Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Bosakirska Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Czarnecki (spr.) Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Protokolant Michał Syta po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lutego 2006 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] września 2005 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską oddala skargę

Decyzją z dnia [...] lipca 2005 r. [...] Komendant Wojewódzki Policji w [...], na podstawie art. 20 i art. 18 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), cofnął M. G. pozwolenie na broń palną myśliwską.

Postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń zostało wszczęte z urzędu z powodu informacji Komisariatu Policji w [...] o popełnieniu przez M. G. wykroczenia z art. 51 ust. 2 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, tj. przechowywania broni i amunicji w sposób umożliwiający dostęp do nich osobom nieupoważnionym. M. G. został skazany za powyższe wykroczenie wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] lutego 2005 r. ([...]) na karę 300 zł grzywny. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w [...] z dnia [...] maja 2005 r.

W postępowaniu administracyjnym organ Policji ustalił, iż M. G. w miejscu zamieszkania nie posiadał, zgodnie z wymaganiami art. 32 ustawy o broni i amunicji, odpowiedniej szafy metalowej do przechowywania broni i amunicji. Od chwili zakupienia broni przechowywał ją u innego myśliwego (swojego brata)zamieszkałego w [...]. Sąd karny skazując M. G. za popełnione wykroczenie ustalił, iż ten dokonując konserwacji broni w swoim mieszkaniu nie miał możliwości, po wykonaniu tych czynności, właściwego jej zabezpieczenia przed dostępem osób nieuprawnionych.

Od decyzji tej M. G. złożył odwołanie wnosząc o jej zmianę i przywrócenie pozwolenia na broń. Skarżący wnosił o uznanie, iż jego przewinienie miało charakter przypadkowy, a niewłaściwe przechowania broni nie trwało dłużej niż 2-3 minuty, albowiem po dokonaniu konserwacji broni miał udać się z bratem (drugim myśliwym) na strzelnicę, z której broń miał zabrać brat celem umieszczenia jej w posiadanej w swoim domu szafie stalowej. Z bratem miał zawartą umowę o użyczeniu broni. Skarżący powołał się na wyrok sądu karnego, którym ten zwrócił mu zatrzymaną przez Policję broń. Nadto skarżący opisał przebieg jego zatrzymania, które w jego ocenie miało charakter wtargnięcia Policji do mieszkania oraz powołał się na naruszenie przepisów postępowania przez uniemożliwienie mu otrzymania z akt sprawy kopii dokumentów potwierdzonych za zgodność.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] września 2005 r. Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ administracji podał, iż przyczyną wejścia Policji do mieszkania zajmowanego przez M. G. było poszukiwanie go listem gończym przez Prokuraturę Rejonową w [...]. Policja miała na celu zatrzymanie M. G. Po wejściu do mieszkania M. G. poinformował policjantów, iż posiada broń. Broń znajdowała się w drewnianej skrzyni, obok znajdował się otwarty pokrowiec i otwarte opakowanie z amunicją. W mieszkaniu nie było szafy przystosowanej do przechowywania broni.

Organ odwoławczy wskazał na omyłkowe powołanie przez organ I instancji podstawy prawnej z art. 18 ust. 3 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, która to podstawa była już nieaktualna, jednakże zdaniem organu odwoławczego omyłka ta nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Powołując się na wyrok sądu karnego organ odwoławczy stwierdził, iż fakt, że w czasie konserwacji broni przez skarżącego nikogo nie było w mieszkaniu, nie zmienia okoliczności, iż nie miał on możliwości prawidłowego zabezpieczenia broni, na przykład na wypadek niespodziewanej wizyty innej osoby.

Na powyższą decyzję M. G. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji. Skarżący postawił zarzut naruszenia art. 20 i art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) poprzez niewłaściwe ich zastosowanie.

W dniu zatrzymania konserwował broń, którą przechowywał, na podstawie umowy u brata posiadającego właściwe warunki do przechowywania broni. W czasie wykonywania prac konserwujących broń cały czas znajdowała się ona pod jego bezpośrednim nadzorem. Skarżący nie zgadzał się z opinią organu administracji jakoby był poszukiwany przez organa ścigania, bowiem powodem wejścia Policji do mieszkania było doręczeniu mu wezwania, nie zaś konieczność jego zatrzymania.

W odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie. W ocenie organu fakt, że skarżący zdecydował się na konserwację broni w miejscu, w którym nie posiadał odpowiednich warunków do jej przechowywania uzasadniał skazanie go przez sąd karny, a w konsekwencji na podjęcie decyzji o cofnięciu posiadanego pozwolenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje;

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Chodzi więc o kontrolę aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywaną pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Sprawy należące do właściwości sądów administracyjnych rozpoznają, w pierwszej instancji, wojewódzkie sądy administracyjne (art. 3 § 1 w/w ustawy).

W myśl art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną

Rozpoznając skargę w świetle powołanych wyżej kryteriów należy uznać, iż jest ona niezasadna.

Przedmiotem rozpoznania Sądu jest skarga na decyzję Komendanta Głównego Policji cofającą pozwolenia na broń myśliwską.

Skarżący zarzucił tej decyzji niewłaściwe zastosowanie art. 18 ust. 5 pkt 4 i art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), bliżej nie precyzując na czym to naruszenie, jego zdaniem, polegało. Stosownie do art. 18 ust. 5 pkt 4 w/w ustawy właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32 tej ustawy, który określa, iż broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Zasady przechowywania broni precyzuje § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. Nr 27, poz. 343) stanowiąc, iż osoby posiadające broń palną i amunicję, są obowiązane przechowywać ją w kasetach metalowych na trwałe przymocowanych do elementów konstrukcyjnych budynku lub metalowych szafach albo sejfach, posiadających zamki atestowane.

Na rozprawie skarżący oświadczył, iż w chwili wejścia Policji do mieszkania odłożył broń do drewnianej szafy, w której znajdowały się przyrządy do czyszczenia, wycior, pudełko z amunicją i otwarty pokrowiec. M. G. nie zaprzeczał temu, iż w mieszkaniu nie posiadał odpowiedniej szafy stalowej do przechowywania broni, natomiast z jego oświadczenia złożonego na rozprawie, które potwierdza okoliczności ustalone w postępowaniu administracyjnym wynika, iż szafa, do której odłożył broń służyła mu do jej składowania. Nie było to przypadkowo wybrane miejsce bowiem znajdowały się w niej przyrządy do czyszczenia broni, pokrowiec oraz amunicja.

Ustawa o broni i amunicji oraz powołane wyżej rozporządzenie nie dają legalnej definicji przechowywania broni, należy zatem przyjąć, iż z przechowywaniem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy broń nie jest noszona, wożona lub używana. Pojęcie przechowywania nie jest skategoryzowane jakimkolwiek przedziałem czasowym, zatem w ocenie Sądu orzekającego w sprawie, skarżący odkładając broń do szafy drewnianej, nawet na kilka minut, przechowywał ją przez ten okres.

M. G. został skazany, na podstawie art. 51 ust. 2 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, prawomocnym wyrokiem sądu karnego za przechowywanie broni i amunicji w miejscu do tego nie przeznaczonym. Wyrok ten jest dokumentem urzędowym, w rozumieniu art. 76 § 1 kpa, stanowiącym dowód naruszenia przez skarżącego przepisów ustawy o broni i amunicji w zakresie przechowywania broni. W swoim mieszkaniu nie posiadał wymaganych warunków do przechowywania broni i amunicji, a zatem przynosząc broń do tego mieszkania liczył się z tym, iż może naruszyć zasady obowiązujące przy przechowywaniu broni, oraz mając świadomość tego, że tylko na nim ciążył obowiązek zabezpieczenia broni i żaden przepis ani żadna sytuacja nie zwalniały go od tego obowiązku.

Organ administracji przeprowadził postępowanie z zachowaniem zasad określonych przepisami postępowania, w szczególności art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa. Okoliczność przechowywania broni i amunicji przez skarżącego z naruszeniem art. 32 ustawy o broni i amunicji oraz § 5 w/w rozporządzenia została udowodniona i skarżący okoliczności tej nie zaprzeczał, inaczej interpretując jedynie pojęcie przechowywania. Organ administracji uzasadnił zastosowanie przepisu art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji niewłaściwym stosunkiem skarżącego do zasad obowiązujących posiadacza broni i Sąd orzekający w sprawie stanowisko organu podziela uznając, iż naruszenie tych zasad przez skarżącego miało wymiar, który dawał podstawę do cofnięcia pozwolenia. Policja, odpowiedzialna za bezpieczeństwo publiczne, reglamentując pozwolenia na broń, musi mieć pewność, że broń jest w posiadaniu osoby, która szczególnie skrupulatnie przestrzega przepisów prawa. Dlatego przepisy obowiązujące posiadaczy broni nakładają na te osoby szczególne obowiązki oraz ograniczenia i są jednocześnie tak restrykcyjne. W sytuacji zatem stwierdzonego naruszenia prawa przez posiadacza pozwolenia na broń, a w szczególności naruszenia przepisów dotyczących broni i amunicji, organy Policji stosują stanowcze środki zapobiegające. Za uzasadnioną należy bowiem uznać tezę, iż prawo do posiadania broni jest uprawnieniem wyjątkowym, nie przyznaje się go bowiem każdemu, który z takim wnioskiem występuje. W konsekwencji posiadacz pozwolenia na broń powinien się liczyć z tym, że w sytuacji naruszenia przepisów dotyczących broni i amunicji, udzielone uprawnienie może zostać cofnięte.

W tych warunkach Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.