Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Sławomir Antoniuk Sędzia WSA – Stanisław Marek Pietras (spraw.) Sędzia WSA – Janusz Walawski Protokolant – starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 września 2014 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] w części dotyczącej wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto Szefa Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki) i numerów służbowych telefonów komórkowych: Ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Infrastruktury i Rozwoju; 2. w pozostałej części oddala skargę; 3. w zakresie wskazanym w pkt 1 wyroku zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 4. zasądza od Ministra Infrastruktury i Rozwoju na rzecz Stowarzyszenia [...] kwotę 200 (słownie: dwieście) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Stowarzyszenie [...] wnioskiem z dnia [...] grudnia 2013 r., przesłanym za pośrednictwem poczty elektronicznej, powołując się na art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zwróciło się Ministra Infrastruktury i Rozwoju o udostępnienie informacji publicznej w zakresie:

– danych o członkach Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju, wymaganych przez art. 39a ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów,

– wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki),

– adresu poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR,

– adresów poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR,

– numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

Pismem z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] udzielono Stowarzyszeniu informacji w zakresie danych o członkach Gabinetu Politycznego Ministra Infrastruktury i Rozwoju, wymaganych przez art. 39a ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów, adresu poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR, adresów poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

Następnie Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...], działając na podstawie art. 5 ust. 2 i art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.)w zw. z art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 104 k.p.a. odmówił udostępnienia informacji w zakresie:

– wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki),

– numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR.

W uzasadnieniu – powołując się na opisany powyżej stan faktyczny – podał, że w myśl art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w tej ustawie. Z kolei stosownie do art. 5 ust. 2 ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Zważając na szerokie rozumienie terminu "osoba pełniąca funkcję publiczną", jakie należy przyjąć przy wykładni art. 5 ust. 2 ustawy, a także na dodatkowe wyszczególnienie w tym przepisie kategorii "osób mających związek z pełnieniem funkcji publicznej", na gruncie tej ustawy osobą pełniącą funkcję publiczną lub mającą związek z pełnieniem takiej funkcji będzie zatem każdy, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub też w strukturach jakichkolwiek osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jeśli funkcja ta ma związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swych zadań przez władze publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym albo majątkiem Skarbu Państwa. Zatem o tym, czy dana osoba jest funkcjonariuszem publicznym, decyduje kryterium oparte o charakter obowiązków oraz zakres odpowiedzialności danej osoby, co oznacza, że funkcjonariuszem publicznym jest osoba zajmująca stanowisko w sektorze służby publicznej, które łączy się z odpowiedzialnością za działania w interesie ogólnym. Oznacza to, że osoby zajmujące takie stanowisko piastują wycinek suwerennej władzy publicznej. Są więc w zakresie wykonywanych zadań depozytariuszami władzy publicznej odpowiedzialnymi za ochronę interesów ogólnych Państwa, bądź też innych władz publicznych. Dodatkowo wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ograniczenie ze względu na prywatność osoby fizycznej ma zastosowanie w przypadku wniosku o wynagrodzenie konkretnej osoby o określonych personaliach. Wobec powyższego, ponieważ wnioskodawca wniósł o udostępnienie informacji o wysokości miesięcznego wynagrodzenia członków Gabinetu Politycznego z podaniem imienia, nazwiska, odmowa udostępnienia tych informacji jest uzasadniona. Stosownie do art. 39 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r. Nr 392 ze zm.) w ministerstwie może być utworzony gabinet polityczny ministra, przy pomocy którego – jak wynika z art. 37 tej ustawy – minister wykonuje swoje zadania. Zakres uprawnień członków gabinetu politycznego nie pozwala zatem na samodzielne kształtowanie treści wykonywanych zadań i podejmowania decyzji. Ponadto wskazano, że zakres udostępnianych danych o członkach gabinetu politycznego określa art. 39 a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2012 r. Nr 392 z późn. zm.). Dane te nie dotyczą kwestii wynagradzania. Zasady wynagradzania osób zatrudnionych w gabinetach politycznych określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 marca 2000 r. w sprawie zasad wynagradzania i innych świadczeń przysługujących pracownikom urzędów państwowych zatrudnionym w gabinetach politycznych oraz doradcom lub pełniącym funkcje doradców osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. Nr 24, poz. 296 z późn. zm.). Z kolei w przedmiocie udostępnienia numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu MIR, wzięto pod uwagę ochronę porządku publicznego dla której, jak wynika z art. 61 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, możliwe jest ograniczenie korzystania przez obywatela z jego konstytucyjnych praw. Organizację i zasady funkcjonowania administracji rządowej określają akty normatywne oraz wewnętrzne akty prawne ustalające, zgodnie z art. 33 ust. 1 powołanej ustawy o Radzie Ministrów, szczegółowy zakres działania ministra, ministerstwo, które ma obsługiwać ministra, szczegółową strukturę organizacyjną (art. 39 ust. 5 tej ustawy), regulamin organizacyjny ministerstwa (art. 39 ust. 6 tej ustawy), wewnętrzne regulaminy organizacyjne komórek organizacyjnych ministerstwa (art. 39 ust. 7 tej ustawy). Na podstawie art. 25 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 z późn. zm.) odpowiedzialnym za zapewnienie funkcjonowania i ciągłość pracy urzędu, warunki jego działania, a także organizację pracy jest dyrektor generalny urzędu. Organy, w tym minister, załatwiają sprawy zgodnie z procedurami określonymi przepisami prawa (między innymi Kodeksem postępowania administracyjnego, a także powołaną ustawą o dostępie do informacji publicznej), które przewidują załatwianie przez organ spraw w formie pisemnej lub w formie dokumentu elektronicznego. Ustne załatwienie sprawy należy traktować jako odstępstwo i jest ono dopuszczalne tylko wówczas, gdy przemawia za tym interes strony, a przepis prawa nie stoi temu na przeszkodzie. Ustnie, poprzez telefon, udzielane są informacje o trybie załatwiania spraw oraz ustalania terminów spotkań w sprawach zgłaszanych do organu skarg i wniosków. Właściwymi w tym zakresie są komórki organizacyjne urzędu, prowadzące dany rodzaj spraw, których sekretariaty kierują do właściwych pracowników. Używanie telefonów komórkowych przez pracowników na stanowiskach ustalonych przez dyrektora generalnego, ma charakter wewnętrzny. Informacje o adresach Ministerstwa, adresach poczty elektronicznej, na który można wysyłać wnioski o udostępnienie informacji publicznej do MIR, adresach poczty elektronicznej sekretariatów i telefonów służbowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu oraz komórek organizacyjnych w MIR, są udostępnione na stronie BIP. Przyjęcie tych zasad ma na celu zapewnienie pewności obrotu prawnego, zapobieganie ewentualnym sporom co do treści oświadczeń.

We wniosku z dnia [...] stycznia 2014 r. do Ministra Infrastruktury i Rozwoju o ponowne rozpatrzenie sprawy, Stowarzyszenie podniosło, że nieuznanie za informację publiczną części wynagrodzeń w samorządzie lokalnym, a na takie orzeczenie organ powołał się w zaskarżonej decyzji, nie pozwala na wydanie decyzji odmawiającej. Nie zgodzono się również, że udostępnienie adresu poczty elektronicznej może stanowić naruszenie porządku publicznego i ciekawe jest w jakim zakresie, ale w uzasadnieniu decyzji nie znajduje się wyjaśnienie tego stanowiska, a jedynie opis działania ministerstwa.

Minister Infrastruktury i Rozwoju decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...]. W uzasadnieniu – powołując się na argumenty w niej zawarte – podał, że organ nie twierdził, iż dane dotyczące wysokości wynagrodzenia członków Gabinetu Politycznego nie stanowią informacji publicznej. Stwierdzono natomiast, że przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej. Organ może odmówić udostępnienia informacji ze względu na dobra prawnie chronione, tym bardziej, jeśli pracownicy złożą oświadczenia, w których nie wyrażają zgody na udostępnienie informacji dotyczących wysokości ich wynagrodzenia. Ponadto zauważono, że adresy poczty elektronicznej sekretariatów: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu zostały Stowarzyszeniu udostępnione.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżące Stowarzyszenie [...] wniosło o uchylenie zaskarżonej decyzji i decyzji ją poprzedzającej w zakresie, w jakim wyłącza jawność wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki) oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, zarzucając:

– naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości w ramach toczącego się postępowania w ten sposób, iż zastosowana wykładania art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej prowadzi do wyłączenia jawności w zakresie wnioskowanym przez Stowarzyszenie,

– art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 8 k.p.a. poprzez prowadzenie postępowania w ten sposób, iż wszystkie wątpliwości zostały rozstrzygnięte na korzyść wyłączenia prawa do informacji publicznej, co prowadzi do naruszenia istoty prawa do informacji,

– naruszenie art. 33 ust. 1 ustawy o finansach publicznych w zw. z art. 61 ust. i i 2 Konstytucji RP poprzez przyjęcie, iż wydatki ponoszone w związku z zatrudnieniem członków Gabinetu Politycznego mogą podlegać wyłączeniu z jawności.

W uzasadnieniu podano, że prawo do informacji jest prawem człowieka, wskazując na stosowne orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, orzeczenia Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz na stanowisko doktryny. Następnie stwierdzono, że z regulaminu organizacyjnego MIR wynika, iż strukturę organizacyjną MIR tworzy GP, Szef GP jest członkiem kierownictwa Ministerstwa, Szefowi GP są powierzane zadania Ministra, Minister wykonuje swoje zadania przy pomocy GP. Natomiast z zarządzenia nr 4 Ministra IR z dnia 14 stycznia 2014 r. w sprawie ustalenia podziału pracy w kierownictwie MIR wynika, że do zakresu działania Gabinetu Politycznego Ministra należy realizacja zadań powierzonych przez Ministra dotyczących współdziałania z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządu terytorialnego, partii politycznych, związków zawodowych i organizacji społecznych oraz dokonywanie, na polecenie Ministra, oceny merytorycznej i formalnej materiałów przedkładanych Ministrowi. Szczegółowe zadania w Gabinecie Politycznym Ministra ustala Minister (§ 14 zarządzenia). Ministerstwo to urząd administracji rządowej, więc skoro Gabinet Polityczny znajduje się w jego strukturze organizacyjnej, to w takim razie jest częścią tego urzędu, czyli ma związek z działalnością Ministra i podejmowaniem przez niego działań. Zwrócono uwagę, że nie jest to działalność o charakterze technicznym czy usługowym. Dalej zwrócono uwagę na zakres obowiązków członków Gabinetów Politycznych wskazanych w odpowiedzi Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów ( z upoważnienia Prezesa Rady Ministrów) na interpelację nr 2110 w sprawie kosztów utrzymania gabinetów politycznych ministrów i zakresu obowiązków osób w nich zatrudnionych. Mianowicie do podstawowych zadań osób zatrudnionych w gabinetach politycznych należy:

1) doradzanie prezesowi RM i ministrom w zakresie kierowania powierzonym im działem administracji rządowej lub zakresem spraw;

2) wsparcie w zakresie ustalania i realizowania powierzonej ministrowi polityki państwa,

3) analizowanie politycznych, społecznych i medialnych konsekwencji wdrażania strategii, działań i przedsięwzięć rządu.

Szczególnie istotne jest zadanie polegające na weryfikacji i ukierunkowaniu, zgodnego z programem rządu i exposé premiera, działań ministerstwa i jego departamentów, a także koordynacji realizacji zadań postawionych przez ministra korpusowi służby cywilnej w ministerstwie. W stosunkach zewnętrznych gabinet polityczny zapewnia doradztwo i pośrednictwo w zakresie kontaktów z przedstawicielami parlamentu, innych organów władzy państwowej, partii politycznych, organizacji społecznych i zawodowych, wyborców, w stosunkach zagranicznych oraz w kontaktach ze środkami masowego przekazu. Funkcjonowanie gabinetów politycznych sprzyja także efektywnej koordynacji prac rządu poprzez:

1) wymianę informacji o podejmowanych przedsięwzięciach w ramach działów administracji rządowej,

2) ustalanie i uzgadnianie określonych działań i decyzji, w szczególności w celu uspójnienia polityki Rady Ministrów,

3) rozwiązywanie rozbieżności i konfliktów występujących pomiędzy resortami o charakterze programowym,

4) wspólne ponadresortowe przedsięwzięcia o charakterze programowym i politycznym podejmowane przez ministrów, sekretarzy i podsekretarzy stanu.

Gabinety polityczne stanowią zatem bezpośrednie zaplecze programowo – polityczne osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe. Jest zatem oczywiste, że skuteczne wykonywanie przypisanych im zadań wymaga osobistej identyfikacji z programem politycznym, gospodarczym czy społecznym sił rządzących. Takiego charakteru nie mają i mieć nie mogą np. stanowiska w apolitycznym korpusie służby cywilnej. Zatem już w tym zakresie stanowisko Ministra w skarżonej sprawie nie może się ostać. Osoby te mają znaczenie i stanowią istotny element podejmowania decyzji i występowania nawet na zewnątrz w imieniu organu władzy publicznej (w stosunkach zewnętrznych gabinet polityczny zapewnia doradztwo i pośrednictwo w zakresie kontaktów z przedstawicielami parlamentu, innych organów władzy państwowej, partii politycznych, organizacji społecznych i zawodowych, wyborców, w stosunkach zagranicznych oraz w kontaktach ze środkami masowego przekazu). W dalszej części powołano się na stanowisko judykatury i doktryny oraz zwrócono uwagę na treść art. 15 § 13 pkt 4 k.k., w myśl którego funkcjonariuszem publicznym jest: osoba będąca pracownikiem administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, chyba że pełni wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba w zakresie, w którym uprawniona jest do wydawania decyzji administracyjnych. Natomiast według art. 115 §1 9 k.k., osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę za wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową. Zatem obok funkcjonariusza publicznego, osobą pełniącą funkcję publiczną jest członek organu samorządowego oraz osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe. Definicja ta obejmuje większość osób zatrudnionych w jednostkach organizacyjnych dysponujących środkami publicznymi, bez względu na poziom środków publicznych pozostających w dyspozycji jednostki. Wobec powyższego wnioskowane informacje nie podlegają ochronie, gdyż ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne.

W odpowiedzi na skargę Minister Infrastruktury i Rozwoju wniósł o oddalenie skargi, a wskazując na dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne dodał, że informacja publiczna o wynagrodzeniu pracownika powinna dotyczyć "stanowiska", a nie konkretnej osoby. Zatem w decyzji wskazano akt prawny regulujący zasady wynagradzania osób zatrudnionych w gabinetach politycznych.

W piśmie procesowym z dnia [...] września 2014 r. organ wskazał, że szczegółowe zadania członków Gabinetu Politycznego ustalane są przez Ministra na bieżąco.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości m.in. poprzez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Skarga analizowana pod tym kątem zasługuje w znacznej części na uwzględnienie. Na samym początku stwierdzić należy, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, zaś według ust. 2, prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu, przy czym tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy (ust. 3).

Natomiast konkretyzacją tego prawa zajmuje się m.in. ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), gdzie w myśl art. 1, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w tym akcie prawnym. Ponadto na podstawie art. 2 ust. 1, każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej, co jednocześnie nie oznacza, że każdy podmiot jest zobligowany do jej udostępniania. Realizacja bowiem tego prawa spoczywa na określonych w ustawie podmiotach. I tak, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4)podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

Zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej są również organizacje związkowe i pracodawców reprezentatywne, w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego (Dz. U. Nr 100, poz. 1080 z późn. zm.), oraz partie polityczne (ust. 2).

Wobec treści art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy nie budzi zatem wątpliwości fakt, że Minister Infrastruktury i Rozwoju jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej. Wskazać również należy, że informacją publiczną w rozumieniu ustawy jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Zatem jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie, do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Ponadto informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej lub podmiotu niebędącego organem administracji publicznej związanych z nimi bądź w jakikolwiek sposób dotyczących ich i są nimi zarówno treść dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań, nawet jeżeli nie pochodzą wprost od nich. Niezależnie od powyższego, aby konkretna informacja posiadała walor informacji publicznej, to musi się odnosić do sfery faktów. W dalszej części stwierdzić należy, że zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Zatem żądana przez skarżące Stowarzyszenie informacja o wysokości wynagrodzenia miesięcznego brutto każdego z członków Gabinetu Politycznego MIR (imię, nazwisko, wysokość wynagrodzenia miesięcznego brutto z możliwością podania w rozbiciu na poszczególne składniki), jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. W myśl art. 2 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej przysługuje każdemu, z zastrzeżeniem art. 5, który ogranicza je z uwagi na ochronę informacji niejawnych oraz ochronę innych tajemnic ustawowo chronionych. Nie jest przy tym wymagane wykazanie ani interesu publicznego, ani celu, w jakim uzyskana informacja zostanie wykorzystana. Jedynie w przypadku informacji przetworzonej, stosownie do treści art. 3 ust. 1 ustawy, ustawodawca wprowadził wymóg wykazania, że uzyskanie informacji jest szczególnie istotne dla interesu publicznego. Dodać również należy, że według art. 13 ust. 1 ustawy, udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, a jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Zatem w zakresie opisanej powyżej tej części wniosku, spełniona została przesłanka przedmiotowa zastosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej w odniesieniu do wniosku skarżącej.

Dodać ponadto należy, że zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 ustawy, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych, zaś w myśl ust. 2 tegoż przepisu, prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy, zwrócić należy uwagę na treść § 2pkt 3) zarządzenia nr 2 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 3 stycznia 2014 r. w sprawie ustalenia regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. MIR z 2014 r., poz. 4), w myśl którego ilekroć w Regulaminie organizacyjnym Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju, zwanym dalej "regulaminem", jest mowa o członkach kierownictwa Ministerstwa, należy przez to rozumieć Ministra, sekretarzy stanu, podsekretarzy stanu, dyrektora generalnego oraz szefa Gabinetu Politycznego. Zatem ten ostatni jest osobą mającą związek z pełnieniem funkcji publicznej przez ministra, o czym mowa w art. 5 ust. 2, skoro należy on do kierownictwa ministerstwa i w tym względzie stawia się go na równi z ministrem. Stąd też co do jego osoby decyzja odmowna, w zakresie żądanej informacji o wynagrodzeniu, nie ma zastosowania i wobec powyższego należało ją uchylić w tej części, zaś organ rozpatrując na nowo sprawę, uwzględni powyższe ustalenia Sądu. Tym bardziej, że według § 14 ust. 2 pkt 1) zarządzenia nr 12 Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 28 lutego 2014 r. w sprawie ustalania podziału pracy w kierownictwie Ministerstwa Infrastruktury i Rozwoju (Dz. U. z 2014 r., poz. 16), do zakresu działań Gabinetu Politycznego Ministra należy realizacja zadań powierzonych przez Ministra, dotyczących współdziałania z organami władzy ustawodawczej, administracji rządowej i samorządu terytorialnego, partii politycznych, związków zawodowych i organizacji.

Natomiast skoro pozostali członkowie Gabinetu Politycznego nie mają tych uprawnień, co ich szef będący członkiem kierownictwa ministerstwa i mający związek z pełnieniem funkcji publicznej, a ponadto nie zrezygnowali z przysługującego im prawa do ujawnienia ich wynagrodzenia, to w tej części skargę należało oddalić.

Na marginesie wskazać należy organowi, że nie może stanowić ograniczenia do uzyskania informacji publicznej o wynagrodzeniu szefa Gabinetu Politycznego przepis art. 39a ust. 2 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. Nr 106, poz. 492), bowiem stanowi on jedynie o danych, jakie podlegają udostępnieniu w Biuletynie Informacji Publicznej. Reasumując, zapis ten w żadnej mierze nie przesądza, że inne dane – zdaniem Sądu – nie stanowią już informacji publicznej.

Co zaś się tyczy podania numerów służbowych telefonów komórkowych: ministra, sekretarzy i podsekretarzy stanu w MIR, to nie jest to – zdaniem Sądu – informacja publiczna. Informacja o numerach telefonów służbowych komórkowych odnosi się niewątpliwie do narzędzi jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie pracownicy w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Numery telefonów to jednak wyłącznie informacja o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe) pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Numery służbowych telefonów służą więc do kontaktów w relacjach służbowych między pracownikami oraz organem w każdym miejscu i czasie, a więc także poza siedzibą organu, jak i po godzinach urzędowania. Posługiwanie się nimi bez wątpienia ma na celu usprawnienie i ułatwienie działania w ramach urzędu. Traktowanie tego jako informacji publicznej, a w konsekwencji podanie jej do publicznej wiadomości, niweczyłoby cel, dla którego taki sposób komunikowania się został wprowadzony. Żądana we wniosku skarżącego Stowarzyszenia informacja jest więc jedynie informacją o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe. Wszak nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy), nie mieści się ona bowiem w problematyce sposobu zorganizowania pracy podmiotu administracji, który dotyczy pewnego rodzaju norm organizacyjnych (np. odnoszących się do zasad korzystania z narzędzia). Znajomość samego numeru telefonu komórkowego, jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnego pracownika czy organu nie jest natomiast źródłem wiedzy w tak określonym zakresie. Natomiast obywatel nie jest pozbawiony kontaktu w sprawach, które mieszczą się w zakresie działania organu. Jedną z jego możliwych form jest kontakt telefoniczny zapewniony przez publicznie dostępne numery telefoniczne publikowane m.in. w Biuletynie Informacji Publicznej, książkach telefonicznych, informatorach, czy udostępniane bezpośrednio osobom zainteresowanym. Ponadto nie jest to jedyna forma bezpośredniego kontaktu, bowiem również w tym celu są ustalane i podawane do publicznej wiadomości godziny urzędowania, w których każdy może bezpośrednio kontaktować się z osobami pełniącymi funkcje publiczne, jak też z wyznaczonymi do kontaktów pracownikami.

Zatem informacja ta nie podlegała rygorom ustawy o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji nie można było wydać wobec takiego żądania decyzji w trybie art. 16 tej ustawy. Stąd też zaskarżoną decyzję w tej części należało uchylić.

W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 w zw. z art. 152 i art. 145 § 1 pkt 1) lit. a) w zw. z art. 132, a w sprawie kosztów postępowania na podstawie art. 200 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), należało orzec jak w sentencji wyroku.