Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: S.NSA Andrzej Szczerbiński Sędziowie: S.WSA Maria Tkacz - Rutkowska S.WSA Katarzyna Radom - sprawozdawca Protokolant: Aleksandra Madej po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi M. L. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej we W. Ośrodek Zamiejscowy w W. z dnia [...] o nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego obejmującego zaległości w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r. i wrzesień1999 r. uchyla zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. z dnia [...].

Pismem z dnia [...] Skarżący zwrócił się do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. o umorzenie postępowania egzekucyjnego dotyczącego zaległości w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r. wynikającego z decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]. Powołał się na przepisy art. 59 § 1 pkt 2 i § 4 oraz art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Zdaniem wnioskodawcy objęte ww. decyzją zobowiązania uległy z dniem [...] przedawnieniu, bowiem nie wszczęto postępowania egzekucyjnego w celu ich wyegzekwowania. Podnosił także, iż w decyzji określającej zobowiązanie za grudzień 1998 r. termin płatności został określony na dzień [...], co stanowi element rozstrzygnięcia. Przywołał także art. 212 Ordynacji podatkowej i wskazał, iż organ egzekucyjny nie ma podstaw do przyjęcia odmiennych terminów płatności niż wynikające z decyzji. W związku z powyższym zobowiązanie za wszystkie miesiące 1998 r. uległy przedawnieniu. W tym samym dniu Skarżący złożył kolejny wniosek o umorzeniu postępowania egzekucyjnego związanego z decyzją Izby Skarbowej z dnia [...] w sprawie podatku od towarów i usług za wrzesień 1999 r. W uzasadnieniu powołał się na przepisy art. 3, art. 33, art. 59 § 1pkt 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wskazując, iż w tytule wykonawczym obowiązek podatkowy został określony niezgodnie z treścią decyzji. Błąd dotyczył określenia terminu płatności ww. zobowiązania, który w decyzji wskazano na dzień [...], zaś w tytule na [...] Ponadto wobec wskazania terminu płatności na 1998 r. zobowiązanie za wrzesień 1999 r. uległo z dniem [...] przedawnieniu.

Postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego rozpatrując sprawę ponownie uznał za bezprzedmiotowy wniosek Strony w części dotyczącej umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w oparciu o tytuły wykonawcze dot. okresu od stycznia do czerwca 1998 r. z uwagi na wyegzekwowanie w dniu [...] ww. należności. Wskazał także, iż tytuły za 1998 r. zostały doręczone stronie w dniu [...]

W tym samym dniu Naczelnik Urzędu Skarbowego wydał kolejne postanowienie, w którym odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego za okres od lipca do grudnia (z wyłączeniem października) 1998 r. oraz za wrzesień 1999 r. W uzasadnieniu wskazał organ na przepis art. 26 § 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który stanowi o wszczęciu postępowania egzekucyjnego z chwilą doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności, co nastąpiło w dniu [...] i [...]. Zobowiązanemu zaś doręczono ww. tytuły w dniu [...] (odebrał je osobiście). Ponadto o fakcie doręczenia tytułów świadczy treść zarzutów odnoszących się do niezgodności tytułu z decyzją, takie stwierdzenie jest możliwe jedynie wówczas gdy dysponuje się ww. dokumentami. O skutecznym wszczęciu postępowania świadczy także fakt, iż należności za okres od stycznia do czerwca 1998 r. zostały wyegzekwowane. Odnosząc się do tytułu za wrzesień 1999 r. organ egzekucyjny wskazał, iż błąd z decyzji został przeniesiony do tytułu, postanowieniem z dnia [...] organ podatkowy dokonał sprostowania oczywistej omyłki. Stwierdzono jednocześnie, iż ww. błąd pozostał bez wpływu na wysokość naliczonych odsetek za zwłokę. Tytuł odpowiadał art. 27 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym zaś art. 29 ww. ustawy zabrania organom egzekucyjnym badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem.

W złożonym zażaleniu Skarżący zarzucał i dowodził, iż nie otrzymał tytułów wykonawczych za 1998 r., a przedłożone przez organ dowody nie potwierdzają faktu ich doręczenia we wskazywanej przez organ dacie. Organ doręcza pisma za pokwitowaniem winien zatem posiadać stosowne potwierdzenie doręczenia ww. pisma. Twierdzenia organu, iż doręczył ww. dokumenty [...] nie zostało potwierdzone żadnym dowodem. W aktach jest dokument wskazujący, iż ww. pism nie doręczono z uwagi na to, iż adresata nie zastano w domu. Zwrotne potwierdzenie doręczenia pisma z [...] zawiera informacje, iż doręczono 2 pisma [...],[...], które nie dotyczą zobowiązań 1998 r. Podnosił także, iż nieprawdziwe są twierdzenia organu, iż błąd z decyzji dot. września 1999 r. został przeniesiony do tytułu wykonawczego.

Rozpatrując sprawę w postępowaniu odwoławczym Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie. W uzasadnieniu powołał się na bezprzedmiotowość orzekania w sprawie, w której zobowiązanie zostało wyegzekwowane. Tytuły egzekucyjne dotyczące zobowiązań 1998 r. zostały doręczone w dniu [...] o czym świadczy treść wniosku z dnia [...]. Bezpodstawne jest także twierdzenie Skarżącego, że o doręczeniu tytułów w dniu [...] dowiedział się dopiero w dniu [...] (po doręczeniu pisma z dnia [...] ([...])). Postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte w dniu [...] z chwilą przekazania pisma bankowi o zajęciu rachunku Skarżącego. Odnośnie niezgodności tytułu z treścią decyzji organ wskazał na fakt wydania w tym względzie postanowień prostujących decyzje oraz obowiązek naliczania odsetek zgodnie z przepisami prawa, który nie może być zmieniony treścią decyzji.

W złożonej skardze Strona wskazywała na brak dowodu doręczenia tytułów wykonawczych dotyczących zobowiązań 1998 r., zaś argumentację i postępowanie organów uznała za nieuczciwe i pokrętne. Na powyższe okoliczności Strona zwracała uwagę jednakże organ egzekucyjny do tych zarzutów odniósł się zdawkowo, co może świadczyć bądź o lekceważeniu Strony bądź braku rzeczowej argumentacji. Zarzucił Skarżący naruszenie art. 6 w związku z art. 8 k.p.a. poprzez wywodzenie faktu doręczenia pisma z nieujętych w przepisach przesłanek. Przywołał treść pisma Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] oraz kopie druku zwrotnego doręczenia pisma, wskazując na ich rozbieżność, bowiem przesyłka z [...] nie zawierała pisma z dnia [...].

Zarzucił także naruszenie art. 59 § 1 pkt 2 i § 4 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez niewydanie postanowienia o umorzeniu pomimo przedawnienia zobowiązań za 1998 r. Bieg terminu przedawnienia przerywa czynność egzekucyjna, o której podatnik został powiadomiony, w co rozpatrywanym przypadku nie nastąpiło. Nie został zatem przerwany bieg przedawnienia w konsekwencji zobowiązanie wygasło.

Naruszyły organy także przepis art. 8 k.p.a poprzez dopisywanie do pisma Strony treści, których w nim nie zawarła, wbrew wywodom organu egzekucyjnego Skarżący nie powoływał się na niezgodność tytułu wykonawczego z treścią decyzji.

W toku postępowania naruszone zostały także przepisy art. 6 w związku z art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wobec baku doręczenia stronie upomnienia. Jak również naruszenie art. 6 k.p.a., w związku z art. 26 § 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez uznanie, iż postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte pomimo niedoręczenia Stronie tytułów wykonawczych. Nie doszło do przekształcenia zajęcia zabezpieczającego w egzekucyjne. Naruszono także art. 6 w związku z art. 80 § 3 ww. ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, organ nie doręczył bowiem Stronie tytułów wykonawczych oraz zawiadomienia o zajęciu rachunku bankowego. Końcowo wskazał Skarżący na naruszenie art. 6 w związku z art. 7, art. 8, art. 10 § 1, art. 11, art. 75 § 1 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie stanu faktycznego w sprawie. Kłamstwem jest bowiem, że doręczono stronie tytuły i zawiadomienie z dnia 9.07.1998 r. Przed wydaniem postanowień nie zapoznano Strony z materiałem sprawy, co narusza art. 10 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Odnosząc się do tytułu wykonawczego za wrzesień 1999 r. zarzuciła t Strona naruszenie art. 59 § 1 pkt 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym poprzez odmowę umorzenia postępowania pomimo, że egzekwowany obowiązek został określony w tytule wykonawczym niezgodnie z treścią obowiązku z wynikającego z decyzji, na dowód czego przedłożył kopię dokumentów. Organy egzekucyjne naruszyły także art. 217 § 2 Ordynacji podatkowej, bowiem zaskarżone postanowienie nie zawiera uzasadnienia faktycznego i prawnego Wobec tak sformułowanych zarzutów Skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności objętego skarga postanowienia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie powołując się na argumentację zawartą w zaskarżonym postanowieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zakres kognicji wojewódzkich sądów administracyjnych określa ustawa z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), stanowiąc w przepisie art. 1 § 2, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Uchylenie decyzji może nastąpić w sytuacji, gdy wydanie zaskarżonej decyzji nastąpiło w wyniku naruszenia prawa materialnego lub procesowego, które to naruszenie miało lub mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 a i c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

W rozpatrywanej sprawie organy egzekucyjne dopuściły się naruszenia przepisów prawa procesowego, co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego jak i poprzedzającego go aktu.

Istota sporu sprowadza się do oceny czy rozpatrywanym stanie faktycznym organy egzekucyjne zasadnie odmówiły umorzenia postępowania egzekucyjnego.

Zgodnie z treścią art. 26 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2002 r. Nr 110, poz. 968 z późn. zm.) organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, sporządzonego według ustalonego wzoru. Art. 27 § 1 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stanowi zaś, iż tytuł wykonawczy zawiera pouczenie zobowiązanego o przysługującym mu w terminie 7 dni prawie zgłoszenia do organu egzekucyjnego zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Doręczenie tytułu wykonawczego ma zasadnicze znaczenie dla postępowania egzekucyjnego, zasadą jest bowiem, jego wszczęcie z dniem doręczenia ww. dokumenty zobowiązanemu. Powoływany już wyżej art. 26 w § 5 stanowi, iż wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego lub doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego. Wyjątek dotyczy zatem sytuacji gdy w ramach postępowania egzekucyjnego organ decyduje się na zajęcie wierzytelności lub prawa majątkowego, w takim wypadku po myśli art. 80 § 3 powołanej wyżej ustawy jednocześnie z przesłaniem zawiadomienia, dłużnikowi zajętej wierzytelności organ egzekucyjny zawiadamia zobowiązanego o zajęciu jego wierzytelności z rachunku bankowego, doręczając mu odpis tytułu wykonawczego, o ile nie został wcześniej doręczony, i odpis zawiadomienia skierowanego do banku o zakazie wypłaty zajętej kwoty z rachunku bankowego bez zgody organu egzekucyjnego. Nie ulega wątpliwości, iż doręczenie tytułu wykonawczego ma dla postępowania egzekucyjnego kluczowe znaczenie, fakt ten może wyznaczać początek postępowania jak również stanowi termin od którego winien być liczony 7 dniowy termin do zgłoszenia zarzutów. Brak doręczenia tytułu stanowi zatem wadę, która w istotny sposób może zaważyć na skuteczności i legalności postępowania egzekucyjnego. Obowiązkiem organu egzekucyjnego, wynikającym z treści art. 29 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest badanie z urzędu dopuszczalności egzekucji administracyjnej, a więc także okoliczności związanej z doręczeniem tytułu wykonawczego zobowiązanemu.

W rozpatrywanym stanie faktycznym zagadnienie związane z doręczeniem tytułów wykonawczych dotyczących zobowiązań z tytułu podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 1998 r. w sposób istotny zaważyło na prowadzonym postępowaniu.

Podstawą wszczęcia postępowania w rozpatrywanej sprawie był wniosek Skarżącego, w którym podnosił on, iż z uwagi na brak wszczęcia postępowania egzekucyjnego winno ono zostać umorzone z dniem [...], z uwagi na przedawnienie. Z pism wynika, iż Skarżący kwestionuje fakt doręczenia mu tytułów wykonawczych dotyczących zobowiązań 1998 r. jak również powiadomienia z dnia [...] o zajęciu rachunku bankowego). W aktach sprawy przedłożonych Sądowi niewątpliwe brak dowodu doręczenia ww. tytułów wykonawczych, co wobec przywołanych wyżej twierdzeń Strony czyni bezpodstawną tezę, że zostały one doręczone zobowiązanemu. Faktu doręczenia pism nie można bowiem opierać na domniemaniu, winien on wynikać w sposób nie budzący wątpliwości z dokumentacji prowadzonej przez organy administracji. Przepis art. 39 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1091 ze zm.) regulujący kwestie doręczeń pism w postępowaniu egzekucyjnym stanowi, iż organ administracji publicznej doręcza pisma za pokwitowaniem (podkreśl. Sądu) przez pocztę, przez swoich pracowników lub przez inne upoważnione osoby lub organy.

W rozpatrywanej sprawie organ egzekucyjny nie wskazał dowodu, z którego wynikałby fakt doręczenia pism Skarżącemu. Twierdzenie, iż tytuły zostały doręczone w dniu [...] wraz z innymi dokumentami nie znajduje potwierdzenia w poświadczeniu ich nadania, zawarte są w nim tylko sygnatury odnoszące się do pism o nr [...],[...] (zawiadomienia o zajęciu prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego dot. zobowiązań za 1997, 1999, , 2001 i 2000). Wbrew wywodom organów egzekucyjnych faktu doręczenia nie można wywodzić z treści wniosku z dnia [...], bowiem Skarżący nie powołuje się w nim na sprzeczność decyzji i tytułów wykonawczych ale na fakt określenia daty płatności zobowiązania za grudzień 1998 r. na dzień [...], na wstępie wskazując, iż nie otrzymał on ww. tytułów. Twierdzenia organów w tym względzie oparte są jedynie na domniemaniach, które jednak w tym przypadku nie mogą zastąpić dowodów doręczenia tytułów zobowiązanemu. Pogląd powyższy znajduje uzasadnienie orzecznictwie sądów administracyjnych. "Wywodzenie doręczenia tytułu wykonawczego z faktu, iż co do zasady jest on wysyłany razem z zawiadomieniem w sprawie zajęcia wynagrodzenia za pracę, stanowi wyłącznie domniemanie, które nie może zastąpić dowodu doręczenia, szczególnie wobec zaprzeczenia przez zobowiązanego słuszności takiego twierdzenia.(por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie III SA 3318/02 Lex 148917).

W świetle powyższych stwierdzeń uznać należy, iż organy egzekucyjne nie doręczyły zobowiązanemu tytułów wykonawczych dotyczących zobowiązań 1998 r. Wbrew zarzutom Skarżącego nie można jednak uznać, iż postępowanie egzekucyjne nie zostało wszczęte, zgodnie z powoływaną wyżej normą art. 26 § 5 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji postępowanie wszczyna się także z dniem doręczenia dłużnikowi zajętej wierzytelności zawiadomienia o zajęciu wierzytelności lub innego prawa majątkowego, jeżeli to doręczenie nastąpiło przed doręczeniem zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego. W takim przypadku organ winien jednocześnie doręczyć zobowiązanemu odpis tytułu wykonawczego. Niedopełniając tego wymogu organ egzekucyjny naruszył przepis art. 80 § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a naruszenie to ma dalej idące skutki - Skarżący został bowiem pozbawiony możliwości złożenia zarzutów, co stanowi jego ustawowe uprawnienie. Tym samym przyjąć należy, iż dopiero od daty doręczenia ww. tytułu zobowiązanemu będzie biegł siedmiodniowy termin do złożenia zarzutów, w ramach których zobowiązany będzie uprawniony do zgłaszania swoich roszczeń. Tym samym nie jest możliwa na tym etapie ocena czy zobowiązania za poszczególne miesiące 1998 r. uległy przedawnieniu, stąd przedwcześnie orzekł organ o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego za ww. okresy. Oceniając działanie organów egzekucyjnych w niniejszej sprawie stwierdzić należy, iż nie zapewniły one Stronie możliwości uczestnictwa w prowadzonym postępowaniu poprzez złożenie zarzutów.

W tych okolicznościach postanowienie o uznaniu za bezprzedmiotowy wniosku o umorzenie postępowania egzekucyjnego nie może się ostać obrocie prawnym, z uwagi na naruszenie art. 80 § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, art. 6, art. 7, art. 8 i art. 10 kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Dalsze zarzuty skargi uznać należy, za bezzasadne. Nie podziela bowiem Sąd zarzutu naruszenia art. 59 § 1 pkt 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym. Nie jest pomiędzy Stronami sporne, iż w decyzji określającej zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług za wrzesień 1999 r. organ podatkowy I instancji wskazał nieprawidłową datę płatności ww. zobowiązania. Rozważyć jednak należy, iż wskazanie daty wymagalności zobowiązania może być określone decyzją i to w sposób odmienny od przyjętego w ustawie. Możliwość taka istnieje jedynie w przypadku indywidualnej decyzji w sprawie odroczenia terminu płatności. Decyzja powyższa jest wydawana wyłącznie w postępowaniu wnioskowym, co jak wynika z akt sprawy w niniejszej sprawie nie zaistniało. W pozostałych przypadkach data płatności zobowiązania wynika z przepisów prawa i nie może być przez organ podatkowy zmieniona. W tym kontekście należy rozważyć czy określenie daty wymagalności zobowiązania stanowi "obowiązek wynikający z decyzji organu administracyjnego", bowiem podstawą egzekucji była decyzja nie zaś inny tytuł. W ocenie Sądu element ten nie jest obowiązkiem wynikającym z decyzji ale wprost z normy prawnej, a skoro tak to błąd w tym względzie nie może stanowić podstawy umorzenia postępowania egzekucyjnego, tym bardziej, iż został on sprostowany, a kwoty odsetek naliczonych na dzień wydania decyzji określono prawidłowo.

Odnosząc się do zarzutu braku doręczenia upomnienia wskazać należy, iż tak jak słusznie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę objęte egzekucją należności mogą być egzekwowane bez uprzedniego doręczenia upomnienia. Art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji odsyła do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 137, poz. 1541), które w § 13 pkt 1 wskazuje, iż postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadkach należność pieniężna została określona w orzeczeniu. W rozpatrywanej sprawie kwoty egzekwowanych należności wynikają z decyzji określającej zobowiązanie z tytułu podatku od towarów i usług. Nie znajduje także uzasadnienia przywoływanie art. 26 § 6 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym, odnosi się on bowiem do styku postępowania zabezpieczającego z egzekucyjnym a taka sytuacja w rozważanym stawnie faktycznym nie występuje. Nie podziela także Sąd zarzutu naruszenia art. 10 k.p.a poprzez niezapoznanie Strony przed wydaniem postanowienia z treścią zebranych w sprawie materiałów, postępowanie egzekucyjne ma charakter wykonawczy, nie zaś wymiarowy, w związku z powyższym uprawnienia zobowiązanego do uczestniczenia w nim doznają pewnego ograniczenia w odniesieniu do praw strony postępowania administracyjnego czy podatkowego. Norma art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stanowi o odpowiednim stosowaniu przepisów k.p.a w postępowaniu egzekucyjnym, w związku z powyższym sięganie do regulacji postępowania administracyjnego winno być

zdeterminowane charakterem i wymogami egzekucji, która ma za zadanie zaspokojenie należności wierzyciela, a nie rozważanie zasadności obowiązku objętego wykonaniem. Gwarancje uczestnictwa zobowiązanego w posterowaniu egzekucyjnym zawarte zostały w ustawie egzekucyjnej w sposób wyczerpujący, stad ww. zarzut uznać należy za bezpodstawny.

W świetle wyżej poczynionych wywodów zarzut przedawnienia zobowiązań za 1998 r. uznać należy za przedwczesny, bowiem jak wynika z akt sprawy część należności roku 1998 r. została zajęta na rachunku bankowym jeszcze w 2002 r. w ramach prowadzonego postępowania egzekucyjnego, legalność podjętych czynności będzie mógł Skarżący kwestionować w ramach przysługujących mu uprawnień, po doręczeniu tytułów wykonawczych.

Z powyższych względów na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c), art. 152 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ) orzeczono jak w sentencji. Zgodnie z treścią art. 210 § 1 powołanej wyżej ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi strona traci uprawnienie do żądania zwrotu kosztów, jeżeli najpóźniej przed zamknięciem rozprawy bezpośrednio poprzedzającej wydanie orzeczenia nie zgłosi wniosku o przyznanie należnych kosztów. W niniejszej sprawie Skarżący zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika żądania w tym zakresie nie zgłosił, a zatem Sąd odstąpił od orzeczenia w sprawie zwrotu kosztów postępowania na jego rzecz. Z uwagi na charakter zaskarżonego postawienia odstąpiono zastosowania art. 152 ww. ustawy, bowiem wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może dotyczyć tylko orzeczeń, które mogą zostać wykonane. Cechę te należy pojmować jako spowodowanie, sprowadzenie w sposób dowolny lub w trybie przymusowym, takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią aktu. Przedmiotem wykonania orzeczenia jest więc każde zachowanie się podmiotu zobowiązanego do jego realizacji (adresata aktu), polegające na działaniu, zaniechaniu określonego działania lub znoszeniu zachowań innych podmiotów. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania i w związku z tym nie każdy wymaga wykonania. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że nie podlega wykonaniu postanowienie uznaniu za bezprzedmiotowy wniosku o umorzenie postępowania, ponieważ nie nakłada ono na adresata obowiązku określonego zachowania

(węzła praw i obowiązków). (por. T. Woś, H. Knysiak Molczyk, M Romańska. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz, Warszawa 2005 s. 295).