drukuj    zapisz    Powrót do listy

6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 1051/16 - Wyrok NSA z 2016-09-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1051/16 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-09-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-04-26
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Elżbieta Kremer /przewodniczący/
Ewa Kwiecińska
Zbigniew Ślusarczyk /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Sygn. powiązane
III SA/Łd 1037/15 - Wyrok WSA w Łodzi z 2016-02-09
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 600 art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b
Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk /spr./ Sędzia del. WSA Ewa Kwiecińska po rozpoznaniu w dniu 7 września 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Łd 1037/15 w sprawie ze skargi K.F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Łd 1037/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu skargi K.F., uchylił decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie skierowania na badania lekarskie oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Z. z dnia [...] stycznia 2014 r. nr [...].

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. Starosta Z., po rozpoznaniu wniosku Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...], orzekł o skierowaniu K.F. na badanie lekarskie przeprowadzone w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego w Łodzi w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami kategorii B. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wskazano, że stosownie do opinii biegłych lekarzy psychiatrów, sporządzonej w toku prowadzonego dochodzenia o sygn. akt [...], wynika, że u skarżącej występują zaburzenia depresyjne nawracające.

W odwołaniu od powyższej decyzji skarżąca podważała konieczność przeprowadzenia badania i wskazała, że nie jest osobą chorą psychicznie, nie spowodowała żadnego wypadku, nie przekroczyła limitu punktów karnych i nie zatrzymano jej prawa jazdy za kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości.

Decyzją z dnia [...] marca 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Łd 469/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uchylił zaskarżoną decyzję wskazując, że organy wydając ją oparły się jedynie na wniosku Prokuratura, nie były zaś w posiadaniu przedmiotowej opinii i nie zapoznały się z jej treścią.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi ponownie utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

Wyrokiem z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 168/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, po rozpoznaniu kolejnej skargi K.F., uchylił powyższą decyzję wskazując, że wydana ona została z naruszeniem art. 24 § 1 pkt 5 w związku z art. 27 § 1 k.p.a., albowiem w składzie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi, wydającego kontrolowaną decyzję, znajdował się członek Kolegium, który podlegał wyłączeniu od orzekania w tej sprawie, gdyż uczestniczył również w wydaniu decyzji z dnia [...] marca 2014 r.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a, art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 600 z późn. zm.), utrzymało w mocy decyzję Starosty Z. z dnia [...] stycznia 2014 r. Organ odwoławczy wskazał, że zdiagnozowanie choroby układu nerwowego, niewątpliwie ma wpływ na istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, a w konsekwencji na zdolność bezpiecznego prowadzenia pojazdów.

Organ podkreślił, że w opinii sądowo-psychiatrycznej, w sposób jednoznaczny stwierdzono, iż u skarżącej występują zaburzenia depresyjne nawracające, a na dzień wydania opinii epizod depresyjny łagodny. Przedmiotowy dokument organ uznał za w pełni wiarygodny. Zdaniem Kolegium w takiej sytuacji zasadnym było skierowanie strony na badania lekarskie w celu ustalenia istnienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Bowiem ochrona bezpieczeństwa ruchu drogowego wymaga od organu wydającego uprawnienia do prowadzenia pojazdów czuwania nie tylko nad tym, aby uprawnienia te otrzymały osoby mające odpowiedni stan zdrowia, ale także aby organ ten kontrolował czy osoby te nie utraciły tego wymogu. Ponadto w ocenie Kolegium, w interesie społecznym jest, aby wszyscy kierowcy posiadali predyspozycje zdrowotne do prowadzenia pojazdów silnikowych, w sposób który nie będzie zagrażał nie tylko ich zdrowiu i życiu, lecz również wszystkich innych użytkowników dróg.

Skargę na powyższą decyzję wniosła K.F. zarzucając organowi naruszenie art. 7 w związku z art. 80 k.p.a. poprzez brak wszechstronnego rozważenia całego materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, co do stanu zdrowia skarżącej, a także błędne przyjęcie, że opinia sądowo-psychiatryczna, jako jedyny dowód, stanowi dostateczną podstawę do skierowania skarżącej na badanie lekarskie; naruszenie art. 11 w związku z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak prawidłowego uzasadnienia faktycznego podjętego rozstrzygnięcia, z którego wynikałby motyw skierowania skarżącej na badania lekarskie; oraz naruszenie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że lekkie zaburzenia depresyjne oraz lekki epizod depresyjny są wystarczającą podstawą do stwierdzenia istnienia zastrzeżeń co do stanu zdrowia skarżącej uzasadniających skierowanie jej na badania lekarskie, w sytuacji gdy okoliczności dotyczące stanu zdrowia strony nie mają wpływu na możliwość kierowania pojazdami, w związku z czym skierowanie strony na badania byłoby sprzeczne z celem ustawy.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Uchylając zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Starosty Z. na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., dalej p.p.s.a.) wymienionym na wstępie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi nie zastosowało się do wytycznych wskazanych w uzasadnieniach wyroków wydanych wcześniej w niniejszej sprawie. Sąd podkreślił, że stosownie do art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami decyzja o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie lekarskie wydawana jest, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do stanu jego zdrowia. Przepis ten nie określa precyzyjnie jakie zastrzeżenia są wystarczające do skierowania danej osoby na badania lekarskie, jedynie ogólnie wskazuje, że zastrzeżenia muszą być uzasadnione oraz, że informacja o nich musi być wiarygodna. Zatem już samo uzyskanie wiarygodnej informacji o zastrzeżeniach co do stanu zdrowia osoby posiadającej uprawnienia do kierowania pojazdem, stanowi podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego, to jednocześnie zdaniem Sądu nie obliguje ono organu do podjęcia decyzji o skierowaniu na badania lekarskie. Przesłanka "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia" kierowcy musi być interpretowana zgodnie z celem ustawy, którym jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu lądowym, spowodowanym przez osoby, których stan zdrowia uniemożliwia sprawne prowadzenie pojazdów. Zatem "uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia" muszą dotyczyć tego rodzaju aspektów stanu zdrowia, które mogłyby mieć wpływ na zdolność do bezpiecznego prowadzenia pojazdu.

W niniejszej sprawie podstawę wydania decyzji administracyjnych stanowiła opinia sądowo-psychiatryczna z dnia [...] maja 2013 r., sporządzona przez biegłych psychiatrów, na potrzeby postępowania karnego, dotyczącego uporczywego uchylania się skarżącej od obowiązku alimentacyjnego. Sąd uznał, że opinia ta, zawierająca ocenę stanu zdrowia psychicznego i cech osobowości skarżącej, nie daje podstaw do skierowania skarżącej na badania lekarskie w oparciu o powołany przepis art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Z przedmiotowej opinii bezspornie wynika, że nie stwierdzono u skarżącej choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego, a jedynie ustalono, że występują u niej zaburzenia depresyjne nawracające. Ponadto biegli stwierdzili, że skarżąca zachowuje się odpowiednio i ma pełną orientację. Posiada dobry kontakt słowny, jej wypowiedzi są logiczne, po linii zadawanych pytań, bez treści psychotycznych. Z przedłożonej opinii nie wynika w żaden sposób, że stwierdzone u skarżącej zaburzenia depresyjne mogłyby powodować zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Zdaniem Sądu organy w niniejszej sprawie pominęły powyżej wskazane kwestie, opierając swoje rozstrzygnięcie jedynie na części przedstawionej opinii. Sąd zaznaczył, że skierowanie na badanie lekarskie nie może stanowić dodatkowej represji lub szykany wobec osoby poddanej badaniom sądowo-psychiatrycznym, zwłaszcza, gdy sprawa, w której badania takie przeprowadzono, nie dotyczy przestępstwa związanego z naruszeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Ponadto Sąd uznał, że organy naruszyły przepisy postępowania, a w szczególności art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a., mi.in. poprzez brak wyczerpującego odniesienia się do zarzutów skarżącej przedstawionych w odwołaniu z dnia 12 lutego 2014 r., jak i podnoszonej argumentacji w toku postępowania administracyjnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Łodzi zaskarżając go w całości, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenia zaskarżonego wyroku i oddalenia skargi, zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych oraz rozpoznania sprawy na posiedzeniu niejawnym wobec zrzeczenia się rozprawy. W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 153 p.p.s.a. poprzez uznanie, że organ "nie wykonał ocen prawnych" i wskazań, co do dalszego postępowania w sprawie, zawartych w wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r.; art. 153 p.p.s.a. poprzez wyjście poza granice związania wydanymi w sprawie wyrokami tegoż Sądu; art. 141 § 4 p.p.s.a. przez brak uzasadnienia, jakie przepisy dotyczące postępowania dowodowego w zakresie oceny opinii znajdującej się w aktach sprawy zostać miały naruszone przez organ; art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez brak jednoznacznego i konkretnego wskazania, co do dalszego postępowania w sprawie w zakresie gromadzenia i oceny materiału dowodowego oraz poprzez ocenę, że organ odwoławczy nie rozważył dostatecznie stanowiska strony oraz zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego; art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. przez błędne przyjęcie, że normy te zostały naruszone w stopniu uzasadniającym uchylenie decyzji ostatecznej i decyzji ją poprzedzającej; a także naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, bowiem nie miało miejsca naruszenie norm prawa materialnego, a Sąd nie wykazał, że ewentualne podniesione uchybienia miały wpływ na wynik sprawy.

W skardze kasacyjnej zarzucono ponadto naruszenie prawa materialnego, tj.: "art. 1 lit. a) ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych" (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 z późn. zm., dalej p.u.s.a.) przez jego niewłaściwe zastosowanie, gdyż zaskarżonym wyrokiem dokonano oceny dowolnej, niepełnej, która to nie przystaje do stanu prawnego i zebranego materiału dowodowego, a także naruszenie art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że zastrzeżenia organu, co do stanu zdrowia kierowcy powinny być udowodnione.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podkreślono, że organ rozpoznając sprawę odwołania od decyzji o skierowaniu na badania lekarskie zastosował się w całej rozciągłości do oceny Sądu wyrażonej w poprzedzającym wydanie decyzji wyroku z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt III SA/ Łd 168/15 oraz w wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Łd 469/14. Bowiem organ przeprowadzając ponownie postępowanie uzupełnił materiał dowodowy o opinię lekarzy psychiatrów, przeprowadził rozważania w zakresie kompleksowej analizy zgromadzonych dowodów, zaznajomił z nimi stronę postępowania, a także wydał przedmiotową decyzję w innym składzie niż orzekający we wcześniejszych decyzjach wydanych w sprawie.

Ponadto podano, że Sąd dopuścił się naruszenia art. 153 p.p.s.a. bowiem w wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r. stwierdzono już, że "kompletna opinia lekarzy psychiatrów może stanowić zastrzeżenie co do stanu zdrowia kierowcy". Zatem wydając zaskarżony wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi sformułował nową ocenę prawną pozostającą w sprzeczności z poglądem wcześniej wyrażonym w uzasadnieniu wskazanego wyroku, do czego Sąd nie był uprawniony.

Organ nie zgodził się także z zarzutem naruszenia przepisów procesowych, wskazując że jego zdaniem w niniejszej sprawie nie zachodzi konieczność uzupełnienia stanu faktycznego poprzez przeprowadzenie kolejnego postępowania dowodowego i dalszą wszechstronną ocenę materiału dowodowego. Podkreślił także, że Sąd nie wskazał aby braki w materiale dowodowym miały jakikolwiek wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji prawa materialnego autor skargi kasacyjnej wskazał, że zgodnie z art. 99 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o kierujących pojazdami wymagane jest uprawdopodobnienie zastrzeżeń co do stanu zdrowia kierowcy, a nie ich udowodnienie. Podkreślono, że nie jest możliwe ani prawnie dopuszczalne, aby organ administracyjny określał czy stan zdrowia kierowcy uniemożliwia czy też nie prowadzenie pojazdów, bez wyraźniej i konkretnej analizy lekarskiej przeprowadzonej uprzednio pod tym kątem. Same bowiem schorzenia stwierdzone w specjalistycznym badaniu mogą być kwalifikowane w ogólności jako lekkie, niemniej jednak dla celów prowadzenia pojazdów mogą okazać się znaczące.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm, dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał jej w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Strona skarżąca w niniejszej sprawie formułuje zarzuty wskazujące zarówno na naruszenie prawa materialnego, jak też na naruszenie przepisów postępowania. Przedmiot obu rodzajów zarzutów, jak i kierunek argumentacji pozostaje jednak w ścisłym związku, koncentrując się zasadniczo wokół art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, którego błędna wykładnia doprowadziła zdaniem skarżącego kasacyjne do nieprawidłowej oceny przez Sąd pierwszej instancji zaskarżonej decyzji. Dlatego też zarzut naruszenia powołanego przepisu ocenić należy jako pierwszy.

Stosownie do wskazanego przepisu art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badania lekarskie, jeżeli istnieją uzasadnione zastrzeżenia co do jego stanu zdrowia. Naczelny Sąd Administracyjny podziela wykładnię tego przepisu dokonaną przez Sąd pierwszej instancji. Ugruntowanym w orzecznictwie oraz doktrynie jest pogląd, że przesłanka istnienia "uzasadnionych zastrzeżeń co do stanu zdrowia" powinna być oceniana zgodnie z celem ustawy, którym jest zapobieganie zagrożeniom w ruchu drogowym, spowodowanym przez osoby, których stan zdrowia uniemożliwia sprawne prowadzenie pojazdów. Zatem zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy powinny dotyczyć tego rodzaju aspektów zdrowia, które mogłyby mieć wpływ na zdolność do bezpiecznego prowadzenia pojazdów. Sformułowanie "zastrzeżenia uzasadnione" oznacza, że są one oparte na słusznych i usprawiedliwionych podstawach. Słusznie twierdzi skarżące kasacyjnie Kolegium, że wydanie decyzji na podstawie tego przepisu nie musi być poprzedzone wykazaniem pewności istnienia przeciwwskazań zdrowotnych kierowcy do prowadzenia pojazdami. Nie jest zatem konieczne udowodnienie przez organ istnienia takich przeciwwskazań, lecz wystarcza wysokie prawdopodobieństwo istnienia takich przeciwwskazań.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji brak jest wskazania dlaczego zdaniem organów w niniejszej sprawie wystąpiły uzasadnione wątpliwości co do stanu zdrowotnego skarżącej, które to wątpliwości stanowić mogły podstawę do skierowania jej na badania. Organ pierwszej instancji nie podał w uzasadnieniu decyzji żadnych konkretnych przyczyn, a jedynie powołał się na wniosek Prokuratora Prokuratury Rejonowej [...] z dnia 28 listopada 2013 r. o skierowanie skarżącej na przedmiotowe badania oraz przywołał treść art. 99 ust. 1 pkt 2 lit b ustawy o kierujących pojazdami. Organ odwoławczy zaś stwierdził jedynie, że "diagnozowanie choroby układu nerwowego, niewątpliwie ma wpływ na istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami". W decyzji brak jest jednak jakiegokolwiek szerszego uzasadnienia powyższego stanowiska. Organ nie wyjaśnił jak stwierdzone u skarżącej zaburzenia mogą wpływać na powodowanie przez nią niebezpieczeństwa w ruchu drogowym. Tym bardziej, że w opinii na której oparł się organ, jednoznacznie wskazano na odpowiednie zachowanie i pełną orientację skarżącej. Ponadto Kolegium uznało zdiagnozowane u skarżącej zaburzenia depresyjne nawracające za chorobę układu nerwowego. W Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych depresja sklasyfikowana została pod symbolem F32, podczas gdy choroby układu nerwowego oznaczone zostały symbolami G00-G99, zatem są to różne jednostki chorobowe. Rozbieżność ta nie została w żaden sposób w decyzji wyjaśniona. Tym bardziej, że taki sposób klasyfikacji zaburzenia zdiagnozowanego u skarżącej nie wynika także ze znajdującej się w aktach sprawy opinii sądowo-psychiatrycznej.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego ustalenie przez organ, że istnieją zastrzeżenia co do stanu zdrowia skarżącej uzasadniające skierowanie jej na badania lekarskie na podstawie jedynego dowodu, tj. opinii sądowo-psychiatrycznej, sporządzonej na użytek innego postępowania - postępowania karnego, które nie dotyczyło przestępstwa związanego z naruszeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tym bardziej w sytuacji gdy w opinii tej nie wskazano wprost na istnienie takich zastrzeżeń, jest zupełnie nieprzekonujące. Skierowanie kierowcy na badania lekarskie w związku z zawiadomieniem właściwego organu o stanie zdrowia kierowcy nie może być automatycznie skutkiem tego zawiadomienia. Konieczne jest stwierdzenie, że wynikają z niego uzasadnione zastrzeżenia co do stanu zdrowia kierowcy, takowe zaś nie zostały wskazane przez organy administracji w wydanych w sprawie decyzjach. Powtórzyć należy za Sądem pierwszej instancji, że skierowanie na badanie lekarskie nie może stanowić dodatkowej represji lub szykany wobec osoby poddanej badaniom sądowo-psychiatrycznym, zwłaszcza, gdy sprawa, w której badania takie przeprowadzono, nie dotyczy przestępstwa związanego z naruszeniem bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zebrany przez organy administracji materiał dowodowy nie daje podstaw do zastosowania art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami, na co wskazał już, choć nie dość precyzyjnie Sąd pierwszej instancji. Wskazane w opinii lekarskiej lekkie zaburzenia depresyjne nawracające oraz lekki epizod depresyjny, nie są podstawą do stwierdzenia uzasadnionych zastrzeżeń, co do stanu zdrowia skarżącej. Taka ocena, wbrew autorowi skargi kasacyjnej, nie jest przedsądem w tej sprawie. W konsekwencji stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, iż organy naruszyły art. 99 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o kierujących pojazdami. Ta okoliczność była wystarczającą podstawą do uchylenia zaskarżonej decyzję oraz decyzji ją poprzedzającej.

W świetle powyższych rozważań za nieskuteczny należy uznać zarzut naruszenia przez sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. Przepis ten został zasadnie zastosowany przez Sąd pierwszej instancji jako stanowiący podstawę prawną uchylenia decyzji organów obu instancji.

Co zaś tyczy się zarzutu naruszenia art. 1 lit. a) ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych, to Sąd nie mógł go naruszyć, bowiem takiego przepisu ta ustawa nie zawiera. Należy przypomnieć, że skarga kasacyjna jako środek zaskarżenia jest pismem wysoce sformalizowanym, co znajduje potwierdzenie w obowiązku jej sporządzenia przez pełnomocnika zawodowego, w szczególności podstawy kasacyjne stosownie do przepisu art. 176 p.p.s.a. muszą być określone precyzyjnie i jednoznacznie, poprzez wskazanie, który przepis ustawy i w jakim brzmieniu (jeżeli jego treść była zmieniana) został naruszony. Jako podstawę kasacyjną należy wskazać konkretny przepis prawa i określić sposób jego naruszenia, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie może domyślać się intencji skarżącego i formułować za niego zarzutów pod adresem zaskarżonego wyroku (por. Wyrok NSA z dnia 22 lipca 2004 r. GSK 356/04, ONSAiWSA z 20014 r., nr 3 poz. 72). Jeśli zatem dany przepis posiada kilka jednostek redakcyjnych, to konstruując zarzuty skargi kasacyjnej jej autor powinien wskazać także konkretną jednostkę redakcyjną tego przepisu. Braki w zakresie wskazania podstaw kasacyjnych nie podlegają konwalidacji i czynią skargę kasacyjną nieskuteczną uniemożliwiając dokonanie merytorycznej oceny tego środka zaskarżenia przez sąd kasacyjny. Zatem brak dokładnego wskazania przepisu, którego naruszenie zostało zarzucone w skardze kasacyjnej, powoduje, że zarzut ten jest bezskuteczny.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd art. 153 p.p.s.a., wskazać należy, że przedmiotem rozważań Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi zawartych w wydanym w niniejszej sprawie wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r. sygn. akt III SA/Łd 469/14 była kwestia nieuzupełnienia materiału dowodowego i oparcie się organów wyłącznie na wniosku Prokuratora o skierowaniu skarżącej na badania lekarskie, bez zapoznania się z treścią opinii sądowo-psychiatrycznej, zaś w wyroku z dnia 13 maja 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 168/15 Sąd wyraził swoje zastrzeżenia co do składu w jakim organ orzekał ponownie rozpoznając odwołanie skarżącej. Zatem zgodzić należy się ze skarżącym kasacyjnie, że organ zastosował się do powyższych wskazań, wobec tego przeciwne twierdzenie Sądu zawarte w zaskarżonym wyroku stanowiło naruszenie art. 153 p.p.s.a., jednakże naruszenie to nie miało wpływu na wynik sprawy.

Jednocześnie bezzasadnym jest zarzut naruszenia przez Sąd art. 153 p.p.s.a. poprzez wyjście poza granice związania wydanymi w sprawie wyrokami. W obu powołanych wyżej wyrokach dokonana ocena, zastrzeżenia Sądu oraz wskazania co do dalszego postępowania organu dotyczyły kwestii proceduralnych. W niniejszej zaś sprawie Sąd odniósł się przede wszystkim do kwestii naruszenia przez organ prawa materialnego oraz innych niż dotychczas wskazane naruszeń przepisów postępowania. Stosownie do art. 153 p.p.s.a. sąd orzekając ponownie jest związany treścią wcześniejszego wyroku, ale związanie to dotyczy wyłącznie kwestii, którymi sąd w przeszłości już się zajmował. Inne aspekty sprawy mogą zaś być w kolejnym, wyroku rozpoznawane. Podkreślić należy, że zawarte w wyroku z dnia 12 sierpnia 2014 r. stwierdzenie, "że kompletne opinie mogą stanowić wiarygodną informację odnośnie zastrzeżeń, co do stanu zdrowia skarżącej", odnosiło się do kwestii wiarygodności dokumentu, na którym oparł się orzekając organ administracyjny, a nie do kwestii rozważanych w zaskarżonym wyroku.

Zgodzić należy się z autorem skargi kasacyjnej, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wyjaśniono na czym polegać miało naruszenie przez organ art. 7 art. 77 § 1 k.p.a. (wbrew treści rozpoznawanego zarzutu Sąd nie wskazał bowiem w zaskarżonym wyroku, na naruszanie przez organ art. 80 k.p.a.), ani wykazał, że naruszenia te miały istotny wpływ na wynik sprawy. Te uchybienia Sądu, w kontekście prawidłowego zastosowania prawa materialnego, nie miały jednak wpływu na wynik sprawy, co stosownie do treści art. 174 pkt 2 p.p.s.a. jest wymogiem koniecznym do uwzględnienia skargi kasacyjnej.

Nie można zgodzić się natomiast z zarzutami naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. Z przepisu tego wynika bowiem obowiązek Sądu w zakresie umieszczenia w uzasadnieniu wyroku określonych elementów, w tym m.in. podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia, jak też w przypadku uwzględnienia skargi, wskazań co do dalszego postępowania organu. Zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może okazać się zasadny jedynie wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w tym przepisie zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli kasacyjnej. Natomiast ewentualne wady oceny przedstawionej w ramach wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia nie stanowią naruszenia tego przepisu. Nie oznaczają one bowiem tego samego, co brak tejże oceny. Natomiast sformułowane wskazania Sądu pierwszej instancji co do dalszego procedowania w sprawie, choć w istocie ogólne, to odnosiły się do obowiązku uwzględnienia oceny prawnej zawartej w wyroku. Stanowisko Sądu Wojewódzkiego w tej mierze jest precyzyjne a zaskarżony wyrok w całej rozciągłości poddaje się kontroli instancyjnej.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżony wyrok pomimo częściowo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu. Dlatego na podstawie art. 184 ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną oddalono. Ponownie rozpoznając sprawę organy administracji związane będą oceną prawną dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz stanowiskiem Sądu pierwszej instancji w zakresie, w którym nie zostało ono podważone przez Sąd kasacyjny.



Powered by SoftProdukt