Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Jaśkowska Sędziowie Sędzia NSA Paweł Miładowski ( spr. ) Sędzia del. NSA Wiesław Morys Protokolant Kamil Buliński po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 2059/08 w sprawie ze skargi A. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od A. G. na rzecz Komendanta Głównego Policji 220 (dwieście dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 2059/08, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A.G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r., nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] maja 2008 r., a także stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, ze. zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. G., od decyzji Komendanta Stołecznego Policji w Warszawie z dnia [...] maja 2008 r. cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich, utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.

Powyższą decyzją Komendant Stołeczny Policji kolejny raz cofnął stronie pozwolenie na broń palną myśliwską na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, z uwagi na powziętą wobec niego obawę, że może on użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Decyzję tę organ podjął po uzyskaniu aktualnych opinii o stronie z kół łowieckich, których jest członkiem (w tym w postaci zeznań M. P., J. K. i T. G., o co wnosił pełnomocnik, a co nie zostało uwzględnione w toku pierwszego postępowania) oraz z jego miejsca zamieszkania, a także ustaleniu, iż figuruje on w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba skazana za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Hrubieszowie z dnia 20 kwietnia 2005 r., sygn. akt IV K-8/05. Ustalono również, że prawidłowo przechowuje on broń.

W uzasadnieniu decyzji Komendant Stołeczny Policji wskazał, że popełnienie przez skarżącego przestępstwa polegającego na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości w ruchu drogowym, a także usiłowanie wyłudzenia przez niego wtórnika prawa jazdy, które zostało mu zatrzymane przez Policję, mogą decydować o negatywnej ocenie jego postawy w kontekście dalszego dysponowania bronią. Organ I instancji uznał, iż te właśnie okoliczności przemawiają za cofnięciem stronie pozwolenia na broń myśliwską, mimo iż uzyskane o nim opinie przedstawiają go jako osobę godną zaufania, odpowiedzialną i dbającą w szczególności o zachowanie zasad bezpieczeństwa podczas używania broni.

Komendant Główny Policji po rozpatrzeniu odwołania, stwierdził, iż zaskarżona decyzja organu I instancji jest zasadna.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ podkreślił, że znajdując się w stanie nietrzeźwości skarżący niewątpliwie stwarzał zagrożenie nie tyle dla ogólnie pojętego bezpieczeństwa w komunikacji, co de facto dla życia i zdrowia swojego oraz innych uczestników ruchu drogowego, a także ich mienia, bowiem z łatwością mógł spowodować kolizję bądź wypadek. W ocenie organu odwoławczego takie zachowanie - wymaga podkreślenia, że jest to przestępstwo umyślne, zatem jego sprawca przynajmniej godzi się na ewentualne jego następstwa, w tym nierzadko, w postaci śmierci lub kalectwa ludzi - ocenić można tylko krytycznie i bardzo surowo.

Zdaniem organu odwoławczego, taką ocenę w kontekście dyspozycji art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji dodatkowo uzasadnia fakt niepogodzenia się strony z konsekwencjami prawnymi, jakie wynikły dla niej z powodu ujawnienia powyższego przestępstwa i związanego z tym zatrzymania jej przez Policję prawa jazdy. Z materiału dowodowego wynika bowiem bezsprzecznie, że kilkanaście dni po tym zdarzeniu skarżący usiłował wyłudzić z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w Mińsku Mazowieckim wtórnik tego prawa jazdy, składając fałszywe oświadczenie co do jego utraty (wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 6 kwietnia 2005 r. sygn. akt II K-471/04); wprawdzie wyrokiem tym Sąd umorzył warunkowo postępowanie karne w tej sprawie na okres próby wynoszący 2 lata, w związku z czym - w świetle art. 68 § 4 kodeksu karnego - orzeczenie to aktualnie należy uznać za niebyłe, to jednak okoliczność tę organ odwoławczy przywołał na podstawie art. 75 k.p.a., bowiem umorzenie postępowania czy też upływ czasu od chwili naruszenia norm prawa nie wykluczają negatywnej oceny posiadacza pozwolenia na broń (zob. cyt. już wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2008 r.).

Okoliczności popełnionego przez stronę przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. (zwłaszcza bardzo wysoki poziom alkoholu w organizmie), jego ciężar gatunkowy, nagminność, umyślność, a także stworzenie w ten sposób pośrednio zagrożenia dla najwyższych dóbr człowieka, jakimi są życie i zdrowie, jak również jej zachowanie bezpośrednio po popełnieniu tego przestępstwa (próba wyłudzenia wtórnika prawa jazdy) pozwalają - pomimo pozytywnych opinii o skarżącym - powziąć wobec niej obawę, o której mowa w przepisie art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji

Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik strony zarzucając jej:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania w tej sprawie, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający na niezasadnym przyjęciu, że skarżący nie daje rękojmi prawidłowego obchodzenia się z bronią palną myśliwską i tym samym jego przypadek uzasadnia cofnięcie mu pozwolenia na tę broń pomimo, że "uzyskane o nim opinie przedstawiają go jako osobę godną zaufania, odpowiedzialną i dbającą w szczególności o zachowanie zasad bezpieczeństwa podczas używania broni".

2. sprzeczność istotnych ustaleń Policji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w zakresie "zupełnie niezasadnego uznania i to na dodatek czysto formalnego i teoretycznego, oderwanego od realiów tej sprawy, że sam fakt incydentalnego zdarzenia w życiu skarżącego jakim było orzeczenie Sądu w Hrubieszowie o prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości ma jakikolwiek związek przyczynowy z łamaniem zasad czy też podejrzeniem złamania takich zasad w przyszłości w zakresie przestrzegania przepisów wynikających z ustawy o broni i amunicji w szczególności zaś w zakresie przestrzegania zasad używania broni, chroniących bezpieczeństwo i porządek publiczny (art. 15 ust. 1 pkt.6 ustawy o broni i amunicji)";

3. obrazę przepisów prawa, co miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia i polegało w szczególności na obrazie: art. 7, 77, 80, 86 k.p.a., art. 106 k.k. a także art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 18 ust. 1 pkt. 2 ustawy o broni i amunicji.

Na tej podstawie skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o orzeczenie co do meritum sprawy poprzez stwierdzenie braku podstaw do cofnięcia pozwolenia na broń w oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie.

Wskazanym na wstępie wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymana nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] maja 2008 r., a także stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji uznał, że organy Policji orzekające w sprawie były związane powołanym wyrokiem sądu karnego w postępowaniu administracyjnym w zakresie ustalania prawnych i faktycznych przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń palną.

Sąd podkreślił, że organy Policji jako podstawę swoich orzeczeń, przyjęły przede wszystkim fakt popełnienia przez skarżącego przestępstwa z art. 178a k.k., tzn. prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Podkreślając z naciskiem znaczną szkodliwość społeczną i zagrożenie jakie sprawił czyn skarżącego nie wspomniały o okolicznościach, które przedstawił pełnomocnik skarżącego, a które dopuszczają inną ocenę okoliczności faktycznych czynu skarżącego.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślono, że w treści zaskarżonej decyzji nie wspomniano, że skarżący zrozumiał swój błąd i wycofał wniosek o wydanie wtórnika prawa jazdy przed jego rozpatrzeniem, w związku z czym postępowanie administracyjne w tej sprawie zostało umorzone. Zdaniem sądu być może nie jest więc do końca uprawnione twierdzenie organu odwoławczego, że strona "nie godząc się z utratą prawa jazdy, usiłowała w sposób niezgodny z prawem uzyskać jego wtórnik."

Ponadto Sąd pierwszej instancji uznał, że organ odwoławczy w sposób rutynowy uznał, iż dobre opinie środowiska łowieckiego, w tym Prezesów dwóch kół łowieckich (m.in. byłego sędziego Sądu Okręgowego w Zamościu w stanie spoczynku) o stronie nie w pełni zasługują na wiarę i w istocie opinie te - oparte na wieloletniej znajomości skarżącego - zdezawuował.

Sąd pierwszej instancji podkreślił przy tym, że cofnięcie pozwolenia na broń nie jest karą dodatkową związaną z popełnieniem określonego przestępstwa, lecz ma charakter sankcji administracyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił przy tym, że w przypadku cofnięcia pozwolenia na broń w związku ze skazaniem za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. organ administracji jest związany wyrokiem sądu karnego, nie bada winy strony, ale ma jednak obowiązek ustalić, czy należy ona do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. W tym zaś zakresie, mającym - wobec faktu jednokrotnego naruszenia prawa - charakter prognozy, opinie osób trzecich o stronie, znających stronę od kilkudziesięciu lat, mają istotne znaczenie.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd podniósł również, że w sprawie nie wyjaśniono, przy pomocy dopuszczalnych środków dowodowych (np. wywiadu środowiskowego), czy skarżący ma skłonność do spożywania alkoholu, i czy z tego powodu był już karany, czy też zdarzenie, które było podstawą jego ukarania miało charakter jednostkowy, incydentalny. W konsekwencji poza zakresem postępowania pozostawiono ustalenia dotyczące okoliczności czynu i cech osobowych skazanego. W ten sposób organy naruszyły obowiązek wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i rozważenia jej istotnych okoliczności przez niewyjaśnienie, czy skarżący nadużywa alkoholu lub czy posiada inne cechy wskazujące, że zalicza się do kategorii osób z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Nadto organy orzekające w sprawie nie podjęły nawet próby wykazania związku przyczynowego między cechami osobowymi posiadacza broni a uprawdopodobnieniem uzasadnionej obawy, że może on użyć tej broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W konsekwencji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że wydane w sprawie decyzje są obciążone zarówno wadami procesowymi, a w szczególności naruszeniem art. 7, 8, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. w stopniu, który miał istotny wpływ na wynika sprawy, jak i niewłaściwą wykładnią art. 18 ust. 1 pkt w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni amunicji w stopniu mającym wpływ na wynika sprawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Komendant Główny Policji zaskarżając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości i zarzucając mu:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., a także wobec prowadzenia przeciwko temu sprawcy postępowania karnego o czyn z art. 233 § 6 w zw. z § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., nie zachodzi uzasadniona obawa, że może on użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, gdy tymczasem wymienione czyny wskazują na zaistnienie takiej obawy;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, polegające na przyjęciu, że organy Policji nie rozważyły wszystkich istotnych okoliczności zgodnie z wymogami art. 7 i 77 § 1 k.p.a. i nie dokonały wszechstronnej oceny materiału dowodowego.

W konkluzji skargi kasacyjnej Komendant Główny Policji wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz zasądzenie stosownych kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według obowiązujących w tym zakresie norm.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zawiera uzasadnione zarzuty.

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał kontroli zaskarżonego wyroku w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna złożona w niniejszej sprawie opiera się na obu podstawach określonych w art. 174 pkt 1 i pkt 2 p.p.s.a. Tym samym, wobec wystąpienia obu podstaw z art. 174 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny zobligowany jest do odniesienia się w pierwszej kolejności do zarzutów natury procesowej, poprzez które autor skargi kasacyjnej stara się zakwestionować ustalenia faktyczne przyjęte przez Sąd pierwszej instancji za podstawę zaskarżonego wyroku.

Zasadnym okazał się zarzut naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., polegającego na przyjęciu, że organy Policji nie rozważyły wszystkich istotnych okoliczności zgodnie z wymogami art. 7 i 77 § 1 k.p.a. i nie dokonały wszechstronnej oceny materiału dowodowego.

Wbrew twierdzeniom Sądu pierwszej instancji, organy Policji, oparły się na prawidłowo zgromadzonym materiale dowodowym i dokonały jego wszechstronnej oceny, nie naruszając art. 7 k.p.a. i art. 77 k.p.a. zaś uzasadnienie decyzji zawiera elementy wymienione w art. 107 § 3 k.p.a. Organy zasadnie oparły rozstrzygnięcie przede wszystkim na ustaleniu, że skarżący figuruje w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba skazana za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., przeprowadzając jednocześnie postępowanie dowodowe w zakresie uzyskania opinii o stronie z kół łowieckich, których jest członkiem oraz z miejsca jego zamieszkania, a także ustaliły sposób przechowywania broni.

Wskazać w tym miejscu należy, że objęte zarzutem skargi kasacyjnej naruszenie prawa procesowego tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a w zw. z art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. jest w istocie konsekwencją błędnej w części wykładni prawa materialnego dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji właściwy organ cofa pozwolenie na broń, jeżeli osoba, której takie pozwolenie wydano należy do osób, o których mowa w art. 15 ust. 1 pkt 2- 6 cyt. ustawy. Konstrukcja art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji, jako przykład tzw. związania administracyjnego, nakłada na organ Policji obligatoryjny obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń w stosunku do osób wymienionych w katalogu art. 15 ust. 1 pkt 2- 6 powyższej ustawy.

Analiza treści powyższej normy, była przedmiotem uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie sygn. akt II OPS 4/09 (opubl. ONSAiWSA 2010/1/5). Stanowisko wyrażone we wskazanej wyżej uchwale skład orzekający w niniejszej sprawie podziela. Odwołując się do zaprezentowanych w tej uchwale wywodów stwierdzić należy, iż użycie słów "w szczególności", poprzedzające wymienienie osób, które zostały skazane za popełnienie przestępstw przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu oznacza, że co do tych osób ustawodawca sam rozstrzygnął, iż co do nich istnieje obawa sprzecznego z prawem użycia broni. Organ nie musi, więc wobec tych osób przeprowadzać oceny, czy obawa rzeczywiście istnieje, gdyż oceny tej dokonał już ustawodawca w sposób wiążący. Pozwolenia na broń nie wydaje się, zatem osobom wymienionym po słowach "w szczególności", ale także innym osobom, które nie były wprawdzie skazane za wymienione przestępstwa, ale co do których, organ ustali okoliczności wskazujące na istnienie uzasadnionej obawy, że użyją broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Nie sposób nie przyjąć, iż takie zagrożenie stanowi skazanie za popełnione umyślnie przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji polegające na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości, jeśli przy tym uwzględni się wysoki stan tej nietrzeźwości (2 ‰ alkoholu we krwi), przez co stworzono zagrożenie nie tylko dla sprawcy takiego czynu, ale i dla innych uczestników ruchu drogowego. Pozytywne oceny o skarżącym, na które wskazano w zaskarżonym wyroku oraz dotychczasowy sposób używania broni, mają oczywiście znaczenie dla sprawy, jednakże nie są one w stanie przesłonić faktu, że popełnienie przestępstwa umyślnego pod wpływem alkoholu przy ocenie każdego zachowania mają wpływ na jego negatywną ocenę. W pełni uzasadnione jest, więc rozumowanie, że skoro posiadacz pozwolenia na broń będąc w stanie nietrzeźwym prowadził pojazd po drodze publicznej, to stanowi to o jego nieodpowiedzialnym zachowaniu, będącym naruszeniem porządku prawnego w sposób szczególny, co podważa tym samym domniemanie, iż osoba ta będzie użytkowała broń w sposób zgodny z interesem porządku publicznego. Podkreślić trzeba, iż o ziszczeniu się przesłanek wskazanych w art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji decyduje nie sama okoliczność popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, ale fakt, że przestępstwo to popełniono w warunkach nietrzeźwości. (por. wyrok NSA z dnia 7 maja 2010 r., sygn. akt II OSK 783/09, wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2010 r., sygn. akt II OSK 2024/09).

Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął tymczasem, że przymioty osobiste skarżącego pozwalają przyjąć, iż pomimo popełnienia przez niego przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji w stanie nietrzeźwości nie zachodzi obawa użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, uzasadniająca cofnięcie skarżącemu pozwolenia na broń palną myśliwską.

Taka wykładnia przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji narusza prawo materialne i skutkuje uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Sąd ten popełnionemu przez skarżącego przestępstwu przeciwstawił bowiem sylwetkę skarżącego, opierając się w tej kwestii jedynie na opiniach środowiskowych. Nie wziął natomiast pod uwagę okoliczności popełnionego przestępstwa zwłaszcza stanu nietrzeźwości (2 ‰ alkoholu we krwi), a także faktu, że toczyło się przeciwko niemu postępowanie karne o usiłowanie wyłudzenia podstępnie poświadczenia nieprawdy w postaci wtórnika prawa jazdy, którego to celu skarżący nie osiągnął z uwagi na uzyskanie przez Starostwo Powiatowe w Mińsku Mazowieckim postanowienia o zatrzymaniu ww. prawa jazdy przez Prokuraturę Rejonową w Hrubieszowie (k.210-211 akt administracyjnych). Postępowanie w tym przedmiocie wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2005 r. zostało warunkowo umorzone na okres próby 2 lat. Niespornym jest także, że okres próby już upłynął, a postępowanie karne nie zostało podjęte.

Wskazać w tym miejscu należy, że w przypadku warunkowego umorzenia postępowania karnego, po upływie 6 miesięcy od zakończenia okresu próby postępowanie karne nie może być podjęte. Powoduje to więc skutek zbliżony do tego jaki wywołuje zatarcie skazania, jednak zatarciem skazania nie jest.

Jak wielokrotnie podkreślano się w orzecznictwie zarówno sądów karnych jak i sądów administracyjnych, skazanie za przestępstwo które z mocy ustawy uważa się za niebyłe (analogicznie dotyczy to sytuacji upływu okresu próby oraz 6 miesięcy od jego zakończenia i nie podjęcia w tym terminie postępowania warunkowo umorzonego) nie stoi na przeszkodzie dokonaniu pełnej i obiektywnej oceny właściwości i warunków osobistych sprawcy. (por. uchwała SA z dnia 27 listopada 1984 r., sygn. akt III AZP 6/84, OSNC 8/1985, poz. 105, wyrok SN z dnia 23 grudnia 1976 r., sygn. akt IV KRN 69/75, OSP 1978, z. 2, poz. 31, wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 lipca 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 669/08, LEX nr 491336,) Podkreśla się, że zatarcie skazania nie stanowi przeszkody do dokonywania ustaleń w trybie art. 75 k.p.a., że osoba posiadająca pozwolenie na broń popełniła czyn, który sam w sobie lub w powiązaniu z innymi okolicznościami rodzi obawę, że osoba ta użyje broni w celu sprzecznym z interesem porządku publicznego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 lipca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 820/07).

Rozpoznając ponownie sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny winien więc dokonać ponownej analizy wniesionej do Sądu skargi, z uwzględnieniem wskazań przedstawionych powyżej.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi.