Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ludmiła Jajkiewicz / sprawozdawca / Sędziowie Sędzia WSA Jadwiga Danuta Mróz Asesor WSA Marek Olejnik Protokolant Anna Szokalska – Kruś po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi S. A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...]r. o nr [...] w przedmiocie wymiaru podatku od nieruchomości za rok 2003 oddala skargę.

Przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...]r. o nr [...], utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ś. z dnia [...]. o nr [...]ustalającą S. A. podatek od nieruchomości za rok 2003 w kwocie [...]zł.

Wymierzony podatek dotyczył lokalu użytkowego, wynajmowanego przez skarżącego na podstawie umowy najmu z dnia [...]r., zawartej z Miejskim Zarządem Nieruchomościami w Ś..

Skarżący w skardze z dnia [...]r. wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji i zarzucił naruszenie:

prawa materialnego, to jest art. 3 ust. 1 pkt 4 lit a ustawy z dnia z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (j.t. z 2002 r. Dz. U. Nr 9, poz. 84 ze zm.) – w skrócie ustawa, przez błędne przyjęcie, że na skarżącym ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w sytuacji, gdy jest on najemcą nieruchomości, a umowę zawarł nie z właścicielem nieruchomości tylko z jednostką wyspecjalizowaną do gospodarowania nieruchomościami oraz

prawa procesowego, to jest art. 7 w związku z art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego – w skrócie K.p.a., polegające na niedokładnym wyjaśnieniu wszystkich istotnych okoliczności faktycznych sprawy, co miało wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia.

W uzasadnieniu podniósł, iż organ odwoławczy dokonał błędnych ustaleń w zakresie stosunku prawnego łączącego strony. Z treści zawartej przez niego umowie najmu wynika, bowiem, iż wynajmujący – Miejski Zarząd Nieruchomości w Ś. – jest administratorem lokalu użytkowego. Zdaniem skarżącego, jeśli wynajmujący zawarł umowę w imieniu Gminy Miejskiej Ś., to powinien był przedłożyć stosowne pełnomocnictwo upoważniające go do zawarcia umowy, czego nie uczynił. Również Gmina nie potwierdziła faktu zawarcia w jej imieniu umowy.

Skarżący zauważył także, że prezentowane przez niego stanowisko znajduje poparcie w bogatym orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności w wyroku z dnia 14 grudnia 1992 r. o sygn. akt SA/Wr 1422/92 oraz z dnia 25 listopada 1999 r. o sygn. akt III SA 446/99.

W odpowiedzi na skargę z dnia [...]r. Samorządowego Kolegium Odwoławczego (w skrócie Kolegium) wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu podniosło, iż zakres działania Miejskiego Zarządu Nieruchomościami (powstałego w wyniku przekształcenia jednostki budżetowej pod nazwą Administracja Budynków Komunalnych A– uchwała Nr VI/92/03 Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...]r.), obejmuje zawieranie w imieniu Miasta umów najmu lokali mieszkalnych i użytkowych (§ 3 pkt 8 statutu, stanowiącego załącznik do uchwały).

Ponadto Kolegium, odnosząc się do przytoczonych przez skarżącego wyroków, zauważyło, iż straciły one na swej aktualności, gdyż dotyczą poprzedniego stanu prawnego.

Zdaniem Kolegium, za nietrafny należy również uznać zarzut naruszenia przepisów art. 7 i 77 § 1 K.p.a, które w postępowaniu podatkowym nie mają zastosowania.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącego poparł skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wojewódzki sąd administracyjny, zgodnie z art. 1 § 2 ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego obejmuje kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu podatkowym, a więc to, czy organ dokonał prawidłowych ustaleń, co do obowiązywania zaskarżonej normy prawnej, czy normę tę właściwe interpretował i nie naruszył zasad ustalenia określonych faktów za udowodnione.

Tak, więc uchylenie decyzji może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło w wyniku naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które to naruszenie miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270) –w skrócie upsa.

W zakresie tak określonej kognicji Sąd stwierdza, iż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Przystępując do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji na wstępie należy odwołać się do treści art. 3 ust. 1 ustawy zgodnie, z którą podatnikami podatku od nieruchomości są: 1) właściciele nieruchomości lub obiektów budowlanych, 2) posiadacze samoistni nieruchomości lub obiektów budowlanych, 3) użytkownicy wieczyści gruntów, 4) posiadacze nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie a) wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych, które nie stanowią odrębnych nieruchomości, b) jest bez tytułu prawnego.

W stanie faktycznym sprawy, jaki został ujawniony w postępowaniu podatkowym, poprzedzającym wydanie zaskarżonej decyzji, zdaniem Sądu, skarżący jako najemca lokalu użytkowego jest posiadaczem (zależnym), o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy, co implikuje objęcie go obowiązkiem podatkowym w podatku od nieruchomości.

Miejski Zarząd Nieruchomościami w Ś. (w skrócie Zarząd) zawierając umowę reprezentował, bowiem właściciela, jakim jest jednostka samorządu terytorialnego.

Zgodnie z treścią § 3 pkt 8 statutu (stanowiącego załącznik do uchwały nr [...]Rady Miejskiej w Ś. z dnia [...]r. w sprawie przekształcenia jednostki budżetowej Administracja Budynków Komunalnych "Nieruchomości A w zakład budżetowy Miejski Zarząd Nieruchomościami) Zarząd był uprawniony jako administrator przedmiotowego lokal użytkowego do zawarcia w imieniu Miasta umowy najmu. Za stronę wynajmującą umowę podpisał Dyrektor Zarządu jako Pełnomocnik Prezydenta Miasta Ś., co znajduje umocowanie w § 4 i 5 statutu oraz w art. 47 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym (t.j. z 2001 r. Dz.U. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), zgodnie, z którym jednostki organizacyjne gminy, nie posiadające osobowości prawnej, są reprezentowane przez swoich kierowników działających na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez zarząd gminy.

Tak, więc organy podatkowe słusznie oceniły, iż skarżący zawarł w istocie umowę najmu z gminą Miasta Ś.. Jak wyraźnie zaznaczono w umowie najmu. Zarządca będąc pełnomocnik Prezydenta działał jedynie jako administrator a nie w imieniu własnym, był, więc pełnomocnikiem gminy (art. 96 Kodeksu cywilnego). W rezultacie, więc zawarta przez Zarząd ze skarżącym umowa najmu stosownie do art. 95 § 2 Kodeksu cywilnego wywarła skutki bezpośrednio dla reprezentowanej gminy.

Powyższe ustalenie oznacza, zatem, że na skarżącym ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości, ponieważ w konsekwencji zawarł on umowę najmu z właścicielem nieruchomości a tym samym została spełniona dyspozycja przepisu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy.

Natomiast odnosząc się do powołanych przez skarżącego wyroków zauważyć należy, iż Sąd związany jest jedynie oceną prawną wyrażoną w orzeczeniu w sprawie, której ono dotyczy (art. 153 upsa). Stąd też zawarte w tych wyrokach rozważania na temat spornej kwestii mogą być brane pod uwagę jedynie w kategorii odmiennych poglądów judykatury, w tym wypadku, jak słusznie organ zauważył, wyrażonych na tle poprzedniego stanu prawnego.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia zasady prawdy obiektywnej i zasady dysponowania zakresem postępowania dowodowego przez prowadzący postępowanie organ, wyrażonych w art. 7 i art. 77 K.p.a., na wstępie należy zauważyć, podzielając stanowisko organu, iż przepisy te nie mają zastosowania w sprawach dotyczących zobowiązań podatkowych. W tym zakresie na mocy art. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. z 2005 r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w skróci Ordynacja podatkowa, stosuje się przepisy tej ustawy. Z uwagi jednak, iż art. art. 7 i 77 K.p.a. odpowiadają w istocie art. art. 122 i 187 Ordynacji podatkowej, Sąd dokonał także oceny zaskarżonej decyzji pod kątem ewentualnego naruszenia tych przepisów w przeprowadzonym przez organy postępowaniu.

Niewątpliwie, z zasady dochodzenia prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 122 Ordynacji podatkowej, wynika obowiązek wszechstronnego zbadania sprawy przez organ prowadzący postępowanie tak pod względem faktycznym, jak i prawnym w celu ustalenia stanu rzeczywistego sprawy. Realizację tej zasady zapewniają gwarancje zawarte w przepisach regulujących postępowanie dowodowe, a zwłaszcza w art. 187 – 188 Ordynacji podatkowej.

W myśl art. 187 Ordynacji podatkowej organ podatkowy zobowiązany jest w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzeć cały materiał dowodowy. Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego w postępowaniu podatkowym oznacza, że organ podatkowy winien z własnej inicjatywy gromadzić w aktach dowody, konieczne, jego zdaniem, do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy. Zaniechanie przez organy podatkowe podjęcia czynności procesowych zmierzających do zebrania pełnego materiału dowodowego jest uchybieniem przepisom postępowania podatkowego, powodującym wadliwość decyzji. W orzecznictwie sądowym wskazuje się, że jako dowolne należy traktować ustalenia faktyczne znajdujące wprawdzie potwierdzenie w materiale dowodowym, ale niekompletnym czy nie w pełni rozpatrzonym.

Przenosząc dotychczasowe rozważania na grunt sprawy stwierdzić należy, iż organy obu instancji uczyniły zadość obowiązkom ciążącym na nich z mocy powołanych wyżej przepisów. Zgromadzony materiał pozwolił, bowiem na dokonanie prawidłowych, zdaniem Sądu, ustaleń w zakresie stosunku prawnego łączącego strony umowy najmu, a to, że wynik tych ustaleń nie spełnia oczekiwań skarżącego, nie oznacza jednak, iż doszło do naruszenia prawa.

Za nietrafny, więc, zdaniem Sądu, należy uznać zarzut naruszenia art. 3 ust. 1 pkt 4 lit a ustawy, a także art. art. 7 i 77 § 1 K.p.a oraz ich odpowiedniki art. art. 122 i 187 Ordynacji podatkowej.

Reasumując należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja utrzymująca w mocy decyzję organu pierwszej instancji nie narusza prawa.

Wobec braku przesłanek do uwzględnienia skargi Sąd, na podstawie art. 151 upsa, ją oddalił.