Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska, Sędzia NSA Maciej Dybowski, Sędzia del. WSA Iwona Niżnik-Dobosz (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Piotr Baryga, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B.B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 6 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Ol 168/14 w sprawie ze skargi B.B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z dnia 06 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Ol 168/14 oddalił skargę B. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie z dni [...] grudnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] Naczelnik Wydziału Komunikacji i Transportu działający z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego na podstawie art. 103 ust.1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami orzekł o cofnięciu B. B. uprawnienia kategorii "B" nr [...] druk nr [...], wydanego 27 czerwca 2001r. przez Starostę Kętrzyńskiego. Decyzji tej na podstawie art. 108 § 1 k.p.a. nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu zostało podniesione, iż skarżący w związku z wnioskiem Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie - z uwagi na przekroczenie 24 pkt karnych za naruszenie przepisów i zasad ruchu drogowego, decyzją Starosty Kętrzyńskiego z dnia 3 czerwca 2013 r. skierowany został na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji kat. "B". Wskazaną wyżej decyzją cofnięto skarżącemu uprawnienia kategorii "B", albowiem jak wynika z informacji Wojewódzkiego Ośrodka Ruchu Drogowego w Olsztynie, uzyskał on negatywny wynik z egzaminu teoretycznego sprawdzającego kwalifikacje w zakresie kategorii "B".

Od tej decyzji skarżący złożył odwołanie, w którym wskazał, iż wnosi o wznowienie postępowania lub stwierdzenie nieważności decyzji, co umożliwi mu analizę zdarzeń drogowych, na podstawie których naliczono punkty karne.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie utrzymało w całości w mocy decyzję organu I instancji będącą przedmiotem odwołania.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze uznało, iż organ I instancji prawidłowo dokonał oceny istniejących przesłanek do cofnięcia uprawnień do kierowania przez skarżącego pojazdami silnikowymi kategorii B prawa jazdy. Ustawodawca stworzył bowiem możliwość cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami określonych kategorii, uzależniając taką decyzję m.in. od wyniku egzaminu państwowego. Egzamin ten (negatywny wynik z egzaminu teoretycznego) nie został w jakikolwiek sposób podważony przez stronę, co obligowało organ do cofnięcia uprawnienia.

Na powyższą decyzję skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wnosząc o uchylenie decyzji organu II instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Podniósł w uzasadnieniu, iż celem wniesionego odwołania od decyzji organu I instancji było dokonanie przez niego analizy zdarzeń drogowych, za które naliczono mu punkty karne. Jednakże pomimo powiadomienia go o wszczęciu postępowania administracyjnego organ prowadzący postępowanie nie wezwał skarżącego do przedstawienia wyjaśnień w przedmiocie materiałów będących podstawą do cofnięcia uprawnień i sporządzenia wniosku do sprawdzenia kwalifikacji kat. B. W ocenie skarżącego miało to istotne znaczenie w ostatecznym rozstrzygnięciu sprawy, między innymi istotne było sprawdzenie okoliczności naliczenia punktów karnych za przekroczenie podwójnej linii ciągłej. Skarżący wskazał, że podnosi ten fakt w skardze, albowiem nie został wysłuchany jako strona w toczącym się postępowaniu administracyjnym.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Organ podniósł dodatkowo, że ani starosta, ani też samorządowe kolegium odwoławcze nie mają uprawnień do badania prawidłowości wpisów w zakresie ilości punktów karnych przypisanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, ani też do badania, czy kierowca, którego wniosek o sprawdzenie kwalifikacji dotyczy, faktycznie dopuścił się wykroczenia drogowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie orzekł, że skarga wniesiona w sprawie nie była zasadna.

W ocenie tego Sądu nie doszło bowiem ani do naruszenia przepisów prawa materialnego, ani procesowego przy wydaniu zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 5 stycznia 2011r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2011 r., Nr 30, poz. 151 ze zm.) starosta wydaje decyzję administracyjną o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami w przypadku stwierdzenia utraty kwalifikacji, na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy.

W świetle wskazanego wyżej art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy sprawdzeniu kwalifikacji w formie egzaminu państwowego podlega osoba posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie na kierowanie tramwajem w razie uzasadnionych zastrzeżeń co do jej kwalifikacji oraz osoba ubiegająca się o:

a) przywrócenie uprawnienia do kierowania motorowerem, pojazdami silnikowymi lub tramwajem cofniętego na okres przekraczający rok lub cofniętego w związku z utratą kwalifikacji,

b) zwrot zatrzymanego prawa jazdy lub pozwolenia na kierowanie tramwajem, którego była pozbawiona na okres przekraczający rok.

Sąd uznał, że organy prawidłowo ustaliły, że B. B. został skierowany na kontrolne sprawdzenie kwalifikacji do kierowania pojazdami na podstawie wniosku Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie, który w tym wniosku wskazał, iż B. B. licząc od dnia 15 maja 2012 r. do 13 maja 2013 r. wielokrotnie dopuścił się naruszenia przepisów i zasad ruchu drogowego i łączna ilość punktów za wskazane wyżej naruszenia przekroczyła 24 punkty (wyniosła łącznie 26). Skarżący w dniu 16 lipca 2013 r. poddał się sprawdzeniu kwalifikacji, jednakże egzamin teoretyczny zakończył się wynikiem negatywnym. Właściwy starosta jest zobligowany wówczas do wydania decyzji administracyjnej o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami - to jest w przypadku stwierdzenia utraty kwalifikacji, na podstawie wyniku egzaminu państwowego przeprowadzonego w trybie art. 49 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy, co miało miejsce w sprawie niniejszej.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku prezentowanemu przez skarżącego w skardze, organ II instancji zasadnie podniósł, iż organy administracji podejmujące rozstrzygnięcie w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, nie są właściwe i uprawnione do weryfikacji wymierzonych punktów karnych w postępowaniu mandatowym na podstawie mandatów i prawomocnych wyroków oraz innych orzeczeń. Sąd zgodził się z organem II instancji, że ani starosta, ani samorządowe kolegium odwoławcze nie są właściwe do czynienia jakichkolwiek własnych ustaleń, czy też dokonywania oceny działania uprawnionych do tego organów (policji, sądów) w zakresie dotyczącym tego, czy kierowca faktycznie dopuścił się przypisanego mu wykroczenia drogowego.

Zdaniem tego Sądu niezasadny był również zarzut naruszenia przepisów postępowania - art. 7, 77 § 1 i art. 10 § 1 k.p.a. poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego oraz przez nie złożenie wyjaśnień przez skarżącego na etapie postępowania administracyjnego.

Sąd stwierdził, że skarżący został prawidłowo zawiadomiony o wszczęciu postępowania administracyjnego wobec niego oraz o możliwości czynnego udziału w każdym stadium postępowania oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów jak i o możliwości zgłaszania żądań - zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a., z czego Skarżący nie skorzystał na etapie postępowania przed organem I instancji. Natomiast Skarżący przeglądał akta administracyjne w postępowaniu przed organem II instancji, nie było więc żadnych przeszkód do złożenia przez niego pisemnych wyjaśnień.

Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że nie było tego typu naruszeń, jak niezawiadomienie strony o zebraniu materiału dowodowego oraz o możliwości wypowiedzenia się co do tego i składania wniosków, tym bardziej więc skarżący powinien wykazać dlaczego nie skorzystał ze złożenia pisemnych wyjaśnień, skoro nic nie stało na przeszkodzie. Niedokonanie zaś czynności w postaci złożenia wyjaśnień - czyli czynności zależnej od samego skarżącego nie mogło stanowić według Sądu skutecznego zarzutu naruszenia przez organy art. 10 § 1 k.p.a. Ponadto, według Sądu, trudno było uznać, iż jakiekolwiek wyjaśnienia skarżącego dotyczące poszczególnych zdarzeń drogowych, które spowodowały następnie naliczenie punktów karnych miałyby jakikolwiek wpływ na wynik sprawy. Według Sądu w postępowaniu administracyjnym dotyczącym cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami nie są badane i weryfikowane przesłanki wcześniejszego ustalenia we właściwym postępowaniu, iż rzeczywiście doszło do naruszenia przepisów ruchu drogowego przez kierującego, oraz liczba przypisanych za te naruszenia punktów.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nie doszło do naruszenia przez organy art. 10 ust. 1 k.p.a., który stanowi, iż organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań.

Skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 06.05.2014 r. sygn. akt II SA/Ol 168/14 wniósł B. B..

Skarżący zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu:

1. naruszenia art. 7 i 8 k.p.a. w zw. z art. 64 § 2 k.p.a. przez uznanie, że SKO w Olsztynie nie naruszyło prawa nie wyjaśniając, jaka była intencja skarżącego przy składaniu pisma z dnia 18.09.2013 r. zatytułowanego "odwołanie", które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy;

2. naruszenie art. 9 k.p.a. w zw. z art. 64 § 1 k.p.a. przez uznanie, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie nie naruszyło prawa nie wzywając skarżącego do wskazania jakiego konkretnie działania domaga się składając pismo z dnia 18.09.2013 r. zatytułowanego "odwołanie", nie wyjaśniając jednocześnie skarżącemu, jakie konsekwencje wiążą się z jego żądaniami, które to naruszenie miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący kasacyjnie domaga się uchylenia zaskarżonego wyroku w całości i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpoznania.

Skarżący nie zgadza się z zaskarżonym wyrokiem albowiem w jego ocenie zarówno wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, jak i decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Olsztynie, wydane zostały z naruszeniem kodeksu postępowania administracyjnego, a w szczególności z naruszeniem art. 7, 9 i art. 64 § 2 k.p.a.

Skarżący zauważył, że w piśmie z dnia 18.09.2013 r. skierowanym do SKO w Olsztynie i zatytułowanym "odwołanie" wskazał, że składa odwołanie od decyzji Starostwa Powiatowego w Kętrzynie z dnia [...].09.2013 r. i wnosi o wznowienie postępowania lub stwierdzenie nieważności decyzji, wyjaśniając dalej, że wznowienie postępowania umożliwi mu analizę zdarzeń drogowych na podstawie których naliczono mu punkty karne.

Skarżący podniósł, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie rozpatrując wskazane pismo w sposób arbitralny uznało, iż jest ono merytorycznym zaskarżeniem prawidłowości wydania decyzji przez Starostę Powiatowego w Kętrzynie cofającej mu uprawnienie do prowadzenia pojazdów i wydając zaskarżoną do WSA decyzję odniosło się jedynie do kwestii, czy organ I instancji w sposób prawidłowy dokonał oceny istniejących przesłanek do cofnięcia skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami.

Skarżący podnosi, że ani w piśmie z dnia 18.09.2013 r. ani w skardze do WSA w Olsztynie nie było ani jednego zdania o tym, że odwołujący z decyzją Starosty Kętrzyńskiego się nie zgadza, a jedynie wniosek o wznowienie postępowania bądź stwierdzenie nieważności decyzji z uwagi na fakt, że odwołujący zamierzał dokonać sprawdzenia prawidłowości naliczonych mu punktów karnych. Skarżący podnosi, że takie postępowanie SKO w Olsztynie było nieprawidłowe, albowiem rozpoznając sprawę organ odwoławczy nie podjął żadnej próby ustalenia, czego domagał się skarżący, w związku z czym nie wiadomo, czy rozpoznanie sprawy odbywało się w graniach żądania osoby wnoszącej pismo nazwane "odwołanie", co z kolei naruszało w sposób rażący art. 7 k.p.a.

Skarżący zwrócił uwagę, że gdyby ponadto okazało się, że skarżący żądał wznowienia postępowania, jego pismo należałoby przekazać organowi I instancji.

Skarżący kasacyjnie podniósł, że w związku z powyższym Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie, po otrzymaniu akt sprawy, powinno niezwłocznie wezwać skarżącego do sprecyzowania swojego żądania przez wskazanie, czy jego pismo należy potraktować jako odwołanie od decyzji Starosty Kętrzyńskiego, czy też jest to żądanie wznowienia postępowania ewentualnie czy żąda stwierdzenia nieważności decyzji. W wezwaniu tym SKO powinno w sposób wyczerpujący wyjaśnić skarżącemu (co wielokrotnie nakazuje organom I instancji) podstawy i skutki wniesienia przez niego konkretnego żądania, zgodnie z zasadą określoną w art. 9 k.p.a.

Skarżący nie jest profesjonalistą w dziedzinie prawa, wnosząc pismo zatytułowane odwołanie, a później skargę do WSA, nie żądał w nim merytorycznego rozpoznania sprawy, ale zupełnie innego zachowania organu, a później sądu, które to zachowanie miało pomóc mu, w jego ocenie, osiągnąć określony cel.

Skarżący podniósł, że to, czy żądanie było zasadne czy nie, jest w rozpatrywanej sprawie drugorzędne, natomiast ocena tego żądania winna nastąpić dopiero po ustaleniu, czego konkretnie skarżący domaga się.

Skarżący podnosi, że ani Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie ani Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie nie poczynili w tej kwestii żądnych ustaleń, czym w sposób rażący naruszyli przepisy procedury administracyjnej, przy czym naruszenie to miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 p.p.s.a., zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

Stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a., skarga kasacyjna może być oparta na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, a także na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Poglądy skarżącego kasacyjnie, nie zasługują na uwzględnienie, gdyż wniesione zarzuty nie są trafne.

W aktach administracyjnych znajduje się odwołanie, które skarżący kasacyjnie złożył do SKO w Olsztynie. W piśmie tym skarżący kasacyjnie napisał "Niniejszym składam odwołanie od decyzji Starostwa Powiatowego w Kętrzynie z dn. 4.09.2013 Nr WK 5432.1.33 2013, którą otrzymałem dn. 5.09.2013. wnosząc o wznowienie postępowania lub do stwierdzenia nieważności decyzji. Wznowienie postępowania umożliwi mi analizę zdarzeń drogowych na podstawie których naliczono punkty karne, posiłkując się "doractwem" prawnym i technicznym".

Na samym początku Sąd II instancji czyni zastrzeżenie, że kontroli poddany jest wyrok Sądu I instancji, którego rozstrzygnięcie dotyczy sprawy z odwołania B. B. od decyzji Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu wydanej z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego z dnia [...] września 2013 r. nr WK.5432.1.33.2013 w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami.

Skarga kasacyjna opiera się na tezie skarżącego kasacyjnie podnoszącej, że WSA w Olsztynie błędnie zaakceptował, przez oddalenie skargi, decyzję administracyjną wydaną przez SKO w Olsztynie w sposób naruszający postępowanie administracyjne mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż rozstrzygnięcie wydane przez SKO w Olsztynie na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. nastąpiło wobec decyzji organu I instancji w wyniku rozpoznania pisma, które zdaniem skarżącego kasacyjnie, w sposób nieuzasadniony i arbitralny organ II instancji zakwalifikował jako odwołanie od tej decyzji.

Z powyższym stwierdzeniem, zdaniem Sądu II instancji, nie można się zgodzić. Instytucja odwołania, uregulowana na gruncie art. 128 k.p.a., jest względnie niesformalizowana co do formy i treści, w związku z tym za wystarczające jest uważane złożenie przez odwołującego się w ustawowym terminie pisma do właściwego organu, z którego wynika, że skarżący jest niezadowolony z treści otrzymanej decyzji administracyjnej. Ten wyraz względnego niesformalizowania sporządzenia odwołania ma służyć ochronie interesów prawnych podmiotu odwołującego się, gdyż na etapie postępowania administracyjnego nie ma przymusu korzystania z pełnomocników zawodowych, profesjonalnych. Ustawodawca przyjął rozwiązanie, w którym sam fakt udokumentowanego "zasygnalizowania" przez adresata decyzji, odwoływania się od decyzji, przez doręczenie odpowiedniego pisma/odwołania, uruchamia tok instancji, przejście sprawy od organu I instancji do organu II instancji, po to, aby organ II instancji po raz drugi zastosował w danej sprawie prawo i porównał wynik tego aktu z treścią decyzji wydanej przez organ I instancji, a następnie wydał rozstrzygnięcie korzystając z kompetencji zawartych w art. 138 k.p.a.

Z treści pisma skarżącego kasacyjnie B. B. z dnia 18 września 2013 r. (data wpływu 19.09.2013 do organu I instancji) przez jego zatytułowanie jako "odwołanie" i oświadczenie, że podpisany poniżej B. B. składa odwołanie od decyzji Starostwa Powiatowego w Kętrzynie z dn. 4.09.2013 Nr WK 5432.1.33 2013, które otrzymał dn. 5.09.2013 - wynika bezsprzecznie, że obecnie skarżący kasacyjnie B. B. korzysta w tym ww. piśmie z pouczenia zawartego w decyzji organu I instancji o prawie do wniesienia odwołania, i wnosi zacytowane powyżej odwołanie do organu II instancji. W konkretnych okolicznościach sprawy, zdaniem Sądu II instancji, Sąd I instancji i SKO w Olsztynie prawidłowo ustalili, że pismo jak wyżej skarżącego B. B. stanowiło odwołanie od decyzji z dnia [...] września 2013r. wydanej przez Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego. Organ zatem nie miał powinności korzystania z art. 64 § 2 k.p.a. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, że skarżący w ramach postępowania odwoławczego prowadzonego przez organ II instancji, pismem SKO w Olsztynie z dnia 13 listopada 2013 r. był zawiadomiony w myśl art. 10 k.p.a., że ma prawo przeglądania akt sprawy, sporządzania z nich notatek i odpisów, a do czasu podjęcia decyzji w sprawie przez kolegium, składania wyjaśnień, dokumentów i innych dowodów. W załączeniu przesłano odwołującemu się kserokopie pisma Naczelnika Wydziału i Transportu Starostwa Powiatowego w Kętrzynie wraz z załącznikiem i wyznaczono odwołującemu 7 – dniowy termin do złożenia ew. wniosków i uwag. Skarżący kasacyjnie na etapie postępowania odwoławczego prowadzonego przez SKO w Olsztynie nie kwestionował jego zasadności.

Jak wynika z akt administracyjnych SKO w Olsztynie, skarżący kasacyjnie pismem z dnia 19.11.2013 r. kierowanym do SKO w Olsztynie "wnioskował potrzebę przeglądu akt sprawy", podając, że termin i miejsce przeglądu, sporządzenia notatek i odpisów uzgodni telefonicznie. Skarżący kasacyjnie złożył także wniosek do Prezesa SKO w Olszynie w sprawie możliwości otrzymania kserokopii dokumentów obejmujących wniosek Komendanta Wojewódzkiego Policji w Olsztynie skierowany do Starostwa Powiatowego w Kętrzynie z dnia 15.05.2013 RD- 3313/2013 o sprawdzenie kwalifikacji kierującego pojazdem. Prezes SKO wyraził na to zgodę.

Podczas prowadzenia postępowania odwoławczego przez SKO w Olsztynie, skarżący kasacyjne nie kwestionował jego biegu, wziął w nim czynny udział, a z treści odwołania jednoznacznie wynika, że B. B. odwołuje się od decyzji z dnia [...] września 2013r. nr WK.5432.1.33.2013 Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu wydanej z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego. Nie można wobec tego zgodzić się z zarzutem skargi kasacyjnej, że skarżący w ogóle nie wyraził niezadowolenia z treści decyzji organu I instancji, którą określa w odwołaniu: "decyzją Starostwa Powiatowego w Kętrzynie z dn. 4.09.2013 Nr WK 5432.1.33 2013", i że bieg postępowania odwoławczego nie był prawnie uzasadniony.

Zarazem i w skardze adresowanej do WSA w Olsztynie, skarżący nie kwestionuje samego bytu prawnego postępowania odwoławczego prowadzonego przez SKO w Olsztynie, tylko wyraża pogląd, że "pomimo powiadomienia mnie o wszczęciu postępowania administracyjnego przekonany byłem, że organ prowadzący postępowanie wezwie mnie celem przedłożenia wyjaśnień w przedmiocie materiałów będących podstawą do cofnięcia uprawnień i sporządzenia wniosku do sprawdzenia kwalifikacji kat. B". Fakt ten skarżący podnosi w tej chwili, czyli sporządzając skargę do WSA w Olsztynie, gdyż jako strona w toczącym się postępowaniu nie został wysłuchany.

Sąd II instancji wyjaśnia w tym miejscu, że organy administracyjne działają na podstawie prawa (art. 6 k.p.a.) realizując obiektywny porządek prawny i w związku z tym organ bada w sprawie te przesłanki, które ustawodawca precyzuje jako istotne dla wydania danego typu decyzji administracyjnej. Zatem zakres badania stanu faktycznego dla potrzeb decyzji administracyjnej determinuje ustawa.

W przekonaniu Sądu II instancji, Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie rozpatrując wskazane pismo/odwołanie w sposób uzasadniony jego treścią i dodatkowo tytułem uznało, iż jest ono merytorycznym zaskarżeniem w toku instancji prawidłowości wydania decyzji przez Starostę Powiatowego w Kętrzynie cofającej B. B. uprawnienie do prowadzenia pojazdów. SKO w Olsztynie wydając swoją decyzję odniosło się, zgodnie z prawem i swoimi kompetencjami do zasadniczej kwestii, czy organ I instancji w sposób trafny w rozpatrywanej sprawie dokonał oceny na tle stanu faktycznego zaistnienia ustawowych przesłanek do cofnięcia skarżącemu uprawnień do kierowania pojazdami.

Organ odwoławczy nie jest przy tym związany argumentacją odwołania, tylko treścią obiektywnego porządku prawnego, jego obowiązkiem jest po raz drugi dokonać aktu stosowania prawa, a następnie skorzystać z treści art. 138 k.p.a.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił postępowanie administracyjne przeprowadzone przez SKO w sprawie. Prawidłowo stwierdził, że strona miała zapewniony czynny udział, zgodnie z art. 10 k.p.a. w przedmiotowym postępowaniu odwoławczym. Przeprowadzone przez SKO w Olsztynie uzupełniające postępowanie dowodowe jest wyrazem dbałości w zakresie postępowania odwoławczego o ustalenia stanu faktycznego wobec treści pisma z dnia 18.09.2013 r. Odwołanie z dnia 18 września 2013 r. nawiązuje bezpośrednio do decyzji z dnia [...] września 2013r. nr WK.5432.1.33.2013 Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu wydanej z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego, która wskutek wniesienia odwołania nie nabyła atrybutów ostatecznej. Organ II instancji nie miał zatem uzasadnionych podstaw, aby mieć wątpliwość, czy w sprawie ww. nieostatecznej decyzji z dnia [...] września 2013 r. chodzi o odwołanie. Organ ten, w realiach kontrolowanej sprawy, słusznie przyjął, że B. B. zwrócił się do niego z odwołaniem.

W tym miejscu Sąd II instancji, raz jeszcze wyjaśnia, że przedmiotem kontroli jest sprawa sądowoadministracyjna polegająca, jak to było sygnalizowane, na sądowej kontroli w sprawie z odwołania B. B. od decyzji z dnia [...] września 2013 r. Naczelnika Wydziału Komunikacji i Transportu wydanej z upoważnienia Starosty Kętrzyńskiego dot. cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. Sąd II instancji poza zakresem kontroli pozostawia intencje i motywy jakie skarżący kasacyjnie wiąże ew. z treścią pisma/odwołania z dnia 18 września 2013 r. (data wpływu 19.09.2013 do organu I instancji). Sąd II instancji w ramach kontroli prawidłowości wyroku WSA w Olsztynie stwierdza, że w oparciu o ww. pismo organ odwoławczy miał prawo procedować i wydać decyzję merytoryczną.

Wobec powyższych ustaleń i ocen, Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela zarzutów skargi kasacyjnej podnoszących naruszenie art. 7 i 8 k.p.a. w zw. z art. 64 § 2 k.p.a. gdyż w przedstawionych powyżej okolicznościach sprawy, Sąd II instancji ocenia, że SKO w Olsztynie nie naruszyło prawa w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, nie wyjaśniając dodatkowo w ramach postępowania wyjaśniającego jaka była intencja skarżącego przy składaniu pisma z dnia 18.09.2013 r. zatytułowanego "odwołanie". Wskutek tej oceny, nie jest zatem zasadny zarzut naruszenia przez Sąd I instancji postępowania przez akceptację błędu proceduralnego dokonanego przez organ administracyjny II instancji i mającego istotne znaczenia na wynik sprawy, gdyż ten błąd w postaci wskazanej w ww. zarzucie skarżącego nie wystąpił. Prowadzenie postępowania odwoławczego przez SKO w Olsztynie było bowiem uzasadnione, a w jego ramach została zrealizowana zasada prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.) i zasada pogłębiania zaufania do administracji publicznej (art. 9 k.p.a.).

Zdaniem Sądu II instancji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Olsztynie nie naruszyło także prawa w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy przez nie wyjaśnienie skarżącemu kasacyjnie, jakie konsekwencje wiążą się z jego żądaniami sformułowanymi w odwołaniu. Organ odwoławczy wyjaśnił bowiem odwołującemu się, że ani starosta, wydając kwestionowaną decyzję, ani też samorządowe kolegium odwoławcze - nie mają uprawnień do badania prawidłowości wpisów w zakresie ilości punktów karnych przypisanych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, ani też do badania, czy kierowca, którego wniosek o sprawdzenie kwalifikacji dotyczy, faktycznie dopuścił się wykroczenia drogowego. Stanowisko to, jako zgodne z prawem, zostało w sposób prawidłowy zweryfikowane i zaakceptowane przez WSA w Olsztynie. W tej sytuacji nie można zarzucić Sądowi I instancji, że pominął ustalenia, czy SKO w Olsztynie zrealizowało przesłanki art. 9 k.p.a. wyrażającego zasadę informowania stron, zgodnie z którą organy administracji publicznej są obowiązane do należytego i wyczerpującego informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego. Organy czuwają nad tym, aby strony i inne osoby uczestniczące w postępowaniu nie poniosły szkody z powodu nieznajomości prawa, i w tym celu udzielają im niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.

W konsekwencji, nie można zatem podzielić zarzutu, że Sąd I instancji naruszył pośrednio art. 9 k.p.a. w zw. z art. 64 § 1 k.p.a. w sposób mający znaczenie na wynik sprawy przez akceptację wadliwego procedowania organu II instancji, gdyż takie w zakresie tego zarzutu skargi kasacyjnej nie wystąpiło. SKO w Olsztynie sposób oparty na prawie, bez konieczności sięgania po instrumenty zawarte w art. 64 § 1 k.p.a. działało w sprawie w trybie odwoławczym a zarazem zgodnie z art. 9 k.p.a. w treści decyzji poinformowało skarżącego kasacyjnie o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków będących przedmiotem postępowania administracyjnego.

Sąd I instancji trafnie ustalił, że organ II instancji prawidłowo w ramach swoich kompetencji, działając w trybie odwoławczym, wyjaśnił stronie i zbadał przesłanki warunkujące wydanie zgodne z prawem kontrolowanej decyzji, i wydał w sprawie po raz drugi, w ramach rozpatrzenia odwołania, decyzję mieszczącą się w jego kompetencjach i zgodną z powszechnie obowiązującym prawem.

Specyfika wniesionej skargi kasacyjnej polega na tym, że skarżący kasacyjnie podnosi błędy proceduralne mające istotny wpływ na wynik sprawy, przy czym skarżący zasadniczo kwestionuje zasadność prowadzenia postępowania odwoławczego, podnosząc, że organ nie ustalił motywów jego pisma z dnia 18 września 2013 r.

W sytuacji, w której Sąd II instancji nie podziela, z przyczyn podanych powyżej, podnoszonego w skardze kasacyjnej istotnego błędu proceduralnego mającego wpływ na wynik sprawy, a więc widzi bezsprzeczną opartą na prawie zasadność prowadzenia przedmiotowego postępowania odwoławczego bez powinności sięgania przez SKO do instrumentu zawartego w art. 64 § 1 k.p.a. - to skoro skarżący kasacyjnie kwestionuje wszczęcie postępowania odwoławczego przez SKO jako mające wpływ na wynik sprawy - Sąd II instancji, wobec tak postawionego zarzutu wypowiada się, że nie tylko prowadzenie postępowania odwoławczego było zasadne i nie było błędem proceduralnym, co trafnie zaaprobował Sąd I instancji, ale przedmiotowe przeprowadzenie postępowania odwoławczego, które nie było wadliwe, oczywiście miało wpływ na wynik sprawy, bo służyło załatwieniu sprawy i ten wynik jest zgodny z prawem. Sąd II instancji podziela pogląd Sądu I instancji o merytorycznej prawidłowości kontrolowanej decyzji SKO w Olsztynie. Sąd II instancji przyjmuje bowiem argumentację Sądu I instancji w tej mierze i uważa ją bez zbędnego powtarzania za swoją.

W tym stanie sprawy, skarga kasacyjna - na podstawie art. 184 p.p.s.a. - podlega oddaleniu.