Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Sędziowie: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Anna Rusajczyk po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi D. W. na decyzję Wojewody z dnia 31 sierpnia 2018 r., nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę.

D. W. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Wojewody z dnia 31 sierpnia 2018 r., nr [..], którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia 18 czerwca 2018 r., nr [...], zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę.

Zaskarżona decyzja podjęta została w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z dnia 20 marca 2018 r. D. K. wniósł o wydanie pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego z infrastrukturą zewnętrzną na działce nr [..], jednostka ewidencyjna [..], obręb [..] w G. przy ul. W.

Postanowieniem z dnia 3 kwietnia 2018 r. Prezydent Miasta nałożył na inwestora obowiązek uzupełnienia braków stwierdzonych w złożonej dokumentacji w terminie do 25 czerwca 2018 r. Uzupełniony projekt budowlany został przedłożony przez inwestora w dniu 26 kwietnia 2018 r.

W uwagach do tego projektu strona postępowania, D. W., zarzucił przekroczenie współczynnika intensywności zabudowy, błędne wyliczenie charakterystyki energetycznej budynku, zastosowanie nawierzchni z geokraty na ciągach komunikacyjnych, wadliwą lokalizację miejsca postojowego dla osoby niepełnosprawnej oraz odprowadzenie wód opadowych z terenu działki. Według skarżącego zastosowanie drzwi w nadbudowie świadczy o tym, że w przyszłości na dachu budynku przewiduje się taras użytkowy, a nie kotłownię, jak wynika z projektu, co spowoduje jeszcze większe przekroczenie wskaźnika intensywności zabudowy.

Decyzją z dnia 18 czerwca 2018 r. Prezydent Miasta zatwierdził projekt budowlany i udzielił D. K. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego (czterolokalowego) z infrastrukturą zewnętrzną na terenie działki nr [..], obr. [..] przy ul. W. w G., ustosunkowując się jednocześnie do zarzutów strony postępowania i wskazując, że są one niezasadne i nie znajdują potwierdzenia w przepisach prawa.

W odwołaniu od decyzji D. W. podtrzymał swoje dotychczasowe zarzuty w zakresie niezgodności projektu z przepisami prawa, w szczególności wskazał, iż przekroczony został współczynnik intensywności zabudowy, gdyż niezgodnie z obowiązującą normą PN-ISO 9836:1997 w projekcie budowlanym została wyliczona powierzchnia całkowita budynku poprzez nieujęcie powierzchni balkonów i powierzchni nadbudówki.

Na skutek rozpoznania odwołania Wojewoda decyzją z dnia 31 sierpnia 2018 r. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że projektowana inwestycja znajduje się na terenie objętym postanowieniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [..] uchwalonego uchwałą Nr XXVI/680/16 Rady Miasta z dnia 30 czerwca 2016 r. (Dz. Urz. Woj. z dnia 24.08.2016 r. poz. 3033). Działka nr [..], o powierzchni 664 m2, na której projektuje się lokalizację czterorodzinnego budynku mieszkalnego, znajduje się w terenie oznaczonym w planie symbolem M23, karta 001, który przeznaczony jest pod wszystkiego rodzaju zabudowę mieszkaniową. Według pkt 7 wskazanej karty terenu, w zakresie zasad kształtowania zabudowy i zagospodarowania działki lub terenu przewiduje się, że maksymalna wielkość powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki dla zabudowy mieszkaniowej wynosić będzie 40%, zaś według projektu powierzchnia zabudowy stanowi 39,55%. W związku z tym warunek odpowiedniej powierzchni zabudowy został spełniony. Dalej Wojewoda wskazał, że minimalny procent powierzchni biologicznie czynnej działki określony w planie wynosi 40%, a w planie ustalono go na 43,83 % - również ten warunek został spełniony. Zgodnie z planem minimalna intensywność zabudowy wynosi 0, a maksymalna 1,6, w tym dla kondygnacji nadziemnych 0,6. Z uwagi na przyjęcie w projekcie wskaźnika 0,598 organ uznał warunek za spełniony. W ocenie Wojewody również wysokość zabudowy ustalona w projekcie, tj. 6,12 m z nadbudówką 9,33 m, spełnia warunek planu maksymalnej wysokości budynków 13 m, jak również zaprojektowanie dachu płaskiego realizuje wymóg zaprojektowania dachu płaskiego lub stromego o symetrycznym układzie połaci, o kącie nachylenia połaci maksymalnie 45°.

Badając dalej zgodność z planem rozwiązań komunikacyjnych Wojewoda wskazał na pkt 9 karty terenu planu, zgodnie z którym dojazd do działki winien odbywać się od ulicy W., a parkingi należy zapewnić na działce objętej inwestycją zgodnie z § 5 uchwały, według którego należy zabezpieczyć 1,2 miejsce postojowe na jedno mieszkanie oraz 0,8 miejsca postojowego dla rowerów na jedno mieszkanie. Projekt przewiduje natomiast 5 miejsc postojowych na samochody osobowe, w tym jedno dla osoby niepełnosprawnej oraz 4 miejsca postojowe dla rowerów. Wątpliwości organu nie wzbudziły także rozwiązania w zakresie zapotrzebowania na wodę i odprowadzania ścieków, bowiem budynek podłączony będzie do sieci wodociągowej (istniejące przyłącze na działce), a odprowadzenie ścieków sanitarnych przewiduje się zgodnie z planem miejscowym, do sieci kanalizacji sanitarnej. Odprowadzenie wód opadowych z terenu inwestycji przewiduje się do układu odwadniającego lub na terenie działki. Z kolei odprowadzenie wód opadowych z dachu budynku i z terenu utwardzonego ma następować do szczelnego zbiornika na deszczówkę, a następnie do miejskiej sieci kanalizacji deszczowej na warunkach i w uzgodnieniu z gestorem sieci.

Odnosząc się do zarzutu braku spełnienia warunku intensywności zabudowy Wojewoda wyjaśnił, że zgodnie z planem miejscowym dopuszczalna intensywność zabudowy wynosi 1,6, w tym dla kondygnacji nadziemnych 0,6. Ponadto, organ przytoczył definicję kondygnacji zawartą w § 3 pkt 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j.: Dz.U. z 2015 r. poz. 1422 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych, oraz wskazał, że obiekt budowlany oraz jego poszczególne części należy projektować i budować zgodnie z zasadami wiedzy, których wyrazem są m.in. postanowienia Polskich Norm. Zgodnie zaś z § 8 ust. 2 pkt 4 i 9 rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (t.j.: Dz.U. z 2015 r., poz. 1554 ze zm.), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie projektu budowlanego, powierzchnia zabudowy powinna być określana zgodnie z zasadami zawartymi w Poleskiej Normie, w szczególności w normie PN-ISO 9836:1997 "Właściwości użytkowe w budownictwie – Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych". Jak natomiast stanowi pkt 5.1.2. tej normy, przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez budynek w stanie wykończonym. Powierzchnię budynku wyznacza się przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnie terenu, przy czym do powierzchni zabudowy nie wlicza się m.in. powierzchni obiektów budowlanych ani ich części o nie wystających ponad powierzchnię terenu. Z kolei jak wyjaśniono w komentarzu do przedmiotowej Normy, wydanym przez Polski Komitet Normalizacyjny, loggie i balkony jako elementy nieobudowane nie podlegają rzutowaniu, a więc nie są zaliczane do powierzchni zabudowy.

Dalej organ odniósł się do zarzutu wielkości zastosowanych drzwi w nadbudówce budynku (kotłowni) wskazując, że zastosowano drzwi jednoskrzydłowe z naświetlem bocznym, a nie dwuskrzydłowe, jak wskazuje skarżący, i drzwi te stanowią spełnienie warunku zapewnienia, w budynkach o dwóch lub więcej kondygnacjach nadziemnych, wyjścia na dach co najmniej jednej klatki schodowej, umożliwiającego dostęp na dach i do urządzeń technicznych tam zainstalowanych.

Bezzasadny, zdaniem organu drugiej instancji, jest także zarzut niezapewnienia wymaganego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej, albowiem nawierzchnię wykonaną z geokraty przeznaczoną pod dojazdy do miejsc postojowych można zaliczyć do powierzchni biologicznie czynnej. Także zgodnie z orzecznictwem teren wyłożony kratką eko może być uznany za teren umożliwiający naturalną wegetację, jak wymaga tego warunek zawarty w definicji terenu biologicznie czynnego.

Z kolei w kwestii ewentualnej przyszłej zmiany funkcji powierzchni dachu i części pomieszczenia kotłowni na powierzchnię użytkową – taras, Wojewoda zwrócił uwagę, że analiza zatwierdzonego projektu w żaden sposób nie wskazuje, iż obiekt ma być budynkiem z powierzchnią użytkową na jego dachu. Przy czym Wojewoda zastrzegł, że kontrola projektu ze strony organów architektoniczno-budowlanych ma określone granice, a każde zaprzeczenie przez organ kwalifikacji określonych rozwiązań projektowych musi mieć umocowanie w konkretnym przepisie prawa. Tak więc organ nie miał prawa kwestionowania przedmiotu wniosku o wydanie pozwolenia na budowę i własnej interpretacji tego, czego dotyczy załączony projekt, jeżeli jego założenia mieszczą się w pojęciu budynku wielorodzinnego. Wielkość budynku oraz domysły, że dach budynku wraz z kotłownią może w przyszłości zostać przekształcony w powierzchnię użytkową dla mieszkańców, nie stanowią kryteriów określonych w art. 35 Prawa budowlanego, które powinien brać pod uwagę organ przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę w trybie art. 36a Prawa budowlanego.

Wojewoda podkreślił, że obowiązkiem organu jest, w ramach badania kompletności projektu budowlanego, sprawdzenie czy została sporządzona charakterystyka energetyczna i czy została ona dołączona do projektu. Organ nie ma natomiast uprawnienia do badania jej poprawności, za co dopowiada projektant. Także projektant ponosi odpowiedzialność za wady zawarte w projekcie i proponowane w nim rozwiązania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego D. W. zarzucił naruszenie art. 138 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2 i art. 82 ust. 3 Prawa budowlanego polegające na nieuchyleniu decyzji organu pierwszej instancji, ewentualnie wydaniu innej decyzji, tj. o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę, w oparciu o dane rzeczywiste, a nie czysto fikcyjne, pomimo uwag i zastrzeżeń zgłaszanych przez skarżącego, dotyczących: przekroczenia maksymalnego wskaźnika intensywności zabudowy, nieprawidłowe zaprojektowanie miejsca postojowego dla pojazdów użytkowanych przez osoby niepełnosprawne oraz niespełnienia warunków projektowanej charakterystyki energetycznej.

W uzasadnieniu skarżący zakwestionował zakwalifikowanie pomieszczenia na dachu budynku nazwanego kotłownią jako nadbudówkę techniczną na dachu, nieuznawanej za kondygnację, wskazując w tym zakresie na zaprojektowany zestaw okienny tego pomieszczenia, który nie ma racjonalnego uzasadnienia i jest czymś niespotykanym dla potrzeb obsługi technicznej dachu, a ich wielkość i budowa każą domniemywać, że dach płaski budynku będzie pełnił dodatkowo funkcję użytkową. Ponadto, skarżący ponownie wskazał na niezgodne z normą

PN-ISO 9836:2015-12 wyliczenie powierzchni całkowitej netto, która według strony powinna wynosić 473,66 m2. W takim zaś wypadku wskaźnik intensywności zabudowy wynosić będzie 1,71, co rażąco przekracza dopuszczalną wartość tego wskaźnika 0,6, określoną w miejscowym planie. Z kolei lokalizacja miejsc postojowych nie spełnia określonego w planie warunku najdogodniejszego i najkrótszego dojścia do wejścia budynku, a ponadto to miejsce najbliżej usytuowane względem wjazdu winno być przeznaczone do korzystania przez osoby niepełnosprawne. Przy czym skarżący zauważył, że nie ma gwarancji, iż w przedmiotowym budynku będą mieszkały osoby niepełnosprawne, co stwarza duże prawdopodobieństwo, że z tego miejsca postojowego korzystać będą "zwykłe" samochody.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje stanowisko w sprawie.

W odpowiedzi na skargę uczestnik postępowania - inwestor D. K. wniósł o jej oddalenie, szczegółowo odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze. Co do powierzchni całkowitej budynku strona wskazała, że kotłownia na dachu jest jedynym pomieszczeniem technicznym w projektowanym budynku, co miało wpływ na wielkość tego pomieszczenia. Przy czym jego rozmiar i kształt oraz przeszklony zestaw okienny miały za zadanie wkomponować się w całą koncepcję budynku, a przy tym zastosowane okna stanowią jedyny dostęp światła do pomieszczenia. Dalej inwestor podzielił pogląd organu, że rozporządzenie w sprawie projektu budowlanego nakazuje posługiwać się normą PN-ISO 9836:1997, nie zaś normą wskazaną przez skarżącego, nawet jeżeli jest ona aktualna. Ponadto, uczestnik zakwestionował zasadność zarzutów dotyczących wadliwego zaprojektowania miejsca postojowego dla osób niepełnosprawnych tuż przy oknach mieszkań znajdujących się na parterze. W tym zakresie wskazał, że jeżeli w budynku będzie mieszkać osoba niepełnosprawna, to z pewnością będzie ona zamieszkiwała na parterze i będzie przejeżdżać obok swojego mieszkania na parterze, bowiem to przy nim znajduje się dojście dla osób niepełnosprawnych. Taka lokalizacja miejsca postojowego nie będzie wiec stanowić uciążliwości dla mieszkańców.

W piśmie procesowym z dnia 16 kwietnia 2019 r. skarżący podtrzymał zarzuty skargi, które dodatkowo uzasadnił podkreślając przede wszystkim wady przedłożonej charakterystyki energetycznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała oddaleniu.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j.: Dz.U. z 2017 r. poz. 2188), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi, według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności zaskarżonej decyzji, wykazała, że organy administracji publicznej przeprowadziły postępowanie wyjaśniające w sposób prawidłowy gromadząc kompletny materiał dowodowy do tego, ażeby zastosować przepisy prawa materialnego właściwe dla hipotetycznego stanu faktycznego określonego w normie prawnej, który wypełniają ustalone w sprawie okoliczności faktyczne.

Kontrolowana sprawa dotyczy zatwierdzonego projektu budowlanego i udzielonego pozwolenia na budowę dla inwestycji polegającej na budowie mieszkalnego budynku (czterolokalowego) z infrastrukturą zewnętrzną w G. na działce nr [..]. Zaskarżoną decyzją, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji, uznając jego ustalenia oraz interpretację mających zastosowanie w sprawie przepisów za prawidłowe. Organ pierwszej instancji stwierdził bowiem, że planowana inwestycja spełnia warunki przewidziane w obowiązujących przepisach prawa.

Materialnoprawną podstawą wydanych w sprawie decyzji jest ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1202 ze zm.), zwana dalej Prawem budowlanym. Zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego organy architektoniczno – budowlane przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę sprawdzają

1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b, oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2, także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7;

5) spełnienie wymagań określonych w art. 60 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. o Krajowym Zasobie Nieruchomości (Dz. U. poz. 1529 i 2161 oraz z 2018 r. poz. 756) - w przypadku inwestycji na nieruchomości wchodzącej w skład Zasobu Nieruchomości, o którym mowa w tej ustawie, oddanej w użytkowanie wieczyste lub sprzedanej w trybie określonym w art. 53 ust. 1 lub 2 tej ustawy, przeznaczonej na wynajem o czynszu najmu określonym zgodnie z przepisami rozdziału 7 tej ustawy, zwanej dalej "inwestycją KZN".

W myśl art. 35 ust. 3 Prawa budowlanego w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, organ administracji architektoniczno-budowlanej nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Natomiast w razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego).

Podkreślić należy, że jedną z podstawowych zasad procesu inwestycyjno – budowlanego jest zasada wolności budowlanej, o której mowa w art. 4 Prawa budowlanego. Jako publiczne prawo podmiotowe przysługuje ono każdemu, kto wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane przy zachowaniu zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami prawa. Prawo to ma swe źródło w przepisach art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP, nakazujących poszanowanie wolności i własności. Stosownie do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i jedynie wówczas, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Zatem prawo do zabudowy nieruchomości gruntowej nie jest prawem nieograniczonym, gdyż podmiot, któremu przysługuje prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, musi uwzględnić inne prawa i dobra chronione, które zostały wymienione w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

W związku z tym, że własność i inne prawa majątkowe podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej, każdy właściciel nieruchomości w każdym czasie ma prawo dokonać budowy, rozbudowy w taki sposób, by nie utrudniać właścicielom nieruchomości sąsiednich takich samych działań w stosownym, wybranym przez nich czasie. Zatem inwestor, który pierwszy zabudowuje swoją działkę, nie ma tylko z tego tytułu dodatkowych, większych uprawnień. Zakres dysponowania nieruchomością na cele budowlane nie może być rozumiany w taki sposób, w wyniku którego dochodziłoby do znacznych utrudnień czy wręcz uniemożliwienia zabudowy na działkach sąsiednich (zob. wyrok NSA z 15.03.2006 r., II OSK 634/05, LEX nr 198327; A. Despot – Mładanowicz [w:] Plucińska-Filipowicz Alicja (red.), Wierzbowski Marek (red.), Prawo budowlane. Komentarz, LEX/el. 2019). Wolność zabudowy obejmuje, oprócz swobody działań związanych z korzystaniem z prawa własności nieruchomości, również nieutrudnianie właścicielom nieruchomości sąsiednich takich samych działań w stosownie wybranym czasie. Prawidłową realizację wolności zabudowy zapewniają instytucje prawa budowlanego, w tym m.in. pozwolenie na budowę, którego procedowanie umożliwia zachowanie równowagi pomiędzy interesem prawnym inwestora oraz innych podmiotów, których nieruchomości znajdują się w obszarze oddziaływania obiektu. Ochrona zasady wolności budowlanej wiąże się również z objęciem ochroną prawa do zabudowy przysługującego właścicielowi nieruchomości sąsiedniej. Z tego powodu regulacje prawa budowlanego nie powinny być pojmowane jedynie jako ograniczenia zasady wolności budowlanej.

Z dyspozycji art. 35 ust. 4 Prawa budowlanego wynika, że decyzja w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę jest decyzją związaną, albowiem organ administracji architektoniczno – budowlanej nie może odmówić wydania pozytywnej dla inwestora decyzji w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 i art. 32 ust. 4 Prawa budowlanego, przy jednoczesnym braku przesłanki odmowy udzielenia pozwolenia na budowę wskazanej w art. 35 ust. 5 Prawa budowlanego. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Organy obu instancji weryfikując wniosek inwestora w trybie przepisów art. 32 ust. 4 i art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego, po jego uzupełnieniu zgodnie z wezwaniem organu, uznały, że spełnia on wszystkie stawiane przez prawo wymogi, co uzasadniało zatwierdzenie przedłożonego projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę. Ocenę tę w pełni podziela i akceptuje Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stwierdzając jednocześnie, że zarzuty skargi okazały się w całości niezasadne.

Odnosząc się do pierwszego z zarzutów dotyczących przekroczenia maksymalnego wskaźnika intensywności zabudowy z uwagi na nieuwzględnienie w obliczeniach powierzchni całkowitej balkonów i nadbudówki na dachu wyjaśnić należy, że organy prawidłowo stwierdziły, że parametr ten został ujęty w projekcie budowlanym w sposób zgodny z wymaganiami obowiązującego dla tego terenu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [..], przyjętej uchwałą Nr XXVI/680/16 Rady Miasta z dnia 30 czerwca 2016 r. Plan przewiduje bowiem dla tej jednostki planistycznej nr M23, w której znajduje się działka inwestora, minimalną intensywność zabudowy – 0, maksymalną w obszarach wyznaczonych liniami podziału wewnętrznego oznaczonych liniami "a", "b" – 1,8, w tym dla kondygnacji nadziemnych – 0,9, a maksymalną na pozostałym terenie – 1,6, w tym dla kondygnacji nadziemnych – 0,6. Dla działki skarżącego wiążącym wymaganiem w zakresie intensywności zabudowy dla działki budowlanej była wielkość 1,6, w tym dla kondygnacji nadziemnych 0,6, którą spełniono w projekcie. Przy tym Sąd nie dostrzegł uchybień w sposobie obliczenia tego parametru, w którym nie uwzględniono powierzchni balkonów ani projektowanej na dachu kotłowni.

Wskaźnik intensywności zabudowy, zgodnie z definicją zaczerpniętą z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.), zwanej dalej u.p.z.p., wobec braku takiej w Prawie budowlanym, rozumiany jest jako wskaźnik powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej. W konsekwencji istotnym do jej ustalenia jest całkowita powierzchnia zabudowy, której zasady obliczania określa Polska Norma PN-ISO 9836: 1997 "Właściwości użytkowe w budownictwie – Określanie i obliczanie wskaźników powierzchniowych i kubaturowych. Pomimo tego, że wymagania Polskiej Normy nie są przepisami prawa, ale ustawodawca wyraźne odsyła, w § 8 ust. 2 pkt 9 rozporządzeniu Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (t.j.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1935), do ich stosowania przy obliczaniu powierzchni budynków i w to w ściśle określonej wersji PN-ISO 9836: 1997. Zgodnie z pkt 5.1.2.1. wskazanej Polskiej Normy przez powierzchnię zabudowy rozumie się powierzchnię terenu zajętą przez budynek w stanie wykończonym. W myśl pkt 5.1.2.2. powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. Do powierzchni zabudowy nie wlicza się:

- powierzchni obiektów budowlanych ani ich części nie wystających ponad powierzchnię terenu;

- powierzchni elementów drugorzędnych, np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego;

- powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy).

Z uwagi na taką treść normy do powierzchni zabudowy nie jest wliczana powierzchnia zabudowy balkonów, tym bardziej nieobudowanych, gdyż należy je uznać za elementy drugorzędne. Podkreślenia wymaga, że wyliczenie zawarte w tej normie jest jedynie przykładowe, gdyż balkon trudno uznać za bardziej istotną część budynku niż np. schody zewnętrzne, które zostały wymienione wprost jako elementy drugorzędne (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2017 r., II SA/Sz 994/17, dostępny na stronie https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podobnie rzecz ma się z powierzchnią nadbudówki ponad dachem, w której zaprojektowano kotłownię oraz wyjście z klatki schodowej na dach płaski. Z § 3 pkt 16 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j.: Dz.U. z 2015 r., poz. 1422), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie warunków technicznych, wynika, że za kondygnację nie uznaje się nadbudówek ponad dachem, takich jak maszynownia dźwigu, centrala wentylacyjna, centrala klimatyzacyjna, obudowa wyjścia z klatki schodowej, kotłownia lub inne pomieszczenia techniczne. Powyższe uzasadnia pominięcie wskazanej w projekcie nadbudówki ponad dachem przy obliczaniu powierzchni zabudowy niezbędnej do określenia kwestionowanego przez skarżącego parametru. Na obecnym etapie inwestycji brak jest jakichkolwiek podstaw do tego, ażeby zarzuty skarżącego, oparte na przypuszczeniach co do przyszłej i hipotetycznej zmiany sposobu wykorzystania nadbudówki w stosunku do przewidzianej w projekcie kotłowni, mogły stanowić przeszkodę do zatwierdzenia spełniającego wymogi prawa projektu budowlanego. Projekt we wskazanym zakresie odpowiada prawu, a jakiekolwiek zmiany przeznaczenia kotłowni na późniejszym etapie inwestycji podlegać będą kontroli właściwych organów nadzoru budowlanego.

W ocenie Sądu również zastrzeżenia skarżącego odnośnie zaprojektowanych miejsc postojowych dla niepełnosprawnych nie zostały potwierdzone. Zgodnie z planem miejscowym dla jednego mieszkania w budynku mieszkalnym wielorodzinnym należało przewidzieć minimum 1,2 miejsca postojowego, co przy 4 mieszkaniach obligowało inwestora do zabezpieczenia 5 miejsc postojowych, czemu uczynił zadość. Przy tym podkreślić należy, że urządzenie miejsca postojowego dla niepełnosprawnych jest realizacją przepisów rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, i potrzeba jego zorganizowania na inwestowanej nieruchomości nie musi wynikać z perspektywy zamieszkiwania w projektowanym budynku osoby niepełnosprawnej. Zgodnie z § 18 ust. 1 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, stanowiska postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również stanowiska postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Liczbę stanowisk postojowych i sposób urządzenia parkingów należy dostosować do wymagań ustalonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby stanowisk, z których korzystają osoby niepełnosprawne (ust. 2). Inwestor w niniejszej sprawie wypełnił wymagania techniczne prawidłowo, co też potwierdziły organy orzekające w sprawie.

Ponadto, zlokalizowanie miejsca postojowego przeznaczonego dla osób niepełnosprawnych na terenie objętym projektem zagospodarowania działki inwestowanej nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia wymogów technicznych, jak i zgodności z planem. Po pierwsze bowiem, jest w pełni zgodne z § 20 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, który stanowi, że stanowiska postojowe dla samochodów osobowych, z których korzystają wyłącznie osoby niepełnosprawne, mogą być zbliżone bez żadnych ograniczeń do okien innych budynków. Miejsca te wymagają odpowiedniego oznakowania. Spełnia również wymogi definicji miejsca postojowego dla pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową, określonej w § 2 pkt 9 planu obowiązującego na obszarze działki nr [...], w którym wyjaśniono, że jest to miejsce spełniające wszystkie wymogi przepisów odrębnych dotyczących miejsca postojowego dla osób niepełnosprawnych, zlokalizowane w częściach wspólnych nieruchomości na poziomie terenu lub w budynku na kondygnacjach dostępnych dla osób niepełnosprawnych. Wskazano przy tym, że miejsca na poziomie terenu należy lokalizować w sposób umożliwiający osobom niepełnosprawnym najdogodniejszy dostęp do budynku: na styku z utwardzonym dojściem (o odpowiednim pochyleniu) lub dojazdem do wejścia zapewniającego osobom niepełnosprawnym dostęp do budynku, w miejscu zapewniającym najkrótszą drogę do tego wejścia.

Z projektu zagospodarowania terenu wynika natomiast, że zapewniono utwardzone kostką betonową dojście do miejsca postojowego przeznaczonego dla osób niepełnosprawnych prosto do wejścia głównego do budynku. Oceniając dogodność tego dojścia należało wziąć pod uwagę nie tylko parametr odległości dzielącej miejsce postojowe od wejścia ale również wielkość tego miejsca postojowego, która w sposób istotny wpłynie na komfort korzystania z niego przez osoby niepełnosprawne, uzasadniając ocenę, że tak wyznaczone miejsce jako najdogodniejsze dla osób niepełnosprawnych pozostaje w zgodzie z wymaganiami planistycznymi. Zwrócić należy również uwagę na brak jakiegokolwiek wpływu usytuowania miejsca postojowego dla osób niepełnosprawnych na interes prawny skarżącego, albowiem analiza części rysunkowej projektu zagospodarowania działki inwestowanej potwierdza, że pomimo bezpośredniego sąsiedztwa działki skarżącego nr [..] z działką inwestora, miejsce to nie jest usytuowane przy granicy z tą działką.

Wbrew zapatrywaniu wnoszącego skargę, ani organy architektoniczno – budowlane, ani Sąd nie miały podstaw do kwestionowania charakterystyki energetycznej projektowanego budynku stanowiącej element składowy projektu architektoniczno – budowlanego. Uprawnienia kontrolne organu administracji architektoniczno-budowlanej, zostało ograniczone do ściśle określonych w art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego przypadków, z których wyłączone jest badanie zgodności projektu budowlanego pod kątem przyjętych rozwiązań projektowych i możliwości technicznych jego wykonania. Kontrola projektu budowlanego może dotyczyć tylko obszaru wyznaczonego treścią art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, tj. zgodności z ustaleniami miejscowego planu albo z decyzji o warunkach zabudowy (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 16 stycznia 2018 r., II SA/Kr 1431/17, LEX nr 2436416; wyrok NSA z dnia 15 lutego 2018 r., II OSK 1820/17, LEX nr 2468015). W związku z tym organ prowadzący postępowanie zmierzające do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę bada wyłącznie, czy zostało złożone przez projektanta oświadczenie w trybie art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego, który stanowi, że projektant, a także sprawdzający, o którym mowa w ust. 2, do projektu budowlanego dołącza oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Pełną odpowiedzialność za zgodność tego projektu z prawem ponoszą projektanci oraz ewentualnie osoba sprawdzająca projekt. Na nich spoczywa także odpowiedzialność cywilna za wady dokumentacji projektowej, jak również przed właściwą izbą zawodową.

Oznacza to, że organy administracji architektoniczno-budowlanej związane były treścią oświadczenia projektanta, stosownie do art. 20 ust. 4 Prawa budowlanego, o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej.

W takim stanie sprawy organy orzekające w sprawie nie miały podstaw do negowania oceny uprawnionego projektanta odnośnie przedłożonej charakterystyki energetycznej. W rezultacie nie miały też obowiązku prowadzenia dalszych czynności wyjaśniających w tym zakresie, a zarzuty skarżącego nie mogły mieć wpływu na ocenę przedłożonej dokumentacji projektowej.

W sytuacji, gdy przeprowadzone prawidłowo postępowanie doprowadziło do wniosku, że spełnione zostały wszystkie materialnoprawne przesłanki wydania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzielaniu pozwolenia na budowę, organy nie mogły odstąpić od podjęcia takiej decyzji. Zarzuty skargi nie zdołały podważyć prawidłowości przeprowadzonego postępowania oraz podjętej w jego wyniku decyzji merytorycznej zaskarżonej w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 p.p.s.a., oddalił skargę jako bezzasadną.