Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska Sędziowie Andrzej Jurkiewicz /spr./ Janina Kosowska Protokolant Agnieszka Majewska po rozpoznaniu w dniu 13 września 2007 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2006 r. sygn. akt VI SA/Wa 2041/05 w sprawie ze skargi M. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną myśliwską 1. oddala skargę kasacyjną, 2. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata C. J. wynagrodzenie w kwocie 120 (słownie: sto dwadzieścia) złotych powiększonej o 22 % podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2006 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt VI SA/Wa 2041/05 oddalił skargę M. G. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie pozwolenia na broń palną myśliwską.

W uzasadnieniu tego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podał , że decyzją z dnia [...] [...] Komendant Wojewódzki Policji w K., na podstawie art. 20 i art. 18 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji ( tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), cofnął M. G. pozwolenie na broń palną myśliwską.

Postępowanie w sprawie cofnięcia pozwolenia na broń zostało wszczęte z urzędu na podstawie informacji Komisariatu Policji w T. o popełnieniu przez M. G. wykroczenia z art. 51 ust. 2 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, tj. przechowywania broni i amunicji w sposób umożliwiający dostęp do nich osobom nieupoważnionym. M. G. został skazany za powyższe wykroczenie wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia [...] na karę 300 zł grzywny. Wyrok ten został utrzymany w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w T. z dnia [...] sygn. akt [...].

W postępowaniu administracyjnym organ Policji ustalił, iż M. G. w miejscu zamieszkania nie posiadał, zgodnie z wymaganiami art. 32 ustawy o broni i amunicji, odpowiedniej szafy metalowej do przechowywania broni i amunicji. Od chwili zakupienia broni przechowywał ją u innego myśliwego ( swojego brata) zamieszkałego w D. Sąd karny skazując M. G. za popełnione wykroczenie ustalił, iż ten dokonując konserwacji broni w swoim mieszkaniu nie miał możliwości, po wykonaniu tych czynności, właściwego jej zabezpieczenia przed dostępem osób nieuprawnionych.

Od decyzji tej M. G. złożył odwołanie wnosząc o jej zmianę i przywrócenie pozwolenia na broń albowiem jego przewinienie miało charakter przypadkowy, a niewłaściwe przechowania broni nie trwało dłużej niż 2-3 minuty, albowiem po dokonaniu konserwacji broni miał udać się z bratem (drugim myśliwym) na strzelnicę, z której broń miał zabrać brat celem umieszczenia jej w posiadanej w swoim domu szafie stalowej. Z bratem miał zawartą umowę o użyczeniu broni. Skarżący powołał się na wyrok sądu karnego, którym ten zwrócił mu zatrzymaną przez Policję broń. Nadto odwołujący się opisał przebieg zatrzymania, które w jego ocenie miało charakter wtargnięcia Policji do mieszkania oraz powołał się na naruszenie przepisów postępowania przez uniemożliwienie mu otrzymania z akt sprawy kopii dokumentów potwierdzonych za zgodność.

Komendant Główny Policji decyzją z dnia [...] Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa oraz art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji ( tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Organ odwoławczy podkreślił , iż przyczyną wejścia Policji do mieszkania zajmowanego przez M. G. było poszukiwanie go listem gończym przez Prokuraturę Rejonową w O. Policja miała na celu zatrzymanie M. G. Po wejściu do mieszkania M. G. poinformował policjantów, iż posiada broń. Broń znajdowała się w drewnianej skrzyni, obok znajdował się otwarty pokrowiec i otwarte opakowanie z amunicją. W mieszkaniu nie było szafy przystosowanej do przechowywania broni.

Komendant Główny Policji wskazał na omyłkowe powołanie przez organ I instancji podstawy prawnej z art. 18 ust. 3 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, która to podstawa była już nieaktualna, jednakże zdaniem organu odwoławczego omyłka ta nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia. Powołując się zaś na wyrok sądu karnego organ odwoławczy stwierdził, iż fakt, że w czasie konserwacji broni przez skarżącego nikogo nie było w mieszkaniu, nie zmienia okoliczności, iż nie miał on możliwości prawidłowego zabezpieczenia broni, na przykład na wypadek niespodziewanej wizyty innej osoby.

Na powyższą decyzję M. G. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z wnioskiem o uchylenie zaskarżonej decyzji. Skarżący postawił zarzut naruszenia art. 20 i art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.) poprzez niewłaściwe ich zastosowanie.

Natomiast w odpowiedzi na skargę Komendant Główny Policji wnosił o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonym rozstrzygnięciu .

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) uznał wniesioną skargę za niezasadną i wyjaśnił , że skarżący zarzucił kwestionowanej decyzji niewłaściwe zastosowanie art. 18 ust. 5 pkt 4 i art. 20 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (j. t. Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), bliżej nie precyzując na czym to naruszenie, jego zdaniem, polegało.

Natomiast jak podkreślił Sąd I instancji stosownie do art. 18 ust. 5 pkt 4 w/w ustawy właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadającą pozwolenie zasad przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji, o których mowa w art. 32 tej ustawy, który określa, iż broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych. Zasady przechowywania broni precyzuje § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 r. w sprawie przechowywania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. Nr 27, poz. 343) stanowiąc, iż osoby posiadające broń palną i amunicję, są obowiązane przechowywać ją w kasetach metalowych na trwałe przymocowanych do elementów konstrukcyjnych budynku lub metalowych szafach albo sejfach, posiadających zamki atestowane.

Zauważono , że na rozprawie skarżący oświadczył, iż w chwili wejścia Policji do mieszkania odłożył broń do drewnianej szafy, w której znajdowały się przyrządy do czyszczenia, wycior, pudełko z amunicją i otwarty pokrowiec. M. G. nie zaprzeczał temu, iż w mieszkaniu nie posiadał odpowiedniej szafy stalowej do przechowywania broni, natomiast z jego oświadczenia złożonego na rozprawie, które potwierdza okoliczności ustalone w postępowaniu administracyjnym w ocenie Sądu I instancji wynika, iż szafa, do której odłożył broń służyła mu do jej składowania. Nie było to przypadkowo wybrane miejsce bowiem znajdowały się w niej przyrządy do czyszczenia broni, pokrowiec oraz amunicja.

Ustawa o broni i amunicji oraz powołane wyżej rozporządzenie w ocenie Sądu I instancji nie dają legalnej definicji przechowywania broni, stąd też uznano , że należy zatem przyjąć, iż z przechowywaniem mamy do czynienia w sytuacji, kiedy broń nie jest noszona, wożona lub używana. Pojęcie przechowywania nie jest skategoryzowane jakimkolwiek przedziałem czasowym, zatem w ocenie Sądu orzekającego w sprawie, skarżący odkładając broń do szafy drewnianej, nawet na kilka minut, przechowywał ją przez ten okres.

Jak wyjaśniono , M. G. został skazany, na podstawie art. 51 ust. 2 pkt 7 ustawy o broni i amunicji, prawomocnym wyrokiem sądu karnego za przechowywanie broni i amunicji w miejscu do tego nie przeznaczonym. Wyrok ten jest dokumentem urzędowym, w rozumieniu art. 76 § 1 kpa, stanowiącym dowód naruszenia przez skarżącego przepisów ustawy o broni i amunicji w zakresie przechowywania broni. W swoim mieszkaniu nie posiadał wymaganych warunków do przechowywania broni i amunicji, a zatem przynosząc broń do tego mieszkania liczył się z tym, iż może naruszyć zasady obowiązujące przy przechowywaniu broni, oraz mając świadomość tego, że tylko na nim ciążył obowiązek zabezpieczenia broni i żaden przepis ani żadna sytuacja nie zwalniały go od tego obowiązku.

W ocenie Sądu I instancji organ administracji przeprowadził postępowanie z zachowaniem zasad określonych przepisami postępowania, w szczególności art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 kpa. Okoliczność przechowywania broni i amunicji przez skarżącego z naruszeniem art. 32 ustawy o broni i amunicji oraz § 5 w/w rozporządzenia została udowodniona i skarżący okoliczności tej nie zaprzeczał, inaczej interpretując jedynie pojęcie przechowywania. Organ administracji uzasadnił zastosowanie przepisu art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy o broni i amunicji niewłaściwym stosunkiem skarżącego do zasad obowiązujących posiadacza broni i Sąd orzekający w sprawie stanowisko organu podzielił uznając, iż naruszenie tych zasad przez skarżącego miało wymiar, który dawał podstawę do cofnięcia pozwolenia. Policja, odpowiedzialna za bezpieczeństwo publiczne, reglamentując pozwolenia na broń, musi mieć pewność, że broń jest w posiadaniu osoby, która szczególnie skrupulatnie przestrzega przepisów prawa. Dlatego przepisy obowiązujące posiadaczy broni nakładają na te osoby szczególne obowiązki oraz ograniczenia i są jednocześnie tak restrykcyjne, W sytuacji zatem stwierdzonego naruszenia prawa przez posiadacza pozwolenia na broń, a w szczególności naruszenia przepisów dotyczących broni i amunicji, organy Policji stosują stanowcze środki zapobiegające. Za uzasadnioną Sąd I instancji uznał tezę, iż prawo do posiadania broni jest uprawnieniem wyjątkowym, nie przyznaje się go bowiem każdemu, który z takim wnioskiem występuje. W konsekwencji posiadacz pozwolenia na broń powinien się liczyć z tym, że w sytuacji naruszenia przepisów dotyczących broni i amunicji, udzielone uprawnienie może zostać cofnięte.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł pełnomocnik M. G. zaskarżając go w całości . Wyrokowi temu zarzucono :

1) naruszeniu przepisów prawa materialnego - tj. art. 20 i art. 18 ust. 5 pkt 4 oraz art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999r. o broni i amunicji (tj. Dz. U. z 2004 r. Nr 52 poz. 525 ze zm.) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, polegające na:

* przyjęciu zaistnienia naruszenia zasad przechowywania broni, w sytuacji braku legalnej definicji tego pojęcia

* przyjęciu, że w ustalonych okolicznościach sprawy miało miejsce przechowywanie broni,

* a także przyjęcie że istniały podstawy do cofnięcia pozwolenia na broń, w sytuacji, gdy chwilowe odłożenie broni przez skarżącego wynikało z kolizji ciążących na nim prawnych obowiązków,

2) naruszeniu przepisów postępowania mającym istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia tj. art. 100 §1, art. 101 §1 pkt 2 i 3 oraz art. 133 §1 zdanie pierwsze ustawy Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi, polegające na przyjęciu jako podstawy rozstrzygnięcia, że skarżący w oświadczeniu złożonym na rozprawie potwierdził jakoby szafa, do której na chwilę odłożył broń, służyła mu do jej składowania, w sytuacji gdy nie potwierdzają złożenia takowego oświadczenia przez skarżącego protokół z rozprawy przed WSA, a sam skarżący takiego twierdzenia nie przedstawił .

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, oraz zasadzenie kosztów postępowania, uwzględnieniem kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

W motywach skargi kasacyjnej wyjaśniono , że ustawa z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 roku Nr 52, poz. 525 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 3 kwietnia 2000 roku w sprawie przechowania, noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji (Dz. U. Nr 27, poz. 343) nie dają legalnej definicji przechowania broni. Pojęcie przechowania nie jest skategoryzowane jakimkolwiek przedziałem czasowym, dlatego też zdaniem skarżącego ustalenia poczynione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie noszą znamiona dowolności. Podkreślono, że w braku definicji legalnej koniecznym staje się odniesienie do znaczenia językowego pojęcia "przechowywać". Zgodnie z przyjętą definicją słownikową przez pojęcie "przechowywać" rozumie się "utrzymać coś w odpowiednim stanie przez pewien czas" (Słownik Języka Polskiego PWN). Należy odróżnić pojęcie "przechowywać" od pojęcia "chować" tj. "umieszczać w miejscu zakrytym, zamkniętym " (Słownik Języka Polskiego PWN), z którym nie łączy się już wymóg określonej trwałości w czasie (można bowiem chować coś na moment, nie można jednak przez moment przechowywać), Znaczenie słowa "przechowywać" sugeruje zatem określoną trwałość stanu utrzymywania danej rzeczy w określonym stanie, dla przyjęcia znamienia "przechowywania" konieczne jest zatem, aby stan ten trwał przez dłuższy okres w kontinuum czasowym. Dlatego też podkreślono , że nie sposób zgodzić się w tym kontekście ze stanowiskiem Sądu I instancji, przyjmującym, że owa "trwałość w czasie" może sprowadzać się nawet do kilku minut. Sprowadzając takie stanowisko ad absurdum za pomocą argumentum a maiori ad minus można zasadnie zadać pytanie czy można mówić o przechowywaniu np. przez kilka sekund lub przez dziesiątki sekundy. Niezależnie od powyższego zdaniem skarżącego należy podkreślić, że z pojęciem przechowania łączy się wyjęcie jego przedmiotu z bezpośredniego władztwa i opieki osoby składającej do przechowania. Nie można bowiem mówić o przechowywaniu w sytuacji, gdy rzecz znajdowała się w używaniu, konserwacji, lub została chwilowo na skutek szczególnych okoliczności odłożona przez posiadacza, bez zamiaru przechowania (celowego zabezpieczenia jej przez pewien dłuższy czas w danym miejscu).

Jednocześnie wskazano , że M. G. nie zaprzeczał, iż w swoim mieszkaniu nie posiadał wymaganych warunków do przechowywania broni i amunicji. Własną broń myśliwską wraz z amunicją przechowywał więc u brata (Z. G.), który dysponuje odpowiednimi środkami w celu jej zabezpieczenia przed osobami nieuprawnionymi - takie postępowanie było całkowicie prawidłowe i zgodne z przepisami. Przynosząc broń do własnego mieszkania zdawał sobie sprawę i był w pełni świadomy, że tylko na nim ciążył obowiązek zabezpieczenia broni. Przypomniano , że skarżący jest kawalerem, samodzielnie zajmującym mieszkanie w Z. Jest jedyna osobą korzystającą z rzeczonego domu i dysponującą kluczami do drzwi mieszkania. W dniu 23 lipca 2004 r., kiedy do domu M. G. wtargnęli funkcjonariusze Policji, a skarżący przygotowywał (dostarczoną tego dnia przez jego brata) broń - czyścił ją i konserwował a broń ta stale pozostawała pod jego bezpośrednim nadzorem. W tym czasie drzwi do domu były zamknięte na dwa zamki i dwa skoble. Nie planował gości. W/w okoliczności stanu faktycznego nie zostały podważone przez Sąd Rejonowy w T. podczas czynności procesowych. Policja wtargnęła do domu M. G. wyłamując zamki w drzwiach. M. G. odłożył broń (schował ją na moment), obawiając się iż Policja, gdy zobaczy go z bronią w ręku może użyć własnej broni palnej. Nie zmieniło to jednak sytuacji, iż broń pozostawała w dalszym ciągu w posiadaniu osoby uprawnionej - M. G.

Nie negując związania Sądu I instancji dowodem w postaci dokumentu urzędowego jakim jest wyrok Sądu Rejonowego w T. w sprawie sygn. [...] - Sąd Administracyjny przy rozstrzygnięciu nie mógł pominąć okoliczności sprawy, w której stwierdzone przez Sąd Rejonowy "nieprawidłowe przechowywanie" nastąpiło. Wyjaśniono , że w sytuacji gdy do pomieszczenia w którym przebywał z bronią skarżący wtargnęli funkcjonariusze Policji stanął on przed wyborem realizacji dwóch wzajemnie sprzecznych prawnych obowiązków, a to z jednej strony podporządkowania się poleceniom Policji i zapewnienia, aby na skutek nader prawdopodobnej w tak stresogennej sytuacji omyłki, po stwierdzeniu przy nim broni nie doszło do strzelaniny lub niepotrzebnego rozlewu krwi, a z drugiej strony obowiązek należytego obchodzenia się z bronią. Okoliczność ta, która z punktu widzenia prawa wykroczeń mogła nie mieć istotnego znaczenia (lub co bardziej prawdopodobne nie została zauważona przez Sąd rozpoznający sprawę tegoż wykroczenia), miała fundamentalne znaczenie z punktu widzenia oceny zasadności cofnięcia skarżącemu w tej sytuacji pozwolenia na broń.

Nie jest trafnym także w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną , ustalenie Sądu, jakoby M. G. miał potwierdzić, że szafa, w której odłożył on broń miała służyć mu do jej stałego przechowywania. Jak wskazano w zarzutach, skarżący nie złożył na rozprawie takowego oświadczenia, a co za tym idzie nie może potwierdzać tego protokół z tejże rozprawy. Nie daje podstaw do takiego ustalenia również pozostały materiał zalegający w aktach sprawy. W tych okolicznościach oparcie wyroku na "ustalonej" w ten sposób okoliczności stanowi ewidentne naruszenie przepisów procesowych, mające istotne znaczenie dla podjętego rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy w T. dysponując sankcją przepadku broni i amunicji wobec strony G., nie orzekł ich konfiskaty. Stwierdził, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie jest znaczny. Przepadek broni ( zdaniem Sądu ), który jest także konsekwencją cofnięcia pozwolenia na posiadanie broni, jest ingerencją w prawo własności - powinien być stosowany jedynie w wyjątkowych sytuacjach.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Komendant Główny Policji wniósł o jej oddalenie .

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm. ) skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach : 1) naruszenia prawa materialnego przez błędna wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie ; 2) naruszenie przepisów postępowania , jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy . Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej , bowiem według art. 183 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej , biorąc jedynie pod uwagę nieważność postępowania . Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze . Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa , którym zdaniem skarżącego – uchybił Sąd , uzasadnienia ich naruszenia a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego - wskazania dodatkowo , że wytknięte naruszenie mogło mieć wpływ na wynik sprawy . Kasacja nie odpowiadająca tym wymogom pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności . Ze względu na to , że skarga kasacyjna jest bardzo sformalizowanym środkiem prawnym jest obwarowana przymusem adwokacko – radcowskim ( art. 175 § 1 –3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ) . Opiera się on na założeniu , że powierzenie tej czynności wykwalifikowanym prawnikom zapewni skardze odpowiedni poziom merytoryczny i formalny .

Badając stosownie do treści art. 183 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zaistnienie , którejkolwiek z przesłanek nieważności , w tym zakresie Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń w rozpoznawanej sprawie .

Skarga kasacyjna wniesiona w przedmiotowej sprawie przez pełnomocnika skarżącego oparta została o zarzut wskazany w art. 174 pkt . 1 i 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi tj. naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania . Jak wynika z utrwalonych poglądów w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w myśl art. 174 pkt 1 cytowanej ustawy skargę kasacyjną można oprzeć na podstawie zarzutu naruszenia prawa materialnego zastosowanego przez Sąd ( porównaj wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2004 r. sygn. akt OSK 121/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r. poz. 11 ) . Natomiast zarzut oparty na podstawie art. 174 pkt. 2 cytowanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skierowany musi być przeciwko wyrokowi sądu a nie decyzji organy administracji a także , że nie stanowi wskazania prawidłowej podstawy kasacyjnej naruszenia prawa procesowego powołanie wyłącznie przepisów procedury administracyjnej ( porównaj wyrok z dnia 19 maja 2004 r. sygn. akt FSK 80/04 opublikowany ONSA i WSA Nr 1 z 2004 r. poz. 12 i wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2004 r. sygn. akt GSK1149/04 niepublikowany ) .

Złożona w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna odpowiada przedstawionym wymaganiom , lecz podniesione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie .

W sytuacji przytoczenia w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i naruszenia przepisów postępowania w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje ostatnio wymieniony zarzut . Dopiero bowiem po przesądzeniu , że stan faktyczny przyjęty przez Sąd w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo , że nie został skutecznie podważony można przejść do skontrolowania procesu subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przez Sąd przepis prawa materialnego .

W zakresie zarzutu naruszenia prawa procesowego w skardze kasacyjnej wskazano , na naruszenie art. 100 § 1 , 101 § pkt. 2 i 3 oraz art. 133 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Powołane wyżej przepisy art. 100 i 101 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odnoszą się do protokołu rozprawy wskazując , iż z przebiegu posiedzenia jawnego protokolant pod kierunkiem przewodniczącego spisuje protokół ( art. 100 § 1 cyt. ustawy ) oraz , że protokół powinien zawierać : przebieg posiedzenia, w szczególności wnioski i twierdzenia stron, wymienienie zarządzeń i orzeczeń wydanych na posiedzeniu oraz stwierdzenie, czy zostały ogłoszone; jeżeli sporządzenie odrębnej sentencji orzeczenia nie jest wymagane, wystarcza zamieszczenie w protokole treści samego rozstrzygnięcia; zamiast podania wniosków i twierdzeń można w protokole powołać się na pisma przygotowawcze( pkt 2 art. 101 § 1) jak też czynności stron mające znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy ( pkt 3 art. 101 § 1 ) . Przy uwzględnieniu powyższej regulacji zauważyć należy , iż protokół z rozprawy jest dokumentem urzędowym. Stanowi on dowód, że przebieg postępowania, złożone w jego toku zeznania, oświadczenia i twierdzenia, a także zapadłe w nim rozstrzygnięcia miały taki kształt, jaki został w nim udokumentowany.

Natomiast jak wynika z utrwalonych poglądów w judykaturze protokół nabiera mocy dowodowej z chwilą jego podpisania. Nie można przyjąć, że posiedzenie miało inny przebieg lub, że miały w nim miejsce zdarzenia istotne dla sprawy, a nie mające odzwierciedlenia w treści protokołu, bez uprzedniego sprostowania lub uzupełnienia protokołu . Podstawą zaś do żądania lub sprostowania protokołu jest przepis art. 103 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Jak wynika z analizy akt przedmiotowej sprawy z posiedzenia jawnego sporządzony został w rozpoznawanej sprawie protokół z rozprawy dnia 23 lutego 2006 r. Protokół ten podpisany przez przewodniczącego oraz protokolanta z chwila jego podpisania nabrał mocy dowodowej i nie wpłynął w stosownym czasie wniosek o jego sprostowanie . Strony bowiem mogą żądać sprostowania lub uzupełnienia protokołu na następnym posiedzeniu, nie później jednak niż w terminie trzydziestu dni od dnia posiedzenia, z którego sporządzono protokół.

Zaś z protokołu tego wynika , że zapisano w nim treść oświadczenia skarżącego złożonego na rozprawie : cytat " W dniu zatrzymania broni , Policja przyszła do mnie powiadomić mnie o wezwaniu do prokuratury . W chwili wejścia Policji do mieszkania odłożyłem broń do otwartej szafy drewnianej ubraniowej , w której znajdował także wycior oraz inne przyrządy do czyszczenia broni , pudełko z amunicją i otwarty pokrowiec "- koniec cytatu .Z takiego oświadczeni skarżącego złożonego do protokołu rozprawy nie wynika wprost , że przyznał on , iż szafa , do której odłożył broń służyła mu do jej składowania . Niewątpliwie skarżący takiego twierdzenia nie przedstawił , jednakże takie zinterpretowanie tej wypowiedzi przez Sąd I instancji nie może stanowić istotnego naruszenia prawa procesowego mającego wpływ na wynik sprawy .

Podnieść należy , iż kompleksowa kontrola legalności decyzji o cofnięciu skarżącemu pozwolenia na broń myśliwską miała przede wszystkim odpowiedzieć na pytanie czy i w jakim zakresie organy administracji orzekające w tej sprawie zasadnie uznały, że skarżący naruszył zasady przechowywania broni i amunicji , o których mowa w art. 32 ustawy o broni i amunicji . Zgodnie z treścią zarzuconego w skardze kasacyjnej art. 133 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd orzeka na podstawie akt sprawy skompletowanej przez organ administracyjny, w których zawarty został materiał faktyczny i dowodowy pozwalający na określenie stanu wiedzy umożliwiającej dokonanie kontroli sądowej w związku ze złożeniem skargi do sądu administracyjnego. Chodzi w istocie o ocenę podłoża faktycznego sprawy wynikającego z materiału procesowego zgromadzonego w obu instancjach.

Przy uwzględnieniu powyższych rozważań należy uznać , że Sąd I instancji mają powyższe stanowisko strony skarżącej jak też materiał dowodowy sprawy w tym zeznania dwóch świadków policjantów R. K. oraz G. K., którzy zeznali ,że w jednym z pokoi zauważyli otwarte drzwi do drewnianej szafy ubraniowej , a na podłodze tej szafy leżącą broń palną myśliwską , przy broni tej leżał otwarty pokrowiec i otwarte jedno opakowanie z amunicją oraz również inne opakowania z amunicją , mógł w okolicznościach przedmiotowej sprawy uznać , że przedmiotowa szafa do której strona odłożyła broń służyła mu do jej składowania . Na pewno w chwili interwencji policji w dniu 23 lipca 2004 r. taką funkcję pełniła . Należy zatem zgodzić się z Sądem I instancji , że nie było to przypadkowe miejsce skoro leżały tam przyrządy do czyszczenia broni , pokrowiec i amunicja .

Przede wszystkim jednak jednym z podstawowych dowodów w tej sprawy pozostaje wyrok Sądu Rejonowego w T. uznający skarżącego winnym wykroczenia , przechowywania w nieodpowiedni sposób broni myśliwskiej i amunicji , utrzymany następnie w mocy przez wyrok Sądu Okręgowego w T. sygn. akt. Jak słusznie zauważył w motywach zaskarżonego wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawomocne z dniem 11 maja 2005 r. orzeczenie sądu powszechnego przesądzające winę strony stanowi także dowód naruszenia przez skarżącego przepisów ustawy o broni i amunicji . Poglądu tego nie może zmienić argumentacja skargi kasacyjnej , wskazująca na okoliczności zdarzenia z dnia 23 lipca 2004 r. ,które w ocenie Naczelnego Sadu Administracyjnego nie mogły doprowadzić do odmiennych ustaleń w tej sprawie .

Tym samym wbrew wywodom skargi kasacyjnej nie doszło do naruszenia art. 133 § 1 zdanie pierwsze albowiem Sąd wydał wyrok na podstawie akt sprawy co niewątpliwie wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku a nie wyłącznie na podstawie oświadczenia skarżącego złożonego do protokołu z rozprawy . Nie można również uznać , że doszło w tej sprawie do naruszenia przepisów art. 100 § 1 oraz art. 101 § 1 pkt. 2 i 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi odnoszących się przecież do protokołu rozprawy . W sprawie tej przecież nie zakwestionowano , prawidłowości sporządzonego protokołu z rozprawy , a wyłącznie wyprowadzenie z treści oświadczenia złożonego do protokołu odmiennych wniosków. To zaś nie może stanowić o naruszeniu w/w przepisów wskazanej ustawy procesowej .

Dlatego też mając powyższe na uwadze , stwierdzić należy , że stan faktyczny sprawy przyjęty dla jej rozstrzygnięcia nie został skutecznie podważony w skardze kasacyjnej .

To zaś implikuje wniosek , iż nie można również uznać by doszło tym samym do niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego wskazanych w skardze kasacyjnej .

Stosownie do art. 18 ust. 5 pkt 4 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji ( tj. Dz. U. Nr 52 z 2004 r. poz. 525 ze zm. ) właściwy organ Policji może cofnąć pozwolenie na broń w przypadku naruszenia przez osobę posiadająca pozwolenie zasad przechowywania , noszenia oraz ewidencjonowania broni i amunicji , o których mowa w art. 32 . Ten zaś przepis stanowi , iż broń i amunicję należy przechowywać i nosić w sposób uniemożliwiający dostęp do nich osób nieuprawnionych .

To na posiadaczu broni ciąży obowiązek zabezpieczenia broni i żaden przepis ani żadna sytuacja nie zwalnia go z tego obowiązku . Natomiast powyższe skutecznie niezakwestionowane ustalenia stanu faktycznego w okolicznościach tej sprawy pozwalały Sądowi I instancji przyjął , że zachowanie strony cechowała nieprawidłowość nie dająca się pogodzić z wymaganiami prawidłowego przechowywania broni o jakim mowa w art. 32 ust. 1 omawianej ustawy o broni i amunicji , że w pełni uzasadniała cofnięcie przedmiotowego pozwolenia na broń na podstawie art. 20 tej ustawy .

Stąd też nie można Sądowi I instancji zarzucić niewłaściwego zastosowania art.20 , art. 18 ust. 5 pkt 4 i art. 32 ustawy o broni i amunicji .

W tych okolicznościach sprawy uznać należy , iż skarga kasacyjna złożona w tej sprawie nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów .

Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153 , poz. 1270 ze zm. ) należało orzec jak w sentencji wyroku .

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 250 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z § 19 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz. U. Nr 163 , poz. 1348 ze zm. ) .