Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas (spr.) Sędzia NSA Anna Robotowska Sędzia del. WSA Sylwester Miziołek Protokolant Kacper Tybuszewski po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Zarządu Województwa Łódzkiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 143/17 w sprawie ze skargi S. sp. z o.o. w S. na uchwałę Zarządu Województwa Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2017 r. nr [...] w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z udziałem środków z budżetu Unii Europejskiej oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 14 marca 2017 r., sygn. akt III SA/Łd 143/17, po rozpoznaniu skargi S. Sp. z o.o. w S. na uchwałę Zarządu Województwa Łódzkiego z dnia [...] stycznia 2017 r. w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu z udziałem środków z budżetu Unii Europejskiej, 1/ stwierdził, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik oceny; 2/ przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Zarząd Województwa Łódzkiego oraz 3/ zasądził na rzecz skarżącej spółki zwrot kosztów postępowania sądowego.

Zarząd Województwa Łódzkiego złożył skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając orzeczenie w całości oraz wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji oraz o orzeczenie o kosztach postępowania kasacyjnego, w tym o kosztach zastępstwa procesowego według norm przepianych.

Na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; powoływanej dalej jako: p.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie:

1. przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 3 § 3 p.p.s.a. w zw. z art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) oraz art. 64 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014 – 2020 (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 217 ze zm.; powoływanej dalej jako: ustawa wdrożeniowa) poprzez stwierdzenie, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do wadliwej kontroli działalności administracji publicznej, a w konsekwencji do uwzględnienia skargi, pomimo, że uchwała ZWŁ o rozstrzygnięciu protestu została sporządzona w sposób zgodny z przepisami prawa, a przede wszystkim zawierała odniesienie do zarzutów podniesionych przez stronę skarżącą w proteście;

b) art. 141 § 4 w zw. z art. 153 p.p.s.a. oraz z art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 64 ustawy wdrożeniowej poprzez:

- sporządzenie ogólnikowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób nieodpowiadający ustawowemu wzorcowi poprzez niewyjaśnienie, w jaki sposób w ocenie Sądu doszło do naruszenia zasad przeprowadzania wyboru projektów do dofinansowania określonych w art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w odniesieniu do projektu strony skarżącej, co miało w ocenie Sądu wpływ na wynik sprawy, jak również zawarcie wskazań co do dalszego postępowania, których wykonanie zmierzać ma do zastępowania przez Instytucję Zarządzającą ekspertów powołanych do oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie, podważając w ten sposób celowość korzystania z ocen ekspertów;

- wadliwe ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyrokowania poprzez przyjęcie, że w zaskarżonej uchwale ZWŁ brak jest stanowiska instytucji zarządzającej, podczas gdy już z treści samego rozstrzygnięcia protestu wynika, że w ocenie Instytucji Zarządzającej wniesiony protest nie zasługuje na uwzględnienie, a zatem zaskarżona uchwała stanowi rozstrzygnięcie protestu przez powołaną do tego instytucję;

- wadliwe ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyrokowania, które sprowadzają się do przyjęcia roli ekspertów wyłącznie pomocniczej, niemającej charakteru decydującego w kontekście rozstrzygnięcia protestu dokonywanego przez IŻ RPO WŁ 2014-2020;

- wadliwe ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę wyrokowania, polegające na przyjęciu, że w ocenach ekspertów występują rozbieżności, co powoduje, że ocena instytucji zarządzającej w pewnym jej segmencie również jest rozbieżna, co czyni ją niespójną, a po części wewnętrznie sprzeczną, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że oceny wszystkich ekspertów oceniających wniosek skarżącej spółki są spójne, albowiem potwierdzają, że oceniany wniosek nie spełnia kryterium merytorycznego dostępu "Wykonalność finansowa/ekonomiczna projektu", zaś Instytucja Zarządzająca również potwierdza negatywną ocenę spełniania tego kryterium dokonując rozstrzygnięcia protestu poprzez nieuwzględnienie;

- wadliwe ustalenia faktyczne sprowadzające się do przyjęcia, że zarówno ocena wniosku o dofinansowanie dokonana przez Komisję Oceny Projektów, jak i rozstrzygnięcie wydane przez w wyniku rozpoznania protestu nie zawierają w istocie uzasadnienia, co doprowadziło do naruszenia prawa skarżącej spółki do przejrzystej oceny, bo formułując protest musiała odwoływać się do oceny ekspertów, po części domyślając się racji, które nimi powodowały, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, tj. załączonych kart oceny merytorycznej wniosku oraz zaskarżonej uchwały wynikają jednoznaczne motywy rozstrzygnięcia protestu,

co miało istotny wpływ na wynik sprawy, gdyż doprowadziło do stwierdzenia, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo co nie miało miejsca a sąd winien był skargę oddalić na podstawie art. 61 ust. 8 pkt 2 ustawy wdrożeniowej, a tym samym naruszył także ten przepis.

2. prawa materialnego, tj.:

a) art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych poprzez niewłaściwe zastosowanie, gdyż w zaskarżonym wyroku dokonano oceny zaskarżonej uchwały ZWŁ nr [...] dowolnej, niepełnej, która to nie przystaje do stanu prawnego i zebranego materiału dowodowego;

b) art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej w zw. z art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w związku z art. 9 TWE oraz art. 2 i 157 TFUE poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie w konsekwencji wadliwości oceny projektu skarżącej spółki, która według Sądu została przeprowadzona w sposób uchybiający zasadom przejrzystości, rzetelności i bezstronności, podczas gdy nie można wykazać w jakimkolwiek zakresie by ocena projektu przebiegała z naruszeniem zasad określonych w art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w kontekście ich treści i semantyki;

c) art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej w zw. z art. 57 ustawy wdrożeniowej w związku z art. 49 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w zw. z § 6 ust. 1 i 2 Regulaminu konkursu zamkniętego dla naboru nr RPLD.06.02.01-IZ.00-10-001/16, stanowiącego załącznik do uchwały nr [...] ZWŁ z dnia [...] kwietnia 2016 r. oraz Wytycznymi Ministra Infrastruktury i Rozwoju w zakresie trybu wyboru projektów na lata 2014-2020 (rozdział 9, podrozdział 9.1) poprzez błędną ich wykładnię, która to sprowadza się do przyjęcia, że rozpatrzenie protestu wniesionego przez wnioskodawcę nie może sprowadzać się do lakonicznego powołania się na opinie ekspertów, a uzasadnienie stanowiska organu nie może być w rzeczywistości dosłownym przytoczeniem ocen przedstawionych przez ekspertów, podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisu powinna uwzględniać rolę ekspertów w procedurze ubiegania się o dofinansowanie z uwzględnieniem roli eksperta wyznaczonej przez IZ RPO WŁ 2014-2020, a w szczególności z uwzględnieniem kwestii związania Instytucji Zarządzającej oceną spełnienia kryterium ubiegania się o dofinansowanie, jak również tego że Instytucja Zarządzająca związana jest oceną ekspertów;

d) art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 1 ustawy wdrożeniowej poprzez jego błędną wykładnię w zakresie wymogów co do elementów uzasadnienia informacji o wyniku rozpatrzenia protestu i przyjęcia, że rozpatrzenie protestu wniesionego przez wnioskodawcę nie może sprowadzać się do lakonicznego powołania się na opinie ekspertów, podczas gdy prawidłowa wykładnia ww. przepisu powinna doprowadzić do stwierdzenia, iż wystarczającym jest powołanie się przez instytucję zarządzającą w rozstrzygnięciu protestu na opinie ekspertów w zakresie oceny niespełnienia przez wnioskodawcy kryterium oceny, biorąc pod uwagę rozstrzygający charakter roli eksperta w wyborze projektu do dofinansowania.

Szczegółową argumentację na poparcie zarzutów sformułowanych w petitum skargi kasacyjnej, przedstawiono w jej uzasadnieniu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej nie są uzasadnione i dlatego skarga nie może być uwzględniona.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Dodać należy, że w przypadku oparcia skargi kasacyjnej na naruszeniu prawa procesowego (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.) wnoszący skargę kasacyjną musi mieć na uwadze, że dla ewentualnego uwzględnienia skargi kasacyjnej niezbędne jest wykazanie wpływu naruszenia na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a., rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Ze wskazanych przepisów wynika, że wywołane skargą kasacyjną postępowanie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym podlega zasadzie dyspozycyjności i nie polega na ponownym rozpoznaniu sprawy w jej całokształcie, lecz ogranicza się do rozpatrzenia poszczególnych zarzutów przedstawionych w skardze kasacyjnej w ramach wskazanych podstaw kasacyjnych. Istotą tego postępowania jest bowiem weryfikacja zgodności z prawem orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego oraz postępowania, które doprowadziło do jego wydania.

Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez sąd I instancji wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa. Sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty oparte zostały na obu podstawach kasacyjnych wymienionych w art. 174 p.p.s.a. W tej sytuacji, co do zasady, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje w pierwszej kolejności zarzuty naruszenia przepisów postępowania, ponieważ ich uwzględnienie mogłoby uczynić przedwczesnym albo bezprzedmiotowym odniesienie się do zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można zatem przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. wyroki NSA z 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz wyrok z 26 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1842/08, LEX nr 596025).

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 3 § 3 p.p.s.a, który kasator połączył z zarzutem naruszenia art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) oraz art. 64 ustawy wdrożeniowej należy zwrócić uwagę, iż przepis art. 3 § 3 p.p.s.a. przewiduje, iż sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Przepis ten ma więc tylko charakter ustrojowy. W przedmiotowej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał kontroli oraz zastosował środek określony w ustawie szczególnej - art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej. Przepis ten mógłby być zatem naruszony jedynie w sytuacji, w której sąd administracyjny nie rozpoznałby w ogóle skargi lub dokonał jej oceny według innych kryteriów niż kryterium legalności określone w art. 3 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 61 ust. 8 pkt 1 ustawy wdrożeniowej. Ze sformułowanych zarzutów nie wynika, aby tego rodzaju uchybienia kasator podnosił. Dlatego nieuzasadnione było powoływanie się na ten przepis. Przepis art. 3 § 3 p.p.s.a. nie stanowi bowiem podstawy dla czynienia zaskarżonemu orzeczeniu zarzutu błędnego rozstrzygnięcia, gdyż celowi temu służą inne przepisy.

W ocenie NSA, nietrafny jest także zarzut naruszenia art. art. 141 § 4 w zw. z art. 153 p.p.s.a. oraz z art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) w związku z art. 64 ustawy wdrożeniowej poprzez sporządzenie ogólnikowego uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz wadliwe ustalenia faktyczne. W tym kontekście należy wskazać, iż w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić przedmiot skutecznego zarzutu kasacyjnego z art. 141 § 4 p.p.s.a. w sytuacji, gdy sporządzone jest ono w taki sposób, że niemożliwa jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Funkcja uzasadnienia wyroku wyraża się i w tym, że jego adresatem, oprócz stron, jest także Naczelny Sąd Administracyjny. Tworzy to więc po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, jego kontroli (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2012 r. sygn. akt II OSK 1485/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Treść uzasadnienia powinna umożliwić zarówno stronom postępowania, jak i - w razie kontroli instancyjnej - Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu, prześledzenie toku rozumowania sądu i poznanie racji, które stały za rozstrzygnięciem o zgodności bądź niezgodności z prawem zaskarżonego aktu. Tworzy to po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, że w razie wniesienia skargi kasacyjnej nie powinno budzić wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż zaskarżony wyrok został wydany po gruntownej analizie akt sprawy i że wszystkie wątpliwości występujące na etapie postępowania administracyjnego zostały wyjaśnione (por. wyrok NSA z dnia 25 stycznia 2013 r. sygn. akt II OSK 1751/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Uzasadnienie zaskarżonego wyroku Sąd I instancji realizuje powyższe wymagania. Wynika z niego, jaki stan faktyczny został w tej sprawie przyjęty przez Sąd, dokonano też jego oceny, jak również zawarto rozważania dotyczące wykładni i zastosowania art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej. To, że strona skarżąca nie zgadza się z dokonaną przez Sąd oceną prawną, nie oznacza, że został naruszony przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. i nie uprawnia do czynienia takiego zarzutu. Za pomocą tego zarzutu nie można bowiem zwalczać zaaprobowanej przez Sąd podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, czy też stanowiska co do wykładni lub zastosowania prawa materialnego (wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 27 lipca 2012 r., sygn. akt I FSK 1467/11 oraz z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt II FSK 358/12, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl), a taką próbę podejmuje strona skarżąca kasacyjnie, polemizując ze stwierdzeniami zawartymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nie mają usprawiedliwionych podstaw także zarzuty naruszenia prawa materialnego.

W szczególności nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 1 Prawa o ustroju sądów administracyjnych. Przepis art. 1 p.u.s.a. ma charakter ustrojowy, który mógłby sąd naruszyć odmawiając rozpoznania skargi, mimo prawidłowości jej wniesienia, albo rozpoznając prawidłowo wniesioną skargę zastosował przy jej kontroli inne kryterium niż kryterium zgodności z prawem. Skarga kasacyjna nawet nie twierdzi, aby zaistniała tego typu sytuacja. Okoliczność, iż skarżący organ nie zgadza się ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji nie uzasadnia zarzutu naruszenia powyższego przepisu.

Nie zasadne są również zarzuty zawarte w punkcie 2 podpunkt b, c i d petitum skargi kasacyjnej. Zarzuty te wiążą naruszenie art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej z art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w zw. z art. 9 TWE oraz art. 2 i 157 TFUE oraz z art. 58 ust. 1 pkt 1 ustawy wdrożeniowej i art. 57 wdrożeniowej w związku z art. 49 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w związku z § 6 ust. 1 i 2 Regulaminu konkursu zamkniętego dla naboru nr RPLD.06.02.01-IZ.00-10-001/16.

W tym kontekście należy zauważyć, iż zgodnie z przepisem art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy wdrożeniowej, w wyniku rozpatrzenia skargi sąd może uwzględnić skargę stwierdzając, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik oceny, przekazując jednocześnie sprawę do ponownego rozpatrzenia przez właściwą instytucję, o której mowa w art. 39 ust. 1. Ocena projektu jest przeprowadzona w sposób naruszający prawo w stopniu mającym istotny wpływ na wynik oceny, kiedy naruszono system realizacji programu operacyjnego zawierający warunki i procedury obowiązujące instytucje uczestniczące w realizacji programów operacyjnych, obejmujące w szczególności zarządzanie, monitorowanie, sprawozdawczość, kontrolę i ewaluację oraz sposób koordynacji działań podejmowanych przez instytucje. Podstawę systemu realizacji programu operacyjnego mogą stanowić w szczególności przepisy prawa powszechnie obowiązującego, wytyczne horyzontalne oraz wytyczne, o których mowa w art. 7, szczegółowy opis osi priorytetowych programu operacyjnego, opis systemu zarządzania i kontroli oraz instrukcje wykonawcze zawierające procedury działania właściwych instytucji (art. 6 ustawy wdrożeniowej). Ocena projektu jest przeprowadzona w sposób naruszający prawo w stopniu mającym istotny wpływ na wynik oceny, kiedy naruszono ogłoszone w trybie art. 40 ust. 2 ustawy wdrożeniowej informacje o konkursie, regulamin konkursu, w tym kryteria wyboru projektów wraz z podaniem ich znaczenia (art. 41 ust. 2 ustawy wdrożeniowej), jak również zasady normatywne określone w art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej: "Właściwa instytucja przeprowadza wybór projektów do dofinansowania w sposób przejrzysty, rzetelny i bezstronny oraz zapewnia wnioskodawcom równy dostęp do informacji o warunkach i sposobie wyboru projektów do dofinansowania". Regulacja ta jest przepisem postępowania (a nie prawa materialnego jak wywodzi kasator), tj. zespołem norm prawnych regulujących uprawnienia i obowiązki uczestników postępowania w sprawie dofinansowania projektu, zapewniającą przede wszystkim obronę interesów prawnych beneficjenta.

Kiedy sąd stwierdzi, że ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik oceny, przekazuje jednocześnie sprawę do ponownego rozpatrzenia przez właściwą instytucję, o której mowa w art. 39 ust. 1. Zgodnie z tym przepisem, w trybie konkursowym wniosek o dofinansowanie projektu jest składany w ramach konkursu organizowanego i przeprowadzanego przez właściwą instytucję.

W zarzucanym przez autora skargi kasacyjnej art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej zawarto zasady ogólne dotyczące wszystkich trybów wyłaniania projektów do dofinansowania, to jest przejrzystość, rzetelność, bezstronność wyboru projektów oraz równość wnioskodawców w dostępie do informacji o zasadach i sposobie wyboru projektów do dofinansowania. Zasady te mają charakter normatywny. Wymienione w tym przepisie zasady znajdują umocowanie w zasadzie równego dostępu do pomocy, wywodzącej się z kolei z traktatowej zasady równości (art. 9 TWE oraz art. 2 i 157 ust. 4 TFUE). Zasada równego dostępu do pomocy nakłada na instytucje odpowiedzialne za realizację zadań polityki rozwoju obowiązek równego traktowania wszystkich beneficjentów pomocy oraz formułuje zakaz jakiegokolwiek faworyzowania lub dyskryminowania niektórych z nich. Naruszenie którejkolwiek z zasad wymienionych w art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej stanowi naruszenie zasady równego dostępu do pomocy. Zasada przejrzystości reguł oceny projektów ma charakter instrumentalny w stosunku do zasady równości, formułując wobec instytucji zarządzającej nakaz jasnego, precyzyjnego i dostępnego dla wszystkich wnioskodawców (beneficjentów) określenia kryteriów kwalifikowania projektów. Przejrzystość realizuje się przede wszystkim w obowiązku powszechnie dostępnej i pełnej informacji o trybie i warunkach wyboru projektów. Rzetelność związana jest z ustanowieniem jasnych i zrozumiałych dla wnioskodawców kryteriów wyboru projektów, zgodności postępowania właściwej instytucji z ustanowionymi w danym trybie regułami oraz wszechstronnym uzasadnieniem wyboru (por. wyrok NSA z dnia 3 lutego 2017 r., sygn. akt II GSK 1/17).. Zasada bezstronności ustanawia zakaz wprowadzania preferencji dla określonych grup czy rodzajów wnioskodawców lub projektów (J. Jaśkiewicz "Komentarz do art. 37 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowania w perspektywie finansowej 2014 - 2020").

Wynikające z uzasadnienia zaskarżonego wyroku podejście Sądu I instancji do interpretacji oraz zastosowania w rozpatrywanej sprawie przepisu art. 37 ust. 1 oraz art. 58 ust. 1 pkt 1 i art. 57 ustawy wdrożeniowej w związku z art. 49 ust. 1 ustawy wdrożeniowej nie daje podstaw aby twierdzić, że jest ono nieprawidłowe.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że skoro art. 57 ustawy wdrożeniowej stanowi, że protest rozpatruje właściwa instytucja, o której mowa w art. 55, weryfikując prawidłowość oceny projektu w zakresie kryteriów i zarzutów, o których mowa w art. 54 ust. 2 pkt 4 i 5, w terminie nie dłuższym niż 30 dni, licząc od dnia jego otrzymania to trafnie zauważono w zaskarżonym wyroku WSA, że podmiotem uprawnionym i zobowiązanym do rozpatrzenia protestu jest instytucja zarządzająca, a nie eksperci. Nie ma racji kasator wskazując, że rozpatrzenie protestu wniesionego może sprowadzać się do lakonicznego powołania się na opinie ekspertów, a uzasadnienie stanowiska organu, o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 1 ustawy wdrożeniowej, może w rzeczywistości być dosłownym przytoczeniem ocen przedstawionych przez ekspertów.

Zasadne jest zatem stanowisko Sądu I instancji w zakresie naruszenia wskazanych wyżej przepisów, zwłaszcza, że zaskarżona uchwała nie zawiera w istocie stanowiska organu, co do podnoszonych w proteście zarzutów strony oraz rozbieżności w zacytowanych ocenach ekspertów i ogranicza się jedynie do stwierdzenia, iż: "Mając na uwadze uzasadnienia przedstawione przez ekspertów dokonujących ponownej oceny oprotestowanego kryterium oraz w związku z zapisami art. 58 ust. 1 pkt 2) ustawy wdrożeniowej Instytucja Zarządzająca podtrzymuje stanowisko Komisji Oceny Projektów, iż projekt o nr [...] pn. "[...]" otrzymał wynik negatywny z uwagi na niespełnienie kryterium merytorycznego dostępu: Wykonalność finansowa/ekonomiczna projektu".

W takiej sytuacji prawidłowo WSA uznał zatem opisaną wyżej praktykę instytucji zarządzającej za naruszenie art. 37 ust. 1 i art. 57 ustawy wdrożeniowej. W związku z powyższym trudno byłoby dopatrzeć się błędu w stanowisku Sądu I instancji, uwzględniającym skargę.

W tym stanie sprawy skarga kasacyjna, jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, podlega oddaleniu w oparciu o przepis art. 184 p.p.s.a.