Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Teresa Kobylecka (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian,, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Sebastian Styczeń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 30 października 2008r. sprawy ze skargi J. R. i I. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] znak: [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. oddala skargę, II. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) na rzecz adwokata Ł. B. kwotę 292,80 (dwieście dziewięćdziesiąt dwa 80/100) złotych w tym VAT w kwocie 52,80 (pięćdziesiąt dwa 80/100) złotych tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 2, art. 59 ust. 1, art. 60 ust. 1 i 4, art. 61 ust. 1, art. 54 w zw. z art. 64 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) ustalił na wniosek A. Ż. warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji polegającej na budowie obiektu infrastruktury technicznej – jednej małej elektrowni wiatrowej zainstalowanej na maszcie stalowym wraz z budową linii energetycznej na działce przy ulicy K. (nr ewid. dz.[...]) w S.

W decyzji podkreślono, że projektowana inwestycja polegająca na budowie elektrowni wiatrowej zainstalowanej na maszcie stalowym o wysokości 21m, o całkowitej wysokości elektrowni do 29,90m i podziemnej linii energetycznej nie jest ujęta w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.). W związku z tym nie jest wymagane przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko, czyli uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji.

W decyzji określono, że dojazd do projektowanej elektrowni wiatrowej odbywać się będzie od istniejącej ulicy K.. Przyłącze energetyczne będzie z istniejącej sieci energetycznej na przedmiotowym terenie. Określono także, że przy opracowaniu projektu budowlanego projektant zobowiązany będzie zachować wymagania ujęte w obowiązujących ustawach i innych przepisach odrębnych tak, aby zabezpieczony był interes osób trzecich, m.in. bezpieczeństwo i mienie właścicieli działek sąsiednich, dojazd do sąsiednich posesji.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podniósł, że powyższa inwestycja jest zaliczana do urządzeń infrastruktury technicznej, wobec czego na podstawie art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zwolniona jest od określenia warunków przewidzianych w art. 61 ust. 1 pkt 1 w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu dla tego typu inwestycji.

Projekt decyzji został uzgodniony przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad postanowieniem z dnia [...], ponieważ działka, na której będzie realizowana inwestycja przylega do drogi krajowej (art. 53 ust. 4 pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Ponadto projekt decyzji został uzgodniony ze Starostą postanowieniem z dnia [...] oraz Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych postanowieniem z dnia [...] (art. 53 ust. 4 pkt 6 cyt. ustawy), gdyż przedmiotowa nieruchomość stanowi grunt orny oraz teren budowlany na roli.

Decyzją z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania I. O., J. R., A. O., J. K. I. M., J. M. - na zasadzie art. 138 § 1 kpa utrzymało w mocy powyższą decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że wobec braku planu miejscowego dla terenu objętego wnioskiem inwestorskim wymagane jest wydanie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym stosownie do art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ,

- lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,

- sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Organ odwoławczy uznał, że przedmiotowa inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego. Stosownie do art. 2 pkt 5 cyt. ustawy przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami – Dz.U. z 2000r. Nr 46, poz. 543 ze zm. Przepis art. 6 ust. 2 stanowi, że celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, poszukiwanie, rozpoznanie, wydobywanie i składowanie kopalin stanowiących, przewodów i urządzeń służących do przesyłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Pojęcia energii elektrycznej i jej przesyłania zostały zdefiniowane w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 ze zm.). Energia elektryczna to energia przetworzona w dowolnej postaci (art. 3 pkt 1), a zatem także energia z dowolnej elektrowni wiatrowej, a przesyłanie to transport energii elektrycznej sieciami przesyłowymi w celu jej dostarczenia do sieci dystrybucyjnych lub odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci przesyłowych (art. 3 pkt 4 lit. a).

Organ odwoławczy wskazał, że sama elektrownia wiatrowa nie mieści się w tych definicjach, a żaden przepis Prawa energetycznego nie kwalifikuje elektrowni wiatrowej jako celu publicznego. Zatem wzniesienie elektrowni wiatrowej (instalacji obsługującej pojedyncze gospodarstwo, czy też tzw. farmy wiatrowej dostarczającej energię do sieci) nie jest inwestycją celu publicznego, ponieważ cel, który nie mieści się w art. 6 pkt 1-9b ustawy o gospodarce nieruchomościami, musiałby być w jakiejś ustawie wyraźnie uznany za cel publiczny, aby mieścił się w art. 6 pkt 10 tej ustawy. Wobec tego, skoro projektowane zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie urządzenia służącego do wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii (wiatru) nie jest inwestycją celu publicznego, to organ I instancji zasadnie wydał decyzję o warunkach zabudowy, a nie decyzję o lokalizacji celu publicznego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło po dokonaniu analizy części opisowej i graficznej wniosku, że odpowiada on wymaganiom określonym w art. 52 ust. 1 i 2 cyt. ustawy, projekt decyzji został uzgodniony z odpowiednimi organami: Starostą w zakresie ochrony gruntów rolnych (postanowienie z dnia [...]), Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych (postanowienie z dnia [...]) oraz Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad (postanowienie z dnia [...]).

Organ odwoławczy podzielił pogląd organu I instancji, że planowana inwestycja – elektrownia wiatrowa jest urządzeniem infrastruktury technicznej. Cechą charakterystyczną urządzeń infrastruktury sensu stricte (sieci elektrycznej, gazowej wodociągowej) jest to, że występują na danym terenie ze względu na konieczność zapewnienia dostaw mediów, nie nadają terenowi dodatkowych walorów estetycznych, ale ze względu na konieczność występowania i swoisty charakter nie jest możliwe, ani konieczne harmonizowanie ich wyglądu z otoczeniem. Zatem elektrownia wiatrowa jest specyficzną inwestycją, która nie nadaje terenowi dodatkowych walorów estetycznych, a ze względu na charakter nie można mówić o zastosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej. Przeciwna ocena charakteru tej inwestycji prowadziłaby do wniosku, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej jest możliwe wówczas, gdy co najmniej jedna sąsiednia działka dostępna z tej samej drogi publicznej jest zainwestowana w taki właśnie sposób. Skoro stosownie do art. 61 ust. 3 cyt. ustawy przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do urządzeń infrastruktury, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego nie było uzależnione od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej.

Kolegium Odwoławcze podzieliło także stanowisko organu I instancji w zakresie nie zaliczenia projektowanego zamierzenia inwestycyjnego do przedsięwzięć wpływających na środowisko, dla których obowiązek sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko może być nałożony w drodze postanowienia. Stosownie do § 3 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko mogą wymagać przedsięwzięcia polegające na budowie instalacji wykorzystujących siłę wiatru do produkcji energii o całkowitej wysokości nie niższej niż 30m, nie wymienione w § 2 ust. 1 pkt 5. We wniosku inwestorskim podano, że całkowita wysokość obiektu ma wynosić 29,90m, a zatem poniżej 30m.

Projektowane zamierzenie inwestycyjne nie jest zaliczone do przedsięwzięć, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest obowiązkowe lub określone w drodze postanowienia zgodnie z art. 51 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.) i wobec tego stosownie do art. 52 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym we wniosku inwestorskim określono charakterystyczne parametry techniczne inwestycji oraz dane charakteryzujące wpływ inwestycji na środowisko.

Decyzja ustalająca warunki zabudowy odpowiada wymaganiom określonym w art. 64 pkt 1 i 3, gdyż określa rodzaj inwestycji, warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności ustalenia w zakresie warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego (pkt 1), ustalenia dotyczące ochrony środowiska (pkt 2), wymagania dotyczące ochrony osób trzecich (pkt 7). W treści decyzji zostało stwierdzone, iż linie rozgraniczające teren inwestycji wyznaczone zostały w załączniku graficznym nr 1 decyzji.

Z powyższych względów organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia decyzji organu I instancji.

Odnosząc się do zarzutu odwołania organ odwoławczy wskazał, że decyzja o ustaleniu warunków zabudowy nie rozstrzyga o konkretnym usytuowaniu projektowanej do realizacji elektrowni (obiektu infrastruktury technicznej), określa linie rozgraniczające teren inwestycji, wyznaczone na mapie stanowiącej graficzną część decyzji.

Z tego względu zarzut nadmiernej emisji hałasu jest przedwczesny, skoro decyzja o warunkach zabudowy nie rozstrzyga o usytuowaniu projektowanego obiektu, a w konsekwencji nie można dokonać oceny, w którym punkcie działki położone będzie źródło emisji hałasu. Organ odwoławczy wskazał jednak, że z zawartej w piśmie inwestorki z dnia 27 marca 2008r. charakterystyki inwestycji wynika, że mała elektrownia wiatrów emituje do środowiska hałas o maksymalnym poziomie do 40 dB w bezpośrednim sąsiedztwie elektrowni, zaś zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004r. w sprawie wartości dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 178, poz. 1841) dopuszczalny poziom hałasu w porze nocnej wynosi 55 dB, a w dziennej 45 dB.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kielcach wniosły I. O. i J. R., domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji.

W skardze zarzucono:

- naruszenia przepisów postępowania, mogącego mieć wpływ na wynik sprawy, polegającego "na niepełnym ustaleniu przez organy obu instancji stanu faktycznego, a w konsekwencji na braku w materiale procesowym danych na temat mocy nominalnej przedmiotowej elektrowni, co – w świetle § 2 ust. 1 pkt 5 w zw. z § 3 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) – uniemożliwia dokonanie oceny prawnej pod kątem wyłączenia stosowania w niniejszej sprawie przypadku przepisów tego rozporządzenia, przy czym należy wziąć pod uwagę łączną moc nominalną wszystkich tzw. małych elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na działce o nr ewid. [...] położonej w S. przy ul. K. [..]".

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w postępowaniu administracyjnym nie ustalono mocy nominalnej elektrowni wiatrowej, podczas gdy przepis § 2 ust. 1 pkt 5 cyt. rozporządzenia stanowi, że sporządzenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko wymagają instalacje planowane na lądzie wykorzystujące siłę wiatru do produkcji energii o mocy nominalnej elektrowni nie mniejszej niż 100MW, lub instalacje planowane na obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej wykorzystujące siłę wiatru do produkcji energii. Ponadto, zdaniem skarżących należy wziąć pod uwagę moc nominalną wszystkich planowanych elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na jednej działce, jako że one będą tworzyć funkcjonalną całość.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wnosząc o jej oddalenie podtrzymało stanowisko prezentowane w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Ponadto organ podniósł, że we wniosku inwestorskim określona została maksymalna moc elektrowni – 75 kW oraz wysokość masztu stalowego – 21m, a także całkowita wysokość elektrowni – 29,90m. Dane zawarte we wniosku pozwoliły w sposób jednoznaczny określić, iż projektowana inwestycja nie jest zaliczona do inwestycji wykazanych w § 2 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia, ani w § 3 ust. 1 pkt 6. Bezzasadny jest zarzut dotyczący nie wzięcia pod uwagę łącznej mocy nominalnej wszystkich elektrowni zlokalizowanych na działce nr[...], ponieważ działka jest zabudowana budynkiem mieszkalnym i gospodarczym, nie istnieje na niej żadna elektrownia wiatrowa. Skarżące same przyznały, że decyzja ustalająca na wniosek A. Ż. warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie małej elektrowni została uchylona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 13.XII.2007r., zatem od tej daty w obrocie prawnym decyzja ta nie funkcjonuje.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Stosownie do dyspozycji art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zaskarżonych aktów i czynności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, obowiązującym w dniu ich wydania, nie ocenia ich pod względem słuszności i celowości.

W wyniku dokonanej oceny należy stwierdzić, iż wbrew zarzutom skargi kwestionowana decyzja nie budzi zastrzeżeń z punktu widzenia jej legalności.

Brak miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powoduje, że ustalenie warunków zabudowy i zasad zagospodarowania terenu, w tym jego zabudowy dla zamierzeń inwestycyjnych, wymaga wydania decyzji. Decyzji o warunkach zabudowy wymagają przedsięwzięcia pociągające za sobą zmianę zagospodarowania terenu.

Sąd podziela stanowisko organu, że przedmiotowa inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego, dla której lokalizację ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Regułą powinno być wydawanie decyzji o warunkach zabudowy, która podlega daleko idącym ustawowym rygorom (art. 61), wydawanie decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego stanowi wyjątek, którego nie wolno domniemywać. Przeciwnie, dla objęcia inwestycji zakresem stosowania przepisów dotyczących decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego należy udowodnić, że inwestycja ta spełnia wskazane przesłanki, których nie można interpretować w sposób rozszerzający. Przesłanki te wynikają ze sposobu określenia, czym jest w swej istocie inwestycja celu publicznego. Rozstrzygnięcie tej kwestii, pozwalające na rozróżnienie przypadków wydawanie jednej albo drugiej decyzji wymaga odniesienia się do definicji legalnej, zawartej w art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zwanej dalej ustawą. Przepis ten stanowi, na co zwrócił uwagę organ odwoławczy, że przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21.VIII.1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2000r., Nr 46, poz. 543 ze zm.). Będą to zatem zamierzenia bezpośrednio prowadzące do urzeczywistnienia tak określonego celu. Nie może tu wchodzić w grę inwestycja niepowiązana wprost z wprowadzeniem takiego celu w życie. Za inwestycję celu publicznego może być uważane tylko takie zamierzenie, które jest technicznie konieczne do realizacji celu publicznego, nie zaś takie, które ma mu tylko sprzyjać. Inwestor powołujący się na cel publiczny powinien udowodnić, że jego realizacja nie stanowi tylko zaspokojenia interesu prywatnego (indywidualnego bądź grupowego).

Pojęcie celu publicznego nie jest dowolne i przy jego interpretacji nie można odwoływać się do potocznego, czy ogólnego jego znaczenia. Ustawodawca w art. 6 ustawy ustalił katalog celów publicznych o charakterze konkretnym i zamkniętym w tym sensie, że może celem publicznym być tylko cel expresis verbis wyrażony w art. 6 pkt 1-9, albo zgodnie z art. 6 pkt 10 cel określony jako publiczny w innej ustawie. Ponadto musi to być cel publiczny o przeznaczeniu wyraźnie powiązanym z przeznaczeniem celów określonych w art. 6 (por. wyrok NSA z 10.X.2000r., II SA/Kr 1010/2000, ONSA 4/2001, poz. 186).

Zatem w myśl ustawy o publicznym charakterze inwestycji decyduje wyłącznie fakt realizacji określonych ustawowo celów, o ile ich realizacja służy interesowi publicznemu na poziomie samorządowym lub krajowym.

Należy podzielić pogląd organu, że ani art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, ani przepis ustawy z dnia 10 kwietnia 1997r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2006r. Nr 89, poz. 625 ze zm.), lub innej ustawy nie kwalifikuje elektrowni wiatrowej jako celu publicznego. Zatem wzniesienie przedmiotowej elektrowni wiatrowej (instalacji obsługującej pojedyncze gospodarstwo) nie jest inwestycją celu publicznego. Inwestorka również nie wnosiła o uznanie przedmiotowej inwestycji jako inwestycji celu publicznego.

Wobec tego, skoro projektowane zamierzenie inwestycyjne polegające na budowie urządzenia służącego do wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnego źródła energii (wiatru) nie jest inwestycją celu publicznego, to organ I instancji zasadnie wydał decyzję o warunkach zabudowy, a nie decyzję o lokalizacji celu publicznego.

Powyższe skutkuje koniecznością spełnienia wymogów przewidzianych w art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który urasta do rangi głównego przepisu normującego gospodarowanie przestrzenią pozbawioną miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, uzależniając wydanie pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy od spełnienia łącznie wymienionych w nim przesłanek, w tym zasady dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej (art. 61 ust. 1 pkt 1 i 2). Wyjątkiem od stosowania tej zasady jest inwestycja polegająca na urządzeniu infrastruktury technicznej (art. 61 ust. 3). Wynika to z istoty tych inwestycji, których sąsiedztwo jest tak rozbudowane, że nie można mówić o zastosowaniu cech zabudowy powstającej do cech zabudowy istniejącej, bądź pełniących funkcje służebne wobec innych obiektów infrastruktury technicznej. Skoro stosownie do art. 61 ust. 3 cyt. ustawy przepisów art. 61 ust. 1 pkt 1 nie stosuje się do urządzeń infrastruktury, to tym samym wydanie decyzji dla projektowanego zamierzenia inwestycyjnego nie było uzależnione, jak słusznie wskazał organ w zaskarżonej decyzji od spełnienia warunku tzw. dobrego sąsiedztwa oraz dostępu do drogi publicznej. Tym niemniej w decyzji określono, że dojazd do projektowanej elektrowni wiatrowej odbywać się będzie od istniejącej ulicy Krakowskiej.

Przedmiotowa inwestycja, stanowiąca "instalację wykorzystującą siłę wiatru do produkcji energii" w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz.U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem, nie jest przedsięwzięciem mogącym znaczącą oddziaływać na środowisko, dla której wymagane jest sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko - § 2 ust. 1 pkt 5, jak również dla której może być wymagane sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko - § 3 ust. 1 pkt 6. W związku z tym nie jest wymagane przeprowadzenie postępowania w sprawie oceny oddziaływania projektowanej inwestycji na środowisko, czyli uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację inwestycji.

Organ słusznie wskazał, że inwestorka w charakterystyce inwestycji określiła moc elektrowni na 75 kW, a całkowitą wysokość instalacji na 29,90m. Są to wielkości mniejsze od przewidzianych w rozporządzeniu, które w cyt. § 2 ust. 1 pkt 5 wskazuje na konieczność sporządzenia raportu dla inwestycji o mocy nominalnej elektrowni nie mniejszej niż 100 MW, zaś w § 3 ust. 1 pkt 6 stwierdza, że sporządzenia raportu może wymagać instalacja o całkowitej wysokości nie mniejszej niż 30m. Zasadnie zatem organ uznał, że projektowane zamierzenie inwestycyjne nie jest zaliczone do przedsięwzięć, dla których sporządzenie raportu o oddziaływaniu na środowisko jest obowiązkowe lub określane w drodze postanowienia, zgodnie z art. 51 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony środowiska (Dz.U. Nr 62, poz. 627 ze zm.). Stosownie do art. 52 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym we wniosku inwestor określił charakterystyczne parametry techniczne inwestycji oraz dane charakteryzujące wpływ inwestycji na środowisko.

Nie jest także zasadny zarzut skargi, że "należy wziąć pod uwagę moc nominalną wszystkich planowanych elektrowni wiatrowych zlokalizowanych na jednej działce, jako że one będą tworzyć funkcjonalną całość", Decyzja o warunkach zabudowy określa warunki zabudowy dla konkretnej inwestycji, a jest nią jedna elektrownia wiatrowa o określonych parametrach. One podlegają badaniu organu w tej sprawie, natomiast kwestie związane z konkretnym usytuowaniem obiektu na terenie wyznaczonym w decyzji liniami granicznymi i związane z tym oddziaływanie będzie przedmiotem kolejnego etapu inwestycyjnego, tzn. pozwolenia na budowę. Poza tym na działce, na której ma być zlokalizowana przedmiotowa elektrownia wiatrowa nie ma innych tego typu obiektów, nie ma także w obrocie prawnym decyzji ustalającej warunki dla takiej inwestycji.

Organ słusznie wskazał, że z tego także względu zarzut nadmiernej emisji hałasu jest przedwczesny. Wskazać można, że z charakterystyki inwestycji wynika, że przedmiotowa elektrownia wiatrowa emitować będzie do środowiska hałas o maksymalnym poziomie do 40 dB w bezpośrednim sąsiedztwie elektrowni, zaś zgodnie z rozporządzeniem Ministra Środowiska z dnia 29 lipca 2004r. w sprawie wartości dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (Dz.U. Nr 178, poz. 1841) dopuszczalny poziom hałasu w porze nocnej wynosi 55 dB, a w dziennej 45 d, a zatem wskazane przez inwestora parametry są dopuszczalne.

Projekt decyzji został uzgodniony z odpowiednimi organami: Starostą w zakresie ochrony gruntów rolnych (postanowienie z dnia [...]), Zarządem Melioracji i Urządzeń Wodnych (postanowienie z dnia [...]) oraz Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad (postanowienie z dnia [...]).

W tej sytuacji nie było podstaw do odmowy ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że podniesione w skardze zarzuty nie mogą odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę i na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł jak w sentencji.