Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys Sędzia del. WSA Jakub Zieliński Protokolant starszy sekretarz sądowy Magdalena Błaszczyk po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 17 lipca 2015 r. sygn. akt III SA/Łd 332/15 w sprawie ze skargi A. F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie skierowania na badania psychologiczne oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2015 r. (sygn. akt III SA/Łd 332/15), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalił skargę A. F. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...] w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie skierowania na badania psychologiczne.

Powyższy wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2014 r. nr [...], Prezydent Miasta P., na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., zawiesił postępowanie w sprawie skierowania A. F. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu. W uzasadnieniu stanowiska organ wyjaśnił, że przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte na wniosek Komendanta Miejskiego Policji w P., w którym wskazano, iż w dniu [...] sierpnia 2014 r. A. F. - jako kierujący samochodem marki [...] nr rej. [...], spowodował wypadek drogowy, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń (art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 kodeksu karnego). W toku postępowania strona poinformowała zaś organ, że sprawa wypadku drogowego, do którego doszło w dniu [...] sierpnia 2014 r. jest rozpatrywana przez Sąd Rejonowy w P. Okoliczność ta została następnie potwierdzona przez Komendę Miejską Policji w P. W związku z powyższym, przywołując treść art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r., poz. 600 - zwanej dalej: "u.k.p."), organ uznał, że prawomocne zakończenie postępowania karnego w sprawie wypadku drogowego, do którego doszło w dniu [...] sierpnia 2014 r., stanowi kluczową kwestię dla postępowania o skierowanie A. F. na badania psychologiczne, a zatem zasadne jest w takim przypadku zawieszenie niniejszego postępowanie administracyjnego.

W wyniku rozpoznania zażalenia złożonego przez A. F., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 k.p.a., utrzymało w mocy powyższe postanowienie Prezydenta P.

Zdaniem Kolegium, niewątpliwie warunkiem skierowania danego kierowcy na badania psychologiczne - w trybie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d u.k.p. - jest okoliczność, że to on jest sprawcą wypadku drogowego, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń. Mając więc na uwadze, że postępowanie karne, dotyczące wypadku drogowego, do którego doszło w dniu [...] sierpnia 2014 r., było w toku, - w ocenie Kolegium - zawieszenie postępowania administracyjnego w przedmiocie skierowania odwołującego się na badania psychologiczne do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego, było prawidłowe. Prawomocne rozstrzygnięcie sprawy karnej stanowiło bowiem zagadnienie wstępne - w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Odnosząc się przy tym do zarzutów zawartych w odwołaniu, organ odwoławczy wskazał, że w przedmiotowym postępowaniu mogły być ocenione wyłącznie przesłanki zawieszenia postępowania w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne a zatem wszelkie inne zarzuty, związane z przedmiotem postępowania właściwego, wykraczały poza zakres niniejszego postępowania.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, którą A. F. zaskarżył powyższe postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P., skarżący zarzucił organowi naruszenie: art. 7, art. 77 § 1 oraz art. 10 § 1 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wnosiło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Oddalając skargę - na zasadzie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U z 2012 r., poz. 270 ze zm. - zwanej dalej: "p.p.s.a.") - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi uznał, że była ona nieuzasadniona.

W pierwszej kolejności Sąd wyjaśnił, że ustawą z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami przepis art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy o kierujących pojazdami otrzymał nowe brzmienie. Zgodnie zaś z aktualną regulacją prawną, która weszła w życie w dniu 24 sierpnia 2014 r. starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie na kierowanie tramwajem na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, jeżeli kierując pojazdem spowodowała wypadek drogowy, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń, o których mowa art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 Kodeksu karnego. Z mocy natomiast art. 13 ustawy zmieniającej, postępowania wszczęte i niezakończone w dniu wejścia w życie tej ustawy, prowadzone na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy zmienianej w art. 1 (w brzmieniu dotychczasowym) w odniesieniu do osób, które nie były sprawcami wypadków drogowych, podlegają umorzeniu. Zdaniem Sądu, treść powyższego przepisu jednoznacznie więc wskazywała, że od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej, organy obowiązane były stosować przepis art. 99 ust. 1 pkt 3d w nowym brzmieniu.

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy, Sąd uznał zatem za prawidłowe stanowisko Kolegium, że w sprawie zaistniała podstawa do zawieszenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Niewątpliwie bowiem skarżący uczestniczył w wypadku drogowym, który miał miejsce w dniu [...] sierpnia 2014 r. a postępowanie karne (sygn. akt [...]) prowadzone z jego udziałem i mające na celu ustalenie osób winnych tego wypadku, pozostawało w toku. W tej sytuacji zasadnie – w ocenie Sądu - organy uznały, że - na obecnym etapie postępowania – nie było podstaw do umorzenia wszczętego wcześniej przedmiotowego postępowania administracyjnego. Ustalenie w postępowaniu karnym, czy skarżący był sprawcą zdarzenia, które miało miejsce w dniu [...] sierpnia 2014 r. czy też w nim jedynie uczestniczył, stanowiło w tym przypadku zagadnienie wstępne dla rozpoznawanej sprawy administracyjnej.

Ponadto Sąd wyjaśnił, że zawieszenie postępowania administracyjnego nie wiązało się dla skarżącego z żadnymi negatywnymi konsekwencjami ani nie naruszało jego praw, gdyż jeśliby się okazało, że skarżący jedynie uczestniczył w w/w wypadku drogowym, to - na podstawie art. 13 ustawy zmieniającej z dnia 26 czerwca 2014 r. - postępowanie administracyjne zostałoby umorzone.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał także, iż zarzuty naruszenia przez organ art. 7, art. 77 § 1 i art. 10 k.p.a. nie były uzasadnione, gdyż stan faktyczny sprawy nie był sporny a materiał dowodowy został w niej w sposób wyczerpujący rozpatrzony

W zakresie natomiast pisma z dnia 10 kwietnia 2015 r., złożonego na rozprawie (k. 69-70 akt) Sąd przyjął, że treść jego nie miała wpływu na rozstrzygnięcie. W piśmie tym Komendant Miejski Policji w P.poinformował wprawdzie stronę, że skoro wniosek o skierowanie na badanie psychologiczne był w tym przypadku przedwczesny to wszczęte w tym przedmiocie postępowanie administracyjne mogło zostać umorzone, ale ponieważ zawieszenie tego postępowania do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa wypadku drogowego, nie powodowało powstania dla skarżącego negatywnych skutków prawnych, a prowadzone postępowanie karne, stanowiło dlań zagadnienie wstępne, to należało przyjąć, iż zaskarżone postanowienie nie naruszało prawa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości, wniósł A. F. Skarżący zarzucił Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. - poprzez nieuwzględnienie skargi w wyniku pominięcia przez Sąd naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jakiego w toku postępowania dopuściły się organy administracji, tj.:

- art. 105 § 1 k.p.a. w zw. z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy o kierujących pojazdami - poprzez zaniechanie umorzenia postępowania w sytuacji, w której nie istnieje postawa kierowania skarżącego na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, co stanowi o bezprzedmiotowości postępowania,

- art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w zw. z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy o kierujących pojazdami - poprzez błędne uznanie jakoby w niniejszej sprawie zachodziła przesłanka zwieszenia postępowania, w sytuacji w której w ogóle nie było podstawy wszczynania postępowania administracyjnego, tj. prawomocnego wyroku skazującego za przestępstwo wypadku drogowego, o jakim mowa art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k. a tym samym naruszenie art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, tj. zasady domniemania niewinności,

- art. 7 w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. - poprzez uchylenie się przez organy administracji od wszechstronnego i dokładnego wyjaśnienia okoliczności sprawy, co doprowadziło do wydania postanowienia o zawieszeniu postępowania administracyjnego, gdy prawidłowym byłoby wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania,

- art. 10 § 1 k.p.a. - poprzez uniemożliwienie stronie zapoznania się z zebraniem w sprawie materiałem dowodowym i wypowiedzenia co do zebranych materiałów i dowodów,

- art. 80 k.p.a. - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego, która w niniejszej sprawie przybrała cechy oceny dowolnej,

- art. 107 § k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a. - poprzez brak wskazania w zaskarżonym postanowieniu faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, którym dał wiarę oraz przyczyn, dla których organ podatkowy innym dowodom odmówił wiarygodności,

- w konsekwencji także art. 8 k.p.a. - poprzez prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej,

2) art. 133 § 1 w zw. art. 141 § 4 p.p.s.a. - poprzez brak odniesienia się w treści zaskarżonego wyroku do podniesionych przez stronę argumentów przytoczonych na poparcie zarzutów zawartych w skardze.

W oparciu o powyższe podstawy kasacyjne skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku wraz z zasądzeniem zwrotu kosztów postępowania.

Odpowiedź na skargę kasacyjną nie została wniesiona.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ,) Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, z urzędu zaś bierze pod uwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie żadna z wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zaistniała, wobec czego kontrola Naczelnego Sądu Administracyjnego ograniczyła się wyłącznie do zbadania zawartych w skardze zarzutów sformułowanych w granicach podstaw kasacyjnych.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że choć autor skargi kasacyjnej twierdził, że oparł ją tylko na istotnym naruszeniu przepisów postępowania, to jednak sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty opierały się na obu podstawach, wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Przepisy ustawy o kierujących pojazdami stanowiły bowiem prawo materialne. Z uwagi jednak, że w/w podstawy kasacyjne, jak i przyjęty kierunek argumentacji, pozostawały w tym przypadku ze sobą w ścisłym związku, powyższe uzasadniało łączne poddane kontroli podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Ich istota sprowadza się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w sytuacji, w której skarżący nie został uznany przez sąd karny winnym czynu, o którym mowa w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 k.k., gdyż postępowanie karne, prowadzone w tej sprawie pozostawało jeszcze w toku, zasadne było zawieszenie - na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. - przez Prezydenta P. postępowania w sprawie skierowania A. F. na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu, czy też postępowanie takie nie powinno być w ogóle wszczęte, albo winno zostać umorzone.

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a., organ zawiesza postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji zależy od uprzedniego rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez inny organ lub sąd. Na konstrukcję "zagadnienia wstępnego", o jakim mowa w cytowanym przepisie, składają się zatem cztery elementy: (1) zagadnienie to wyłania się w toku postępowania administracyjnego; (2) wymaga ono "uprzedniego" rozstrzygnięcia, tzn. musi poprzedzać rozpatrzenie danej sprawy i wydanie decyzji; (3) rozstrzygnięcie należy do kompetencji innego organu albo sądu; (4) istnieje zależność między uprzednim rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego a rozpatrzeniem sprawy i wydaniem decyzji (por. G. Łaszczyca, Zawieszenie ogólnego postępowania administracyjnego, Zakamycze 2005, s. 89; wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2014 r., sygn. akt II OSK 1980/12).

Innymi słowy, jeśli w danej sprawie administracyjnej wystąpi zagadnienie wstępne, czyli konieczne okaże się ustalenie (przesądzenie) przez inny organ lub sąd pewnej przesłanki, która warunkuje treść rozstrzygnięcia, mającego zapaść w tej sprawie, organ winien zawiesić wszczęte w niej wcześniej postępowanie.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy należy zatem uznać, że Sąd pierwszej instancji zasadnie przyjął, że prawomocne zakończenie postępowania karnego w sprawie wypadku drogowego, do którego doszło w dniu [...] sierpnia 2014 r., wobec toczącego się postępowania administracyjnego w sprawie skierowania skarżącego na badania psychologiczne w zakresie psychologii transportu, stanowi w tym przypadku zagadnienie wstępne - w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Zgodnie bowiem z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 600 ze zm. - zwanej dalej: "u.k.p.") - w brzmieniu nadanym art. 1 pkt 49 ustawy z dnia 26 czerwca 2014 r. o zmianie ustawy o kierujących pojazdami (Dz. U. z 2014 r. poz. 970 - zwanej dalej: "ustawa zmieniająca"), która weszła w życie 24 sierpnia 2014 r. - starosta wydaje decyzję administracyjną o skierowaniu kierowcy lub osoby posiadającej pozwolenie do kierowania tramwajem na badanie psychologiczne w zakresie psychologii transportu, jeżeli kierując pojazdem spowodowała wypadek drogowy, w następstwie którego inna osoba poniosła śmierć lub doznała obrażeń, o których mowa w art. 156 § 1 lub art. 157 § 1 kodeks karnego. Analizując przesłanki zawarte w cytowanym przepisie wskazać trzeba, że jednym z koniecznych elementów pozwalającym na wydanie przez organ decyzji w trybie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d) jest ustalenie sprawcy wypadku drogowego. Rozstrzygnięcie tej kwestii pozostaje jednak tylko i wyłącznie w kompetencji sądu powszechnego, który prowadzi postępowanie karne. W związku z powyższym nie ulega wątpliwości, iż między prawomocnym zakończeniem postępowania karnego a rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej zachodzi bezpośredni związek przyczynowy. Brak prawomocnego orzeczenia o winie skarżącego, uniemożliwia zatem wydanie decyzji w przedmiocie skierowania na badania psychologiczne.

Zauważyć jednak w tym miejscu należy, iż - wbrew twierdzeniom skarżącego - nie można uznać, że dopiero prawomocne rozstrzygnięcie sprawy karnej mogło w tym przypadku stanowić podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego. W sytuacji bowiem, gdy Prezydent P. otrzymał od Komendanta Miejskiego Policji w P. wniosek o skierowanie A. F. na badania psychologiczne w związku z wypadkiem, który miał miejsce w dniu [...] sierpnia 2014 r., to był tym wnioskiem związany w tym sensie, że jako starosta nie był on upoważniony do oceny słuszności takiego wniosku. W rezultacie powyższy wniosek obligował Prezydenta Miasta do zainicjowania postępowania o skierowanie na badania psychologiczne. Skoro zaś organ powziął wiadomość, że pozostaje w toku proces karny, w którym dopiero zostanie rozstrzygnięta kwestia, kto spowodował wypadek drogowy, mający miejsce w dniu [...] sierpnia 2014 r., Prezydent Miasta słusznie uznał, że w tym stanie rzeczy istnieje przeszkoda do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie i postępowanie administracyjne zawiesił. Z tej przyczyny zarzuty naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. w zw. z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d u.k.p. okazały się w tym przypadku niezasadne.

Co do naruszenia przez Sąd art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 105 § 1 k.p.a. i w zw. z art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d u.k.p., Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że art. 13 ustawy zmieniającej przewiduje skutek w postaci umorzenia postępowania administracyjnego w sytuacji, gdy postępowanie wszczęte i niezakończone w dniu wejścia w życie tej ustawy, na podstawie art. 99 ust. 1 pkt 3 lit. d) ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu dotychczasowym, prowadzone było w odniesieniu do osób, które nie były sprawcami wypadków drogowych. Biorąc zaś pod uwagę, że kwestia sprawstwa wypadku drogowego, który miał miejsce [...] sierpnia 2014 r. nie została jeszcze w niniejszym przypadku wyjaśniona, brak było podstaw do umorzenia postępowania administracyjnego. Dopiero, gdyby okazało się, że skarżący jedynie uczestniczył we wskazanym wyżej wypadku drogowym, zaistniałaby przesłanka do umorzenia postępowania - na podstawie art. 13 ustawy zmieniającej.

Wbrew wywodom skarżącego nie sposób także uznać, aby Sąd Wojewódzki dopuścił się naruszenia art. 42 ust. 3 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, wyrażającego zasadę domniemania niewinności. Wyjaśnić bowiem należy, że postanowienie o zawieszeniu postępowania jest procesowym aktem administracyjnym, wydanym w toku postępowania, który ma wprawdzie wpływ na jego przebieg, ale który jednak nie rozstrzyga o istocie sprawy. Wydanie przez organ postanowienia o zawieszeniu postępowania stwarza zatem taki stan postępowania administracyjnego, w którym trwa nadal stan zawisłości sprawy (lis pendens), to jest w którym nadal istnieją powstałe w nim stosunki prawnoprocesowe, ale tok postępowania ulega wstrzymaniu, sprawa spoczywa bez biegu i w zasadzie żadne czynności procesowe nie są podejmowane (B. Adamiak, J. Borkowski, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Wyd. Beck, W-wa 2011, str. 375). W sytuacji, gdy zawieszenie postępowania administracyjnego nie wiąże się więc dla skarżącego z żadnymi negatywnymi konsekwencjami, nie można przyjąć, iż naruszono jego prawa konstytucyjne.

Z tożsamych względów za pozbawione doniosłości prawnej należy uznać zarzuty naruszenia w toku postępowania administracyjnego: art. 7, art. 8, art. 10 § 1, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 i art. 126 k.p.a., tym bardziej, że poza wskazaniem powyższych zarzutów, autor skargi kasacyjnej w żaden sposób nie wykazał, na czym miałoby w tym wypadku polegać owo naruszenie w/w przepisów i w jaki sposób uchybienie tym przepisom miałoby wpływać na treść rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 133 § 1 w zw. art. 141 § 4 p.p.s.a.

Zgodnie z przepisem art. 133 § 1 p.p.s.a., sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba, że organ nie wykonał obowiązku, o którym mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a. Podstawą zatem orzekania przez sąd administracyjny jest przede wszystkim (o ile sąd nie przeprowadził uzupełniającego dowodu z dokumentu) materiał dowodowy zgromadzony przez organy administracji publicznej. Obowiązkiem sądu, który przeprowadza kontrolę legalności zaskarżonej decyzji, jest więc ocena, czy zebrany w postępowaniu administracyjnym materiał dowodowy jest pełny, czy został prawidłowo zebrany i jest wystarczający do ustalenia stanu faktycznego oraz czy w świetle istniejącego wówczas stanu prawnego podjęte przez organ rozstrzygnięcie sprawy jest zgodne z obowiązującym prawem. Naruszeniem normy prawnej, wynikającej z art. 133 § 1 p.p.s.a., będzie więc takie przeprowadzenie kontroli legalności zaskarżonego aktu administracyjnego, które doprowadza do przedstawienia przez Sąd stanu sprawy w sposób oderwany od materiału dowodowego, zawartego w jej aktach i ustaleń dokonanych w zaskarżonym akcie administracyjnym.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący nie podważył w żaden sposób, aby Sąd pierwszej instancji wyprowadził ocenę prawną na gruncie faktów i dowodów, które nie wynikały z akt sprawy, a tym samym, aby wykroczył poza materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym. W tej sytuacji zarzucanie Sądowi Wojewódzkiemu naruszenie art. 133 p.p.s.a. należy uznać za nieuzasadnione.

Z kolei, w myśl art. 141 § 4 p.p.s.a., uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Powyższą normę można zatem naruszyć wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się Sąd Wojewódzki, wydając zaskarżone orzeczenie, a wada ta wyklucza kontrolę kasacyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu, albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia.

Obowiązek zaś odniesienia się do zarzutów zawartych w skardze nie oznacza jeszcze, że sąd pierwszej instancji jest zobowiązany do odniesienia się do każdego z argumentów strony skarżącej. Wystarczy, gdy z wywodów uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, dlaczego - w ocenie sądu - nie doszło do naruszenia prawa, wskazanego w skardze.

W przedmiotowej sprawie uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wszystkie elementy wymienione w art. 141 § 4 p.p.s.a., w tym w szczególności zawiera ono stanowisko Sądu pierwszej instancji, co do legalności zaskarżonego postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. analizowanego pod kątem zgodności z obiektywnie obowiązującym porządkiem prawnym. Kwestionowanie prawidłowości uzasadnienia wyroku tylko dlatego, że strona skarżąca nie zgadza się z oceną legalności, dokonaną przez Sąd Wojewódzki, należy zaś uznać za nieusprawiedliwione.

Z przytoczonych wyżej względów Naczelny Sąd Administracyjny nie znalazł uzasadnionych podstaw do uwzględniania skargi kasacyjnej, a w związku z tym, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

Naczelny Sąd Administracyjny nie orzekł co do zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wykonywanego z urzędu przez pełnomocnika, gdyż przepisy art. 209 i art. 210 p.p.s.a. mają zastosowanie tylko do kosztów postępowania między stronami. Natomiast wynagrodzenie dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należne od Skarbu Państwa (art. 250 p.p.s.a.) przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny w postępowaniu określonym w przepisach 258 - 261 p.p.s.a.