Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Roman Ciąglewicz Sędzia del. WSA Tomasz Świstak (spr.) Protokolant: st. asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia Sieć Obywatelska - Watchdog Polska od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 września 2014 r. sygn. akt II SA/Wa 523/14 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia Sieć Obywatelska - Watchdog Polska na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt 2 oraz uchyla decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] i poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] w części dotyczącej wynagrodzenia miesięcznego brutto członków gabinetu politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju, 2. w pozostałym zakresie oddala skargę kasacyjną, 3. zasądza od Ministra Rozwoju na rzecz Stowarzyszenia Sieć Obywatelska - Watchdog Polska kwotę 117 (sto siedemnaście) złotych tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, 4. w pozostałym zakresie odstępuje od zasądzenia pomiędzy stronami zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 18 września 2014 r. o sygn. akt II SA/Wa 523/14, wydanym po rozpoznaniu skargi Stowarzyszenia Sieć Obywatelska – [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...], Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto Szefa Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki) i numerów służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę w pozostałej części.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie sprawy:

Stowarzyszenie Sieć Obywatelska – [...] wnioskiem z dnia 2 grudnia 2013 r., przesłanym za pośrednictwem poczty elektronicznej, powołując się na art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zwróciło się Ministra Infrastruktury i Rozwoju o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

– danych o członkach Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju, wymaganych przez art. 39a ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów,

– wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki),

– adresu poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR,

– adresów poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR,

– numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

Pismem z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] udzielono Stowarzyszeniu informacji w zakresie danych o członkach Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju, wymaganych przez art. 39a ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów, adresu poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR, adresów poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] Minister Infrastruktury i Rozwoju działając na podstawie art. 5 ust. 2 i art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.)w zw. z art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 104 k.p.a. odmówił udostępnienia informacji w zakresie:

– wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki),

– numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Osobą pełniącą funkcję publiczną lub mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie zatem każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jeśli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym albo majątkiem Skarbu Państwa. Zatem o tym, czy dana osoba jest funkcjonariuszem publicznym, decyduje kryterium oparte o charakter obowiązków oraz zakres odpowiedzialności danej osoby, co oznacza, że funkcjonariuszem publicznym jest osoba zajmująca stanowisko w sektorze służby publicznej, które łączy się z odpowiedzialnością za działania w interesie ogólnym. Organ zaznaczył, iż wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ograniczenie ze względu na prywatność osoby fizycznej ma zastosowanie w przypadku wniosku o wynagrodzenie konkretnej osoby o określonych personaliach.

Dalej wskazano, iż stosownie do art. 39 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r. Nr 392 ze zm.) w ministerstwie może być utworzony gabinet polityczny ministra, przy pomocy którego – jak wynika z art. 37 tej ustawy – minister wykonuje swoje zadania. Zakres uprawnień członków gabinetu politycznego nie pozwala zatem na samodzielne kształtowanie treści wykonywanych zadań i podejmowania decyzji. Ponadto wyjaśniono, że zakres udostępnianych danych o członkach gabinetu politycznego określa art. 39 a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r. Nr 392 z późn. zm.). Dane te nie dotyczą kwestii wynagradzania. Zasady wynagradzania osób zatrudnionych w gabinetach politycznych określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych zatrudnionym w gabinetach politycznych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296 z późn. zm.).

Organ wyjaśnił następnie, iż w przedmiocie udostępnienia numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu MIR, wzięto pod uwagę ochronę porządku publicznego dla której, jak wynika z art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, możliwe jest ograniczenie korzystania przez obywatela z jego konstytucyjnych praw. Powołując się na ustawę o Radzie Ministrów oraz ustawę z 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej wyjaśniono, iż organy, w tym minister, załatwiają sprawy zgodnie z procedurami określonymi przepisami prawa (między innymi Kodeksem postępowania administracyjnego, a także powołaną ustawą o dostępie do informacji publicznej), które przewidują załatwianie przez organ spraw w formie pisemnej lub w formie dokumentu elektronicznego. Ustne załatwienie sprawy należy traktować jako odstępstwo i jest ono dopuszczalne tylko wówczas, gdy przemawia za tym interes strony, a przepis prawa nie stoi temu na przeszkodzie. Ustnie, poprzez telefon, udzielane są informacje o trybie załatwiania spraw oraz ustalania terminów spotkań w sprawach zgłaszanych do organu skarg i wniosków. Właściwymi w tym zakresie są komórki organizacyjne urzędu, prowadzące dany rodzaj spraw, których sekretariaty kierują do właściwych pracowników. Używanie telefonów komórkowych przez pracowników na stanowiskach ustalonych przez dyrektora generalnego, ma charakter wewnętrzny. Informacje o adresach Ministerstwa, adresach poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR, adresach poczty elektronicznej sekretariatów i telefonów służbowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu oraz komórek organizacyjnych w MIR, są udostępnione na stronie BIP. Przyjęcie tych zasad ma na celu zapewnienie pewności obrotu prawnego, zapobieganie ewentualnym sporom co do treści oświadczeń.

We wniosku z dnia 16 stycznia 2014 r. do Ministra Infrastruktury i Rozwoju o ponowne rozpatrzenie sprawy, Stowarzyszenie Sieć Obywatelska – [...] podniosło, że nieuznanie za informację publiczną części wynagrodzeń w samorządzie lokalnym, a na takie orzeczenie organ powołał się w zaskarżonej decyzji, nie pozwala na wydanie decyzji odmawiającej. Nie zgodzono się również, że udostępnienie adresu poczty elektronicznej może stanowić naruszenie porządku publicznego. Wskazano, iż w uzasadnieniu decyzji nie znajduje się wyjaśnienie tego stanowiska, a jedynie opis działania ministerstwa.

Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...]. W uzasadnieniu – powołując się na argumenty w niej zawarte – podał, że organ nie twierdził, iż dane dotyczące wysokości wynagrodzenia członków Gabinetu Politycznego nie stanowią informacji publicznej. Stwierdzono natomiast, że przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej. Organ może odmówić udostępnienia informacji ze względu na dobra prawnie chronione, tym bardziej, jeśli pracownicy złożą oświadczenia, w których nie wyrażają zgody na udostępnienie informacji dotyczących wysokości ich wynagrodzenia. Ponadto zauważono, że adresy poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu zostały Stowarzyszeniu udostępnione.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżące Stowarzyszenie Sieć Obywatelska – [...] wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej w zakresie, w jakim wyłącza jawność wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki) oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, zarzucając:

– naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, iż zastosowana wykładania art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej prowadzi do wyłączenia jawności w zakresie wnioskowanym przez Stowarzyszenie,

– art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w ten sposób, iż wszystkie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji,

– naruszenie art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 61 ust. i i 2 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, iż wydatki ponoszone w związku z zatrudnieniem członków Gabinetu Politycznego mogą podlegać wyłączeniu z jawności.

Podniesiono, iż Gabinet Polityczny Ministra znajduje się w jego strukturze organizacyjnej, jest częścią tego urzędu i ma związek z działalnością Ministra i podejmowaniem przez niego działań. Do podstawowych zadań osób zatrudnionych w gabinetach politycznych należy:

1) doradzanie prezesowi RM i ministrom w zakresie kierowania powierzonym im działem administracji rządowej lub zakresem spraw,

2) wsparcie w zakresie ustalania i realizowania powierzonej ministrowi polityki państwa,

3) analizowanie politycznych, społecznych i medialnych konsekwencji wdrażania strategii, działań i przedsięwzięć rządu.

Wyjaśniono, iż w stosunkach zewnętrznych gabinet polityczny zapewnia doradztwo i pośrednictwo w zakresie kontaktów z przedstawicielami parlamentu, innych organów władzy państwowej, partii politycznych, organizacji społecznych i zawodowych, wyborców, w stosunkach zagranicznych oraz w kontaktach ze środkami masowego przekazu. Funkcjonowanie gabinetów politycznych sprzyja także efektywnej koordynacji prac rządu poprzez:

1) wymianę informacji o podejmowanych przedsięwzięciach w ramach działów administracji rządowej,

2) ustalanie i uzgadnianie określonych działań i decyzji, w szczególności w celu uspójnienia polityki Rady Ministrów,

3) rozwiązywanie rozbieżności i konfliktów występujących pomiędzy resortami o charakterze programowym,

4) wspólne ponadresortowe przedsięwzięcia o charakterze programowym i politycznym podejmowane przez ministrów, sekretarzy i podsekretarzy stanu.

Gabinety polityczne stanowią zatem bezpośrednie zaplecze programowo – polityczne osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, a skuteczne wykonywanie przypisanych im zadań wymaga osobistej identyfikacji z programem politycznym, gospodarczym czy społecznym sił rządzących. Takiego charakteru nie mają i mieć nie mogą np. stanowiska w apolitycznym korpusie służby cywilnej. Zatem osoby zasiadające w gabinetach politycznych mają znaczenie i stanowią istotny element podejmowania decyzji i występowania nawet na zewnątrz w imieniu organu władzy publicznej.

Skarżąca powalała się także na treść art. 115 § 13 pkt 4 oraz art. 115 § 19 Kodeksu karnego wskazując, iż obok funkcjonariusza publicznego, osobą pełniącą funkcję publiczną jest członek organu samorządowego oraz osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe. Definicja ta obejmuje większość osób zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych dysponujących środkami publicznymi, bez względu na poziom środków publicznych pozostających w dyspozycji jednostki. Wobec powyższego wnioskowane informacje nie podlegają ochronie, gdyż ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 18 września 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, iż żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja o wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki), jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Dalej Sąd I instancji zwrócił uwagę na § 2 pkt 3 zarządzenia nr 2 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 3 stycznia 2014 r. w sprawie ustalenia regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. MIR z 2014 r., poz. 4), w myśl którego ilekroć w Regulaminie organizacyjnym Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju, zwanym dalej "regulaminem", jest mowa o członkach kierownictwa Ministerstwa, należy przez to rozumieć Ministra, sekretarzy stanu, podsekretarzy stanu, dyrektora generalnego oraz szefa Gabinetu Politycznego. Zatem ten ostatni jest osobą mającą związek z pełnieniem funkcji publicznej przez ministra, o czym mowa w art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, skoro należy on do kierownictwa ministerstwa i w tym względzie stawia się go na równi z ministrem. Stąd też, zdaniem Sądu I instancji, co do jego osoby decyzja odmowna, w zakresie żądanej informacji o wynagrodzeniu, nie ma zastosowania i wobec powyższego należało ją uchylić w tej części. Tym bardziej, że według § 14 ust. 2 pkt 1 zarządzenia nr 12 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 lutego 2014 r. w sprawie ustalania podziału pracy w kierownictwie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. z 2014 r., poz. 16), do zakresu działań Gabinetu Politycznego Ministra należy realizacja zadań powierzonych przez Ministra, dotyczących współdziałania z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządu terytorialnego, partii politycznych, związków zawodowych i organizacji.

Jednocześnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skoro pozostali członkowie Gabinetu Politycznego nie mają tych uprawnień, co ich szef będący członkiem kierownictwa ministerstwa i mający związek z pełnieniem funkcji publicznej, a ponadto nie zrezygnowali z przysługującego im prawa do ujawnienia ich wynagrodzenia, to w tej części skargę należało oddalić

Dodatkowo wskazano, że nie może stanowić ograniczenia do uzyskania informacji publicznej o wynagrodzeniu szefa Gabinetu Politycznego przepis art. 39a ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. Nr 106, poz. 492), bowiem stanowi on jedynie o danych, jakie podlegają udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej. Reasumując, zapis ten w żadnej mierze nie przesądza, że inne dane – zdaniem Sądu – nie stanowią już informacji publicznej.

Odnoszą się co do żądania udostępnienia numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR, Sąd I instancji stwierdził, iż nie stanowią one informacji publicznej. Numery telefonów to informacja o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe) pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Numery służbowych telefonów służą więc do kontaktów w relacjach służbowych między pracownikami oraz organem w każdym miejscu i czasie, a więc także poza siedzibą organu, jak i po godzinach urzędowania. Posługiwanie się nimi bez wątpienia ma na celu usprawnienie i ułatwienie działania w ramach urzędu. Traktowanie tego jako informacji publicznej, a w konsekwencji podanie jej do publicznej wiadomości, niweczyłoby cel, dla którego taki sposób komunikowania się został wprowadzony. Nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o dostępie do informacji publicznej), nie mieści się ona bowiem w problematyce sposobu zorganizowania pracy podmiotu administracji, który dotyczy pewnego rodzaju norm organizacyjnych (np. odnoszących się do zasad korzystania z narzędzia). Znajomość samego numeru telefonu komórkowego, jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnego pracownika czy organu nie jest natomiast źródłem wiedzy w tak określonym zakresie.

Tym samym informacja ta nie podlegała rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji nie można było wydać wobec takiego żądania decyzji w trybie art. 16 tej ustawy. Stąd też zaskarżoną decyzję w tej części należało uchylić.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył pełnomocnik Stowarzyszenia Sieć Obywatelska – [...].

W części wstępnej skargi kasacyjnej wskazano, iż wyrok jest zaskarżany w zakresie w jakimi Sąd I instancji oddalił skargę (pkt 2 sentencji wyroku).

W skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 61 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, iż całkowity koszt miesięczny (brutto) jakie ponosi organ władzy publicznej na sfinansowanie stanowiska członka gabinety politycznego podlegają wyłączeniu z jawności,

- art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną interpretację, a co za tym idzie błędne zastosowanie wyłączenia jawności w stosunku do osoby, której zakres obowiązków ma związek z pełnieniem funkcji publicznych, a jej wpływ na podejmowanie decyzji (w tym decyzji władczych) przez organ władzy publicznej jest niezaprzeczalny,

- art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej poprzez błędną interpretację, a co za tym idzie błędne zastosowanie prowadzące do wydania rozstrzygnięcia podtrzymującego decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej w zakresie numerów telefonów w sytuacji uznania przez Sąd l instancji, iż numery telefonów nie stanowią informacji publicznej.

2. przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

- art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi poprzez

a) wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób lakoniczny, nieprzekonujący oraz nieuzasadniony, że numery telefonów wykorzystywane przy wykonywaniu zdań publicznych nie stanowią informacji publicznej,

b) pominięciem stanowiska skarżącego Stowarzyszenia zwracającego uwagę, iż rolą prawa do informacji jest również ocena wydatkowania środków publicznych, a nadto wynagrodzenie nie dotyczy prywatności osoby zatrudnione w administracji,

c) pominięcie twierdzeń skarżącego co do charakteru wykonywanych obowiązków przez członków gabinetu politycznego, które przesądzają w rzeczywistości o jego roli w podejmowaniu decyzji przez organ władzy publicznej.

Strona skarżąca wniosła o:

1. uchylenie i zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie skargi Stowarzyszenie w części oddalonej wyrokiem Sądu I instancji,

2. w przypadku nie podzielenia argumentów strony skarżącej uzasadniających zmianę zaskarżonego orzeczenia - o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie,

3. zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zdaniem strony skarżącej nie sposób zgodzić się z Sądem I instancji, iż tylko wynagrodzenie osób pełniących funkcje publiczne podlegać będzie udostępnieniu. Zdaniem Stowarzyszenia, każdy wydatek publicznych musi podlegać ujawnieniu, a do ograniczeń należy podchodzić restrykcyjnie. Jawność finansów publicznych, w tym wynagrodzeń, musi być urzeczywistniona. Nie ma żadnych przeszkód prawnych, aby w przypadku skargi Stowarzyszenia uznać pierwszeństwo prawa do informacji publicznej, w szczególności, iż wniosek dotyczył newralgicznych stanowisk - członków gabinetu politycznego. Ocenie publicznej musi być poddane ile z podatków płacą obywatele na stanowiska polityczne, które mają wpływ na bieżącą politykę.

Pełnomocnik Stowarzyszenia wskazał, iż co prawda część decyzji organu dotycząca odmowy udostępnienia informacje o numerach telefonów nie została zaskarżona w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, niemniej Stowarzyszenie nie podziela dokonanej przez Sąd I instancji wykładni w tym zakresie. Zdaniem strony numery telefonów stanowią informację publiczną, która w tym wypadku mogła podlegać wyłączeniu z jawności. Zaznaczono iż zarówno sądy administracyjnej jak też doktryna odrzucają koncepcję wyróżnienia, w prawie do informacji publicznej, dokumentów, informacji o charakterze urzędowym, wewnętrznym, roboczym, technicznym.

Ponadto podniesiono, iż przyjęcie przez Sąd I instancji stanowiska odnośnie braku charakteru informacji publicznej numerów telefonów skutkować powinno umorzeniem postępowania w tym zakresie. Skoro wnioskowane informacje publicznej zadaniem Sądu I instancji nie stanowią takowych to winien wskazać, iż Minister powinien poinformować o tym pismem zwykłym Stowarzyszenie. Wyrok prowadzi do sytuacji w jakiej utrzymana została decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej dotyczącej informacji niebędącej informacją publiczną.

Dalej podniesiono, iż uzasadnienie wyroku powinno precyzyjnie wyjaśniać jaki był proces dekodowania norm prawnych ze wskazywanych przepisów. Sąd I instancji w zasadzie przeprowadził proces cytowania przepisów, a w zupełności pominął poszczególne etapy wykładni przepisów, które winny być przeprowadzone. Tym samym trudno polemizować się z przyjętym stanowiskiem, co do którego nie ma uzasadnienia. W kontekście dostępnej doktryny i orzecznictwa zarówno odnośnie zastosowanego ograniczenia jawności oraz wyłączenia prawa do informacji odnośnie numerów telefonów, Sąd I instancji powinien rzetelnie uzasadnić swoje stanowisko.

Odpowiadając na skargę kasacyjną pełnomocnik Ministra Infrastruktury i Rozwoju wniósł o jej odrzucenie lub oddalenie oraz zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa, według norm przepisanych.

Zdaniem organu skarga kasacyjna obarczona jest brakami formalnymi – brak jest jednoznacznego wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia (wnioski analizowanej skargi kasacyjnej w pkt 1 i 2 wzajemnie się wykluczają) co powoduje, że skarga kasacyjna, jako pozbawiona jednego z koniecznych elementów materialnych, jest niedopuszczalna i powinna podlegać odrzuceniu.

Ponadto autor skargi kasacyjnej nie określił jednoznacznie, czy dany wyrok Sądu I instancji jest przedmiotem zaskarżenia w całości czy w części. Naczelny Sąd Administracyjny nie może domyślać się intencji autora skargi kasacyjnej ani wnioskować, czego strona skarżąca oczekuje. Nie jest dopuszczalna wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków. Skarga kasacyjna powinna być tak zredagowana, aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych. Skoro skarga kasacyjna pozbawiona jest sformułowanego zgodnie z art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wniosku o uchylenie lub zmianę orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz jednoznacznego wskazania czy jest ono zaskarżone w całości, czy w części, będących jej elementem konstrukcyjnym, jest ona niedopuszczalna i podlega odrzuceniu na podstawie art. 178 tej ustawy.

W ocenie organu administracji także zarzuty naruszenia prawa materialnego zostały sformułowane w skardze kasacyjnej w sposób nieprawidłowy. Za niedopuszczalne należy uznać postawienie zarzutu naruszenia prawa materialnego zamiast zarzutu naruszenia przepisów postępowania i podważanie za jego pomocą ustaleń faktycznych. Jednocześnie za nieskuteczny należy uznać zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, gdy w odniesieniu do tych samych okoliczności faktycznych z uzasadnienia skargi wynika, iż wadliwie, według Skarżącego, zostały ustalone okoliczności tego stanu. O naruszeniu prawa materialnego, o którym mowa w art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi można mówić jedynie w sytuacji, gdy w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób niebudzący wątpliwości. Powyższe oznacza, że czynienie Sądowi I instancji zarzutu naruszenia prawa materialnego, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, jest przedwczesne.

Ponadto uzasadnienie podstaw kasacyjnych przedmiotowej skargi kasacyjnej nie określa na czym właściwie polegało i jaki istotny wpływ na wynik sprawy ma zarzucane uchybienie przepisom procesowym.

Powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r. sygn. K 17/05 organ wskazał, iż za funkcjonariusza publicznego, czy też osobę sprawującą funkcję publiczną w organie władzy, uznać tych pracowników Ministerstwa, którzy pełnią funkcje związane z merytorycznym przygotowaniem procesów decyzyjnych związanych z wydawaniem rozstrzygnięć władczych organu, w którym są zatrudnieni. Należy zgodzić zatem z wnioskiem poczynionym przez Sąd I instancji na podstawie analizy właściwych aktów prawnych, że żądana przez wnioskodawcę informacja dotyczyła osób nie pełniących funkcji publicznych, a zatem nie była informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Odnosząc się do zarzutu, w którym skarżący wskazał, że Sąd I instancji błędnie uznał, że numery telefonów komórkowych wskazanych osób nie stanowią informacji publicznej organ administracji za prawidłowe uznał rozstrzygniecie poczynione przez Sąd oraz jego uzasadnienie. Podkreślono, że autor skargi wskazał, iż Stowarzyszenie w zasadzie nie skarżyło tej części decyzji. Z uwagi na fakt, że uzasadnienie skargi kasacyjnej w tej części nie ma związku z treścią zarzutu niemożliwe jest odniesienie się do przedmiotowego zarzutu.

Występujący na rozprawie pełnomocnik skarżącego podtrzymał stanowisko wyrażone w skardze kasacyjnej.

Występujący na rozprawie pełnomocnik organu poinformował, że aktualna nazwa organu brzmi Minister Rozwoju oraz wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej podtrzymując stanowisko wyrażone w odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna w części zasługuje na uwzględnienie.

W świetle art. 183 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j. t. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm., dalej P.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej i bierze z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania; bada przy tym wszystkie podniesione przez skarżącego zarzuty naruszenia prawa (uchwała pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09, ONSAiWSA 2010, z. 1, poz. 1, dalej uchwała I OPS 10/09).

Odnosząc się do najdalej idącego, a zawartego w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniosku o jej odrzucenie ze względu na brak jest jednoznacznego wniosku o uchylenie lub zmianę zaskarżonego orzeczenia oraz brak jednoznacznego określenia, czy wyrok Sądu I instancji jest przedmiotem zaskarżenia w całości czy w części, co powoduje, że skarga kasacyjna pozbawiona jest koniecznych elementów materialnych zauważyć należy, iż w każdym postępowaniu przed organem władzy publicznej - a w szczególności przed sądem - obowiązuje zasada falsa demonstratio non nocet, zgodnie z którą błędne oznaczenie sprawy nie powinno pociągać za sobą automatycznie odmowy jej rozpoznania (m.in. orzeczenie TK z 3 grudnia 1996 r. K 25/95). Regułę tę przywołują również sądy administracyjne (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego dnia 13 listopada 2015 r., sygn. I OSK 459/14, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z: 15 lutego 2008 r., sygn. III SA/Wa 1963/07; 20 kwietnia 2006 r., sygn. I SA/Wa 991/04, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, dalej CBOSA). Źródłem jej jest zasada demokratycznego państwa prawnego i zasada sprawiedliwości proceduralnej. Sąd w demokratycznym państwie prawnym nie może być "sprowadzany do roli robota, mechanicznie odrzucającego pisma procesowe obywateli ze względu na uchybienia nieważące w żaden sposób na możliwości wydania orzeczenia" (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 2002 r., P 9/01).

Dalej wskazać należy, iż zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., orzekając Naczelny Sąd Administracyjny jest związany granicami wniesionej skargi kasacyjnej. Przepis ten należy rozumieć na tle ugruntowanej w europejskiej kulturze prawnej, a przywołanej powyżej zasady falsa demonstratio non nocet, w myśl której podstawowe znaczenie ma istota sprawy, a nie jej oznaczenie. Rekonstrukcji zakresu zaskarżenia objętego skargą kasacyjną należało zatem dokonywać zatem zarówno na podstawie jej petitum, jak i uzasadnienia, które stanowi integralną część skargi. Stanowisko to jest zgodne z poglądem wyrażonym w uchwale I OPS 10/09.

W kontekście skargi kasacyjnej analizowanej jako określona całość nie budzi wątpliwości Naczelnego Sądu Administracyjnego, iż przedmiotem zaskarżenia był wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w części obejmującej oddalenie skargi na decyzję odmawiającą udostępnienia informacji publicznej dotyczącej wynagrodzenia miesięcznego brutto członków gabinetu politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju innych niż szef tego gabinetu (czyli pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku) oraz uchylenie przez Sąd I instancji zaskarzonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] w części dotyczącej odmowy udostępnienia numerów służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju (czyli pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku w części).

Taki zakres zaskarżenia wprost wynika zarówno z treści zarzutów kasacyjnych jak i z argumentacji podnoszonej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, która dotyczy wyłącznie wskazanych wyżej aspektów sprawy i nie odnosi się do jakichkolwiek innych zagadnień. Co za tym idzie również wniosek skargi kasacyjnej bez jakichkolwiek wątpliwości odczytywać należy jak wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji w części obejmującej pkt 2 oraz część pkt 1 dotyczącą odmowy udostępnienia numerów służbowych telefonów komórkowych.

Stąd też brak było przesłanek do odrzucenia skargi kasacyjnej mimo faktycznie niestarannego jej skonstruowania w zakresie wymogów określonych w art. 176 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania skargi kasacyjnej zauważyć należy, iż w sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania.

Dalej zauważyć trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpoznaniu tej sprawy związany był granicami skargi kasacyjnej, które są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi - zgodnie z art. 174 P.p.s.a. - może być: (1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub (2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Prawidłowo sporządzona skarga kasacyjna powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych oraz ich uzasadnienie (art. 176 § 1 pkt 2 P.p.s.a.). Przytoczenie podstaw kasacyjnych to wskazanie konkretnych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, które w ocenie skarżącego zostały naruszone przez sąd pierwszej instancji, oraz precyzyjne wyjaśnienie, na czym polegało niewłaściwe zastosowanie lub błędna wykładnia prawa materialnego, bądź wykazanie możliwego istotnego wpływu naruszenia prawa procesowego na rozstrzygnięcie sprawy przez sąd pierwszej instancji. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować.

Dalej zauważyć należy, iż przepis art. 174 pkt 1 P.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - choć nie jest to wyraźnie wyartykułowane, może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

Powołanie się na obie podstawy wymaga rozważenia w pierwszej kolejności zarzutów procesowych, gdyż dopiero po przesądzeniu, iż stan faktyczny sprawy został prawidłowo ustalony i nie doszło do istotnych uchybień procesowych, można przejść do oceny podstawy naruszenia prawa materialnego. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony (por. wyrok z 27 czerwca 2012 r., sygn. akt II GSK 819/11, LEX nr 1217424 oraz wyrok z 26 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 1842/08, LEX nr 596025).

Odnosząc się do podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów postępowania zauważyć należy, iż niezasadnym okazał się zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w sposób lakoniczny, nieprzekonujący oraz nieuzasadniony, że numery telefonów wykorzystywane przy wykonywaniu zdań publicznych nie stanowią informacji publicznej.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z przywołanym wyżej przepisem uzasadnienie wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania.

Wymogom powyższym uzasadnienie wyroku zaskarżonego skargą kasacyjną niewątpliwie sprostało w tym w szczególności zawierało ono zarówno wskazanie jak i wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia sądu w zakresie braku przesłanek dla uznania za informację publiczna informacji numerach służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju, jak i skutków procesowych takowego stanowiska wyrażających się w braku podstaw dla decyzyjnego rozstrzygania o odmowie udostępnienia informacji nie stanowiącej w ocenie Sądu I instancji informacji publicznej. Nie można przy tym podzielić stanowiska strony skarżącej kasacyjnie jakoby wywody Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie były w tym zakresie lakoniczne, albowiem Sąd I instancji ma kartach 13 -14 uzasadnienia, w sposób wyczerpujący wyraził swoje stanowisko w tym zakresie i przedstawił tok rozumowania, który doprowadził go do podjęcia rozstrzygnięcia o określonej treści.

Okoliczność, iż przedstawiona przez Sąd I instancji w uzasadnieniu orzeczenia argumentacja była zdaniem strony skarżącej kasacyjnie nieprzekonująca nietrafna nie pozwala na stwierdzenie, iż poprzez jej przedstawienie Sąd dopuścił się naruszenia przepisów postępowania, w tym w szczególności naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Wadliwość stanowiska Sądu co do uznania, iż dana informacja nie stanowi informacji publicznej mogłaby być przez stronę skarżącą kasacyjnie skutecznie wykazywana jedynie w drodze podniesienia odpowiedniego zarzutu naruszenia prawa materialnego polegającego na błędnej jego wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu.

Z analogicznych przyczyn za nietrafny uznać należy również zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez pominięciem stanowiska skarżącego Stowarzyszenia zwracającego uwagę, iż rolą prawa do informacji jest również ocena wydatkowania środków publicznych, a nadto wynagrodzenie nie dotyczy prywatności osoby zatrudnione w administracji oraz pominięcie twierdzeń skarżącego co do charakteru wykonywanych obowiązków przez członków gabinetu politycznego, które przesądzają w rzeczywistości o jego roli w podejmowaniu decyzji przez organ władzy publicznej.

W uzasadnieniu zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku obszernie przedstawiono bowiem stanowisko Stowarzyszenia Sieć Obywatelska – [...], w tym dotyczące charakteru obowiązków wykonywanych przez członków gabinetu politycznego uzasadniających uznanie ich za osoby pełniące funkcje publiczne i wynikające z tego stanowisko strony skarżącej, iż osób tych nie dotyczy zakresie uzyskiwanego wynagrodzenia ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej.

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia zatem wynikający z art. 141 § 4 P.p.s.a. wymóg zwięzłego przestawienia stanu sprawy i zarzutów podniesionych w skardze, przy czym z przyczyn oczywistych nie może być uznane za naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania samo niepodzielenie stanowiska strony skarżącej i nieuznanie za przekonujące przedstawianych przez nią argumentów, w sytuacji gdy jak wynika z uzasadnienia wyroku Sąd w swoim rozumowaniu brał pod uwagę stanowisko strony, jednakże go nie uwzględnił, przedstawiając jednocześnie podstawę prawna swojego rozstrzygnięcia oraz ją wyjaśniając.

Inaczej rzecz ujmując skoro Sąd I instancji uzasadnieniu swojego orzeczenia obszernie przedstawił stanowisko strony skarżącej, a następnie wskazał, powołując się na treść § 2 pkt 3 zarządzenia nr 2 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 3 stycznia 2014 r. w sprawie ustalenia regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. MIR z 2014 r., poz. 4), iż w jego ocenie inni niż szef Gabinetu Politycznego członkowie tegoż ciała nie mają tych uprawnień, co ich szef będący członkiem kierownictwa ministerstwa i mający związek z pełnieniem funkcji publicznej, co oznacza, że nie pełnią oni funkcji publicznej i nie stosuje się do nich art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej zdanie drugie stanowiący, że do informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji nie stosuje się ograniczenia prawa do uzyskania informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy, to spełnił minimalne wymogi wynikające z regulacji zawartej w art. 141 § 4 P.p.s.a.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów kasacyjnych zauważyć w pierwszym rzędzie należy, iż w sytuacji, gdy postawione zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego uznane zostały za nieusprawiedliwione, Naczelny Sąd Administracyjny przystąpić może do oceny zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, przy czym ocenia je w oparciu o ustalony wcześniej w sprawie stan faktyczny. Brak skutecznych zarzutów naruszenia przepisów postępowania powoduje, że zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. dla Naczelnego Sądu Administracyjnego wiążące stają się ustalenia faktyczne przyjęte za podstawę orzekania przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt FSK 181/04, ONSAiWSA 2004, Nr 2, poz. 36).

Oceniając zgłoszone zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego wskazać należy, iż oczywiście bezzasadnym okazał się zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 61 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, ze zm., dalej jako u.d.i.p.) poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, iż całkowity koszt miesięczny (brutto) jakie ponosi organ władzy publicznej na sfinansowanie stanowiska członka gabinetu politycznego podlegają wyłączeniu z jawności. Bezzasadność tegoż zarzutu wynika z faktu, iż nie odnosi się on do stanu faktycznego sprawy, w tym w szczególności do wniosku o udostępnienie informacji publicznej faktycznie w sprawie złożonego, lecz do wniosku o innej treści sformułowanej dopiero na potrzeby skargi kasacyjnej.

Zauważyć bowiem należy, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej będący przedmiotem rozpoznania organu dotyczył między innymi udostępnienia informacji publicznej w zakresie: wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki). Udostępnienia takiej też informacji Stowarzyszeniu Sieć Obywatelska – [...] organ odmówił. Decyzja odmawiająca udostępnienia informacji publicznej o wskazanej wyżej treści, a więc obejmującej wysokość wynagrodzeń poszczególnych członków Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju w powiązaniu z danymi osobowymi pozwalającymi na ustalenie wysokości wynagrodzenia poszczególnych konkretnie wskazanych osób stanowiła następnie przedmiot kontroli sądowej realizowanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Powyższa zindywidualizowana informacja o wysokości wynagrodzeń poszczególnych osób, a więc informacja dotycząca prywatności tych osób stanowiła przy tym informację zasadniczo różną niż informacja o "całkowitym koszcie miesięcznym (brutto) jaki ponosi organ władzy publicznej na sfinansowanie stanowiska członka gabinetu politycznego".

Co za tym idzie skoro Sąd I instancji nie badał w ogóle zagadnienia związanego z zasadnością odmowy udostępnienia informacji "o całkowitym koszcie miesięcznym (brutto) jaki ponosi organ władzy publicznej na sfinansowanie stanowiska członka gabinetu politycznego", lecz odmowę udostępnienia informacji o wysokości wynagrodzenia konkretnych wskazanych z imienia i nazwiska osób, to nie można mu skutecznie zarzucić naruszenia prawa materialnego poprzez błędną interpretację polegającą na przyjęciu, iż całkowity koszt miesięczny (brutto) jakie ponosi organ władzy publicznej na sfinansowanie stanowiska członka gabinetu politycznego podlegają wyłączeniu z jawności, albowiem zagadnienie to nie stanowiło przedmiotu rozstrzygania w sprawie.

Nie trafnym okazał się także zarzut naruszenia art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p. poprzez błędną interpretację, a co za tym idzie błędne zastosowanie prowadzące do wydania rozstrzygnięcia podtrzymującego decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej w zakresie numerów telefonów w sytuacji uznania przez Sąd l instancji, iż numery telefonów nie stanowią informacji publicznej.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, iż wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej Sąd I instancji nie podtrzymał decyzji o odmowie udostępnienia informacji w zakresie numerów służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju, albowiem jak wynika wprost z pkt 1 sentencji wyroku uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję między innymi w części dotyczącej numerów służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju.

Jednocześnie Sąd I instancji w uzasadnieniu swojego orzeczenia wyraźnie wskazał, że informacja o numerach służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu nie jest informacją publiczną, co oznacza, że nie podlegała rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji nie można było wydać wobec takiego żądania decyzji w trybie art. 16 tej ustawy.

Stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarówno co do braku przesłanek dla uznania informacji o numerach służbowych telefonów komórkowych za informację posiadającą za przymiot informacji publicznej jak i co do skutków procesowych takiego rozstrzygnięcia zasługuje zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego na pełną aprobatę. Za trafną Naczelny Sąd Administracyjny uważa także argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a dotyczącą przesłanek przemawiających przeciwko uznaniu informacji o służbowych numerach telefonów komórkowych za informację publiczną w rozumieniu ustawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego żądanie udostępnienia numerów służbowych telefonów pracowników organu nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej i co za tym idzie nie jest objęte prawem obywatela do uzyskania informacji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny w tego rodzaju sprawach zajmuje przy tym jednolite – odmienne od prezentowanego w skardze kasacyjnej - stanowisko (por. wyroki z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2553/14, z dnia 5 lutego 2016 r. sygn. akt: I OSK 2607/14 i I OSK 2458/14, oraz z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt I OSK 2056/14, wszystkie dost. CBOSA).

Informacja o numerach telefonów służbowych (komórkowych) odnosi się bowiem do narzędzi, jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie jego pracownicy - w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Znajomość numerów telefonów sprowadza się w istocie wyłącznie do informacji o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe), pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Informacja takowa stanowi zatem jedynie informację o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe w danym organie. Nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.). Niewątpliwie nie mieści się ona w problematyce sposobu zorganizowania pracy danego podmiotu rozumianej jako zespół pewnego rodzaju norm organizacyjnych, które wyznaczają sposób funkcjonowania jednostki organizacyjnej, w szczególności załatwiania spraw obywateli i zadań służbowych. Informacja, której domaga się skarżący, w istocie nawet nie odnosi się do zasad korzystania z narzędzia, jakim jest służbowy telefon komórkowy. Znajomość numeru telefonu komórkowego jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnej osoby pełniącej funkcje publiczne nie jest źródłem wiedzy w tak przedstawionym zakresie problematyki dotyczącej zasad funkcjonowania podmiotu i trybu jego działania. Informacja o numerze służbowego telefonu komórkowego nie stanowi także informacji o wydatkowaniu środków publicznych przeznaczonych na funkcjonowanie organu, odmiennie niż chociażby informacja o ilości tego rodzaju telefonów, podmiotach którym je przydzielono i kosztach funkcjonowania tego kanału łączności ponoszonych przez organ władzy publicznej.

Znamiennym jest przy tym, iż informacja, której domaga się skarżące Stowarzyszenie, w istocie nawet nie odnosi się do zasad korzystania z narzędzia, jakim jest służbowy telefon, czy też kosztów ponoszonych przez organ w związku z wykorzystaniem tegoż narzędzia, a zarówno w skardze kasacyjnej jak i we wcześniejszych pismach procesowych nie podjęto nawet próby wskazania do której z kategorii określonych w art. 6 ust. 1 u.d.i.p. należeć miałaby informacja o numerach służbowych telefonów komórkowych.

Zauważyć wreszcie trzeba, iż numery służbowych telefonów komórkowych służą do kontaktów w relacjach służbowych. Posługiwanie się tymi numerami ewentualnie może pozwalać na kontaktowanie się z ich posiadaczami lub przez ich posiadaczy w każdym miejscu i czasie, a więc także poza siedzibą organu, jak i po godzinach urzędowania. Posługiwanie się zatem tego rodzaju środkami łączności bez wątpienia ma na celu usprawnienie i ułatwienie działania w ramach organu władzy publicznej. Traktowanie danych na temat używanych wewnętrznie numerów służbowych telefonów komórkowych jako informacji publicznej, a w konsekwencji podanie jej do publicznej wiadomości, niweczyłoby zatem cel, dla którego taki sposób komunikowania się został wprowadzony.

Przypomnieć w tym miejscu należy, iż art. 16 ust. u.d.i.p. stanowi, że odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Z regulacji powyższych wyprowadzić należy wniosek, iż decyzyjna forma odmowy udostępnienia informacji publicznej, względnie umorzenia postępowania znajdzie zastosowanie jedynie w sytuacji, gdy żądana informacja stanowi informację publiczną, a podmiot do którego żądanie to skierowano jest organem władzy publicznej lub innym podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy.

Inaczej rzecz ujmując jeśli wniosek strony nie dotyczy informacji publicznej, to jedyną dopuszczalną formą odniesienia się podmiotu do którego wniosek został złożony, jest zawiadomienie wnioskodawcy, iż żądana informacja nie jest informacją publiczną (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 września 2002 r., sygn. akt II SAB 180/02, niepublikowany, treść [w:] Irena Kamińska, Mirosława Rozbicka-Ostrowska "Dostęp do informacji publicznej. Orzecznictwo sądów administracyjnych", Wyd. LexisNexis, Warszawa 2007, s. 123-124; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 2867/02, niepublikowany, treść [w:] Monitor Prawniczy 2003/4/s.147; Mariusz Jabłoński, op. cit. s. 176-177).

Zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie naruszył zatem w tym zakresie jakichkolwiek przepisów prawa materialnego, a jednocześnie oczywistym i rażącym naruszeniem prawa (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.) byłoby postulowane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej umorzenie postępowania w zakresie udostępnienia informacji o numerach telefonów ze względu na brak charakteru informacji publicznej.

Spośród zgłoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego trafnym okazał się jedynie zarzut naruszenia art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez błędną interpretację, a co za tym idzie błędne zastosowanie wyłączenia jawności w stosunku do innych niż szef członków gabinetu politycznego ministra.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, zaś w myśl ust. 2 tegoż przepisu, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Istota problemu prawnego występującego w niniejszej sprawie sprowadza się do oceny czy innych niż szef członków gabinety politycznego ministra uznać można za osoby pełniące funkcje publiczne, a informacje o ich wynagrodzeniu za informacje mające związek z pełnieniem tych funkcji.

Na tak postawione pytania udzielić należy, odmiennie niż uczynił to Sąd I instancji, odpowiedzi twierdzących.

Za przyjęciem stanowiska, iż zarówno szef jak i pozostali członkowie gabinetu politycznego ministra sposobami pełniącymi funkcje publiczne przemawiają następujące argumenty.

Zgodnie z art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (tekst jedn. Dz. U z 2012 r., poz. 392 ze zm.) minister wykonuje swoje zadania przy pomocy sekretarza i podsekretarzy stanu, gabinetu politycznego ministra oraz dyrektora generalnego urzędu. Zgodnie z art. 39 ust. 3 tej samej ustawy w każdym ministerstwie może być tworzony w szczególności gabinet polityczny ministra. W myśl art. 39a tej samej ustawy minister podaje Prezesowi Rady Ministrów następujące dane dotyczące pracowników zatrudnionych w gabinecie politycznym ministra: 1) imię (imiona) i nazwisko; 2) datę urodzenia; 3) miejsce zatrudnienia w trzyletnim okresie poprzedzającym dzień, w którym osoba została zatrudniona w gabinecie politycznym ministra; 4) źródła dochodów w trzyletnim okresie poprzedzającym dzień, w którym osoba została zatrudniona w gabinecie politycznym ministra; 5) informację o wykonywanej działalności gospodarczej w trzyletnim okresie poprzedzającym dzień, w którym osoba została zatrudniona w gabinecie politycznym ministra (ust. 1), przy czy dane, o których mowa w ust. 1, podlegają udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej (ust. 2).

Znamiennym jest przy tym, iż żaden z przepisów wskazanej wyżej ustawy nie różnicuje w jakikolwiek sposób szefa oraz pozostałych członków gabinetu politycznego, ani tez nie przyznaje szefowi gabinetu politycznego ministra szczególnych kompetencji innych niż przysługujące wszystkim członkom gabinetu politycznego.

Podkreślenia wymaga, iż przywołany wyżej przepis rangi ustawowej (art. 37 ust. 1) wprost wymienia gabinet polityczny jako całość w jednym rzędzie z sekretarzami i podsekretarzami stanu oraz dyrektorem generalnym urzędu. Ustawodawca sytuuje zatem w jednym rzędzie gabinet polityczny (jako podmiot kolegialny) z sekretarzem i podsekretarzem stanu oraz dyrektorem generalnym urzędu, przyznając tym podmiotom szczególnie ważną, z punktu widzenia realizacji zadań, funkcję ustrojową. Świadczy o tym zwrot "minister wykonuje swoje zadania przy pomocy". Zatem gabinet polityczny ministra obok wymienionych w art. 37 ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów podmiotów monokratycznych, jest podmiotem ściśle i na najwyższym szczeblu struktury organizacyjnej ministerstwa współpracującym z ministrem. Członkowie tego gabinetu, jako najwyżsi urzędnicy ministerstwa, mają realny, a nie tylko hipotetyczny, wpływ na kształtowanie kierunku działań naczelnego organu administracji publicznej. Dla uznania członka gabinetu politycznego ministra za osobę pełniącą funkcję publiczną wystarczy, aby uczestniczył on w sposób bezpośredni lub pośredni w realizowaniu zadań należących do kompetencji ministra, a taką właśnie rolę ustrojową przypisał temu podmiotowi ustawodawca.

Szczególnego podkreślenia wymaga także, iż prawodawca w art. 39a wprost przesądził, że informację publiczną stanowią informacje w nim wskazane, a dotyczące wszystkich pracowników zatrudnionych w gabinecie politycznym, a nie tylko szefa tego gabinetu.

Dalej zauważyć należy, iż zgodnie z art. 471 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 86, poz. 953, z późn. zm.) zatrudnienie pracownika w gabinecie politycznym Prezesa Rady Ministrów, wiceprezesa Rady Ministrów, ministra oraz innego członka Rady Ministrów następuje na podstawie umowy o pracę zawartej na czas pełnienia funkcji przez osobę zajmującą kierownicze stanowisko państwowe. Do umów o pracę zawartych z tymi osobami nie stosuje się art. 251 Kodeksu pracy. Wcześniejsze rozwiązanie umowy o pracę może być dokonane za wypowiedzeniem. Również ten przepis nie różnicuje zatem w jakikolwiek sposób szefa oraz pozostałych członków gabinetu politycznego. Także w wydanym na podstawie delegacji zawartej w art. 471 ust. 3 tej samej ustawy rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych zatrudnionym w gabinetach politycznych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296 ze zm.) wskazano w § 1 ust. 1, że rozporządzenie stosuje się do: 1) pracowników zatrudnionych w gabinecie politycznym: a) Prezesa Rady Ministrów, b) wiceprezesa Rady Ministrów, c) ministra, d) innego członka Rady Ministrów zwanych dalej "pracownikami", a w załączniku do rozporządzenia określono wymogi kwalifikacyjne obowiązujące dla szefów gabinetów politycznych oraz doradców i asystentów w gabinetach politycznych i kwoty wynagrodzeń zasadniczych oraz dodatków dla tych osób, w jednolity dla wszystkich sposób określając w § 6 zasady i tryb zwalniania pracowników gabinetu politycznego z wymagań kwalifikacyjnych.

Wskazać wreszcie należy, iż w zarządzeniu Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 lutego 2014 r., Nr 12 w sprawie ustalenia podziału pracy w kierownictwie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. Urz. MR Z 2014, poz. 16 z dnia 4 marca 2014 r.) wskazano w § 14 ust. 1, że do zakresu działania Gabinetu Politycznego Ministra należy: 1) realizacja zadań, powierzonych przez Ministra, dotyczących współdziałania z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządu terytorialnego, partii politycznych, związków zawodowych i organizacji społecznych; 2) dokonywanie, na polecenie Ministra, oceny merytorycznej i formalnej materiałów przedkładanych Ministrowi. Regulacja ta także nie różnicuje pozycji poszczególnych członków gabinetu politycznego ministra, co oznacza, że każdemu z nich może być zlecona realizacja zadań dotyczących współdziałania z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządu terytorialnego oraz dokonywanie oceny merytorycznej i formalnej materiałów przedkładanych Ministrowi. Każdy z członków gabinetu politycznego ma zatem potencjalny istotny wpływ na realizację zadań Ministra,

W świetle powyższych rozważań każdy z członków gabinetu politycznego ministra musi być uznany za osobę pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu art. 5 ust 2 u.d.i.p., albowiem pozostaje w stosunku zatrudnienia w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi i ma istotny wpływ na wykonywanie zadań przez organy władzy państwowej, a jednocześnie nie sposób przyjąć by wykonywał wyłącznie czynności usługowe.

Informacja o wysokości wynagrodzenia stanowi przy tym informację o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji przez członka gabinetu politycznego i co za tym idzie musi być zaliczona do kategorii informacji mających związek z pełnienie funkcji publicznych, co wprost wynika z art. 5 ust. 2 zd. 2 u.d.i.p.

W kontekście przywołanego już art. 39a ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów nie sposób także przyjąć, by racjonalny ustawodawca nakazywał publikowanie w Biuletynie Informacji Publicznej informacji niewątpliwie godzących w prywatność członków gabinetów politycznych oraz ich wcześniejszych pracodawców, a jednocześnie dopuszczał wyłączenie jawności informacji dotyczących ich bieżącego wynagrodzenia uzyskiwanego z tytułu zatrudnienia w gabinecie politycznym, tym bardziej, że wynagrodzenie to jest ściśle określone przepisami prawa. W załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych zatrudnionym w gabinetach politycznych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe, a więc w akcie prawa powszechnie obowiązującego, określono bowiem górne i dolne granice tegoż wynagrodzenia.

Za przyjęciem, iż informacja o wysokości wynagrodzenia członków gabinetów politycznych, gabinetów określonych ministrów ma charakter jawnej informacji publicznej przemawia nadto wyrażona w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 885 ze zm.) zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi. Gospodarowaniem środkami publicznymi jest zaś niewątpliwie zatrudnianie członków gabinetów politycznych i ustalanie ich wynagrodzeń.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt kontrolowanego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zauważyć należy, iż Sąd I instancji dopuścił się naruszenia prawa materialnego – art. 5 ust. 2 u.d.i.p. polegającej na błędnej jego wykładni polegającej na przyjęciu, iż niż szef gabinetu politycznego ministra, członkowie tegoż ciała kolegialnego, nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne, co skutkowało błędnym niezastosowaniem w stosunku do tych osób wyłączenia z art. 5 ust. 2 zd. 2 u.d.i.p.

Wskazane wyżej uchybienie stanowiło podstawę do uchylenia zaskarżonego wyroku na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a. w części obejmującej pkt 2 jego sentencji.

Jednocześnie wobec braku usprawiedliwionych podstaw kasacyjnych dotyczących rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku, a dotyczącego udostępnienia informacji o numerach służbowych telefonów komórkowych Naczelny Sąd Administracyjny w pozostałym zakresie skargę kasacyjną działając na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił.

Wobec dostatecznego wyjaśnienia istoty sprawy i wystąpienia uchybienia Sądu I instancji ograniczającego się jedynie do obrazy przepisu prawa materialnego uznać należy, iż w sprawie zaistniały przesłanki dla rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi w zakresie objętym uchylonym rozstrzygnięciem Sądu I instancji, to jest w części dotyczącej odmowy udostępnienia informacji publicznej co do wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju innych niż Szef tego Gabinetu obejmującej imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki.

Taki zakres rozpoznania skargi przez Naczelny Sąd Administracyjny uzasadniony jest zakresem zaskarżenia skargi kasacyjnej przedmiotowego wyroku, który nie obejmował rozstrzygnięcia Sądu I instancji dotyczącego uchylenia decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r., nr [...] oraz poprzedzającej ją decyzji tegoż organu z dnia [...] grudnia 2013 r. w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto Szefa Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki) oraz oddaleniem skargi kasacyjnej w zakresie rozstrzygnięcia co do odmowy udostępnienia informacji numerów służbowych telefonów komórkowych.

Uchylenie decyzji Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] grudnia 2013 r., nr [...] w części dotyczącej wynagrodzenia miesięcznego brutto członków gabinetu politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju uzasadnione jest faktem, iż w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego informacja co do wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki), stanowi informację publiczną, dotyczy, bowiem sposobu wydatkowania majątku publicznego przez podmioty tworzące sektor finansów publicznych. Jednocześnie wszyscy członkowie tego Gabinetu muszą być – z przyczyn wyłuszczonych już powyżej – uznani za osoby pełniące funkcje publiczne, co oznacza, że informacje o ich wynagrodzeniu nie korzystają z wyłączenia jawności ze względu na prywatność osoby fizycznej i co za tym idzie nie jest wymagana ich zgoda na udostępnienie takowych informacji.

Ponownie rozpoznając wniosek Stowarzyszenia Sieć Obywatelska – [...] z dnia 2 grudnia 2013 r. w zakresie żądania udostępnienia informacji publicznej odnośnie wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto członków Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju innych niż Szef tegoż Gabinetu wraz ze wskazaniem imienia, nazwiska, i wysokości wynagrodzenia miesięcznego w rozbiciu na poszczególne składniki organ winien uwzględnić wytyczne i poglądy prawne zawarte w niniejszym orzeczeniu, przyjmując – wobec braku odmiennego określenia zakresu w wniosku w jego treści – że wniosek dotyczy członków gabinetu politycznego i wysokości ich wynagrodzeń aktualnych na dzień złożenia wniosku o udostępnienie wniosku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 203 pkt 1 P.p.s.a. w zw. z art. 206 i art. 207 P.p.s.a.

Za niezbędne koszty postępowania kasacyjnego podlegające zasądzeniu od organu na podstawie art. 203 pkt 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny uznał koszt wpisu od skargi kasacyjnej oraz koszt opłaty skarbowej od udzielonego sporządzającemu skargę kasacyjną profesjonalnemu pełnomocnikowi pełnomocnictwa.

Sąd odstąpił od zasądzenia na rzecz skarżącego kasacyjnie kosztów wynagrodzenia kosztów w postaci wynagrodzenia kosztów profesjonalnego pełnomocnika, albowiem skarga kasacyjna okazała się zasadna jedynie w części, zaś w części podlegała oddaleniu.

Zauważyć w tym miejscu trzeba, iż oddalenie skargi kasacyjnej w części co do zasady uzasadniało zasądzenie w części kosztów zastępstwa procesowego na rzecz reprezentowanego przez profesjonalistę organu administracji. Okoliczności te w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadniały wzajemne zniesienie pomiędzy stronami zwrotu kosztów postępowania obejmujących wynagrodzenie profesjonalnych pełnomocników.