Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

bez tezy - sprawa o powtarzającym się stanie prawnym

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Chromicki (spr.) Sędziowie Kazimierz Brzeziński NSA Stanisław Gronowski Protokolant Maciej Dębski po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Głównego Inspektora Transportu Drogowego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 14 kwietnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 2241/07 w sprawie ze skargi M. G. – "M.-P." P. P.-H.-U. w Ł. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w W., 2. zasądza od M. G. – "M.-P." P. P.-H.-U. w Ł. na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 2.250 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 2241/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uwzględnił skargę M. G., prowadzącego działalność gospodarczą jako "M.–P." P. P.–H.–U., i uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] października 2007 r., nr [...], w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, a także stwierdził, że decyzja ta nie podlega wykonaniu oraz zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania. Uchylona decyzja utrzymywała w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] stycznia 2007 r., nr [...].

Sąd pierwszej instancji wskazał w rozstrzygnięciu na ustalenia faktyczne organów administracji, które stwierdziły, że skarżący posiada licencję nr [...] na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy wystawioną dnia [...] kwietnia 2004 r., do której zgłosił jeden pojazd o numerze rejestracyjnym [...], a także zaświadczenie na przewozy drogowe na potrzeby własne z dnia [...] sierpnia 2006 r., do którego zgłosił siedem pojazdów (numery rejestracyjne: [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...]). Podczas kontroli w siedzibie przedsiębiorstwa obejmującej okres od dnia 22 czerwca 2005 r. do dnia 22 czerwca 2006 r. stwierdzono szereg naruszeń przepisów o transporcie drogowym, polegających na:

1. wykonywaniu transportu drogowego pojazdem niezgłoszonym do licencji – na podstawie wykresówek i zeznań kierowcy w charakterze świadka ustalono, że między styczniem a sierpniem 2006 r. przedsiębiorca wykonywał przewozy drogowe dwoma pojazdami (nr rej. [...] i [...]) niezgłoszonymi do posiadanej licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy przed uzyskaniem zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne,

2. nieokazanie wykresówek lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie – przedsiębiorca okazał 54 wykresówki z okresu kontroli, zaś według oświadczenia przedsiębiorcy dotyczącego kierowców zatrudnianych w okresie objętym kontrolą oraz okazanych dokumentów uznano, iż przedsiębiorca nie okazał 393 wykresówek lub zaświadczeń o nieprowadzeniu pojazdu,

3. wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne – stwierdzono brak badania psychologicznego jednego z kierowców w okresie zatrudnienia od 7 marca 2005 r. do 29 listopada 2006 r.,

4. nieprawidłowe operowanie przełącznikiem grup czasowych (selektorem) – w trakcie kontrolowania okazanych wykresówek stwierdzono nieprawidłowe operowanie selektorem przez kilku kierowców: na okazanych wykresówkach zamiast zapisu odpoczynku dobowego widnieje zapis dyspozycyjności lub innych prac,

5. brak na okazanych podczas kontroli przedsiębiorstwa wykresówkach przepisowych wpisów: imienia lub nazwiska kierowcy, miejsca lub daty początkowej użytkowania wykresówki, miejsca lub daty końcowej używania wykresówki, stanu licznika kilometrów w chwili rozpoczęcia użytkowania pojazdu.

Obliczona na podstawie przepisów załącznika do ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2088; dalej zwana utd) kara za powyższe naruszenia wyniosła 215650 zł, jednak z uwagi na treść art. 92 ust. 2 pkt 2 utd, zgodnie z którym suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie nie może przekroczyć kwoty 30000 zł, to kwotę orzeczonej kary ograniczono do tej wysokości.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że w skardze strona podniosła, iż pojazdy przedsiębiorcy uczestniczyły wyłącznie w ruchu na stanowiących własność skarżącego terenach budowy autostrady A-2, przewożąc kruszywo naturalne ze złóż leżących na gruntach przedsiębiorcy i poruszając się po terenach przeznaczonych na trasy dojazdowe (leśne) oraz po terenie samej budowy autostrady. Nawiązując do powyższych twierdzeń, Sąd pierwszej instancji uznał, że pojazdy skarżącego używane do budowy autostrady A-2 nie poruszały się po drogach publicznych, skoro w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 ze zm.) definiuje nie tylko pojęcie "drogi publicznej" (art. 1), lecz również pojęcia "budowy drogi" (art. 4 pkt 17), "przebudowy drogi" (art. 4 pkt 18) oraz "remontu drogi" (art. 4 pkt 19), zaś w ustawie z dnia 28 września 1991 r. o lasach (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435 ze zm.) drogi leśne traktowane są jako las (art. 3 pkt 2), a więc również nie mogą być traktowane jako drogi publiczne.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji, kryterium publicznego charakteru drogi ma istotne znaczenie dla określenia zakresu regulacji przyjętej w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.). Natomiast w ustawie o transporcie drogowym kryterium publicznego charakteru drogi ma jedynie znaczenie pomocnicze i odnosi się w zasadzie wyłącznie do przewozów na potrzeby własne. Z art. 5 ust. 1 utd wynika bezwzględny obowiązek uzyskania odpowiedniej licencji na podjęcie i wykonywanie transportu drogowego, niezależnie od charakteru drogi, po której transport ten ma być wykonywany (z wyjątkiem przewozów na potrzeby własne), w liczbie odpowiadającej liczbie pojazdów samochodowych określonych we wniosku o udzielenie licencji (art. 11 ust. 3 utd), przy czym przewoźnik drogowy jest zobowiązany zgłaszać na piśmie organowi, który udzielił licencji, wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 8 ustawy, nie później niż w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

W przedmiotowej sprawie organ I instancji na podstawie okazanych wykresówek oraz protokołów przesłuchania kierowcy uznał, że wykonywano przewozy drogowe dwoma pojazdami niezgłoszonymi do licencji na wykonywanie międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy – przed uzyskaniem zaświadczenia na przewozy drogowe na potrzeby własne – i z tego tytułu nałożył na skarżącego karę pieniężną. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, uznanie, że przedsiębiorca powinien posiadać licencję na wszystkie pojazdy samochodowe, którymi dysponował w okresie objętym kontrolą, niezależnie od charakteru drogi, po których wykonywały one transport drogowy, nie oznacza jeszcze, że do wykonywania tegoż transportu mają również zastosowanie przepisy regulujące czas pracy kierowców, formy jego dokumentowania i kwestie socjalne transportu drogowego.

Sąd pierwszej instancji uznał, że w kwestiach socjalnych, związanych m.in. z czasem pracy kierowców, istotne znaczenia ma – inaczej niż w przypadku licencji – charakter drogi, po której jest wykonywany transport. O ile bowiem licencja jest niezbędna w przypadku każdego transportu drogowego (z wyjątkiem przewozu na potrzeby własne), niezależnie od charakteru drogi, o tyle obowiązujące w czasie kontroli przepisy unijne, tj. rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE Nr L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r., str. 1, ze zm.; dalej zwane rozporządzeniem 3820/85), wymagały, by rejestracja czasu pracy kierowców i związany z nią (w czasie kontroli) obowiązek instalacji i używania tachografów dotyczyły przewozów wykonywanych jedynie po drogach publicznych. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, na podstawie rozporządzenia 3820/85 przedsiębiorca nie miał obowiązku rejestracji czasu pracy kierowców, jeśli wykonywali oni przewozy na terenie budowy autostrady, niestanowiącym drogi publicznej. Oznacza to, że kara pieniężna za nieokazanie podczas kontroli w przedsiębiorstwie wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu została nałożona na skarżącego niezasadnie.

W ocenie Sądu pierwszej instancji organy administracji niewłaściwie zastosowały art. 14 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE Nr L 370 z dnia 31 grudnia 1985 r., str. 8; dalej zwane rozporządzeniem 3821/85) nakładający obowiązek przechowywania wykresówek i wydruków oraz wydawania ich kopii kierowcom i okazywania funkcjonariuszom służb kontrolnych. Przepis ten dotyczy bowiem sytuacji, gdy na przedsiębiorcy ciąży w sposób niewątpliwy nakaz rejestracji czasu pracy kierowców, a nie takiej jak rozpatrywana sytuacji, w której przedsiębiorca jest zwolniony z powyższego obowiązku z racji wykonywania przewozów po drogach, które nie mają charakteru publicznego. Nie można bowiem skutecznie egzekwować obowiązku ewidencji czasu pracy kierowców, jeżeli obowiązek ten nie został na przedsiębiorcę jednoznacznie nałożony.

Prawidłowo natomiast, zdaniem Sądu pierwszej instancji, została nałożona kara za wykonywanie transportu drogowego lub przewozu na potrzeby własne z naruszeniem warunków dotyczących dokumentacji pracy kierowcy w zakresie kierowania kierowcy na badania lekarskie lub psychologiczne. Zgodnie z art. 39k ust. 1 utd kierowca wykonujący przewóz drogowy podlega badaniom psychologicznym prowadzonym w celu stwierdzenia istnienia lub braku przeciwwskazań psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy, przy czym do ukończenia przez kierowcę 60 lat badania te są przeprowadzane co 5 lat (art. 39k ust. 3 utd). Zgodnie natomiast z art. 39l ust. 1 utd na badania lekarskie i psychologiczne kieruje kierowców przedsiębiorca lub inny podmiot wykonujący przewóz drogowy. Sąd uznał, że co prawda nie ma obowiązku powtarzania badań psychologicznych u każdego pracodawcy przed upływem wspomnianego terminu pięcioletniego, istnieje natomiast obowiązek – przy ciągłym zatrudnieniu w charakterze kierowcy – utrzymywania ciągłości posiadania wyników badań psychologicznych potwierdzających spełnianie przez kierowcę warunków do wykonywania tego zawodu.

Za bezzasadne uznał Sąd pierwszej instancji nałożenie na podstawie art. 15 ust. 5 rozporządzenia 3821/85 pozostałych kar. Rozporządzenie to nie miało bowiem zastosowania w rozpoznawanej sprawie.

W konkluzji Sąd pierwszej instancji uznał, że w wyniku niewłaściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego i dokonania błędnych ustaleń doszło do naruszenia art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej zwanej k.p.a.), co doprowadziło do niewłaściwego zastosowania powołanych wyżej przepisów prawa materialnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Główny Inspektor Transportu Drogowego, wnosząc o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, a także orzeczenie o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa prawnego, według norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie:

1. prawa procesowego, a to art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zwana p.p.s.a.) poprzez niewłaściwe jego zastosowanie:

- w związku z art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. polegające na uznaniu, że organy orzekające w niniejszej sprawie nie wyjaśniły wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy i dokonały błędnych ustaleń faktycznych, co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego zastosowania przepisów prawa materialnego, podczas gdy zarówno decyzja organu I, jak i II instancji zawierała uzasadnienie faktyczne i prawne wyjaśniające szczegółowo motywy rozstrzygnięć zawartych w decyzjach, które były bezsporne;

- w związku z art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 k.p.a. polegające na nieuwzględnieniu przez Sąd całokształtu zebranego materiału dowodowego w sprawie, w szczególności pominięcia dowodu z zeznań kierowcy, który oświadczył, że dokonywane były przewozy drogowe również po drogach publicznych, co w konsekwencji skutkowało błędnymi ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) i art. 141 § 4 oraz art. 3 § 1 i art. 133 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.; dalej zwana: p.u.s.a.), poprzez ocenę działań administracji przez prymat własnych odmiennych od przyjętych przez organ ustaleń stanu faktycznego i prawnego polegających na błędnym przyjęciu, że kontrolowany przedsiębiorca nie wykonywał przewozu drogowego rzeczy po drogach publicznych, podczas gdy stan faktyczny ustalony przez organ I i II instancji prowadzi do odmiennych wniosków.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ wskazał, że organy I i II instancji podjęły w ramach postępowania wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i na podstawie całego zebranego materiału dowodowego wydały rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, przedstawiając w uzasadnieniu przesłanki, którymi kierowały się wydając te rozstrzygnięcia. Sąd pierwszej instancji nie objął zakresem rozpoznania całokształtu zebranego materiału dowodowego oraz stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, co zaważyło na wyniku rozstrzygnięcia wydanego w sprawie. Sąd nietrafnie przyjął, że kontrolowany przedsiębiorca nie wykonywał przewozu drogowego rzeczy na drogach publicznych i wadliwie stwierdził, że charakter wykonywanych przewozów, które nakierowane były na przewóz materiałów na potrzeby budowy autostrady, ograniczony był do poruszania się po terenach przeznaczonych na trasy dojazdowe (leśne), w tym po terenie samej budowy, które nie były drogami publicznymi. Sąd pominął wykazane w sprawie istotne okoliczności, przede wszystkim dowód z zeznań kierowcy, złożonych pod groźbą odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, który oświadczył, że dokonywane były przewozy drogowe również na drogach publicznych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną M. G. wniósł o oddalenie tego środka zaskarżenia w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych z ich wyodrębnieniem. Podniósł, że wyrok Sądu pierwszej instancji jest słuszny i w pełni uzasadniony.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań wskazać należy, iż Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a., a zatem w zakresie wyznaczonym w podstawach kasacyjnych przez stronę wnoszącą środek zaskarżenia, z urzędu biorąc pod rozwagę tylko nieważność postępowania, której przesłanki w sposób enumeratywny wymienione zostały w art. 183 § 2 tej ustawy, a które w niniejszej sprawie nie występują.

Skargę kasacyjną oparto na podstawie naruszenia przepisów postępowania w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy. Odnosząc się do wskazanych wyżej zarzutów, w pierwszej kolejności należy rozważyć zasadność naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. Chodzi o dokonanie przez Sąd pierwszej instancji błędnych ustaleń faktycznych wskutek nieuwzględnienia całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności pominięcie dowodu z zeznań kierowcy, z których wynika, że przewozy drogowe były dokonywane także po drogach publicznych. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zarzut ten jest zasadny.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji dla oceny legalności decyzji organów administracji orzekających w przedmiotowej sprawie przyjął stan faktyczny inny, aniżeli ten, który został ustalony w decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego. Sąd przyjął bowiem, że transport drogowy nie był wykonywany po drogach publicznych, a następnie w oparciu o to ustalenie dokonał oceny prawidłowości zastosowania przepisów prawa materialnego przez organ administracji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, stan faktyczny przyjęty jako podstawa zaskarżonego wyroku został ustalony przez Sąd pierwszej instancji w sposób nieprawidłowy. Wadliwie bowiem, co słusznie podniesiono w skardze kasacyjnej, Sąd pominął znajdujący się w aktach administracyjnych (k. 254-255) dowód z zeznań kierowcy J. K. w charakterze świadka, z których wynika, że przewozy drogowe były wykonywane również po drogach publicznych. W sytuacji braku oceny przez Sąd pierwszej instancji całego materiału dowodowego zebranego przez organ administracji nieuzasadnione było stwierdzenie naruszenia przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego wskazanych wyżej przepisów postępowania administracyjnego i uchylenie z tego powodu zaskarżonej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c), art. 141 § 4, art. 3 § 1 i art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 p.u.s.a. poprzez ocenę działań administracji przez prymat własnych, odmiennych od przyjętych przez organ, ustaleń stanu faktycznego i prawnego i w konsekwencji błędne przyjęcie, że kontrolowany przedsiębiorca nie wykonywał przewozu drogowego rzeczy na drogach publicznych, stwierdzić należy, iż w części zasługuje on na uwzględnienie. Na wstępie podnieść jednak należy, że powyższy zarzut nie jest zasadny w zakresie naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 3 § 1 p.p.s.a. Przepis ten ma charakter ustrojowy i nie posiada w zasadzie samodzielnej treści normatywnej, zaś powtarza treść zawartą w art. 1 § 1 p.u.s.a., stanowiącym, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Uzasadnienie skargi kasacyjnej nie wyjaśnia, w jaki sposób Sąd pierwszej instancji naruszył ten właśnie przepis ustrojowy. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro Sąd pierwszej instancji skargę na decyzję administracyjną rozpoznał i zbadał tę decyzję pod kątem jej zgodności z prawem oraz zastosował środki przewidziane w ustawie, to art. 3 § 1 p.p.s.a. nie naruszył, choćby strona uważała za nietrafne wydane rozstrzygnięcie. Omawiany zarzut procesowy jest natomiast zasadny w zakresie naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. (stanowiącego podstawę prawną uchylenia decyzji z uwagi na mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenia przepisów postępowania), art. 141 § 4 p.p.s.a. (określającego konstrukcję uzasadnienia wyroku), art. 133 § 1 (wskazującego, że sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy) oraz art. 1 § 2 p.u.s.a. (wskazującego na sprawowanie przez sądy administracyjne kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem). Trafnie wskazano w skardze kasacyjnej, że pominięcie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku istotnego dla sprawy dowodu z zeznań kierowcy, a w konsekwencji brak oceny tego dowodu wskazującego na okoliczności odmienne niż te, które przyjął Sąd pierwszej instancji, doprowadziło do wadliwego ustalenia podstawy wyrokowania i uchylenia zaskarżonej decyzji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, brak dokonania przez Sąd pierwszej instancji pełnej oceny postępowania administracyjnego uniemożliwia natomiast na tym etapie postępowania stwierdzenie, czy w przedmiotowej sprawie skarżący wykonywał, czy też nie wykonywał przewóz po drogach publicznych. Wobec tego zawarte w skardze kasacyjnej stwierdzenia, jakoby ocena Sądu w tym zakresie była błędna czy nietrafna, nie mogą być uznane za uzasadnione.

Z tych samych względów nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w związku z art. 7, art. 8, art. 9, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. polegający na uznaniu, że organy orzekające w niniejszej sprawie nie wyjaśniły wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego i pełnego rozstrzygnięcia sprawy i dokonały błędnych ustaleń faktycznych i w konsekwencji niewłaściwie zastosowały przepisy prawa materialnego, podczas gdy, zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną, zarówno decyzja organu I jak i II instancji zawierała uzasadnienie faktyczne i prawne wyjaśniające szczegółowo motywy rozstrzygnięć zawartych w decyzjach, które były bezsporne. Z uwagi na zasadność wymienionych wcześniej zarzutów skargi kasacyjnej, skutkującą uchyleniem zaskarżonego wyroku, Naczelny Sąd Administracyjny na obecnym etapie postępowania tak postawionego zarzutu nie może uwzględnić, bowiem legalność wydanych w sprawie decyzji administracyjnych będzie ponownie badana przez Sąd pierwszej instancji, a NSA nie jest władny w ocenie tej zastępować Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z uwagi na dwuinstancyjność postępowania sądowoadministracyjnego.

Rozpoznając ponownie sprawę, Sąd pierwszej instancji raz jeszcze oceni legalność wydanych w sprawie decyzji administracyjnych, mając na uwadze całość materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym, a więc także dowód z zeznań kierowcy J. K. w charakterze świadka.

Z uwagi na powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania NSA orzekł na podstawie art. 209 p.p.s.a., art. 203 pkt 2 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a. oraz na podstawie § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b) w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.) i zasądził na rzecz Głównego Inspektora Transportu Drogowego kwotę 2250 zł, na którą składa się równowartość uiszczonego wpisu od skargi kasacyjnej (450 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego przed NSA przez radcę prawnego, który sporządził skargę kasacyjną i nie prowadził sprawy w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji (1800 zł).

PG