Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz (spr.) Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Protokolant sekr. sąd. Stanisława Maciejewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2016 r. sprawy ze skargi W.P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie odebrania zwierzęcia I. oddala skargę; II. przyznaje od Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. na rzecz radcy prawnego A.P. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, zwiększoną o należną stawkę podatku od towarów i usług, tytułem kosztów udzielonej skarżącemu nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu.

1. W dniu [...] czerwca 2015 r. Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Zwierząt OTOZ "A" przy asyście policji dokonało odebrania psa (samiec, rasy mieszaniec, ok. 8 lat) jego właścicielce– W.P.. W protokole wskazano, że kondycja psa była zła, miał rozległe rany skórne – grzybicze, wyłysienia, częściową utratę wzroku. Pies przebywał w boksie, w brudzie. Nakazano właścicielce uprzątnięcie kojca, a ponadto wykopać, odpchlić, odrobaczyć i zaszczepić zwierzę.

Następnie pismem z dnia [...] czerwca 2015 r. Towarzystwo poinformowało Prezydenta Miasta o odebraniu psa i wniosło o wydanie decyzji w trybie art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt ( tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 856), a także o dopuszczenie go do udziału w tym postępowaniu.

W uzasadnieniu wniosku Towarzystwo opisało okoliczności sprawy wskazując, że w dniu [...] kwietnia 2015 r. przeprowadzono u W.P. interwencję, podczas której stwierdzono, że posiada ona małego psa, w wieku między 6 a 10 rokiem życia, przetrzymuje go w zagrodzie – boksie, z prowizoryczną budą, która służy mu jako miejsce do spania. W samym boksie znajduje się duża ilość zamiecionych odchodów, stare deski z wystającymi gwoźdźmi, metalowe puszki, wiadra i inne przedmioty zagracające miejscem i stanowiące zagrożenie dla psa. Pies trzymany był w niechlujnych warunkach, w brudzie, wśród gnijącego jedzenia, bez odpowiedniej budy. Miał dostęp do jedzenia i wody, których jakość budziły wątpliwości, a sama właściciela przyznała, że nie karmi psa codziennie. Pies był brudny, zakołtuniony, z przerośniętymi pazurami. Z relacji sąsiadów oraz z wyjaśnień właścicielki zwierzęcia wynika, że niekiedy zamyka ona go w ciemności, w małej komórce, przez cały dzień.

Następnie psu w dniu [...] maja 2015 r. udzielono pomocy, tj. zabrano go do fryzjera, został ogolony i wykąpany, co ujawniło na jego ciele liczne rany, będące wynikiem chorób pasożytniczych, a także zmiany grzybicze. Pouczono właścicielkę o konieczności udania się do weterynarza. Jednak właścicielka psa stwierdziła, że nie widzi takiej potrzeby.

W dniu [...] czerwca 2015 r. stwierdzono, że pies nie został zaszczepiony, nie był u weterynarza, właścicielka nie uprzątnęła jego boksu, nie usunęła przedmiotów, które mogłyby go zranić, mimo przekazania jej odpowiedniej karmy dla zwierząt, karmiła go - jak to określono - "zmieloną breją", w misce z wodą był okropny brud.

Pies, ze względu na stan skóry, wymagał pilnej wizyty u weterynarza. Po przewiezieniu go do weterynarza ustalono, że ma gorączką ( 40 st. C), liczne rany i wyłysienia na skórze, spowodowane zaniedbaniami, brakiem higieny.

Warunki bytowania zwierzęcia, w ocenie Towarzystwa wypełniają dyspozycję art. 6 ust. 2 pkt 10 i 19 ustawy o ochronie zwierząt. Do wniosku Towarzystwo załączyło dokumentację z postępowania.

2. Decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. nr [...] Prezydent Miasta, powołując się na przepis art. 7 ustawy o ochronie zwierząt postanowił o czasowym odebraniu W.P. psa rasy mieszaniec, płci męskiej (pkt 1), o przekazaniu zwierzęcia pod opiekę wolontariusza OTOZ A (pkt 2), oraz o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności z uwagi na rażące zaniedbania w opiece nad w/w zwierzęciem (pkt 3).

W uzasadnieniu organ, powołując się na art. 7 ustawy o ochronie zwierząt wskazał, że formalną podstawę wydania decyzji stanowił wniosek OTOZ A, zaś podstawę materialnoprawną "bezpośrednie zagrożenie zdrowia i życia" zwierzęcia.

3. Wnosząc odwołanie W.P. wskazała, że z jej strony nie było żadnego zaniedbania w opiece nad zwierzęciem. Opiekuje się nim dobrze, i prawidłowo karmi. Organ nie wykazał, aby było inaczej. Pies jest bardzo żywy, aktywny. Jest zastraszony przez Towarzystwo. Podkreśliła, że najlepiej czuje się w ogrodzie.

W piśmie z dnia [...] lipca 2015 r. wskazała, że zarzuty kierowane przeciwko niej przez Towarzystwo są nieprawdziwe i powodowane są złą wolą sąsiadów, za sprawą których dokonano u niej interwencji. W piśmie z dnia [...] sierpnia 2015 r. wskazała, że pies przebywał w odpowiednich warunkach i nie jest prawdą, że był zamykany w komórce. Buda i pomieszczenie dla psa są duże i specjalnie przewidziane dla takiego psa. Ponadto pies był karmiony dwa razy dziennie, zaś zmiany skórne są wynikiem polania go przez sąsiadkę jakimś płynem. Podkreśliła, że sprawa nie została należycie zbadana przez organ i wyjaśniona, a decyzja o zabraniu psa była pochopna.

4. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy, wskazując, że zebrany materiał dowodowy pozwala na wydanie rozstrzygnięcia o czasowym odebraniu stronie psa, na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt, albowiem spełnione są wszystkie przesłanki z niego wynikające, w tym także przesłanka przypadku niecierpiącego zwłoki.

Zdaniem organu przeprowadzona w dniu [...] kwietnia 2015r. kontrola wykazała bardzo zły stan fizyczny zwierzęcia. Stan ten nie uległ poprawie w dniu jego odbierania, tj. [...] czerwca 2015r. Dalsze pozostawienie psa w takich warunkach bezspornie zagrażało jego zdrowiu lub życiu. Stan zwierzęcia potwierdza dokumentacji medyczna. Dopiero zastosowane leczenie doprowadziło do poprawy fizycznej psa, natomiast całkowite wyleczenie zajmie jednak dużo czasu i będzie kosztowne, na co strony w jej sytuacji materialnej, nie stać, a poprzez lekkomyślne i lekceważące podejście do stanu zdrowia psa - w ogóle leczenie nie było brane pod uwagę przez stronę.

Zdaniem organu proces utrzymywania zwierzęcia w ustalonych warunkach trwał od dłuższego czasu, o czym świadczy stan zwierzęcia, opisany wyżej, bezspornie też zwierzę nie otrzymywało odpowiedniej karmy, świeżej wody, nie miało zapewnionego minimum żywieniowego. Również warunki przetrzymywania psa były karygodne (brud, boks - z prowizoryczną budą, jako legowisko, z górą zamiecionych odchodów, stare deski z wystającymi gwoździami, metalowe puszki, wiadra i inne przedmioty zagracające miejsce) i stanowiły zagrożenie dla psa.

Organ wyjaśnił, że przez "rażące zaniedbanie", do którego odnosi się art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy - rozumie się przez to drastyczne odstępstwo od określonych w ustawie norm postępowania ze zwierzęciem, a w szczególności w zakresie utrzymywania zwierzęcia w stanie zagłodzenia, brudu, nieleczonej choroby, w niewłaściwym pomieszczeniu i nadmiernej ciasnocie (art. 4 pkt 11 ustawy).

Warunki w jakich żył pies były drastycznym odstępstwem od określonych w ustawie o ochronie zwierząt norm postępowania ze zwierzęciem. Na końcową ocenę stanu odbieranego psa miały też wpływ badania lekarzy weterynarii (gorączka, miejscowe zmiany skórne świadczące o infekcji grzybiczej, bardzo silna agresja lękowa, co sugerować może bicie psa).

Oględziny i badanie wykonane po kilku dniach od zmiany miejsca pobytu wykazało pozytywy wpływ na stan psa. W ocenie Kolegium, z akt sprawy wynika w sposób jednoznaczny, że właściciel nie traktował psa, nad którym miał sprawować opiekę, w sposób humanitarny, przez co rozumie się takie traktowanie zwierzęcia, które uwzględnia potrzeby zwierzęcia i zapewnia mu opiekę, i ochronę. Zebrany materiał dowodowy (w tym dokumentacja fotograficzna) pozwolił ustalić pełny i obiektywny stan zdrowotny odbieranego psa i wykazać, że w rażący sposób naruszone zostały dyspozycja i wymogi określony w art. 6 ust. 2 pkt 10, 17 i 19 ustawy o ochronie zwierząt.

Dalsze przebywanie psa w tych warunkach stwarzało realne zagrożenie jego zdrowia, a bez odebrania go od właściciela także zagrożenie życia. Pies nigdy nie był szczepiony przeciwko wściekliźnie, odpchlony i odrobaczany, zdiagnozowana choroba nasilałaby się, doprowadzając do stanu uniemożliwiającego wyleczenie albo do śmierci. Schronienie nie zapewniało bezpieczeństwa, pies był narażony na zranienie przez różne przedmioty porozrzucane na posesji. Warunki pobytu psa nie uległy poprawie, pomimo wyznaczenia właścicielce dodatkowego terminu na zapewnienie niezbędnych szczepień i miejsca schronienia. Strona z możliwości tej nie skorzystała, nie uczyniła nic, aby poprawić warunki życia psa.

Zdaniem Kolegium okoliczności takie jak brak zapewnienia zwierzęciu właściwego schronienia przed chłodem, deszczem czy upałem, przetrzymywanie na terenie na którym narażony jest na uszkodzenia ciała, bez dbałości o jego stan sanitarny (brak odpchlenia i odrobaczenia, brak szczepień w tym obowiązkowych, brak opieki weterynaryjnej, brak reakcji na chorobę), brak zapewnienia właściwego pożywienia dały podstawy do uznania, iż warunki jakie stworzyła swojemu psu właścicielka, w jakich przebywał w chwili jego odbierania, uzasadniały czasowe odebranie psa właścicielce, na podstawie wskazanych wyżej przepisów ustawy o ochronie zwierząt.

5. Wnosząc skargę W.P. podniosła, że decyzja Kolegium jest dla niej krzywdząca i opiera się na fałszywych zeznaniach członków Towarzystwa i chorych psychicznie sąsiadek. Podkreśliła, że opiekowała się psem należycie. Pies nie chorował, miał dobre warunki życia.

W uzupełnieniu skargi z dnia [...] marca 2016 r., sporządzonym przez pełnomocnika ustanowionego z urzędu, wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji, zobowiązanie organu do uchylenia decyzji organu I instancji i zobowiązującej ten organ do wydania psa oraz o zasądzenie dwukrotności minimalnej stawki wynagrodzenia przewidzianego za pomoc prawną udzieloną skarżącej z urzędu.

Wskazując na naruszenie przepisów prawa procesowego - art. 7, 77 § 1, 136 i 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 267 ze zm., dalej k.p.a.) oraz prawa materialnego – art. 6 ust. 1a, w zw. z art. 6 ust. 2 pkt 10, 17 i 19, art. 7 ust. 3 i 9 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie zwierząt pełnomocnik skarżącej podniosła, że stan faktyczny sprawy nie został ustalony w sposób zupełny, pozwalający na wydanie zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zdaniem skarżącej organy zaakceptowały tylko stan faktyczny przedstawiony przez podmiot upoważniony do odbioru psa i nie zweryfikowały twierdzeń skarżącej. Dalej przedstawiono wykaz czynności, które podejmowała skarżąca wskazujące, że opiekowała się psem właściwie.

Zdaniem skarżącej nie zostały wyczerpane dyspozycje wskazanych na wstępie pisma przepisów prawa materialnego – ustawy o ochronie zwierząt, gdyż nie doszło do zagrożenia zdrowia lub życia zwierzęcia. Skarżąca wypełniała bowiem wszystkie obowiązki jakie nakłada na nią przepis art. 9 tej ustawy.

W końcowej części uzasadnienia pisma pełnomocnik skarżącej wskazała na nakład pracy uzasadniający jej zdaniem przyznanie dwukrotnej stawki wynagrodzenia minimalnego w sprawie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumenty zawarte w decyzji.

Obecni na rozprawie pełnomocnicy stron podtrzymali swoje dotychczasowe stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

6. Zgodnie z treścią art. 1 § 1 – 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę zgodności z prawem działalności administracji publicznej, która w myśl art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej p.p.s.a.) odbywa się na zasadach określonych w przepisach tej ustawy.

W ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 p.p.s.a. sąd uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołana podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.), zaś jednym ograniczeniem w tym zakresie jest zakaz przewidziany w art. 134 § 2 p.p.s.a. Orzekanie w granicach sprawy (art. 135 p.p.s.a.) oznacza sprawę będącą przedmiotem kontrolowanego postępowania administracyjnego, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność, jako pochodną określonego stosunku administracyjnoprawnego i odbywa się z uwzględnieniem ówcześnie obowiązujących przepisów prawa. Wady, skutkujące koniecznością uchylenia aktu administracyjnego, stwierdzeniem jego nieważności bądź wydania z naruszeniem prawa przewidziane są w art. 145 § 1 p.p.s.a. W razie braku podstaw do wyeliminowania zaskarżonego aktu administracyjnego z obrotu prawnego sąd skargę oddala, co wynika z art. 151 p.p.s.a.

7. W przepisie art. 7 ustawy o ochronie zwierząt uregulowane zostały 2 tryby postępowania właściwego organu prowadzące do wydania decyzji o czasowym odebraniu zwierząt. W sytuacji określonej w art. 7 ust. 1 samo odebranie zwierząt następuje po wydaniu decyzji administracyjnej orzekającej o czasowym odebraniu zwierząt, zaś w trybie przewidzianym w art. 7 ust. 3 o ochronie zwierząt odnoszącym się do "przypadków niecierpiących zwłoki" fizyczne odebranie zwierząt poprzedza podjęcie przez właściwy organ decyzji w przedmiocie odebrania zwierząt.

W art. 7 ust. 3 wskazanej ustawy przewidziane jest zatem następcze wydanie decyzji administracyjnej jeśli w przypadkach niecierpiących zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu, policjant, strażnik gminny lub upoważniony przedstawiciel organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, odbiera mu zwierzę, zawiadamiając o tym niezwłocznie wójta (burmistrza, prezydenta miasta), celem podjęcia decyzji w przedmiocie odebrania zwierzęcia.

Co istotne odebranie zwierzęcia ma charakter czasowy. Odebrane zwierzę podlega zwrotowi, jeżeli sąd nie orzeknie w trybie art. 35 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt przepadku zwierzęcia, a także jeżeli postępowanie karne w tej sprawie zostanie umorzone (art. 7 ust. 6 ustawy o ochronie zwierząt).

8. Wydanie decyzji w trybie art. 7 ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt uzależnione jest od ustalenia, że miało miejsce znęcanie się nad zwierzęciem w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt oraz, iż wystąpił przypadek niecierpiący zwłoki, gdy dalsze pozostawanie zwierzęcia u dotychczasowego właściciela lub opiekuna zagraża jego życiu lub zdrowiu. Przepis ten wprowadza zatem dodatkowe przesłanki orzeczenia o czasowym odebraniu zwierząt w stosunku do przesłanki decyzji wydawanej w oparciu o art. 7 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt, w sytuacji gdy odebranie zwierząt następuje po wydaniu decyzji w tym przedmiocie.

Znęcanie się nad zwierzętami stanowiące konieczną przesłankę orzeczenia o czasowym odebraniu zwierząt, w myśl art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, oznacza zadawanie albo świadome dopuszczanie do zadawania bólu lub cierpień, w tym między innymi utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, w tym utrzymywanie ich w stanie rażącego zaniedbania lub niechlujstwa, bądź w pomieszczeniach albo klatkach uniemożliwiających im zachowanie naturalnej pozycji (art. 6 ust. 2 pkt 10 ustawy), utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku (art. 6 ust. 2 pkt 19 ustawy).

W orzecznictwie wskazuje się, że niewłaściwe warunki bytowania to nie tylko wskazane w tym przepisie przykłady, ale także brak zapewnienia zwierzętom właściwego schronienia przed chłodem, upałem, deszczem, śniegiem, przetrzymywanie ich na terenie, na którym narażone są na uszkodzenia ciała. Na ustalenie tych okoliczności powinna mieć wpływ świadomość, że zwierzę jest istotą żyjącą, zdolną do odczuwania cierpienia, a człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę, co również zostało uregulowane w powyższej ustawie w przepisie art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt. Powinna mieć też wpływ potrzeba humanitarnego traktowania zwierząt, przez którą rozumie się traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę w myśl art. 4 pkt 2 ustawy o ochronie zwierząt (por. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 2013 r., II OSK 1743/11, LEX nr 1361605).

9. Zakres koniecznych ustaleń organu administracyjnego muszą być zatem objęte okoliczności, o których mowa w wyżej wskazanych przepisach prawa materialnego i z tej perspektywy należy ocenić realizację wymagań proceduralnych. Rolą organu administracji było w szczególności zbadanie zasadności podjętych przez ten podmiot działań poprzez ustalenie czy w sprawie wystąpiły przesłanki z art. 6 ust. 2 u.o.z., a nadto czy sytuacja taka może być uznana za przypadek niecierpiący zwłoki oraz czy dalsze pozostawanie zwierząt u dotychczasowego właściciela zagraża ich życiu oraz, czy spełnione zostały przesłanki wydania decyzji o czasowym odebraniu psa w świetle art. 7 ust. 3 ustawy.

W toku postępowania organy oparły się na protokołach przedstawionych przez Towarzystwo, dokumentacji zdjęciowej oraz dokumentacji medycznej z leczenia psa, które potwierdzają, że stan zdrowotny psa był ciężki i wymagał podjęcia leczenia. W świetle powyższych uwag, postępowanie przeprowadzone w tym zakresie przez organy istotnie należy uznać za niewystarczające. Organy administracyjne nie podjęły i nie dokonały żadnych wyjaśnień w tej kwestii.

Biorąc pod uwagę zgromadzone w sprawie dowody i dokonane na ich podstawie ustalenia, należy dojść do wniosku, że poczynione w sprawie ustalenia mają oparcie w materiale dowodowym. Z protokołów przedstawionych przez Towarzystwo, które odebrało zwierzę wynikało, że pies był brudny i "skołtuniony", miał chorobę skóry, był zapchlony, nie szczepiony i zarobaczony (protokół z [...] kwietnia 2015 r.). Zmiany skórne, a także brudny kojec potwierdzono także w zapisie w protokole z dnia odebrania psa, tj. z dnia [...] czerwca 2015 r. O obiektywności tych zapisów świadczy dokumentacja zdjęciowa potwierdzająca zmiany skórne u psa i niekorzystne warunki bytowania.

Trudno również zakwestionować wyniki badania weterynaryjnego z dnia [...] czerwca 2015 r. stwierdzające, że pies miał wysoką temperaturę, wyłysienia na udach, brzuchu i grzbiecie, był wyraźnie zaniedbany, dyszał. Stan skóry lekarz opisał jako bardzo zły, ze względu na "zmiany skórne – krostki, zaczerwienienia w stanie zapalnym, wykazującym w zdjęciu Lampą Wood lekką poświatę zieloną". Zdiagnozowano również chorobę skóry, infekcję i stwierdzono konieczność izolacji od innych zwierząt przez okres 10 dni. W kolejnym badaniu - [...] czerwca 2015 r. stwierdzono zapalenie skóry z podejrzeniem grzybicy. W następnym - z dnia [...] czerwca 2015 r. stwierdzono silne zakażenie wtórne grzybami.

W tej perspektywie twierdzenia skarżącej zawarte w odwołaniu, jej pismach, skardze i w szczególności uzupełnieniu skargi – wskazujące na zupełnie przeciwny stan rzeczy – pozostają w rażącej sprzeczności z dowodami, w których obiektywizm trudno wątpić. Nie ma bowiem wątpliwości co do tego, że zdjęcia obrazują miejsce gdzie przebywało zwierzę, a badania dotyczą psa skarżącej. Trzeba też zwrócić uwagę na to, że zwierzę było monitorowane już od kwietnia, zaś odebranie zwierzęcia nastąpiło dwa miesiące później - [...] czerwca 2015 r. i badania pochodzą z tego okresu. Świadczą one, że skarżąca ignorowała zalecenia inspektorów do spraw ochrony zwierząt.

O tym, że do twierdzeń skarżącej należy podchodzić z dużą ostrożnością świadczy również wcześniejsza sprawa prowadzona przed tutejszym sądem (II Sa/Go 202/07), dotycząca również zaniedbań skarżącej w chowie zwierząt.

10. Odnosząc się do rozbudowanych zarzutów zawartych w uzupełnieniu skargi wskazać należy, że rzeczywiście w wielu orzeczeniach sądów administracyjnych wydanych w podobnych sprawach zwraca się uwagę na reżim kodeksowy i wymogi proceduralne stawiane organom w postępowaniu w przedmiocie czasowego odbioru zwierzęcia. Niniejszy skład orzekający trafności tej konstatacji w żaden sposób nie podważa; natomiast w kontekście, często powoływanych w skargach i nieco schematycznych, zarzutów odwołujących się do naruszenia art. 7, 77 § 1, 80 i 107 § 3 k.p.a. – chciałby zwrócić uwagę na materialny aspekt sprawy, który nie może pozostać bez wpływu na ocenę zastosowania regulacji procesowej. Mianowicie przedmiotem sporu przed sądem i zarazem przedmiotem sprawy administracyjnej nie jest "rzecz" lub "prawo" lecz, jak to definiuje art. 1 ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt, dobro zwierzęcia jako "istoty żyjącej, zdolnej do odczuwania cierpienia, której człowiek jest winien poszanowanie, ochronę i opiekę".

Właśnie z tego przepisu, zawierającego ładunek silnie aksjologiczny, będącego normatywnym odzwierciedleniem współczesnej wiedzy (przede wszystkim neurobiologii i kongnitywistyki) na temat świadomości zwierząt, wyprowadza się normę prawną stanowiącą, że każde zwierzę ma prawo oczekiwać od ludzi należnego zrozumienia, zgodnego z normami obyczajowymi traktowania, a nawet szacunku. Dlatego wszelkie środki prawne, podejmowane w stosunku do zwierząt powinny mieć na względzie ich dobro, a przede wszystkim prawo do istnienia i niezadawania cierpienia.

W postępowaniu, o którym mowa w art. 7 ust. 3 u.o.z. priorytetem jest zagrożenie, jakie sprawia pozostawienie zwierząt u osoby, pod której pieczą się znajdują. Istotny jest w tej sytuacji stan faktyczny nie zaś stan praw rzeczowych. Decyzja o czasowym odbiorze zwierząt nie rozstrzyga o prawie własności, lecz jest jedynie czasowym ograniczeniem tego prawa. Potrzeba humanitarnego traktowania zwierząt, przez którą rozumie się traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę w myśl art. 4 pkt 2 u.o.z. ma więc zasadnicze znaczenie przy wykładni przepisów ograniczających prawa właścicielskie, pozwalających na umieszczenie zwierząt we właściwych warunkach. Natomiast w postępowaniu administracyjnym nie są rozstrzygane kwestie odpowiedzialności za taki stan rzeczy i ewentualnej winy właściciela (opiekun zwierząt).

Dlatego dostrzeżone przez Sąd niewielkie "rozluźnienie" rygoru kodeksowego w ustalonym w sprawie faktycznym należy uznać za usprawiedliwione. Materiał faktyczny zgromadzony na wstępie postępowania dał wystarczającą podstawę do ingerencji w prawo skarżącej ze względu na konieczność uwolnienia zwierzęcia od cierpienia. Stan zwierzęcia wynikający z badań weterynaryjnych wskazywał bowiem na potrzebę szybkiej ingerencji, zaś dalsze jego diagnozy tylko ten fakt potwierdziły.

Mając powyższe na względzie Sąd oddalił skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a. Jednocześnie orzekając w przedmiocie kosztów zastępstwa procesowego, w oparciu o przepis art. 250 § 1 p.p.s.a. w zw. z § 2 ust, 1- 3 i § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 490 z późn. zm.), nie znalazł do przyznania pełnomocnikowi wynagrodzenia w podwyższonej wysokości i postanowił przyznać wynagrodzenie w stawce podstawowej z podwyższając ją o stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, obowiązującą w dniu orzekania o tych opłatach.