Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Wieczorek Sędziowie Sędzia WSA Izabela Głowacka-Klimas (spr.) Sędzia WSA Grzegorz Nowecki Protokolant st. sekr. sąd. Jan Czarnacki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 października 2016 r. sprawy ze skargi T. F. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu bronią i amunicją oddala skargę

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej Minister) decyzją z dnia

[...] marca 2016 r. na podstawie art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 Kpa. w związku

z art. 17 ust. 2 pkt 1 oraz w związku z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r.

o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią

o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (j.t. Dz.U. z 2012 r. poz. 1017, ze zm.; dalej "ustawa") po rozpatrzeniu wniosku T. F., prowadzącego działalność gospodarczą w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego: [...] "[...]" T. F. (dalej: przedsiębiorca, skarżący) o ponowne rozpoznanie sprawy, utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] listopada 2015 r. cofającą T. F. koncesję nr [...] udzieloną przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu [...] czerwca 2003 r., na wykonywanie działalności gospodarczej w ramach ww. przedsiębiorstwa indywidualnego w zakresie: obrotu bronią i amunicją określoną w ust. 2-6, ust. 9 i 10 oraz ust. 14 pkt 1 Załącznika Nr 1 "Rodzaje broni i amunicji - BA" do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2001 r. w sprawie rodzajów broni i amunicji oraz wykazu wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, na których wytwarzanie lub obrót jest wymagana koncesja (Dz.U. Nr 145 poz. 1625, ze zm.), a także obrotu wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym określonymi w pozycjach: WT XII ust. 3 i 4, WT XIV ust. 1 Załącznika Nr 2 "Wykaz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym - WT" do ww. rozporządzenia.

Zajmując stanowisko w sprawie Minister przypomniał przebieg postępowania w sprawie i wyjaśnił, że powodem wydania decyzji cofającej koncesję było niewykonanie przez przedsiębiorcę zaleceń Ministra, wydanych na skutek kilkukrotnych kontroli działalności gospodarczej wykonywanej przez przedsiębiorcę, tj. w dniach [...]-[...] sierpnia 2013 r., [...] września - [...] października 2013 r., [...]-[...] grudnia 2013 r., zawartych w pismach z dnia [...] grudnia 2013 r. oraz [...] marca 2014 r., poprzez dokonywanie sprzedaży pistoletów marki [...] i [...] w sposób uwzględniający zaliczenie ich do kategorii broni palnej gazowej oraz rewolwerów marki [...],[...],[...],[...] 2,5 i 4,5 i pistoletów [...], a także innych działających na tej samej zasadzie w sposób uwzględniający zaliczenie ich do kategorii broni palnej, na którą wymagane jest pozwolenie na broń i przestrzegania w związku z tym warunków określonych

w art. 30 ustawy.

Minister, stwierdzając, że przedsiębiorca nie zaprzestał kwestionowanego przez organy Policji sposobu sprzedaży ww. broni i w dalszym ciągu oferował między innymi rewolwery [...] i [...] oraz pistolety [...] i [...] jako broń niewymagającą stosownego pozwolenia na jej posiadanie, decyzją z dnia [...] listopada 2015 r. cofnął ww. przedsiębiorcy koncesję nr [...] na podstawie art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy z dnia [...] grudnia 2015 r., uzupełnionym w dniu [...] lutego 2016 r. o brakujący podpis, pełnomocnik przedsiębiorcy zarzucił wydanej decyzji naruszenie następujących przepisów,

a mianowicie:

- art. 6, art. 7, art. 8 i art. 10 Kpa.,

- art. 107 Kpa., polegające na pominięciu szeregu wnioskowanych przez przedsiębiorcę dowodów oraz braku uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji,

w szczególności przyczyn, z powodu których dowodom tym organ I instancji odmówił wiarygodności i mocy dowodowej,

- art. 80 Kpa., wyrażające się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, polegające na dowolnym przyjęciu jako podstawie orzekania wyłącznie opinii Wojskowej Akademii Technicznej i pominięciu wielu innych dowodów bez uzasadnienia takiego postępowania,

- art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy, poprzez przyjęcie, że przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją, w sytuacji, gdy w przedmiotowej sprawie nie wystąpił stan faktyczny lub prawny niezgodny z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją, ponieważ sprzedaż rewolwerów: [...],[...],[...],[...] oraz pistoletów [...] i [...], nie wymaga uzyskania od kupującego stosownego pozwolenia na broń.

Wobec postawionych wyżej zarzutów, pełnomocnik wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie, że brak jest podstaw do cofnięcia koncesji, ewentualnie uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Rozpoznając ponownie sprawę Minister zauważył, odnosząc się do zarzutu skarżącego co do braku przesłania jego pełnomocnikowi postanowienia z dnia [...] października 2014 r. dotyczącego zwrócenia się do Wojskowej Akademii Technicznej o wydanie opinii w sprawie broni, że wskazane postanowienie zostało przesłane

na adres przedsiębiorcy, gdyż stosowne pełnomocnictwo dla radcy prawnego wpłynęło do organu dopiero w dniu [...] listopada 2014 r. Minister dodał, że w trakcie toczącego się postępowania uniemożliwiał przedsiębiorcy zapoznania się

z aktami sprawy, a pismem z dnia [...] września 2015 r. poinformował pełnomocnika

o zamiarze zakończenia decyzją prowadzonego postępowania.

Minister wskazał w szczególności, że prowadząc przez wiele miesięcy postępowanie podjął wszelkie kroki niezbędne do dokładnego i rzetelnego wyjaśnienia stanu faktycznego i prawnego sprawy. Zgromadzony materiał dowodowy został starannie i wszechstronnie przeanalizowany. Organ koncesyjny szczegółowo analizował zgłaszane wnioski dowodowe, które mogły przyczynić się do wyjaśnienia istotnych dla prowadzonego postępowania okoliczności. Minister nie zgodził się

z pełnomocnikiem, że w wydanej decyzji pominięto niewygodne dowody i stwierdził, że w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] listopada 2015 r. wskazano, dlaczego uznano rewolwery: [...], [...],[...] i [...] oraz pistolety [...] i [...] za broń palną wymagającą uzyskania na ich posiadanie stosownego pozwolenia na broń oraz szczegółowo wskazano, na których dowodach oparto się wydając ww. decyzję. Podkreślił, że szczegółowo przeanalizowano postanowienia prokuratorów o umorzeniu śledztw/dochodzeń wszczętych w sprawie sprzedaży ww. broni przez przedsiębiorcę, jednakże, nie mogły one zostać uznane za decydujące pod względem klasyfikacji ww. broni, ponieważ zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.), to organy Policji są właściwe w kwestiach dotyczących oceny, czy na konkretną broń wymagane jest posiadanie stosownego pozwolenia. W związku z tym, jak podał Minister, nadesłane postanowienia nie mogły być traktowane jako przesądzające w sprawie. Rozważane zagadnienie znajduje się

w ustawowo zastrzeżonej właściwości organów Policji i w związku z tym opinie wydane przez te organy powinny być brane pod uwagę przez skarżącego podczas wykonywania koncesjonowanej działalności.

Minister wyjaśnił, że nie podejmuje ani nie podejmował próby zmiany stanowiska w sprawie składu nabojów 6 mm Flobert. Jak podał, w trakcie prowadzonego postępowania stwierdzono, że w nabojach 6 mm Flobert nie ma materiału miotającego tylko materiał inicjujący. Powyższy fakt nie ma jednak znaczenia dla kwalifikacji rewolwerów: [...],[...],[...]

i [...], ponieważ głównym argumentem Wojskowej Akademii Technicznej, Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz Komendanta Głównego Policji w sprawie zakwalifikowania ww. rewolwerów do kategorii broni palnej, na posiadanie której wymagane jest stosowne pozwolenie, była możliwość przystosowania ich do miotania jednego lub większej liczby pocisków w wyniku działania materiału miotającego w postaci prochu strzelniczego umieszczonego

w przestrzeni zapociskowej bębna.

Minister, ustosunkowując się do stanowisko skarżącego, zgodnie z którym sporne egzemplarze broni wprowadzane były do obrotu przez wiele podmiotów,

a organ wszczął postępowanie jedynie w stosunku do kilku, których udział w rynku jest znaczny, wskazał, że w momencie powzięcia informacji o sprzedaży rewolwerów: [...],[...],[...] i [...] oraz pistoletów [...] i [...], wzywał poszczególnych przedsiębiorców na podstawie art. 57 ust. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.

o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r. poz. 584), do usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Wyjaśnił, że większość przedsiębiorców informowała Ministra o wykonaniu nałożonych zaleceń. W przypadku podmiotów, które nie dostosowały się do wezwania, Minister wszczynał postępowania w sprawie cofnięcia koncesji, aby tym samym uniemożliwić sprzedaż broni palnej wymagającej stosownego pozwolenia na broń, osobom nie posiadającym stosownych uprawnień.

Minister nie uwzględnił także zarzutu nieprawidłowej wykładni art. 17 ust. 2

pkt 1 ustawy, ponieważ, jak podał, dwukrotnie, tj. w dniach [...] grudnia 2013 r.

i [...] marca 2014 r., działając na podstawie art. 57 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, wzywał przedsiębiorcę do przestrzegania przepisów prawa w sprawie między innymi sprzedaży rewolwerów: [...],[...],[...] i [...] oraz pistoletów [...] i [...]. Przedsiębiorca nie wykonał jednak zaleceń nałożonych przez Ministra. Ponadto, organ w uzasadnieniu decyzji z dnia [...] listopada 2015 r. szeroko wskazał, dlaczego rewolwery: [...],[...],[...] i [...] zostały zaklasyfikowane do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń oraz dlaczego pistolety [...] i [...], zostały zaklasyfikowane do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń.

Minister nie zaakceptował również argumentu pełnomocnika skarżącego dotyczącego faktu, że cofnięcie koncesji doprowadzi do masowych zwolnień pracowników, a być może do likwidacji firmy, ponieważ, jak podkreślił Minister,

w omawianej sytuacji należy mieć na uwadze przedmiot prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, zaś w szczególności to, że obrót bronią, amunicją oraz wyrobami o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym z założenia podlega ograniczeniu poprzez konieczność uzyskania koncesji na wykonywanie

tej działalności na warunkach określonych w koncesji i w przepisach prawnych. Przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny,

tj. bezpieczeństwo państwa lub obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie. Podmioty wykonujące tego typu działalność muszą charakteryzować się dużym profesjonalizmem. W konsekwencji Minister stwierdził, że skarżący, pomimo posiadania informacji o stanowisku Komendanta Głównego Policji oraz Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji (które to stanowisko zostało potwierdzone

w toku niniejszego postępowania opinią biegłych z Wojskowej Akademii Technicznej) w sprawie zakwalifikowania rewolwerów: [...],[...],[...]

i [...] do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń oraz pistoletów [...] i [...] do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń, sprzedawał powyższą broń osobom nieposiadającym stosownego pozwolenia, pomimo zaleceń wydanych przez organ koncesyjny na podstawie art. 57 ust. 3 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Minister, odnosząc się do treści art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy, wskazał, że organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku, gdy przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego

z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją. Podkreślił, że użyty w tym przepisie zwrot "organ cofa koncesję albo zmienia jej zakres" wskazuje, że decyzja wydana przez organ

na podstawie ww. przepisu ma charakter decyzji związanej, a więc organ jest zobowiązany do wydania decyzji cofającej koncesję lub zmieniającej jej zakres

w przypadku zaistnienia okoliczności przewidzianej w tym przepisie. Wydanie decyzji, która pozbawia przedsiębiorcę uprawnień wynikających z koncesji nie należy do sfery uznania administracyjnego organu.

Skarżący, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł do Ministra wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji z dnia [...] marca 2016 r.

Minister postanowieniem z dnia [...] maja 2016 r. wstrzymał wykonanie decyzji z dnia [...] marca 2016 r. utrzymującej w mocy decyzję z dnia [...] listopada 2015 r. dotyczącą cofnięcia koncesji nr [...] dnia [...] czerwca 2003 r. udzielonej skarżącemu na wykonywanie działalności gospodarczej w ramach przedsiębiorstwa indywidualnego [...] "[...]" T. F..

W skardze na wskazaną na wstępie decyzję Ministra z dnia [...] marca 2016 r. skarżący postawił zarzuty naruszenia następujących przepisów postępowania,

a mianowicie:

1. art. 6, art. 7, art. 8, art. 10 i art. 11 Kpa., poprzez pomijanie pełnomocnika w toku postępowania, brak informowania o zakończeniu postępowania oraz możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, brak powiadomienie przedsiębiorcy

o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu z biegłych, czym dodatkowo naruszono art. 79 Kpa. oraz brak udostępnienia dokumentacji źródłowej eksperymentu stanowiącego podstawę wydania opinii biegłych Wojskowej Akademii Technicznej co do kwalifikacji spornych modeli broni, a także przyjmowanie

ze skutkiem doręczenia w rozumieniu art. 39 Kpa. korespondencji kierowanej

do skarżącego za pośrednictwem poczty elektronicznej;

2. art. 7, art. 10 § 1, art. 75 § 1, art. 77, art. 78, art. 79, art. 107 § 3 Kpa., poprzez:

a) nieuwzględnienie składanego wielokrotnie wniosku o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej celem przesłuchania biegłych, którzy sporządzili opinię na potrzeby przedmiotowego postępowania, w związku z istotnymi zastrzeżeniami dotyczącymi meritum opinii, w tym dotyczących okoliczności i warunków przeprowadzonych eksperymentów;

b) nieuwzględnienie składanego wielokrotnie wniosku o włączenie do sprawy notatki z dnia [...] stycznia 2015 r. sporządzonej dla Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych na okoliczność braku regulacji prawnych umożliwiających właściwą kwalifikację spornej broni oraz wątpliwości z tym związanych oraz innych, w tym wielu postanowień Prokuratorów i Sądów na okoliczność braku regulacji prawnych umożliwiających kwalifikowanie jednostek [...],[...],[...],[...],[...] oraz pistoletów [...] i [...], jako broni w rozumieniu ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji;

c) nieuwzględnienie składanego wielokrotnie wniosku o dopuszczenie w charakterze dowodu w sprawie zeznań świadków - uczestników ww. spotkania (o którym mowa w lit. b), na okoliczność braku regulacji prawnych umożliwiających kwalifikowanie jednostek [...],[...],[...][...],[...], pistoletów [...] i [...], jako broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji;

d) nieuwzględnienie wniosku o dopuszczenie dowodu w postaci opinii uzupełniającej Wojskowej Akademii Technicznej na okoliczności podniesione w piśmie z dnia [...] września 2015 r.

3. art. 107 Kpa., polegające na braku uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, w szczególności zaś przyczyn, z powodu których pominiętym wnioskowanym przez skarżącego dowodom organ odmówił wiarygodności i mocy dowodowej;

4. art. 107 § 1 i § 3 Kpa. w zw. z art. 6, art. 7 i art. 8 Kpa. w zw. z art. 80 Kpa., wyrażające się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, polegające

na dowolnym przyjęciu, jako podstawie orzekania wyłącznie opinii Wojskowej Akademii Technicznej i pominięciu wielu innych dowodów, np. postanowień Prokuratorów i Sądów, bez uzasadnienia takiego postępowania, co w konsekwencji doprowadziło do tego, że organ zaniechał własnej analizy prawnej, opierając swoje rozstrzygnięcie jedynie o ustalenia i tezy zawarte w opiniach Wojskowej Akademii Technicznej, Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz Komendy Głównej Policji, uchybiając przy tym wymogom stawianym przepisem art. 107 Kpa., w zakresie kwalifikacji prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia, tj. kwalifikacji prawnej urządzeń badanych w ramach niniejszego postępowania.

Nadto skarżący postawił zarzut naruszenia prawa materialnego,

w szczególności art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy, poprzez przyjęcie, że skarżący

w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego

z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją i tym samym organ uznał, że istnieją obligatoryjne przesłanki do wydania decyzji o cofnięciu skarżącemu koncesji, w sytuacji, gdy

w przedmiotowej sprawie nie wystąpił stan faktyczny lub prawny niezgodny

z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją, wyrażający się w rzekomej sprzedaży rewolwerów: [...],[...],[...],[...] oraz pistoletów [...] i [...], osobom nie posiadającym pozwolenia na zakup broni palnej, podczas gdy na ich sprzedaż przepisy obowiązującego prawa takich zezwoleń nie wymagają, o czym rozstrzygał już m.in. Prokurator oraz Sąd

w prowadzonych wobec skarżącego postępowaniach karnych, o czyn z art. 263 § 3 w zw. z art. 12 Kodeksu karnego, wobec braku znamion czynu zabronionego.

Wobec postawionych wyżej zarzutów skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia [...] marca 2016 r. oraz decyzji ją poprzedzającej i umorzenie postępowania w niniejszej sprawie, a w przypadku braku uwzględnienia ww. wniosku o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

W uzasadnieniu skargi skarżący rozwinął sformułowane wyżej zarzuty, podtrzymując dotychczas zaprezentowane stanowisko.

W odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Strony złożyły po rozprawie załączniki do protokołu, w których podtrzymały dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 poz. 1647 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym w świetle przepisu § 2 powołanego artykułu, kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak, związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 poz. 718 ze zm.).

Sąd, badając legalność zaskarżonej decyzji w oparciu o wyżej powołane kryteria, doszedł do przekonania, iż zaskarżona decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych nie narusza prawa.

Działalność gospodarcza w zakresie obrotu bronią i amunicją jest z mocy ustawy działalnością koncesjonowaną, jej wykonywanie jest dozwolone wyłącznie po spełnieniu warunków określonych w ustawie (art. 2 ustawy).

Bronią palną zgodnie z art. 7 ustawy o broni i amunicji jest nie tylko broń, która z założenia i swej konstrukcji przeznaczona jest do miotania, a także każda przenośna broń lufowa, która może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego. Z kolei amunicją są naboje scalone i naboje ślepe przeznaczone do strzelania z broni palnej (art. 4 ust. 3 ustawy o broni).

W myśl art. 9 ustawy o broni broń palną i amunicję do tej broni, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 11 można posiadać na podstawie pozwolenia na broń wydanego przez właściwego ze względu na miejsce stałego pobytu zainteresowanej osoby lub siedzibę zainteresowanego podmiotu komendanta wojewódzkiego Policji, a w przypadku żołnierzy zawodowych - na podstawie pozwolenia wydanego przez właściwego komendanta oddziału Żandarmerii Wojskowej.

Organami upoważnionymi do wydawania pozwolenie na broń palną i amunicję są więc wyłącznie komendant wojewódzki Policji w odniesieniu do wszystkich osób, które nie są żołnierzami zawodowymi lub komendant oddziału Żandarmerii Wojskowej - w przypadku żołnierzy zawodowych.

Jak stanowi art. 11 ust. 11 ustawy o broni i amunicji pozwolenia na broń nie wymaga się w przypadku posiadania broni palnej alarmowej o kalibrze do 6 mm.

Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowił art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. 2012.1017 ze zm.) zgodnie z którym organ koncesyjny cofa koncesję albo zmienia jej zakres, w przypadku gdy przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie usunął stanu faktycznego lub prawnego niezgodnego z warunkami określonymi w koncesji lub z przepisami regulującymi działalność gospodarczą objętą koncesją.

W myśl art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy do organu koncesyjnego, a nie do Sądu, należy wyłącznie decyzja jaki środek powinien zastosować, czy cofnąć koncesję czy zmienić jej zakres, jako, że (jak już wyżej wskazano) wyłącznie organ koncesyjny jest uprawniony do oceny, czy stwierdzone naruszenia w prowadzeniu tego rodzaju działalności reglamentowanej mają charakter na tyle istotny, że nie można pozostawić przedsiębiorcy uprawnienia do jej prowadzenia lub istota stwierdzonych naruszeń pozwala na wydanie decyzji jedynie zmieniającej zakres posiadanej koncesji. Sąd natomiast bada czy ta ocena organu administracji wyrażona w decyzji nie nosi cech dowolności.

Należy w tym miejscu podkreślić, że broń i amunicja może być sprzedawana wyłącznie osobom posiadającym stosowne świadectwo broni lub legitymację posiadacza broni, co z kolei musi być odnotowywane w stosownej ewidencji (vide rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie sposobu ewidencjonowania wprowadzonych do obrotu materiałów wybuchowych, broni, amunicji oraz wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1008) oraz Rozporządzenie Ministra Gospodarki i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 6 marca 2013 r. w sprawie sprzedaży materiałów wybuchowych, broni, amunicji, wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym oraz kontroli przestrzegania warunków sprzedaży (Dz. U. z 2013 r. poz. 343) przewidujące specjalne procedury kontrolne obowiązujące osoby zajmujące się obrotem bronią).

W rozpatrywanej sprawie powodem cofnięcia koncesji, udzielonej skarżącemu w dniu [...] czerwca 2003 r. nr [...], na wykonywanie działalności gospodarczej było niewykonanie przez skarżącego zaleceń wydanych przez Ministra Spraw Wewnętrznych tj. [...] grudnia 2013 r. i [...] marca 2014 r. W zaleceniach z [...] grudnia 2013 r. wskazano również na treść art. 17 ust. 2 pkt 1 ustawy.

W toku prowadzonego postępowania organ ustalił, zasięgając opinii Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji (będącego instytutem badawczym), że rewolwery [...] spełniają wymogi zawarte w ogólnej definicji broni palnej - art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji, natomiast nie spełniają definicji broni palnej alarmowej ani broni palnej sygnałowej, rewolwery [...] należy zaliczyć do kategorii broni palnej, na posiadanie której wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń, ponieważ pomiędzy tylną powierzchnią komory nabojowej, a powierzchnią pocisku istnieje wolna przestrzeń, w której można umieścić podsypkę prochową (materiał wybuchowy miotający), w znacznym stopniu zwiększając energię kinetyczną wystrzeliwanego pocisku z ww. rewolweru. Ponadto skoro z pistoletów [...] i [...] można odstrzeliwać pistoletowe naboje gazowe kaliber 9 mm P A K., to należy zakwalifikować je do kategorii broni palnej gazowej, na posiadanie której wymagane jest uzyskanie pozwolenia na broń.

Ponadto Centralne Laboratorium Kryminalistyczne Policji wskazało, że rewolwery [...] kal. 6 mm Flobert spełniają wymogi zawarte w ogólnej definicji broni palnej wynikającej z art. 7 ust. 1 ustawy o broni i amunicji. Wskazano również, iż rewolwery [...] posiadają taką samą zasadę działania jak rewolwery [...].

Ze stanowiska zajętego w pismach Komendy Głównej Policji z dnia [...] maja 2013 r. i z dnia [...] października 2013 r. wynika zaś, że pistolety [...] oraz rewolwery [...] 2,5 i 4,5 należy zaliczyć do kategorii broni palnej, natomiast rewolwery [...] i [...] są bronią palną alarmową, na posiadanie której nie jest wymagane pozwolenie na broń.

Wskazać również należy, że organ zwrócił się do niezależnej jednostki badawczej z Zakładu Konstrukcji Specjalnych, Instytutu Technik Uzbrojenia, Wydziału Mechatroniki i Lotnictwa Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie o wydanie opinii biegłego w sprawie rewolwerów [...],[...],[...] i [...] oraz pistoletów [...] i [...]. Opinia Komisji z Zakładu Konstrukcji Specjalnych, Instytutu Techniki Uzbrojenia, Wydziału Mechatroniki Lotnictwa, Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie potwierdziła m.in., iż ww. rewolwery i pistolety należy zaklasyfikować do kategorii broni wymagającej uzyskania pozwolenia na broń. Z otrzymanej opinii wynika bowiem, że rewolwery [...],[...],[...],[...] są przenośną bronią lufową, która może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków w wyniku działania materiału miotającego, w postaci prochu strzelniczego umieszczonego w przestrzeni zapociskowej bębna. Natomiast pistolety [...] i [...] (kaliber 6 mm) zostały uznane za przenośną broń lufową przystosowaną do miotania substancji w wyniku działania ładunku miotającego, gdyż umożliwiają użycie amunicji gazowej 9 mm PAK.

Opinia przygotowana przez biegłych opiera się na przepisach obowiązującej ustawy o broni i amunicji, zawiera zarówno analizę przeprowadzonych ekspertyz jak i wnioski z nich wyciągnięte.

Zdaniem Sądu, stanowiska organu nie sposób zakwestionować. Wbrew zarzutom skargi należy stwierdzić, iż zaskarżona decyzja została wydana po dokładnym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy a zebrane dowody pozyskane zostały w sposób legalny. Sąd nie stwierdził, aby organ dopuścił się naruszenia przepisów dotyczących przeprowadzenia kontroli, których wyniki stanowiły podstawę wszczęcia niniejszego postępowania administracyjnego. Organ koncesyjny w obu decyzjach (pierwszej i drugiej instancji) drobiazgowo wyjaśnił jakiego rodzaju uchybienia stwierdzono a także podał szczegółowo, które przepisy zostały przez przedsiębiorcę naruszone.

Skarżący pomimo posiadania informacji o stanowisku Komendanta Głównego Policji oraz Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w sprawie zakwalifikowania m.in. rewolwerów [...],[...],[...],[...], do kategorii broni palnej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń oraz pistoletów [...] i [...] do kategorii broni palnej gazowej, wymagającej uzyskania na ich posiadanie pozwolenia na broń potwierdzone przez biegłych z Wojskowej Akademii Technicznej - świadomie kontynuował sprzedaż powyższej broni osobom nieposiadającym stosownego pozwolenia, łamiąc przepisy prawa i ignorując zalecenia Komendy Wojewódzkiej Policji.

W tym stanie rzeczy Minister Spraw Wewnętrznych był władny przyjąć, iż skarżący naruszył warunki wykonywania koncesjonowanej działalności gospodarczej oraz nie zastosował się do zaleceń pokontrolnych.

Należy mieć na uwadze fakt, iż przedsiębiorca znał stanowisko organu koncesyjnego, oparte m.in. na stanowisku Komendy Głównej Policji oraz Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji w sprawie właściwej klasyfikacji ww. broni. Tym samym należy wskazać, iż skarżący świadomie nie zastosował się do obowiązujących przepisów ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym w zakresie dotyczącym zasad sprzedaży broni palnej gazowej. Należy też pamiętać, iż przesłanką koncesjonowania omawianej działalności jest ważny interes publiczny, tj. bezpieczeństwo państwa oraz obywateli. Powyższe względy determinują ścisłe przestrzeganie prawa przez podmioty wykonujące działalność gospodarczą w tym zakresie. Fakt, iż przedsiębiorca nie zgadzał się z opinią Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji i Komendy Głównej Policji w sprawie kwalifikacji ww. rewolwerów i pistoletów nie zwalniał go z obowiązku przestrzegania zasad i warunków sprzedaży broni palnej i gazowej.

W tym miejscu należy podkreślić raz jeszcze, że zgodnie z art. 9 ustawy o broni to organy Policji są właściwe w kwestiach dotyczących oceny, czy na konkretną broń wymagane jest posiadanie stosownego pozwolenia. Sąd jeszcze raz wskazuje stanowisko Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego Policji oraz Komendanta Głównego Policji w zakresie właściwej klasyfikacji broni, zostało zweryfikowane przez niezależną jednostkę badawczą WAM opinią z dnia [...] listopada 2014 r. Była to opinia wydana w niniejszej sprawie i tą opinię organ przyjął jako podstawę swego rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do opinii i postanowień o umorzeniu postępowania przedłożonych w toku postępowania wskazań należy, że co prawda o dokumentach organ nie wypowiedział się w zaskarżonej decyzji jednakże uchybienie to nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy, gdyż postanowienia te i opinie nie mogą stanowić dokumentu decydującego o klasyfikacji ww. broni, ponieważ zgodnie z art. 9 ustawy o broni kompetencja ta została przekazana organom policji.

Sąd nie dopatrzył się również naruszenia art. 10 kpa, gdyż strona brała czynny udział w niniejszym postępowaniu.

Na zakończenie należy wskazać, że skarżący już [...] października 2012 r. posiadał wiedzę na temat kwalifikacji rewolweru [...], jako broni na której zakup konieczne jest posiadanie zezwolenia.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.