Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska Sędziowie: Sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk (spr.) Sędzia del. WSA Marek Wroczyński Protokolant: starszy asystent sędziego Anna Siwonia-Rybak po rozpoznaniu w dniu 22 września 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 listopada 2014 r. sygn. akt IV SAB/Po 54/14 w sprawie ze skargi M.S. na bezczynność Wielkopolskiego Towarzystwa [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2014 r. sygn. akt IV SAB/Po 54/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu skargi M.S., umorzył postępowanie sądowoadministracyjne w zakresie zobowiązania Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego [...] (dalej jako Towarzystwo) do załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej i określił, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, że pismami z dnia 3 i 15 czerwca 2014 r. skarżący zwrócił się do Towarzystwa z żądaniem udostępnienia kopii uchwał Rady Państwa odnośnie nadanych w okresie 1957-1989 Wielkopolskich Krzyży Powstańczych, uzyskanych na podstawie zezwolenia wystawionego w Kancelarii Prezydenta RP z dnia 29 stycznia 2014 r. oraz kopii wniosków o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego uzyskanych w Archiwum Kancelarii Prezydenta RP – powołując jako podstawę prawną ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.; obecnie: Dz. U. z 2014 r. poz. 782; dalej u.d.i.p.).

Pismem z dnia 27 czerwca 2015 r. M.S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na bezczynność Towarzystwa w udostępnieniu żądanej informacji publicznej. W skardze wskazał, że Towarzystwo jest dysponentem żądanych fotokopii, będących fotokopiami dokumentów zawierających informację publiczną, gdyż te zostały uzyskane w ramach zadania publicznego zrealizowanego przy pomocy finansowania ze środków publicznych, a w związku z tym "podlegają pod ustawę o dostępie do informacji publicznej".

W odpowiedzi na skargę Towarzystwo stwierdziło, że uchwały Rady Państwa w przedmiocie nadawania Wielkopolskich Krzyży Powstańczych z lat 1957–1989 oraz wnioski o te odznaczenia stanowią materiały archiwalne Archiwum Prezydenta RP i podlegają szczególnemu reżimowi ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2011 r. Nr 123 poz. 698 z późn. zm.; dalej u.n.z.a.a.). Tym samym wyłączona została możliwość stosowania do przedmiotowych danych procedury udostępniania informacji określonej w ustawie o dostępie do informacji publicznej – zgodnie z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Wobec tego skarżący uchybił przepisom proceduralnym zarówno co do trybu postępowania, jak i co do podmiotu legitymowanego, gdyż Towarzystwo nie jest dysponentem zasobu archiwalnego, a jedynie adresatem skonkretyzowanego zezwolenia na dostęp do materiałów wchodzących w skład zasobu. Zgodnie z warunkami dostępu do dokumentów, określonymi w uzyskanej zgodzie Szefa Kancelarii Prezydenta RP, nie przyznano Towarzystwu prawa do wykorzystania udostępnionych materiałów w całości. Zezwolenie objęło jedynie prawo do udostępnienia imion, nazwisk, imion ojców oraz dat i miejsc urodzenia osób odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, wyłącznie w sposób określony we wniosku, tj. poprzez stworzenie strony internetowej poświęconej odznaczonym powstańcom.

Umarzając postępowanie sądowoadministracyjne, na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.) wymienionym na wstępie wyrokiem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyjaśnił, że za wniosek o udostępnienie informacji złożony w niniejszej sprawie potraktować należy wskazane w skardze pismo z dnia 3 maja 2014 r., dopiero bowiem to pismo zawierało dostatecznie precyzyjnie i kategorycznie sformułowane żądanie udostępnienia określonych informacji (kopii dokumentów), z jednoczesnym wyraźnym wskazaniem przez wnioskodawcę podstawy prawnej tego żądania (a tym samym zasad i trybu jego realizacji), jaką miała stanowić ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Sąd uznał także, że żądane przez skarżącego informacje w postaci fotokopii uchwał Rady Państwa i kierowanych do tego organu wniosków dotyczących nadania Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego należało uznać za informacje publiczne w rozumieniu u.d.i.p. Gdyż Rada Państwa, jako ówczesny organ naczelny władzy państwowej, bezsprzecznie mieści się we współczesnym pojęciu "organu władzy publicznej", a rozpatrywane przez ten organ sprawy dotyczące nadania konkretnych odznaczeń – w zakresie "zadań władzy publicznej".

Zdaniem Sądu także Towarzystwo działające w formie stowarzyszenia rejestrowego wyposażonego w osobowość prawną, spełnia wszystkie przesłanki pozwalające za uznanie go, stosownie do art. 4 ust. 1 u.d.i.p., za podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej.

Sąd jednocześnie podkreślił, że w odniesieniu do informacji publicznych znajdujących się w archiwach wyodrębnionych, w tym w archiwum Prezydenta RP, pierwszeństwo mają unormowania szczególne przed ogólnymi regulacjami ustawy o dostępie do informacji publicznej, co wynika z art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Pierwszeństwo stosowania ustawy odrębnej dotyczy także kwestii ewentualnego dalszego udostępniania materiałów pozyskanych z archiwum wyodrębnionego. W szczególności nie znajdują w tym przypadku zastosowania przepisy u.d.i.p. dotyczące tzw. ponownego wykorzystania informacji publicznej, zamieszczone w rozdziale 2a u.d.i.p. Zdaniem Sądu, fakt, iż Towarzystwo znalazło się w posiadaniu informacji pozyskanych z zasobów archiwalnych Kancelarii Prezydenta RP na szczególnych zasadach określonych w przepisach o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, nie obligowało Towarzystwa do dalszego ich udostępnienia wnioskodawcy na ogólnych zasadach wynikających z ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazywane przez stronę skarżącą: szczególne relacje łączące wnioskodawcę z Towarzystwem, w tym fakt udziału wnioskodawcy w pozyskaniu przez Towarzystwo żądanych fotokopii z Archiwum Prezydenta RP, a także okoliczność realizacji tego projektu z wykorzystaniem środków publicznych, pozbawione są w tym przypadku doniosłości prawnej. W odniesieniu do tych materiałów przez cały czas aktualny pozostaje bowiem szczególny reżim prawny właściwy dla materiałów archiwalnych – o czym Towarzystwo, dla uniknięcia zarzutu bezczynności w załatwieniu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, powinno poinformować wnioskodawcę w terminie określonym w art. 13 u.d.i.p., czyli w ciągu 14 dni od dnia otrzymania wniosku. Zatem odpowiedź na wniosek otrzymany przez Towarzystwo w dniu 4 czerwca 2014 r. powinna zostać udzielona najpóźniej w dniu 18 czerwca 2014 r. Zaś w niniejszej sprawie odpowiedź na wniosek sporządzona została dopiero w dniu 14 lipca 2014 r. Wobec tego w chwili wniesienia skargi Towarzystwo pozostawało w bezczynności, ale przed dniem wydania wyroku stan bezczynności ustał, a tym samym postępowanie sądowoadministracyjne w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe i podlegało umorzeniu na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł M.S. zaskarżając go w całości, domagał się jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu oraz zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego według norm przepisanych. W skardze kasacyjnej zarzucono Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.: art. 3 § 2 pkt. 8 w zw. z art. 134 § 1 i art. 149 § 1 p.p.s.a. na skutek niewłaściwej realizacji funkcji kontrolnej sądu pomimo naruszenia przez Towarzystwo art. 6 ust. 1 pkt 4 i art, 1 ust. 2 u.d.i.p., a to wobec uznania, że Towarzystwo to nie jest dysponentem informacji publicznej i nie jest zobowiązane w niniejszej sprawie do udzielania żądanej informacji w trybie określonym w ustawie o dostępie do informacji publicznej; art. 141 § 4 zdanie pierwsze p.p.s.a. poprzez zupełne pominięcie w treści uzasadnienia wyroku wyjaśnienia podstawy prawnej dlaczego Towarzystwo nie było zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej, skoro jest podmiotem, do którego przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej mają zastosowanie a także jest dysponentem przetworzonej informacji publicznej, co de facto sprowadza się do nierozpoznania istoty sprawy.

W skardze kasacyjnej zarzucono ponadto naruszenie prawa materialnego, tj.: błędną wykładnię art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 17 ust. 3 u.n.z.a.a. i niewłaściwe zastosowanie art. 17 ust. 3 u.n.z.a.a. poprzez błędne przyjęcie, że Towarzystwo nie było zobowiązane do udzielenia wnioskodawcy żądanej informacji publicznej oraz wobec przyjęcia, że w sprawie znajduje zastosowanie tryb wskazany w ustawie o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, podczas gdy Towarzystwo dysponuje informacją przetworzoną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono w szczególności to, że Towarzystwo dysponuje informacją przetworzoną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej a nie materiałem archiwalnym. Natomiast Sąd jedynie lakonicznie stwierdził, że ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach znajduje zastosowanie również do informacji przetworzonej, o której mowa w rozdziale 2a ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie odnosząc się do okoliczności, czy stowarzyszenie posiada materiały archiwalne, ani jaki charakter mają przetworzone informacje publiczne. Sąd pominął całkowicie to, że żądane informacje straciły już swój archiwalny charakter w tym sensie, że dane te zostały już przetworzone i pozostają w dyspozycji podmiotu, który nie jest wymieniony w ustawie o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, jako zobowiązany i uprawniony do udostępniania danych w trybie tej ustawy. Zwrócono również uwagę na to, że w odniesieniu do posiadanych przez Towarzystwo materiałów nie może mieć zastosowania ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, ze względu na fakt nie jest ono w posiadaniu oryginałów materiałów archiwalnych jedynie fotokopii stanowiących dane publiczne.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm., dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Wobec tego, że w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183 § 2 p.p.s.a., a nadto nie zachodzi również żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku Sądu pierwszej instancji, Naczelny Sąd Administracyjny dokonał jej w zakresie wyznaczonym podstawami skargi kasacyjnej.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 1 ust. 2 u.d.i.p. w zw. z art. 17 ust. 3 ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Na wstępie trzeba wskazać, że art. 17 ust. 3 u.n.z.a.a. daje podstawę Radzie Ministrów do określenia w drodze rozporządzenia sposobu i trybu udostępniania materiałów archiwalnych znajdujących się w archiwach wyodrębnionych. Zatem zarzut naruszenia tego przepisu, bez powiązania go z naruszeniem przepisów rozporządzenia, nie mógł osiągnąć skutku w postaci jego uwzględnienia. który powołał się na uregulowania zawarte w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 17 ust. 3 u.n.z.a.a. Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia art. art. 1 ust. 2 u.d.i.p. należy stwierdzić, że nie jest kwestionowane w sprawie stanowisko Sądu, że żądane przez skarżącego informacje są informacjami publicznymi a Towarzystwo jest co do zasady podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznych. Rozstrzygnięcie co do tego zarzutu sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy żądane informacje publiczne mogą być udostępnione skarżącemu w trybie uregulowanym w ustawie o dostępie do informacji publicznej, czy tylko w trybie określonym w ustawie o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Odpowiedź na to pytanie w głównej mierze zależy od wykładni art. 1 ust. 2 u.d.i.p. Przepis ten stanowi, że przepisy ustawy (o dostępie do informacji publicznej) nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmiennie zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Zatem uregulowanie to wyraża normę kolizyjną, wyłączającą stosowanie unormowań u.d.i.p. w sytuacji, w której inna ustawa odmiennie reguluje ten sam zakres.

Jak to trafnie wyjaśnił Sąd pierwszej instancji, regulacja art. 1 ust. 2 u.d.i.p. uzasadnia de facto wyodrębnienie dwóch zbiorów informacji publicznych: podlegających udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej oraz udostępnianych w oparciu o przepisy ustaw szczególnych. Jeżeli adresat wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie może jej udostępnić na podstawie u.d.i.p. ze względu na konieczność zastosowania odrębnych zasad i trybu z ustawy szczególnej, to powinien o tym fakcie powiadomić wnioskodawcę "zwykłym" pismem, wskazując jednocześnie właściwe przepisy oraz, w niezbędnym zakresie, zasady i tryb dostępu do żądanych informacji wynikające z tych przepisów (por.: I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, uw. 7 do art. 1, s. 28; M. Chmaj [w:] M. Bidziński i in., Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2010, art. 1 Nb 11; M. Jabłoński, Udostępnienie informacji publicznej w trybie wnioskowym, Wrocław 2009, s. 29; P. Sitniewski, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Wrocław 2011, uw. 3 do art. 1 ust. 2).

Podstawowe znaczenie dla potrzeb niniejszej sprawy, ma ustalenie relacji pomiędzy ustawą o dostępie do informacji publicznej a ustawą o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach reguluje przede wszystkim zasady gromadzenia, rejestrowania i przechowywania materiałów archiwalnych tworzących narodowy zasób archiwalny i wskazuje podmioty do tego zobowiązane. W art. 22 ust. 1 stwierdza, że działalność archiwalną w zakresie państwowego zasobu archiwalnego prowadzi państwowa sieć archiwalna, którą tworzą archiwa państwowe, archiwa państwowe wyodrębnione i archiwa zakładowe. Ustawa ta w art. 23 definiuje pojęcie "działalności archiwalnej" stwierdzając, że obejmuje ona gromadzenie, ewidencję, przechowywanie, opracowanie, zabezpieczenie i udostępnianie materiałów archiwalnych oraz prowadzenie działalności informacyjnej. Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 3 u.n.z.a.a. archiwum Prezydenta RP stanowi archiwum wyodrębnione, z którego materiały są udostępniane w szczególnym trybie i na szczególnych zasadach unormowanych w art. 17 ust. 1, art. 1a i art. 4 u.n.z.a.a. oraz w wydanym na podstawie art. 17 ust. 3 u.n.z.a.a. rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie sposobu i trybu udostępniania materiałów archiwalnych znajdujących się w archiwach wyodrębnionych. Zatem udostępnianie materiałów archiwalnych jest, w rozumieniu w/w ustawy, instytucją odmienną od udostępniania informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach i wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze stanowią wyczerpującą odrębną regulację dotyczącą zasad i trybu udostępniania informacji publicznych znajdujących się w archiwach wyodrębnionych.

Dlatego Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Sądu pierwszej instancji, że szczególne unormowania, o jakich mowa w art. 1 ust. 2 u.d.i.p., zawiera m.in. ustawa o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach oraz wydane na jej podstawie akty wykonawcze, w zakresie w jakim normują dostęp do informacji (dokumentów, innych materiałów) przechowywanych w archiwach państwowych lub archiwach wyodrębnionych (por.: wyrok NSA z 06.03.2013 r., I OSK 2984/12; wyrok WSA z 18.09.2006 r., IV SA/Wa 1090/08; wyrok WSA z 11.04.2007 r., II SAB/Kr 10/06 – dostępne w CBOSA). Wobec tego, w odniesieniu do informacji publicznych znajdujących się w takich archiwach, wskazane unormowania szczególne mają pierwszeństwo przed ogólnymi regulacjami ustawy o dostępie do informacji publicznej. Owo pierwszeństwo stosowania dotyczy także kwestii ewentualnego dalszego udostępniania materiałów pozyskanych z archiwum wyodrębnionego. Z pisma Dyrektora Archiwum Prezydenta do Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego z dnia 29 stycznia 2014 r. wynika, że żądane przez skarżącego dokumenty znajdują się w Archiwum Prezydenta RP, będącym archiwum wyodrębnionym. Udostępnianie materiałów archiwalnych zgromadzonych w archiwum Prezydenta RP odbywa się na podstawie pisemnego zgłoszenia złożonego przez osobę zainteresowaną. Zgłoszenie to składa się do organu, któremu podlega archiwum wyodrębnione. Z takim zgłoszeniem dotyczącym żądanych przez skarżącego dokumentów wystąpiło Towarzystwo, które otrzymało zgodę organu na dostęp do tych dokumentów w formie fotokopii, z zastrzeżeniem ich wykorzystania tylko do celów wskazanych we wniosku, o których napisano już powyżej. Zgoda organu na dostęp do tych dokumentów nie obejmuje możliwości ich udostępniania osobom trzecim a taką jest skarżący. Zacytowane w skardze kasacyjnej stanowisko wyrażone przez WSA w Poznaniu w sprawie o sygn. akt IV SA/Po 313/14, że nawet fakt spełnienia przez określone materiały znamienia materiału archiwalnego nie może ograniczać ani wyłączać możliwości uzyskania dostępu na zasadach u.d.i.p. dotyczyło, materiałów jeszcze nieprzekazanych do archiwum państwowego. W rozpoznawanej sprawie sytuacja jest całkowicie odmienna, dotyczy materiałów już znajdujących się w archiwum wyodrębnionym. Zatem pogląd ten nie może mieć w niej zastosowania.

Wyłączenie stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej na podstawie art. 1 ust. 2 u.d.i.p. dotyczy całej ustawy, a nie tylko jej rozdziałów 1 i 2, gdyż norma kolizyjna ujęta w art. 1 ust. 2 u.d.i.p. – inaczej niż ta zawarta w art. 23a ust. 5 u.d.i.p. – ma charakter ogólny. Pogląd ten nie jest kwestionowany w judykaturze i doktrynie (por. wyrok NSA z 05.04.2013 r., I OSK 175/13, dostępne w CBOSA). Zatem nie znajdują w tym przypadku zastosowania przepisy rozdziału 2a u.d.i.p., dotyczące ponownego wykorzystania informacji publicznej. Odnosząc się do nie do końca zrozumiałego twierdzenia autorki skargi kasacyjnej, że Towarzystwo dysponuje informacją przetworzoną w rozumieniu rozdziału 2a u.d.i.p. i w oparciu o przepisy tego rozdziału powinno udostępnić żądaną przez skarżącego informację przetworzoną, należy przede wszystkim wskazać, że w skardze kasacyjnej nie podano w oparciu o który przepis, taką tezę wywodzi. Prawo do ponownego wykorzystania informacji publicznej stanowi rodzaj prawa polegającego na ponownym wykorzystaniu informacji publicznej w celach komercyjnych lub niekomercyjnych, innych niż jej pierwotny publiczny cel wykorzystywania, dla którego informacja została wytworzona. Prawo to daje wnioskodawcy uprawnienie do wyboru trybu z jakiego chce skorzystać, tj. ogólnego (wykorzystanie informacji publicznej) albo szczególnego (ponowne wykorzystanie informacji publicznej). Zatem rozdział 2a u.d.i.p. nie kreuje z podmiotów, którym udostępniono informację publiczną, podmiotów zobowiązanych do jej udostępniania podmiotom trzecim. Podmiotem zobowiązanym nadal pozostaje organ udostępniający informację do ponownego wykorzystania. Ponadto należy zauważyć, że skoro Towarzystwo uzyskało informacje, których obecnie żąda od niego skarżący, w trybie ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach, to wyklucza to zastosowanie do tego Towarzystwa regulacji zawartej w rozdziale 2a u.d.i.p.

Uzasadnienie zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej, wskazuje na to, że przyjęto błędne założenie, nie mające potwierdzenia w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż Sąd uznał jakoby Towarzystwo jest uprawnione do udostępnienia żądanych informacji w oparciu o przepisy ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Z wywodów Sądu wynika, jedynie że skarżący nie może domagać się od Towarzystwa udostępnienia mu uzyskanych z Archiwum Prezydenta kopii dokumentów na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Co oznacza, że skarżący może skierować swoje żądanie w oparciu o przepisy ustawy o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach do Archiwum Prezydenta RP.

Nie jest także trafny zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. wbrew temu zarzutowi Sąd pierwszej instancji podał podstawę prawną tj. art. 1 ust. 2 u.d.i.p. i dokonał jego wykładni, która doprowadziła Sąd do prawidłowego wniosku, że Towarzystwo nie jest zobowiązane do udostępnienia żądanej informacji. Z wywodów Sądu wynika co prawda, że Towarzystwo co do zasady jest podmiotem zobowiązanym do udzielania informacji publicznej ale w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jednak jak to prawidłowo przyjął Sąd pierwszej instancji dostęp do żądanych informacji jest uregulowany odrębną ustawą o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach. Sąd wyjaśnił także przyczynę dlaczego w sprawie nie ma zastosowania rozdział 2a u.d.i.p. Dlatego chybiony jest zarzut, że Sąd nie rozpoznał istoty sprawy.

Konsekwencją wyżej przedstawionego przyjętego przez Sąd prawidłowego stanowiska, że towarzystwo nie jest zobowiązane do udostępnienia żądanej informacji, jest uznanie, że Sąd przeprowadził właściwą kontrolę działań podjętych przez Towarzystwo, która skutkowała niemożliwością uwzględnienia skargi. Zatem Sąd nie naruszył art. 3 § 2 pkt. 8 w zw. z art. 134 § 1 i art. 149 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 4 i art, 1 ust. 2 u.d.i.p.

Mając powyższe na względzie Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną oddalił.