Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Jarmasz (sprawozdawca), Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, Sędzia WSA del. Małgorzata Fita, Protokolant Marek Kleszczyński, po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 lutego 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1588/07 w sprawie ze skargi P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 13 sierpnia 2007 r. nr (...) w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące : luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i grudzień 1999 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz P. P. kwotę 380 ( słownie: trzysta osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 21 lutego 2008 r., sygn. akt I SA/Wr 1588/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwana dalej "p.p.s.a.", oddalił skargę P. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji ostatecznych w sprawie podatku od towarów i usług za luty-wrzesień i za grudzień 1999 r.

Z przedstawionego przez Sąd pierwszej instancji stanu sprawy wynikało, że zaskarżona decyzja została wydana w wyniku rozpoznania wniosku P. P. z dnia 23 stycznia 2007 r. o wznowienia postępowania w sprawach zakończonych ostatecznymi decyzjami Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 1 sierpnia 2005 r. w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego do września i za grudzień 1999 r. Podatnik, jako podstawę wznowienia postępowania wskazał art. 240 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U z 2005 r. nr 8, poz. 60 ze zm.). W uzasadnieniu wniosku wyjaśnił, że po wydaniu ww. decyzji zostały ujawnione nowe istotne fakty i dowody istniejące w dniu wydania tych decyzji, ale nieznane organowi, tj. duplikaty faktur VAT, dokumentujące zakupy towarów i usług w okresie od lutego do września i w grudniu 1999 r. i potwierdzające prawo podatnika do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony za te miesiące.

W toku postępowania kontrolnego P. P. nie przedstawił ani dokumentów zakupu i sprzedaży, ani ewidencji podatkowych za 1999 r. dotyczących prowadzonej działalności gospodarczej oświadczając, że zostały skradzione, a dokumentów tych nie odtworzył. Organ podatkowy, z uwagi na brak dowodów (oryginałów lub duplikatów faktur VAT) potwierdzających zakup towarów i usług przez podatnika, nie uwzględnił w rozliczeniu podatku od towarów i usług podatku naliczonego, powołując art. 19 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz. U. nr 11, poz. 50 ze zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT z 1993 r." Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokami z dnia 10 listopada 2004r. decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 21 czerwca 2002 r., dotyczące rozliczenia podatku od towarów i usług za ww. miesiące, uchylił z przyczyn proceduralnych. Jednak uznał, że organ podatkowy nie naruszył prawa materialnego i prawidłowo przyjął, że dokumentami potwierdzającymi prawo do obniżenia należnego podatku od towarów i usług o podatek naliczony są oryginały faktur VAT lub ich duplikaty, a podatnik dokumentami tymi winien dysponować nie tylko w momencie dokonania odliczenia, ale także w toku postępowania podatkowego i kontroli.

Po ponownym rozpoznaniu odwołań, organ odwoławczy decyzjami z dnia 1 sierpnia 2005 r., stwierdził, że przedstawione w toku postępowania kserokopie kopii faktur VAT, w myśl art. 19 ust. 2 ustawy o VAT i § 54 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 156, poz. 1024 ze zm.), zwane dalej "rozporządzeniem Ministra Finansów z 1997 r.", nie uprawniały nabywcy do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, wynikający z tych kserokopii. Przedstawione w toku postępowania oryginały duplikatów faktur VAT zostały uwzględnione w rozliczeniu. Decyzje te zostały zaskarżone do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, który wyrokami z dnia 13 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wr 1119 -1126, 1128/05) oddalił skargi.

Po rozpoznaniu wniosków o wznowienia postępowania, Dyrektor Izby Skarbowej w W. decyzją z dnia 28 maja 2007 r. odmówił uchylenia decyzji w przedmiocie rozliczenie podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego do września i za grudzień 1999 r. Organ I instancji stwierdził, że nie wystąpiły przesłanki wznowienia postępowania wskazane przez stronę we wniosku. Z uzasadnienia decyzji wynika, że w dniu 4 kwietnia 2007 r. podatnik przesłał 83 dokumenty, z których 60 dotyczyło ww. miesięcy. Wszystkie duplikaty faktur VAT dotyczące miesięcy od lutego do września i grudnia 1999 r. zostały wystawione na początku 2006 r., tj. po wydaniu przez organ podatkowy ostatecznych decyzji w przedmiocie rozliczenia podatku od towarów i usług za te miesiące (decyzje wydano w dniu 1 sierpnia 2005 r.). Przedstawione dowody nie spełniały zatem warunków wskazanych w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, gdyż nie istniały w dniu wydania decyzji ostatecznych.

W odwołaniu od decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w W. P. P. wniósł o uchylenie decyzji i zarzucił:

- naruszenie art. 240 § 1 pkt 5 oraz art. 245 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, przez bezpodstawne przyjęcie, że w sprawie nie zaistniała przesłanka - wyjścia na jaw nowych okoliczności faktycznych.

Nową okolicznością faktyczną, zdaniem strony, było potwierdzenie, że w 1999 r. podatnik miał prawo do obniżenia podatku należnego od towarów i usług o podatek naliczony, na podstawie oryginałów faktur VAT. Istnienie natomiast oryginałów faktur VAT w dacie rozliczenia potwierdzały przedstawione wraz z wnioskiem ich duplikaty. Fakt dokonania prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług nie był okolicznością znaną organowi w dniu wydania decyzji ostatecznych, a został potwierdzony duplikatami faktur VAT pozyskanymi po dniu wydania tych decyzji.

Po rozpoznaniu odwołania, Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu organ, odnosząc się do regulacji zawartych w art. 19 ust. 1 i 2, art. 23 pkt 1 i art. 32 ust. 5 ustawy o VAT z 1993 r. oraz § 54 ust. 3 rozporządzenia z 1997 r. wyjaśnił, że jednym z warunków obniżenia podatku należnego od towarów i usług o podatek naliczony jest posiadanie oryginałów lub duplikatów faktur VAT dokumentujących podatek naliczony. Zdaniem organu, istotne okoliczności dla sprawy muszą dotyczyć posiadania stosownych dokumentów, tj. oryginałów lub duplikatów faktur VAT. Inne dowody mogą potwierdzać dokonanie przez podatnika czynności, ale nie uprawniają do dokonania odliczenia. Przedłożone wraz wnioskiem o wznowienie postępowania dowody, dotyczące miesięcy od lutego do września i grudnia 1999 r. nie istniały w dniu wydania decyzji ostatecznych za te miesiące. Tym samym nie istniały wówczas okoliczności wpływające na dokonane przez organ podatkowy ustalenia. Okoliczności te pojawiły się z chwilą otrzymania duplikatów faktur VAT, które sporządzono po wydaniu decyzji. To, zdaniem organu odwoławczego, nie dawało podstaw do przyjęcia, że zostały spełnione warunki określone w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu P. P. wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji i zarzucił naruszenie:

- art. 240 § 1 pkt 5 oraz art. 245 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, przez bezpodstawne przyjęcie, że w sprawie nie zaistniały przesłanki wyjścia na jaw nowych okoliczności faktycznych. Nową okolicznością faktyczną było, zdaniem strony, potwierdzenie, że w 1999 r strona dysponowała oryginałami faktur VAT, które uprawniały do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Okoliczność ta nie była znana organowi w dniu wydania decyzji ostatecznej, gdyż nie dysponował on materiałem dowodowym potwierdzającym taką okoliczność. Zostało to dopiero potwierdzone duplikatami faktur VAT pozyskanymi po dniu wydania decyzji ostatecznych.

- naruszenie art. 19 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT z 1993 r. oraz § 54 ust. 3 rozporządzenia z 1997 r. poprzez pominięcie, że duplikat faktury VAT stanowi sformalizowany dokument potwierdzający prawo podatnika do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony, z którego podatnik nie skorzystał na podstawie faktury VAT, z powodu jej utraty,

W uzasadnieniu skargi, w kwestii spełnienia przesłanki wznowienia postępowania, strona podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Ponadto, zdaniem skarżącego, przepisy ustawy o VAT z 1993 r. i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie nakładały na podatnika, w przypadku utraty oryginałów faktur VAT po dokonaniu rozliczenia, złożenia korekty tego rozliczenia. Dlatego późniejsze pozyskanie duplikatów faktur VAT miało na celu wykazanie, że podatnik w dniu dokonania rozliczenia dysponował stosownymi dokumentami.

2. Wskazując na motywy oddalenia skargi Sąd pierwszej instancji stwierdził, że przedstawione wraz z wnioskiem o wznowienie postępowania duplikaty faktur VAT, w ocenie Sądu, nie uprawniały do stwierdzenia, że doszło do naruszenia przepisów procesowych, przez nieuwzględnienie w postępowaniu zwykłym prawa podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony mimo posiadania w dniu dokonania rozliczania oryginałów faktur VAT dokumentujących zakup towarów lub usług.

W ocenie Sądu organ podatkowy, w sposób pełny ustosunkował się do przedstawionych duplikatów faktur VAT, jako mogących potwierdzać nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne lub być nowymi dowodami istotnymi w sprawie. Przedstawione duplikaty faktur VAT, potwierdzające dokonanie przez skarżącego zakupy towarów lub usług w miesiącach od lutego do września i w grudniu 1999 r., zostały wystawione po dniu wydanie decyzji ostatecznych w sprawach rozliczenia podatku VAT za ww. miesiące. Nie mogły być zatem uznane za nowe dowody, istniejące w dniu wydania decyzji, a nieznane organowi. Dowody te w dniu wydania decyzji ostatecznych nie istniały, czego skarżący nie kwestionuje. Duplikaty faktur VAT nie potwierdzały też nowych okoliczności, istotnych w sprawach zakończonych decyzjami ostatecznymi. Istotną okolicznością w tych sprawach było posiadanie, w trakcie postępowania zwykłego, dokumentu uprawniającego do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Dokumenty takie w postaci duplikatów faktur VAT pojawiły się dopiero po wydaniu decyzji ostatecznych. Nowa okoliczność istotna w rozpoznawanej sprawie pojawiła się dopiero wraz z nowymi dowodami i podobnie jak nowe dowody nie istniała przed wydaniem decyzji ostatecznych. Przyjęcie stanowiska prezentowanego przez skarżącego prowadziłoby nie do naprawienia uchybień procesowych, ale do zakwestionowania wykładni przepisów art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993 r. i § 54 ust. 3 rozporządzenia z 1997 r. przyjętej w postępowaniu zwykłym i akceptowanej przez orzecznictwo sądów administracyjnych.

Zdaniem Sądu, organ podatkowy prawidłowo zatem przyjął, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiły przesłanki wznowienia postępowania wskazane w art. 240 §1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Tym samym, nie było podstaw do wzruszenie w trybie wznowienia postępowania decyzji ostatecznych w sprawie rozliczenia podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od lutego do września i za grudzień 1999 r. Organy podatkowanie nie naruszyły przepisów procesowych, dokonując analizy przedstawionych dowodów pod kątem istnienia przesłanek wznowienia postępowania wskazanych w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej i stosownie do poczynionych ustaleń, odmawiając uchylenia decyzji ostatecznych. Nie naruszyły także organy podatkowe przepisów art. 19 ust. 1, 2 i 3 ustawy o VAT z 1993 r. oraz § 54 ust. 3 rozporządzenia z 1997 r., przyjmując wykładnię ww. przepisów wyrażoną w decyzjach ostatecznych, o których zmianę w trybie wznowienia wnosił skarżący, zaakceptowaną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyrokach z dnia 13 września 2006 r. (sygn. akt I SA/Wr 1119-1126, 1128/05).

3. Na powyższe orzeczenie strona złożyła skargę kasacyjną, w której wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych.

Jako postawy kasacyjne wskazała:

1) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr. 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej "p.u.s.a.", art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 145 § 2 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 240 § 1 pkt 5, art. 243 § 2, art. 245 § 1 pkt 1 i art. 245 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej oraz w zw. z art. 19 ust. 1, 2 i 3 ustawy o VAT z 1993 r. i § 54 ust. 3, § 55 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 1997 r. poprzez nieuwzględnienie zarzutów zawartych w skardze na decyzję organu, a tym samym bezzasadne oddalenie skargi i zaakceptowanie przez WSA we Wrocławiu, jako zgodnych z prawem, działań organów podatkowych, które były sprzeczne z regułami prawidłowego postępowania podatkowego, a w szczególności: z art. 240 § 1 pkt 5, art. 243 § 2, art. 245 § 1 pkt 1 i art. 245 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej w zw. z w/w przepisami prawa materialnego, a w rezultacie bezzasadne odmówienie uchylenia decyzji ostatecznej na skutek błędnego przyjęcia, że duplikaty faktur VAT pozyskane przez stronę skarżącą po dniu wydania ostatecznej decyzji podatkowej, nie stanowią potwierdzenia wystąpienia przesłanki wznowienia postępowania podatkowego zakończonego ostateczną decyzją i uchylenia takiej decyzji oraz orzeczenia co do istoty sprawy, tj. przesłanki wyjścia na jaw nowych, istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, które istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej a nie były znane organowi;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 170 p.p.s.a. poprzez oparcie zaskarżonego wyroku na treści innego prawomocnego wyroku wydanego w stosunku do strony skarżącej na skutek skargi na decyzję wydaną w trybie "zwykłym" w sytuacji, gdy wyrok ten nie dotyczył istnienia przesłanek wznowienia postępowania podatkowego, o której mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej;

3) naruszenie przepisów prawa materialnego, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, art. 19 ust. 1, 2 i 3 ustawy o VAT z 1993 r. (w brzmieniu obowiązującym w 1999 r.) oraz § 54 ust. 3 i § 55 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 1997 r. poprzez błędne przyjęcie, iż warunkiem zachowania prawa do pomniejszenia podatku należnego o podatek naliczony zawarty w fakturach VAT jest ciągłe i nieprzerwane posiadanie przez podatnika oryginałów tego rodzaju dokumentów, a ewentualna utrata oryginału faktury VAT i brak jej posiadania w trakcie postępowania podatkowego zakończonego ostateczną decyzją, definitywnie pozbawia podatnika prawa do odliczenia podatku naliczonego, nawet w sytuacji gdy po dniu wydania decyzji ostatecznej podatnik pozyska duplikat wcześniej utraconej faktury VAT.

4. W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie zwrotu kosztów według norm przepisanych.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Jednym z zarzutów wniesionego przez P. P. środka zaskarżenia jest naruszenie zaskarżonym wyrokiem wymienionych przepisów postępowania sądowo administracyjnego m.in. art. 151 p.p.s.a., do naruszenia których doszło, zdaniem autora skargi kasacyjnej, poprzez bezzasadne oddalenie skargi i zaakceptowanie zaskarżonym wyrokiem działań organów naruszających przepis art. 245 § 1 pkt 1 oraz art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Naruszenie to autor skargi kasacyjnej ocenił, jako błędne przyjęcie, że duplikaty faktur VAT pozyskane przez Skarżącego po dniu wydania ostatecznej decyzji podatkowej nie stanowią przesłanki do wznowienia postępowania podatkowego oraz uchylenia decyzji ostatecznej z powodu wyjścia na jaw istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, które istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej, a nie były znane organowi.

Przepis art. 245 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej postanawia, że organ podatkowy po przeprowadzeniu postępowania wznowieniowego uchyla w całości lub w części decyzję dotychczasową, jeśli stwierdzi istnienie przesłanek określonych w art. 240 § 1 i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy lub umarza postępowanie.

Jedną z przesłanek wznowienia postępowania podatkowego zakończonego decyzja ostateczną, na którą powoływał się Skarżący, jest przesłanka określona w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej jako wyjście na jaw istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nieznanych organowi, który wydał decyzję. Nie jest kwestionowanym pogląd, że nie muszą jednocześnie ujawnić się i nowe okoliczności faktyczne, jak i nowe dowody. Wystarczającym jest wystąpienie jednego z tych stanów, aby można było przyjąć, że została spełniona przesłanka wymieniona w omawianym przepisie.

W niniejszej sprawie Skarżący odwoływał się do wystąpienia nowych okoliczności faktycznych. Zdaniem autora skargi kasacyjnej uzyskanie przez Skarżącego po wydaniu decyzji wymiarowej duplikatów faktur potwierdza okoliczność faktyczną istniejącą w dniu otrzymania faktury pierwotnej tj. istnienie prawa do odliczenia z faktury pierwotnej wykazanego w niej podatku naliczonego.

Należy przyznać rację temu stanowisku i zaprezentowanej do niego argumentacji. Faktem jest, że duplikaty faktur zostały sporządzone po wydaniu decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług, a więc w chwili jej wydawania jako dowody nie istniały, ale okoliczność z nich wynikająca, na którą powołuje się strona tj. prawo do odliczenia podatku naliczonego, istniała w tym dniu, lecz nie była znana organowi podatkowemu. Okoliczność ta spełnia także wymóg z art. 145 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej bycia okolicznością nową, bowiem ma ona wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż obok skutków procesowych powoduje także skutki materialne polegające na uwzględnieniu jej w określeniu podatku od towarów i usług.

Naczelny Sąd Administracyjny tym samym nie podziela zaprezentowanego przez Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku stwierdzenia, że organy podatkowe dokonały prawidłowej oceny przesłanki do wznowienia postępowania podatkowego, na którą powołał się Skarżący żądając wznowienia postępowania. Zasadnie WSA uznał, że duplikaty faktur potwierdzające dokonanie przez Skarżącego zakupów, wystawione po dniu wydania decyzji ostatecznych w sprawach rozliczenia podatku VAT za określone miesiące 1999 roku, nie są dowodami nowymi. Jednakże z oceną, że duplikaty te nie potwierdzają także nowych, istotnych okoliczności, nie można się zgodzić. Stwierdzenia WSA w tym zakresie opierają się na tym, że dokumenty te pojawiły się dopiero po wydaniu decyzji ostatecznych, a istotną w tej sprawie okolicznością było posiadanie w trakcie postępowania zwykłego dokumentu uprawniającego do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Zdaniem Sądu pierwszej instancji nowa okoliczność istotna w sprawie pojawiła się dopiero wraz z nowymi dowodami i podobnie jak nowe dowody nie istniała przed wydaniem decyzji ostatecznych. Twierdzenia te nie polegają na prawdzie i nie są uzasadnione, jako że wskazywaną nową okolicznością dającą podstawy do wznowienia postępowania nie był fakt posiadania w toku prowadzonego postępowania podatkowego faktur VAT, lecz istnienie prawa do obniżenia podatku należnego.

Nawiązując do stwierdzeń powyższych i odnosząc się do zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia prawa materialnego tj. art. 19 ust. 1, 2 i 3 ustawy o VAT, jak i § 54 ust. 3 i § 55 ust. 1 i ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z 15 grudnia 1997r. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzuty te uzasadniane były wywodem odnoszącym się do utraty oryginału faktury i w konsekwencji pozbawienia przez to prawa do odliczenia podatku naliczonego, co miało wynikać ze stanowiska zajętego przez organy w postępowaniu wznowieniowym, a argumentacja przywołana została na uzasadnienie słuszności stwierdzeń Skarżącego odnoszących się do błędnego stanowiska organów co do nie istnienia przesłanek o wznowienia postępowania podatkowego. W tym zakresie, w nawiązaniu do wcześniejszych wywodów, należy stwierdzić, że przepis art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993r. wiąże prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktem nabycia towaru i usługi, co winno być potwierdzone fakturą, fakturą korygującą lub duplikatem faktury zgodnie z § 55 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia wykonawczego z 1997r. Przez duplikat tego dokumentu należy rozumieć ponownie wystawioną fakturę zgodnie z danymi zawartymi w kopii faktury w myśl § 55 ust. 1 i 2 tego rozporządzenia. Jest to więc drugi egzemplarz dokumentu wystawiony przez sprzedawcę, który potwierdza zarówno okoliczność dokonania nabycia towaru i usługi, jak i wystawienia oryginału faktury, stwierdzającej daną czynność. Dlatego też Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zawarte w skardze kasacyjnej, że otrzymanie przez podatnika duplikatu zniszczonej lub zagubionej faktury, po zakończeniu postępowania zwykłego, powoduje, że zostaje ujawniona istotna dla sprawy okoliczność faktyczna istniejąca w dniu wydania decyzji, nie znana organowi, który wydał decyzję. Duplikat faktury stanowi bowiem potwierdzenie okoliczności, że w podanym w nim momencie podatnik nabył towar lub usługę, co stwierdził sprzedawca wystawiając fakturę. W świetle art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993 r. dawało to podstawę do zrealizowania prawa do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy takim nabyciu.

Zauważyć także należy, że WSA nie oparł swojego rozstrzygnięcia, jak to zarzuca autor skargi kasacyjnej, na treści wyroku wydanego w odniesieniu do decyzji wymiarowych. Sąd pierwszej instancji odwołał się tylko do stanowiska wyrażonego w utrzymanych w mocy decyzjach organów, że posiadanie faktur VAT lub ich duplikatów uprawnia podatnika do skorzystania z możliwości odliczenia podatku naliczonego. Z takim stwierdzeniem, co do zasady obowiązującej w tym zakresie, należy się zgodzić. Jednakże inną kwestią jest kwestia rozpatrywana w niniejszej sprawie tj. wpływu faktu uzyskania duplikatów faktur po wydaniu decyzji wymiarowej na podjęte po przeprowadzeniu postępowania wznowieniowego rozstrzygnięcie organu. Stanowisko w tym zakresie, wyrażone w niniejszym wyroku, Sąd pierwszej instancji będzie zobowiązany uwzględnić przy ponownym rozpoznaniu sprawy.

Stwierdzić zatem należy, że zaskarżonym wyrokiem doszło do naruszenia art. 151 p.p.s.a. poprzez zastosowanie tego przepisu i oddalenie skargi, mimo że organ podatkowy w decyzji będącej przedmiotem kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wadliwie zinterpretował i zastosował art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 19 ust. 1 i 2 ustawy o VAT z 1993 r. oraz § 54 ust. 3 i § 55 rozporządzenia Ministra Finansów z 1977 r., co do wymienionej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej przesłanki istotnych dla sprawy nowych okoliczności faktycznych istniejących w dniu wydania decyzji nie znanych organowi, który wydał decyzję.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie przepisu art. 185 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 tej ustawy.