Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Ewa Frąckiewicz Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant Monika Staniszewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni palnej myśliwskiej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Policji z dnia [...] maja 2008 r.; 2. stwierdza, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu;

Decyzją Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.), po rozpatrzeniu odwołania A. G. (dalej: strony, skarżącego), reprezentowanego przez pełnomocnika, od decyzji Komendanta Policji w W. z dnia [...] maja 2008 r. cofającej pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich, utrzymano w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu przypomniano, że powyższą decyzją Komendant Policji kolejny raz cofnął stronie pozwolenie na broń palną myśliwską na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, z uwagi na powziętą wobec niego obawę, że może on użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Nastąpiło to w wyniku ponownego postępowania w związku z uchyleniem decyzji tego organu z dnia [...] stycznia 2006 r. przez Komendanta Głównego Policji decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. Decyzję tę organ odwoławczy wydał wskutek uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny (WSA) w Warszawie wyrokiem z dnia 26 czerwca 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 2252/06, pierwotnej decyzji tego organu z dnia [...] marca 2006 r., utrzymującej w mocy wskazaną decyzję organu I instancji z dnia [...] stycznia 2006 r. Sąd uznał bowiem, że postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone z naruszeniem przepisów je regulujących w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nową decyzję organ I instancji podjął po uwzględnieniu wskazówek - w zakresie przeprowadzenia postępowania dowodowego - WSA oraz organu odwoławczego, zawartych w przywołanym wyroku Sądu oraz decyzji Komendanta Głównego Policji z dnia [,,,] listopada 2007 r. Organ I instancji uzyskał zatem aktualne opinie o stronie z kół łowieckich, których jest członkiem (w tym w postaci zeznań M. P., J.K. i T. G., o co wnosił pełnomocnik, a co nie zostało uwzględnione w toku pierwszego postępowania) oraz z jego miejsca zamieszkania, a także ustalił, iż figuruje on w Krajowym Rejestrze Karnym jako osoba skazana za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w H. z dnia [...] kwietnia 2005 r., sygn. akt [...]. Ustalono również, że prawidłowo przechowuje on broń.

W uzasadnieniu tej nowej decyzji Komendant Policji wskazał, iż przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy nie zawiera zamkniętego katalogu okoliczności uzasadniających cofnięcie pozwolenia na broń, a więc popełnienie przez skarżącego przestępstwa polegającego na prowadzeniu samochodu w stanie nietrzeźwości w ruchu drogowym, a także usiłowanie wyłudzenia przez niego wtórnika prawa jazdy, które zostało mu zatrzymane przez Policję, mogą decydować o negatywnej ocenie jego postawy w kontekście dalszego dysponowania bronią. Organ I instancji uznał, iż te właśnie okoliczności przemawiają za cofnięciem stronie pozwolenia na broń myśliwską, mimo iż uzyskane o nim opinie przedstawiają go jako osobę godną zaufania, odpowiedzią i dbającą w szczególności o zachowanie zasad bezpieczeństwa podczas używania broni.

Od tej decyzji pełnomocnik strony wniósł odwołanie do Komendanta Głównego Policji, zarzucając organowi I instancji niezasadne - wbrew licznie zgromadzonym dowodom - powzięcie wobec niej obawy, że może ona użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, a tym samy błędne zastosowanie przepisu art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Pełnomocnik podniósł, iż nie można się zgodzić ze stanowiskiem organ I instancji, ponieważ strona nie popełniła przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu, a nadto obawie tej przeczą liczne charakterystyki strony dokonane przez znających go od lat myśliwych. Jego zdaniem, organ I instancji do tych dowodów nie przyłożył - wbrew zaleceniom WSA w Warszawie - wystarczającej wagi i dokonał nieracjonalnej oceny zebranego materiału dowodowego. Dlatego też pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i zachowanie jego mocodawcy pozwolenia na broń.

Organ odwoławczy, po przeprowadzeniu postępowania i ponownym rozpatrzeniu sprawy, uwzględniając cały zgromadzony materiał dowodowy, w tym przywołany wyżej wyrok WSA z dnia 26 czerwca 2007 r. stwierdził, iż zaskarżona decyzja organu I instancji jest zasadna.

Okolicznością decydującą o cofnięciu pozwolenia na broń jest - w myśl art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji - wystąpienie obawy, o której mowa w tym drugim przepisie, a jego końcowa część stanowi jedynie wytyczną interpretacyjną wskazującą, w jakich w szczególności sytuacjach przedmiotowa obawa zachodzi. Katalog wskazanych w omawianym przepisie prawa materialnego okoliczności i w tym przestępstw uzasadniających tę obawę nie jest więc zamknięty, jak podniósł WSA w wyroku z dnia 26 czerwca 2007 r., co oznacza, że ustawodawca przyznał organom właściwym w sprawach pozwoleń na broń prawo do rozszerzenia kręgu przesłanek wzbudzających uzasadnioną obawę także o skazanie lub podejrzenie czy też oskarżenie o popełnienie innych rodzajów przestępstw, nie zastrzegając jednocześnie, podobnie jak w stosunku do wskazanych przez siebie (przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu), iż nie może to dotyczyć czynów także bezprawnych popełnionych jeden raz, jak również, że winny one mieć jakikolwiek związek z użyciem broni. Co więcej, w orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowało się stanowisko, zgodnie z którym obawę, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy mogą uzasadniać także inne okoliczności, niż tylko skazanie czy też oskarżenie o popełnieni przestępstwa (zob. np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23.11.2006r. sygn. akt VI SA/Wa 1793/06, nie publ., z dnia 05.03.2008r. sygn. akt VI SA/Wa 4/08, nie publ.) Ustawodawca cedując zatem na organy Policji kompetencje we wskazanym zakresie uznał, iż więc, że nałożony na nie ustawowo obowiązek ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego winien być przez nie realizowany także poprzez odpowiednią politykę w sprawie dostępu do broni palnej (wydawanie i cofanie pozwoleń na broń palną), kształtowaną poprzez pryzmat interesu życia społecznego. Nadając bowiem art. 15 ust. 1 pkt 6 oraz 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji charakter obligatoryjny, odrzucił możliwość uwzględniania interesu osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń lub je posiadającej także w tych przypadkach, gdy to organy właściwe w tych sprawach - uwzględniając swoją wiedzę i doświadczenie zawodowe oraz korzystając z ustawowej kompetencji - przyjęły za podstawę rozstrzygnięcia sprawy okoliczność spoza przesłanek bezpośrednio wskazanych w art. 15 ust. 1 pkt 6.

Co również istotne, organy te nie zostały zobowiązane przepisami ustawy o broni i amunicji do udowodnienia, iż faktycznie posiadacz pozwolenia na broń (lub osoba chcąca je uzyskać) posłużył się lub użyje broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wystarczające jest bowiem samo domniemanie takiego zachowania (zob. np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 871/05, LEX nr 206533), którego podstawą może być fakt skazania lub podejrzenia (oskarżenia) o popełnienie przestępstwa istotnego ze względu na jego rodzaj i wagę dla sfery stosunków społecznych, a zatem wykluczającego możliwość posiadania broni nawet w przypadku, gdy jest ono jednorazowe, a inne zebrane w postępowaniu dowody korzystnie o takiej osobie świadczą.

Kierując się tymi wskazaniami, organy Policji przyjęły więc, iż do przesłanek nie pozwalających przyznać prawa do broni, a poprzez dyspozycję art. 18 ust. 1 pkt 2 - nakazujących je cofnąć, należy zaliczyć m. in. przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, zwłaszcza te, których jednym ze znamion jest stan nietrzeźwości sprawcy (art. 178a k.k.). Organy Policji ustalając tę okoliczność jako spełniającą dyspozycję art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy wzięły pod uwagę wysoki stopień szkodliwości tego przestępstwa (stanowi ono bowiem plagę społeczną), jego ewentualne następstwa (zagrożenie także dla życia i zdrowia nie tylko sprawcy, ale także innych uczestników ruchu drogowego), umyślność czynu - sprawca świadomie godzi się na popełnienie przestępstwa, a także na ewentualne jego skutki, np. śmierć lub kalectwo ludzi lub uszkodzenie mienia.

Zdaniem organów Policji, takie właśnie okoliczności winny być brane pod uwagę w wyniku zmiany treści art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji z dniem 1 stycznia 2004 r. - ustawodawca bowiem odszedł w ten sposób od konieczności ustalania cech charakteru i sposobu życia osoby ubiegającej się o pozwolenie na broń lub je posiadającej (do tej daty przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 nie określał rodzajowo przestępstw popełnionych lub zarzucanych w postępowaniu karnym, a jedynie odwoływał się do sposobu działania sprawcy - przy użyciu siły lub groźby bezprawnej) na rzecz wskazania przykładowego rodzaju dóbr chronionych prawem przed bezprawnymi zamachami. Organy Policji przyjęły zatem, iż właśnie przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, które pośrednio zagrażać także mogą zwłaszcza życiu i zdrowiu ludzi, winny znaleźć się w kręgu przesłanek budujących obawę, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy, a w szczególności czyny, których jednym ze znamion ustawowych jest stan nietrzeźwości sprawcy. Taki czyn popełniła strona - w stanie nietrzeźwości kierowała samochodem.

Zauważyć przy tym należy, iż w myśl art. 115 § 16 kk. stan nietrzeźwości zachodzi, gdy stężenie alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila lub 0,25 mg/dm3 w wydychanym powietrzu lub prowadzi do stężenia przekraczającego te wartości. Z powyższego wynika więc, że strona, u której stosowne badanie wykazało 2,0 %o alkoholu we krwi, znacznie ten próg przekroczyła. Znajdując się w takim stanie skarżący niewątpliwie stwarzał zagrożenie nie tyle dla ogólnie pojętego bezpieczeństwa w komunikacji, co de facto dla życia i zdrowia nie tylko swojego, ale i innych uczestników ruchu drogowego, a także ich mienia, bowiem z łatwością mógł spowodować kolizję bądź wypadek. W ocenie organu odwoławczego takie zachowanie - wymaga podkreślenia, że jest to przestępstwo umyślne, zatem jego sprawca przynajmniej godzi się na ewentualne jego następstwa, w tym nierzadko, jak już wyżej sygnalizowano, w postaci śmierci lub kalectwa ludzi - ocenić można tylko krytycznie i bardzo surowo.

Zdaniem organu odwoławczego, taką ocenę w kontekście dyspozycji art. 18 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji dodatkowo uzasadnia fakt niepogodzenia się strony z konsekwencjami prawnymi, jakie wynikły dla niej z powodu ujawnienia powyższego przestępstwa i związanego z tym zatrzymania jej przez Policję prawa jazdy. Z materiału dowodowego wynika bowiem bezsprzecznie, że kilkanaście dni po tym zdarzeniu strona usiłowała wyłudzić z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w M. wtórnik tego prawa jazdy, składając fałszywe oświadczenie co do jego utraty (wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] kwietnia 2005 r. sygn. akt II [...]); wprawdzie wyrokiem tym Sąd umorzył warunkowo postępowanie karne w tej sprawie na okres próby wynoszący 2 lata, w związku z czym - w świetle art. 68 § 4 kodeksu karnego - orzeczenie to aktualnie należy uznać za niebyłe, to jednak okoliczność tę organ odwoławczy przywołał na podstawie art. 75 k.p.a., bowiem umorzenie postępowania czy też upływ czasu od chwili naruszenia norm prawa nie wykluczają negatywnej oceny posiadacza pozwolenia na broń (zob. cyt. już wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2008 r.).

W świetle powyższych wywodów, zawarte w odwołaniu stwierdzenie pełnomocnika strony, iż brak jest podstaw do zaliczenia jej do kręgu osób wskazanych przez ustawodawcę w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, jest nieuzasadnione. Faktem jest, że w miejscu zamieszkania cieszy się ona pozytywną opinią i prawidłowo przechowuje broń, a w środowisku łowieckim i lokalnym postrzegana jest jako osoba sumienna, koleżeńska, zaangażowana w działania społeczne i szczególnie dbająca o zachowanie zasad bezpiecznego obchodzenia się z bronią, co podkreślają przesłuchani w charakterze świadków przedstawiciele tego środowiska, ale też organy Policji jej dotychczasowych osiągnięć nie negują. Stwierdzają natomiast, na podstawie przyznanych im przez ustawodawcę kompetencji, iż okoliczności popełnionego przez stronę przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. (zwłaszcza bardzo wysoki poziom alkoholu w organizmie), jego ciężar gatunkowy, nagminność, umyślność, a także stworzenie w ten sposób pośrednio zagrożenia dla najwyższych dóbr człowieka, jakimi są życie i zdrowie, jak również jej zachowanie bezpośrednio po popełnieniu tego przestępstwa (próba wyłudzenia wtórnika prawa jazdy) pozwalają - pomimo tych opinii - powziąć wobec niej obawę, o której mowa w tym przepisie prawa. Strona, siadając za kierownicą samochodu ze znacznie ograniczonymi zdolnościami psychomotorycznymi z powodu wysokiego stężenia alkoholu w organizmie, zachowała się rażąco nieodpowiedzialnie. Nie godząc się z utratą prawa jazdy, usiłowała w sposób niezgodny z prawem uzyskać jego wtórnik. Biorąc te okoliczności pod uwagę, organ odwoławczy stwierdził, iż przywołane wyżej opinie środowiska o stronie nie w pełni zasługują na wiarę, bowiem określają go, m.in. jako osobę piętnującą "wszelkie zjawiska lekceważenia prawa", przekazującą "swe najlepsze doświadczenia w klimacie potępiania jednostek naruszających prawo i lekceważących zasady współżycia społecznego", "przyjazną dla otoczenia", "odpowiedzialną, przestrzegającą wszelkich zasad".

W ustalonym stanie faktycznym i prawnym zachowaniu skarżącemu pozwolenia na broń - pomimo opinii wskazanych myśliwych, podkreślających zwłaszcza jego dbałość o bezpieczne posługiwanie się nią - sprzeciwia się zatem interes społeczny (art. 7 k.p.a.), który bezwzględnie wymaga, aby bronią dysponowały jedynie osoby gwarantujące bezpieczne i zgodne z przepisami jej posiadanie. Ze względu bowiem na ścisły związek prawa do broni ze sferą ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego, organy Policji mają prawo stosować w stosunku do osób ubiegających się i posiadających pozwolenie na broń miernik szczególnej staranności w przestrzeganiu przepisów prawa, a więc oczekiwać "nieskazitelnej opinii". Dało temu wyraz orzecznictwo sądów administracyjnych, np. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12.01.2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 871/05, LEX nr 206533, z dnia 8.12.2005 r., sygn. akt VI SA/Wa-1781/05, LEX nr 190907, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6.09.2002 r., sygn. akt III SA-377/01, LEX nr 126796. Sądy te stwierdziły, że prawo do posiadania broni może posiadać tylko osoba o nieposzlakowanej opinii, a nieprzestrzeganie porządku prawnego takiej opinii przeczy. Nie mają zatem szans na posiadanie broni osoby, które weszły w konflikt z prawem (...); strona, popełniając w krótkim odstępie czasu dwa przestępstwa (z art. 178a § 1 k.k. oraz z art. 233 § 6 k.k. w zw. z art. 272 k.k.) z pewnością do takich osób należy, mimo, iż przestępstwa te nie są czynami przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu. Prawo do broni jest bowiem swoistym przywilejem - nie każdy może je otrzymać w świetle reglamentacyjnego charakteru ustawy o broni i amunicji. Dlatego organy Policji prowadzą rygorystyczną politykę w zakresie zachowania pozwoleń na broń osobom, które dopuszczają się naruszeń ładu prawnego. Oceniając w tym świetle sprawę skarżącego uznały, iż z przytoczonych wyżej powodów koniecznym jest odebranie mu prawa do broni palnej myśliwskiej.

Skargę na powyższą decyzję złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie pełnomocnik strony zarzucając jej:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania w tej sprawie, mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a polegający w szczególności na zupełnie niezasadnym przyjęciu, że skarżący nie daje rękojmi prawidłowego obchodzenia się z bronią palną myśliwską i tym samym jego przypadek uzasadnia cofnięcie mu pozwolenia na tę broń ze stwierdzeniem, że pozostawienie mu tego uprawnienia może spowodować użycie broni myśliwskiej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego w sytuacji gdy z materiału sprawy jednoznacznie i dobitnie wynika, że skarżący legitymuje się wszystkimi cechami i postępowaniem w życiu jakie w pełni uprawniają go do posiadania takiego pozwolenia i posługiwania się przedmiotową bronią bez jakichkolwiek obaw (szczególnie tych wynikających z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji), że może on użyć tej broni w sposób niezgodny z przepisami prawa, zasadami bezpieczeństwa i ostrożności, regulaminami myślistwa i zasadami etyki myśliwego i prawego człowieka oraz w sytuacji gdy: "uzyskane o nim opinie przedstawiają go jako osobę godną zaufania, odpowiedzialną i dbającą w szczególności o zachowanie zasad bezpieczeństwa podczas używania broni".

2. sprzeczność istotnych ustaleń Policji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym w zakresie zupełnie niezasadnego uznania i to na dodatek czysto formalnego i teoretycznego, oderwanego od realiów tej sprawy, że sam fakt incydentalnego zdarzenia w życiu skarżącego jakim było orzeczenie Sądu w H. o prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości ma jakikolwiek związek przyczynowy z łamaniem zasad czy też podejrzeniem złamania takich zasad w przyszłości w zakresie przestrzegania przepisów wynikających z ustawy o broni i amunicji w szczególności zaś w zakresie przestrzegania zasad używania broni, chroniących bezpieczeństwo i porządek publiczny (art. 15 ust. 1 pkt.6 ustawy o broni i amunicji);

3. obrazę przepisów prawa, co miało istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia i polegało w szczególności na obrazie :

a) art. 86 k.p.a. poprzez nie przeprowadzenie dowodu z przesłuchania zainteresowanej strony w sytuacji, gdy organ przeprowadza ocenę jego osobowości, zachowań, przestrzegania porządku prawnego przez niego, ustalania możliwości zachowania się w określonych sytuacjach, co odnosić się ma bezpośrednio do spraw związanych z przestrzeganiem zasad wynikających z ustawy o broni i amunicji. Bezpośredni kontakt ze stroną jest w takich sytuacjach obowiązkowy, bowiem w przypadku wydawania orzeczenia ocennego pozwala na właściwe ukształtowanie poglądu w sprawie;

b) art. 7 k.p.a. czyli zasady prawdy obiektywnej, co ma związek z pkt. a) wyżej, a nadto odnosi się do tego, że organy wydające decyzje w sprawie i powołujące się na orzeczenia zapadłe w innych sprawach, nie dysponowały aktami tych spraw i nie znały stanu faktycznego z nich wynikającego, co pozwala na kształtowanie opinii i przewidywań o skarżącym w kontekście rzeczywistego stanu faktycznego wynikającego z akt sprawy karnej.

c) art. 77 k.p.a. bowiem organy prowadzące postępowanie, wbrew obowiązkowi wynikającemu z tego przepisu, nie dokonały zebrania dowodów w sposób wyczerpujący i nie zapoznały się z aktami spraw, na które się powołują lecz samodzielnie, bez ich znajomości wydają oceny i kształtują swoje decyzje bez właściwego formalnego zaznajomienia się z okolicznościami spraw, z których naszym zdaniem, wynikać mogą jedynie korzystne oceny dla skarżącego;

4) rażącą obrazę przepisów prawa materialnego, w tym wypadku art. 106 k.k. bowiem wbrew oczywistej dyspozycji tego przepisu organ w swojej decyzji przywołuje orzeczenie o warunkowym umorzeniu postępowania wobec skarżącego przez Sąd Rejonowy w M. w sytuacji gdy z mocy prawa i wskazanego wyżej przepisu uległo ono zatarciu i tym samym z chwilą zatarcia uważa sieje za nie byłe;

5) obrazę przepisów prawa materialnego polegającą na niewłaściwym ich zastosowaniu i błędnej wykładni , w szczególności art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 18 ust. 1 pkt. 2 ustawy o broni i amunicji, co polegało w szczególności na zupełnie niezasadnym zastosowaniu tych przepisów do ujawnionego, choć niepełnego materiału dowodowego i stwierdzeniu, że okoliczności sprawy pozwalają na uznanie, że istnieje uzasadniona obawa, że skarżący może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w sytuacji gdy właśnie z tego materiału dowodowego wynika niezbicie, że brak jest bezpośredniego związku między popełnionym przez skarżącego czynem, za który został skazany i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które pozwalałoby na zaistnienie obawy, że posiadacz pozwolenia na broń użyje jej w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego.

6) obrazę przepisów prawa procesowego, co miało wpływ na treść orzeczenia, w szczególności art. 80 k.p.a. bowiem organ dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny całości materiałów sprawy i przekroczył dopuszczalną granicę swobody interpretacji cytowanych przepisów ustawy o broni i amunicji i w sposób wybiórczy, teoretyczny, w oderwaniu od realiów tej sprawy i warunków i właściwości mego mocodawcy dokonał ocen i wyciągnął wnioski sprzeczne z zasadami prawa, logiki i doświadczenia życiowego tak bardzo wymaganych w kwestiach ocennych.

Na tej podstawie pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania celem uzupełnienia materiału dowodowego w zakresie wskazanym wyżej – ewentualnie - o orzeczenie co do meritum sprawy poprzez stwierdzenie barku podstaw do cofnięcia pozwolenia na broń w oparciu o tak zgromadzony materiał dowodowy.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do twierdzenia, że postawa i zachowanie skarżącego uzasadniają, nawet w najmniejszym stopniu, twierdzenie, że istnieje uzasadniona obawa, że może on użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Dokonując oceny, czy popełniony przez skarżącego występek z art. 178a pozwala na przyjęcie istnienia uzasadnionej obawy o jakiej mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 nie można pominąć okoliczności towarzyszących popełnieniu tego czynu. Przy cofnięciu pozwolenia na broń nie można się powoływać jedynie na fakt skazania wyrokiem skazującym; w takich przypadkach niezbędne jest wykazanie bezpośredniego związku między popełnionym czynem przez skarżącego, za który został skazany, i cechami charakteru oraz jego dotychczasowym postępowaniem, które pozwalałoby na zaistnienie obawy, że posiadacz pozwolenia na broń (w tym przypadku bron myśliwską) użyje broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa Państwa lub porządku publicznego (wyrok WSA w Warszawie III SA/Wa 2258/02 z dnia 28 kwietnia 2002 r. LEX nr 158939).

Nie ulega wątpliwości, że taka ocena nie została dokonana przez pryzmat okoliczności z tamtych spraw i akta nie były załączone a skarżący nie został na te okoliczności przesłuchany w charakterze strony.

Pełnomocnik odwołał się też do tezy wyroku NSA w Warszawie, II OSK 128/05, z dnia 25 października 2005 r., LEX nr 201429, dotyczącą warunkowego umorzenia postępowania, z której wynika niezbicie, że jeśli Sąd ustalił okres próby przy warunkowym umorzeniu postępowania, to tym samym założył, że skarżący ponownie przestępstwa nie popełni oraz przyjął, że stopień niebezpieczeństwa społecznego czynu nie jest znaczny. Zatem orzeczenie to nie przesądza o istnieniu obawy, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji. Zdaniem pełnomocnika, organ bezprawnie powołuje się na to orzeczenie o umorzeniu warunkowym postępowania w sytuacji gdy z mocy prawa uległo ono zatarciu. Ale nawet jeśli się powołał, to i tak ta teza jest korzystna dla skarżącego. Odniósł się nadto do treści art. 66 k.k., z którego to jednoznacznie wynika, że zarówno wina, jak i społeczna szkodliwość czynu skarżącego, nie są znaczne, a postawa sprawcy, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie on przestrzegał porządku prawnego, nie popełni przestępstwa i tym samym nie złamie postanowień ustawy o broni i amunicji.

Poza sporem winno być, że dyspozycja art. 18 ust. 1 pkt. 2 i dyspozycja art. 15 ust. 1 pkt. 6 to przepisy, w oparciu o które wydaje się decyzje o charakterze uznaniowym. Zatem nie może być przy ich interpretacji dowolności ze strony Policji, a ustawa winna być stosowana dla osiągnięcia określonych celów, tj. uniemożliwienia korzystania z broni osobom nieodpowiedzialnym. Taki opis nie odnosi się do skarżącego. Zatem cofnięcie pozwolenia na broń winno być wydane po wszechstronnym i starannym zbadaniu czy nie zachodzą przeciwwskazania, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, albowiem przemawia za tym również ochrona nabytego uprawnienia. (wyrok WSA w Warszawie z dnia 27.04.2006 r., sygn. akt VI S.A./Wa 236/06)

Pełnomocnik zauważył także, że uzasadniona obawa, o której mowa w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji, dotyczy przewidywanych zachowań posiadacza broni, a więc zachowań wynikających z zebranego w sprawie materiału dowodowego potwierdzającego naganność jego życia i postępowania w ogólności np. stałe nadużywanie alkoholu, liczne czynny naganne itp. czy też ujemne cechy charakteru jak nieopanowanie, porywczość, niezrównoważenie psychiczne itd. Z materiału dowodowego wynikają wyłącznie pozytywne oceny i dlatego ta teza WSA w Warszawie orzeczona w wyroku z dnia 28.03.2007 r., sygn. akt VI S.A./Wa 140/07, działa na korzyść skarżącego.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie.

Po zapoznaniu się z wniesioną skargą Komendant Główny Policji podtrzymał stanowisko zajęte w decyzji z dnia [...] sierpnia 2008 r., podtrzymując w zasadzie argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj w grę kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów odnoszących się do słuszności rozstrzygnięcia.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r.– Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz.U Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.; zwaną dalej p.p.s.a.).

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że zasługuje ona na uwzględnienie.

Przedmiotem rozpoznania przez Sąd była skarga na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] sierpnia 2008 r., utrzymującą w mocy decyzję Komendanta Policji w W. z dnia [...] maja 2008 r., którą cofnięto stronie pozwolenie na broń palną myśliwską do celów łowieckich.

Pełnomocnik strony zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzekania w sprawie, sprzeczność istotnych ustaleń Policji z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności już naruszenie art. 86 (przesłuchanie strony), art. 7 (zasada prawdy obiektywnej), art. 77 (zbieranie i ocena dowodów) oraz art. 80 (przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów) k.p.a., a także przepisów prawa materialnego, tj. art. 106 k.k. (skutki zatarcia skazania) oraz art. 15 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji – poprzez niewłaściwą wykładnię i zastosowanie tych przepisów. Jeszcze w odwołaniu pełnomocnik skarżącego zarzucił, że organ I instancji nie przyłożył wystarczającej wagi do dowodów charakteryzujących postawę skarżącego, uzyskanych w wyniku powtórzenia postępowania i - wbrew zaleceniom WSA w Warszawie - dokonał nieracjonalnej oceny zebranego materiału dowodowego.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącego stwierdził m.in.,"...iż skarżący został zatrzymany na drodze, po której faktycznie nie odbywa się ruch publiczny poza dojazdem do posesji skarżącego, a która jednak zachowała status drogi gminnej. Jednocześnie pełnomocnik wyjaśnił, iż skarżący wycofał wniosek o wydanie wtórnika prawa jazdy przed jego rozpatrzeniem. Sprawa karna (...) odbyła się mimo umorzenia postępowania administracyjnego."

Organy Policji orzekające w sprawie były związane powołanym wyrokiem sądu karnego w postępowaniu administracyjnym w zakresie ustalania prawnych i faktycznych przesłanek cofnięcia pozwolenia na broń palną.

Zgodnie z art. 11 p.p.s.a., ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd administracyjny. Zgodnie z komentarzami do p.p.s.a. (J.P. Tarno, Warszawa 2004, red. T. Woś, Warszawa 2005), sąd administracyjny jest związany wyłącznie sentencją skazującego wyroku karnego, nie jest natomiast związany ustaleniami zawartymi w uzasadnieniu tego wyroku.

Organy Policji jako podstawę swoich orzeczeń, opartych na powołanych wyżej przepisach ustawy o broni i amunicji, przyjęły przede wszystkim fakt popełnienia przez skarżącego przestępstwa z art. 178a k.k., tzn. prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości (znacznej, 2 promile). Podkreślając z naciskiem znaczną szkodliwość społeczną i zagrożenie jakie sprawił czyn skarżącego nie wspomniały o okolicznościach, które przedstawił pełnomocnik skarżącego, a które dopuszczają inną ocenę okoliczności faktycznych czynu skarżącego. Nadto organ Policji przypomniał, że skarżący został skazany za usiłowanie wyłudzenia z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w M. wtórnika zatrzymanego prawa jazdy przez złożenie fałszywe oświadczenia co do okoliczności jego utraty (wyrok Sądu Rejonowego w M. z dnia [...] kwietnia 2005 r. sygn. akt [...]) i zauważył, że wprawdzie wyrokiem Sądu umorzono warunkowo postępowanie karne w tej sprawie na okres próby wynoszący 2 lata, w związku z czym - w świetle art. 68 § 4 k.k. - orzeczenie to aktualnie należy uznać za niebyłe. Jednakże - według organu odwoławczego - należało przywołać fakt skazania za złożenie fałszywego spełniając wymagania art. 75 k.p.a. Nie wspomniano jednak, że skarżący zrozumiał swój błąd i wycofał wniosek o wydanie wtórnika prawa jazdy przed jego rozpatrzeniem, w związku z czym postępowanie administracyjne w tej sprawie zostało umorzone. Być może nie jest więc do końca uprawnione twierdzenie organu odwoławczego, że strona "nie godząc się z utratą prawa jazdy, usiłowała w sposób niezgodny z prawem uzyskać jego wtórnik."

Ponadto organ odwoławczy w sposób rutynowy uznał, że dobre opinie środowiska łowieckiego, w tym Prezesów dwóch kół łowieckich (m.in. byłego sędziego Sądu Okręgowego w Z. w stanie spoczynku) o stronie nie w pełni zasługują na wiarę i w istocie opinie te – oparte na wieloletniej znajomości skarżącego – zdezawuował.

Trzeba tymczasem przypomnieć, że cofnięcie pozwolenia na broń nie jest karą dodatkową związaną z popełnieniem określonego przestępstwa, lecz ma charakter sankcji administracyjnej (por. M. Wincenciak, Sankcje w prawie administracyjnym i procedura ich wymierzania, wyd. Oficyna, Warszawa 2008, str. 73 i n.). Cofnięcie pozwolenia na broń jest dokonywane w odrębnym postępowaniu administracyjnym, w formie decyzji administracyjnej wydawanej przez organ administracji publicznej, na podstawie przepisów ustawy określających przesłanki cofnięcia pozwolenia.

W przypadku cofnięcia pozwolenia na broń na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji w związku ze skazaniem za popełnienie czynu z art. 178a § 1 k.k. organ administracji jest związany wyrokiem sądu karnego, nie bada winy strony, ale ma jednak obowiązek ustalić, czy należy ona do osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. W tym zaś zakresie, mającym – wobec faktu jednokrotnego naruszenia prawa – charakter prognozy, opinie osób trzecich o stronie, znających stronę od kilkudziesięciu lat, mają istotne znaczenie.

Przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji ma niewątpliwie charakter obligatoryjny; w przypadku wystąpienia przesłanek określonych w ustawie organ Policji ma obowiązek cofnięcia pozwolenia na broń.

Natomiast powołany wyżej art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy zawiera niejako dwie części: zasadę ogólną oraz jej konkretyzację. Zasada ogólna sprowadza się do stwierdzenia, iż pozwolenie na broń cofa się osobom, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Obawa, o której w tym przepisie mowa, musi zatem: 1) istnieć, być realna, oraz 2) musi być uzasadniona, przez co zwykle w orzeczeniach organów Policji oraz sądów administracyjnych rozumie się – w płaszczyźnie procesowej – konieczność wykazania bezpośredniego związku między czynem sprawcy przestępstwa, jego charakterem i cechami osobowości a prawdopodobieństwem użycia przez niego broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

Określona wyżej przesłanka ma ścisły związek z zawartą w omawianym przepisie konkretyzacją zasady ogólnej, w myśl której do kategorii osób, co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, należą w szczególności osoby skazane prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. W orzeczeniach sądów administracyjnych stwierdza się wprost, że "Nie może być realniej zarysowana obawa, że posiadacz broni palnej użyje tej broni "w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego" niż zapadły skazujący wyrok sądowy, i to niezależnie od wymiaru kary."(wyrok WSA w Warszawie z 21 września 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1150/07, LEX nr 374349). Jednocześnie, precyzując te zasadę uznaje się, że "Cofnięcia pozwolenia na broń nie uzasadnia sam fakt skazania za jakiekolwiek przestępstwo, lecz dopiero stwierdzenie, że posiadacz broni zalicza się do kategorii osób wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (...)." (wyrok NSA z 15 grudnia 2006 r., sygn. akt II OSK 88/06, LEX nr 319185).

Należy przypomnieć, że przepis art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji uległ w okresie obowiązywania ustawy znaczącemu przekształceniu. Zgodnie z pierwotnym brzmieniem ustawy (Dz.U. Nr z 1999 r. Nr 53, poz. 549) stanowił on, że pozwolenia na broń nie wydaje się osobom "co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celach sprzecznych z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takiego przestępstwa." W toku kolejnych zmian: z dnia 29 czerwca 2002 r. (Dz.U. Nr 74, poz. 676); z dnia 12 kwietnia 2003 r. (Dz.U. Nr 52, poz. 451), redakcja tego przepisu pozostała niezmieniona. Dopiero zmianą wprowadzoną przez ustawę z dnia 1 kwietnia 2004 r. – (t. jedn. Dz.U. z 2003 r. Nr 52, poz. 451) nadano mu obecne brzmienie, zgodnie z którym pozwolenia na broń nie wydaje się osobom co do których istnieje uzasadniona obawa, że mogą użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego, w szczególności skazanym prawomocnym orzeczeniem sądu za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw." Taka też redakcja została utrzymana w kolejnych zmianach: z dnia 24 lipca 2006 r. (Dz.U. Nr 104, poz. 708) oraz z dnia 1 października 2006 r. (Dz.U. Nr 104, poz. 711).

W decyzjach organów Policji cofających pozwolenie na broń oraz ocenie sądów administracyjnych redakcja art. 15 ust. 1 pkt 6 ma charakter otwarty. Użycie określenia " w szczególności" sprawia bowiem, że wyliczenie rodzajów przestępstw nie ma charakteru zamkniętego, wobec czego ustawa umożliwia zastosowanie powołanego przepisu również do innych rodzajów przestępstw. Należy jednak zauważyć, że określenie "w szczególności" było również stosowane w poprzedniej redakcji tego przepisu – tyle, że w odniesieniu do przestępstw z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej. Dokonana zmiana, polegająca na rezygnacji z określenia charakteru przestępstw ("z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej"), na rzecz określenia ich poprzez wskazanie dobra, przeciwko któremu zostały skierowane ("przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu"), ma istotne znaczenie. W ten bowiem sposób ustawodawca skierował uwagę organów Policji na przestępstwa określonego rodzaju, skierowane przeciwko określonym dobrom, związane z określonym skutkiem – niezależnie od sposobu ich popełnienia, a w szczególności niezależnie od tego, czy zostały popełnione z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej.

Powyższy pogląd znajduje również oparcie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 2007 r., sygn. akt II OSK 1166/06, w którym stwierdzono, "...iż w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2004 r. ustawodawca przesądził jakie zachowania uważa za powodujące uzasadnioną obawę, że ich sprawca może użyć broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Wprowadzoną bowiem z tym dniem zmianą przepisu art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji stwierdził, iż obawę taką mogą stwarzać w szczególności osoby skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw. Wprowadzenie takiej regulacji prawnej powoduje, iż osoby skazane za przestępstwo przeciwko życiu, zdrowiu lub mieniu albo wobec których toczy się postępowanie karne o popełnienie takich przestępstw należy uznać za stwarzające uzasadnioną obawę użycia broni w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego."

Naczelny Sąd Administracyjny jednoznacznie wskazał, iż warunkiem pozbawienia prawa posiadania broni jest wykazanie związku popełnionego przestępstwa z takimi cechami charakterologicznymi posiadacza broni, które stwarzają uzasadnioną obawę, iż może on użyć jej w celu sprzecznym z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego. Przyjęcie innego stanowiska w przypadku przestępstw z art. 178a kk., tj. prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości, sprowadzałoby się do wprowadzenia w takich przypadkach kary dodatkowej w postaci utraty pozwolenia na broń.

Podobnie w wyroku z dnia 20 marca 2007 r., sygn. akt II OSK 955/06, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji wymienia przykładowo takie przestępstwa, których popełnienie najczęściej wskazuje, że ich sprawca zalicza się do kategorii osób wskazanych tym przepisem. Wśród przestępstw tych ustawa nie wymieniła prowadzenia pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (art. 178a § 1 k.k.), które ustawodawca zaliczył do przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, a nie przeciwko zdrowiu, życiu lub mieniu. Do cofnięcia pozwolenia na broń za to przestępstwo nie wystarczy więc sam fakt jednorazowego skazania, bez ustalenia okoliczności czynu i cech osobowych skazanego.

W uzasadnieniach zaskarżonych decyzji: Komendanta Policji w W. oraz Komendanta Głównego Policji jako podstawową, zobiektywizowaną przyczynę cofnięcia stronie pozwolenia na broń palną myśliwską podano prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. Wskazano, że: - przestępstwo to ma charakter umyślny; - katalog przestępstw wymienionych w art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni i amunicji nie jest zamknięty, zatem popełnienie innego czynu zabronionego, nie wymienionego w tym przepisie, może także skutkować cofnięciem pozwolenia na broń;- przepis art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy o broni i amunicji ma charakter obligatoryjny, a wyrok skazujący wiąże organy Policji. Wskazano też, że kierując pojazdem w stanie nietrzeźwości skarżący narażał nie tylko siebie, ale także innych uczestników ruchu drogowego na co najmniej utratę zdrowia. Takie postępowanie dowodzi jego nieodpowiedzialności, co powoduje utratę przez niego wiarygodności co do zgodnego z prawem posiadania i używania broni palnej.

Jednocześnie podkreślono, że na tę ocenę nie mają wpływu zasługi strony dla łowiectwa i środowiska myśliwych, zajmowana pozycja zawodowa i praca społeczna, a więc czynniki pozwalające na ocenę cech charakterologicznych posiadacza broni. Nie wyjaśniono też, przy pomocy dopuszczalnych środków dowodowych (np. wywiadu środowiskowego), czy skarżący ma skłonność do spożywania alkoholu, i czy z tego powodu był już karany, czy też zdarzenie, które było podstawą jego ukarania miało charakter jednostkowy, incydentalny. W konsekwencji poza zakresem postępowania pozostawiono ustalenia dotyczące okoliczności czynu i cech osobowych skazanego. W ten sposób organy naruszyły obowiązek wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i rozważenia jej istotnych okoliczności przez niewyjaśnienie, czy skarżący nadużywa alkoholu lub czy posiada inne cechy wskazujące, że zalicza się do kategorii osób z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Nadto organy orzekające w sprawie nie podjęły nawet próby wykazania związku przyczynowego między cechami osobowymi posiadacza broni a uprawdopodobnieniem uzasadnionej obawy, że może on użyć tej broni w sposób sprzeczny z interesem bezpieczeństwa lub porządku publicznego.

W konsekwencji należało uznać, że wydane w sprawie decyzje są obciążone zarówno wadami procesowymi, a w szczególności naruszeniem art. 7, 8, 77, 80 oraz 107 § 3 k.p.a. w stopniu, który miał istotny wpływ na wynika sprawy, jak i niewłaściwą wykładnią art. 18 ust. 1 pkt w związku z art. 15 ust. 1 pkt 6 ustawy o broni amunicji w stopniu mającym wpływ na wynika sprawy.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.) orzekł jak w sentencji wyroku.

Na podstawie art. 152 powołanej ustawy orzeczono, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.