Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Marcinkowska Asesor WSA Andrzej Kuna Protokolant Anna Błaszczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2007 r. sprawy ze skarg E. S.A. z siedzibą w P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...], [...] i [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie zezwolenia na zajęcie pasów drogowych i kar pieniężnych za zajęcie pasów drogowych bez zezwolenia zarządcy drogi 1. uchyla zaskarżone decyzje, poprzedzające je decyzje z dnia [...] czerwca 2007 r. oraz decyzje Prezydenta Miasta P. z dnia [...] maja 2007 r. nr [...], z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] i z dnia [...] maja 2007 r. nr [...]; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu; 3. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. na rzecz skarżącej E. S.A. z siedzibą w P. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt w związku z art. 127 § 3 oraz w związku z art. 156 § 1 pkt 2, art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosków E. S.A. z siedzibą w P. o ponowne rozpatrzenie spraw zakończonych wydaniem przez ten organ decyzji z dnia [...] czerwca 2007 r. nr [...] odmawiających stwierdzenia nieważności decyzji tego organu z dnia [...] stycznia 2007 r. nr [...] – utrzymało w mocy zaskarżone decyzje.

Do wydania decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Pismami z dnia 17 listopada 2006 r. E. S.A. z siedzibą w P., zwana dalej skarżącą, złożyła wnioski do Miejskiego Zarządu Dróg w P. o wydanie zezwolenia na zajęcie pasów drogowych wskazanych ulic w P. w celu mieszczenia odpowiednio 20, 15 i 43 sztuk reklam, wskazanych w załączniku do wniosków, w terminie od 1 grudnia 2006 r. do 31 grudnia 2006 r.

Po rozpatrzeniu wniosków Kierownik Działu Technicznego Miejskiego Zarządu Dróg w P., działający z upoważnienia Prezydenta Miasta P., decyzjami z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...]:

1. odmówił wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ul. P. w P. w celu umieszczenia odpowiednio 3, 1 i 5 sztuk reklam w okresie od dnia 7 grudnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r.

2. wymierzył karę pieniężną za zajęcie pasów drogowych ulic miasta P. w celu umieszczenia w terminie od dnia 1 grudnia 2006 r. do dnia 6 grudnia 2006 r. odpowiednio 20, 15 i 43 reklam bez zezwolenia zarządcy drogi.

3. zezwolił na zajęcie pasów drogowych wskazanych ulic miasta P. w celu umieszczenia odpowiednio 17, 14 i 38 reklam w okresie od dnia 7 grudnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. i ustalił opłatę za zajęcie ww. pasów drogowych.

W uzasadnieniu decyzji, odnosząc się do punktu 1 rozstrzygnięcia organ wskazał, iż odmówiono wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ul. P. w celu umieszenia reklam ze względu na stałe podważanie przez stronę istniejących aktów prawnych w sprawie określenia kategorii drogi ul. P. w P.

Uzasadniając wysokość kar pieniężnych powołano się na art. 40 ust. 1, ust. 6 i ust. 12 pkt 12 ustawy o drogach publicznych, natomiast dla uzasadnienia wysokości opłaty za zajęcie pasa drogowego objętego zezwoleniem powołano uchwałę Nr [...] Rady Miasta P. z dnia [...] marca 2004 r. w sprawie wysokości stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego na terenie miasta P., zmieniona uchwałą Nr [...] z dnia [...] maja 2004 r., która za umieszczenie reklamy w pasie drogowym drogi krajowej określa stawkę opłaty w wysokości 4,0 zł za 1 m2 x 1 dzień, w drodze wojewódzkiej określa stawkę w wysokości 3,0 zł za 1 m2 x 1 dzień, w drodze powiatowej określa stawkę opłaty w wysokości 2,50 zł za 1 m2 x 1 dzień, w drodze gminnej określa stawkę opłaty w wysokości 1,50 zł za 1 m2 x 1 dzień. Opłatę ustalono jako iloczyn powierzchni reklamy, liczby dni zajęcia pasa drogowego oraz stawki opłat.

Skarżąca w skierowanych do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. odwołaniach z dnia 22 grudnia 2006 r. od powyższych decyzji wniosła o uchylenie przez organ odwoławczy zaskarżonych decyzji w zakresie pkt 1 i 2 i wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ul. P. w P. w celu umieszczenia odpowiednio 3, 1 i 5 sztuk reklam, umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kar pieniężnych ewentualne przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Nie kwestionowała pkt 3 decyzji zezwalającej na zajęcie pasów drogowych wskazanych ulic. W uzasadnieniach odwołań skarżąca zarzuciła iż pkt 1 zaskarżonych decyzji narusza art. 6, 7, 8 k.p.a., a ponadto decyzje w tej części są pozbawione uzasadnienia prawnego, przez co stanowi obrazę art. 107 § 3 k.p.a. Ponadto skarżąca wskazała, iż podstawą rozstrzygnięcia zawartego w pkt 2 zaskarżonych decyzji była wadliwa teza organu, iż odpowiednio 20, 15 i 43 sztuk reklam było umieszczonych w pasach drogowych bez zezwolenia zarządcy drogi w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 6 grudnia 2006 r. Ponadto w ocenie skarżącej, organ I instancji nie rozpatrzył całościowo jej wniosków o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego ulic P. w okresie od dnia 1 grudnia do dnia 31 grudnia 2006, wydając jedynie rozstrzygnięcia w zakresie zajęcia przez stronę skarżącą pasa drogowego w okresie od 7 do 31 grudnia 2006 r. Podnosiła, iż dotychczas nie ma w obrocie prawnym decyzji w przedmiocie udzielenia zezwolenia w okresie od 1 do 6 grudnia 2006 r.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., rozpoznając powyższe odwołania, decyzjami z dnia [...] stycznia 2007 r. uchyliło zaskarżone decyzje w całości i przekazało sprawy do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Jako podstawę zastosowania art. 138 § 2 k.p.a. organ wskazał, iż z zaskarżonych decyzji i z akt administracyjnych sprawy nie wynika, iż organ I instancji zajął uprzednio stanowiska co do zajęcia pasa drogowego w okresie od 1 do 6 grudnia 2006 r. Ponadto z akt administracyjnych nie wynika, że organ I instancji uprzedzał skarżącą o ujemnych skutkach składania wniosków w terminie niepozwalającym organowi I instancji na wydanie decyzji w czasie poprzedzającym termin zajęcia pasa drogowego wskazany we wniosku.

W związku z powyższymi decyzjami Dyrektor Miejskiego Zarządu Dróg w P., z upoważnienia Prezydenta Miasta P., decyzjami z dnia [...] maja 2007 r. nr [...] wymierzył skarżącej kary pieniężne za zajęcie w okresie od dnia 1 grudnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2006 r. pasów drogowych wszystkich ulic objętych wnioskami w celu mieszczenia odpowiednio 20, 15 i 43 sztuk reklam. Organ wskazał, iż podstawą prawną takiego rozstrzygnięcia jest uchylenie Przez SKO w P. na podstawie art. 138 § 2 k.p.a w całości decyzji Prezydenta Miasta P. z dnia [...] grudnia 2006 r., co skutkuje uchyleniem również pkt 3 tej decyzji, mimo iż skarżąca odwołała się jedynie w pkt 1 i 2 jej rozstrzygnięcia. Zdaniem organu oznacza to, że strona nie posiadała zezwolenia na umieszczenie wszystkich reklam w pasach drogowych w okresie objętym uchyloną decyzją.

Pismami z dnia 6 czerwca 2007 r. skarżąca złożyła wnioski o stwierdzenie nieważności decyzji SKO w P. z dnia [...] stycznia 2007 r. Zdaniem skarżącej decyzje te zostały wydane z rażącym naruszeniem prawa, albowiem organ przekroczył zakres zaskarżenia orzeczenia wydanego przez organ I instancji, a sytuacja prawna skarżącej, pomimo zawartego w art. 139 k.p.a. zakazowi reformationis in peius, uległa istotnemu pogorszeniu.

Skarżąca podnosiła, iż mocą pierwotnie wydanych decyzji organu I instancji nabyła ona prawo umieszczenia odpowiednio 17, 14 i 38 obiektów reklamowych w pasach drogowych ulic miasta P., którego to prawa, na skutek orzeczenia organu odwoławczego, została wbrew swojej woli pozbawiona, albowiem decyzję organu I instancji zaskarżono jedynie w części. Po wydaniu przez SKO w P. decyzji kasacyjnych, o których mowa w art. 138 § 2 k.p.a., organ I instancji ponownie rozstrzygając merytorycznie sprawę, uznał, iż z racji uchylenia w całości uprzednio wydanych decyzji (także w punkcie zezwalającym na zajęcie pasów drogowych) oraz upływu terminu, na jaki zgodnie z wnioskami skarżącej miały zostać wydane zezwolenia, skarżąca zajęła pasy drogowe bez zezwolenia, a tym samym zachodzą przesłanki do nałożenia na nią kary pieniężnej w całym okresie objętym wnioskiem, w odniesieniu do wszystkich sztuk reklam.

Według skarżącej, wydanie przez SKO w P. decyzji w całości uchylających decyzje organu I instancji, narusza również zakaz reformationis in peius, albowiem uchylenie przez organ odwoławczy decyzji przyznających stronie uprawnienie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji niewątpliwie pogorszyło sytuację strony, która straciła uprawnienie, którym - do czasu wydania decyzji odwoławczej - dysponowała, ponadto nałożono na nią dotkliwe kary pieniężne.

Decyzjami z dnia [...] czerwca 2007 r. SKO w P. odmówiło stwierdzenia nieważności ww. decyzji z dnia [...] stycznia 2007 r. W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż organ odwoławczy nie jest związany granicami odwołania. Zdaniem organu, odwołująca się wnosiła o uchylenie decyzji I instancji w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, jednakże SKO nie miało podstaw prawnych (art. 138 § 2 k.p.a dotyczy całości decyzji) jak i podstaw faktycznych (pozostawała do wyjaśnienia kwestia okresu zezwolenia) do wydania takiego rozstrzygnięcia. Organ stwierdził, iż skarżąca co prawda w żądaniu odwołania nie wskazała pkt 3 decyzji, ale w uzasadnieniu odwołania zarzuciła nierozpatrzenie w całości wniosku z dnia 17 listopada 2006 r. w zakresie zajęcia pasa drogowego w okresie od 7 do 31 grudnia 2006 r., co mogło wskazywać, iż skarżąca kwestionuje również treść rozstrzygnięcia zawartego w pkt 3 omawianej decyzji. Ponadto, zdaniem organu, skarżąca w przedmiotowym odwołaniu wskazała na ułomność uzasadnienia decyzji.

SKO w P. wskazało, iż nie naruszyło w rozpatrywanej sprawie art. 139 k.p.a., przytoczyło treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2000 r. sygn. akt III RN 161/99 (OSNP 2001/3/60), w myśl którego organ odwoławczy nie narusza zakazu reformationis in peius w sytuacji, gdy na podstawie art. 138 § 1 k.p.a. uchyla zaskarżoną decyzję w całości przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji.

Skarżąca we wnioskach o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej wydaniem powyższych decyzji wniosła o uchylenie zaskarżonych decyzji z dnia [...] czerwca 2007 r. Strona powtórzyła argumenty zawarte we wnioskach z dnia 6 czerwca 2007 r. o stwierdzenie nieważności decyzji.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., po rozpoznaniu powyższych wniosków skarżącej, decyzjami z dnia [...] sierpnia 2007 r. utrzymało w mocy decyzje z dnia [...] czerwca 2007., przytaczając w uzasadnieniu decyzji argumentację zawartą w decyzjach organu I instancji.

Na powyższe decyzje E. S.A. z siedzibą w P. wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wnosząc o uchylenie decyzji II instancji.

Skarżąca postawiła zarzuty naruszenia:

- art. 136 k.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie dodatkowego postępowania dowodowego oraz niezlecenie przeprowadzenia takiego postępowania organowi I instancji,

- art. 138 § 2 k.p.a. poprzez wykroczenie poza granice odwołania skarżącej a także rozstrzygnięcie sprawy w całości podczas, gdy zaskarżono decyzję tylko w części, mimo iż istniały przesłanki do przeprowadzenia postępowania dowodowego przed organem II instancji,

- art. 139 k.p.a. poprzez przełamanie zasady reformationis in peius wskutek zaniechania przeprowadzenia postępowania dowodowego i poprzez uchylenie w całości częściowo zaskarżonej decyzji doprowadzenia do wydania ponownego, niekorzystnego dla skarżącej orzeczenia w sprawie,

- art. 6, 7, 8 k.p.a. poprzez naruszenie zaufania strony do organów Państwa, nierówne traktowanie stron postępowania, niewyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy i pominięcia słusznego interesu strony.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 136 k.p.a., skarżąca wskazała, iż w przedmiotowych sprawach nie zaistniały jakiekolwiek przesłanki uzasadniające bezwzględną konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w całości czy też chociażby w znacznej części, którego nie można było dokonać w trybie art. 136 k.p.a. przez organ odwoławczy czy też przez organ, który wydał zaskarżoną decyzję w I instancji. Zdaniem skarżącej zakres informacji, których brak według decyzji SKO z dnia [...] stycznia 2007 r. stanowił podstawę zastosowania art. 138 § 2 k.p.a., nie mógł implikować zastosowania tego przepisu.

Uzasadniając zarzuty naruszenia art. 138 § 2 i art. 139 k.p.a. skarżąca powtórzyła argumenty zawarte we wnioskach o stwierdzenie nieważności decyzji oraz we wnioskach o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. w odpowiedziach na skargi wniosło o ich oddalenie. Organ wskazał, iż art. 136 k.p.a. nie zawiera nakazu przez organ odwoławczy dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów albo zlecenia przeprowadzenia tego postępowania organowi. Ponadto zdaniem organu przepis art. 138 § 2 k.p.a. jak i żaden inny przepis k.p.a. nie stanowi, iż organ odwoławczy jest związany granicami odwołania. Zdaniem organu bezzasadne są także zarzuty dotyczące naruszenia art. 6, 7, 8, 139 k.p.a.

Na rozprawie w dniu 27 listopada 2007 r. pełnomocnik skarżącej poinformował Sąd, iż decyzje Prezydenta Miasta P. o nałożeniu kar pieniężnych za wszystkie wnioskowane reklamy zostało zaskarżone do SKO w P., które postanowieniami z dnia [...] lipca 2007 r. zawiesiło postępowanie odwoławcze do czasu rozstrzygnięcia spraw nieważności decyzji.

Sąd postanowił w trybie art. 111 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), połączyć sprawy o sygn. akt VI SA/Wa 1687/07, VI SA/Wa 1688/07 i VI SA/Wa 1689/07 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia i prowadzić je pod sygnaturą VI SA/Wa 1687/07.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Rozpoznając sprawę w świetle powołanych kryteriów, skarga jest zasadna, zaskarżone decyzje oraz poprzedzające je decyzje zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa, które miały istotny wpływ na wynik sprawy.

Jak wynika z akt spraw organ I instancji wydając decyzje z dnia [...] grudnia 2006 r. częściowo uwzględnił wnioski skarżącej udzielając jej w punkcie 3 decyzji zezwoleń na zajęcie pasów drogowych.

Decyzja zawierała trzy rozstrzygnięcia: odmowę zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, karę pieniężną za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia oraz zezwolenie na zajęcie pasa drogowego.

Skarżąca nie zgadzała się z rozstrzygnięciem negatywnym, tj. odmową wydania zezwoleń oraz nałożoną karą pieniężną za okres do dnia wydania decyzji, ale w ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, iż zaskarżyła ją tylko w części. Potwierdza to wyraźnie sprecyzowanie zakresu odwołania w którym podkreśliła, iż składa odwołanie w stosunku do części rozstrzygnięcia, tj. pkt. 1 i 2 decyzji wraz z żądaniem uchylenia decyzji organu I instancji w zaskarżonej decyzji. Nie zgadzając się z rozstrzygnięciem dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia, zawartym w pkt 2 decyzji skarżąca podniosła, iż nie można nakładać kary pieniężnej bez uprzedniego rozstrzygnięcia zezwolenia za okres wskazany w pkt 2 decyzji.

Wprawdzie istotną zasadą postępowania administracyjnego, wyrażoną między innymi w art. 63, 128 i 140 k.p.a., jest jego odformalizowanie tak, aby sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony bez zbędnego formalizmu ale nie można przyjąć, że jeżeli żądanie jest zredagowane niezręcznie i mało zrozumiale, to organ administracji publicznej jest uprawniony do sprecyzowania treści żądania. Jest to niedopuszczalne chociażby dlatego, że mogłoby to doprowadzić do niedopuszczalnej zmiany żądania, wbrew intencji osoby wnoszącej podanie.

O tym, jaki charakter i zakres żądania ma mieć pismo wniesione przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostatecznie strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane. W razie wątpliwości organ, mając na względzie postanowienia art. 7-9 k.p.a., powinien zwrócić się do strony o zajęcie jednoznacznego stanowiska (wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2002 r. I SA 2188/00, LEX nr 81741).

Jak podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 września 2005 r. (sygn. akt I OSK 47/05, LEX nr 192140), organy administracji nie mogą we własnym zakresie domniemywać woli strony, zwłaszcza działającej w postępowaniu samodzielnie.

Należy podkreślić, iż organ odwoławczy, jeżeli ma wątpliwości co do treści odwołania winien na podstawie art. 64 k.p.a. wezwać stronę do dokładnego określenia żądania zawartego w odwołaniu.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. jako organ odwoławczy pomimo zaskarżenia decyzji w ograniczonym zakresie rozpoznał sprawę wykraczając poza żądanie określone w odwołaniu.

Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie odwołanie było dokładnie sprecyzowane zatem zarzut o nałożeniu kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego za okres co do którego nie orzekł uprzednio o odmowie wydania zezwolenia mógł być ew. uznany jako żądanie uzupełnienia decyzji co do rozstrzygnięcia w trybie 111 § 1 k.p.a.

Uznanie go za wniosek o uzupełnienie co do rozstrzygnięcia wymagało również wezwania skarżącej do dokładnego określenia, czy żąda uzupełnienia decyzji co do rozstrzygnięcia.

Organ administracji publicznej związany jest żądaniem strony i nie może zmieniać jego treści przez uruchamianie według jego oceny właściwego trybu postępowania.

Decyzja organu odwoławczego, który rozpoznał sprawę w zakresie, w którym nie złożono odwołania dotknięta jest wadą nieważności jako decyzja wydana z rażącym naruszeniem prawa.

W omawianej sprawie organ odmawiając stwierdzenia nieważności decyzji wydanej w następstwie ponownego rozpatrzenia sprawy w sytuacji, gdy strona złożyła odwołanie tylko w zakresie dwóch z trzech rozstrzygnięć naruszył art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. poprzez jego niezastosowanie.

Stosownie do art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. organ administracji publicznej stwierdza nieważność decyzji, która została wydana bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa. Rozstrzygnięcie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji następuje w drodze decyzji (art. 158 § 1 k.p.a.).

Uchylenie decyzji przez organ odwoławczy również w zakresie rozstrzygnięcia, co którego strona nie złożyła odwołania, stanowi rażące naruszenie prawa. Oznacza bowiem weryfikację w postępowaniu odwoławczym decyzji ostatecznej, a zatem z decyzji, która korzysta w tej części z ochrony trwałości (art. 16 § 1 k.p.a.).

Rozpoznając wniosek o stwierdzenie nieważności wydanej w powyższych okolicznościach decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] stycznia 2007 r. organ dokonał niewłaściwej weryfikacji tej decyzji uznając, iż brak jest podstaw do stwierdzenia jej nieważności. Obowiązkiem organu było zbadanie, nie tylko czy wystąpiła w sprawie ta przesłanka, która legła u podstaw wszczęcia postępowania, ale także czy nie miały miejsca inne naruszenia prawa objęte art. 156 § 1 k.p.a. (vide: wyrok NSA z 12 stycznia 1994 r. (II SA 2164/92) ONSA 1995, z. 1 poz. 32; por. też M. Jaśkowska (w:) M. Jaśkowska, A. Wróbel: Kodeks postępowania administracyjnego, Komentarz, Kraków 2000, s. 930).

Uchylając również decyzję Prezydenta Miasta P. z dnia [...] maja 2007 r. o nałożeniu kary pieniężnej na skarżącą, Sąd działał na podstawie art. 135 p.p.s.a., bowiem uchylenie tej decyzji jest niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy.

Mając powyższe na uwadze i na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) i c) oraz art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku.

W przedmiocie wykonalności uchylonych decyzji sąd orzekł na podstawie art. 152 p.p.s.a.