalnym przeprowadzeniu przez niego egzaminu, co potwierdziła świadek P. P.. Skarżący podniósł, że organ II instancji nie porównał innych zdarzeń w tym okresie, kiedy to inny egzaminator przez nieuwagę doprowadził do potrącenia dziecka, któremu nie udzielił żadnej pomocy. Tymczasem podczas przeprowadzania przez niego egzaminu w dniu [...] r., nie zaistniała sytuacja, w której byłby zobowiązany do udzielenia pomocy osobie, znajdującej się w sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia i zdrowia, gdyż pomocy tej udzielił kierowca samochodu, który znajdował się za pojazdem egzaminacyjnym. Taki stan rzeczy potwierdziła też świadek P. P., do zeznań której organ odwoławczy jednak nie odniósł się. Stąd też zdaniem skarżącego, Kolegium dokonało wybiórczej oceny materiału dowodowego i dokonało jego nadinterpretacji, wyprowadzając na tej podstawie błędny wniosek, sprzeczny z doświadczeniem życiowym co do nienależytego wykonywania przez niego obowiązków.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie jako nieuzasadnionej, podtrzymując dotychczasowe stanowisko i argumentację, iż dla oceny postawy egzaminatora nie ma znaczenia fakt, że zatrzymała się inna osoba.

W toku rozprawy sądowej skarżący podał dodatkowo, że skutkiem zdarzenia z dnia [...] r. było rozwiązanie z nim umowy o pracę bez wypowiedzenia, zaś sąd pracy oddalił jego powództwo, a ponadto, wniesiono przeciwko niemu i osobie egzaminowanej akt oskarżenia o czyn z art. 162 § 1 kk, zaś sprawa karna toczy się przed sądem. Wyjaśnił też, że znał osobę leżącą wówczas na jezdni i uprzednio wielokrotnie interweniował w jej sprawie.

Dopuszczone do udziału w postępowaniu Stowarzyszenie Egzaminatorów i Rzeczoznawców Ruchu Drogowego w piśmie z dnia [...] r., które wpłynęło do Sądu w dniu [...] r. przychyliło się do skargi, podnosząc że organy nie uwzględniły szeregu okoliczności, zaś Marszałek Województwa mógł zostać celowo wprowadzony w błąd przez Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego w K.. Stowarzyszenie podało, że pozbawienie uprawnień egzaminatora prawa jazdy jest sytuacją nadzwyczajną a wyjątkową szczególnie wobec osoby, która przez wiele lat należycie spełniała swoją funkcję.

W kolejnym piśmie z dnia [...] r. Stowarzyszenie oświadczyło, że nie wnosi o odroczenie rozprawy. Dodatkowo podniosło, że organy nie rozważyły należycie sprawy, odnosząc tylko do jednego egzaminu, w tym – jednej zaistniałej wówczas sytuacji, nie odnosząc się do dotychczasowej postawy skarżącego. Stowarzyszenie zarzuciło niejednolitą ocenę egzaminatorów przez kierownictwo WORD oraz powołało się na konflikt ze skarżącym. Zdaniem Stowarzyszenia, skoro egzaminator jest jedynie obserwatorem, a nie – kierującym, czy instruktorem, stąd nie ciąży na nim obowiązek usunięcia zagrożenia dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wskazało także na fakt, że nie doszło do unieważnienia egzaminu, a nastąpiło odebranie uprawnień dla egzaminatora.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

Zaskarżona decyzja nie narusza bowiem prawa materialnego, ani też w toku postępowania organy administracji nie naruszyły reguł procedury w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, bądź skutkującym wznowieniem tego postępowania.

W oparciu o należycie zebrany i rozważony materiał dowodowy zasadnie organy obydwu instancji stwierdziły przesłankę do skreślenia skarżącego z ewidencji egzaminatorów na prawo jazdy w postaci utraty rękojmi należytego wykonywania obowiązków, o której mowa w art. 58 ust. 1 pkt 8 ustawy o kierujących pojazdami, wyżej powołanej. Motywy obydwu decyzji spełniają też wymogi w zakresie prawidłowego uzasadnienia faktycznego i prawnego, wynikające z art. 107 § 3 kpa. W szczególności, wbrew zarzutom skargi organy obydwu instancji odniosły się do zeznań świadka P. P. (osoby egzaminowanej) oraz zeznań skarżącego. Organ I instancji odmówił wiarygodności tym zeznaniom w tym zakresie, w jakim świadek i skarżący utrzymywali, że widzieli, iż kierowca innego pojazdu, poruszającego się za ich pojazdem, podszedł do leżącego na jezdni (na sąsiednim pasie ruchu) mężczyzny, bowiem w tym względzie oparł się na dowodzie obiektywnym w postaci nagrania na płycie DVD co do przebiegu egzaminu w dniu [...] r., z którego wynika, że pojazd egzaminacyjny stał w miejscu zdarzenia około 15 sekund, a nie – 5 minut, jak zeznała świadek P. P.. Zatem organ I instancji uznał, że świadek nie mogła widzieć, że inna osoba podeszła do leżącego na jezdni mężczyzny.

Natomiast organ odwoławczy uznał, że nawet jeżeli inna osoba udzieliła pomocy, nie zmienia to postaci rzeczy, że pomocy tej nie udzielił skarżący, a co więcej, polecił osobie egzaminowanej kontynuowanie jazdy. Chybiony jest zatem zarzut naruszenia art. 7 i art. 77 § 1 kpa, bowiem organy obydwu instancji nie naruszyły zasady swobodnej oceny dowodów, opierając się na nagraniu przebiegu egzaminu, odtworzonym w dniu 2 września 2013 r., z której to czynności sporządzono notatkę służbową. W świetle tej czynności, o godz. 1341, stwierdzono, że osoba egzaminowana przejeżdża obok leżącej na sąsiednim pasie ruchu osoby, obok której leżą kule. Osoba egzaminowana zapytała egzaminatora, czy zatrzymać się. Egzaminator stwierdził, że nie, gdyż osoba leżąca jest pijana. Natomiast o godz. 1349, czyli po 5 minutach, odnotowano wykonywanie kolejnego zadania – parkowanie prostopadłe, wjazd przodem, wyjazd tyłem. Zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, z nagrania nie wynika fakt, aby inna osoba udzieliła pomocy leżącemu na jezdni mężczyźnie. Co więcej, taki przebieg zdarzenia nie wynika też z zeznań świadka P. P., złożonych w dniu [...] r. ani nawet samego skarżącego, złożonych w dniu [...] r. P. P., zeznała jedynie, że widziała, jak inna osoba podeszła do leżącego, a nie że inna osoba udzieliła mu pomocy. Natomiast skarżący po odtworzeniu mu dowodu w postaci fragmentu zarejestrowanego przebiegu egzaminu, w ogóle nie odniósł się do przebiegu samego zdarzenia, lecz zeznał, że znał mężczyznę leżącego na drodze i wielokrotnie widywał go pod wpływem alkoholu. W związku z tym uznał, że nie należy się zatrzymywać i przerywać egzaminu. Ocenił też własne postępowanie jako słuszne i prawidłowe.

Zatem wbrew twierdzeniom skarżącego, organ I instancji odniósł się do zeznań świadka P. P., lecz podważył ich wiarygodność z uwagi na przebieg egzaminu, utrwalony na płycie DVD, czemu dał wyraz w motywach decyzji. W tej sytuacji brak podstaw do ferowania zarzutu przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i naruszenia art. 80 i art. 81 kpa.

Zdaniem sądu administracyjnego, organy administracji dokonały też prawidłowej wykładni pojęcia "rękojmia należytego wykonywania obowiązków". Przesłanka ta musi być spełniona w dacie wpisu do ewidencji egzaminatorów, zaś późniejsze, nawet jednorazowe naganne zachowanie, może być oceniane jako utrata gwarancji należytego wykonywania obowiązków egzaminatora, skutkująca skreśleniem z tej ewidencji.

Nie ma przy tym prawnego znaczenia fakt, czy zdarzenie, z którym organ prowadzący ewidencję, wiąże negatywny skutek, stanowi przestępstwo w rozumieniu kodeksu karnego. Wszak ustawodawca odrębnie wymienił katalog przestępstw, których popełnianie i skazanie prawomocnym wyrokiem dyskwalifikuje kandydata na egzaminatora, a następnie skutkuje skreślenie go z ewidencji (art. 58 § 1 pkt 9 i art. 71 ust. 1 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami). Zatem zarówno skazanie za przestępstwo, wymienione w ustawie, w tym z art. 162 § 1 kk, jak i zdarzenie, które nie stanowi przestępstwa, dyskwalifikuje egzaminatora, obligując marszałka województwa do wydania decyzji o skreśleniu z ewidencji. Nadto, ustawodawca przewidział też jako odrębną przesłankę skreślenia z ewidencji przypadek wielokrotnego przeprowadzania egzaminu państwowego w sposób niezgodny z przepisami ustawy (art. 71 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy). Prowadzi to do wniosku, że nie ma znaczenia podnoszona przez Stowarzyszenie okoliczność, że nie doszło do unieważnienia egzaminu, odbytego przez świadka P.P.. Ocena jej zachowania musi pozostać poza ramami niniejszego postępowania sądowego, podobnie jak i zachowanie innych egzaminatorów, do czego nawiązał skarżący, oferując dowód z nagrania innego egzaminu.

Przedmiotem kontroli sądowej jest bowiem decyzja, dotycząca praw i obowiązków skarżącego, a nie innych osób. Istotna z punktu widzenia skutków prawnych zdarzenia z dnia [...] r., jest też późniejsza postawa skarżącego, na co trafnie zwrócił uwagę organ I instancji. Skarżący w toku przesłuchania po zapoznaniu z nagraniem ocenił własną postawę jako prawidłową i uznał, że słusznie postąpił, nie przerywając egzaminu, gdyż poprzednio widywał leżącego na jezdni mężczyznę pod wpływem alkoholu. Tego rodzaju postawa i brak krytycznej oceny własnego, nagannego zachowania, nawet jeżeli nie stanowi ono przestępstwa nieudzielania pomocy, o którym mowa w art. 162 § 1 kk, daje podstawę do stwierdzenia, że mimo jednokrotności zdarzenia, winno być zakwalifikowane w kategoriach utraty rękojmi należytego wykonywania obowiązków.

Nie mógł też odnieść skutku argument Stowarzyszenia co do wcześniejszego konfliktu skarżącego z kierownictwem WORD, który doprowadził jego zdaniem do wykorzystania nagrania przebiegu egzaminu do zwolnienia egzaminatora z pracy i skreślenia z ewidencji egzaminatorów. W kwestii zgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę wypowiedział się sąd pracy, zaś decyzja w niniejszej sprawie została wydana przez inny podmiot – Marszałka Województwa [...] na podstawie własnej oceny dowodów i postawy skarżącego, podzielonej następnie przez Kolegium jako organ wyższej instancji.

Zdaniem sądu administracyjnego uwzględniając zebrany materiał dowodowy i argumentację organów obydwu instancji, nie można twierdzić, że zaskarżona decyzja jest efektem nagonki na skarżącego, skonflikowanego z kierownictwem WORD. Z pisma Dyrektora WORD w K., z inicjatywy którego wszczęto postępowanie w niniejszej sprawie, nie wynika bowiem, aby już wcześniej kwestionowano postawę skarżącego. Zatem organy administracji nie dysponowały żadną wiedzą w tym względzie, a przynajmniej taki fakt nie wynika z akt postępowania administracyjnego.

Nie sposób też podzielić poglądu Stowarzyszenia, iż podstawą do przerwania egzaminu może być tylko zachowanie osoby zdającej, które zagraża bezpośrednio życiu i zdrowiu uczestników ruchu. Takie stanowisko prowadziłoby do wniosku, że widząc wypadek, egzaminator nie przerywa egzaminu, jeżeli został on spowodowany przez innych kierujących. Przerwanie egzaminu musi nastąpić w każdej sytuacji, gdy istnieje obawa o zdrowie i życie innych osób, niezależnie od tego, z czyjej winy doszło do zdarzenia i to nie tylko z udziałem uczestników ruchu drogowego.

W konsekwencji, Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonując kontroli zaskarżonej decyzji, nie stwierdził naruszenia prawa, wymienionego w art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Zatem skarga nie mogła odnieść skutku i jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 tej ustawy.

sw