Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Katarzyna Tuz-Stando, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 września 2013r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia 29 kwietnia 2013r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie zmiany decyzji administracyjnej oddala skargę.

Decyzją z dnia 29 kwietnia 2013 r. znak: [...] Dyrektor Izby Celnej, działając na podstawie art. 220 § 2, 233 § 1 pkt 1, art. 21 § 3 i art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, po rozpatrzeniu odwołania B. Spółki z o.o. w C., utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 23 listopada 2012 r., znak: [...] umarzającą postępowanie wszczęte na wniosek strony w dniu 10 września 2012 r., w przedmiocie dokonania zmiany poz. 17 załącznika Nr 1 do decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 września 2007 r., znak: [...] ze zmianami, tj. punktu gier na automatach o niskich wygranych: K. R., Sklep Spożywczy w Ł., gm. P.

Jak wynika z akt sprawy w dniu 10 września 2012 r. Spółka B. wystąpiła o zmianę lokalizacji punktu gier na automatach o niskich wygranych, ujętego pod poz. 17 załącznika Nr 1 do decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 19 lipca 2012 r. w sprawach połączonych C-213, C-214 i C-217, a dotyczący między innymi art. 135 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Postępowanie zostało na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej umorzone decyzją z dnia 23 listopada 2012 r. jako bezprzedmiotowe. W odwołaniu Spółka zarzuciła naruszenie art. 208 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej oraz art. 1 pkt 4 w zw. z art. 1 pkt 11 oraz w zw. z art. 8 ust. 1 Dyrektywy nr 98/34WE z dnia 22 czerwca 1998 r.

Rozpatrując odwołanie organ ustalił, że decyzją z dnia 7 października 2011 r. Dyrektor Izby Celnej stwierdził wygaśnięcie w części zezwolenia wydanego przez Dyrektora Izby Skarbowej w dniu 12 września 2007 r., poprzez wykreślenie z tego zezwolenia między innymi punktu gier ujętego w poz. 17 załącznika Nr 1, tj. punktu gier na automatach o niskich wygranych: K. R., Sklep Spożywczy w Ł., gm. P. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją z dnia 29 lutego 2012 r., a skarga na nią została oddalona prawomocnym wyrokiem WSA w Kielcach z dnia 6 czerwca 2012 r. w sprawie sygn. akt II SA/Ke 279/12. Tym samym postępowanie stało się bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu na podstawie art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej.

Organ wyjaśnił, że jedyną przesłanką obligatoryjnego umorzenia postępowania jest jego bezprzedmiotowość, która zachodzi, gdy brak jest podstaw prawnych lub faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Przyczyny bezprzedmiotowości mogą być różne, tj. zarówno zdarzenia faktyczne jak i prawne. Zdaniem organu, w sprawie zachodzi przesłanka bezprzedmiotowości wynikająca z faktu, że punkt gier, wymieniony pod poz. 1 załącznika, którego zmiany domaga się skarżąca Spółka, został wykreślony na skutek ostatecznej decyzji, wygaszającej zezwolenie w tej części, co powoduje, że brak jest przedmiotu postępowania. Organ podkreślił, że stosownie do art. 212 Ordynacji podatkowej był związany swoją decyzją wygaszającą zezwolenie w części dotyczącej m.in. punktu gier wymienionego pod poz. 1 załącznika do zezwolenia.

Dyrektor Izby Celnej wskazał ponadto, że decyzją z dnia 12 lutego 2013 r. (w decyzji błędnie "2012r.") odmówił uchylenia w całości decyzji własnej z dnia 29 lutego 2012 r. stwierdzającej wygaśnięcie w części zezwolenia wydanego przez Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 września 2007 r.

Odnosząc się do wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. oraz zarzutu naruszenia przepisów dyrektywy nr 98/34 WE organ wyjaśnił, że automaty do gier o niskich wygranych dają się w sensie technicznym przeprogramować, czy też tak zaprogramować, aby stały się automatami do gier o wyższych wygranych, oraz że obrót danym produktem (automatem do gier o niskich wygranych) jest pod rządem obowiązujących przepisów nadal dopuszczalny w układzie transgranicznym. Tym samym obrót nie zostaje ograniczony w stopniu istotnym i przepisy regulujące ów obrót nie mogą być wówczas uznane za inne wymagania w rozumieniu art. 1 pkt 4 ww. dyrektywy. Skoro pod rządami przepisów ustawy o grach hazardowych z 2009 r. automaty do gier o niskich wygranych mogą być nadal skutecznie komercjalizowane w Polsce, to tym samym nie można powiedzieć, aby doszło w ten sposób istotnego wpływu na obrót. Na zakończenie organ podkreślił, że kwestia ta zostaje bez wpływu na treść rozstrzygnięcia, z uwagi na bezprzedmiotowość postępowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach B. Spółka z o.o. z siedzibą w C. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji podnosząc zarzuty:

- naruszenia art. 208 § 1 i 2 Ordynacji podatkowej w zw. z art. 117 ust. 1 w zw. z art. 121 w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, poprzez przyjęcie, że w sprawie zachodzi stan bezprzedmiotowości postępowania uzasadniający jego umorzenie i w konsekwencji utrzymanie w mocy decyzji bezzasadnie umarzającej postępowanie;

- oparcia zaskarżonej decyzji na przepisach ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, która to ustawa, w związku z niezachowaniem przez ustawodawcę krajowego w toku jej uchwalania obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej zgodnie z dyrektywą nr 98/34/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r., ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informatycznego, jako wprowadzonej z naruszeniem prawa wspólnotowego, pozostaje prawnie bezskuteczna i nie może być stosowana.

W uzasadnieniu skarżąca Spółka wskazała, że problem dotyczy błędnie i niewłaściwie stwierdzonego wygaśnięcia w części zezwolenia w oparciu o przepisy ustawy o grach hazardowych, której wobec braku jej notyfikacji, jako ustawy zawierającej przepisy techniczne, postawiono zarzut bezskuteczności. W dalszej części skargi jej autor, przywołując treść wyroku WSA w Kielcach w sprawie II SA/Ke 576/12, wskazał, że do wygaszania zezwoleń udzielonych przed 1 stycznia 2010 r. nie ma zastosowania art. 48 ust. 2 ustawy o grach hazardowych, a także powołał się na "Przewodnik po procedurze udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego" dostępny na stronach internetowych Ministra Gospodarki, z którego wynika niemożność stosowania przepisów technicznych nienotyfikowanych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko i dodatkowo wskazując, że decyzją z 18 czerwca 2013 r. została utrzymana w mocy decyzja Dyrektora Izby Celnej z 12 lutego 2013 r. odmawiająca uchylenia ostatecznej decyzji z dnia 29 lutego 2012 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie odpowiada prawu.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r, poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 p.p.s.a.).

Na wstępie wskazać należy, że zawarte w skardze zarzuty, a w szczególności zarzut naruszenia art. 208 § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej, nie został uzasadniony, natomiast uzasadnienie skargi i zawarte w niej zarzuty w istocie dotyczą decyzji wygaszającej w części decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 12 września 2007 r., zezwalającą na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Autor skargi wprost stwierdził, że "W istocie problem dotyczy błędnie i niewłaściwie stwierdzonego wygaśnięcia w części zezwolenia w oparciu o przepisy ustawy o grach hazardowych, która wobec braku notyfikacji, jako ustawy zawierającej przepisy techniczne, postawiono zarzut bezskuteczności prawnej."

Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest niesporny. Decyzją z dnia 7 października 2011 r. Dyrektor Izby Celnej stwierdził, w związku z nierozpoczęciem działalności, wygaśnięcie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z 12 września 2007 r., zezwalającej na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach na terenie województwa świętokrzyskiego, między innymi w części zezwalającej na prowadzenie tej działalności w punkcie gier wymienionym pod poz. 17 załącznika nr 1 do tej decyzji. Powyższa decyzja została utrzymana w mocy decyzją z dnia 29 lutego 2012 r. Wyrokiem z dnia 6 czerwca 2012 r., w sprawie sygn. akt II SA/Ke 279/12, WSA w Kielcach oddalił skargę na decyzję z dnia 29 lutego 2012 r. i wyrok ten nie został zaskarżony.

Wniosek wszczynający postępowanie, zakończone obecnie zaskarżoną do Sądu decyzją, został złożony przez Spółkę w dniu 10 września 2012 r. i we wniosku tym zawarte było żądanie zmiany lokalizacji miejsca urządzania gry na automatach o niskich wygranych, opisanego pod poz. 17 załącznika do decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z 12 września 2007 r.

Z powyższego wynika jednoznacznie, że w dacie występowania z wnioskiem o zmianę decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności, decyzja ta, w części dotyczącej punktu gry wymienionego pod poz. 17 załącznika, była wygaszona ostateczną i prawomocną decyzją Dyrektora Izby Celnej, a co za tym idzie ten punkt gier został z niej wykreślony. Taki sam stan faktyczny istniał również w dacie wydawania zaskarżonej obecnie do Sądu decyzji, albowiem w dalszym ciągu decyzja wygaszająca decyzję zezwalającą Spółce na prowadzenie działalności była (i nadal jest w dacie orzekania przez Sąd) ostateczna i prawomocna.

Zmiana decyzji jest możliwa tak długo, jak długo decyzja, która ma być zmieniona, pozostaje w obrocie prawnym. To samo odnosi się do zmiany części decyzji. Jeżeli jakaś część decyzji została wyeliminowana, nie jest możliwe dokonanie jej zmiany. Zgodnie z art. 208 § 1 Ordynacji podatkowej, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania. Zawarte w zacytowanym przepisie sformułowanie "w szczególności" oznacza, że bezprzedmiotowość może zachodzić także w innych sprawach, nie tylko dotyczących zobowiązań podatkowych. Skoro zaś z mocy art. 8 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. Nr 201, poz. 1540 ze zm.), do postępowań określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Ordynacji podatkowej, w niniejszej sprawie organ zasadnie oparł swoje rozstrzygniecie na tym właśnie przepisie. Identyczne rozwiązanie jeśli chodzi o umarzanie postępowania z powodu jego bezprzedmiotowości jest zawarte w art. 105 § 1 k.p.a. Organ trafnie uznał, że w sytuacji, gdy ostateczną decyzją wygaszono skarżącej zezwolenie na prowadzenie działalności w punkcie gier położonym w Ł, gm. P, wymienionym pod poz. 17 załącznika do decyzji z dnia 12 września 2007 r., to dokonywanie zmiany tej decyzji - jej załącznika pod poz. 17, poprzez określenie innej nazwy właściciela, położenia i nazwy lokalu tego samego punktu, jest bezprzedmiotowe, brak jest bowiem przedmiotu – tej części decyzji – której zmiany domaga się strona skarżąca.

Jak już podniesiono na wstępie, zarzuty skargi w zasadzie sprowadzają się do kwestionowania prawidłowości decyzji wygaszającej zezwolenie na prowadzenie działalności. Zgodnie z art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Nie może jednak budzić wątpliwości, że na podstawie zacytowanego przepisu nie jest możliwe w niniejszej sprawie, która dotyczy skargi na decyzję umarzającą postępowanie w sprawie zmiany zezwolenia z powodu jego bezprzedmiotowości, stosowanie jakichkolwiek środków, a co za tym badanie zgodności z prawem decyzji wygaszającej zezwolenie. Są to bowiem dwie odrębne sprawy, podlegające odrębnemu zaskarżeniu, a dodatkowo decyzja wygaszająca w części zezwolenie była już przedmiotem kontroli sądu administracyjnego. Dlatego też wszelkie, zawarte w skardze zarzuty dotyczące tego, czy prawidłowo decyzja zezwalająca na prowadzenie działalności została wygaszona, a także, czy przepisy ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, są przepisami technicznymi i czy w związku z tym powinny podlegać notyfikacji, w niniejszej sprawie nie mogą być skutecznie podnoszone. Przepisy te bowiem nie stanowiły podstawy prawnej zaskarżonej w tej sprawie decyzji ani też nie mogły takiej podstawy stanowić. Co za tym idzie nie ma podstaw do tego, aby w tej sprawie Sąd dokonywał oceny przepisów ustawy o grach hazardowych pod kątem przewidzianego przepisami dyrektywy nr 98/34 WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998, str. 37, z późniejszymi zmianami; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 20, s. 337 ze zm.) obowiązku notyfikacji. Również nie może być uznany za uzasadniony zarzut naruszenia przepisów art. 117 ust. 1 w zw. z art. 121 w zw. z art. 129 ustawy o grach hazardowych, w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, ponieważ żaden z nich nie miał zastosowania przy wydawaniu decyzji będącej przedmiotem tej sprawy, a więc umarzającej postępowanie z powodu jego bezprzedmiotowości.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.