Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 25 lipca 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Dałkowska-Szary sędzia NSA Andrzej Gliniecki /spr./ sędzia del. WSA Teresa Zyglewska Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1306/12 w sprawie ze skargi S. B. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w zakresie liczby egzemplarzy broni palnej do celów sportowych 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. zasądza od S. B. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 350 (trzysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 24 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1306/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi S. B. na decyzję komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r., nr [...] w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w zakresie liczby egzemplarzy broni palnej do celów sportowych uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego policji z dnia [...] marca 2012 r.

Jak wynika z akt sprawy, S. B. otrzymał pozwolenie na broń palną sportową na mocy decyzji Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] września 1997 r. Powyższa decyzja została na wniosek strony zmieniona w trybie art. 155 k.p.a., decyzją z dnia [...] lipca 2000 r., w ten sposób, że zainteresowany uzyskał pozwolenie na łącznie trzy egzemplarze broni. Następnie, na podstawie art. 10 ust. 1 i 3 oraz art. 12 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji strona otrzymała decyzją tego organu z dnia [...] grudnia 2006 r. pozwolenie na kolejne dwie jednostki broni palnej sportowej. Decyzja ta została na jej wniosek zmieniona, decyzją Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r., w trybie art. 155 k.p.a., w wyniku czego S. B. otrzymał pozwolenie na łącznie (wraz z pozwoleniem z 1997 r.) na osiem egzemplarzy broni palnej do celów sportowych.

Wnioskiem z dnia 26 lipca 2010 r. S. B. wystąpił do Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji o zezwolenie na kolejne 4 sztuki broni sportowej.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. nr [...] Opolski Komendant Wojewódzki Policji odmówił zmiany decyzji o wydaniu pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej do celów strzelectwa sportowego. Decyzja ta została uchylona decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...]. Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Opolski Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] ponownie odmówił stronie zmiany decyzji w trybie art. 155 k.p.a. Odwołanie od w/w decyzji z dnia [...] września 2011 r. wniósł S. B. Komendant Główny Policji, decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] uchylił decyzję Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] września 2011 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Po kolejnym rozpatrzeniu sprawy Opolski Komendant Wojewódzki Policji decyzją z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] na podstawie art. 155, art. 104 i art. 268a k.p.a. odmówił S. B. zmiany decyzji z dnia [...] kwietnia 2008 r. w zakresie ilości egzemplarzy broni palnej do celów sportowych.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż zainteresowany obecnie posiada zarejestrowanych osiem sztuk broni palnej do celów strzelectwa sportowego: 2 szt. broni śrutowej, 1 karabin centralnego zapłonu, 1 karabinek bocznego zapłonu, 3 pistolety centralnego zapłonu, 1 pistolet bocznego zapłonu. Strona uzyskała pozwolenie na posiadanie broni do celów strzelectwa sportowego, a nie do prowadzenia szkoleń i udostępniania jej adeptom strzelectwa sportowego. S. B. działa na rzecz rozwoju strzelectwa sportowego propaguje je pośród młodzieży szkolnej, żołnierzy jak i myśliwych, w tym celu założył działalność gospodarczą i pod nazwą [...] Szkolenia Strzeleckie S. B. i ubiega się o posiadanie broni w celach szkoleniowych oraz do celów kolekcjonerskich (fakty znane z urzędu). Na podstawie pisma [...] Stowarzyszenia Przyjaciół Strzelectwa z dnia 17 maja 2011 r. stwierdzono, że zainteresowany utracił członkostwo, a tym samym nie prowadzi już zajęć z członkami stowarzyszenia. S. B. uprawia strzelectwo sportowe głównie w macierzystym Klubie "[...]" w O. oraz sporadycznie (1-2 razy w roku) biorąc udział w zawodach poza województwem opolskim. W dniu 1 stycznia 2012 r. wszedł w życie uchwalony przez zarząd Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego w dniu 25 listopada 2011 r. zmieniony tekst "Regulaminu przyznawania i pozbawiania licencji zawodniczych uprawniających do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego". Z uwagi na fakt, że regulamin przewiduje przyznawanie licencji na rok kalendarzowy wezwano S. B. do przedstawienia aktualnej licencji uprawniającej do udziału we współzawodnictwie w sporcie strzeleckim.

Organ I instancji stwierdził, iż posiadana przez stronę ilość broni jest wystarczająca do zaspokojenia jej indywidualnych potrzeb podczas uprawiania strzelectwa sportowego w świetle jej aktywności sportowej. Strona w pełni wykorzystała przyznany jej limit i zakupiła 8 szt. broni przeznaczonych do uprawiania strzelectwa sportowego. W tym przypadku nie można mówić o słusznym interesie strony, gdyż posiadanie przez nią pozwolenia na posiadanie dwunastu egzemplarzy broni byłoby nieuzasadnione. S. B. nie przedstawił m. in. aktualnej licencji Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego uprawniającej do uczestnictwa we współzawodnictwie sportowym w dyscyplinach wchodzących w skład sportu strzeleckiego oraz dokumentacji potwierdzającej aktywność sportową. Zmiana decyzji i przyznanie prawa do posiadania kolejnych jednostek broni nie leży w interesie społecznym, który przejawia się w tym, aby w rękach osób fizycznych nie znajdowało się broni więcej, niż wynika to z autentycznej potrzeby realizacji celu, dla którego pozwolenie na broń przyznano.

Odwołanie od ww. decyzji Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] marca 2012 r. wniósł S. B.

Po rozpatrzeniu odwołania Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] maja 2012 r. na podstawie 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 155 i art. 268a k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] marca 2012 r.

W uzasadnieniu decyzji Komendant Główny Policji wskazał, iż skarżący uzyskał pozwolenie na broń palną do celów sportowych decyzją Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] września 1997 r., na podstawie przepisów nieobowiązującej już ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych. Dalsze egzemplarze broni – wobec zmiany stanu prawnego, poprzez wejście w życie nowych przepisów ustawy o broni i amunicji, wymieniony uzyskał z mocy decyzji tego organu z dnia [...] grudnia 2006 r. Aktualnie ustawa ta została znowelizowana ustawą z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. z 2011 r. Nr 38, poz. 195). Te zmiany stanu prawnego w zakresie dostępu do broni weszły w życie w dniu 10 marca 2011 r. O zmianę ostatniej decyzji Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji S. B. wystąpił z wnioskiem z dnia 26 lipca 2010 r., a więc przed zmianą przepisów ustawy o broni i amunicji . Wniosek dotyczy zastosowania przepisu art. 155 k.p.a., a nie przepisu prawa materialnego, dlatego w niniejszej sprawie nie ma zastosowania dyspozycja art. 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r., w myśl którego do spraw wszczętych, a nie zakończonych przed dniem wejścia w życie przepisów tej ustawy, zastosowanie mają przepisy dotychczasowe. Zmiana przepisów prawa materialnego zaistniała w toku postępowania administracyjnego prowadzonego w trybie art. 155 k.p.a., co stanowi przeszkodę do stosowania tego trybu zmiany decyzji, zwłaszcza, że ustawa z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy prawo o postępowania przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2011 r. Nr 6, poz. 18), która wprowadziła aktualnie obowiązujące (od dnia 11 kwietnia 2011 r.) brzmienie art. 155 k.p.a., nie zawiera przepisów przejściowych, które sprawy wszczęte w tym trybie nadzwyczajnym przed dniem 11 kwietnia 2011 r. nakazywałyby rozpatrywać na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem istnieją prawne przeszkody do dokonania kolejnej zmiany tej decyzji w trybie art. 155 k.p.a. Aby zatem uzyskać prawo dysponowania większą ilością egzemplarzy broni do celów sportowych, S. B. powinien zwrócić się do organu I instancji ze stosownym wnioskiem w trybie art. 10 ust. 1 w zw. z ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 3 ustawy o broni i amunicji.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] maja 2012 r. wniósł S. B.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 października 2012 r. sygn. akt II SA/Wa 1306/12, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i lit. c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że nowelizacja art. 155 k.p.a., jak i nowelizacja ustawy o broni i amunicji nie uniemożliwiała, ze względów czysto formalnych, rozpatrzenie wniosku S. B. o zmianę decyzji Opolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w zakresie liczby egzemplarzy broni do celów sportowych. Porównując treść art. 10 ustawy o broni i amunicji w brzmieniu obowiązującym przez dniem 10 marca 2011 r. jak i od tego dnia wyraźnie wynika, iż zasady wydawania pozwolenia na broń od dnia 11 kwietnia 2011 r. sportową nie uległy zmianie. Poza spełnieniem ogólnych przesłanek, do posiadania broni, istotne jest tu uprawianie tego sportu przez zainteresowanego, legitymowanie się przez zainteresowanego członkostwem w stowarzyszeniu o charakterze strzeleckim i posiadanie kwalifikacji sportowych – licencji właściwego polskiego związku sportowego. Natomiast nowelizacja art. 155 k.p.a. dotyczy wykreślenia słów "lub przez organ wyższego stopnia", która to zmiana w ogóle nie dotyczy niniejszej sprawy.

W ocenie Sądu stan prawny obowiązujący w dacie wydania ostatniej decyzji w sprawie S. B. w zakresie liczby egzemplarzy broni do celów sportowych, jak i w dacie złożenia przez niego wniosku inicjującego niniejszą sprawę, w porównaniu z datą wydania decyzji przez oba organy, całkowicie przystawał do obecnego stanu prawnego. Niemożność zastosowania art. 155 k.p.a. występuje wtedy gdy stany prawne byłyby nieprzystawalne do siebie. W niniejszej sytuacji takiej nieprzystawalności brak. Nadto Komendant Główny Policji nie wykazał dlaczego zmiana przepisów uniemożliwia rozpatrzenie wniosku skarżącego. W sytuacji gdy wniosek oparty jest wprost na regulacji art. 155 k.p.a., należało by wykazać na czym polega nieprzystawalność starych i nowych przepisów dla bytu niniejszej sprawy, na czym ma polegać różnica w ich brzmieniu nadająca nowej regulacji inną treść, co do istoty danego stosunku prawnego. Samo stwierdzenie, iż przepis art. 155 k.p.a. oraz ustawa o broni i amunicji uległy nowelizacji, bez konkretnego odniesienia się do danych stanów prawnych i ich analizy porównawczej jest gołosłowna.

Zdaniem Sądu nie wiadomo dokładnie, co jest przedmiotem niniejszego postępowania: dodatkowe 4 sztuki broni strzeleckiej sportowej, czy 1 sztuka tej broni. Nie wiadomo jaki jest cel posiadania przez skarżącego broni – uczestnictwo w zawodach strzeleckich, czyli uprawianie przez niego strzelectwa sportowego, czy też jest to inny cel – organizowanie szkoleń w zakresie strzelectwa sportowego. Skarżący argumentuje wydanie decyzji w trybie art. 155 k.p.a., nie tylko samodzielnym uprawianiem sportu strzeleckiego, własnymi potrzebami uczestniczenia w różnych zawodach strzeleckich – do czego niezbędne jest posiadanie różnych typów broni strzeleckiej, ale także potrzebą organizowania szkoleń strzeleckich i potrzebami wystawienniczymi – do czego także potrzebuje różnych typów broni strzeleckiej. Skarżący dotychczas posiada zezwolenia na posiadanie 8 sztuk broni strzeleckiej palnej sportowej, ale jedynie dla celów uprawiania przez siebie sportu strzeleckiego. Zatem porównując poprzednie decyzje z treścią wyżej opisanego wniosku, od razu rysuje się przedmiotowa niemożność zmiany w trybie art. 155 k.p.a. decyzji w zakresie liczby egzemplarzy broni do celów sportowych, gdyż argumentacja strony wskazuje na inny niż uprawianie sportu cel – na szkolenie. Jak wynika z akt sprawy, S. B. działa na rzecz rozwoju strzelectwa sportowego, propaguje je pośród młodzieży szkolnej, żołnierzy jak i myśliwych i w tym celu założył działalność gospodarczą pod nazwą [...] Szkolenia Strzeleckie S. B. Ubiega się także o posiadanie broni w celach szkoleniowych oraz do celów kolekcjonerskich (inne sprawy). Należy wyraźnie rozróżnić cele sportowe od szkoleniowych, jak to czyni ustawa o broni i amunicji w art. 10 ust. 2 pkt 4 i pkt 8. Cele dla których wydaje się zezwolenia na posiadanie broni i przyczyny, które ustawodawca uważa za istotne dla wydania takich zezwoleń określa art. 10 ust. 3 ustawy. Dla każdego celu w zasadzie są te przyczyny określone odrębnie, bowiem inne ważne przyczyny skutkują wydaniem zezwolenia na posiadanie broni w zależności od celu tego posiadania. Zatem skarżący, skoro jak twierdzi w niniejszej sprawie, posiada potrzebę zwiększenia ilości posiadanej broni sportowej, do celów uprawiania samodzielnie strzelectwa sportowego, powinien wskazać organowi dokładnie ilość potrzebnej broni i konkretny typ oraz uzasadnić dlaczego obecnie posiadana przez niego ilość broni jest niewystarczająca do zawodów, w których startuje, bądź zamierza startować. Skarżący powinien także przedstawić aktualną licencję z właściwego polskiego związku strzeleckiego (są wydawane na rok). Dopiero w taki sposób zredagowany wniosek, będzie nadawał się do rozpatrzenia przez właściwy organ Policji.

Sąd podkreślił, że niedopuszczalne jest aby broń posiadana przez skarżącego w celach uprawiania przez niego sportu strzeleckiego, objęta zezwoleniem do jej wykorzystywania w takim właśnie celu, była jednocześnie wykorzystywana przez inne osoby, albo wykorzystywania przez skarżącego do prowadzenia działalności szkoleniowej (na takie korzystanie z broni należy uzyskać odrębne zezwolenie). Należy tu wyraźnie rozróżnić wydanie zezwolenia na posiadanie broni sportowej, od zezwolenia na posiadanie broni sportowej w celach szkoleniowych.

Skargę kasacyjną od wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 października 2012 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł Komendant Główny Policji zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego:

1. art. 155 k.p.a. poprzez jego błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że okoliczności przedstawione przez skarżącego mogą uzasadniać konieczność zmiany wydanej wcześniej przez organ decyzji oraz mogą uzasadniać przyznanie stronie prawa do posiadania kolejnych czterech jednostek broni palnej do celów sportowych, gdy tymczasem wymienione przez stronę okoliczności prowadzą do przeciwnych wniosków;

2. art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez jego niezastosowanie w sprawie, a w konsekwencji błędną wykładnię i uznanie, iż zasady wydawania pozwolenia na broń sportową od dnia 11 kwietnia 2011 r., tj. od dnia wejścia w życie zmian wprowadzonych ustawą o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym i policyjnym (Dz.U. Nr 28, poz. 195) nie uległy zmianie.

Skarżący kasacyjnie organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasadzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Postępowanie regulowane przepisami art. 155 k.p.a., podobnie jak i postępowanie określone w art. 154 k.p.a., stanowi postępowanie w trybie nadzwyczajnym weryfikujące decyzję ostateczną. Dopuszczenie zmiany decyzji ostatecznej w powyższych postępowaniach, stanowi wyjątek od zasady trwałości decyzji ostatecznych, wyrażonej w art. 16 § 1 k.p.a.

Postępowanie określone w art. 155 k.p.a. jest postępowaniem nowym, odrębnym od tego, w którym została wydana decyzja ostateczna, która ma być zmieniona lub uchylona w trybie art. 155 k.p.a. (uchwała SN z 15 grudnia 1984 r., III AZP 8/83, OSNC 1985, nr 10, poz. 143).

Postępowanie prowadzone w oparciu o art. 155 k.p.a., jak przyjmuje się w orzecznictwie, nie może stanowić ponownego merytorycznego rozpatrzenia sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Jednak należy zauważyć, że postępowanie na podstawie art. 155 k.p.a. toczy się z punktu widzenia materialnoprawnego w tej samej sprawie administracyjnej, chociaż z punktu widzenia procesowego są to dwie odrębne sprawy. W związku z powyższym, zanim zostanie wszczęte postępowanie na podstawie art. 155 k.p.a., organ powinien ustalić, czy w danym przypadku ma miejsce materialna tożsamość sprawy administracyjnej, gdyż wydana na podstawie art. 155 k.p.a. decyzja może dotyczyć wyłącznie kwestii rozstrzygniętych uchyloną bądź zmienioną decyzją, a nie kwestii nowych (wyrok NSA z 26 lipca 1993 r., I SA 1892/92, ONSA 1994, nr 3, poz. 116).

Tożsamość sprawy w znaczeniu materialnoprawnym, jak przyjmuje się w orzecznictwie sądowym, dotyczy tożsamości zarówno podmiotowej, jak i przedmiotowej sprawy. To znaczy, że decyzja wydawana na podstawie art. 155 k.p.a., musi być skierowana w stosunku do tego samego adresata oraz w oparciu o te same przepisy prawne, które obowiązywały w dacie wydania decyzji pierwotnej (wyrok NSA z 27 września 2002 r., III SA 330/01, OSP 2004, nr 9, poz. 111).

Natomiast zmiana obowiązującego prawa powoduje, iż powstaje nowa sprawa, nie tylko w sensie procesowym, lecz również w znaczeniu materialnoprawnym (wyrok NSA z 20 grudnia 1991 r., II SA 893/91, ONSA 1993, nr 2, poz. 33, glosa M. Szubiakowskiego, OSP 1995, nr 2, poz. 26; wyrok NSA z 28 marca 2013 r., II OSK 2325/11, Lex nr 1332683).

Podsumowując dotychczasowe rozważania, należy zgodzić się z poglądem, "że dopóki mamy do czynienia z tymi samymi prawami i obowiązkami tych samych podmiotów, ukształtowanymi obowiązującą decyzją, z tym samym lub zachowującym ciągłość regulacji stanem prawnym i niezmienionym w kwestiach prawnie istotnych stanem faktycznym, dopóty można mówić o tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnoprawnym". Decyzja wydana na podstawie art. 155 k.p.a., musi też być zgodna z obowiązującym w dniu jej wydania prawem (uchwała NSA z 3 listopada 2009 r., II GPS 2/09, ONSAiWSA 2010, nr 1, poz. 4).

Jak wynika z powyższych rozważań kwestia tożsamości sprawy w znaczeniu materialnoprawnym, stanowi warunek wstępny podjęcia postępowania i wydania rozstrzygnięcia na podstawie art. 155 k.p.a.

Kwestii tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnym poświęcona jest skarga kasacyjna, w której na pierwszym miejscu zwraca się uwagę na zmianę przepisów prawnych, spowodowana wejściem w życie ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o zmianie ustawy o broni i amunicji oraz ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicja oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz.U. Nr 38, poz. 195 ze zm.).

Powyższą zmianą ustawy otrzymał nowe brzmienie art. 10 ustawy o broni i amunicji, który stanowił podstawę prawną wydawania pozwolenia na broń. Przepis ten został rozbudowany redakcyjnie oraz zostały wprowadzane nowe kryteria (warunki) wydania pozwolenia na broń. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 10 ust. 1, pozwolenie na broń wydaje właściwy organ Policji "jeżeli wnioskodawca nie stanowi zagrożenia dla samego siebie, porządku lub bezpieczeństwa publicznego oraz przedstawi ważną przyczynę posiadania broni".

W poprzednim brzmieniu, przed zmianą, art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji stanowił: "Właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń, jeżeli okoliczności, na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie, uzasadniają jego wydanie".

Zmiana brzmienia tego przepisu jest więc istotna już w samych jedynie kryteriach wydawania pozwolenia na broń, nie mówiąc nawet o innych wprowadzonych zmianach przepisów ustawy.

Trafny jest więc zarzut skargi kasacyjnej zamieszczony w pkt 2, wskazujący na brak tożsamości materialnej sprawy w niniejszym przypadku, na skutek zmiany przepisów prawa materialnego, czego nie dostrzegł Sąd w zaskarżonym wyroku. Należy przypomnieć, że taką przyczynę odmowy zmiany decyzji o pozwoleniu na broń na podstawie art. 155 k.p.a. podał również organ odwoławczy w zaskarżonej decyzji.

Drugą okolicznością wskazującą na brak tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnym jest to, że strona uzyskała pozwolenie na broń dla siebie do celów strzelectwa sportowego, a teraz wnosi o zmianę decyzji, argumentując potrzebę posiadania większej ilości broni tym, że broń ta jest potrzebna do prowadzenia szkoleń i udostępniania broni adeptom strzelectwa sportowego.

Potrzeba posiadania broni do innych celów, niż wydano pierwotnie pozwolenie, świadczy również o braku tożsamości sprawy w znaczeniu materialnym, co uniemożliwia zmianę decyzji na podstawie art. 155 k.p.a., jak trafnie podnosi się w skardze kasacyjnej. Na ten aspekt sprawy zwraca się również uwagę w uzasadnieniu decyzji I instancji.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zaskarżony wyrok jest mówiąc najdelikatniej dziwny, gdyż argumentacja Sądu przemawiająca za tym, że skarga jest zasadna sprowadza się jedynie do tego, że Komendant Główny Policji nie wykazał dlaczego zmiana przepisów uniemożliwia rozpatrzenie wniosku skarżącego. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, zasady wydawania pozwolenia na broń pomimo zmiany brzmienia art. 10 ustawy o broni i amunicji, nie uległy zmianie.

Jedno i drugie stwierdzenie jest nieprawdziwe, wystarczy odwołać się do uzasadnienia zaskarżonej decyzji i tekstu przepisów przed nowelizacją i po zmianach.

W każdym razie ta część uzasadnienia zaskarżonego wyroku, kończąca się w połowie s. 8, słowami "zaskarżona decyzja jest nieprawidłowa i narusza prawo", nie uzasadniała takiego rozstrzygnięcia, jak zostało podjęte przez Sąd. Nie wskazano też w uzasadnieniu wyroku, które przepisy zostały naruszone.

W dalszej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku (s. 8-10) stanowiącej, jak można się domyślać, "wskazania co do dalszego postępowania" w rozumieniu art. 141 § 4 i art. 153 p.p.s.a., Sąd wymienia szereg uwag, które przemawiają raczej za oddaleniem skargi i prawidłowością zaskarżonej decyzji oraz decyzji utrzymanej nią w mocy, a nie za uchyleniem tych decyzji.

Jednak Sąd w tych "wskazaniach co do dalszego postępowania" nie zauważa, że dotyczą one wyłącznie skarżącego, jego wniosku o zmianę decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. i uzasadnienia tego wniosku, a nie błędów w postępowaniu organów.

Poza tym, Sąd też nie dostrzega, że właśnie te kwestie stanowiły główne przyczyny odmowy organów zmiany decyzji o pozwoleniu na broń w trybie art. 155 k.p.a. i co wynika z uzasadnień uchylonych decyzji.

Jakby tego było mało, na s. 9 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd stwierdza: "Zatem porównując poprzednie decyzje z treścią wyżej opisanego wniosku, od razu rysuje się przedmiotowa niemożność zmiany w trybie art. 155 k.p.a. decyzji w zakresie liczby egzemplarzy broni do celów sportowych, gdyż argumentacja strony wskazuje na inny niż uprawianie sportu cel – na szkolenie". Jak widać z powyższego, Sąd dochodzi do takich samych wniosków jak organy w swoich decyzjach. Nie wiadomo więc dlaczego uchylił te decyzje...

Nie wiadomo też o jakich wyżej stwierdzonych uchybieniach, które miały wpływ na treść podjętych rozstrzygnięć administracyjnych, mówi Sąd w ostatnim akapicie uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 w związku z art. 151 oraz na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.