Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący – Sędzia NSA Włodzimierz Kubiak, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA del. Stefan Kowalczyk (sprawozdawca), Protokolant Janusz Bielski, po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Zarządu Dróg Powiatowych w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 17 października 2007 r. sygn. akt I SA/Sz 249/07 w sprawie ze skargi Zarządu Dróg Powiatowych w K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 28 lutego 2007 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Zarządu Dróg Powiatowych w K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w S. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Sygn. akt II FSK 101 / 08

U Z A S A D N I E N I E

Wyrokiem z dnia 17 października 2007 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę Zarządu Dróg Powiatowych w K. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 28 lutego 2007 roku [...], w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym.

Z akt sprawy wynika że :

Dyrektor Izby Skarbowej w S., wydał powyższe postanowienie w przedmiocie uznania za nieuzasadnione zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym, prowadzonym na podstawie tytułu wykonawczego nr [...], wystawionego przez Zarząd Dróg Powiatowych w K.

Postanowienie to zostało wydane w wyniku uchylenia uprzedniego postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 20.10.2005 roku Nr [...] przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 12.01.2006 roku wydanym w sprawie I SA / Sz 905 / 05.

Orzeczeniem powyższym Dyrektor Izby Skarbowej w S.:

- uchylił zaskarżone postanowienie organu I instancji w części i uznając za uzasadniony zarzut niespełnienia wymogów określonych w art. 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, umorzył postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego nr [...], a w pozostałej części utrzymał je w mocy.

W uzasadnieniu Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego w K., będący organem egzekucyjnym co do należności pieniężnych, wszczął postępowanie egzekucyjne w stosunku do majątku W. M., na podstawie tytułu wykonawczego nr [...] wystawionego przez Zarząd Dróg Powiatowych w K.

Wszczynając postępowanie organ egzekucyjny doręczył 1 lipca 2005 roku W. M. odpis tytułu wykonawczego, wraz z zawiadomieniem o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego.

Następnie 6 lipca 2005 roku dokonał zajęcia wierzytelności przysługującej zobowiązanemu, od Naczelnika Urzędu Skarbowego w K., z tytułu nadpłaty w podatku dochodowym za 2004 rok.

Pismem z dnia 5 lipca 2005 roku zobowiązany zgłosił zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym, wskazując na brak doręczenia mu decyzji nakładającej karę pieniężną za zajęcie pasa drogowego, nie doręczenie upomnienia, jak również zarzut nie spełnienia przez tytuł wykonawczy wymogów określonych w art. 27 § 3 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005 roku Nr 229 poz. 1954 ze zm. /.

Organ egzekucyjny, zgodnie z art. 34 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wystąpił do wierzyciela o zajęcie stanowiska w przedmiocie zgłoszonych zarzutów.

Ostateczne postanowienie dotyczące stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej, zostało wydane przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. w dniu 24 sierpnia 2005 roku nr [...].

W. M. zaskarżył powyższe postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 22 lutego 2006 roku skargę oddalił.

Po otrzymaniu ostatecznego stanowiska wierzyciela w zakresie zarzutów, Naczelnik Urzędu Skarbowego w K., jako organ egzekucyjny postanowieniem z dnia 28 sierpnia 2005 roku uznał zarzuty za nieuzasadnione.

Wydane, na skutek złożenia zażalenia od powyższego orzeczenia, postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 20 października 2005 roku nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie organu I instancji, zobowiązany zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Wyrokiem z dnia 12 października 2006 roku sygn. akt I SA / Sz 905 / 05, Sąd uchylił zaskarżone postanowienie stwierdzając, iż zawiera ono wady w zakresie ustalenia stanu faktycznego, co uniemożliwia stwierdzenie, czy rozstrzygnięcie sprawy jest zgodne z prawem.

Sąd wskazał, iż Dyrektor Izby Skarbowej w S. jako organ nadzoru spełniający funkcję kontrolną, ale również jako organ odwoławczy dla postanowień wydawanych przez nadzorowane organy, w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia błędnie powołał się na wiążący charakter wypowiedzi wierzyciela, chociaż zarzuty te nie dotyczyły okoliczności wymienionych w art. 33 pkt 1 - 5 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. /.

Sąd stwierdził również, iż w uzasadnieniu postanowień obu instancji w żaden sposób nie odniesiono się do podnoszonego zarzutu braku doręczenia upomnienia i nie wskazano, jaką datę doręczenia upomnienia przyjął organ, a która to data wynika z treści przepisu art. 44 Kodeksu postępowania administracyjnego.

Nadto nie rozważono, czy tytuł wykonawczy zawiera wszystkie konieczne elementy określone w art. 27 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. /.

Będąc związany wskazaniami Sądu, Dyrektor Izby Skarbowej w S., przeprowadził dodatkowe postępowanie dowodowe dotyczące ustalenia okoliczności doręczenia zobowiązanemu upomnienia. W tym celu wystąpił do wierzyciela o przesłanie oryginałów dokumentów tj. zwrotnego potwierdzenia odbioru i koperty zawierającej przesyłkę.

Po dokonaniu analizy stanu faktycznego i prawnego, Dyrektor Izby Skarbowej w S., odnosząc się do zarzutu nieistnienia obowiązku w związku z niedoręczeniem decyzji, z której wynika egzekwowana należność wskazał, że w już ostatecznym postanowieniu z dnia 24 sierpnia 2005 roku Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. orzekło o niezasadności tego zarzutu.

Podniósł również, że Decyzja Zarządu Dróg Powiatowych w K. z dnia 16 listopada 2004 roku nakładająca karę pieniężną za zajęcie pasa drogowego, została uznana za doręczoną w dniu 30 grudnia 2004 roku, zgodnie z art. 44 kpa tj. w trybie zastępczym.

Tak więc stanowisko wierzyciela w tym zakresie jest dla organu egzekucyjnego wiążące, stąd też zarzut w tym zakresie został uznany za nieuzasadniony.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie podlegało również kontroli Sądu, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wyrokiem z dnia 22 lutego 2006 roku, sygn. akt II SA / Sz 1275 / 05 oddalił skargę na postanowienie wierzyciela w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym.

Tym samym wbrew stanowisku zażalenia organ odwoławczy uznał, iż zobowiązanemu doręczono upomnienie prawidłowo.

Odnosząc się do zarzutu, nie spełnienia przez tytuł wykonawczy nr [...] wymogów określonych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a więc podania przez wierzyciela w poz. 29 nieaktualnej podstawy prawnej, Dyrektor Izby Skarbowej w S. uznał, iż argumenty podniesione przez zobowiązanego nie są uzasadnione. Powołanie zdaniem organu w tytule wykonawczym, który nie jest decyzją administracyjną, niepełnej publikacji aktu normatywnego nie stanowi istotnej wady.

Pełną informację w tym zakresie zawiera decyzja, natomiast ujemnych skutków wynikających z jej nieodebrania zobowiązany nie może przypisywać organom, które jak wynika z akt sprawy dołożyły wszelkiej staranności, aby kierowana do niego korespondencja doręczana była skutecznie.

Niezależnie od powyższego, Dyrektor Izby Skarbowej w S. mając na względzie ogólne zasady postępowania administracyjnego wyrażone w przepisach art. 7, 8 i 9 Kodeksu postępowania administracyjnego, po ponownym zbadaniu sprawy stwierdził, iż tytuł wykonawczy nie zawiera również odcisku pieczęci urzędowej wierzyciela, co stanowi naruszenie art. 27 § 1 pkt 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. /.

Jak wskazał definicja pojęcia pieczęci urzędowej uregulowana została w art. 16 c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 roku o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, oraz o pieczęciach państwowych / t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 235, poz. 2000 z późn. zm /.

Zgodnie z powyższym przepisem urzędową pieczęcią jest metalowa, tłoczona pieczęć okrągła zawierająca pośrodku wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, a w otoku napis odpowiadający nazwie podmiotu uprawnionego do jej używania.

Urzędową pieczęcią gminy, powiatu, samorządu województwa lub związku jednostek samorządu terytorialnego może być również pieczęć zawierająca pośrodku, zamiast wizerunku orła ustalonego dla godła Rzeczypospolitej Polskiej, odpowiednio herb gminy, powiatu lub województwa. Jednakże odcisk pieczęci z herbem nie może być umieszczany na dokumentach urzędowych w sprawach z zakresu administracji rządowej.

Art. 16d wymienionej ustawy zawiera upoważnienie do określenia przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, wymiarów, oraz sposobu używania i strzeżenia urzędowych pieczęci, a także tryb zamawiania i sposób wyrobu urzędowych pieczęci, oraz nadzór nad ich wyrobem, uwzględniając w szczególności konieczność zapobieżenia utracie urzędowych pieczęci przez uprawnione podmioty. Rada Ministrów na podstawie powyższej delegacji jeszcze nie uregulowała powyższej materii.

Zgodnie natomiast z art. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej / Dz. U. Nr 172, poz. 1439 / akty prawne wydane w celu wykonania dekretu z 7 grudnia 1955 roku o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, oraz o pieczęciach państwowych / Dz. U. nr 47, poz. 314 z późn. zm./, zachowują moc do czasu wydania rozporządzeń wymaganych przez ustawę o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, oraz o pieczęciach państwowych.

W rozpoznawanej sprawie zastosowanie więc ma Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych / Dz. U. nr 47, poz. 316 z późn. zm. /, wydane na podstawie art. 12 dekretu z 7 grudnia 1955 roku o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych.

Jak wynika z § 11 ust. 1 w / w rozporządzenia określono w nim rozmiar jaki winny mieć pieczęcie urzędowe.

Natomiast pieczęć odciśnięta w poz. 45 tytułu wykonawczego o numerze [...] nie odpowiada wymogom z § 11 ust. 1 pkt 5 w / w rozporządzenia i stąd nie mogła być uznana za pieczęć urzędową w rozumieniu przepisów ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych, a także przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Mając na uwadze powyższe, oraz fakt, że zobowiązany zgłosił zarzut w oparciu o przesłankę z art. 33 pkt 10 ustawy egzekucyjnej, tj. niespełnienia wymogów określonych w art. 27, Dyrektor Izby Skarbowej w S. stwierdził, że obowiązkiem organu było zbadanie wszystkich elementów określonych w art. 27 tej ustawy, a brak chociażby jednego z nich skutkuje uznaniem zarzutu za uzasadniony.

Zgodnie z art. 34 § 4 tej ustawy w przypadku uznania zarzutu za uzasadniony postępowanie egzekucyjne podlega umorzeniu.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wierzyciel wnosząc o uchylenie postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 28 lutego 2007 roku zarzucił naruszenie: - przepisów art. 6 i 7 kpa poprzez niewyjaśnienie, czy Zarząd Dróg Powiatowych w K. jest jednostką upoważnioną do używania pieczęci urzędowej, naruszenie przepisu art. 27b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. /przewidującego dla wierzycieli nieupoważnionych do używania pieczęci urzędowych jedynie możliwość ich używania, a nie obowiązek, naruszenie art. 34 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. / poprzez umorzenie postępowania egzekucyjnego pomimo braku dostatecznych podstaw do uznania, że tytułu wykonawczy nie spełnia wymogów z art. 27 § 1 pkt. 7 w / w ustawy.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w S. wniósł o jej oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalając skargę uznał ją za nieuzasadnioną.

Wskazał, iż spór między stronami sprowadza się do kwestii, czy tytuł wykonawczy Nr [...] wystawiony przez Zarząd Dróg Powiatowych w K. spełnia wymogi określone w art. 27 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz.U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 ze zm./, a w szczególności czy pieczęć odciśnięta w części "D" tytułu w poz. 45 może być uznana za pieczęć urzędową.

Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepis art. 27 § 1 pkt 7 omawianej ustawy nakazuje, aby każdy tytuł wykonawczy zawierał pieczęcie urzędowe, natomiast Zarząd Dróg Powiatowych w K. nie jest podmiotem uprawnionym do korzystania z takiej pieczęci.

Jednak art. 27b dodany przez art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, oraz niektórych innych ustaw / Dz.U. Nr 125 poz. 1368 /, nadał mu takie prawo stanowiąc, że wierzyciele, którzy na mocy odrębnych przepisów nie zostali upoważnieni do korzystania z pieczęci urzędowej, mogą jej używać do oznaczania tytułów wykonawczych, oraz zarządzeń zabezpieczenia.

Niespornym jest w sprawie, że pieczęć odciśnięta w przedmiotowym tytule nie spełnia wymiarów określonych w przepisie § 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych / Dz.U. Nr 47, poz. 316 ze zm./.

W takiej sytuacji Dyrektor Izby Skarbowej w S. prawidłowo stwierdził, że tytuł wykonawczy wystawiony przez skarżącego wierzyciela nie zawiera wszystkich elementów wskazanych w art. 27 cyt. ustawy, a to w konsekwencji powoduje niedopuszczalność egzekucji w postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Jako podstawę prawną oddalenia skargi Sąd I instancji wskazał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./.

Strona skarżąca nie godząc się z zaskarżonym rozstrzygnięciem, wniosła skargę kasacyjną co do całości orzeczenia i wniosła o jego uchylenie w całości zarzucając mu :

1/ naruszenie prawa materialnego :

- art. 16c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 roku o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, oraz o pieczęciach urzędowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- art. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- rozporządzenia z dnia 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych poprzez jego niewłaściwe zastosowanie,

- art. 27 § 1 pkt 7 w zw. z art. 27b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez błędną wykładnię,

- art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez niewłaściwe zastosowanie.

2/ naruszenie przepisów postępowania - art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez nie niewskazanie i niewyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżąca podniosła, iż WSA podtrzymał stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej, uznając iż pieczęć urzędowa powinna odpowiadać definicji zawartej w art. 16 c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 roku o godle, barwach i hymnie RP oraz o pieczęciach urzędowych.

Wskazała również, że w art. 16d tej ustawy zawarta została delegacja ustawowa dla Rady Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia m. in. wymiarów pieczęci urzędowych.

Wobec niewydania rozporządzenia, zgodnie z art. 2 ustawy z 28 lipca 2005 roku o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie RP, oraz o pieczęciach urzędowych, w sprawie zastosowano przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych.

Argumentowała również, że art. 16c i art. 16d zostały wprowadzone do ustawy o godle, barwach i hymnie RP oraz o pieczęciach urzędowych na podstawie noweli z 28 lipca 2005 roku, która weszła w życie z dniem 24 września 2005 roku, a zatem dopiero od tego dnia mogły one stanowić podstawę do oceny, czy odcisk pieczęci spełnia określone w tych przepisach wymogi.

Natomiast tytuł wykonawczy oznaczony jako [...] został wystawiony przez wierzyciela 27 czerwca 2005 roku i tego dnia został przyjęty do egzekucji.

Należność wynikająca z tego tytułu została zajęta i przekazana wierzycielowi w lipcu 2005 roku, stąd brak podstaw do badania zgodności wystawienia tytułu z wymienionymi powyżej przepisami.

W ocenie skarżącej niewłaściwe wymiary pieczęci urzędowej nie stanowią okoliczności przesądzającej o niedopuszczalności egzekucji, a to z uwagi na informacyjny charakter pieczęci. Nieprawidłowa średnica odcisku pieczęci nie wpływa bowiem na prawa i obowiązki uczestników postępowania, ani też nie godzi w cel i istotę postępowania egzekucyjnego.

W przypadku spornego tytułu wykonawczego spełnione zostały wszystkie wymogi przewidziane w art. 27 § 1 pkt 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. /.

Stwierdzono nadto, iż z art. 27b stanowiącego przepis szczególny w stosunku do art. 27 § 1 pkt 7 tejże ustawy, wynika w przypadku Zarządu Dróg Powiatowych w K., prawo a nie obowiązek użycia pieczęci urzędowej do oznaczenia tytułu wykonawczego.

Tak więc wobec spełnienia przez tytuł wykonawczy wymogów przewidzianych w art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, brak jest podstaw do stosowania art. 34 § 4 tej ustawy.

Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej.

W uzasadnieniu wskazał iż podnosząc zarzut naruszenia art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarżący winien wskazać, czego nie uczynił, czy uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Nadto wskazał, odnosząc się merytorycznie do powyższego zarzutu, że zarzut ten jest nie trafny, bowiem Sąd wskazał podstawę prawną rozstrzygnięcia i ją wyjaśnił.

Co do zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego wskazał iż zarzuty te zostały również błędnie sformułowane, bowiem błędne zastosowanie przepisów materialnoprawnych każdorazowo pozostaje w związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy.

Oznacza to brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną zakwestionowane ustalenia faktyczne na których oparto skarżone rozstrzygnięcie.

Nie może również, zdaniem organu, stanowić prawidłowej podstawy skargi kasacyjnej określenie w zarzucie jedynie aktu prawnego, bez powołania się na konkretną jednostkę tekstu prawnego, bowiem NSA jest związany granicami skargi kasacyjnej i nie może ustalać jej podstaw.

Zdaniem organu, jako że skarżąca nie podważyła ustaleń stanu faktycznego, to tym samym analizowaną postać naruszenia prawa materialnego uznać należy za nieuzasadnioną.

Organ podniósł również że dekret z dnia 7.12.1955 roku o godle i barwach PRL oraz o pieczęciach państwowych utracił moc w części dotyczącej godła i barw PRL, co oznacza, iż w części dotyczącej pieczęci urzędowej zachowały moc obowiązującą przepisy art. 10 – 12 dekretu z dnia 7.12.1955 roku, a także wydane na jego podstawie przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.12.1955 roku w sprawi tablic i pieczęci urzędowych.

Tak więc zasadnie Sąd wskazał że pieczęć odciśnięta w tytule wykonawczym nie spełnia wymiarów określonych przepisie § 11 ust. 1 tegoż rozporządzenia.

Nadto przepisy art. 27 § 1 pkt. 7 w zw. z art. 27 b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. / nie mają charakteru materialno prawnego, a są przepisami proceduralnymi.

Wskazał że przepisy ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. / nie są stosowane przez Sąd i nie mogą stanowić samodzielnej podstawy skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna okazała się nieuzasadniona.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm./, w dalszej części zwanej prawem o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod rozwagę jedynie okoliczności przesądzające o nieważności postępowania.

Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie okoliczności które stanowiłyby podstawę do uznania iż zachodzi nieważność postępowania sądowoadministracyjnego nie występują.

Prawidłowo sformułowana skarga kasacyjna winna zawierać określenie podstaw kasacyjnych, wskazanych w art. 174 pkt 1 i 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Określenie podstaw kasacyjnych wyznacza bowiem granice skargi kasacyjnej, którymi Naczelny Sąd Administracyjny jest związany, zgodnie z art. 183 § 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Stosownie do przepisu art. 174 pkt 1 i 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach : na podstawie naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, oraz na podstawie naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przytoczenie podstaw kasacyjnych musi być precyzyjne, gdyż z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny może uwzględnić tylko te zarzuty naruszenia przepisów, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest natomiast upoważniony do badania, czy Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył innych przepisów, nie może bowiem zastępować strony i precyzować lub uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych / wyr. NSA z dnia 30 marca 2004 r., GSK 10/04, M.P. 2004, nr 9, poz. 392, wyr. NSA z dnia 7 września 2004 r., FSK 102/04 nie publ. /

Należy podkreślić że rozpatrzenie zarzutów naruszenia przepisów prawa procesowego poprzedzać musi rozpoznanie zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia norm prawa materialnego.

Nie można bowiem opierać skargi kasacyjnej na zarzucie błędnej wykładni prawa materialnego lub jego niewłaściwego zastosowania przed rozpatrzeniem zarzutów uchybienia przez sąd przepisom postępowania.

Rozpatrując zarzuty naruszenia przepisów postępowania które miały istotny wpływ na wynik sprawy należy podkreślić, że skarżący w skardze powołując się na powyższy zarzut, ma obowiązek wykazania iż Sąd naruszył przepisy postępowania sądowoadministracyjnego, a także uprawdopodobnić istnienie potencjalnego związku przyczynowego między powyższym uchybieniem a wynikiem postępowania, przy czym musi on wykazać że wykazane naruszenia miały istotny wpływ na kształt kwestionowanego orzeczenia.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi twierdząc, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie wyjaśnił podstawy prawnej wydanego rozstrzygnięcia.

W uzasadnieniu skarżący natomiast wskazał iż upatruje naruszenia art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w tym że, Sąd nie ustosunkował się do zarzutu skarżącego.

W ramach tego zarzutu wskazał że z przepisu art. 27b ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji / tj. Dz. U. z 2005r. Nr 229 poz. 1954 ze zm. / wynika dla wierzyciela jedynie prawo a nie obowiązek używania pieczęci urzędowej i tym samym przepis art. 27b należy uznać za przepis szczególny w stosunku do art. 27 § 1 pkt 7 w / w ustawy.

Otóż wskazać należy iż skarżący podnosząc zarzut naruszenia przepisów postępowania nie przytoczył i nie uzasadnił w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi czy powyższe naruszenie mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skargę można bowiem oprzeć na podstawie określonej w art. 174 pkt 2, a więc na naruszeniu przepisów postępowania, o ile uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wskazał natomiast jako podstawę skargi naruszenie przepisów postępowania nie wskazując i nie uzasadniając czy to naruszenie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Tym samym skarżący nieprawidłowo określił podstawę skargi kasacyjnej.

Dodać należy iż stosownie do art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpoznania przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

W ramach wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, sąd ma obowiązek odnieść się zarówno do prawidłowości ustalonego w postępowaniu administracyjnym stanu faktycznego, ocenić, czy ustalony stan faktyczny odpowiada stanowi hipotetycznemu, wynikającemu z zastosowanego przez organy przepisu prawa materialnego i dokonać wykładni zastosowanych przepisów prawa.

W tej części uzasadnienia winno zatem znaleźć odzwierciedlenie rozumowanie ległe u podstaw sformułowanej przez sąd oceny o zgodności bądź niezgodności zaskarżonego aktu z prawem. Winno ono być na tyle jasne i przejrzyste, by motywy rozstrzygnięcia były zrozumiałe i przekonujące dla stron i aby sąd dokonujący kontroli instancyjnej mógł na jej podstawie dokonać oceny prawidłowości rozumowania sądu I instancji.

Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wskazanym wyżej wymogom. Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił bowiem motywy ległe u podstaw stwierdzenia formalnej wadliwości tytułu wykonawczego, wskazując, iż umieszczony na tym tytule odcisk pieczęci nie spełnia wymiarów określonych w § 11 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych / Dz. U. Nr 47 poz. 316 ze zm./, który to element jest niezbędnym składnikiem tytułu wykonawczego, zgodnie z art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Taka konkluzja zawierała ustosunkowanie się do zarzutu skargi, w ramach którego skarżący podnosił, iż art. 27b ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zawiera uprawnienie, a nie obowiązek wierzyciela nie posiadającego prawa do używania pieczęci urzędowych do umieszczania jej w tytule wykonawczym.

Z uzasadnienia wyroku wynika bowiem, iż Sąd I instancji przyjął, że pieczęć umieszczona na tytule wykonawczym musi być zgodna z wymogami wynikającymi ze wskazanego wcześniej rozporządzenia Rady Ministrów i jest bezwzględnie obligatoryjnym składnikiem tytułu wykonawczego.

Podważenie takiego stanowiska nie jest jednak dopuszczalne w ramach zarzutu naruszenia art. 141 § 4 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Kontrola instancyjna orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego w ramach tak zakwalifikowanej podstawy kasacyjnej sprowadza się do zbadania przez Naczelny Sąd Administracyjny zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z tego przepisu / np. wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r. I FSK 408/05 /.

W ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a więc naruszenia prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 27 § 1 pkt 7 w zw. z art. 27b jak również art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Naruszenie prawa materialnego poprzez błędną jego wykładnię polega na mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej.

Zarzucając tę postać naruszenia prawa materialnego skarżący powinien wyjaśnić, na czym konkretnie polegał błąd Sądu w rekonstrukcji danej normy prawnej oraz podać, jaka powinna być prawidłowa jej wykładnia.

Naruszenie przepisów prawa materialnego polegające na błędnym jego zastosowaniu, polega na pominięciu obowiązującego przepisu, który winien być zastosowany w konkretnej sprawie.

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest zaliczana do procesowych aktów normatywnych. Zawiera jednak zarówno przepisy postępowania / regulujące tryb postępowania egzekucyjnego /, jak i przepisy prawa materialnego - stanowiące podstawę prawną rozstrzygnięć zapadających w tym postępowaniu / wyr. NSA z 8 listopada 2006 r. I OSK 931/06, LEX 321557 /.

Przepisy których naruszenie zarzuca skarżący, są przepisami prawa procesowego, toteż zarzuty naruszenia powyższych przepisów, mógłby skarżący jedynie podnosić w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

Art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym określa obligatoryjne elementy treściowe tytułu wykonawczego, natomiast art. 27b dotyczy upoważnienia do opatrywania tytułu pieczęcią urzędową.

Art. 34 § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji określa procesową formę działania organu egzekucyjnego po otrzymaniu ostatecznego stanowiska wierzyciela. Żaden z tych przepisów nie jest więc przepisem materialnoprawnym.

Podobnie materialnoprawnego charakteru nie można przypisać art. 2 ustawy z 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej. Jest to bowiem przepis intertemporalny zachowujący w mocy do czasu wydania nowych rozporządzeń wykonawczych, rozporządzenia wydane w celu wykonania dekretu z 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych / Dz. U. Nr 47 poz. 314 ze zm. /.

Należy również podkreślić iż w uzasadnieniu skargi kasacyjnej brak jest przedstawienia jakiegokolwiek uzasadnienia w odniesieniu do powyższego zarzutu, które zmierzałoby w kierunku wykazania nieprawidłowego rozumienia czy interpretacji przepisów prawa materialnego, bądź pominięcia przepisu który winien być zastosowany.

W istocie skarżący w uzasadnieniu w odniesieniu do tego zarzutu polemizuje z ustaleniami dokonanymi przez Sąd, a zamieszczonymi w uzasadnieniu wyroku.

Należy również zwrócić uwagę że powyższe przepisy postępowania egzekucyjnego nie były stosowane przez sąd.

Podstawy kasacyjne bowiem oparte wyłącznie o przepisy regulujące postępowanie organów egzekucyjnych, a powołanie w skardze kasacyjnej w oderwaniu od przepisów postępowania sądowego nie spełniają warunków prawidłowego określenia podstawy kasacyjnej wymienionej w art. 174 pkt 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi / wyrok NSA z 21 kwietnia 2004 roku, FSK 181 / 04, ONSAiWSA 2004 / 2 / 36 /.

Tak więc brak byłoby również podstaw do uwzględnienia zarzutów podniesionych w ramach podstawy kasacyjnej określonej w art. 174 pkt. 2 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Nie poddaje się również kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut naruszenia art. 16c ustawy z 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, jak i rozporządzenia z dnia 7 grudnia 1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych.

Przepis art. 16c ustawy o godle, barwach i hymnie RP, zawiera bowiem ustępy, a każdy z nich stanowi odrębny przepis.

Natomiast przy zarzucie naruszenia rozporządzenia z dnia 7.12.1955 roku w sprawie tablic i pieczęci urzędowych skarżący wskazał tylko ogólnie nazwę aktu normatywnego.

Skarżący nie wskazał konkretnej jednostki redakcyjnej przepisu art. 16c, czy też powyższego rozporządzenia, który miałby zostać naruszony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Wskazania tego brak jest również w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny z racji obowiązywania wynikającej z art. 183 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zasady związania granicami skargi kasacyjnej, nie może ani domyślać się treści podstaw kasacyjnych, ani też zastępować stronę przy ich formułowaniu, czy też samodzielnie je doprecyzowywać.

Stąd też zarzut skargi kasacyjnej nie wskazujący na konkretny przepis danego aktu normatywnego, nie mógł zostać przez Sąd merytorycznie rozpoznany.

Z tych względów skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw należało oddalić na podstawie art. 184 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, oraz § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku, w sprawie opłat za czynności radców prawnych, oraz ponoszenia przez Skarb Państwa koszów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu / Dz. U. Nr 163 poz. 1349 ze zm. /.