Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca: Sędzia NSA Maria Rzążewska po rozpoznaniu w dniu 29 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 420/08 o odrzuceniu skargi T. K. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2004 r., sygn. akt IV SA 4275/02 w sprawie ze skargi T. K. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: oddalić skargę kasacyjną

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 31 lipca 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 420/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił, na podstawie art. 58 § 1 oraz art. 220 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) - zwanej dalej: p.p.s.a., skargę T. K. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 26 marca 2004 r., sygn. akt IV SA 4275/02 w sprawie ze skargi T. K. na uchwałę Rady Gminy W. z dnia [...], Nr [...], w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zarządzeniem z dnia 28 maja 2008 r. skarżąca został wezwana do wskazania w jakim terminie dowiedziała się o podstawie wznowienia postępowania w sprawie oraz zobowiązana do uprawdopodobnienia okoliczności stwierdzających zachowanie trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania. Pomimo wezwania, pismo skarżącej, złożone w wykonaniu powyższego zarządzenia, nie zawierało żądanych informacji, a jedynie wniosek o wezwanie Prezydenta W. do złożenia dokumentacji planistycznej związanej z pracami nad przygotowaniem i zatwierdzeniem planu zagospodarowania przestrzennego W. W., co zdaniem skarżącej miało wskazać nie tylko na fakt zachowania terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania ale również na to, iż do tej pory ukryto przed skarżącą środki dowodowe, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których nie mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu.

Skargę kasacyjną od tego postanowienia wniosła T. K., reprezentowana przez adwokat B. B., wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz pełnomocnika kosztów pomocy prawnej świadczonej z urzędu, które nie zostały pokryte w całości, według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie art. 280 § 2 w związku z art. 6 p.p.s.a., polegające na odrzuceniu skargi pomimo niepodjęcia czynności zmierzających do wyjaśnienia występujących w sprawie wątpliwości istotnych dla oceny terminowości skargi o wznowienie postępowania, co miało istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż treść pisma złożonego przez skarżącą w wykonaniu zarządzenia z dnia 28 maja 2008 r., wyraźnie wskazuje na niezrozumienie przez skarżącą treści wezwania Sądu, a nie jego zlekceważenia. Intencją skarżącej było bowiem podanie Sądowi wniosków i okoliczności dowodzących o zachowaniu wymaganego terminu. Autor skargi kasacyjnej wskazuje ponadto, iż wedle art. 6 p.p.s.a. sąd administracyjny powinien udzielać stronom występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego potrzebnych wskazówek i pouczeń co do czynności procesowych, zwłaszcza tych, które są celowe z punku widzenia prawidłowego przebiegu procesu i gwarancji procesowych strony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Instytucja wznowienia postępowania polega na ponownym rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem w przypadkach zajścia ustawowych przyczyn wznowienia. Skarga o wznowienie postępowania powinna odpowiadać wymaganiom formalnym stawianym pismom strony (art. 46 p.p.s.a.), a ponadto zawierać oznaczenie zaskarżonego orzeczenia, podstawę wznowienia i jej uzasadnienie, okoliczności stwierdzające zachowanie terminu do wniesienia skargi oraz żądanie uchylenia lub zmiany zaskarżonego orzeczenia (art. 279 p.p.s.a.). Podanie podstawy wznowienia powinno zawierać powołanie i wyraźne określenie, które z podstaw wymienionych w art. 271-273 p.p.s.a. uzasadniają wznowienie postępowania w danej sprawie, natomiast uzasadnienie podstaw wznowienia powinno zawierać w szczególności powołanie okoliczności powodujących istnienie wskazanej podstawy wznowienia. Zgodnie z art. 280 p.p.s.a. Sąd bada na posiedzeniu niejawnym, czy skarga jest wniesiona w terminie i czy opiera się na ustawowej podstawie wznowienia. W braku jednego z tych wymagań Sąd skargę odrzuci. W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy został zachowany termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z art. 277 p.p.s.a. skargę taką wnosi się w terminie trzymiesięcznym. Termin ten liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o orzeczeniu dowiedziała się strona, jej organ lub przedstawiciel ustawowy. Z kolei art. 279 p.p.s.a. stanowi, iż wskazanie okoliczności stwierdzających zachowanie terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania stanowi obligatoryjny element konstrukcyjny tej skargi.

W przedmiotowej sprawie skarżąca jako podstawę wznowienia powołuje art. 273 § 2 p.p.s.a., argumentując to tym, iż do tej pory ukrywano przed nią środki dowodowe, które mogły mieć wpływ na wynik sprawy. Jednakże skarżąca ani w treści skargi ani w późniejszym piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia z dnia 28 maja 2008 r. nie wskazała żadnych okoliczności stwierdzających, iż trzymiesięczny termin liczony od dnia dowiedzenia się o podstawie wznowienia został zachowany. Wskazanie okoliczności stwierdzających zachowanie terminu do wniesienia skargi jest elementem obligatoryjnym skargi (art. 279 p.p.s.a.), którego brak powoduje, iż podstawa wznowieniowa, co do której nie podano okoliczności stwierdzających zachowanie terminu, nie może być przez Sąd rozpoznana merytorycznie, a sama skarga o wznowienie postępowania podlega w takich okolicznościach odrzuceniu.

W odniesieniu do zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji art. 6 p.p.s.a., wskazać należy iż zarządzenie Sądu I instancji z dnia 28 maja 2008 r. było właśnie "wskazówką" dla strony, o której mówi powołany przepis. Dotyczyło bowiem sposobu usunięcia dostrzeżonych przez Sąd wadliwości wniesionej skargi, wskazywało na termin do ich usunięcia oraz pouczało stronę o następstwie ich nieusunięcia w wyznaczonym terminie. Nie można zatem czynić zarzutu pod adresem Sądu z faktu, iż skarżąca nie zrozumiała treści zarządzenia.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.