Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Wolna-Kubicka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędzia WSA Dominik Mączyński Protokolant st. sekr. sąd. Joanna Świdłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2012 r. sprawy ze skargi A sp. z o.o. w [...] na interpretację indywidualną Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych I. uchyla zaskarżoną interpretację; II. zasądza od Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony Dyrektora Izby Skarbowej w [...] na rzecz skarżącej Spółki kwotę [...] zł (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia [...] 2011r. "A." Sp. z o.o. z siedzibą w [...] wystąpiła do Ministra Finansów reprezentowanego przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Opisując zdarzenie przyszłe, spółka wskazała, że jest podmiotem zajmującym się produkcją energii elektrycznej. W skład jej majątku wchodzą liczne środki trwałe wykorzystywane do wytwarzania energii (np. kotły energetyczne, turbiny, transformatory, kominy). Z uwagi na intensywną i stałą eksploatację w/w środków, spółka dokonuje ich periodycznych remontów (w tym tzw. remontów średnich i generalnych), które zmierzają zasadniczo bądź do odtworzenia stanu poprzedniego środków trwałych, bądź do utrzymania właściwości wymaganych dla efektywnego i bezpiecznego kontynuowania produkcji energii.

Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: u.p.d.o.p.), spółka prowadzi ewidencję rachunkową, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także prowadzi ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w celu informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych. Aktualnie spółka prowadzi ewidencję rachunkową zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r., Nr 76, poz. 694 ze zm., dalej: u.r.). Na tej podstawie, wydatki dokonywane na wszelkie remonty dotyczące środków trwałych są zaliczane jednorazowo do kosztów księgowych w chwili ich poniesienia. W konsekwencji, zgodnie z art. 15 ust. 4d i 4e u.p.d.o.p., również dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych spółka zalicza te wydatki jednorazowo do kosztów podatkowych w chwili ich poniesienia (tj. na moment ich ujęcia w księgach rachunkowych). Począwszy od 1 stycznia 2012r. skarżąca planuje zmianę polityki rachunkowości i zamierza stosować Międzynarodowe Standardy Rachunkowości Finansowej (dalej: IFRS). Zgodnie z nowymi zasadami rachunkowymi, wydatki ponoszone na tzw. remonty średnie i generalne środków trwałych nie będą zaliczane w sposób jednorazowy do kosztów księgowych, a będą amortyzowane w czasie na zasadach analogicznych do amortyzacji środków trwałych. W konsekwencji, dla potrzeb księgowych wartość wydatków poniesionych na remonty średnie i generalne będzie stanowiła koszt księgowy dopiero w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

W związku z powyższym skarżąca zadała następujące pytanie: czy wydatki remontowe, które dla potrzeb księgowych będą podlegały amortyzacji, będą stanowić koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania tego kosztu w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych spółki?

W ocenie skarżącej, przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wydatki remontowe będą stanowić koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia. Uzasadniając swoje stanowisko spółka podniosła, że ponoszone przez nią wydatki na remonty nie będą dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych kapitalizowane do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnej i prawnej, oraz że zostały one niewątpliwie poniesione w celu uzyskania przychodów (remontowane środki trwałe są wykorzystywane do wytwarzania energii). Spółka będzie zatem miała możliwość zaliczania ich do kosztów podatkowych. Skarżąca uznała, iż wydatki na remonty będą kosztami pośrednio związanymi z przychodami, albowiem nie będzie można przypisać ich wartości do określonych przychodów. Uwzględniając powyższe oraz treść art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p. spółka stwierdziła, że koszty remontów powinny być rozliczone w dacie ich poniesienia, przez którą należy rozumieć dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku). W opinii spółki, pod pojęciem "ujęcia kosztu", o którym mowa w art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., należy rozumieć każde ujęcie określonego zdarzenia gospodarczego w księgach rachunkowych bez względu na dalszą metodologię rozliczenia kosztu dla celów rachunkowych. Jej zdaniem, taką interpretację potwierdza brzmienie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., którego treść nie wskazuje, że dany wydatek musi być zaksięgowany jako koszt. Za takim podejściem przemawia również fakt, iż w praktyce mogą występować sytuacje, kiedy dany wydatek pomimo, iż spełnia definicję kosztu podatkowego, nigdy nie będzie ujęty w księgach jako koszt księgowy (zostanie np. ujęty jako korekta przychodów). W konsekwencji powyższego, w świetle treści przepisów u.p.d.o.p., wydatki na remonty generalne, które dla potrzeb rachunkowych są amortyzowane, powinny być zaliczone do kosztów podatkowych jednorazowo w chwili ich poniesienia (tj. ujęcia ich na odpowiednich kontach księgowych, ale niekoniecznie jako kosztu księgowego). Jednocześnie, dokonywane później dla potrzeb rachunkowych odpisy amortyzacyjne nie będą już stanowiły kosztu podatkowego. Skarżąca zwróciła także uwagę na autonomię prawa podatkowego względem innych gałęzi prawa. Jej zdaniem, zasada ta dotyczy w szczególności prawa bilansowego. Podkreśliła, iż przyjęcie interpretacji, że dany wydatek może być zaliczony do kosztów podatkowych wyłącznie w momencie ujęcia go jako koszt księgowy prowadziłoby do sytuacji, w której spółka dokonywałaby dla celów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wydatków remontowych. Takie rozwiązanie byłoby natomiast sprzeczne z przepisami u.p.d.o.p., albowiem prowadziłoby do sytuacji, w której zasady rachunkowości nie tyko decydowałyby o tym, jaki wydatek i kiedy może być kosztem podatkowym, ale wprowadzałyby rozwiązanie wprost sprzeczne z literalną treścią przepisów u.p.d.o.p. Na potwierdzenie poprawności zaprezentowanego wyżej stanowiska spółka przywołała liczne orzeczenia sądów administracyjnych.

W dniu [...] 2012r. Minister Finansów reprezentowany przez Dyrektora Izby Skarbowej w P. wydał interpretację indywidualną, w której stwierdził, że przedstawiony przez spółkę we wniosku pogląd jest nieprawidłowy. Argumentując swoje stanowisko organ powołał się m.in. na przepisy art. 15 ust. 1, ust. 4d-4e, art. 16 ust. 1, art. 16g ust. 13 u.p.d.o.p. W uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia stwierdził, iż wydatki, które spółka poniesie na remonty nie będą stanowiły ulepszenia środków trwałych. Tym samym, wydatki te będą kosztami podatkowymi, o których mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Jednocześnie, z uwagi na fakt, iż ich związek z uzyskiwanymi przez spółkę przychodami nie będzie bezpośredni, należy je uznać za pośrednie koszty uzyskania przychodów, wobec czego podlegają one potrąceniu zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e u.p.d.o.p. Zdaniem organu z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami u.r. Nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko ujęcie jako kosztu tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. W świetle powyższego, skoro wydatki remontowe dla potrzeb księgowych będą podlegały amortyzacji, to powinny one, zdaniem organu - zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. - w tym samym czasie być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Odnosząc się do powołanych w treści wniosku orzeczeń sądów administracyjnych organ stwierdził, iż nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii, albowiem ich tezy nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji spółka wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa, który w odpowiedzi na powyższe wezwanie stwierdził brak podstaw do zmiany wydanej interpretacji.

W skardze z dnia [...] 2012r. złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu spółka wniosła o uchylenie w/w interpretacji zarzucając jej naruszenie art. 15 ust. 4e w związku z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. poprzez błędną wykładnię, zgodnie z którą dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów jest dzień uznania wydatku za koszt w ujęciu bilansowym, a nie jak wynika z przepisu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., dzień pierwszego zaksięgowania wydatku w księgach rachunkowych podatnika, niezależnie od tego na jakim koncie zostały zaksięgowane, oraz naruszenie art. 14c § 2 w związku z art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej: o.p.) poprzez wydanie interpretacji nieuwzględniającej ukształtowanej linii orzeczniczej sądów administracyjnych co do sposobu wykładni art. 15 ust. 4e w związku z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. potwierdzającej w całości prawidłowość stanowiska spółki zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji.

W uzasadnieniu skarżąca podniosła, że stanowisko organu przedstawione w zaskarżonej interpretacji nie tylko wykracza poza dopuszczalny zakres językowej wykładni przepisu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., który nie warunkuje poniesienia kosztu od jego uznania za koszt w rozumieniu u.r. (taka wykładnia, w jej ocenie, jest wykładnią zawężającą), ale również narusza zasadę racjonalnego ustawodawcy, czyniąc zbędnymi w praktyce postanowienia art. 15 ust. 4d zdanie 2 u.p.d.o.p. regulujące zasady rozliczania w czasie dla celów podatkowych pośrednich kosztów uzyskania przychodów dotyczących okresu przekraczającego rok podatkowy. Ponadto, zdaniem spółki, interpretacja pozostaje w sprzeczności nie tylko z rezultatami wykładni literalnej, ale także wykładni systemowej (powodując, że pewne fragmenty u.p.d.o.p. są normatywnie nieistotne) i funkcjonalnej (powodując, iż część wydatków spełniających wymogi uznania ich za koszty uzyskania przychodów nie mogłaby zostać uwzględniona przez podatników). W ocenie skarżącej, przyjęcie poglądu Ministra Finansów prowadziłoby do sytuacji, w której przepisy u.r. decydowałyby o momencie rozpoznania kosztów podatkowych, modyfikując obowiązujące w tym zakresie regulacje podatkowe. To zaś naruszałoby zasadę autonomii prawa podatkowego. Powyższe wywody, w opinii spółki, prowadzą do wniosku, iż jedynym warunkiem rozpoznania dla celów podatkowych kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami jest ich poniesienie w znaczeniu ujęcia (zaewidencjonowania) w księgach rachunkowych podatników (niezależnie na jakim koncie zostały ujęte). Skarżąca jest zdania, że jedynym warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana. Rodzaj konta, na którym podatnik dokonał zapisu wydatku nie może mieć wpływu na kwalifikację wydatku do kosztów podatkowych, za wyjątkiem ujęcia wydatku na koncie rezerw oraz biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów, na co wprost wskazuje art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. W ocenie skarżącej, jeżeli ustawodawca chciałby uzależnić moment zaliczalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów od ich rachunkowego ujęcia jako kosztu, to dałby temu wyraz wprost w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., np. poprzez wskazanie, że dniem poniesienia kosztu jest "dzień, na który ujęto dany koszt w księgach rachunkowych jako koszt". Podkreśliła, iż z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie wynika aby moment kwalifikacji kosztów uzyskania przychodu był określony w przepisach u.r. Spółka uznała także za niedopuszczalne, aby przepisy u.r. modyfikowały w jakiejkolwiek mierze zasady dotyczące rozpoznawania kosztów uzyskania przychodów w drodze dokonywanej przez organy podatkowe wykładni rozszerzającej przepisów u.p.d.o.p. Na potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska skarżąca powołała się na liczne orzeczenia sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę, organ powołując argumentację zawartą w interpretacji wniósł o oddalenie skargi. Ponadto zaznaczył, iż dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać z dniem faktycznego księgowania kosztów, lecz z dniem, na który podatnik uwzględnia koszt w księgach rachunkowych. Minister Finansów podniósł także, iż z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami u.r., podkreślając jednocześnie, że nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach, tylko ujęcie jako kosztu tzn. uznanie przez podatnika za taki koszt z punktu widzenia przepisów o rachunkowości. Organ zaznaczył, iż dzień, na który ujęto koszt w księgach, to dzień, w którym w księgach pojawił się koszt na koncie kosztowym. Wskazał także na istotne znaczenie zasady współmierności, zgodnie z którą w księgach rachunkowych firmy trzeba ująć wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty, przy czym nie jest istotna ani data wystawienia przez kontrahenta faktury, ani moment jej faktycznego zaksięgowania (rozumianego jako czynność techniczno-rachunkowa). Zdaniem organu ustawodawca przesądził, że koszty uzyskania przychodów, rozpoznawane są na zasadzie memoriałowej, a nie na zasadzie kasowej. Podniósł ponadto, iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Jeśli zatem, zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, wydatki remontowe dla celów bilansowych rozliczane są w czasie, to w tym samym czasie powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, o czym, co do zasady stanowi art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p.

Odpowiadając natomiast na zarzut naruszenia prawa procesowego, organ stwierdził, iż nieodniesienie się w interpretacji do orzecznictwa wskazanego przez skarżącą we wniosku, samo w sobie nie stanowi naruszenia prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Istota sporu sprowadzała się do ustalenia momentu, w którym przedstawione w opisie zdarzenia przyszłego wydatki remontowe należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie spółki, wydatki remontowe będą stanowić koszt uzyskania przychodów jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. w momencie zaewidencjonowania tego kosztu w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych spółki. Zdaniem Ministra Finansów, przedmiotowe wydatki staną się kosztem uzyskania przychodu dopiero w momencie ujęcia ich w księgach zgodnie z zasadami określonymi w u.r.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy nie był przedmiotem sporu i został przyjęty przez Sąd zgodnie z opisem przedstawionym przez skarżącą w złożonym w dniu [...] 2011r. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Poza sporem pozostaje również, iż wydatki remontowe nie będą stanowiły ulepszenia środków trwałych, a także uznanie ich za pośrednie koszty uzyskania przychodu.

Na wstępie niniejszych rozważań wskazać należy, iż zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć, ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego (patrz: wyrok NSA z dnia 17 czerwca 1991r., sygn. akt III SA 245/91, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podkreślenia również wymaga, iż przepisy w zakresie rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów (patrz: wyrok NSA z dnia 8 czerwca 1994r., sygn. akt III SA 1571/93, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl), a także, że służą one ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego (patrz: wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lutego 1994r., sygn. akt U 2/90).

Rozstrzygnięcie zawisłego sporu wymaga w pierwszej kolejności wskazania, że materialnoprawną podstawą zaskarżonej interpretacji były przepisy u.p.d.o.p. Zgodnie z art. 15 ust. 4d powołanej ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Z treści art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika zaś, że za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Przepis art. 9 ust. 1 u.p.d.o.p. stanowi natomiast, że podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (...). Odrębnymi przepisami są zaś przepisy u.r.

W kwestionowanej interpretacji Minister Finansów stwierdził, iż z literalnego brzmienia art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. wynika jednoznacznie, że w odniesieniu do kosztów pośrednich ustawodawca uzależnił moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami u.r. Następnie organ podniósł, że skoro wydatki remontowe dla potrzeb księgowych będą podlegały amortyzacji, to powinny one - zgodnie z w/w przepisem - w tym samym czasie być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Zdaniem Sądu, powyższy pogląd nie znajduje żadnego oparcia w przepisach u.p.d.o.p., a co za tym idzie, nie zasługuje na akceptację. Podkreślić bowiem należy, iż art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., na którym organ oparł swoje stanowisko, tylko w pewnej części zawiera odesłanie do u.r. W ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości, iż w cyt. wyżej przepisie ustawodawca, definiując termin poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w u.p.d.o.p. jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów u.r. Nie ma natomiast podstaw, aby dokonywać takiego zabiegu w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury" (patrz: wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011r., sygn. akt II FSK 414/10, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Podnieść także należy, iż w przepisie art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. ustawodawca użył zwrotu "(...) uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (...)", a nie określenia "(...) uważa się dzień, na który ujęto jako koszt w księgach rachunkowych (...)", co zdaje się potwierdzać prawidłowość założenia, że faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu. W świetle powyższego, rację należy przyznać skarżącej spółce, iż jedynym warunkiem poniesienia kosztu jest jego zaksięgowanie w księgach rachunkowych podatnika niezależnie od rodzaju konta, na którym taka operacja zostanie dokonana. Trafnie skarżąca także wskazała, iż organ dokonując spornej interpretacji przekroczył granice wykładni językowej, warunkując ujęcie wydatku jako kosztu podatkowego od sytuacji, gdy zostanie on rozpoznany jako koszt w rozumieniu u.r.

Mając na względzie powyższe rozważania za zasadny należy uznać podniesiony w skardze zarzut naruszenia przez organ interpretacyjny art. 15 ust. 4e w zw. z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p.

Przechodząc do oceny zarzutu naruszenia prawa procesowego stwierdzić należy, że choć częściowo zasadny to nie można mu przypisać istotnego wpływu na wynik sprawy. W ocenie Sądu organ podatkowy udzielając interpretacji był zobowiązany na podstawie przepisów art. 14 c § 1 i § 2 o.p., w przypadku udzielenia negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy, wskazać prawidłowe stanowisko wraz z uzasadnieniem oraz odnieść się do twierdzeń strony, które uznaje za nieprawidłowe. Skarżąca spółka zarówno we wniosku, jak i w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, przywołała orzeczenia sądów administracyjnych osadzone w zbliżonych do niniejszej sprawy stanach faktycznych. Organ w odpowiedzi powinien wskazać dlaczego nie zgadza się z zaprezentowanymi w tych orzeczeniach tezami sądów. Pomimo tego, iż orzeczenia sądowe rzeczywiście wiążą wyłącznie organ podatkowy w konkretnej sprawie, w której zostały wydane, to jednak powołanie ich w innej sprawie powoduje, że argumentacja sądu na temat wykładni konkretnego przepisu staje się argumentacją podatnika we właśnie rozpatrywanej sprawie. Pominięcie powołanych przez skarżącą orzeczeń oraz ograniczenie się w interpretacji do stwierdzenia, że są to wyroki wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie, nawet jeśli nie stanowi samo w sobie przesłanki uchylenia interpretacji, to niewątpliwie podważa zaufanie podatnika do organów podatkowych, naruszając art. 121 § 1, a w konsekwencji art. 120 o.p.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270, dalej p.p.s.a.), Sąd uznał, że zaskarżona interpretacja indywidualna wydana została z naruszeniem prawa materialnego. W wyniku czego ten akt został wyeliminowany z obrotu prawnego, co oznacza, że zachodzi konieczność dokonania ponownej oceny stanowiska strony zaprezentowanego we wniosku o wydanie interpretacji z uwzględnieniem oceny prawnej wyrażonej w niniejszym orzeczeniu.

Zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącej zasądzono na podstawie

art. 200 w zw. z art. 205 § 4 p.p.s.a.