Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Barbara Adamiak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak Sędzia del. NSA Jerzy Dudek Protokolant Kamil Strzępek po rozpoznaniu w dniu 02 lutego 2010r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej I. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 30 października 2008 r., sygn. akt II SA/Ke 343/08 w sprawie ze skargi J. R. i I. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach na rzecz I. O. kwotę 180,00 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. Prezydent Miasta Skarżysko-Kamienna na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i 4, art. 61 ust. 1, art. 54 w zw. z art. 64 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalił na wniosek A. Ż. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie obiektu infrastruktury technicznej – jednej małej elektrowni wiatrowej zainstalowanej na maszcie stalowym wraz z budową linii energetycznej na działce przy ulicy K. [...] (nr ewid. dz. [...]) w S.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach decyzją z [...] maja 2008 r. znak: [...], utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu organ stwierdził, że inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego, stosownie do art. 2 pkt 5 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.). Zasadnie organ pierwszej instancji wydał decyzję o warunkach zabudowy a nie decyzję o lokalizacji celu publicznego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, po dokonaniu analizy części opisowej i graficznej wniosku, że odpowiada on wymaganiom określonym w art. 52 ust. 1 i 2 cyt. ustawy, projekt decyzji został uzgodniony z odpowiednimi organami: Starostą Skarżyskim w zakresie ochrony gruntów rolnych (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.), Świętokrzyskim Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.) oraz Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.).

Organ odwoławczy podzielił pogląd organu I instancji, że planowana inwestycja – elektrownia wiatrowa jest urządzeniem infrastruktury technicznej. Cechą charakterystyczną urządzeń infrastruktury sensu stricte (sieci elektrycznej, gazowej, wodociągowej) jest to, że występują na danym terenie ze względu na konieczność zapewnienia dostaw mediów, nie nadają terenowi dodatkowych walorów estetycznych, ale ze względu na konieczność występowania i swoisty charakter nie jest możliwe, ani konieczne harmonizowanie ich wyglądu z otoczeniem. Zatem elektrownia wiatrowa jest specyficzną inwestycją, która nie nadaje terenowi dodatkowych walorów estetycznych, a ze względu na charakter nie można mówić o zastosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej. Przeciwna ocena charakteru tej inwestycji prowadziłaby do wniosku, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej jest możliwe wówczas, gdy co najmniej jedna sąsiednia działka dostępna z tej samej drogi publicznej jest zainwestowana w taki właśnie sposób. Skoro stosownie do art. 61 ust. 3 cyt. ustawy przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do urządzeń infrastruktury, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego nie było uzależnione od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej.

Kolegium Odwoławcze podzieliło także stanowisko organu I instancji w zakresie nie zaliczenia projektowanego zamierzenia inwestycyjnego do przedsięwzięć wpływających na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być nałożony w drodze postanowienia. Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko mogą wymagać przedsięwzięcia polegające na budowie instalacji wykorzystujących siłę wiatru do produkcji energii o całkowitej wysokości nie niższej niż 30 m nie wymienione w § 2 ust. 1 pkt 5. We wniosku inwestorskim podano, że całkowita wysokość obiektu ma wynosić 29,90 m, a zatem poniżej 30 m.

Projektowane zamierzenie inwestycyjne nie jest zaliczone do przedsięwzięć, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest obowiązkowe lub określenia w drodze postanowienia zgodnie z art. 51 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) i wobec tego stosownie do art. 52 ust. 2 pkt 2 lit c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym we wniosku inwestorskim określono charakterystyczne parametry techniczne inwestycji oraz dane charakteryzujące wpływ inwestycji na środowisko.

Decyzja ustalająca warunki zabudowy odpowiada wymaganiom określonym w art. 64 pkt 1 i 3, gdyż określa rodzaj inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności ustalenia w zakresie warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego (pkt 1), ustalenia dotyczące ochrony środowiska (pkt 2), wymagania dotyczące ochrony osób trzecich (pkt 7). W treści decyzji zostało stwierdzone, że linie rozgraniczające teren inwestycji wyznaczone zostały w załączniku graficznym nr 1 decyzji.

Z powyższych względów organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji organu I instancji.

Odnosząc się do zarzutu odwołania organ odwoławczy wskazał, że decyzja o ustaleniu warunków zabudowy nie rozstrzyga o konkretnym usytuowaniu projektowanej do realizacji elektrowni (obiektu infrastruktury technicznej), określa linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie stanowiącej graficzną część decyzji.

Z tego względu zarzut nadmiernej emisji hałasu jest przedwczesny, skoro decyzja o warunkach zabudowy nie rozstrzyga o usytuowaniu projektowanego obiektu, a w konsekwencji nie można dokonać oceny, w którym punkcie działki położone będzie źródło emisji hałasu. Organ odwoławczy wskazał jednak, że z zawartej w piśmie inwestorki z dnia [...] marca 2008 r. charakterystyki inwestycji wynika, że mała elektrownia wiatrów emituje do środowiska hałas o maksymalnym poziomie do 40 dB w bezpośrednim sąsiedztwie elektrowni, zaś zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie wartości dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 178, poz. 1841) dopuszczalny poziom hałasu w porze nocnej wynosi 55 dB, a w dziennej 45 dB.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z 30 października 2008 r. sygn. akt II SA/Ke 343/08, po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. R. i I. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z [...] maja 2008 r. znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, oddalił skargę. W uzasadnieniu Sąd wywodził, że skarga nie jest zasadna. Podzielił pogląd, że przedmiotowa inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego to zasadnie organ wydał decyzję o warunkach zabudowy, a nie decyzję o lokalizacji celu publicznego. W sprawie wymagane było spełnienie wymogów przewidzianych w art. 61 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi podstawowy przepis normujący gospodarowanie przestrzenią pozbawioną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uzależniając wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia łącznie wymienionych w nim przesłanek, w tym zasady dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej (art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2). Wyjątkiem od stosowania tej zasady jest inwestycja polegająca na urządzeniu infrastruktury technicznej (art. 61 ust. 3). Wynika to z istoty tych inwestycji, których sąsiedztwo jest tak rozbudowane, że nie można mówić o zastosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej, bądź pełniących funkcje służebne wobec innych obiektów infrastruktury technicznej. Skoro stosownie do art. 61 ust. 3 cyt. ustawy przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do urządzeń infrastruktury, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego nie było uzależnione, jak słusznie wskazał organ w zaskarżonej decyzji od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej. Tym niemniej w decyzji określono, że dojazd do projektowanej elektrowni wiatrowej odbywać się będzie od istniejącej ulicy K.

Przedmiotowa inwestycja, stanowiąca "instalację wykorzystującą siłę wiatru do produkcji energii" w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.), nie jest przedsięwzięciem mogącym znacząco oddziaływać na środowisko, dla której wymagane jest sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko - § 2 ust. 1 pkt 5, jak również dla której może być wymagane sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko - § 3 ust. 1 pkt 6. W związku z tym nie jest wymagane przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko, uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji.

Organ słusznie wskazał, że inwestorka w charakterystyce inwestycji określiła moc elektrowni na 75 kW, a całkowitą wysokość instalacji na 29.90 m. Są to wielkości mniejsze od przewidzianych w rozporządzeniu, które w cyt. § 2 ust. 1 pkt 5 wskazuje na konieczność sporządzenia raportu dla inwestycji o mocy nominalnej elektrowni nie mniejszej niż 100 MW, zaś w § 3 ust. 1 pkt 6 stwierdza, że sporządzenia raportu może wymagać instalacja o całkowitej wysokości nie mniejszej niż 30 m. Zasadnie zatem organ uznał, że projektowane zamierzenie inwestycyjne nie jest zaliczone do przedsięwzięć, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest obowiązkowe lub określane w drodze postanowienia, zgodnie z art. 51 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627 ze zm.). Stosownie do art. 52 ust. 2 pkt 2 lit c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym we wniosku inwestor określił charakterystyczne parametry techniczne dla inwestycji oraz dane charakteryzujące wpływ inwestycji na środowisko.

Nie jest także zasadny zarzut skargi, że "należy wziąć pod uwagę moc nominalną wszystkich planowanych elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na jednej działce, jako że one będą tworzyć funkcjonalną całość". Decyzja o warunkach zabudowy określa warunki zabudowy dla konkretnej inwestycji, a jest nią jedna elektrownia wiatrowa o określonych parametrach. One podlegają badaniu organu w tej sprawie, natomiast kwestie związane z konkretnym usytuowaniem obiektu na terenie wyznaczonym w decyzji liniami granicznymi i związane z tym oddziaływanie będzie przedmiotem kolejnego etapu inwestycyjnego, tzn. pozwolenia na budowę. Poza tym na działce, na której ma być zlokalizowana przedmiotowa elektrownia wiatrowa nie ma innych tego typu obiektów, nie ma także w obrocie prawnym decyzji ustalającej warunki dla takiej inwestycji.

Organ słusznie wskazał, że z tego także względu zarzut nadmiernej emisji hałasu jest przedwczesny. Wskazać można, że z charakterystyki inwestycji wynika, iż przedmiotowa elektrownia wiatrowa emitować będzie do środowiska hałas o maksymalnym poziomie do 40 dB w bezpośrednim sąsiedztwie elektrowni, zaś zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004 r. w sprawie wartości dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz. U. Nr 178, poz. 1841) dopuszczalny poziom hałasu w porze nocnej wynosi 55 dB, a w dziennej 45 dB, a zatem wskazane przez inwestora parametry są dopuszczalne.

Projekt decyzji został uzgodniony z odpowiednimi organami: Starostą Skarżyskim w zakresie ochrony gruntów rolnych (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.), Świętokrzyskim Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.) oraz Generalną Dyrekcją Dróg i Autostrad (postanowienie z dnia [...].I.2008 r.).

W tej sytuacji nie było podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że podniesione w skardze zarzuty nie mogą odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę i na podstawie art. 151 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł o oddaleniu skargi.

I. O. wniosła od wyroku skargę kasacyjną, zaskarżając wyrok w całości. Skargę kasacyjną oparła na zarzutach naruszenia przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a w szczególności:

1) art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) przez nie podjęcie przewidzianych ustawą środków w celu usunięcia naruszenia prawa we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy;

2) art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na tym, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu Sądu z dnia 13.12.2007 r. sygn. akt II SA/Ke 574/07 wiążą w sprawie ten sąd i organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia,

3) art. 155 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi polegające na tym, że w toku rozpoznawania sprawy doszło do istotnego naruszenia prawa mającego wpływ na rozstrzygnięcie a mianowicie przepisu art. 28 i 105 kpa albowiem w niniejszej sprawie jako strony występują przemiennie małżonkowie A. i A. Ż. a sprawa dotyczy tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym. Nie umorzono postępowania wszczętego na wniosek A. Ż. po uchyleniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji a wszczęto nowe postępowanie administracyjne na wniosek żony A. Ż. – A. Ż.

Na tych podstawach wnosiła o:

1) na podstawie art. 185 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - uwzględnienie skargi kasacyjnej i uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz przekazanie sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach do ponownego rozpoznania,

2) rozpoznanie skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym bez przeprowadzenia rozprawy,

3) zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Ponadto wnosiła o dopuszczenie dowodu uzupełniającego z akt sprawy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach sygn. akt II OSK 429/08 przekazanych dnia 08.03.2008 r. Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu wraz ze skargą kasacyjną Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazała na fakty, które Sąd powinien wziąć pod uwagę z urzędu. Wnioskiem z dnia [...].01.2007 r. A. Ż. wystąpił o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie obiektu infrastruktury technicznej, złożonego z kilku elektrowni wiatrowych do pięciu sztuk, zainstalowanych na masztach stalowych wraz z obiektami towarzyszącymi i linią energetyczną na działce przy ul. K. [...] w S. Następnie zmniejszył zakres planowanej inwestycji i wniósł, by ustalenie warunków zabudowy dotyczyło inwestycji polegającej na budowie jednej małej elektrowni wiatrowej na działce przy ul. K. [...] w S. Organ pierwszej instancji po przeprowadzeniu postępowania dnia [...].05.2007 r. wydał decyzję pozytywną dla A. Ż. Od decyzji tej wniosła odwołanie. Po rozpoznaniu wniesionego odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...].08.2007 r. znak: [...] utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Na decyzję tę wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 13.12.2007 r. sygn. akt II SA/Ke 574/07 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. Uchylając decyzję wskazał, że rozpatrując ponownie wniosek inwestora, organ kierując się wszystkimi przedstawionymi w wyroku uwagami wyda stosowne rozstrzygnięcie eliminując dotychczasowe naruszenie prawa.

Od tego skargę kasacyjną wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kielcach, która to skarga w dniu 08.03.2008 r. została przekazana do Naczelnego Sądu Administracyjnego do rozpoznania.

Stosownie do art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie było przedmiotem zaskarżenia. Pomimo takiego rozstrzygnięcia organ pierwszej instancji pozostawił wniosek A. Ż. bez rozpoznania będąc bezczynnym w tej sprawie, a w dniu [...].12.2007 r. wszczął nowe postępowanie na wniosek żony A. Ż. – A. Ż., przy czym wniosek dotyczy tego samego przedmiotu i tego samego stanu prawnego w niezmienionym stanie faktycznym.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie prawnej. Zgodnie z art. 153 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi "Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia". Art. 153 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ustanawia regułę związania oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyrażoną w orzeczeniu sądu w sprawie. Związanie oceną prawną i wskazaniami co do dalszego postępowania wyznacza tożsamość sprawy administracyjnej będącej przedmiotem postępowania. Na sprawę administracyjną składają się dwa aspekty: - aspekt podmiotowy sprawy oraz aspekt przedmiotowy. Aspekt podmiotowy to jednostka oznaczona indywidualnie ubiegająca się o przyznanie uprawnienia prawnego lub wobec której organ prowadzi postępowanie o nałożenie obowiązku prawnego. Aspekt podmiotowy to zatem tożsamość jednostki, która w danej sprawie spełnia przesłanki określone w art. 28 kodeksu postępowania administracyjnego. Według art. 63 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) "W odniesieniu do tego samego terenu decyzję o warunkach zabudowy można wydać więcej niż jednemu wnioskodawcy, doręczając odpis decyzji do wiadomości pozostałym wnioskodawcom i właścicielowi lub użytkownikowi wieczystemu nieruchomości". Art. 63 ust. 1 dopuszcza możliwość prawną w odniesieniu do tego samego terenu wydania decyzji o warunkach zabudowy więcej niż jednemu wnioskodawcy. Nie powoduje to jednak możliwości prawnej występowania jednostki z wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy w sprawie, co do której występuje tożsamość podmiotowa i przedmiotowa sprawy będącej w toku rozpoznania. Przesądzający zatem jest aspekt przedmiotowy sprawy, która jest rozpoznawana i rozstrzygana w toku postępowania administracyjnego. Zmiana podmiotowa sprawy przez złożenie żądania przez jednostkę, która jest stroną sprawy w toku rozpoznania nie prowadzi do powstania nowej sprawy administracyjnej. W razie gdy sąd administracyjny uchylił decyzję administracyjną jest obejściem prawa rozpoznawanie i rozstrzyganie przez organ administracji publicznej sprawy administracyjnej, która była rozstrzygnięta decyzją uchyloną przez sąd administracyjny, a co do której nastąpiła pozorna zmiana podmiotowa. Stanowi to naruszenie art. 153 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Organ administracji publicznej narusza przepisy prawa prowadząc postępowanie w sprawie administracyjnej co do której toczy się postępowanie administracyjne w wyniku uchylenia decyzji przez sąd administracyjny.

W sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej na maszcie stalowym wraz z linią energetyczną na działce przy ul. K. [...] o nr ewid. [...] w S. toczyło się postępowanie w wyniku uchylenia wyrokiem z 13 grudnia 2007 r. sygn. akt II SA/Ke 574/07 przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po rozpoznaniu skargi I. O. i J. R., decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z [...] sierpnia 2007 r., znak: [...] i utrzymaną nią w mocy decyzji Prezydenta Miasta Skarżysko – Kamienna z [...] maja 2007 r., znak [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej na maszcie stalowym wraz z linią energetyczną na działce przy ul. K. [...] o nr ewid. [...] w S. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 13 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 429/08, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Ke 574/04 w sprawie ze skargi I. O. i J. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach z [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy, oddalił skargę.

Organy I i II instancji decyzją z [...] lutego 2008 r. i decyzją z [...] maja 2008 r. podjęły postępowanie administracyjne i rozpoznały i rozstrzygnęły sprawę, która była przedmiotem postępowania administracyjnego w toku. Stanowi to obejście art. 153 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W tym stanie rzeczy, skoro skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionej podstawie, na mocy art. 185 § 1 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 203 pkt 1) powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.