Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Stefan Kłosowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz,, Sędzia WSA Arkadiusz Windak, Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. sprawy ze skargi H. M. na uchwałę Rady Gminy Szczecinek z dnia 15 grudnia 2015 r. nr XIX/198/2015 w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego oddala skargę

Uchwałą z dnia 15 grudnia 2015 r. Rada Gminy S., na podstawie

art. 383 § 1 pkt 5 i § 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U.

z 2011 r. Nr 21 poz. 112, ze zm.) w związku z art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 24f ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1515), stwierdziła wygaśnięcie mandatu radnej Rady Gminy S. H. M., wybranej w okręgu wyborczym nr 10, z powodu naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnej z kierowaniem działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego Gminy S.

W § 2. uchwały zobowiązano Przewodniczącego Rady do przesłania uchwały Wojewodzie, Komisarzowi Wyborczemu w K. oraz doręczenia jej radnej H. M.

W § 3. – stwierdzono, iż uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

W uzasadnieniu uchwały Rada Gminy wskazała, iż w dniu 2 października 2015 r. z Urzędu Wojewódzkiego w S. wpłynęło pismo Nr [...], skierowane do Rady Gminy S., informujące o złożonej skardze na działalność H. M., radnej Rady Gminy S., z której wynika, że radna pełni funkcję Prezesa Spółki A w S. i wykorzystuje w prowadzonej' działalności mienie należące do Gminy S., tj. autobusy do przewozu uczniów do szkół na terenie Gminy. W ocenie organu nadzoru radna narusza przez to zakaz wynikający z art. 24f ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, stanowiącego, iż radny nie może prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, w której uzyskał mandat, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem zy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności. W tej sprawie odbyły się dwa posiedzenia Komisji Rewizyjnej (06.11.2015 r. i 25.11.2015 r.), na których zapoznano się z całą dokumentacją oraz opiniami prawnymi radcy prawnego Urzędu Gminy, wyjaśnieniami złożonymi przez radną H. M., sugestiami organu nadzoru i innymi opiniami.

Wojewoda pismem z dnia 19 listopada 2015 r.

Nr [...], wezwał Radę do podjęcia uchwały w sprawie wygaśnięcia mandatu H. M., w terminie 30 dni od daty otrzymania pisma. Komisja Rewizyjna na posiedzeniu w dniu 25 listopada 2015 r. przychyliła się do wezwania Wojewody i wezwała Przewodniczącego Rady do przygotowania projektu uchwały w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnej H. M..

Powyższą uchwałę H. M. zaskarżyła skargą do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności oraz obciążenie organu kosztami postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, iż stawiany zarzut naruszenia art. 24f ustawy o samorządzie gminnym, "u.s.g." jej nie dotyczy, albowiem nie prowadzi ona własnej działalności gospodarczej osobiście ani też z innymi osobami. Również druga część tego przepisu stanowiącego, że radny nie może zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności, nie dotyczy sytuacji, w której znalazła się jako prezes Zarządu Spółki z. o. o., będącej własnością Starostwa Powiatowego w S., a więc nie Gminy S., zatem zarządza mieniem komunalnym w jednostce samorządowej, ale nie w gminie, w której w wyborach samorządowych w listopadzie 2014 r. uzyskała mandat.

Dalej skarżąca wyjaśnia, iż dnia [...] r. Gmina S. ogłosiła przetarg nieograniczony na przewozy szkolne i w Specyfikacji Istotnych Warunków Zamówienia (SIWZ) rozdział 4.2 Opis przedmiotu zamówienia w pkt. 11 i 12 zawarła następujący zapis:

"11. Wykonawca może wykonać przedmiot umowy z wykorzystaniem środków transportowych wynajętych przez Zamawiającego w ilości 6 szt. oraz własnych, odpowiadających wymogom określonym w ustawie o transporcie drogowym (Dz. U.

z 2013 r. poz. 1414 ze zm.). Dowozy i odwozy uczniów do szkół podstawowych

i gimnazjów oraz dzieci do oddziałów przedszkolnych na terenie Gminy S.

i uczniów do Specjalnego Ośrodka Szkolno - Wychowawczego w S. muszą być realizowane pojazdami oznaczonym zgodnie z obowiązującymi przepisami.

12. Najem pojazdów opisanych w pkt 11 nastąpi na podstawie umowy najmu (załącznik nr 11 do SIWZ)."

Po rozstrzygnięciu przetargu, w którym ofertę złożyła tylko Spółka A, Spółka po podpisaniu umowy i po protokolarnym przejęciu 6 autobusów, na zasadzie najmu przejęła od Gminy S. 6 autobusów, które wykorzystuje do przewozu dzieci z tej Gminy do szkół w S.

Najemca ma płacić Gminie S. koszt najmu w wysokości [...] zł brutto miesięcznie za każdy autobus, co daje kwotę [...] zł miesięcznie.

Zdaniem skarżącej, Spółka A, która zarządza została przymuszona do korzystania z autobusów należących do Gminy, albowiem taki był zapis w SIWZ i to korzystanie odbywa się na zasadach ogólnie przyjętych, z zastosowaniem ustawy Prawo zamówień publicznych. Z tych autobusów mogła skorzystać każda osoba lub firma biorąca udział w przetargu nieograniczonym na przewozy szkolne, której oferta byłaby najkorzystniejsza. Stanowisko skarżącej jako radnej czy prezesa Zarządu Spółki A w niczym nie pomogło tej Spółce, albowiem gmina zawarła taki zapis w SIWZ, a przetarg był nieograniczony i dostępny dla nieograniczonej liczby osób fizycznych oraz firm.

Zatem to nie Spółka A w S. wystąpiła do Gminy z wnioskiem

o wynajęcie autobusów, ale to Gmina S. taki warunek zapisała w SIWZ i żadna osoba czy firma przystępując do przetargu na przewozy szkolne nie mogłaby złamać tego warunku.

Ponadto w § 7 umowy najmu autobusów Gmina S. zawarła zapis następującej treści: "Najemca oświadcza, że używane pojazdy wykorzysta wyłącznie do tras znajdujących się w obrębie Gminy S.."

Przez powyższy zapis Gmina S. ograniczyła zakres korzystania

z tych autobusów do terenu Gminy S., zatem nie zezwoliła wykonawcy,

w dowolny sposób nimi dysponować i zarządzać. Zapis ten pozostawia zarządzanie tymi autobusami w gestii Gminy S. Wykonawca nie może nimi swobodnie zarządzać, a jedynie wykorzystywać i tylko w takim zakresie, w jakim wyraziła zgodę

w umowie najmu Gmina S.

Dalej skarżąca powołuje się na wyrok NSA z 31 stycznia 2013 r. sygn.

II OSK 2926/12, w którym stwierdzono, iż wprowadzenie regulacji w art. 24 f ust. 1 u.s.g. miało na celu ochronę interesu publicznego poprzez zapobieżenie angażowaniu się radnych w sytuacje mogące poddawać w wątpliwość ich osobistą bezstronność czy uczciwość oraz podważać autorytet organów, w których działają, a także osłabiać zaufanie wyborców i opinii publicznej do prawidłowego funkcjonowania tych organów.

Zdaniem skarżącej wykładnia celowościowa art. 24 f ust. 1 u.s.g. prowadzi do wniosku, że o prowadzeniu przez radnego działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy można mówić wtedy, gdy radny korzysta z mienia gminnego na uprzywilejowanych zasadach, wykorzystując swoją pozycję w gminie. Natomiast w przypadkach korzystania przez radnego dla celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej z mienia gminy na zasadzie powszechnej dostępności do tego mienia, na warunkach powszechnie ustalonych w odniesieniu do danego typu czynności prawnych dla wszystkich mieszkańców gminy, nie dochodzi do naruszenia zakazu z art. 24 f ust. 1 u.s.g.

Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu uchwały z dnia

2 kwietnia 2007 r., II OPS 1/07 (ONSA i WSA 2007, nr 3, poz. 62) wskazując, że radny nie prowadzi działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia gminy

w rozumieniu art. 24 f ust. 1 u.s.g., jeżeli korzysta z tego mienia na zasadzie powszechnej dostępności do tego mienia lub na warunkach powszechnie ustalonych dla członków danej wspólnoty samorządowej.

Sytuacja taka wystąpiła w tym przypadku, bowiem Gmina S. ogłosiła przetarg nieograniczony, a jego rozstrzygnięcie było z korzyścią dla mieszkańców tej społeczności, a nie dla samej radnej.

Posiadając 54 autobusy Spółka A poradziłaby sobie bez autobusów gminnych, ale to Gminie zależało na wynajęciu tych autobusów Spółce, albowiem pozostając bez użytku popadałyby w dewastację. Ponadto realizacja przewozów została przekazana firmie zewnętrznej tylko do 24 czerwca 2016 r., zatem korzystne

i bezpieczne jest dla Gminy posiadanie swojego taboru w przyszłości.

Zdaniem skarżącej, przetarg na przewozy szkolne jest czynnością na warunkach ustalonych powszechnie dla tego typu czynności, albowiem oparty jest na zapisach ustawy Prawo zamówień publicznych i osobista korzyść radnej tu nie występuje, skoro warunki oraz sam najem autobusów nastąpił na zasadach określonych przez Gminę S. w SIWZ. Były one jednakowe dla każdej osoby lub firmy i były niezależne od tożsamości wygrywającego przetarg. W przedmiotowym przypadku nie można więc mówić o prowadzeniu przez radnego działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego.

Poprzez korzystanie przez kierowaną przez skarżącą Spółkę A z 6 autobusów Gminy S., zgodnie z rozstrzygniętym przetargiem na przewozy szkolne, skarżąca - jako radna - nie uzyskała żadnych korzyści i nie działała w swoim własnym interesie, albowiem korzystać z tych autobusów mogła każda osoba fizyczna lub firma, która wygrałaby przetarg.

Największe korzyści z rozstrzygniętego przetargu ma wspólnota samorządowa jaką jest Gmina S. i jej mieszkańcy, albowiem realizacja dowozów dzieci do szkół następuje po znacznie niższej cenie niż dotąd wydawała na ten cel Gmina S. Komisja przetargowa ogłosiła przed otwarciem ofert, że Gmina przeznacza na przewozy szkolne kwotę [...] zł, a Spółka A, w której radna jest prezesem Zarządu, zaproponowała za realizację tego zadania [...] zł.

Dodatkową, bardzo ważną dla społeczności lokalnej korzyścią, jest możliwość przejazdu mieszkańców tymi autobusami. Dotychczas społeczność Gminy S. nie mogła korzystać z przewozów realizowanych przez gminę, a niektóre miejscowości były pozbawione jakiegokolwiek połączenia komunikacyjnego. Obecnie mieszkańcy gminy mogą korzystać z autobusów przewożących dzieci do szkół, za wykupionym biletem. Skarżąca, jako radna i jedocześnie prezes Zarządu Spółki, która wygrała przetarg na przewozy szkolne, obniżyła cenę tych biletów dla mieszkańców Gminy S. średnio o ponad 30%.

Ponadto, zapis SIWZ rozdział 4.2 "Opis przedmiotu zamówienia" pkt. 10 zawiera dodatkowe korzyści dla Gminy S., stwierdzając, iż Wykonawca, (tj. po rozstrzygnięciu przetargu Spółka A w S.), zapewni dodatkowy transport w wymiarze 11 000 km z przeznaczeniem m. in. na wycieczki, konkursy szkolne czy występy artystyczne. Te zapisy SIWZ jednoznacznie wskazują, że właśnie społeczność lokalna Gminy S. będzie miała największe korzyści z tego tytułu, że firma zewnętrzna będzie wykonywała przewozy szkolne, wraz z dodatkowymi zadaniami, za kwotę prawie o połowę niższą niż dotychczas wydawała na ten cel Gmina S.

Ustawa Prawo zamówień publicznych, umożliwia wszystkim zainteresowanym brać czynny udział w przetargu, a jego dostępność dla wszystkich uczestników jest jednakowa, zatem Spółka korzysta z autobusów będących własnością Gminy S. na zasadzie powszechnego dostępu.

Odpowiadając na skargę Burmistrz Gminy S. poparł powyższą skargę i wniósł o jej uwzględnienie przez Sąd. Potwierdził też wszystkie podniesione w skardze okoliczności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. z w a ż y ł, co następuje:

Niniejsza skarga wniesiona została przez radną Gminy S., wobec której Rada Gminy skarżoną uchwałą stwierdziła wygaśnięcie mandatu z powodu naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnej z kierowaniem działalnością gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego tej gminy.

Dokonując kontroli zaskarżonej uchwały w zakresie wynikającym z treści art. 1

§ 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz.1647 ze zm.), tj. pod kątem jej zgodności z prawem, Sąd uznał skargę za nieuzasadnioną.

Podstawą prawną skarżonej uchwały, podjętej przez Radę Gminy S. na wezwanie organu nadzoru – Wojewodę, stanowił art. 383 § 1 pkt 5 i § 2 ustawy Kodeks wyborczy w związku z art. 24 f ust.1 ustawy o samorządzie gminnym dalej "u.s.g.". Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została zaś wniesiona przez radną na podstawie art. 384 § 1 ustawy Kodeks wyborczy.

Powołany w podstawie prawnej skarżonej uchwały art. 383 § 1 Kodeksu wyborczego określa przypadki wygaśnięcia mandatu radnego, stwierdzają w pkt. 5,

iż następuje to m.in. w razie naruszenia ustawowego zakazu łączenia mandatu radnego z wykonywaniem określonych w odrębnych przepisach funkcji lub działalności;

§ 5 tego przepisu stanowi zaś, iż jeżeli radny przed dniem wyboru wykonywał funkcję lub prowadził działalność, o której mowa w § 1 pkt 5, obowiązany jest do zrzeczenia się funkcji lub zaprzestania prowadzenia działalności w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania.

W przypadku niezrzeczenia się funkcji lub niezaprzestania prowadzenia działalności przez radnego w terminie, o którym mowa w § 5, rada stwierdza wygaśnięcie mandatu radnego, w drodze uchwały, w ciągu miesiąca od upływu tego terminu (§ 6).

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczy interpretacji przepisu art. 24f ust. 1 u.s.g. Przepis ten stanowi, że radni nie mogą prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu tej działalności. Stosownie zaś do art. 24f ust. 1a u.s.g., jeżeli radny przed rozpoczęciem wykonywania mandatu prowadził działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, jest on obowiązany do zaprzestania prowadzenia tej działalności gospodarczej w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania, zaś niewypełnienie tego obowiązku stanowi podstawę do stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego w trybie wskazanych wyżej przepisów ustawy Kodeks Wyborczy

Z treści przytoczonych przepisów wynika, że podjęcie przez radę gminy uchwały o wygaśnięciu mandatu radnego, (bądź ewentualnie wydanie zarządzenia zastępczego w przypadku nie podjęcia takiej uchwały przez radę), może nastąpić, gdy zaistnieją przesłanki określone w art. 24f ust. 1 u.s.g., którymi są prowadzenie przez radnego działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami ewentualnie zarządzanie taką działalnością lub bycie przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności oraz wykorzystanie przy prowadzeniu tej działalności mienia komunalnego gminy, w której radny uzyskał mandat.

Stwierdzenia wystąpienia tych przesłanek, a w szczególności wykorzystania przy prowadzeniu działalności gospodarczej lub zrządzaniu taką działalnością, mienia gminy, przy jednoczesnym ustaleniu braku zaprzestania prowadzenia przez radnego tej działalności w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania (art. 24f ust. 1a u.s.g.), stanowi podstawę do wygaśnięcia mandatu radnego w trybie art. 383 § 6 ustawy Kodeks Wyborczy.

W przedmiotowej sprawie skarżąca, nie kwestionując okoliczności faktycznych, związanych z wykorzystaniem przez Spółkę A, którą zarządza jako Prezes Zarządu, autobusów będących własnością Gminy, zakwestionowała zasadność zastosowania powyższego przepisu podnosząc, iż to nie ona osobiście lecz właśnie Gmina odnosi z tego faktu korzyści. Kierowanie przez siebie działalnością Spółki z wykorzystaniem mienia (6 autobusów) gminy, co nastąpiło na skutek wygrania przez kierowaną przez nią Spółkę przetargu na dowóz dzieci do szkół w Gminie, w którym to przetargu udział mógł wziąć każdy, skarżąca uważa za korzystanie z mienia gminy na zasadzie powszechnego dostępu.

Podnoszone w skardze w tej kwestii okoliczności nie mają jednak znaczenia dla oceny, że doszło do naruszenia zakazu o którym mowa w art. 24f ust. 1 u.s.g. zaś twierdzenie, że Spółka wykorzystuje autobusy będące własnością Gminy na zasadzie swobodnego dostępu do tego mienia jest całkowicie nietrafne.

Przez użyte w art. 24 f ust. 1 pojęcie działalności gospodarczej rozumie się działalność gospodarczą, o której mowa w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Ustawa o samorządzie gminnym nie zawiera bowiem własnej definicji działalności gospodarczej. W świetle tego przepisu, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły. Z przytoczonej definicji wynika, że dla uznania określonej działalności za działalność gospodarczą konieczne jest łączne spełnienie warunku zarobkowego charakteru działalności oraz warunku prowadzenia jej w sposób zorganizowany i ciągły. Zarobkowy charakter działalności gospodarczej oznacza, że zamiarem jej podjęcia jest osiągnięcie zysku, a wiec nadwyżki przychodów nad stratami. Jednakże – jak z powyższego przepisu wynika - o zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia. Spółka A, którą skarżąca zrządza, jest niewątpliwie podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą.

Nie zmienia tego twierdzenie, że Spółka zaoferowała Gminie korzystniejsze warunki przewozu dzieci do szkół, niż koszty ponoszone przez Gminę przy samodzielnej realizacji tego zadania.

Drugą przesłankę naruszenia zakazu z art. 24f ust. 1 u.s.g. tj. przesłankę "wykorzystania mienia gminy" do prowadzenia tak rozumianej działalności gospodarczej lub zarządzania taką działalnością, zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury, należy odnosić do wszelkich przypadków korzystania z mienia komunalnego gminy w ramach prowadzonej działalności, bez względu na to, czy owo wykorzystywanie ma podstawę prawną czy też nie, jest stałe, okresowe czy nawet jednorazowe, odpłatne czy też nie, ma charakter bezpośredni czy pośredni, a także bez względu na to, czy z prowadzonej działalności radny uzyskuje dochód lub inne korzyści osobiste, czy też nie (patrz wyroki NSA z dnia 30 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OSK 140/11, publ. LEX nr 988196; z dnia 5 listopada 2010 r., sygn. akt II OSK 1714/10, publ. LEX nr 746748; z dnia 8 sierpnia 2006 r., sygn. akt II OSK 753/06, publ. LEX nr 275489). Przesądzający jest tu sam fakt prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy lub zarządzania działalnością gospodarczą innego podmiotu wykorzystaniem mienia komunalnego gminy. Bez znaczenia jest tu ocena wpływu wykorzystania mienia gminy na tę działalność, a w szczególności na to, czy z tego tytułu podmiot ten (lub radny zarządzający tą działalnością) osiąga zysk czy nawet stratę. Podkreślić należy też, że przepis art. 24f ust. 1 u.s.g. nie pozostawia luzu decyzyjnego i nie zezwala na ocenę zachowanie danego radnego z punktu widzenia stopnia jego zawinienia czy istnienia przesłanki korupcyjności danej sytuacji. Celem tego przepisu jest generalne wyeliminowanie sytuacji, w których radny, jako podmiot mający ułatwiony dostęp do mienia komunalnego gminy, w której uzyskał mandat, prowadziłby działalność gospodarczą z wykorzystaniem takiego mienia lub zarządzał taką działalnością gospodarczą.

Z punktu widzenia ograniczeń działalności gospodarczej radnego, o których mowa w powyższym przepisie, nie ma znaczenia, czy z prowadzenia takiej działalności lub zarządzania nią, radny uzyskuje dochód, czy inne osobiste korzyści. Radny, zarządzając działalnością gospodarczą określonego podmiotu, prowadzącego działalność gospodarczą, przy wykorzystaniu w jakiejkolwiek formie i na jakiejkolwiek podstawie prawnej mienia komunalne gminy, w której posiada mandat radnego, narusza określony w powyższym przepisie zakaz zarządzania taką działalnością.

Dodać należy, że opisana wyżej sytuacja tj. korzystanie przez Spółkę A

z mienia gminy w związku z wygraniem przetargu na dowóz dzieci do szkół

i wyznaczonymi przez Gminę w SIWZ warunkami tego przetargu i jego realizacji, nie ma nic wspólnego z zasadą korzystania z mienia gminy na zasadzie powszechnego dostępu.

Z autobusów tych w aktualnej sytuacji może korzystać tylko Spółka A, która wygrała przetarg i będzie realizowała przewozy jako jedną z form swej działalności gospodarczej. Okoliczność, że każdy mógł wziąć udział w tym przetargu i go wygrać, nie oznacza, że dostęp do tego mienia (autobusów) w celu prowadzenia przy ich wykorzystaniu działalności gospodarczej, posiada każdy, bowiem możliwość i prawo ich gospodarczego wykorzystania ma obecnie tylko Sp. A, która z tej możliwości korzysta.

Uznając zatem, że przedmiotowa działalność Spółka A stanowiła działalność gospodarczą z wykorzystaniem mienia komunalnego gminy,

o której mowa w art. 24f ust.1 ustawy o samorządzie gminnym, i że skarżąca - jako Prezes Zarządu - zarządzała taką działalnością, stwierdzić należy, że w sprawie wypełniona została dyspozycja przepisu art. 24f ust. 1 u.s.g., a więc, że skarżąca naruszyła zakaz określony w tym przepisie. W związku z tym, iż działalności objętej tym zakazem skarżąca nie zaprzestała w ustawowym terminie 3 miesięcy od dnia złożenia ślubowania należało w przedmiotowej sprawie zastosować Rada Gminy S. miała nie tylko prawo ale w świetle treści art. 383 § 6 ustawy Kodeks wyborczy w zw. z art. 24f ust. 1a u.s.g. oraz § 5 art. 386 – obowiązek podjęcia skarżonej uchwały, zatem brak jest podstaw do uznania, iż zaskarżona uchwała narusza prawo.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał, iż zaskarżona uchwała nie narusza prawa, wobec czego na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.