Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 27 stycznia 2010 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wiesław Kisiel po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2009 r. VIII SA/Wa 688/09 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie z skargi J. S. na postanowienie Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2009 r., znak [...] w przedmiocie ustalenia opłaty legalizacyjnej postanawia: oddalić zażalenie

Wojewódzki Sądu Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 listopada 2009 r. VIII SA/Wa 688/09, po rozpoznaniu wniosku J. S. zawartego w skardze, odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2009 r., znak [...] w przedmiocie ustalenia opłaty legalizacyjnej.

Sąd podniósł, że skarżący nie wykazał, że znaczna szkoda lub trudne do odwrócenia skutki, określone w art.61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej powoływanej jako "P.p.s.a."), mogą zaistnieć w wypadku odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia. W żaden sposób nie uzasadnił swojego wniosku.

Skarżący w zażaleniu na to postanowienie wniósł o jego uchylenie. Podniósł, że zapłacenie jednorazowej kwoty 225 000 zł wyrządziłoby mu znaczną i nieodwracalną szkodę, a wzięcie kolejnego kredytu na spłatę tego zobowiązania byłoby dla niego obciążeniem, przekraczającym jego możliwości finansowe. Prowadzona przez skarżącego działalność gospodarcza nie przynosi istotnych zysków i pozwala jedynie na spłatę bieżących zobowiązań (kredyt, raty leasingowe, koszty utrzymania rodziny, opłaty zwiane z prowadzoną działalnością).

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W myśl art. 61 § 3 P.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji powyższego przepisy wynika, że na skarżącym spoczywa ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Powołany przepis ma charakter uznaniowy ("sąd może"). Jest to wyjątek od zasady, w myśl której wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Obowiązek uprawdopodobnienia istnienia przesłanek z tego przepisu spoczywa na wnioskodawcy.

Wskazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków wymaga podania okoliczności, z którymi wiąże się szkoda lub trudne do odwrócenia skutki.

W przedmiotowej sprawie analiza wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia potwierdza stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zawarte w zaskarżonym postanowieniu, że strona nie uprawdopodobniła w nim przesłanek określonych w art.61 § 3 P.p.s.a. Zawarty w skardze wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia jest skrajnie lakoniczny "wnoszę o wstrzymanie wykonania zaskarżonych postanowień" bez jakiegokolwiek uzasadnienia czy choćby uprawdopodobnienia zasadności wniosku. Skarżący postępuje tak, jak gdyby przysługiwało mu ustawowe prawo do wstrzymania wykonania postanowienia, a takie przekonanie nie ma żadnego oparcia w obowiązującym prawie; wstrzymanie jest wyjątkiem od zasady wykonywania rozstrzygnięć zaskarżonych do sądu administracyjnego.

Przytoczenie okoliczności pozwalających sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności dopiero w zażaleniu na postanowienie Sądu I. instancji, nie uzasadnia uwzględnienia zażalenia, nawet w przypadku spełnienia tych przesłanek, jeżeli Sądowi I. instancji nie można zarzucić naruszenia prawa, co miało miejsce w przedmiotowej sprawie.

Oddalenie zażalenia nie pozbawia strony prawa do złożenia powtórnego wniosku o wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art.184 w zw. z art.197 § 2 P.p.s.a.