Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska - Matusiak Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędzia del. WSA Ewa Kręcichwost – Durchowska (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Armińska po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 1696/15 w sprawie ze skargi B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt III SA/Kr 1696/15 oddalił skargę B. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy rejestracji pojazdu.

W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. działając na podstawie art. 72, art. 73 ust. 1, art. 66 ust. 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r. , poz. 1137 ze zm.) i art. 145 § 1 pkt 5, art. 151 § 1 pkt 2 i art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. decyzją z dnia [...] października 2015 r. znak [...], wydaną po rozpatrzeniu odwołania skarżącej – B. K. od decyzji wydanej z upoważnienia Prezydenta Miasta K. z dnia [...] sierpnia 2015 r., nr [...], na mocy której uchylono decyzję ostateczną Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...], o rejestracji pojazdu marki [...] o nr nadwozia [...], unieważniając jednocześnie wydany dowód rejestracyjny seria i nr [...], tablice rejestracyjne o wyróżniku [...] wraz ze znakami legalizacyjnymi [...] oraz odmówiono rejestracji pojazdu marki [...] o nr VIN [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym. W dniu [...] lutego 2013 r. ostateczną decyzją Prezydenta Miasta K. dokonano rejestracji pojazdu [...] o nr VIN: [...], wydając dowód rejestracyjny seria i nr [...], kartę pojazdu seria i nr [...] oraz tablice rejestracyjne o wyróżniku [...] ze znakami legalizacyjnymi [...]. W dniu [...] lipca 2015 r. do organu wpłynął sprzeciw Prokuratora Rejonowego [...] z wnioskiem o wznowienie postępowania, a następnie uchylenie powyższej decyzji Prezydenta Miasta K. Do pisma dołączono opinię z zakresu badań mechanoskopijnych, nr [...], wykonaną w Laboratorium Kryminalistycznym KWP w K.

Postanowieniem z dnia [...] lipca 2015 r. wznowiono z urzędu postępowanie w sprawie wydania decyzji ostatecznej o rejestracji pojazdu [...], w wyniku której wydano tablice o nr rej. [...] wobec nowych okoliczności i przedłożonych dowodów. Wezwana w toku postępowania o złożenie wniosków dowodowych skarżąca nie zgłosiła się do organu. Wobec tego organ przystąpił do rozstrzygania sprawy w oparciu o zebrany materiał dowodowy.

Organ powołał się na art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. i wskazał, że sprzeciw Prokuratora oraz załączona do niego opinia mechanoskopijna ujawniają istotne okoliczności, które nie były znane organowi w chwili wydania decyzji o rejestracji powyższego pojazdu i które stanowią podstawę do wznowienia przez organ postępowania w celu ponownego rozpoznania sprawy na podstawie nowych dowodów i wydania następnie decyzji odzwierciedlającej w sposób prawidłowy stan faktyczny przedmiotowej sprawy. Zdaniem organu z zebranej dokumentacji wynikało jednoznacznie, iż pojazd [...] o nr rej. [...] koloru granatowego został zarejestrowany w Urzędzie Miasta K. na skarżącą, jako pojazd nabyty od E. P. w dniu [...] stycznia 2013 r. W toku prowadzonego postępowania ustalono natomiast, że pojazd marki [...] stanowiący własność E. P. został całkowicie zniszczony w kolizji w dniu [...] sierpnia 2012 r., a następnie wycofany z ruchu i wykreślony z systemu informatycznego w dniu [...] września 2012 r. Pojazd, co do którego wpłynął sprzeciw Prokuratora, należący do skarżącej, posiada ten sam numer VIN, co pojazd całkowicie zniszczony, należący wcześniej do E. P. Badania mechanoskopijne przeprowadzone w toku postępowania pozwoliły wykazać, iż w badanym pojeździe został usunięty fragment podłogi, a w jego miejsce wspawano inny fragment części metalowej z wybitym symbolem indentyfikacyjnym [...]. Ponadto, jak wskazał biegły z zakresu badań mechanoskopijnych, tabliczka znamionowa nie jest właściwa dla tego pojazdu i pochodzi z innego pojazdu tej samej marki. Następnie ustalono, iż naklejka zawierająca symbol indentyfikacyjny o nr [...] także nie jest właściwa dla tego pojazdu. Mając powyższe na uwadze stwierdzono, że wyżej wskazany nr VIN: [...] nie jest właściwy dla samochodu [...] o nr rej. [...].

W oparciu o powyższe organ rejestrujący uznał, że zasadne jest uchylenie decyzji o rejestracji pojazdu marki [...] o nr VIN: [...], nadającej mu nr rej. [...] oraz unieważnienie dokumentów wydanych w związku z rejestracją, gdyż zawierają one dane niezgodne ze stanem faktycznym. Jak podkreślił organ, przepisy zawarte w art. 66 ust. 3 a oraz 66 a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym wyraźnie stanowią, że pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta cechy identyfikacyjne: numer VIN albo numer nadwozia, podwozia i ramy. Prawidłowe oznaczenie pojazdów co do tożsamości poprzez nadanie nr VIN lub innego, pozwala organom administracji publicznej na prawidłowe przeprowadzenie procedury rejestracyjnej pojazdów. Przedmiotowy pojazd posiada cechy identyfikacyjne, które zostały naniesione przez osoby nieuprawnione, a zatem nie została spełniona przesłanka art. 66 ust. 3a oraz art. 66 a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, co powoduje, że nie może zostać zarejestrowany. Ponadto zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd podlega rejestracji na wniosek jego właściciela. Skarżąca nabyła pojazd o nr nadwozia [...], podczas gdy w rzeczywistości samochód ten posiadał inne oznaczenia identyfikacyjne VIN. Taki stan rzeczy, jak zaznaczył organ pierwszej instancji, nie może funkcjonować w obiegu prawnym. Stronę wezwano jednocześnie w terminie 7 dni od dnia otrzymania decyzji do zwrotu dowodu rejestracyjnego, karty pojazdu oraz tablic rejestracyjnych.

Od powyższej decyzji złożyła odwołanie skarżąca, podnosząc, że decyzja wydana została przedwcześnie, z naruszeniem zasad postępowania administracyjnego (również karnego), w szczególności zasady prawa do obrony. Pominięcie jej uprawnień, tak w wyniku działań Prokuratury, jak i w konsekwencji przez Urząd Miasta K. oraz wadliwość doręczenia wezwania skierowanego do niej skutkuje w jej opinii tym, że zaskarżona decyzja obarczona jest poważna wadą prawną. W związku z tym wniosła o jej uchylenie w całości oraz zezwolenie na rejestrację pojazdu o podanych cechach identyfikacyjnych.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji powołało treść art. 145 § 1 K.p.a. Podkreśliło, iż zgodnie z art. 149 § 2 K.p.a. po wydaniu postanowienia w sprawie wznowienia postępowania organ administracyjny prowadzi postępowanie co do przyczyn wznowienia postępowania oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Taka treść tego przepisu oznacza, że w pierwszej kolejności obowiązkiem organu administracyjnego jest przeprowadzenie postępowania w sprawie wystąpienia przynajmniej jednej z enumeratywnie wyliczonych przesłanek z art. 145 § 1 i art. 145a § 1 K.p.a., a dopiero po ustaleniu, że przynajmniej jedna z takich przesłanek w sprawie zachodzi - przeprowadzenie postępowania w celu rozstrzygnięcia istoty sprawy.

Organ powołał również treść art. 151 § 1 k.p.a. oraz art. 66, art. 71 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym i art. 72 ust. 1 w/w ustawy, oraz art. 73 ust. 1. Organ wskazał także, iż powyższe regulacje precyzują przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (tekst jedn. Dz.U. z 2014, poz. 1522 ze zm.).

Kolegium wskazało, iż w niniejszej sprawie zaistniały okoliczności powodujące konieczność wznowienia postępowania na podstawie przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. W stanie faktycznym sprawy do organu wpłynął sprzeciw Prokuratora Rejonowego z dnia [...] czerwca 2015 r., sygn. akt [...], od ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...] w przedmiocie rejestracji na rzecz skarżącej pojazdu marki [...] o nr VIN: [...], wydania dowodu rejestracyjnego seria i nr [...], tablic rejestracyjnych nr [...] i znaku legalizacyjnego [...]. Prokurator wniósł o wznowienie postępowania administracyjnego w powyższej sprawie. Do sprzeciwu dołączono opinię nr [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. z zakresu badań mechanoskopijnych, wykonaną w Laboratorium Kryminalistycznym KWP w K. Z opinii tej wynika, iż w bliżej nieokreślonym miejscu przerobiono znaki identyfikacyjne w pojeździe marki [...] o nr rej. [...] w postaci numeru VIN [...]. Podano, iż wskazany symbol identyfikacyjny nie jest właściwy dla samochodu marki [...] o nr rej. [...]. W pojeździe tym został usunięty fragment podłogi z właściwym symbolem identyfikacyjnym (którego nie ustalono), a w jego miejsce wspawano fragment podłogi z powyżej wskazanym symbolem, pochodzący z innego pojazdu tej samej marki (modelu). Podobnie tabliczka znamionowa ze wskazanym wyżej symbolem również nie jest właściwa dla samochodu marki [...] nr rej. [...] i pochodzi z innego pojazdu tej samej marki (modelu). Dotyczy to również dodatkowego nośnika danych w postaci naklejki.

Organ odwoławczy stwierdził, iż zasadnie organ pierwszej instancji po otrzymaniu sprzeciwu wznowił postępowanie z urzędu w sprawie rejestracji, na wniosek skarżącej z dnia [...] lutego 2013 r., pojazdu marki [...] o podanym we wniosku nr identyfikacyjnym [...].

`Jednocześnie wskazał, iż z zebranego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że postępowanie, w którym z upoważnienia Prezydenta Miasta K. wydano decyzję ostateczną o rejestracji pojazdu z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...], dotknięte było przesłanką wznowienia wymienioną w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.

Wynikający ze wspomnianej wyżej opinii biegłego fakt, iż przedmiotem rejestracji dokonanej powyższą decyzją był pojazd o innych numerach znamionowych, aniżeli te, które zostały podane w decyzji o rejestracji na podstawie dokumentów złożonych w postępowaniu przez wnioskodawcę, jest nową okolicznością faktyczną istniejącą w dniu wydania decyzji ostatecznej, nieznaną organowi, który wydał decyzję, a jednocześnie mającą wpływ na zakres praw i obowiązków strony, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia. Dopiero po zarejestrowaniu samochodu ustalono bowiem, iż numery identyfikacyjne nadwozia nie są oryginalne, gdyż zostały w sposób nieuprawniony przerobione.

Jednocześnie Kolegium zwróciło uwagę, iż nie ma znaczenia w niniejszej sprawie, że w stanie faktycznym sprawy cech identyfikacyjnych nie przerobiono w sposób bezpośredni - np. poprzez zmianę poszczególnych znaków, a nastąpiło to poprzez wspawanie całego elementu wraz z numerem znamionowym z innego pojazdu. Istotne jest bowiem, iż pojazd, któremu fabrycznie nadano określone cechy identyfikacyjne, został przedstawiony do rejestracji jako posiadający inne cechy identyfikacyjne. Bezsprzecznie ujawnienie takiej okoliczności już po rejestracji pojazdu powoduje, z uwagi na przesłankę z art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., konieczność wznowienia postępowania i uchylenia decyzji o rejestracji pojazdu.

Odnosząc się do zarzutu skarżącej, iż nie była informowana o czynnościach podejmowanych przez Prokuraturę, organ stwierdził, że okoliczność ta jest bez znaczenia dla niniejszego postępowania. Postępowanie to toczy się w oparciu m.in. o wyżej wspomnianą opinię biegłego, który to dowód organy administracyjne orzekające w niniejszej sprawie uznały za wystarczający dla stwierdzenia zaistnienia przesłanki do wznowienia postępowania, a następnie uchylenia decyzji w sprawie rejestracji (podkreślić należy, iż akta niniejszego postępowania nie dają podstaw, aby go w jakikolwiek sposób kwestionować).

Odnosząc się do zarzutów skarżącej co do naruszenia zasad postępowania administracyjnego, w tym obowiązku zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, Kolegium zauważyło, iż postanowienie Prezydenta Miasta K. z dnia [...] lipca 2015 r., nr [...], w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie rejestracji pojazdu marki [...] nr rej. [...] zostało doręczone osobiście skarżącej w dniu [...] lipca 2015 r. (na dowodzie doręczenia postanowienia widnieje podpis Strony). Co istotne, w postanowieniu przytoczono treść art. 10 § 1 K.p.a. i wskazano sposób, w jaki skarżąca może skorzystać ze swoich uprawnień wynikających z tego przepisu. Podano również kontakt telefoniczny do pracownika Urzędu zajmującego się sprawą w przypadku konieczności dokonania dodatkowych ustaleń. Dodatkowe wezwanie do stawienia się w urzędzie nie było w opinii Kolegium potrzebne. Zgromadzona w sprawie dokumentacja również w opinii Kolegium była wystarczająca do wydania orzeczenia w sprawie i nie było potrzeby wzywania strony w celu złożenia dodatkowych wyjaśnień (mając natomiast na uwadze użyty w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji niefortunny zwrot "wezwana skarżąca nie zgłosiła się" należy odczytywać w kontekście akt sprawy jako "informowana o możliwości zgłoszenia dowodów skarżąca nie zgłosiła się").

W ocenie Kolegium, za w pełni wystarczające należy w takiej sytuacji uznać poinformowanie przez organ pierwszej instancji o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań w postanowieniu w przedmiocie wznowienia postępowania.

Prawidłowo - w ocenie Kolegium - w niniejszej sprawie organ pierwszej instancji w rezultacie wznowionego postępowania orzekł w ten sposób, iż uchylił decyzję z dnia [...] lutego 2013 r., nr [...], w przedmiocie rejestracji przedmiotowego pojazdu, a następnie orzekł co do istoty sprawy.

Skargę na powyższą decyzję złożyła B. K. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to: art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. i art. 78 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków wynikających z prowadzonych przez organy ścigania postępowań karnych w tym dotyczących art. 286 k.k. i 270 k.k., przez co nie zebrano w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i nie ustalono wszystkich okoliczności faktycznych, na których powinno być oparte rozstrzygnięcie.

Skarżąca wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji z powodu wskazanego naruszenia, które miało istotny wpływ na wynik postępowania.

Skarżąca zarzuciła m.in., iż SKO zrzuca tzw. "aktywność" w sferze dowodowej na stronę, obarczając ją konsekwencjami wbrew zasadom i przepisom k.p.a. za brak takiej aktywności

Zdaniem skarżącej w sposób rażący naruszono jej uprawnienia jako strony postępowania. Po pierwsze prokurator prowadzący postępowania przygotowawcze w sposób nieuprawniony, niezasadny, wbrew zasadom i regułom prawnym odmówił skarżącej prawa strony w toczącym się postępowaniu.

Skarżąca wskazała, że w trakcie postępowania w żadnym jego stadium nie została poinformowana o tym, iż jest prowadzone postępowanie dotyczące jej pojazdu. W sprawie tej złożyła ona pismo do Prokuratury Okręgowej w K. Podkreśliła, iż nie otrzymała żadnego wezwania do stawienia się urzędzie i do złożenia wniosków dowodowych. W związku z pominięciem jej praw skarżąca złożyła wniosek o wszczęcie o postępowania karnego. Skarżąca podniosła, iż posiada dokumenty, które nie były przedmiotem badania, a które to stanowią podstawę do rejestracji samochodu na terenie RP. Jednym z nich jest tzw. "brief" - dokument który świadczy o tym, że samochód marki [...] nie był wyrejestrowany na terenie N. i który stanowi podstawę do rejestracji pojazdu na RP. Drugim jest dokument ubezpieczenia samochodu na okres tymczasowy - zawarty już na terenie RP przez istniejącą od wielu lat i działającą do dzisiaj firmę.

W odpowiedzi na skargę Kolegium wniosło o jej oddalenie i podtrzymało swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wskazał, że decyzja SKO w K. z [...] października 2015 r. została wydana w postępowaniu w sprawie wznowienia postępowania na podstawie art. 151 § 1 pkt 2 i art. 145 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 23 ze zm. - dalej jako "K.p.a.") w związku z art. 72, art. 73 ust. 1 , art. 66 ust. 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm. - dalej jako "p.r.d."). Postępowanie zostało wznowione z urzędu, wskutek sprzeciwu prokuratora, wobec ustalenia podstawy wznowienia postępowania określonej w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a., to jest stwierdzenia, że wyszły na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji, nieznane organowi, który wydał decyzję. Do oceny Sądu należała kwestia, czy organ zasadnie wznowił z urzędu postępowanie w sprawie rejestracji pojazdu marki [...] o nr VIN: [...] oraz wydał decyzję odmawiającą rejestracji tego pojazdu.

Sąd podkreślił, że organy administracji dokonują rejestracji pojazdu na podstawie dokumentów wymienionych w art. 72 p.r.d. Zgodnie z powyższym przepisem rejestracji pojazdu dokonuje się w szczególności na podstawie dowodu własności pojazdu lub dokumentu potwierdzającego powierzenie pojazdu, o którym mowa w art. 73 ust. 5, karty pojazdu, jeżeli była wydana, świadectwa zgodności WE albo świadectwa zgodności wraz z oświadczeniem zawierającym dane i informacje o pojeździe niezbędne do rejestracji i ewidencji pojazdu, dopuszczenia jednostkowego pojazdu, decyzji o uznaniu dopuszczenia jednostkowego pojazdu albo świadectwa dopuszczenia indywidualnego WE pojazdu - jeżeli są wymagane, zaświadczenia o pozytywnym wyniku badania technicznego pojazdu, jeżeli jest wymagane albo dowodu rejestracyjnego pojazdu lub innego dokumentu wydanego przez właściwy organ państwa członkowskiego, potwierdzającego wykonanie oraz termin ważności badania technicznego, dowodu rejestracyjnego, jeżeli pojazd był zarejestrowany, dowodu odprawy celnej przywozowej, jeżeli pojazd został sprowadzony z terytorium państwa niebędącego państwem członkowskim Unii Europejskiej i jest rejestrowany po raz pierwszy. Natomiast rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 22 lipca 2002 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów (Dz.U. z 2014 r., poz. 1522 ze zm.) w § 2 ust. 1 stanowi, że w celu rejestracji pojazdu właściciel pojazdu składa wniosek w organie rejestrującym i dołącza do wniosku następujące dokumenty: dowód własności pojazdu, dowód rejestracyjny, jeżeli pojazd był zarejestrowany, kartę pojazdu, jeżeli była wydana.

W sprawie niniejszej organ zasadnie wznowił postępowanie, albowiem zaistniała podstawa wznowienia z art. 145 §1 pkt 5 K.p.a. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie, a zwłaszcza z przeprowadzonego przez Prokuraturę dowodu z opinii nr [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. wynika, że znaki identyfikacyjne w postaci numeru VIN w przedmiotowym pojeździe zostały przerobione w ten sposób, że został usunięty fragment podłogi z właściwym symbolem identyfikacyjnym, a w jego miejsce wspawano fragment podłogi z innym symbolem (VIN: [...]), pochodzący z innego pojazdu tej samej marki (modelu). Także tabliczka znamionowa z powyższym symbolem nie jest właściwa dla pojazdu marki [...] nr rej. [...] i pochodzi z innego pojazdu tej samej marki (modelu). Powyższe dotyczy także dodatkowego nośnika danych w postaci naklejki. Zatem przedmiotem rejestracji był pojazd o innych numerach znamionowych, niż te, które zostały wskazane w decyzji o rejestracji pojazdu na podstawie dokumentów przedłożonych przez wnioskodawczynię. Po zarejestrowaniu pojazdu (ostateczną decyzją) ustalone zostało, że numery identyfikacyjne VIN zostały w nieuprawniony sposób przerobione. Powyższe okoliczności niewątpliwie wypełniają przesłankę wznowienia postępowania, o której mowa w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.

Nieoryginalność, a więc sfałszowanie numeru nadwozia powoduje, że dokumenty, w oparciu o które pojazd był uprzednio zarejestrowany, nie stanowiły podstawy do przeniesienia własności samochodu na rzecz skarżącej. W tych warunkach prawidłowo uznano, że skarżąca nie spełniła warunków do zarejestrowania pojazdu określonych w powołanych wyżej przepisach.

Sąd wskazał, że stanowisko, iż nieoryginalność, a więc sfałszowanie numeru nadwozia powoduje, że dokumenty, w oparciu o które pojazd był uprzednio zarejestrowany, nie stanowią podstawy do przeniesienia prawa własności samochodu znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. m.in. wyrok NSA z dnia 3 września 1998 r., sygn. II SA 927/98, Lex nr 41327 oraz wyrok NSA z dnia 23 lipca 1998 r., sygn. akt II SA 661/98, Lex nr 41331).

Sąd podkreślił, że w toku sprawy wznowieniowej skarżąca nie przedłożyła nowych dokumentów, niezbędnych do rejestracji pojazdu z mocy art. 73 ust. 1 oraz art. 72 ust. 1 p.r.d.

Jako niezasadny Sąd uznał podniesiony w skardze zarzut naruszenia zasady prawdy obiektywnej oraz przepisów postępowania dowodowego poprzez nieuwzględnienie wniosków wynikających z prowadzonych przez organy ścigania postępowań karnych.

Sąd podniósł, że nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy okoliczność, kto dokonał przerobienia znaków identyfikacyjnych w postaci numeru VIN w przedmiotowym pojeździe. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest również to, czy w postępowaniu prowadzonym przez prokuratora doszło, czy też nie, do naruszeń przepisów prawa procesowego. Przedmiotowe postępowanie administracyjne ma charakter autonomiczny, a ewentualne postępowania karne nie stanowią dla niego postępowań prejudycjalnych.

Sąd wskazał, że w postępowaniu przed organami administracji skarżąca miała zapewnioną możliwość wzięcia udziału w postępowaniu, o czym skarżącą szczegółowo pouczono w postanowieniu z [...] lipca 2015 r. o wznowieniu postępowania w sprawie rejestracji pojazdu marki [...] o nr rej. [...]. Pouczenie zawierało informacje o treści art. 10 § 1 K.p.a., jak również o wynikającym z art. 78 K.p.a. prawie do inicjatywy dowodowej. Skarżąca została także szczegółowo poinformowana, w jakim trybie (osobiście lub telefonicznie) może uzyskać dodatkowe informacje oraz zrealizować wyżej opisane uprawnienia. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącej w zwykłym trybie doręczenia – skarżąca odebrała je osobiście.

Sąd podniósł, że z zasady informowania (art. 9 K.p.a.) nie wynika, aby organ miał obowiązek udzielać stronie porad prawnych (występować w roli pełnomocnika strony). Zasada informowania w zasadzie zamyka się w ramach toczącego się postępowania administracyjnego, a w jej ramach organ ma obowiązek poinformować stronę o okolicznościach faktycznych i prawnych konkretnej sprawy administracyjnej. Nie jest zatem zasadny podniesiony przez pełnomocnika skarżącej na rozprawie zarzut naruszenia zasady zaufania stron do organu. Skarżąca nie skorzystała z przysługującego jej prawa do uzyskania informacji, jak również z prawa do czynnego udziału w postępowaniu. Trudno w tej sytuacji wymagać od organów, aby udzielały skarżącej dalszych informacji, w tym polegających na pouczeniu o możliwości ubiegania się o nadanie cechy identyfikacyjnej pojazdu.

B. K. reprezentowana przez pełnomocnika radcę prawnego W. K. wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. naruszenie art 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez oddalenie skargi na decyzję administracyjną wydaną z naruszeniem art. 7 K.p.a. w zw. z 77 K.p.a. w zw. z 78 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie w postępowaniu administracyjnym wniosków wynikających z prowadzonych przez Prokuraturę Rejonową [...] w K., dotyczących art. 286 K.k. oraz 270 K.k., przez co nie zebrano w sposób wyczerpujący materiału dowodowego i nie ustalono wszystkich okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, tj.; że nie ustalono kto dokonał zmiany cech identyfikacyjnych,

2. narusznie art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. art. 8 K.p.a. w zw. z art. 9 K.p.a. poprzez oddalenie skargi na decyzję administracyjną, przed wydaniem której organ niepoinformował strony o przepisach wynikających z art. 66a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm. o konieczności wystąpienia do starosty o wydanie decyzji o nadaniu cech identyfikacyjnych pojazdu, którego numery te nie zostały umieszczone lub uległy zniszczeniu, zatarciu czy sfałszowaniu,

3. naruszenie art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 K.p.a. poprzez niedostrzeżenie naruszenia prawa przez wydanie postanowienia z dnia [...] lipca 2015 r., w którym nie podano i nie wyjaśniono podstawy prawnej, tj. art. 149 § 1 i § 2, oraz 150 § 1 K.p.a. ograniczając się do podania art. 149 § 1 pkt 5 K.p.a. który wymienia jedynie przesłanki wznowienia postępowania, a ten przepis powinien zostać podany w decyzji z art. 151 § 1 K.p.a. po ich ustaleniu, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ przesłankę wznowienia przesądzono na wstępie postępowania, a nie w wyniku postępowania,

4. naruszenie art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 98 § 1 i art. 100 § 1 K.p.a. poprzez niedostrzeżenie naruszenia prawa, poprzez niezawieszenie postępowania wznowieniowego do czasu przedstawienia przez skarżącą wyroku z art. 189 K.p.c. i decyzji z art. 66a ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ gdyby tak się stało, to w wyniku wznowienia odmówiono by uchylenia decyzji (pozostałyby te same cechy identyfikacyjne pojazdu, ale legalnie ustalone),

5. naruszenie art 151 Ppsa i art. 145 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 8 i 9 K.p.a. poprzez stwierdzenie, że organ nie miał obowiązku informowania strony o możliwości wszczęcia postępowania o nadanie znaku identyfikacyjnego, ponieważ była by to już nie informacja, lecz pomoc prawna, podczas gdy organ miał taki obowiązek.

Z uwagi na stawiane zarzuty skarżąca kasacyjnie wniosła o:

1. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie,

2. przyznanie wynagrodzenia pełnomocnikowi z urzędu oświadczając, że skarżąca nie uiściła wynagrodzenia pełnomocnika.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca wskazała m.in., że Prokuratura Rejonowa [...], odmówiła jej prawa strony w toczącym się postępowaniu, dotyczącym zakupionego przez nią samochodu, co wynika wprost z art, 49 K.p.k. Na żadnym stadium postępowania nie została poinformowana o tym, iż jest prowadzone postępowanie dotyczące jej pojazdu.

Odnosząc się do ustaleń prokuratury, skarżąca jest przekonana o ich nieprawidłowości. Powodem takiego stanu rzeczy są dokumenty jakie znajdują się w jej posiadaniu, które nie były przedmiotem badania, a które to stanowią podstawę do rejestracji pojazdu. Jednym z nich jest tzw. "brief" - dokument świadczący o tym, iż przedmiotowy samochód nie był wyrejestrowany na terenie N., i który stanowi podstawę do rejestracji pojazdu na terenie RR Drugim dokumentem jest ubezpieczenie samochodu na okres tymczasowy zawarty na terenie RP. Żadne z tych dokumentów nie były badane i brane pod uwagę.

Nie ma żadnego formalnego potwierdzenia na to, że samochód o podanym nr VIN nie został "oddzyskany", tj. skutecznie naprawiono blacharkę i ponownie dokonano wspawania oryginalnego nr VIN.

Zgodnie z treścią art. 66 a ust. 2 p.r.d starosta właściwy w sprawach rejestracji pojazdu wydaje decyzję o nadaniu cech identyfikacyjnych w przypadku pojazdu:

1. zbudowanego przy wykorzystaniu nadwozia, podwozia lub ramy konstrukcji własnej, którego markę określa się jako "[...]",

2. w którym dokonano wymiany ramy lub podwozia na odpowiednio ramę lub podwozie bez numeru fabrycznego;

3. odzyskanego po kradzieży, w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu;

4. nabytego na licytacji publicznej lub od podmiotu wykonującego orzeczenie o przepadku pojazdu na rzecz Skarbu Państwa, w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu;

5. w którym cecha identyfikacyjna uległa zatarciu lub sfałszowaniu, a prawomocnym orzeczeniem sądu zostało ustalone prawo własności pojazdu;

6. w którym cecha identyfikacyjna uległa skorodowaniu lub została zniszczona podczas wypadku drogowego albo podczas naprawy;

7. zabytkowego, w którym cecha identyfikacyjna nie została umieszczona.

Takie stanowisko zajął też Naczelny Sąd Admninistracyjny w wyroku z dnia 1 października 2008 r. sygn. akt: I OSK 1380/07, który brzmi:

1. Art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Z 2003r. Nr 58, poz. 515 ze zm.) wyłącza możliwości rejestracji pojazdu, którego numery identyfikacyjne zostały sfałszowane, nawet w sytuacji, gdy wnioskodawca legitymuje się prawem własności tego pojazdu.

2. Przypisanie danego oznaczenia numerowego do pojazdu nie następuje przez samo ¡ego przeniesienie czy wybicie w polu numerowym. Nadanie cech identyfikacyjnych może nastąpić jedynie w przepisanym prawem trybie i przez uprawnione do tego podmioty. Co do zasady numery umieszczane są na pojeździe przez jego producenta (art. 66a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - Dz.U. z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.). Jeżeli numery te nie zostały umieszczone lub uległy zniszczeniu, zatarciu czy : sfałszowaniu - konieczne jest wystąpienie do starosty o wydanie decyzji o nadaniu cech i identyfikacyjnych (art. 66a ust. 2 ustawy). W pojeździe, którego numery zostały i sfałszowane konieczne jest uprzednie wystąpienie o wydanie takiej decyzji".

Niepoinformowanie skarżącej o takiej możliwości/konieczności jest naruszeniem art. 8 i 9 K.p.a. Zgodnie bowiem z art. 9 K.p.a. organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych ¡prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek. W przedmiotowej sprawie organy nie udzieliły skarżącej żadnych informacji o czynnościach jakich powinna dokonać w celu możliwości rejestracji pojazdu. Takie zachowanie organu z kolei stanowi naruszenie art. 8 K.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej prowadzą postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej. Jak wynika i powyższego organy naruszyły tę kluczową zasadę. Nieulega wątpliwości, że nie poinformowanie skarżącej o konieczności wystąpienia do starosty, w celu możliwości lejestracji pojazdu stanowi okoliczności faktyczną i prawną, która ma znaczenie dla załatwienia sprawy.

Zgodnie z art. 107 § 3 uzasadnienie faktyczne decyzji powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne - wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. W postanowieniu z dnia [...] lipca 2015r. nie podano i nie wyjaśniono podstawy prawnej, tj. art. 149 § 1 i § 2, oraz 150 § 1 K.p.a. ograniczając się do podania art. 149 § 1 pkt 5 K.p.a. który wymienia jedynie przesłanki wznowienia postępowania, a ten przepis powinien zostać podany w decyzji z art. 151 § 1 po ich ustaleniu, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ przesłankę wznowienia przesądzono na wstępie postępowania, a nie w wyniku postępowania. Art. 149 § 1 i § 2 stanowi, że wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia, a postanowienie stanowi podstawę do przeprowadzenia przez właściwy organ postępowania co do przyczyn wznowienia oraz co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Kolejną informacją, którą ¡organ powinien był zawrzeć w postanowieniu z dnia [...] lipca 2015 r. była treść art. 150 § 1, mianowicie, że organem administracji publicznej właściwym w sprawach wymienionych w art. 149 jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji. Organ I instancji nie zawarł w swoim postanowieniu w/w podstawy prawnej, co stanowi naruszenie art. 107 § 3, gdyż w uzasadnieniu postanowienia organ powinien wyjaśnienie podstawę prawną decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa.

Kolejnym błędem organu było naruszenie art. 151 § 1 pkt 2 w zw. z art. 98 § 1 i art. 100 § 1 K.p.a. poprzez niezawieszenie postępowania wznowieniowego do czasu przedstawienia przez skarżącą wyroku z art. 189 K.p.c. i decyzji z art. 66a ust 2 Prawa o ruchu drogowym, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ gdyby tak się stało, w wyniku wznowienia odmówiono by uchylenia decyzji (pozostałyby te same cechy identyfikacyjne pojazdu, ale legalnie ustalone). Zgodnie z art. 100 § 1 organ administracji publicznej, który zawiesił postępowanie z przyczyny określonej w art. 97 § 1 pkt 4. wystąpi jednocześnie do właściwego organu lub sądu o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego aIbo wezwie stronę do wystąpienia o to w oznaczonym terminie, chyba że strona wykaże, że już zwróciła się w tej sprawie do właściwego organu lub sądu. Organ mógł zawiesić postępowanie i zwrócić się do strony o wystąpienie przez nią do sądu, w celu rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd naruszył prawo stwierdzjąc, że z zasady informowania (art. 9 K.p.a.) nie wynika, aby organ miał obowiązek udzielać stronie porad prawnych (występować w roli pełnomocnika strony). Zasada informowania w zasadzie zamyka się w ramach toczącego się postępowania administracyjnego, a w jej ramach organ mą obowiązek poinformować stronę o okolicznościach faktycznych i prawnych konkretnej sprawy administracyjnej.

Organ administracji powinien pouczyć stronę o możliwości wszczęcia postępowania o nadanie znaku identyfikacyjnego pojazdu. To wynika z zasady informowania stron, rozumianej łącznie z zasadą prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organu.

Niepoinformowanie o tak istotnej okoliczności prawnej naruszą zasadę informowania i budowania zaufania do organu. Oddalając skargę sąd nie dostrzegł, że zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem prawa. Sąd nieprawidłowo zastosował więc art. 151 P.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 - dalej jako "P.p.s.a".), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 174 P.p.s.a.).

Granice skargi kasacyjnej wyznaczają wskazane w niej podstawy. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez sąd drugiej instancji, który w odróżnieniu od sądu pierwszej instancji nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej.

Rozpoznając skargę kasacyjną w tak zakreślonych granicach stwierdzić należy, że nie zasługuje ona na uwzględnienie.

W skardze kasacyjnej podniesione zostały zarzuty naruszenia przez Sąd i instancji przepisu art. 151 P.p.s.a w powiązaniu odpowiednio dla każdego zarzutu – z art. 7 K.p.a. w związku z art. 77 w związku z art. 78 K.p.a., art. 8 i 9 K.p.a., art. 107 § 3 K.p.a., art. 98 k.p.a. i 100 § 1 K.p.a.

Skarżąca kasacyjnie uważa, że Sąd pierwszej instancji dopuścił się naruszenia art. 151 P.p.s.a. w powiązaniu ze wskazanymi wyżej przepisami, poprzez zaaprobowanie ustaleń faktycznych organu co do okoliczności faktycznych stanowiących podstawę wznowienia, wyłącznie w oparciu o ustalenia wskazane w sprzeciwie Prokuratora. Ponadto Sąd oddalił skargę pomimo, że organy nie pouczyły strony o konieczności wystąpienia do starosty o wydanie decyzji o nadaniu cech identyfikacyjnych pojazdu i nie zawiesiły postępowania wznowieniowego do czasu przedstawienia przez stronę wyroku z art. 189 K.p.c. i decyzji z art. 66a ust. 2 Prawa o ruchu drogowym.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, w niniejszej sprawie zaistniały okoliczności powodujące konieczność wznowienia postępowania na podstawie przesłanki określonej w art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. albowiem do organu wpłynął sprzeciw Prokuratora Rejonowego z dnia [...] czerwca 2015 r., sygn. akt [...].

Wskazać należy, że sprzeciw prokuratorski, o którym mowa w art. 184 K.p.a, będąc nadzwyczajnym środkiem prawnym umożliwiającym zainicjowanie jednego z nadzwyczajnych trybów weryfikacji decyzji ostatecznych (w niniejszej sprawie wznowienia postępowania), wyrażony w piśmie procesowym, w którym prokurator wnosi sprzeciw, ze względu na formę i organ, od którego pochodzi, ma walor dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 76 § 1 K.p.a. (por. postanowienie NSA z dnia 17 czerwca 2010 r., sygn. akt I OSK 1121/09, CBOSA). A zatem organ prowadząc postępowanie ma obowiązek uwzględnić nie tylko fakt wniesienia sprzeciwu, ale także fakty wskazane w jego treści.

Należy wskazać, a co wynika ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji, że pojazd [...] o nr rej. [...] koloru granatowego został zarejestrowany w Urzędzie Miasta K. na skarżącą, jako pojazd nabyty od E. P. w dniu [...] stycznia 2013 r. Tymczasem, pojazd marki [...] stanowiący własność E. P. został całkowicie zniszczony w kolizji w dniu [...] sierpnia 2012 r., a następnie wycofany z ruchu i wykreślony z systemu informatycznego w dniu [...] września 2012 r. Pojazd, co do którego wpłynął sprzeciw Prokuratora, należący do skarżącej, posiada ten sam numer VIN, co pojazd całkowicie zniszczony, należący wcześniej do E. P. Badania mechanoskopijne pozwoliły wykazać, iż w badanym pojeździe został usunięty fragment podłogi, a w jego miejsce wspawano inny fragment części metalowej z wybitym symbolem indentyfikacyjnym [...]. Ponadto, jak wskazał biegły z zakresu badań mechanoskopijnych, tabliczka znamionowa nie jest właściwa dla tego pojazdu i pochodzi z innego pojazdu tej samej marki. Ustalono także, że naklejka zawierająca symbol indentyfikacyjny o nr [...] także nie jest właściwa dla tego pojazdu. Mając powyższe na uwadze stwierdzono, że wyżej wskazany nr VIN: [...] nie jest właściwy dla samochodu [...] o nr rej. [...].

Fakt, że przedmiotem rejestracji dokonanej decyzją z dnia [...] lutego 2013 r. Prezydenta Miasta K. był pojazd o innych numerach znamionowych, aniżeli te, które zostały podane w decyzji o rejestracji, na podstawie dokumentów złożonych w postępowaniu przez wnioskodawcę, jest nową okolicznością faktyczną istniejącą w dniu wydania decyzji ostatecznej, nieznaną organowi, który wydał decyzję, a jednocześnie mającą wpływ na zakres praw i obowiązków strony, a w konsekwencji na treść merytorycznego rozstrzygnięcia (art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a.). Dopiero po zarejestrowaniu samochodu ustalono bowiem, iż numery identyfikacyjne nadwozia nie są oryginalne, gdyż zostały w sposób nieuprawniony przerobione.

Słusznie wskazały organy, że przepisy zawarte w art. 66 ust. 3 a oraz 66 a ust. 1 p.r.d. wyraźnie stanowią, że pojazd uczestniczący w ruchu powinien posiadać nadane przez producenta cechy identyfikacyjne: numer VIN albo numer nadwozia, podwozia i ramy. Prawidłowe oznaczenie pojazdów co do tożsamości poprzez nadanie nr VIN lub innego, pozwala organom administracji publicznej na prawidłowe przeprowadzenie procedury rejestracyjnej pojazdów. Przedmiotowy pojazd posiada cechy identyfikacyjne, które zostały naniesione przez osoby nieuprawnione, a zatem nie została spełniona przesłanka art. 66 ust. 3a oraz art. 66 a ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, co powoduje, że pojazd ten nie może zostać zarejestrowany. Ponadto zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym pojazd podlega rejestracji na wniosek jego właściciela. Skarżąca nabyła pojazd o nr nadwozia [...], podczas gdy w rzeczywistości samochód ten posiadał inne oznaczenia identyfikacyjne VIN. Skarżąca zatem nie jest właścicielem pojazdu o nr nadwozia [...]. Oznacza to, że nie mogła wnieść o jego rejestrację.

Skoro powyższe ustalenia organów, ostatecznie nie zostały skutecznie podważone przez stronę, i nie naruszały art. 7, 77 i 80 K.p.a., to Sąd pierwszej instancji prawidłowo oddalił skargę na podstawie art. 151 P.p.s.a. W zaistniałym bowiem w sprawie stanie faktycznym istniały podstawy do wznowienia postępowania i uchylenia decyzji pierwotnej oraz podstawy do odmowy rejestracji pojazdu.

Wyjaśnić należy, że przepisy materialnoprawne dotyczące rejestracji pojazdów, w tym przepis art. 72 ust 1 u.r.d., są przepisami bezwzględnie obowiązującymi. Art. 72 ust. 1 u.r.d., w sposób enumeratywny wymienia na podstawie jakich dokumentów można dokonać rejestracji pojazdu. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela pogląd wyrażony w wyrokach NSA z dnia 13 stycznia 2016 r., sygn. akt I OSK 1021/17 i z dnia 28 czerwca 2017 r., sygn. akt I OSK 330/17 (opubl. CBOSA), że wskazanie w art. 72 ust. 1 p.r.d. dokumentów, które są niezbędne dla dokonania rejestracji pojazdu oznacza, że postępowanie to ma cechy postępowania sformalizowanego i organ dokonujący rejestracji pojazdu zobowiązany jest wymagać dokumentów wymienionych w tym przepisie. Oznacza to również, że organ dokonujący rejestracji pojazdu nie może czynić własnych ustaleń na okoliczności objęte wymaganymi dokumentami. Organ w ramach prowadzonego postępowania w sprawie rejestracji pojazdu nie może również wymienionych w powołanym przepisie dokumentów zastąpić innymi dokumentami - tym samym w tym postępowaniu ustawodawca ograniczył możliwości prowadzenia postępowania dowodowego przez organ, wskazując enumeratywnie jakie dokumenty musi przedłożyć wnioskodawca, aby możliwe było zarejestrowanie pojazdu.

Należy w tym miejscu dodatkowo wyjaśnić, że jak wskazano w wyroku NSA w Warszawie z dnia 27 sierpnia 1997 r., sygn. akt III SA 66/96, (Lex nr 30854) "Użyty w art. 9 k.p.a. zwrot «należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych» nie przedstawia wątpliwości co do tego, iż obowiązek ów ma być realizowany w stosunku do osób dysponujących interesem prawnym w rozumieniu art. 28 k.p.a. – stron postępowania administracyjnego. Nie może on też być utożsamiony z udzielaniem stronom pomocy prawnej czy zastępowaniem ich aktywności poprzez instruowanie o wyborze optymalnego sposobu postępowania". Również w wyroku NSA z dnia 27 czerwca 2017 r., sygn. akt II OSK 1867/16, (Lex nr 2345673) wyjaśniono, że: "Realizacja przez organ administracji publicznej obowiązku informowania stron, o którym mowa w art. 9 k.p.a., nie polega na udzielaniu porad prawnych, a jedynie na ogólnym ukierunkowaniu strony co do przepisów prawa znajdujących zastosowanie w jej sprawie".

Jak słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, w postępowaniu przed organami administracji skarżąca miała zapewnioną możliwość wzięcia udziału w postępowaniu, o czym skarżącą szczegółowo pouczono w postanowieniu z dnia [...] lipca 2015 r. o wznowieniu postępowania w sprawie rejestracji pojazdu marki [...] o nr rej. [...]. Pouczenie zawierało informacje o treści art. 10 § 1 K.p.a., jak również o wynikającym z art. 78 K.p.a. prawie do inicjatywy dowodowej. Skarżąca została także szczegółowo poinformowana, w jakim trybie (osobiście lub telefonicznie) może uzyskać dodatkowe informacje oraz zrealizować wyżej opisane uprawnienia. Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącej w zwykłym trybie doręczenia – skarżąca odebrała je osobiście.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania uznać należy, że w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia art. 8 i 9 i 78 K.p.a.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 98 K.p.a wskazać należy, że nie mogło dojść do naruszenia wskazanego przepisu gdyż skarżąca kasacyjnie w postępowaniu przed organem administracji nie składała wniosku o zawieszenie postępowania.

Niezasadny jest także zarzut naruszenia art. 100 § 1 K.p.a. bowiem w prowadzonym postępowaniu nie doszło do zawieszenia postępowania na podstawie art. 94 § 1 pkt 4 K.p.a. Ponadto wskazany przepis nie tworzy dla organu administracji publicznej materialnoprawnej podstawy do wystąpienia do sądu powszechnego o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego, lecz stanowi jedynie podstawę procesową w prowadzonym postępowaniu administracyjnym. Organ administracji byłby zobowiązany do wystąpienia o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego przez sąd powszechny wtedy, gdyby przysługiwała mu zdolność sądowa do wnioskowania o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego wynikająca z przepisów prawa materialnego. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 2003 r. sygn. akt I CKN 471/01 stwierdzając, że art. 100 § 1 K.p.a. nie przyznaje organowi administracji publicznej zdolności sądowej (art. 64 K.p.c.), ani uprawnienia do wystąpienia do sądu w sprawie, która dotyczy strony prowadzonego przez ten organ postępowania. Pogląd ten podzielił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt I OSK 2049/11 ( opubl. CBOSA).

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 145 § 4 P.p.s.a. wskazać należy, że art. 145 nie ma paragrafu 4.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.