Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Adamiak, Sędzia NSA Irena Kamińska, Sędzia del. WSA Małgorzata Miron (spr.), Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński, po rozpoznaniu w dniu 4 września 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej L. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 10 marca 2011 r. sygn. akt III SA/Gd 23/11 w sprawie ze skargi L. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 10 marca 2011 r., wydanym w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 23/11 oddalił skargę L. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan sprawy:

Decyzją z dnia 26 maja 2010 r. Prezydent Miasta Gdyni, na podstawie art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908 ze zm.), skierował L. S. na badania lekarskie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że postępowanie wszczęto na wniosek Prokuratora Rejonowego w Gdyni celem stwierdzenia przeciwwskazań lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowanie pojazdami mechanicznymi, z uwagi na nasuwające się zastrzeżenia co do stanu zdrowia L. S. Wnioskodawca powoływał się na sądową opinię psychiatryczno-psychologiczną z dnia [...] czerwca 2009 r. stwierdzającą uzależnienie strony od alkoholu. W myśl art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym starosta w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia, kieruje na badanie lekarskie przeprowadzane w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. Organ podkreślił, że z powołanej opinii wynika, że L. S. jest uzależniony od alkoholu i wymaga leczenia odwykowego w zakładzie niestacjonarnym.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, kierującym może być osoba, która m.in. jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym. Natomiast prawo jazdy nie może być wydane osobie, u której w wyniku badania lekarskiego stwierdzono aktywną formę uzależnienia od alkoholu lub środka działającego podobnie jak alkohol (art. 91 pkt 1 ustawy). Organ stwierdził, że strona winna zgłosić się na badania do wskazanej jednostki medycznej w terminie 30 dni od doręczenia prawomocnej decyzji.

W odwołaniu L. S. podniósł, że decyzja została wydana z naruszeniem art. 77 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. – zwanej dalej k.p.a.). W szczególności organ oparł się na opinii z dnia [...] czerwca 2009 r. nie przeprowadzając żadnych innych dowodów. Strona wniosła również o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 12 lutego 2010 r., sygn. akt II Ca 428/09, na okoliczność braku zastrzeżeń co do stanu zdrowia strony. Postępowanie to dotyczyło zastosowania wobec strony obowiązku leczenia w stacjonarnym zakładzie leczenie odwykowego w trybie art. 27 ust. 1 w zw. z art. 24 i art. 28a ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Sąd Okręgowy wydał postanowienie w sprawie i oddalił wniosek prokuratora uznając go za niezasadny. Opinia, na którą powoływał się organ pierwszej instancji została wydana właśnie w tym postępowaniu sądowym.

Po rozpatrzeniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku, decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu niższej instancji.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko i argumentację Prezydenta Miasta Gdyni podkreślając, że podstawę wydania decyzji o skierowaniu na badania stanowią okoliczności, które z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazują na istotne zmniejszenie się sprawności kierującego pojazdem, a przy tym są wiarygodne.

Zdaniem organu odwoławczego z opinii psychologiczno-psychiatrycznej jednoznacznie wynika, iż L. S. jest uzależniony od alkoholu, co nasuwa wątpliwości w zakresie jego sprawności w kierowaniu pojazdami. W opinii tej zawarto rozpoznanie: "zespół zależności alkoholowej". Nie ulega wątpliwości, że niedomagania zdrowotne kierowcy są ważnym czynnikiem wpływającym na bezpieczeństwo ruchu drogowego.

W odniesieniu do zarzutów odwołania organ podkreślił, że innymi przesłankami kieruje się sąd rozpatrujący sprawę zastosowania wobec osoby uzależnionej obowiązku leczenia odwykowego, a innymi organ administracji, który rozstrzyga o zasadności skierowania na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. W tym ostatnim przypadku każda przesłanka, która wskazuje na zmniejszenie się sprawności kierującego pojazdem, uzasadnia skierowanie na badania lekarskie. Za taką przesłankę niewątpliwie należy uznać rozpoznanie zawarte w opinii z dnia [...] czerwca 2009 r.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku L. S. domagał się uchylenia decyzji obu instancji, zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych oraz dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii lekarza sądowego na okoliczność tego, czy jest osobą uzależnioną od alkoholu.

Skarżący zarzucił decyzji organu odwoławczego naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 78 § 1 k.p.a. oraz art. 136 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy zakończonej prawomocnym postanowieniem wydanym przez Sąd Okręgowy w Gdańsku II Wydział Cywilny Rodzinny w dniu 12 lutego 2010 r. w sprawie o sygn. akt II Ca 428/09;

- art. 12 k.p.a. oraz art. 77 § 4 i art. 6 k.p.a. poprzez brak wnikliwego, logicznego i spójnego zanalizowania zebranego materiału dowodowego, w szczególności poprzez błędną i wykraczającą poza kompetencję organu interpretację opinii sądowej załączonej do wniosku Prokuratora.

W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że Sąd Okręgowy orzekł, iż nie wymaga on przymusowego leczenia w związku z jego rzekomym uzależnieniem od alkoholu. Opinia psychiatryczna-psychologiczna, na którą powoływały się organy nie stwierdza, że skarżący jest uzależniony od alkoholu. Powtórzył, że opinia została wydana w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Gdańsku, w którym Sąd nie dopatrzył się przesłanek uzasadniających przymusowe skierowanie go na leczenie. Ponadto z uwagi na upływ czasu, organy powinny podejść do jej oceny z najwyższą ostrożnością. Zdaniem skarżącego organ orzekający winien samodzielnie przeprowadzić szersze postępowanie dowodowe w przedmiotowej sprawie, gdyż decyzja wydana jedynie na podstawie nieaktualnej obecnie opinii sądowej nie może być decyzją wydaną zgodnie z wymogami Kodeksu postępowania administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wniosło o jej oddalenie podtrzymując swoje stanowisko w sprawie. Organ dodał, że nieprzeprowadzenie dowodu z akt postępowania sądowego nie miało żadnego wpływu na wynik postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalając wyrokiem z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Gd 23/11 skargę L. S. przywołał treść art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Dalej Sąd ocenił, że dość lakoniczna treść tego przepisu wskazuje, iż przesłanką materialnoprawną skierowania na badania lekarskie jest zastrzeżenie co do stanu zdrowia kierowcy (a ściślej osoby posiadającej uprawnienia do kierowania pojazdami). Ustawa nie precyzuje o jaki rodzaj schorzeń chodzi, nie wylicza ich nawet przykładowo. W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że mogą to być jakiekolwiek ułomności fizyczne lub umysłowe, a nawet cechy charakteru dyskwalifikujące daną osobę jako kierowcę. Można przykładowo wymienić tutaj chorobę psychiczną, zaburzenia w krążeniu, choroby prowadzące do nagłych utrat przytomności, choroby zmniejszające szybkość reakcji i koordynacji ruchów, niektóre wady wzroku i słuchu. Istotne jest również, że ustawa nie wymaga aby dane schorzenie było stwierdzone przez określony podmiot w określonej procedurze. Powyższy przepis określa jedynie, że organ musi mieć zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy i muszą one wynikać z ujawnionych w toku postępowania faktów, które mogą wskazywać na istnienie przeciwwskazań natury zdrowotnej do kierowania pojazdem.

Oczywistym jest również, że uzależnienie od alkoholu jest przeciwwskazaniem do kierowania pojazdami. Sąd pierwszej instancji przywołał także treść art. 91 pkt 1 ustawy - Prawo o ruchu drogowym, który przewiduje, że prawo jazdy nie może być wydane osobie, u której w wyniku badania lekarskiego stwierdzono aktywną formę uzależnienia od alkoholu lub środka działającego podobnie do alkoholu. Analogicznie § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. Nr 2, poz. 15) stanowi, że w wyniku badania lekarskiego uprawniony lekarz stwierdza u osoby badanej istnienie lub brak m.in. objawów wskazujących na uzależnienie od środków o działaniu podobnym do alkoholu lub ich nadużywanie. Dodano, że prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości stanowi przestępstwo określone w art. 178a k.k.

W niniejszej sprawie decydującym dowodem była opinia sądowo-psychiatryczna i sądowo-psychologiczna z dnia 26 czerwca 2009 r. sygn. akt III RNs 123/09. Została ona sporządzona przez biegłych sądowych lekarzy o wymienionych specjalnościach. W ocenie Sądu jest ona poprawna pod względem formalnym oraz wiarygodna. Na podstawie dokumentacji, badań i wywiadu biegli rozpoznali u skarżącego zespół zależności alkoholowej, a dalej stwierdzili, że jest on uzależniony od alkoholu i wymaga przymusu leczenia w warunkach niestacjonarnych. W tym kontekście niezasadne są zarzuty skarżącego, że organy zbyt pochopnie i nie dość wnikliwie oceniły ww. opinię sądową.

Sąd podzielił pogląd organu odwoławczego, że czym innym jest sądowe postępowanie w sprawie przymusowego leczenia osób uzależnionych od alkoholu, a czym innym administracyjne postępowanie w sprawie skierowania na badania celem stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem. To pierwsze postępowanie regulują przepisy ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473). Nie można przyjąć, że brak skierowana na przymusowe leczenie (w niniejszej sprawie postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 12 lutego 2010 r., II Ca 428/09) obliguje organ do odstąpienia od skierowania na badania. Treść opinii z dnia [...] czerwca 2009 r. sama w sobie powoduje, że istnieją podstawy do skierowania skarżącego na wskazane badania. Okoliczności ustalone przez organ muszą z dużą dozą prawdopodobieństwa wskazywać, iż w stosunku do kierującego mogą występować przeciwwskazania zdrowotne co do jego dalszego udziału w ruchu w takim charakterze.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego Sąd stwierdził, że w sprawie nie nastąpiło naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. W szczególności art. 78 § 1 k.p.a. stanowi, że żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy. W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd przychylił się do stanowiska organu odwoławczego, że dodatkowe postępowanie dowodowe nie było konieczne albowiem sądy powszechne rozstrzygając o przymusowym leczeniu osoby uzależnionej od alkoholu kierują się innymi przesłankami. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był wystarczający do podjęcia decyzji o skierowaniu skarżącego na badania.

Na marginesie Sąd zwrócił uwagę, że skierowanie na badania nie przesądza o ich wyniku. W kwestii uzależnienia skarżącego do alkoholu oraz jego zdolności do kierowania pojazdami wypowiedzą się dopiero uprawnieni lekarze w trybie określonym przepisami prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł L. S. zarzucając wyrokowi Sądu pierwszej instancji:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym wobec zastosowania przez Sąd rozszerzającej wykładni tego przepisu wychodzącej poza literalną dyspozycję treści normy prawnej co jest niedozwolone w przypadku wszelkich norm dotyczących wolności obywatelskich i w konsekwencji ustalenie, iż zachodzą jakiekolwiek "zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego" uzasadniające skierowanie go na badania lekarskie celem stwierdzenia czy skarżący jest osobą uzależnioną od alkoholu;

II. naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, mianowicie art. 106 § 3 p.p.s.a. w zakresie w jakim, wobec nieprzeprowadzenia wnioskowanych dowodów przez skarżącego oraz w wyniku błędnej wykładni przepisów wskazanych w pkt. I mylnie przyjęto, iż zachodzą "zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego" uzasadniające skierowanie go na badania lekarskie celem stwierdzenia czy skarżący jest osobą uzależnioną od alkoholu.

W związku z powyższym wniósł o:

- o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gdańsku, stosownie do treści art. 185 § 1 p.p.s.a.

- zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor zakwestionował dokonaną przez Sąd pierwszej instancji ocenę opinii sądowo – psychiatryczna i sądowo – psychologiczna z dnia 26 czerwca 2009 r., która była podstawą poczynionych ustaleń przez sąd pierwszej instancji. Wskazał przy tym, że opinia ta nie stwierdza, że skarżący jest uzależniony od alkoholu. Dodatkowo – w jego ocenie – z uwagi na upływ czasu od daty sporządzania opinii (2009 rok) niezbędna jest ocena aktualnego stanu zdrowia przez lekarza sądowego a zatem zarówno organy obu instancji jak i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku powinny przychylić się do wniosku skarżącego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii lekarza sądowego na okoliczność tego czy skarżący jest osobą uzależniona od alkoholu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie została oparta o zarzuty zarówno naruszenia przepisów prawa materialnego (art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo o ruchu drogowym) jak i procesowego (art. 106 § 3 p.p.s.a.). W tej sytuacji w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny zobligowany był ocenić czy nie doszło do naruszenia tych ostatnich przepisów. Tylko bowiem prawidłowo ustalony stan faktyczny może prowadzić do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez sąd przepis prawa.

Odnosząc się zatem do zarzutu naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a. wskazać należy, że wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej, pomimo nieprzeprowadzenia przez Sąd pierwszej instancji zawnioskowanych dowodów nie doszło do naruszenia ww. przepisu. Podkreślenia bowiem wymaga, że co do zasady sąd administracyjny orzeka w oparciu o materiał zgromadzony w postępowaniu przed organami administracji. Sąd administracyjny może przeprowadzić tylko uzupełniające postępowanie dowodowe ograniczone do dowodu z dokumentów. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku L. S. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza sądowego na okoliczność tego, czy skarżący jest osobą uzależnioną od alkoholu. Tymczasem – jak zostało wyżej wskazane - przepisy ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie pozwalają sądowi administracyjnemu na przeprowadzenia takiego dowodu. Opinia biegłego jest bowiem innym środkiem dowodowym niż "dowód z dokumentu" w rozumieniu art. 106 § 3 p.p.s.a. Nie ulega wszak wątpliwości, że dla wykazania "czy skarżący jest osobą uzależnioną od alkoholu" wymagane są wiadomości specjalne, o których mowa w art. 84 k.p.a. Natomiast środkiem dowodowym służącym do wyjaśnienia takich okoliczności jest dowód z opinii biegłego nie zaś dowód z dokumentów. Pomimo zatem, że z formalnego punktu widzenia opinia biegłego stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., w zw. z art. 106 § 5 p.p.s.a. to dowód ten nie mógł być przeprowadzony przez sąd administracyjny. Skoro ustawodawca w art. 106 § 3 p.p.s.a. nie wymienił innych niż dokumenty środków dowodowych to brak podstaw do stosowania rozszerzającej wykładni art. 106 § 3 p.p.s.a. i dopuszczenie możliwości prowadzenia przez sąd administracyjny postępowania dowodowego z zakresie szerszym niż dowody wymienione expressis verbis w tym przepisie (tak też NSA w wyroku z dnia 13 czerwca 2007 r., w sprawie II OSK 1051/06, ONSAiWSA 2008/4/69 oraz w wyroku z dnia 12 stycznia 2005 r. II OSK 1595/04 LEX nr 489587).

Nie można także podzielić stanowiska skarżącego kasacyjnie, że nieprzeprowadzenie omawianego dowodu doprowadziło do wadliwego ustalenia przez Sąd, że istnieją zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego, które uzasadnia skierowania go na badania lekarskie. Prawidłowo Sąd pierwszej instancji ocenił, że zebrany przez organy administracji materiał dowodowy był wystarczający do wydania kontrolowanej przez ten sąd decyzji. W szczególności brak jest podstaw do podważenia dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oceny opinii biegłych sądowych z dnia 26 czerwca 2009 r. jako wiarygodnej. Wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej opinia ta wprost stanowi, że "L. S. jest uzależniony od alkoholu" (k. 3-4 opinii sądowo – psychiatrycznej i sądowo – psychologicznej).

Naczelny Sąd Administracyjny jako nietrafny uznał także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego to jest art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten stanowi, że badaniu lekarskiemu przeprowadzanemu w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdem podlega kierujący pojazdem skierowany decyzją starosty w przypadkach nasuwających zastrzeżenia co do stanu zdrowia. Wydane jako akt wykonawczy do tej ustawy rozporządzenie Ministra Zdrowia z 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz.U. Nr 2, poz. 15) w § 2 ust. 5 wskazuje, że starosta może wydać skierowanie na badania lekarskie osobie, co do której powziął wiarygodną informację o zastrzeżeniach w stanie zdrowia tej osoby, mogących powodować niezdolność do prowadzenia pojazdów. Odnosząc przedstawiony wyżej stan prawny do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy stwierdzić należy, że prawidłowo Sąd pierwszej instancji ocenił, że organy administracji orzekające w niniejszej sprawie w oparciu o posiadane dowody były uprawnione do skierowania skarżącego na badania lekarskie w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Skoro w postępowaniu sądowym została sporządzona opinia sądowo psychiatryczna i sądowo – psychologiczna, z której wynika, że u skarżącego rozpoznano zespół zależności alkoholowej a zgodnie ze wskazaniami zawartymi w § 4 ust. 2 pkt 9 ww. rozporządzenia z dnia 7 stycznia 2004 r. w wyniku badania lekarskiego uprawniony lekarz stwierdza u osoby badanej istnienie lub brak m.in. objawów wskazujących na uzależnienie od alkoholu lub jego nadużywanie to rozpoznanie zawarte w opinii samo w sobie wskazuje na istnienie wątpliwości co do stanu zdrowia skarżącego a w konsekwencji na zasadność zastosowania art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Bez znaczenia przy tym pozostaje, że postanowieniem z dnia 12 lutego 2010 r. w sprawie II Ca 428/09 Sąd Okręgowy w Gdańsku zmienił kontrolowane przez siebie postanowienie Sądu Rejonowego i oddalił wniosek o skierowanie L. S. na przymusowe leczenie. Jak bowiem trafnie podkreślił Sąd pierwszej instancji nie uwzględnienie wniosku Prokuratury Rejonowej w Gdyni nie obliguje organu administracji do odstąpienia od skierowania na badania lekarskie. Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, która stanowiła podstawę orzekania przez sąd powszechny określa inne przesłanki uzasadniające skierowanie na przymusowe leczenie niż ustawa - Prawo o ruchu drogowym w zakresie możliwości skierowania na badania lekarskie.

Rację ma także Sąd pierwszej instancji, że skierowanie na takie badania nie przesądza o istnieniu u skarżącego przeciwwskazań do prowadzenia pojazdami. Przeprowadzone przez lekarzy specjalistów badanie ma na celu wyjaśnienie tych okoliczności.

Konkludując: w tej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdański nie naruszył art. 122 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo o ruchu drogowym albowiem wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie Sąd ten prawidłowo ocenił, że istniały zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącego uzasadniające skierowanie go na badanie lekarskie.

W tym stanie rzeczy, skarga kasacyjna nie została oparta na usprawiedliwionych podstawach. Z tego względu na mocy art. 184 powołanej ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji.