Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Joanna Runge-Lissowska sędzia NSA Joanna Banasiewicz (spr.) sędzia del. WSA Leszek Kamiński Protokolant Marta Romanowska po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej K. P. w R. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2009 r. sygn. akt I SA/Wa 400/09 w sprawie ze skargi P. N. K. K. w R. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. P. w R. P. kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych na rzecz P. N. K. K. w R. P. tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 400/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu sprawy ze skargi P. N. K. Kościoła w R. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie wpisu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych uchylił zaskarżoną decyzję i stwierdził, że nie podlega ona wykonaniu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd ten poprzedził następującymi ustaleniami faktycznymi i oceną prawną:

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji powołaną wyżej decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., po rozpoznaniu wniosku Kościoła P. w R. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...]września 2008 r., mocą której odmówiono wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2006 r. o wpisaniu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych P. N. K. Kościoła w R.P., uchylił decyzję z dnia [...] września 2008 r. w całości i stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] października 2006 r.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] października 2006 r., z powołaniem się między innymi na art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania (Dz. U. z 2005 r. Nr 231, poz. 1965 ze zm.), wpisał do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych P. N. K.Kościół w R. P.

Wnioskiem z dnia 29 grudnia 2007 r. Kościół P. w R.P. zwrócił się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] października 2006 r. wskazując na rażące naruszenie art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] września 2008 r. odmówił wszczęcia postępowania uznając, że Kościół P. w R.P. nie jest stroną postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie w rozumieniu art. 28 k.p.a. i podkreślił, że o tym czy określonemu podmiotowi służy prawo strony w konkretnym postępowaniu administracyjnym decyduje norma prawna, z której dla danego podmiotu wynikają wprost określone prawa lub obowiązki. Zdaniem Ministra za taką normę prawną nie można uznać art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, ani też art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 97, poz. 482 ze zm.).

Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpoznając ponownie sprawę na skutek wniosku Kościoła P. w R.P. podkreślił, że Kościół P. w R.P. swój przymiot strony wywodzi z treści art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r., zgodnie z którym wymieniony Kościół pozostaje w jedności wiary i moralności z P. N. Kościołem K. w S. Z. A. P. i K.

W ocenie organu przepis ten jest przepisem prawa materialnego uzasadniającym uczestnictwo w charakterze strony Kościoła P. w R.P. w postępowaniu administracyjnym zakończonym decyzją z dnia [...] października 2006 r.

Minister zaznaczył, że uwzględniając bezpieczeństwo obrotu prawnego, należy uznać, iż nazwa P. N. K. Kościół w R. P. może ewentualnie prowadzić do błędnego przekonania, że Kościół ten jest Kościołem, o którym mowa w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. Tym bardziej, że P.N.K.Kościół w R.P. ma siedzibę w miejscu i pod adresem zlikwidowanej wcześniej Parafii Kościół P. w R.P..

W świetle powyższego organ uznał, że decyzja z dnia [...] października 2006 r. rażąco narusza art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r., zgodnie z którym statut kościoła lub innego związku wyznaniowego powinien w szczególności określać nazwę kościoła lub innego związku wyznaniowego różną od nazw innych organizacji.

Skargę na powyższą decyzję wniósł P.N.K. Kościół w R.P.. Zarzucając naruszenie art. 28 k.p.a. w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2009 r. uznał skargę za zasadną stwierdzając, że istota rozpoznawanej sprawy sprowadza się do zajęcia stanowiska co do spełnienia przez wnioskodawcę – Kościół P. w R.P. warunków określonych w art. 28 k.p.a., a ściśle uprawnienia do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] października 2006 r. ze względu na własny interes prawny tego Kościoła.

Sąd podniósł, że po rozpoznaniu wniosku Kościoła P. w R.P. z dnia 29 grudnia 2007 r. Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] września 2008 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności wydanej przez siebie decyzji z dnia [...] października 2006 r. o wpisaniu do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych P.N.K.Kościoła w R.P., gdyż uznał, że Kościół P. w R.P. nie jest stroną postępowania w tej sprawie. Organ wskazał, że nie jest możliwe wywiedzenie interesu prawnego wnioskodawcy z art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, ani też art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 97, poz. 482 ze zm.).

Natomiast, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Minister w zaskarżonej decyzji odmiennie ocenił istnienie tego interesu i uznał, że wnioskodawca może być stroną postępowania nadzorczego, a jego interes wynika art. 2 ust. 2 powołanej ustawy, zgodnie z którym wymieniony Kościół pozostaje w jedności wiary i moralności z P. N. Kościołem K. w S. Z. A. P. i K..

Zdaniem Sądu powyższe stanowisko organu pozostaje w sprzeczności z ustawowymi wymaganiami wynikającymi z art. 28 k.p.a., który to przepis określa kryteria strony postępowania administracyjnego. Przepis ten nie stanowi samoistnej normy prawnej, ustalenie interesu prawnego lub obowiązku może nastąpić tylko w związku z konkretną normą prawa materialnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt I OSK 826/07, niepubl.).

Sąd stwierdził, że dla uznania, że Kościół P. w R.P. jest stroną postępowania nie było wystarczające odwołanie się do art. 2 ust. 2 ustawy i wskazał, że przepis ten zawiera obowiązującą normę ustawową. Wymagane było, aby z przepisu tego wynikał wprost interes prawny wnioskodawcy dotyczący postępowania nadzorczego w sprawie rejestracyjnej odnoszącej się do skarżącego Kościoła. Warunek ten, w ocenie Sądu, nie został spełniony.

Sąd wyjaśnił, że decyzja z dnia [...] października 2006 r. w jakikolwiek sposób nie dotyczy praw wnioskodawcy wynikających z art. 2 ust. 2 ustawy. Kościół P. w R.P. pozostawać ma w jedności wiary i moralności z P. N. Kościołem K. w S. Z. A. P. i K., a wskazana decyzja stanu tego w żaden sposób nie podważa.

Sąd podkreślił, że interes prawny powinien cechować się indywidualnym charakterem. W tej sytuacji nieskuteczne jest odwoływanie się do ewentualnego naruszenia praw osób trzecich i wskazywanie na potrzebę podjęcia czynności w imieniu tych osób lub na ich rzecz. Stąd bez znaczenia dla niniejszej sprawy jest ewentualnie istnienie interesu prawnego po stronie P. N. Kościoła K. w S. Z. A. P. i K..

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji bezpodstawnie przystąpił do merytorycznej oceny decyzji rejestracyjnej, gdyż przejście do tego etapu postępowania było uzależnione od istnienia interesu prawnego wnioskodawcy, a warunek ten nie został spełniony. Nie zachodziły więc podstawy do oceny zgodności decyzji rejestracyjnej z art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Z uwagi na naruszenie przez organ art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego poprzez jego niezasadne zastosowanie i art. 28 k.p.a., co skutkowało wadliwością całego aktu kończącego postępowanie nadzorcze, zasadne stało się zdaniem Sądu uchylenie w całości zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 sierpnia 2009 r., skargę kasacyjną wniósł Kościół P. w R.P., zaskarżając wyrok w całości i wnosząc o jego uchylenie.

Skarżący powyższemu wyrokowi zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w R.P. (Dz. U. Nr 97, poz. 482 ze zm.),

2) naruszenie przepisów o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a w szczególności art. 134 § 1 w zbiegu z art. 145 § 1 pkt 1, lit. a/ i c/ i z art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd prawa materialnego przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie stwierdzono, że podniesiony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny zarzut, iż z treści art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościół Polskokatolickiego w R.P. nie wynika wprost interes prawny skarżącego do udziału w charakterze strony w postępowaniu rejestrowym P.N.K.Kościoła w R.P., nie jest trafny.

Zdaniem strony skarżącej Kościół ten, przyjmując nazwę łudząco podobną do wskazanego w art. 2 ust. 2 cyt. ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w RP, P. N. Kościoła K. działającego na terytorium U. i K. – narusza oczywiste interesy prawne Kościoła P. związane z realizacją na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jego misji religijnej. Kwestionuje bowiem jedność i wyłączność misji religijnej obu kościołów ugruntowanej historycznie i prawnie. Artykuł 2 ust. 2 jest integralną częścią ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w RP, jest zatem przepisem o charakterze materialno-prawnym. Przeciwny wniosek można by wprowadzić tylko wówczas, gdyby zapisy zawarte w art. 2 ust. 2 były częścią preambuły wskazującej jedynie na historyczne i doktrynalne związki obu kościołów. Przepis ten musi zatem rodzić określone prawa po stronie Kościoła P. w R.P. i wypływają one wprost z tego przepisu. Jest to prawo do jedności i wyłączności misji religijnej obu kościołów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, która wynika stąd, iż obecny Kościół P. w RP podjął działalność o charakterze misyjnym na terytorium Polski w grudniu 1919 r., a od 1924 r. formalnie jako Diecezja Misyjna P. N. Kościoła K. w S. Z. A. P. i K.. Obecny Kościół P. w RP był wiec w swoich początkach jego integralną częścią.

Osobowość prawną obecny Kościół P. w RP nabył mocą reskryptu Ministra Administracji Publicznej z dnia 1 lutego 1946 r., na podstawie utrzymanych po roku 1945 postanowień zawartych w art. 116 Ustawy Konstytucyjnej z 17 marca 1921 r. pod nazwą: N. Kościół K. Na mocy uchwały Rady N. Kościoła K., podjętej w dniu 14 września 1951 r. P. N. Kościół K. zmienił nazwę na Kościół P. w R.P. i taki status prawny Kościół utrzymał do daty wejścia w życie ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w R.P.

Kościół P. działający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest następcą prawnym dawnej Diecezji Misyjnej P. N. Kościoła K. w S. Z. A. P.i K. i ten oczywisty i niesporny fakt leży u genezy zapisów zawartych w omawianym art. 2 ust. 2 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w RP. Następstwo prawne rodzi także istotne skutki prawne w sferze majątkowej, bowiem Kościół P. stał się sukcesorem majątku nabytego ze środków przeznaczonych przez P. N. Kościół K., działający w U. i K. na działalność misyjną tego Kościoła w Polsce.

P. N. K. Kościół w RP ma rozłamowy charakter, powstał z inicjatywy usuniętych (suspendowanych) z Kościoła P. księży, którzy starają się zmienić na swoją korzyść znaczenie zapisów zawartych w art. 2 ust. 2 ustawy i podejmują próby przejęcia majątku Kościoła P. w RP.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania stwierdzono, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przekroczył granice skargi w rozumieniu art. 134 § 1 p.p.s.a. Skoro skarga z dnia 4 marca 2009 r. P. N. K. Kościoła w RP dotyczy tylko pkt 1) decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2009 r., a Sąd posiłkując się w wybiórczy sposób treścią art. 145 § 1 pkt 1 lit a/ i c/ i art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił całą decyzję z dnia [...] lutego 2009 r., łącznie z jej pkt 2) co do którego P. N. K.Kościół w RP w trybie i na zasadach określonych w art. 127 § 3 k.p.a. wniósł do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o ponowne rozpatrzenie sprawy, w części dotyczącej stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2006 r. o wpisie do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych tego Kościoła.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pominął również oczywisty fakt, że rozstrzygnięcie władcze, organu administracji publicznej, zawarte w pkt 2) decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lutego 2009 r., jest dalej idące od rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1) tej decyzji, bowiem w tym punkcie ogranicza się w swojej istocie do uchylenia decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2008 r. mocą której odmówiono Kościołowi P. w RP wszczęcia na jego wniosek postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji rejestrowej z dnia [...] października 2006 r., odmawiając mu przymiotu strony postępowania. Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 2) decyzji z dnia [...] lutego 2009 r. ma charakter ex tunc i eliminuje z obrotu prawnego wszelkie późniejsze akty administracyjne wydane w tej sprawie po dniu [...] października 2006 r., a więc po dniu wydania decyzji o wpisie do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych P. N. K. Kościoła w RP. Rozstrzygnięcie zawarte w pkt 1) decyzji jest zatem bezprzedmiotowe i do tej konkluzji winien ograniczyć zaskarżony wyrok Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek nieważności postępowania sądowoadministracyjnego wymienionych w art. 183 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny – zgodnie z § 1 powołanego artykułu – obowiązany był rozpoznać sprawę w granicach wynikających ze skargi kasacyjnej.

W pierwszej kolejności Kościół P. w R.P. zarzucił w tej skardze naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. 97, poz. 482 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył treść powyższego przepisu: "Kościół pozostaje w jedności wiary i moralności z P. N. K. K. w S. Z. Ameryki P. i K.", a następnie stwierdził, że przepis ten nie może stanowić podstawy istnienia po stronie wnioskodawcy interesu prawnego w postępowaniu nadzorczym w sprawie rejestracyjnej odnoszącej się do P.N.K.Kościoła w R.P.. Decyzja Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2006 r. o wpisaniu tego Kościoła do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych w jakikolwiek sposób nie dotyczy praw wnioskodawcy wynikających z art. 2 ust. 2 ustawy. Kościół P. w R.P. pozostawać ma w jedności wiary i moralności z P. N. Kościołem K. w S. Z. A.P. i K., decyzja z dnia [...] października 2006 r. stanu tego w żaden sposób nie podważa.

Powyższe stanowisko Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym rozumieniem art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego, który to przepis stanowi: "Stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek", aby mieć przymiot strony postępowania administracyjnego należy wykazać interes prawny (lub obowiązek) wynikający z konkretnego przepisu prawa materialnego. Musi więc istnieć norma prawna przewidująca w określonym stanie faktycznym i w odniesieniu do określonego podmiotu możliwość wydania określonej decyzji. W żadnym razie niewystarczający w tym względzie jest interes faktyczny podmiotu zainteresowanego rozstrzygnięciem sprawy. Nie budzi wątpliwości zajęte w rozpoznawanej sprawie stanowisko, że Kościół P. w R.P., który żądał wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o wpisanie do rejestru kościołów i związków wyznaniowych P.N.K.Kościoła w R.P. nie jest stroną postępowania administracyjnego w przedmiotowej sprawie. Interesu prawnego tego podmiotu nie można wywieść ani z art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania ani też, jak wskazano wyżej z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w R.P..

Jak słusznie podkreślił Sąd I instancji interes prawny powinien cechować się indywidualnym charakterem, nieskuteczne jest odwoływanie się do ewentualnego naruszenia praw osób trzecich i wskazywanie na potrzebę podjęcia czynności w imieniu tych osób lub na ich rzecz. Stąd za okoliczność bez znaczenia dla niniejszej sprawy Sąd uznał ewentualne istnienie interesu prawnego po stronie P. N. Kościoła K. w S. Z. A. P. i K. i pogląd ten trzeba podzielić. Dodatkowo zauważyć należy, że jak m.in. wynika z treści zaświadczenia wydanego przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu [...] marca 2010 r. nr [...], z którego dowód przeprowadzono na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2004 r. na wniosek P.N.K.Kościoła w R.P. w dniu 3 czerwca 2009 r. do Departamentu Wyznań Religijnych oraz Mniejszości Narodowych i Etnicznych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wpłynęło pismo podpisane przez Ks. Biskupa R. M. N., informujące o odwołaniu ze skutkiem na dzień 5 maja 2009 r. pełnomocnictwa wydanego pismem z dnia 31 maja 2006 r. Ks. Bp. prof. dr. hab. W. W., Zwierzchnikowi Kościoła P. w R.P., do reprezentowania P. N. K. Kościoła w imieniu Pierwszego Biskupa i Rady Głównej PNKK w postępowaniu administracyjnym wszczętym 8 marca 2006 r.

W świetle powyższego, od wskazanej w zaświadczeniu daty Kościół P. w R.P. nie może powoływać się w niniejszym postępowaniu na upoważnienie do działania w imieniu P. N. K. Kościoła w U. i K. – jak wskazano w zaświadczeniu czy jak wynika z ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w R.P., z której skarżący wywodzi swój interes prawny – P. N. Kościoła K. w S. Z. A.P. i K. Zauważyć przy tym trzeba, że żaden z wymienionych ostatnio Kościołów nie był stroną postępowania wszczętego z wniosku P.N.K.Kościoła w R.P. o wpis do rejestru kościołów i innych związków wyznaniowych (złożony w dniu 8 marca 2006 r.), które zostało zakończone decyzją z dnia [...] października 2006 r.

Również pozostałe argumenty – mające charakter historyczny, nawiązujące do powstania skarżącego Kościoła i jego związków z P. N. K. K. w S. Z. A. P. i K., podobnie jak podnoszone przez Kościół P. w R.P. okoliczności dotyczące spraw majątkowych tego Kościoła i P. N. K. Kościoła w RP świadczą jedynie o interesie faktycznym skarżącego w niniejszej sprawie.

Skoro Kościół P. w R.P. nie legitymował się interesem prawnym do żądania wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] października 2006 r., to słusznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie ocenił, że Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji bezpodstawnie przystąpił do merytorycznej oceny decyzji rejestracyjnej pod względem jej zgodności z art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach wolności sumienia i wyznania.

Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Granice sprawy wyznaczone zostały w niniejszym postępowaniu wnioskiem Kościoła P. w R.P. z dnia 29 grudnia 2007 r., w którym żądano stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...]października 2006 r., jako rażąco naruszającej art. 32 ust. 2 pkt 1 ustawy o gwarancjach wolności sumienia i wyznania, a sprawa ta została załatwiona decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., którą Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji, po rozpatrzeniu wniosku Kościoła P. w R.P. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2008 r., odmawiającą wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji tego Ministra z dnia [...] października 2006 r.: 1) uchylił w całości decyzję z dnia [...] września 2008 r., 2) stwierdził nieważność decyzji z dnia [...] października 2006 r.

Stwierdzając, że organ naruszył art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku Państwa do Kościoła Polskokatolickiego poprzez jego niezasadne zastosowanie i art. 28 k.p.a., co skutkowało wadliwością całego aktu kończącego postępowanie nadzorcze i uchylając zaskarżoną decyzję w całości na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a/ i c/ oraz art. 152 p.p,s.a. Sąd nie naruszył wskazanych przepisów.

Z przedstawionych względów skarga kasacyjna podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. O kosztach postępowania kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny postanowił w oparciu o art. 204 pkt 2 powołanej ustawy.