Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Urszula Zięba Sędziowie: WSA Inga Gołowska WSA Stanisław Grzeszek (spr.) Protokolant st. sekretarz: Iwona Sadowska - Białka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2018 r. sprawy ze skargi [...] Transport [...] "A" E. M. M. M. Spółka jawna z siedzibą w N na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 26 kwietnia 2018 r. Nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za zgłoszenie danych niezgodnych ze stanem faktycznym oraz niewykonanie obowiązku wynikającego z ustawy I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu l instancji w części dotyczącej wymierzenia kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł (pięć tysięcy złotych) a w pozostałym zakresie skargę oddala, II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz strony skarżącej koszty postępowania w kwocie 1.367 zł (tysiąc trzysta sześćdziesiąt siedem złotych).

Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego decyzją z dnia [...] 2018 r. nr [...] wymierzył spółce jawnej "A" [...] Transport [...] E. M., M. M. w N karę pieniężną w wysokości 10.000 zł za zgłoszenie danych niezgodnych ze stanem faktycznym, oraz karę pieniężną w wysokości 5.000 zł za niewykonanie obowiązku wynikającego z ustawy.

Z akt spraw wynika, że dnia 29 lipca 2017 r. funkcjonariusze Urzędu Celno-Skarbowego , zatrzymali do kontroli pojazd ciężarowy marki MAN o nr rejestracyjnym – [...] wraz z naczepą do przewozu paliw płynnych o numerze rej. [...]. W trakcie kontroli ustalono, iż przedmiotowy samochód przewoził olej napędowy w ilości 7.000 litrów zakwalifikowany do kodu CN 2710. Ponadto stwierdzono, iż w kontrolowanym przewozie nadawcą jak i przewoźnikiem była firma [...] Transport [...] "A" E. M. M. M. spółka jawna, z siedzibą w N, a odbiorcą towaru Zakład Przetwórstwa [...] "Z" J. Z. w D. Równocześnie w trakcie wykonywanej kontroli ustalono, iż przedmiotowy transport został zgłoszony do systemu monitorowania drogowego przewozu towarów i wykonywane były pod numerem [...]. Jednakże przedmiotowe zgłoszenie nie odzwierciedlało w pełni stanu faktycznego transportu albowiem w polu ŚRODEK TRANSPORTU nie wskazano numeru zezwolenia, zaświadczenia lub licencji, zaś w polu INFORMACJE O TOWARZE nie wskazano numeru dokumentu przewozowego.

W związku z zaistniałymi nieprawidłowościami Naczelnik Urzędu Celno-Skarbowego wszczął z urzędu postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej za niewykonywanie obowiązków określonych w przepisach ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, i w wyniku ich zakończenia wydał ww. decyzję z dnia 8 lutego 2018 r.

W odwołaniu od powyższej decyzji spółka zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych, który miał istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na przyjęciu, że:

- spółka poprzez wpisanie w dowodzie wydania nr [...] miejsca odbioru odpowiadającego siedzibie strony dopuściła się zgłoszenia danych niezgodnych ze stanem faktycznym, innych niż dotyczących towaru, podczas gdy strona wykonała dwie dostawy w trakcie jednego transportu, do których wysłała odrębne zgłoszenia w systemie SENT o nr SENT [...] oraz SENT [...], a wpis miejsca odbioru odpowiadającego siedzibie firmy wynikał z tego, iż strona paliwo w ilości 25.000 litrów miała dostarczyć do należącej do niej stacji paliw, a paliwo w ilości 7.000 litrów miało zostać dostarczone do D.

- spółka poprzez niewpisanie w zgłoszeniu dokonywanym w systemie SENT numeru licencji, nie wykonała obowiązku określonego w ustawie z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r. poz.708), podczas gdy internetowa platforma, za pośrednictwem której dokonuje się zgłoszeń transportu, nie pozwala na wygenerowanie zgłoszenia, jeżeli nie zostaną wypełnione wszystkie pola zawierające obligatoryjne informacje,

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 9 k.p.a. w zw. z art. 79 § 2 k.p.a. poprzez brak zapewnienia spółce przez organ I instancji czynnego udziału w sprawie, polegające na wezwaniu strony do złożenia wyjaśnień co do zgłoszenia danych niezgodnych ze stanem faktycznym, nie wzywając ani nie informując przy tym strony, że przedmiotowe postępowanie obejmuje również stwierdzoną podczas kontroli nieprawidłowość w postaci nieuzupełnienia przez stronę zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, przez co strona była pozbawiona możliwości zgłoszenia wniosków dowodowych oraz złożenia wyjaśnień, co do okoliczności związanych z brakiem zamieszczenia w zgłoszeniu przewozu numeru licencji.

W związku z tym spółka wniosła o uchylenie decyzji w całości i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, po analizie akt sprawy oraz rozpatrzeniu zarzutów odwołania, decyzją z dnia 26 kwietnia 2018 r. nr [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniach organ odwoławczy wskazał, że dnia 29 lipca 2017 r. spółka działając w charakterze podmiotu wysyłającego i przewoźnika dokonywała przewozu oleju napędowego w ilości 7.000 litrów, zakwalifikowanego do kodu CN 2710. Przewóz następował: z firmy B Sp. z o.o. w T do Zakładu Przetwórstwa [...] "Z" J. Z. w D. Transport został w dniu 28 lipca 2017 r. o godzinie 15:12 zgłoszone do rejestru SENT i otrzymał numer referencyjny SENT [...]. W przedmiotowym dokumencie w polu ŚRODEK TRANSPORTU w rubryce Numer zezwolenia drogowego brak jest zapisu, a w polu INFORMACJE O TOWARZE w rubryce Rodzaj dokumentu przewozowego znajduje się zapis "INNY" zaś w rubryce Numer dokumentu przewozowego znajduje się zapis "DW- B".

DIAS wyjaśnił, że spółka w odwołaniu wskazała, iż "Wpis miejsca odbioru odpowiadającego siedzibie strony na dowodzie wydania nr [...] wynikał z dostarczenia paliwa jednym środkiem transportu do dwóch odbiorców, a także obowiązującego na ten czas systemu informatycznego stosowanego przez koncern B. Paliwo zostało dostarczone zgodnie z powołanymi wyżej zgłoszeniami w systemie SENT ".

Dokonując zatem analizy dowodu wydania nr [...] stwierdził on, że dokument ten dotyczył oleju napędowego w ilości 6.957 litrów transportowanego z rafinerii należącej do B Sp. z o.o. Jako przewoźnik, odbiorca i właściciel paliwa wskazana została spółka z adresem ul. S, N, zaś jako miejsce dostawy wskazano adres spółki - ul. S, N.

Natomiast przedmiotowa sprawa dotyczy oleju napędowego transportowanego z rafinerii należącej do B do Zakładu Przetwórstwa [...] "Z" J. Z., ul. F, D, objętego zgłoszeniem SENT [...].

Organ II instancji podzielił wobec powyższego pogląd organu I instancji, że wskazanie w zgłoszeniu SENT [...] dowodu wydania jako dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi nie spełnia wymogu określonego przepisem art. 5 ust. 4 pkt 8 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów. Dowód wydania jw. wbrew twierdzeniom spółki, nie korespondują z zgłoszeniem SENT [...], dotyczy bowiem innego podmiotu wysyłającego, innego miejsca dostawy/odbiorcy. Trafnie również organ I instancji zauważył, iż z literalnego brzmienia art. 5 ust. 4 pkt 8 w/w ustawy wynika, że istnieje obowiązek uzupełnienia zgłoszenia SENT o numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi. Zaś numerem dokumentu przewozowego nie jest opis czy też odesłanie do innego dokumentu.

Zdaniem organu odwoławczego nie można zgodzić się zatem z poglądem spółki, że przewóz został wykonany zgodnie ze zgłoszeniem w systemie SENT umożliwiając pełną kontrolę w zakresie objętym wyżej powołaną ustawą.

Reasumując organ odwoławczy stwierdził, że przedmiotowy transport odbywał się z naruszeniem wymogów ustawy, a w szczególności art. 5 ust. 4 pkt 8 ustawy. Spółka uzupełniając zgłoszenia SENT i wpisując "DW-B" w rubryce Numer dokumentu przewozowego, podała dane niezgodne ze stanem faktycznym.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy w przypadku gdy podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnik zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym, inne niż dotyczące towaru, odpowiednio na podmiot wysyłający, podmiot odbierający albo przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 10.000 zł. W związku z powyższym zasadne stało się nałożenie na spółkę kary pieniężnej w takiej wysokości.

Nadto organ II instancji podkreślił, że w dokumencie SENT [...], w polu ŚRODEK TRANSPORTU w rubryce Numer zezwolenia drogowego, brak jest zapisu. Z wyjaśnień udzielonych przez spółkę wynika, że numer ten nie został wpisany z powodu niejednoznacznego oznaczenia tegoż pola i mylnej informacji systemowej, która mimo, iż pole pozostawało puste pozwalała na zamknięcie dokumentu elektronicznego z informacją o kompletności statusu zgłoszenia.

Organ odwoławczy nie podzielił argumentacji prezentowanej przez spółkę w tym zakresie. Jak wyjaśnił bowiem, przepis art. 5 ust. 4 wyraźnie wskazuje, iż w przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik (w niniejszej sprawie to właśnie spółka była przewoźnikiem) jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948), jeśli takie dokumenty są wymagane do wykonywania transportu tych wyrobów. Przewoźnik musi zatem ustalić we własnym zakresie czy dany transport wymaga posiadania wskazanych dokumentów i w razie takiej konieczności uzupełnić dokument SENT o te dane. Należy też podkreślić, że możliwość zamknięcia zgłoszenia bez wpisania numeru zezwolenia, zaświadczenia lub licencji wynika z zapisów ustawy, bowiem nie zawsze takie dokumenty są wymagane

Jak wynika z akt sprawy, spółka posiada wydaną przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego licencję nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, i numer tej licencji mógł zostać wpisany w zgłoszeniu SENT. Organ II instancji wskazał w tym miejscu, że przepis art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 5 kwietnia 2013 r. o zmianie ustawy o transporcie drogowym oraz ustawy o czasie pracy kierowców (Dz. U. z 2013 r. poz. 567 ze zm.) wprowadził od 15 sierpnia 2013 r. wymóg uzyskania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego na zasadach określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającym wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE. Zgodnie z art. 5 ust. 9 ww. ustawy zmieniającej, przedsiębiorcę posiadającego m.in. licencję na wykonywanie krajowego transportu drogowego rzeczy uznaje się za posiadającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. Powyższe oznacza, że status licencji został zrównany ze statusem zezwolenia, co również potwierdza, że obowiązkiem spółki było wpisanie numeru posiadanej licencji do systemu. Przepis art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów wyraźnie wskazuje bowiem na zezwolenia, zaświadczenia oraz licencje.

Ponadto, podmiot dokonujący rejestracji transportu w elektronicznym systemie, spełnić musi przede wszystkim wymogi ustawy a nie programu. Program komputerowy jest jedynie graficznym formularzem, na którym zaznaczone zostały pola do wypełnienia odpowiadające warunkom wynikającym z ustawy, jednocześnie dające możliwość stronom w sposób szybki i komfortowy przekazać dane organom państwowym. Zdaniem organu odwoławczego, od początku istnienia systemu elektronicznego, strony miały możliwość wprowadzenia wszelkich niezbędnych, zgodnych ze stanem faktycznym danych dotyczących transportu. To, że niektóre pola były obligatoryjne, a inne dodatkowe, świadczy jedynie o dopasowaniu programu do różnych wariacji prawnych dotyczących transportu drogowego. Jednak to strona za każdym razem decyduje, które i jakie dane podać, bo tylko ona tak naprawdę zna charakter dokonywanego transportu. Ponadto w związku z pewnym ograniczeniem jakie narzucają wszystkie programy komputerowe, bazy danych, strona prowadząca działalność transportową, w związku z wprowadzeniem nowych regulacji prawnych, wiedzę w tym zakresie winna przede wszystkim czerpać z regulacji prawnych. W sytuacji posiadania wątpliwości istnieje możliwość skorzystania z wyjaśnień zawartych na stronie hrtps://puesc.gov.pl/.

Z tych też powodów, argumentacja spółki o niewiedzy dotyczącej konieczności wprowadzenia do systemu numeru licencji jak i nieodpowiednich lub błędnych podpowiedziach systemu elektronicznego nie może stanowić podstawy do zmiany podjętego w sprawie rozstrzygnięcia.

Ponieważ spółka działająca w charakterze przewoźnika nie uzupełniła przedmiotowego zgłoszenia SENT o wymagany numer zezwolenia, to zasadne stało się nałożenie na nią kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy.

Kolejno organ II instancji podkreślił, że w jego ocenie w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów postępowania. Realizując bowiem dyspozycję art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, postanowieniem z 22 stycznia 2018 r. wyznaczono spółce siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w zakresie zebranego w sprawie materiału dowodowego, wskazując iż podstawą postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej jest przeprowadzona dnia 29 lipca 2017 r. przez funkcjonariuszy Urzędu Celno-Skarbowego kontrola, potwierdzona protokołem nr [...]. W protokole jw. (pkt 8) opisano nieprawidłowości stwierdzone w zgłoszeniu SENT zaś kopię protokołu doręczono kierowcy będącemu pracownikiem Spółki. Zatem od 29 lipca 2017 r. spółka miała wiedzę o nieprawidłowościach stwierdzonych w zgłoszeniu SENT.

DIAS podkreślił, że zarówno w toku postępowania, jak i po wydaniu postanowienia z dnia [...] 2018 r. spółka nie skorzystała z możliwości zapoznania się z aktami sprawy ani z możliwości zgłoszenia wniosków dowodowych.

Z uwagi na powyższe, nie można uznać, iż niewskazanie w wezwaniu z dnia 5 stycznia 2018 r. kwestii niedokonania wpisu w zgłoszeniu SENT numeru licencji, jest równoznaczne z niezapewnieniem stronie przez organ I instancji czynnego udziału w sprawie.

Nadto organ odwoławczy wskazał, że w myśl art. 24 ust. 3 ustawy, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem m.in. przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3. Z kolei stosownie do art. 26 ust. 3 organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli to odstąpienie: 1) nie stanowi pomocy publicznej albo 2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, udzieloną z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo 3) stanowi pomoc publiczną spełniającą warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4.

W przedmiotowej sprawie spółka nie wystąpiła ze stosownym wnioskiem, o którym mowa powyżej, jednakże pomimo tego w ocenie DIAS nie zachodzą przesłanki, aby z urzędu odstąpić od nałożenia kary pieniężnej.

Jak podkreślił organ odwoławczy, użyte w ww. przepisach sformułowanie "może" wskazuje bowiem jednoznacznie, że instytucja ulgi, jaką de facto jest odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej oparta jest na uznaniu administracyjnym, z istoty którego wynika pozostawienie organowi swobody wyboru konsekwencji prawnych. Organ podatkowy dysponuje pewnym marginesem swobody w odniesieniu do wykładni wyrażeń użytych w przepisie. Pojęcia te ograniczają zakres stosowanego uznania wskazując sytuacje, w których można odstąpić od nałożenia kary pieniężnej.

W rozpatrywanych sprawach ewentualne udzielenie wnioskowanej ulgi uzależnione jest w pierwszej kolejności od spełnienia przesłanki ważnego interesu strony lub interesu publicznego. Zarówno ustawa o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów jak i ustawa Ordynacja podatkowa, której przepisy, w zakresie nieuregulowanym w ww. ustawie, stosuje się odpowiednio do kar pieniężnych nie definiuje omawianych pojęć. Przyjmuje się, że przez ważny interes strony należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami jego egzystencji podatnika. To sytuacja, w której z powodu nadzwyczajnych losowych przypadków podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych. Przykładem, może tu być utrata możliwości zarobkowania, czy utrata losowa majątku. O istnieniu ważnego interesu strony nie decyduje jego subiektywne przekonanie o tym, że taki interes ma, lecz względy zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości, w której wysoką rangę mają zdrowie i życie, a także możliwości zarobkowe w celu zdobycia środków utrzymania dla siebie i rodziny oraz zagrożenie egzystencji. Pojęcia ważnego interesu nie można jednak upatrywać wyłącznie w dolegliwości finansowej jakiej doświadcza strona w związku z koniecznością wywiązania się z ciążących na niej zobowiązań. Z kolei, pojęcie interesu publicznego to dyrektywa postępowania nakazująca mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy, sprawność działania aparatu państwowego, korektę błędnych decyzji i tym podobne. Pojęcia te mają cechy charakterystyczne klauzul generalnych, których indywidualne zastosowanie wymaga odniesienia się do konkretnej sprawy i sytuacji, w jakiej organ podejmuje decyzję.

Poza tym, zdaniem organu odwoławczego, interes publiczny nie może być przedkładany ponad nadrzędną zasadę praworządności, którą wyraża art. 7 Konstytucji RP oraz art. 120 Ordynacji podatkowej. Przedstawione okoliczności, które zaistniały w niniejszej sprawie, nie są wystarczające do uznania ich za spełniające przesłanki powołanych przepisów, bowiem nie mieszczą się one w zakresie nadzwyczajnych okoliczności, do których te przepisy się odwołują.

Zaistniały stan faktyczny bez wątpienia nie jest skutkiem ponadprzeciętnych i losowych okoliczności, a konieczność prawidłowego wypełniania obowiązków rejestracyjnych/aktualizacyjnych nałożonych ustawą o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów była powszechnie znana przewoźnikom. Nie jest to zatem sytuacja nadzwyczajna i w praktyce tego typu przypadki są udziałem wielu podmiotów w Polsce, którzy pomimo tego wywiązują się z ciążących na nich obowiązkach bądź regulują kary nałożone za ich niewykonanie bądź nieprawidłowe wykonanie.

Organ odwoławczy podkreślił również, że o ważnym interesie nie może przesądzać wysokość nałożonej kary, tym bardziej, że spółka nie przedstawiła dowodów świadczących, iż niemożliwa jest regulacja ww. należności.

Z uwagi na brak zaistnienia przesłanek ważnego interesu strony lub interesu publicznego nie ma w ocenie organu podstaw do przyznania z urzędu omawianej ulgi.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, spółka jawna [...] Transport [...] "A" E. M. M. M. z siedzibą w N zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

- przepisu prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy a to art. 5 ust. 4 pkt 8 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. 2017 r. poz. 708) polegający na przyjęciu, iż strona skarżąca podczas zgłaszania przewozu w systemie SENT poprzez wpisanie w rubryce dotyczącej numeru dokumentu przewozowego oznaczenia "DW-B" dopuściła się zgłoszenia danych niezgodnych ze stanem faktycznym, innych niż dotyczących towaru, podczas gdy strona skarżąca wykonywała przedmiotowe transporty na podstawie dowodu wydania wystawionego przez B,

- przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 121 § 1 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 800) w zw. z art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r. poz. 708), poprzez prowadzenie przez organ postępowania w sposób nie budzący zaufania do organów z uwagi na błędne kompletowanie pism wysyłanych stronie skarżącej oraz licznych i powtarzających się błędów w oznaczeniu numerów i znaków pism.

- art. 123 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.

z 2018 r. poz. 800) w zw. z art. 26 ust. 5 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o

systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r.

poz. 708), poprzez brak zapewnienia stronie skarżącej przez organ I

instancji czynnego udziału w sprawie, polegający na wezwaniu strony

skarżącej pismem z dnia 5 stycznia 2018 r. do złożenia wyjaśnień, wyłącznie

co do zgłoszenia danych niezgodnych ze stanem faktycznym i zaniechanie

takiego wezwania w zakresie nieuzupełnienia przez stronę zgłoszenia o

dane, o których mowa w art. 5 ust 4 pst 6 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o

systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, przez co strona skarżąca była pozbawiona możliwości zgłoszenia wniosków dowodowych oraz złożenia wyjaśnień, co do okoliczności związanych z brakiem zamieszczenia w zgłoszeniu przewozu numeru licencji.

Na podstawie powyższych zarzutów strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji i umorzenie postępowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Nadto strona skarżąca wniosła o zasądzenie od organu na jej rzecz obowiązku zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.", stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, b i c p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Tym samym, sąd ma prawo i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji był art. 24 ust. 1 pkt 2, art. 22 ust. 2 w związku z art. 5 ust. 4 pkt 6 i 8, art. 8 ust. 1, art. 26 ust. 1, 2 i 5 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r., poz. 708 ze zm.) powoływanej dalej jako "ustawa o SENT"

Przepis art. 3 ust. 1 tej ustawy określa elementy, z których składa się system monitorowania, którym objęty jest przewóz towarów. System ten obejmuje gromadzenie i przetwarzanie danych o przewozie towarów z zastosowaniem środków technicznych służących monitorowaniu oraz kontrolę realizacji obowiązków, wynikających z ustawy przez podmioty obowiązane.

W art. 3 ust. 2 ustawy o SENT przedstawiono katalog towarów, które podlegają systemowi monitorowania, wraz z określającymi je podkategoriami PKWiU oraz pozycjami CN wraz z uszczegółowieniem dotyczącym masy brutto lub objętości przesyłki czy rodzaju opakowań jednostkowych. Do tego katalogu należą m.in. paliwa silnikowe i ich pochodne, paliwa opałowe, oleje smarowe i inne preparaty smarowe, w tym również przewożony towar o kodzie CN 2710.

Stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o SENT w brzmieniu obowiązującym w 2017 r. w przypadku przewozu towaru rozpoczynającego się na terytorium kraju podmiot wysyłający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru, przesłać do rejestru zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi. W przypadku dostawy towarów w rozumieniu ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej "dostawą towarów", podmiot wysyłający jest obowiązany również przekazać numer referencyjny podmiotowi odbierającemu.

2. W przypadku dostawy towarów zgłoszenie zawiera:

1) planowaną datę rozpoczęcia przewozu;

2) dane podmiotu wysyłającego obejmujące:

a) imię i nazwisko albo nazwę,

b) adres zamieszkania albo siedziby;

3) dane podmiotu odbierającego obejmujące:

a) imię i nazwisko albo nazwę,

b) adres zamieszkania albo siedziby;

4) numer identyfikacji podatkowej podmiotu wysyłającego albo numer, za pomocą którego podmiot wysyłający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;

5) numer identyfikacji podatkowej podmiotu odbierającego albo numer, za pomocą którego podmiot odbierający jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;

6) dane adresowe miejsca załadunku towaru;

7) dane dotyczące towaru będącego przedmiotem przewozu, w szczególności rodzaju towaru, pozycji CN lub podkategorii PKWiU, ilości, masy brutto lub objętości towaru.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 4 ustawy o SENT w przypadku przewozu towaru, o którym mowa w ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o:

1) dane przewoźnika obejmujące:

a) imię i nazwisko albo nazwę,

b) adres zamieszkania albo siedziby;

2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;

3) numery rejestracyjne środka transportu;

4) datę faktycznego rozpoczęcia przewozu towaru;

5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;

6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 1907, 1935 i 1948), o ile są wymagane;

7) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru albo miejsce zakończenia przewozu na terytorium kraju;

8) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi.

W przypadku dostawy towarów podmiot odbierający uzupełnia zgłoszenie o informację o odbiorze towaru, nie później niż w dniu roboczym następującym po dniu dostarczenia towaru (art. 5 ust. 5 ustawy o SENT).

W celu zapewnienia przestrzegania ustawowych obowiązków w zakresie odpowiednio: dokonywania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia; zgodności danych zawartych w zgłoszeniu ze stanem faktycznym; posiadania numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia dokumentu zastępującego zgłoszenie, sprawowana jest kontrola przewozu towarów. Kontrola obejmuje weryfikacje danych zawartych w dokumentach okazanych przez kierującego oraz dokonanie oględzin towaru w tym pobranie próbek. Kontrole przeprowadzają funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej, a także Policji, Straży Granicznej, inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości kontrolujący sporządza protokół (art. 13 ustawy o SENT).

Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, ustawa ta ma za zadanie chronić legalny handel towarami uznanymi w wyniku przeprowadzonych analiz przez krajowego prawodawcę za "wrażliwe", ułatwić walkę z "szarą strefą" oraz ograniczyć poziom uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach, tj. podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, a także zwiększyć skuteczność kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów.

W uzasadnieniu projektu argumentowano, że obecnie wyspecjalizowane grupy przestępcze działające na rynkach towarów wrażliwych nie płacą należnych podatków oraz dokonują wyłudzeń nienależnych zwrotów, wykorzystując do tego wyłącznie sfałszowane dokumenty (faktury). Istnieje więc konieczność powiązania przepływu dokumentów oraz faktycznego przepływu towaru. Dzięki danym z rejestru możliwe będzie również dokonywanie analiz schematów działań podmiotów biorących udział w przewozie towarów. Z drugiej strony łatwiejsze będzie ujawnianie przewozów towarów niedeklarowanych jako opodatkowane. Wprowadzany projektowaną ustawą obowiązek dokonywania zgłoszenia przewozu towaru do rejestru nakłada na podmioty prowadzące działalność gospodarczą dodatkowe obowiązki. Jednakże oceniono je jako w pełni uzasadnione i proporcjonalne w stosunku do obszarów, które będą podlegały ochronie, ponieważ przedmiotem monitorowania przewozu towarów będą towary określane jako "wrażliwe" i należące do grupy najwyższego ryzyka w kraju ze względu na naruszenia przepisów prawa podatkowego oraz negatywny wpływ na konkurencję (druk nr 1244 rządowy projekt ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów; publ. sejm gov.pl, prace sejmu, druki sejmowe).

W realiach rozpoznawanej sprawy organy obu instancji, wydając decyzję uwzględniły okoliczności faktyczne ustalone bezpośrednio podczas kontroli przeprowadzonej w dniu 29 lipca 2017 r.

Z bezspornych ustaleń wynikało, że skarżąca spółka działając w charakterze podmiotu wysyłającego i przewoźnika dokonywała przewozu oleju napędowego w ilości 7.000 litrów, zakwalifikowanego do kodu CN 2710. Przewóz następował: z firmy B Sp. z o.o. w T do Zakładu Przetwórstwa [...] "Z" J. Z. w D. Transport został w dniu 28 lipca 2017 r. o godzinie 15:12 zgłoszony do rejestru SENT i otrzymał numer referencyjny SENT [...]. W przedmiotowym dokumencie w polu ŚRODEK TRANSPORTU w rubryce Numer zezwolenia drogowego brak było zapisu, a w polu INFORMACJE O TOWARZE w rubryce Rodzaj dokumentu przewozowego znajdował się zapis "INNY" zaś w rubryce Numer dokumentu przewozowego znajdował się zapis "DW- B".

Według skarżącej spółki zapis w dokumencie zgłoszenia SENT "DW- B" odpowiadał dowodowi wydania nr [...]. Wobec takich wyjaśnień strony skarżącej, organy dokonały analizy przedmiotowego dowodu wydania nr [...] i ustaliły, że dokument ten dotyczył oleju napędowego w ilości 6.957 litrów transportowanego z rafinerii należącej do B Sp. z o.o. Jako przewoźnik, odbiorca i właściciel paliwa wskazana została spółka z adresem ul. S, N, zaś jako miejsce dostawy wskazano adres spółki - ul. S, N.

Natomiast przedmiotowa sprawa dotyczyła transportu oleju napędowego z rafinerii należącej do B do Zakładu Przetwórstwa [...] "Z" J. Z., ul. F, D, objętego zgłoszeniem SENT [...].

Słuszna zatem była konstatacja organów, że dowód wydania nr [...] nie korespondował w żaden sposób ze zgłoszeniem SENT [...], dotyczył bowiem innego podmiotu wysyłającego, innego miejsca dostawy i innego odbiorcy. Rację mają przy tym organy obu instancji, gdy podnoszą, że z literalnego brzmienia art. 5 ust. 4 pkt 8 ustawy o SENT wynika, że ustawodawca w tym wypadku nałożył obowiązek uzupełnienia zgłoszenia SENT o numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi. Zaś za numer dokumentu nie może być uznany opis (DW- B), czy też odesłanie do innego dokumentu.

Powyższego w żaden sposób nie usprawiedliwia, tłumaczenie skarżącej spółki, że "Wpis miejsca odbioru odpowiadającego siedzibie strony na dowodzie wydania nr [...] wynikał z dostarczenia paliwa jednym środkiem transportu do dwóch odbiorców, a także obowiązującego na ten czas systemu informatycznego stosowanego przez koncern B".

W tej sytuacji organy zasadnie uznały, że zaistniały podstawy do wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o SENT, zgodnie z którym w przypadku, gdy podmiot wysyłający, odbierający albo przewoźnik zgłosi dane niezgodne ze stanem faktycznym, inne niż dotyczące towaru, odpowiednio na podmiot wysyłający, odbierający albo przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 10.000 zł.

Jak słusznie podkreślił organ odwoławczy, przepisy ustawy o SENT nie wyłączają odpowiedzialności przewoźnika nawet za uchybienia, które popełnione zostały wskutek błędów, czy pomyłek.

W ocenie Sądu podzielić należało stanowisko, iż w sprawie miał zastosowanie art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy o SENT co skutkować musiało nałożeniem kary pieniężnej przewidzianej w tej normie. Przepisy ustawy o SENT mają charakter bezwzględnie obowiązujący i nie przewidują wartościowania przyczyn naruszenia przez odpowiedzialne podmioty zasad systemu monitorowania drogowego przewozu tzw. wrażliwych towarów.

W uzasadnieniu projektu ustawy o SENT, zapisano, że nieuchronność, katalog i wysokość kar mają przede wszystkim oddziaływać prewencyjne na podmioty, dokonujące przewozu towarów. Sankcjami zostali objęci wszyscy uczestnicy dokonywanego przewozu, tzw. uczestnicy "łańcucha dostaw" podlegającego systemowi monitorowania, a wysokość kar została uzależniona od ich roli i obowiązków na nich nałożonych. System kar z uwagi na sposób ich wymierzania, jest czytelny, łatwy do stosowania i przejrzysty (nieprawidłowość równa się kara administracyjna albo grzywna w określonej wysokości). Kara jest wysoka, tak by niedopełnienie obowiązku rejestracji, uzupełniania i aktualizacji wpisów było dla podmiotów "nieopłacalne". Nakładanie wysokich kar pieniężnych albo grzywien będzie miało również działanie odstraszające i prewencyjne. Konstrukcja oraz sposób zredagowania przepisów regulujących obowiązek przestrzegania norm związanych z systemem monitorowania drogowego przewozu towarów jest na tyle precyzyjny i jednoznaczny, że wyklucza możliwość swobodnej interpretacji tych uregulowań zarówno przez osoby dokonujące kontroli drogowej, jak też przez organy prowadzące postępowania.

Skarżącej spółce wymierzona także karę pieniężną w wysokości 5.000 zł za to, że w dokumencie SENT [...] w polu ŚRODEK TRANSPORTU w rubryce Numer zezwolenia drogowego brak było jakiegokolwiek zapisu.

Stosownie do art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o SENT, w przypadku przewozu towaru, o którym mowa ust. 1, przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1907, 1935 i 1948), jeżeli takie dokumenty są wymagane do wykonywania transportu tych wyrobów.

W sprawie nie budzi wątpliwości, że skarżąca posiadała wydaną przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego licencję nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy i numer tej licencji mógł zostać wpisany w zgłoszeniu SENT.

Z argumentacji spółki wynikało, że numer posiadanej licencji nie został wpisany z powodu niejednoznacznego oznaczenia tego pola i mylnej informacji systemowej, która mimo, że pole pozostało puste, pozwalało na zamknięcie dokumentu elektronicznego z informacją o kompletności statusu zgłoszenia.

W ocenie Sądu, argumentacja skarżącej spółki zasługiwała na uwzględnienie w kontekście możliwości odstąpienia od wymierzenia kary z tego tytułu. Brak stosownego zapisu nie był spowodowany brakiem uprawnień do przewozu określonych towarów. Jak wynika z przedstawionych przez organy ustaleń faktycznych, skarżąca spółka dysponowała stosowną licencja (nr [...]).

Ustawa o SENT weszła w życie w dniu 18 kwietnia 2017 r., za wyjątkiem przepisów dotyczących nakładania na podmioty kar pieniężnych i mandatów, które zaczęły obowiązywać z dniem 1 maja 2017 r. Transport, który jest przedmiotem niniejszej sprawy miał miejsce w dniu 29 lipca 2017 r. Dla adresatów powyższego aktu prawnego, rozwiązania w niej przyjęte stanowiły oczywistą nowość. Rejestracja transportu następuje w elektronicznym systemie, zatem również program komputerowy obsługujący system SENT wymagał od przewoźników zdobycia pewnego doświadczenia, co do stosowania go w praktyce prowadzonej działalności.

Jakkolwiek rację ma organ II instancji, twierdząc, że strona prowadząca działalność transportową, w związku z wprowadzeniem nowych regulacji prawnych, wiedzę w tym zakresie winna przede wszystkim czerpać z regulacji prawnych, to jednakże, gdy nowym regulacjom prawnym towarzyszy uruchomienie programu komputerowego, np. w postaci określonego graficznego formularza elektronicznego, to powinien on zawierać oznaczenia rubryk podlegających wypełnieniu przez przewoźnika w taki sposób, aby nie rodziły żadnych wątpliwości, a w sytuacji, gdy ustawa przewiduje obligatoryjne podanie określonych danych (art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy o SENT), to niewypełnienie określonego pola z obowiązkowymi danymi, to program komputerowy nie powinien pozwolić na zamknięcie dokumentu elektronicznego z informacją o kompletności statusu zgłoszenia. Organy nie zaprzeczyły, że sytuacja opisana przez skarżącą spółkę mogła mieć miejsce z uwagi m. in. na "ograniczenia jakie narzucają wszystkie programy komputerowe", a przedstawiona w tym zakresie argumentacja w wydanych rozstrzygnięciach nakierowana była głównie na przerzucenie całej odpowiedzialność w rozpoznawanym przypadku na skarżącą spółkę.

Sąd podziela również podniesiony w skardze zarzut naruszenia art. 123 Ordynacji podatkowej w związku z art. 26 ust. 5 ustawy o SENT, poprzez brak zapewnienia stronie skarżącej przez organ I instancji czynnego udziału w postępowaniu.

W wezwaniu z dnia 5 stycznia 2018 r. do złożenia wyjaśnień na piśmie oraz przedłożenia dokumentów, organ I instancji zażądał od skarżącej spółki udzielenie szczegółowych informacji odnośnie przedmiotowego transportu, w szczególności wyjaśnienie dlaczego "w ww. zgłoszeniu SENT w miejscu na numer dokumentu przewozowego wpisano DW- B. Nadmienić należy, iż z dowodu wydania nr [...] wynika, iż miejscem dostawy jest siedziba "A" Sp. J. znajdująca się w N, zaś w zgłoszeniu SENT wskazano jako miejsce dostawy miejscowość D ul. F".

Natomiast w przedmiotowym wezwaniu, organ I instancji nie zwrócił się o złożenie wyjaśnień, co do niepodania w zgłoszeniu SENT numeru zezwolenia, zaświadczenia lub licencji (jakkolwiek kontrolujący w protokole kontroli odnotowali w pkt 7 "brak wpisania nr licencji lub zezwolenia w syst. SENT").

Równocześnie należy zauważyć, że również w postanowieniu o wszczęciu postępowania z dnia 5 stycznia 2018 r. mało precyzyjnie określono przedmiot wszczętego z urzędu postępowania podatkowego jako postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku (użyto liczby pojedynczej: kary pieniężnej) określonego w ustawie o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, w związku z kontrolą przeprowadzoną 29 lipca 2017 r. Postępowanie to zakończyło się wydaniem decyzji, którą nałożono na skarżącą spółkę dwie odrębne kary pieniężne, jedną w wysokości 10.000 zł za zgłoszenie danych niezgodnych ze stanem faktycznym, innych niż dotyczących towaru, drugą w wysokości 5.000 zł za nieuzupełnienie zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt ustawy o SENT.

W ocenie Sądu, skarżący otrzymując dokumenty o takiej treści, miał prawo domniemywać, że postępowanie toczy się tylko w kwestii rozbieżności, co do podania w zgłoszeniu SENT dowodu wydania oznaczonego jako DW- B, natomiast kwestia braku odnotowania w zgłoszeniu numeru licencji lub zezwolenia nie jest przedmiotem postępowania, czemu dał wyraz ograniczając swoje wyjaśnienia jedynie do kwestii związanych z dowodem wydania towaru. W tym zakresie nie można podzielić argumentacji organu odwoławczego, że przecież spółka miała wiedzę od dnia 29 lipca 2017 r. (doręczenia protokołu kontroli) o nieprawidłowościach stwierdzonych w zgłoszeniu SENT. Ustalenia dokonane w czasie kontroli, nie zawsze muszą znaleźć odzwierciedlenie w wydanej w sprawie decyzji.

Tym samym należy zgodzić się ze skarżącą spółką, ze organ I instancji przed wydaniem decyzji nie zapewnił spółce czynnego udziału w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji przez Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] 2018 r. poprzez umożliwienie jej wypowiedzenie się co do wszystkich stwierdzonych podczas kontroli nieprawidłowości i złożenia stosownych dokumentów bądź wniosków dowodowych. Wbrew twierdzeniom organu II instancji wyznaczenie w trybie art. 200 § 1 Ordynacji podatkowej, siedmiodniowego terminu do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, nie zabezpieczało praw skarżącej spółki w zakresie realizacji zasady wynikającej z art. 123 Ordynacji podatkowej, ponieważ w postanowieniu z dnia [...] 2018 r. organ I instancji, również nie skonkretyzował, że prawo wypowiedzenia się dotyczy także sprawy nałożenia kary pieniężnej za nieuzupełnienie zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o SENT.

W ocenie Sądu, okoliczności faktyczne towarzyszące nie wpisaniu przez skarżącą spółkę do zgłoszenia SENT numeru posiadanej licencji jak również ewidentne naruszenia postępowania poprzedzającego wydawanie przez organ I instancji decyzji o wymierzeniu kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł za nieuzupełnienie zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o SENT, czyniły zasadnym co najmniej rozważenie przez organy orzekające w sprawie odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie art. 24 ust. 3 ustawy o SENT. Zawarte w zaskarżonej decyzji wywody o bardzo ogólnym charakterze, co do stosowania przedmiotowego przepisu, w żadnym zakresie nie odnosiły się do uwarunkowań faktycznych jak i prawnych w jakich doszło do naruszenia według organów art. 5 ust. 4 pkt 6 ustawy o SENT.

Wobec powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie na podstawie art. 135, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c, art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Ponieważ skarga została uwzględniona jedynie w części, o kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 w związku z art. 206 p.p.s.a., w wysokości odpowiadającej 1/3 wartości przedmiotu sporu ustalonej w celu pobrania wpisu (1/3 kwoty wpisu - 150 zł, 1/3 kwoty minimalnej stawki za czynności adwokata - 1.200 zł i uwzględniając opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.