drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, I OSK 477/11 - Wyrok NSA z 2011-06-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 477/11 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2011-06-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-03-14
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Ewa Dzbeńska /przewodniczący/
Małgorzata Borowiec /sprawozdawca/
Roman Ciąglewicz
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Wa 252/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-11-23
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 141 § 4, art. 149
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 14 ust. 1, art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Dz.U. 2009 nr 84 poz 712 art. 28 ust. 1 pkt. 3, art. 29 ust. 1 i ust. 2 pkt. 1-10
Ustawa z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Ewa Dzbeńska Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz Protokolant asystent sędziego Maciej Kozłowski po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2011 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P.A.R.P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 252/10 w sprawie ze skargi F.P.A. w P. na bezczynność P.A.R.P. w przedmiocie rozpoznania wniosku o udostępnienie informacji publicznej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania; 2) zasądza od F.P.A. w P. na rzecz P.A.R.P. kwotę 297 (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 listopada 2010 r. sygn. akt II SAB/Wa 252/10 po rozpoznaniu sprawy ze skargi F.P.A. z siedzibą w Poznaniu na bezczynność Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w Warszawie w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej 1) zobowiązał Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości do rozpatrzenia wniosku F.P.A. z siedzibą w Poznaniu w zakresie w pkt 1, 3, 4 w terminie 30 dni od daty uprawomocnienia się wyroku i przesłania akt organowi; 2) zasądził od Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w Warszawie na rzecz F. P.A. z siedzibą w Poznaniu kwotę zł 100 (sto zł) tytułem zwrotu kosztów postępowania; 3) w pozostałym zakresie skargę oddalił.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

Fundacja P.A. w Poznaniu wnioskiem z dnia 28 czerwca 2010 r. zwróciła się do Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości o udostępnienie informacji publicznej żądając:

1) kopii życiorysów ekspertów (asesorów), którzy dokonali oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie Fundacji P.A. w ramach działania POIG 3.1. w roku 2009, a w szczególności imion i nazwisk oraz te dane dotyczące wykształcenia i doświadczenia zawodowego, które przesądziły o zatrudnieniu tej osoby, jako oceniającego wnioski o dofinansowanie pod względem merytorycznym;

2) wskazania, na jakiej podstawie prawnej 12 beneficjentów (z 36, którzy przeszli pozytywnie ocenę formalną i zostali zakwalifikowani do oceny merytorycznej) zostało wezwanych do dokonywania dodatkowych wyjaśnień, a pozostałych 24 nie wzywano;

3) kopii wszystkich dodatkowych pytań skierowanych przez ekspertów (lub pracowników Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości) do ww. 12 beneficjentów, udzielonych odpowiedzi oraz imienia i nazwiska osoby, która prosiła o dodatkowe wyjaśnienia;

4) imion i nazwisk ekspertów, którzy oceniali 16 wniosków, które otrzymały dofinansowanie w następującym zestawieniu: nazwa beneficjenta – imię i nazwisko eksperta.

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości w odpowiedzi na ww. wniosek stwierdziła, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Wyjaśniła, że Fundacja P.A. w Poznaniu jest beneficjentem – stroną w działaniach wdrażanych przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości, a zbieranie dowodów we własnej sprawie nie może być realizowane w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej. Prowadzi to bowiem do obejścia przepisów dotyczących środków odwoławczych, jakie przysługują Fundacji.

W dniu 20 lipca 2010 r. Fundacja P.A. w Poznaniu wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości w zakresie nierozpoznania jej wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. wskazując, że ani nie udostępniono jej żądanych informacji, ani też nie odmówiono ich udostępnienia w formie decyzji administracyjnej.

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie podnosząc, że żądane informacją nie stanowią informacji publicznej.

Podkreśliła, że Fundacja domaga się udostępnienia życiorysów ekspertów, którzy dokonali oceny merytorycznej jej wniosku o dofinansowanie. Taki wniosek nie dotyczy zatem dokumentów urzędowych, w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej (tj. treści oświadczeń woli lub wiedzy utrwalonej i podpisanej w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowanej do innego podmiotu lub złożonej do akt sprawy). Zdaniem Agencji wniosek ten dotyczy bowiem dokumentów prywatnych i zmierza do podważenia oceny wniosku Fundacji o dofinansowanie, który złożyła w ramach działania POIG 3.1. Wskazała, że zgodnie z art. 30c ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.) podmiotom ubiegającym się o dofinansowanie przysługują środki odwoławcze, a po ich wyczerpaniu skarga do wojewódzkiego sądu administracyjnego.

Poza tym, Agencja podała, że prawo dostępu do informacji publicznej oznacza dostęp do informacji będącej w posiadaniu podmiotu zobowiązanego i nie może być utożsamiane z prawem do inicjowania działań (kontrolnych, badawczych itp.), mających na celu wytworzenie informacji jakościowo nowej, której udzielenia domaga się Fundacja. A zatem w sytuacji, gdy żądane informacje nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, to przepisy te nie mogą mieć w tej sprawie zastosowania. Wskazała, że decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej (art. 16 i 17 omawianej ustawy) wydaje się tylko wtedy, gdy żądane informacje są informacjami publicznymi w rozumieniu tej ustawy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga częściowo zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku podał, że zgodnie z art. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, która podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Z kolei art. 6 ustawy wymienia kategorie informacji publicznej, które podlegają udostępnieniu, lecz określony w nim katalog nie jest zamknięty. Informacją publiczną będzie zatem każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że w przypadku sprawy dotyczącej bezczynności w zakresie dostępu do informacji publicznej postępowanie jest dwuetapowe. Po pierwsze wymaga każdorazowo określania z jakim żądaniem występuje wnioskodawca oraz czy dotyczy ono udzielenia informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). A zatem dopiero ocena żądania strony przez pryzmat ustawy o dostępie do informacji publicznej pozwala stwierdzić, czy w sprawie o bezczynność przepisy cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej mają zastosowanie. Następnie możliwe jest przejście do drugiego etapu badania skargi to jest ustalenia, czy organ pozostaje w bezczynności.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji ocena wniosku Fundacji P.A. w Poznaniu, pod kątem dostępu do informacji publicznej powinna uwzględniać również przepisy ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 275 ze zm.), Statut Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, a także przepisy ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz.U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712 ze zm.) oraz uchylone z dniem 6 marca 2009 r. – rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 21 maja 2007 r. w sprawie ekspertów powoływanych w celu rzetelnej i bezstronnej oceny projektów realizowanych w ramach programów operacyjnych (Dz.U. z 2007 r. Nr 93, poz. 626).

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości jest agencją rządową, podlegającą ministrowi właściwemu do spraw gospodarki. Została utworzona na podstawie ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o utworzeniu Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (Dz.U. z 2007 r. Nr 42, poz. 275), a jej zadaniem jest zarządzanie funduszami z budżetu państwa i Unii Europejskiej, przeznaczonymi na wspieranie przedsiębiorczości i innowacyjności oraz rozwój zasobów ludzkich. Celem działania Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości jest m.in. realizacja programów gospodarki, wspierających działalność innowacyjną i badawczą małych i średnich przedsiębiorstw, rozwój regionalny. Uczestniczy w realizacji programów operacyjnych jako instytucja wdrażająca lub pośrednicząca, udzielająca pomocy finansowej beneficjentom określonym w ustawie. W zakresie realizacji zadań może ona udzielać pomocy finansowej, a jej przychodami są m.in. dotacje z budżetu państwa.

Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości jest zatem jest organem (podmiotem) zobowiązanym na podstawie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, do udzielenia informacji publicznej, będącej w jej posiadaniu.

W ocenie Sądu pierwszej instancji żądania Fundacji P.A. w Poznaniu zawarte w pkt 1, 3, 4 wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. należy zakwalifikować do kategorii informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dane dotyczące ekspertów, którzy dokonali merytorycznych ocen wniosków w ramach działania POIG 3.1. są informacjami publicznymi w zakresie – imion i nazwisk ekspertów, ich wykształcenia i doświadczenia zawodowego. Przyjęcie odmiennego poglądu mogłoby bowiem prowadzić do akceptacji stanowiska, że o dysponowaniu publicznymi środkami decydowały, bez publicznej kontroli osoby, które nie legitymują się odpowiednim przygotowaniem zawodowym i wykształceniem. W kontekście szczególnej roli ekspertów w procesie decydowania o środkach publicznych stanowisko to nie zasługiwało na aprobatę.

Wskazał, że na etapie wstępnym de facto decydują oni, z którymi z aplikujących podmiotów zostanie podpisana umowa o dofinansowanie. Udział ekspertów (i asesorów) w procesie przyznawania środków można porównać do instytucji biegłego sądowego. Wprawdzie ich opinie nie są w sprawie wiążące, to jednak oceny w nich wyrażone często przesądzają o istocie sprawy.

W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że dane ekspertów (asesorów) w zakresie ich imion, nazwisk, wieku, wykształcenia, przygotowania zawodowego i doświadczenia stanową informację publiczną. Z tego względu za informację publiczną uznał także żądanie zawarte w pkt 4 wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r.

Z kolei, odnosząc się do pkt 3 ww. wniosku (który dotyczył imion i nazwisk ekspertów oraz pytań przez nich zadawanych), stwierdził, że transparentność wszystkich kryteriów, decydujących o przyznawaniu środków publicznych, w powiązaniu ze zjawiskiem korupcji, uzasadnia zakwalifikowanie tych informacji do kategorii informacji publicznej.

Oddalając skargę w pozostałym zakresie (tj. w zakresie pkt 2 ww. wniosku –podstawy prawnej działań pracowników Polskiej Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości) stwierdził, że żądanie to nie mogło zostać zakwalifikowane jako informacja publiczna, w rozumieniu przepisów cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Z powyższych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze. zm. dalej: P.p.s.a.). uwzględniając skargę na bezczynność zobowiązał organ do rozpoznania wniosku Fundacji P.A.w Poznaniu z dnia 28 czerwca 2010 r. w zakresie pkt 1, 3, 4 w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi, a w pozostałym zakresie (tj. pkt 2 wniosku) w oparciu o art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił. O kosztach postępowania orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości reprezentowana przez radcę prawnego i zaskarżając go w pkt 1 zarzuciła na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a.:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego:

a) art. 14 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej przez jego niezastosowanie w sytuacji, gdy organ rozpoznając wniosek strony skarżącej związany był jego treścią,

b) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną wykładnię pojęcia informacja publiczna, polegającą na uznaniu, że życiorysy ekspertów są informacją publiczną, w sytuacji, gdy są one dokumentami prywatnymi nie objętymi zakresem stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej,

c) art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej w zw. z art. 28 ust. 1 pkt 3 i art. 29 ust. 1 i ust. 2 pkt 1–10 cyt. ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju poprzez błędną wykładnię pojęcia informacja publiczna, polegającą na uznaniu, że wyjaśnienia beneficjentów dotyczące treści złożonych przez nich wniosków o dofinansowanie projektu są informacją publiczną w sytuacji, gdy są one dokumentami prywatnymi nie objętymi zakresem stosowania przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej;

2) naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy art. 174 pkt 2 P.p.s.a.:

a) art. 149 w zw. z art. 3 § 2 pkt 1, 4 i 8 P.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy informacje objęte wnioskiem nie stanowią informacji publicznej, a zatem organ nie miał obowiązku działania w tej sprawie,

b) art. 141 § 4 w zw. z art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przedstawienie w uzasadnieniu wyroku stanu faktycznego sprawy niezgodnie z rzeczywistością, tj. pominięcie, że życiorysy ekspertów oraz wyjaśnienia beneficjentów dotyczące treści złożonych przez nich wniosków są dokumentami prywatnymi;

c) art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez lakoniczne i ogólnikowe uzasadnienie wyroku, pozbawiające stronę możliwości ustalenia przesłanek wydanego w tej sprawie rozstrzygnięcia.

Wskazując na powyższe podstawy skargi kasacyjnej wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i rozpoznanie skargi oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej odwołując się do treści art. 14 ust. 1 w zw. z art. 6 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej podała, że przepis art. 14 ust. 1 tej ustawy nakłada na podmioty udostępniające informacje publiczne obowiązek zastosowania sposobu i formy jej udzielenia zgodnie z żądaniem podmiotu zainteresowanego zawartym we wniosku. Podkreśliła, że Fundacja we wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. w sposób wyraźny wskazała, że żąda "kopii życiorysów ekspertów, którzy dokonali oceny merytorycznej jej wniosku o dofinansowanie". Oznacza to, że Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości była jej żądaniem związana. A zatem Sąd pierwszej instancji błędnie uznał, że imiona i nazwiska ekspertów (asesorów), ich wykształcenie i doświadczenie zawodowe są informacjami publicznymi. Formułując to stwierdzenie nie uwzględnił bowiem różnicy pomiędzy informacją publiczną, a nośnikiem informacji, jakim jest dokument prywatny. Nośnik w formie papierowego dokumentu prywatnego nie jest bowiem informacja publiczną. Życiorysy ekspertów są dokumentami prywatnymi, które nie podlegają udostępnieniu w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej (por. wyroki NSA z dnia 19 sierpnia 2009 r. I OSK 683/09, Lex nr 515712 oraz z dnia 20 marca 2008 r. II GSK 459/07, Lex 480219). Sąd pierwszej instancji wyszedł zatem z błędnego założenia, że na organie spoczywał obowiązek udostępnienia ww. dokumentów.

Poza tym, odwołując się do treści art. 6 ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej wskazał, że informacją publiczną są dokumenty (urzędowe) zawierające treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwaloną i podpisaną w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. A zatem, aby dokument podlegał udostępnieniu musi stanowić oświadczenie woli lub wiedzy złożone przez funkcjonariusza publicznego złożone w ramach posiadanych przez niego kompetencji.

W ocenie autora skargi kasacyjnej cech tych nie można przypisać życiorysom ekspertów, gdyż zawierają one oświadczenia wiedzy, które nie zostały utrwalone przez funkcjonariuszy publicznych i nie stanowią oświadczenia złożonego w ramach ich obowiązków. Pojęcie informacja publiczna nie obejmuje bowiem dokumentów prywatnych. Opisanych cech nie można przypisać również wyjaśnieniom beneficjentów dotyczącym treści złożonych przez nich wniosków o dofinansowanie projektu.

Wnioski o dofinansowanie projektu są składane w ramach konkursu (art. 28 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju). W 2009 r. konkurs taki został ogłoszony w ramach działania POIG 3.1 Konkurs jest swoistego rodzaju przetargiem, w którym na publiczne zaproszenie (art. 29 ust. 1 cyt. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju), zawierające ustawowo określone elementy (art. 28 ust. 2 pkt 1-10 cyt. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju) beneficjenci przedkładają wnioski o dofinansowanie projektów.

Zdaniem Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości wnioski te nie mogą zostać uznane za dokumenty urzędowe, gdyż nie zostały wytworzone przez funkcjonariusza publicznego.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa procesowego autor skargi kasacyjnej podał, że naruszenie to było wynikiem błędnej wykładni zakresu pojęcia informacja publiczna. Bezczynność organu ma miejsce wówczas, gdy istnieje prawny obowiązek określonego działania. Skoro przedmiotem wniosku nie była informacja publiczna, o której mowa w art. 1 w zw. z art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, to brak było podstaw do uznania, że Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości pozostaje w bezczynności i uwzględnienia skargi w oparciu o art. 149 P.p.s.a.

Z kolei, uzasadniając zarzut naruszenia art. 141 § 1 P.p.s.a. wskazał na nieprawidłowe przedstawienie stanu faktycznego sprawy poprzez pominięcie, że życiorysy ekspertów oraz wyjaśnienia beneficjentów dotyczące treści złożonych przez nich wniosków są dokumentami prywatnymi. To błędne ustalenie spowodowało, iż Sąd pierwszej instancji przyjął, że organ pozostaje w bezczynności.

Ponadto, autor skargi kasacyjnej podnosząc zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. stwierdził, że lakoniczne i ogólnikowe uzasadnienie wyroku pozbawia Agencję informacji o przesłankach rozstrzygnięcia. Sąd pierwszej instancji nie wskazał podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej uzasadnienia. Poza tym nie wyjaśnił, dlaczego uznał, że życiorysy ekspertów oraz wyjaśnienia beneficjentów dotyczące treści złożonych przez nich wniosków o dofinansowanie projektu są informacją publiczną. Ograniczył się bowiem do wskazania zasady transparentności oraz powiązania jej ze zjawiskiem korupcji, nie wskazując przy tym żadnych przepisów prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 P.p.s.a. w rozpoznawanej sprawie nie występują. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości zaskarżonego wyroku determinują zakres kontroli dokonywanej przez Sąd drugiej instancji.

Skarga kasacyjna złożona w przedmiotowej sprawie została oparta na obu podstawach kasacyjnych określonych w art. 174 P.p.s.a. tj. na naruszeniu prawa materialnego oraz naruszeniu przepisów postępowania. W pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania.

Odnosząc się do podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów dotyczących naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 P.p.s.a. przypomnieć należy, że przepis ten stanowi, że uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie.

Szczególną rolę w uzasadnieniu wyroku zajmuje wskazanie pełnej podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie, które powinno pozwalać na skontrolowanie przez strony postępowania oraz przez Sąd drugiej instancji, jakimi przesłankami kierował się Sąd pierwszej instancji przy wydawaniu rozstrzygnięcia i czy nie popełnił błędów w swoim rozumowaniu.

Przekładając powyższe rozważania na okoliczności przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż uzasadnienie Sądu pierwszej instancji nie spełnia wymogów procesowych.

Zauważyć należy, iż stosownie do treści art. 14 ust. 1 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Przepis ten nie daje zatem podstaw do zobowiązania organu do udostępnienia żądanych informacji w formie innej, niewskazanej przez wnioskodawczynię. Z treści złożonego w niniejszej sprawie wniosku wynika, że Fundacja żądała kopii życiorysów ekspertów, a więc konkretnych dokumentów, nie zaś danych, które znajdują się w tych dokumentach. Natomiast z sentencji i uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji zobowiązał Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości do udostępnienia niektórych danych osobowych ekspertów (imię, nazwisko, wiek, wykształcenie, doświadczenie zawodowe). Oznacza to, że podmiot ten zobowiązano do udostępnienia danych w innej formie i w innym zakresie niż żądała tego wnioskodawczyni. Tymczasem do takiej formy załatwienia wniosku nie upoważnia organu cyt. art. 14 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zaś sytuacji procesowej nie zmienia fakt, że wnioskodawczyni zawarła w żądaniu sformułowanie "w szczególności".

Ponadto, Sąd pierwszej instancji nie wyjaśnił na jakiej podstawie prawnej uznał, że imiona i nazwiska, wykształcenie i doświadczenie zawodowe ekspertów są informacją publiczną. Zakres udostępniania danych ekspertów i informowania o projektach, które zostały zakwalifikowane do dofinansowania, jest regulowany przepisami cyt. ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (art. 31 ust. 6–12 oraz art. 30a ust. 2). Nie wskazał również na czym polega publiczny charakter kopii pytań dodatkowych skierowanych do ekspertów oraz na podstawie jakiego przepisu ustawy o dostępie do informacji publicznej dałoby się zakwalifikować takie pytanie do kategorii informacji publicznej. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera wyjaśnienia i oceny prawnej charakteru informacji żądanej przez Fundację, podczas, gdy kwestia ta ma decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

W konsekwencji stwierdzić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przyjmując, iż żądania Fundacji zawarte w pkt 1, 3, 4 wniosku są informacjami publicznymi nie wyjaśnił na jakiej podstawie prawnej oparł to stwierdzenie. Motywy swojego stanowiska ograniczył jedynie do odwołania się do zasady transparentności oraz potrzeby przeciwdziałania korupcji. Autor skargi kasacyjnej trafnie zatem podniósł, że uzasadnienie wyroku jest lakoniczne i ogólnikowe, a z jego treści nie wynika podstawa prawna rozstrzygnięcia.

Wskazane powyżej braki uzasadnienia wyroku w niniejszej sprawie powodują, że kontrolowane orzeczenie nie spełnia wymogów określonych w art. 141 § 4 P.p.s.a. i uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu jego kontrolę. Z powyższych względów uznać należy, iż zarzut obejmujący naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. jest zasadny.

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępwaoniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Rozstrzygniecie o kosztach postępowania kasacyjnego w oparciu o przepisy art. 203 pkt 2, art. 205 § 2 i 3 oraz art. 209 cyt. ustawy w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1346 ze zm.).



Powered by SoftProdukt