Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 24 lutego 2017 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie sędzia NSA Teresa Kobylecka sędzia del. NSA Anna Żak /spr./ Protokolant starszy asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 2015 r. sygn. akt IV SA/Po 1282/14 w sprawie ze skargi W. S. na postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu z dnia [...] września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od W. S. na rzecz Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Poznaniu kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

II OSK 1551/15

Uzasadnienie

Wojewódzki Sad Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2015r., w sprawie sygn. akt. IV SA/Po 1282/14, po rozpoznaniu skargi W. S. uchylił postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Sanitarnego w Poznaniu z dnia [...] września 2014r. oraz poprzedzające je postanowienie Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Koninie z dnia [...] sierpnia 2014r. w przedmiocie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że postanowieniem z dnia [...] sierpnia 2014r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny (PPIS) w Koninie, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz art. 34 § 1, 2, 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) dalej też zwanej " u.p.e.a", uznał za niezasadne zarzuty zgłoszone przez zobowiązanego W. S. w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym poddania obowiązkowym szczepieniom nieletniej M. S.. Organ wskazał, że w dniu 21 lipca 2014r. wpłynęły do niego zarzuty w sprawie postępowania egzekucyjnego zgłoszone przez W. S. .– ojca małoletniej M. S., który zakwestionował wystawiony na niego tytuł wykonawczy nr [...], zobowiązujący go do poddania swojej małoletniej córki szczepieniom ochronnym, podnosząc w pierwszej kolejności brak ustawowej wymagalności nałożonego obowiązku. Ponadto twierdził, że sam obowiązek wskazany w tytule wykonawczym jest niewykonalny, gdyż obowiązujące przepisy prawa nie precyzują go w sposób jasny i precyzyjny – nie określają jaką konkretnie szczepionkę należy zastosować i w jakiej dawce. Waldemar Skowroński zakwestionował również samą prawidłowość tytułu wykonawczego, podnosząc, że określony w nim obowiązek nie został opisany w sposób jednoznaczny a nadto , że przepisy ustawy z dnia 05 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych nie dają podstawy prawnej do zastosowania przymusu administracyjnego w przypadku niewykonania obowiązku poddania się szczepieniom ochronnym u osoby zdrowej oraz, że możliwość stosowania przymusu dotyczy tylko osoby, u której rozpoznano lub podejrzewa się chorobę zakaźną. W jego ocenie sam fakt określenia obowiązku w ustawie nie może być podstawą do wszczęcia postępowania egzekucyjnego.

Odnosząc się do tych zarzutów organ wskazał, że w świetle art. 5 ust. 1 pkt. 1 lit. b ustawy o zapobieganiu oraz o zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane do poddania się szczepieniom ochronnym. Wykaz chorób objętych obowiązkiem szczepień ochronnych oraz osoby lub grupy osób poddane temu obowiązkowi został określony rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych. Brak zrealizowania obowiązków wynikających z powyższych aktów normatywnych skutkował koniecznością wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Organ wskazał, że w/w tytuł wykonawczy wzywał W. S. do zaszczepienia dziecka przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, odrze, śwince i różyczce. Rozporządzenie w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych wskazuje, że szczepienia te są obowiązkowe u dzieci od 13 miesiąca życia do 19 roku życia. Organ wyjaśnił również, że kwestionowany tytuł wykonawczy jest zgodny z przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, a w tej sprawie niezbędne jest przeprowadzenie postępowania w celu doprowadzenia do wykonania obowiązku zrealizowania szczepień ochronnych, to jest obowiązku o charakterze niepieniężnym, o jakim mowa w art. 3 ustawy u.p.e.a.

Po rozpatrzeniu zażalenia W. S., Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (WPWIS) postanowieniem z dnia 26 września 2014r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Organ II instancji w uzasadnieniu wskazał m.in., że obowiązek szczepienia wynika bezpośrednio z przepisów prawa i niezasadne są twierdzenia, dotyczące niedopuszczalności prowadzenia egzekucji administracyjnej. Wyjaśnił, że rozporządzenie w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych nie precyzuje, jakiego preparatu należy użyć do szczepień (nazwa szczepionki, producent), pozostawiając powyższą kwestię lekarzowi kwalifikującemu dziecko do szczepień. Tryb postępowania wynikający z ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi określa, że to właśnie lekarz realizuje obowiązujące w zakresie szczepień ochronnych zasady, w tym również Kalendarz Szczepień Ochronnych. Sam Program Szczepień Ochronnych jest ustalany w drodze komunikatu przez Głównego Inspektora Sanitarnego. Nadto organ wskazał, że dziecko pozostaje pod opieką prawną obojga rodziców, stąd stroną postępowania jest zarówno ojciec i matka, dlatego tytuły zostały wystawione na osobno na E. i W. S.. Każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka, a w istotnych sprawach dziecka każdy z przedstawicieli ustawowych jest umocowany do złożenia oświadczenia woli odnośnie małoletniego. W takim przypadku powinna być uzgodniona wola rodziców, którą władny jest przedstawić każdy z rodziców.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu W. S. podnosząc zarzut niewykonalności nałożonego obowiązku z uwagi na brak wskazania preparatu, jakim dziecko ma być zaszczepione oraz niewymagalności samego obowiązku poddania małoletniego dziecka szczepieniu ochronnemu. Podniósł, że nie wskazano w rubryce 26 tytułu wykonawczego podstawy prawnej egzekucji. Nadto wskazał naruszenie art.27 § 1 pkt 3 u.p.e.a. przez wadliwe ujęcie treści obowiązku, polegające na pominięciu wskazania, że skarżący zobowiązany jest wykonać ten obowiązek wspólnie z innymi osobami i pominięcie zasad wspólnego wykonania tego obowiązku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uwzględnił skargę. W pierwszej kolejności Sąd odniósł się do zarzutu niedopuszczalności prowadzenia egzekucji obowiązku poddania małoletniego dziecka szczepieniu ochronnemu wskazując, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 05 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane na zasadach określonych w ustawie do: poddawania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym w ramach Narodowego Programu Szczepień Ochronnych. Analiza powyższego przepisu wskazuje, że obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym wynika z mocy przepisu prawa, nie ma zatem podstawy prawnej do jej konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej. Tak też stanowi art. 17 ust. 1 tej ustawy wskazując, że osoby, określone na podstawie ust. 10 pkt 2, są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym określonym na podstawie ust. 10 pkt 1, zwanym dalej "obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi". Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 06 kwietnia 2011 r., sygn. akt II OSK 32/11, wykonanie tego obowiązku z mocy prawa zabezpieczone jest przymusem administracyjnym oraz odpowiedzialnością regulowaną przepisami ustawy z 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń. Oznacza to, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze, że wynikający z przepisów obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny. Jego niedochowanie aktualizuje obowiązek wszczęcia postępowania egzekucyjnego, którego rezultatem będzie poddanie dziecka szczepieniu ochronnemu. Dalej Sąd powołał treść art. 20 ust. 1 ustawy u.p.e.a. i stwierdził, że analiza ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji wskazuje, że kierownicy wojewódzkich (i powiatowych) służb, inspekcji i straży, do których niewątpliwie należy zaliczyć organy inspekcji sanitarnej, są organami egzekucyjnymi jedynie w odniesieniu do obowiązków wynikających z wydanych przez siebie decyzji i postanowień. Tego rodzaju ograniczenie nie dotyczy jednakże wojewody. W ocenie Sądu należy więc przyjąć, że wojewoda jest organem właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, wynikających zarówno z wydanych przez siebie rozstrzygnięć indywidualnych (decyzji, postanowień), jak i obowiązków niepieniężnych wynikających wprost z mocy przepisów prawa. Sąd wyjaśnił, że takie stanowisko przyjmuje się w doktrynie, wskazując, że art. 20 u.p.e.a. wprowadza ogólną zasadę właściwości rzeczowej wojewody, co do prowadzenia postępowania egzekucyjnego zarówno w przypadku obowiązków wynikających z aktów indywidualnych, jak i obowiązków wynikających wprost z aktów normatywnych. Zatem możliwość prowadzenia postępowania egzekucyjnego obowiązku o charakterze niepieniężnym przez organy inspekcji sanitarnej musi wynikać bezpośrednio z przepisów szczególnych.

Zgodnie z ustawą z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarne organy inspekcji sanitarnej zostały powołane do sprawowania kontroli przestrzegania przepisów określających wymagania higieniczne i zdrowotne (art. 4 ust. 1 powołanej powyżej ustawy). W ramach przysługujących im kompetencji są one również uprawnione do wydawania zarządzeń i decyzji lub występowania do innych organów o ich wydanie – w wypadkach określonych w przepisach o zwalczaniu chorób zakaźnych, co wynika wprost z art. 5 pkt. 4 ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej. I tak, zgodnie z powyższą ustawą, powiatowy inspektor sanitarny jest uprawniony do wydania decyzji nakładającej obowiązki na osobę zakażoną lub chorą na chorobę zakaźną albo osobę podejrzaną o zakażenie lub chorobę zakaźną, lub osobę, która miała styczność ze źródłem biologicznego czynnika chorobotwórczego (art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 05 grudnia 2008 r. o zwalczaniu chorób zakaźnych). Ustawa o zwalczaniu chorób zakaźnych nie przewiduje natomiast możliwości wydania decyzji dotyczących szczepień ochronnych. Wynika to z faktu, że jak powyżej wskazano obowiązek poddania dziecka szczepieniu ochronnemu, jest bezpośrednio wykonalny – wynika on wprost z przepisów prawa. Brak jest więc władczego rozstrzygnięcia organu inspekcji sanitarnej (powiatowego inspektora sanitarnego), w formie decyzji administracyjnej, które nakazywałoby poddać małoletnie dziecko szczepieniu ochronnemu. Wobec powyższego brak jest podstaw do uznania, aby organem właściwym do prowadzenia egzekucji powyższego obowiązku niepieniężnego, w rozumieniu art. 20 §1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji był powiatowy inspektor sanitarny. Organem posiadającym ogólną właściwość do prowadzenia postępowania egzekucyjnego w zakresie obowiązków niepieniężnych jest bowiem wojewoda. Stąd też toczące się przed organami inspekcji sanitarnej postępowanie w przedmiocie przymusowego wykonania obowiązku poddania małoletniego szczepieniu ochronnemu toczyło się przed organami niewłaściwymi. W dalszej części uzasadnienia wyroku, Sąd szczegółowo odniósł się do zarzutów skarżącego stwierdzając m.in., że prowadząc z postępowanie egzekucyjne w stosunku do obojga rodziców, organy nie naruszyły art. 93 § 1 i art. 97 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Z istoty władzy rodzicielskiej wynika zasada jej wspólnego, dwuosobowego wykonywania przez równouprawnionych rodziców. Mają oni obowiązek i kompetencje do wspólnego rozstrzygania wszystkich istotnych spraw dziecka, w tym niewątpliwie o nie stosowaniu się do obowiązkowego szczepienia własnych dzieci. W tym zakresie decyzja rodziców jako istotna dla dziecka powinna być wspólna, podobnie jak wspólna jest odpowiedzialność za tą decyzję. Jeżeli więc dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka. Także w istotnych sprawach dziecka każdy z przedstawicieli ustawowych jest umocowany do złożenia oświadczenia woli odnośnie małoletniego. Czym innym jest bowiem prawo działania w charakterze przedstawiciela ustawowego w relacjach z osobami, urzędami, a czym innym podejmowanie merytorycznego stanowiska w istotnej sprawie dziecka. W tym zakresie musi być uzgodniona wola rodziców, którą oczywiście władny jest skutecznie przedstawić każdy z rodziców. Jednak zawsze odpowiedzialność z uzgodnionej decyzji będą ponosić wspólnie. W związku z tym postępowanie wywołane taką wspólną decyzją musi się toczyć w stosunku do obojga rodziców. Niewątpliwie w niniejszej sprawie osobami odpowiedzialnymi za poddanie dzieci obowiązkowym szczepieniom ochronnym są ich rodzice i każdy z nich zobowiązany jest z osobna – mamy tu do czynienia z zobowiązaniem solidarnym. Odnośnie zarzutów braku podania podstawy prawnej, jak i rodzaju oraz dawkowania szczepionki, zarzuty należy uznać za niezasadne. W tytule egzekucyjnym została bowiem wskazana podstawa prawna, zaś o tym jaką szczepionkę i w jakiej ilości należy podać, jak słusznie wskazał organ administracji, określenia tego dokonuje lekarz w trakcie kwalifikacji szczepiennej.

Uznając, że niniejsze postępowanie egzekucyjne było prowadzone przez organ niewłaściwy – powiatowego inspektora sanitarnego, a nie wojewodę, posiadającego ogólną właściwość do jego prowadzenia Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art.135 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił postanowienia obu organów inspekcji sanitarnej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Poznaniu zarzucając naruszenie art.20 § 1 u.p.e.a. przez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że PPIS w Koninie i Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny wydając na podstawie art. 34 u.p.e.a. zaskarżone postanowienie w sprawie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów działał, jako organ egzekucyjny prowadzący postępowanie w sprawie przymusowego wykonania obowiązku niepieniężnego w postaci zaszczepienia małoletniego dziecka, a w konsekwencji był organem niewłaściwym do wydania zaskarżonych postanowień. Tymczasem wskazane postanowienia organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej mają charakter stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów i wydane zostały przez właściwe organy na wniosek Wojewody Wielkopolskiego będącego organem egzekucyjnym prowadzącym postępowanie egzekucyjne w tej sprawie zgodnie z art. 20 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Skarżący wskazał, że nie kwestionuje prawidłowości dokonanej przez Sąd wykładni przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji podnosi jednak, że będące przedmiotem rozpoznania Sądu postanowienia organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie były postanowieniami organu egzekucyjnego lecz wierzyciela, który na wniosek Wojewody prowadzącego postępowanie egzekucyjne wyraził w nich swoje stanowisko w zakresie zarzutów zgłoszonych przez zobowiązanego. Tym samym postępowanie egzekucyjne toczyło się przed Wojewodą Wielkopolskim, to jest organem egzekucyjnym właściwym do prowadzenia egzekucji obowiązku o charakterze niepieniężnym, natomiast postanowienia uchylone wyrokiem Sądu wydane zostały przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej działającej nie jako organ egzekucyjny lecz jako wierzyciel obowiązku będącego przedmiotem postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez wojewodę.

W oparciu o te zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016r. poz.718 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc jedynie z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Kontrola sądu ogranicza się wyłącznie do weryfikacji zarzutów sformułowanych w skardze kasacyjnej, w ramach powołanych podstaw zaskarżenia.

Skarga kasacyjna wniesiona w tej sprawie jest uzasadniona.

Oceniając zasadność zarzutu kasacyjnego w pierwszej kolejności należy wskazać, że w postępowaniu egzekucyjnym w administracji zarzuty w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej są jednym z podstawowych środków prawnych, które spełniają podobną rolę jak odwołanie w postępowaniu jurysdykcyjnym. Rozpoznawanie zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej można podzielić na trzy zasadnicze etapy. Pierwszy etap to wstępna kontrola wniesionych zarzutów przez organ egzekucyjny, którym w tej sprawie, jak słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji jest Wojewoda Wielkopolski. Drugi to zajęcie przez wierzyciela niebędącego organem egzekucyjnym stanowiska w zakresie zarzutów na podstawie art. 34 § 1 u.p.e.a. i trzeci etap rozpoznanie zarzutów przez organ egzekucyjny, a więc rozpoznawanie w znaczeniu ścisłym.

Zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10, a przy egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym, także na podstawie art. 33 § 1 pkt 8, organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7, stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące. W przypadku, o którym mowa w art. 33 § 2, stanowiska wierzyciela nie wymaga się.

Jak wynika z akt sprawy w dniu 9 kwietnia 2014r. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Koninie ( PPIS) wystawił tytuł wykonawczy nr [...] skierowany do W. S. w związku z uchylaniem się przez niego od wykonania obowiązku szczepień małoletniej córki M. S.. Wraz z tytułem wykonawczym doręczone zostało mu postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia 15 lipca 2014r. o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku. Następnie pismem z dnia 21 lipca 2014r. skarżący W. S. zgłosił zarzuty w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Dalej z akt sprawy wynika, że Wojewoda Wielkopolski na podstawie art. 34 § 1 u.p.e.a. pismem z dnia 1 sierpnia 2014r. zwrócił się do PPIS w Koninie o zajęcie stanowiska wierzyciela w związku ze zgłoszeniem zarzutów w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego przeciwko W. S. dot. odmowy poddania małoletniej córki obowiązkowym szczepieniom ochronnym.

Postanowieniem z dnia 11 sierpnia 2014r. PPIS w Koninie uznał za nieuzasadnione wniesione przez W. S. zarzuty. Postanowienie to po rozpoznaniu zażalenia W. S. zostało utrzymane w mocy przez WPWIS postanowieniem z dnia 26 września 2014r., w którym organ ten wyraźnie wskazał, że rozpoznaje zażalenie na postanowienie wyrażające stanowisko wierzyciela w sprawie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Następnie Wojewoda Wielkopolski, jako organ egzekucyjny postanowieniem z dnia 6 listopada 2014r. na podstawie art.34 § 4 u.p.e.a. oddalił zarzuty W. S. wskazując w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, że podziela stanowisko wierzyciela tj. Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Sanitarnego w Poznaniu w zakresie zarzutów zgłoszonych prze W. S..

Z powyższych okoliczności wynika, że tak jak twierdzi to wnoszący skargę kasacyjną Wielkopolski Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Poznaniu, zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu pierwszej instancji są rozstrzygnięciami wydanymi w przedmiocie stanowiska wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów w prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym (art. 34 § 1 i 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), a nie rozstrzygnięciami organu egzekucyjnego w rozumieniu art.20 § 1 tej ustawy, prowadzącemu postępowanie egzekucyjne w zakresie wykonania obowiązków niepieniężnych.

Z tych powodów za trafny należy uznać wskazany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art.20 § 1 u.p.e.a., ponieważ Sąd pierwszej instancji mylnie przyjął, dokonując wadliwej subsumcji stanu faktycznego, że kontrolowane w tej sprawie przez niego postanowienia dotyczą rozpoznania zarzutów przez organ egzekucyjny, gdy tymczasem dotyczyły one zajęcia przez wierzyciela niebędącego organem egzekucyjnym - w trybie art.34 § 1 u.p.e.a.- stanowiska w zakresie zgłoszonych zarzutów. Organy państwowej inspekcji sanitarnej nie działały w tej sprawie, jako organ egzekucyjny lecz w trybie w/w przepisu wyraziły stanowisko wierzyciela w zakresie zarzutów zgłoszonych w postępowaniu egzekucyjnym i były organami w tej sprawie właściwymi.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a. uwzględnił skargę kasacyjną i uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania. Na postawie art. 203 pkt 2 P.p.s.a. orzeczono o kosztach postępowania kasacyjnego.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd pierwszej instancji dokona kontroli zaskarżonego postanowienia mając na uwadze, że jego przedmiotem jest stanowisko wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów wyrażone na podstawie art. 34 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Dodać jeszcze należy, że skarga do Sądu pierwszej instancji została wniesiona w tej sprawie dniu 21 listopada 2014r. W dniu 15 sierpnia 2015 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 658). Jeśli postępowanie sądowe w niniejszej sprawie zostałoby wszczęte po tej dacie, to zgodnie z art. 2 ustawy nowelizującej, przepis art. 3 § 2 pkt 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. 2016, poz. 718 ze zm.), stosuje się w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą. Stosownie do treści tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu. Aktualnie nie więc jest możliwe zaskarżenie do sądu administracyjnego postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień przedmiotem, których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.