Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Kozik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek Sędzia WSA Tomasz Sałek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2020 r. sprawy ze skarg Z. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w J. oraz R. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] z dnia [...] maja 2019 r.; 2. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] na rzecz Z. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością sp. k. z siedzibą w J. kwotę 1500 (jeden tysiąc pięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] (dalej: "organ II instancji", "Dyrektor IAS") decyzją z [...] stycznia 2020 r. nr [...], na podstawie art. 233 § 1 pkt 1, art. 13 § 1 pkt 2 lit a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm., dalej: "O.p."), art. 21 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1, art. 26 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r. poz. 708 z późn. zm., dalej: "ustawa SENT"), art. 13 ustawy z dnia 30 maja 2018 r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018r, poz. 1039), po rozpatrzenia odwołania z 3 czerwca 2019 r., spółki [...] Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w [...] (dalej: "Strona", "Spółka", "Skarżący"), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] (dalej: "Naczelnik Urzędu"), nr [...] z [...] maja 2019 r. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w wysokości 60 000 zł za naruszenie przepisów ustawy SENT.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ II instancji wyjaśnił, że [...] kwietnia 2018 r. w miejscowości [...] na drodze krajowej [...], funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej przeprowadzili kontrolę samochodu ciężarowego o nr [...] . W trakcie kontroli kierowca okazał m.in.: prawo jazdy, dowód rejestracyjny pojazdu, wypis nr [...] z zezwolenia nr [...] na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, dokument przewozowy z [...] kwietnia 2018 r. Podmiotem wysyłającym i przewoźnikiem była Strona. Kierującym pojazdem był K. Z..

W czasie kontroli stwierdzono, że w/w środkiem transportu przewożono 12 000 litrów paliwa do silników Diesla o kodzie [...], a więc podlegającego systemowi monitorowania przewozu.

W wyniku kontroli przedstawionych zgłoszeń: [...] na przewóz 2000 litrów paliwa oraz [...] na przewóz 3000 litrów paliwa, stwierdzono, że pozostała ilość paliwa - 7000 litrów - nie została zgłoszona do systemu SENT, mimo ustawowego obowiązku. Kierowca nie okazał również dokumentu przesunięcia międzymagazynowego [...], spełniającego wymogi z art. 3 ust. 7 ustawy SENT.

W trakcie kontroli dokonano 3 zgłoszeń do systemu SENT na 6500 litrów paliwa: [...],[...],[...], co było warunkiem zezwolenia na kontynuowanie jazdy.

Ponadto w związku z brakiem numeru referencyjnego, dokumentu zastępującego zgłoszenie i potwierdzenia przyjęcia dokumentu zastępującego zgłoszenie albo dokumentu, o którym mowa w art. 3 ust. 7 ustawy SENT, nałożono na kierowcę mandat karny w wysokości 5000 zł. Kierowca odmówił przyjęcia mandatu.

Z przeprowadzonej kontroli sporządzono protokół nr [...] z [...] kwietnia 2018 r. Do protokołu kierujący pojazdem zgłosił następujące uwagi: "Firma prowadzi sprzedaż obwoźną paliw płynnych w związku z tym ciężko jest zaplanować ile litrów paliwa weźmie klient, na bieżąco dochodzą nowe zamówienia i nowe [...]".

Postanowieniem z [...] marca 2019 r. Naczelnik Urzędu wszczął z urzędu postępowanie w przedmiocie nałożenia na podmiot wysyłający kary pieniężnej. Postanowienie doręczono Stronie w 15 marca 2019 r.

Pismem z 22 marca 2019 r. organ I instancji wezwał Stronę w terminie 7 dni do wyjaśnienia czy zdaniem przedsiębiorcy zachodzą okoliczności (z zastrzeżeniem o którym mowa w art. 26 ust. 3 pkt 1-3 ustawy SENT) wskazujące na możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej za naruszenie stwierdzone w trakcie przedmiotowej kontroli oraz przekazanie stosownych dowodów, wymienionych w piśmie. Dodatkowo organ wezwał Stronę do przedłożenia faktur zakupu towarów objętych zgłoszeniami [...],[...],[...].

W odpowiedzi Strona w piśmie z 29 marca 2019 r. podniosła m.in,, że "Skoro według organu warunkiem odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej jest zagrożenie wyrządzenia tą karą nieodwracalnych skutków dla podmiotu (taki wniosek płynie z w/w wezwania), to można założyć, że organ podatkowy bez jakiegokolwiek badania sytuacji finansowej i ekonomicznej przedsiębiorstwa uzna, że nałożona kara nie doprowadzi do nienaprawialnych skutków. Tymczasem ustawodawca upoważnił organ prowadzący postępowanie do odstąpienia z urzędu od nałożenia kary w przypadkach uzasadnionych interesem publicznym. Zdaniem Strony treść artykułów 22 ust. 3 i 24 ust. 3 ustawy SENT należy odczytywać jako uprawnienie organu podatkowego ale tylko w zakresie podjęcia decyzji o odstąpieniu od nałożenia kary pieniężnej, które to uprawnienie poprzedzone jest obowiązkiem dokonania głębokiej analizy wszystkich okoliczności danej sprawy i rozważeniem, czy w konkretnym przypadku nałożenie kary nie stanowi naruszenia między innymi zaufania obywatela do organów władzy publicznej. Innymi słowy niezłożenie przez Stronę wniosku o odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej nie zwalnia organu podatkowego z obowiązku przeanalizowania sprawy pod kątem zgodności nałożenia kary z interesem publicznym". Do pisma Strona załączyła fakturę VAT nr [...] z [...] kwietnia 2018 r. i dokument wydania nr [...] z [...] kwietnia 2018 r. dotyczące paliwa objętego przedmiotowym postępowaniem oraz świadectwo jakości z [...] kwietnia 2018 r. Strona nie przedłożyła jednak żadnych dokumentów potwierdzających jej sytuację ekonomiczną.

Postanowieniem z [...] kwietnia 2019 r. Naczelnik Urzędu wyznaczył Stronie siedmiodniowy termin do wypowiedzenia się w sprawie zebranego materiału dowodowego. Następnie decyzją z [...] maja 2019 r., na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy SENT, nałożył na Stronę karę pieniężną w łącznej wysokości 60 000 zł w związku z niewykonaniem obowiązku zgłoszenia przewozu towaru wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy SENT. Decyzję doręczono Stronie 22 maja 2019 r.

Pismem z 3 czerwca 2019 r. Strona złożyła odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej uchylenie w całości i umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego.

Dyrektor IAS rozpatrując odwołanie Strony, po zacytowaniu przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie, powtórzył w zaskarżonej decyzji, że w wyniku kontroli stwierdzono, że podmiot wysyłający nie wykonał obowiązku zgłoszenia w systemie SENT przewozu 7000 litrów oleju napędowego o kodzie [...], czyli towaru objętego systemem monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów. Zostało to potwierdzone protokołem z kontroli z [...] kwietnia 2018 r., do którego załączono wydruki z systemu SENT, które potwierdzają, że zgłoszenia przedmiotowego towaru dokonano dopiero w trakcie kontroli - [...],[...],[...], co stanowiło przesłankę do umożliwienia kontynuacji przewozu towaru.

Zdaniem Dyrektora IAS, stwierdzony w trakcie kontroli brak stanowi naruszenie przez podmiot wysyłający przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy SENT i zgodnie z art. 21 ust, 1 jest zagrożony karą pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.

Organ II instancji wyjaśnił, że zgodnie z art. 2 pkt 16 ustawy SENT, zgłoszeniem jest zgłoszenie przewozu towarów do rejestru zgłoszeń określonej ilości tego samego towaru przewożonego od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu. Przytoczył następnie definicję podmiotu odbierającego z art. 2 pkt 6 ustawy SENT.

Dyrektor IAS stwierdził następnie, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że Strona występując jako podmiot wysyłający i jednocześnie przewoźnik rozpoczęła [...] kwietnia 2018 r. przewóz 12 000 litrów oleju napędowego do różnych odbiorców i różnych miejsc dostarczenia towaru. Z przedstawionych przez Stronę dokumentów wynika, że przedmiotowy towar został dostarczony do pięciu odbiorców prowadzących działalność gospodarczą na podstawie [...] zgłoszeń SENT. Tymczasem Strona przed rozpoczęciem kontroli zgłosiła do systemu przewóz towaru w ilości 5 000 litrów (z 12 000 litrów rzeczywiście przewożonego) do dwóch odbiorców, przy czym w momencie rozpoczęcia kontroli 3 000 litrów zostało już wydane firmie [...] ( [...]).

Pozostałych trzech zgłoszeń na łączną ilość 6500 litrów oleju napędowego dokonano dopiero w trakcie kontroli, co było warunkiem zwolnienia towaru do dalszego przewozu. Dwóch zgłoszeń na 3000 litrów Strona dokonała dla dwóch różnych odbiorców - firmę [...] [...] oraz [...] [...]. Natomiast w trzecim zgłoszeniu [...] na przewóz 3500 litrów paliwa Strona wpisała siebie jako odbiorcę, wskazując tym samym na przesunięcie międzymagazynowe tej części towaru.

Organ II instancji dodał, że Strona przyznała w piśmie z 23 lipca 2019 r., że w trakcie kontroli [...] kwietnia 2018 r. kierowca nie dokonał uzupełnienia w liście przewozowym rubryki dotyczącej ilości przewożonego towaru jako przesunięcia międzymagazynowego. W ocenie organu odwoławczego "List przewozowy/dokument [...]" z [...] kwietnia 2018 r., na który powołała się Strona, nie spełnia podstawowych wymogów dokumentu przesunięcia międzymagazynowego określonych w art. 3 ust. 7 ustawy SENT, i nawet uzupełnienie rubryki, o której mowa wyżej a dotyczącej ilości towaru, nie konwalidowałoby tego dokumentu dla potrzeb przesunięcia międzymagazynowego. Brak jest w nim np. danych adresowych miejsca magazynowania towaru - wysyłki czy danych adresowych miejsca magazynowania towaru - przyjęcia. Dokument ten jest w istocie dokumentem przewozowym wystawionym na 12 000 litrów faktycznie przewożonego paliwa, który został opatrzony przez Spółkę nazwą "List przewozowy/dokument [...]", dla potrzeb ewentualnej kontroli. Sama nazwa nie czyni go jednak dokumentem przesunięcia międzymagazynowego z powodu nie spełnienia ww. wymogów formalnych.

Organ II instancji wyjaśnił również, że po dokonaniu brakujących zgłoszeń, organ, wbrew twierdzeniu Strony, nie miał podstaw prawnych do dalszego zatrzymania pojazdu, ani jak twierdzi Strona nałożenia zamknięć celnych i skierowania cysterny na parking służby celno-skarbowej. Powyższe byłoby zasadne w sytuacji, gdyby podmiot odmówił w trakcie kontroli dokonania zgłoszeń na stwierdzoną nadwyżkę paliwa lub w sytuacji, gdy ilość niezgłoszonego towaru budziłaby wątpliwości kontrolujących.

Organ II instancji przypomniał, że naruszenie obowiązku zgłoszenia przewozu towaru objętego systemem monitorowania, zgodnie z art. 21 ust, 1 jest zagrożone karą pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł. W przedmiotowej sprawie według faktury zakupu paliwa od firmy [...] Sp. z o.o. (faktura nr [...] z [...] kwietnia 2018 r.) cena netto zakupionego towaru wynosiła 3,521 zł za litr. Tym samym wartość netto towaru dla poszczególnych odbiorców nie przekroczyła 20 000 zł. W tej sytuacji, jak stwierdził Dyrektor IAC, w związku z brakiem dokonania przez podmiot wysyłający - Spółkę, trzech zgłoszeń SENT na przewóz oleju napędowego objętego systemem monitorowania, wysokość kary pieniężnej wynosi łącznie 60 000 zł (3 zgłoszenia x 20 000 zł = 60 000 zł).

Organ II instancji w celu wykazania prawidłowości nałożenia na Stronę trzech kar pieniężnych, powołał się na wyrok WSA w Białymstoku z 19 grudnia 2019 r., sygn. akt II SA/Bk 732/19.

Organ II instancji wyjaśnił dalej, że przypadku ujawnienia nieprawidłowości kara pieniężna nakładana jest obligatoryjnie przez organ, niezależnie od tego czy brak dokonania zgłoszenia w systemie był celowym działaniem podmiotu, czy też był spowodowany błędem/niedopatrzeniem. Podmiot wysyłający ma obowiązek przesłać do rejestru zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny i przekazać ten numer przewoźnikowi, a kierujący pojazdem ma obowiązek w momencie kontroli okazać kontrolującym numer referencyjny zgłoszenia. W momencie przedmiotowej kontroli kierujący pojazdem nie okazał numeru referencyjnego zgłoszenia SENT na przewóz 7000 litrów oleju napędowego ani dokumentu przesunięcia międzymagazynowego [...], o którym mowa w art. 3 ust. 7 ustawy SENT. Przedmiotowy towar został dostarczony do pięciu odbiorców prowadzących działalność gospodarczą, w związku z powyższym Strona była zobowiązana przed rozpoczęciem przewozu przedmiotowego towaru przesłać do rejestru [...] zgłoszeń SENT. Dokonanie zgłoszeń w systemie SENT w trakcie trwania kontroli prowadzonej przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej, tak jak to miało miejsce w przedmiotowym przypadku, nie zwalnia Strony z odpowiedzialności za naruszenie przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy SENT. Ustawodawca w art. 5 ust. 1 wspomnianej ustawy nałożył na podmiot obowiązek dokonania zgłoszenia przed rozpoczęciem przewozu. Istotny jest zatem moment czasowy zgłoszenia, z którym wiążą określone skutki w postaci nałożenia kary pieniężnej (vide art. 21 ust. 1 ww. ustawy). Uzupełnienie danych dopiero po ujawnieniu nieprawidłowości przez kontrolujących, nie zwalnia podmiot wysyłający z odpowiedzialności za naruszenie przepisów ustawy SENT. Dlatego też powoływanie się Strony na fakt dokonania zgłoszenia w czasie kontroli, nie jest przesłanką do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej.

Dyrektor IAS zgodził się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu zawartym w decyzji I instancji, że w sprawie brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 21 ustawy SENT. W ocenie organu, Strona nie przedstawiła stosownej argumentacji przemawiającej za wystąpieniem w przedmiotowej sprawie przesłanki interesu publicznego ani ważnego interesu przewoźnika, warunkującej odstąpienie od nałożenia kary. Analizując przesłankę ważnego "ważnego interesu przewoźnika" należy stwierdzić, iż wiąże się ona przede wszystkim z sytuacją ekonomiczną wnioskodawcy. Przesłanka ta nie może być rozpatrywana w oderwaniu od aktualnej sytuacji materialnej i życiowej wnioskodawcy. Mimo wezwania organu I instancji z [...] marca 2019 r. Strona nie przedstawiła dokumentacji potwierdzającej jej sytuację finansową na żadnym etapie postępowania, w tym postępowania odwoławczego.

Dyrektor IAS podkreślił, że ustawa SENT nie przewiduje możliwości różnicowania odpowiedzialności przewoźników w zależności od przyczyny niedopełnienia obowiązków wynikających z ustawy SENT czy stopnia zawinienia. W przypadku ujawnienia ww. nieprawidłowości kara pieniężna nakładana jest obligatoryjnie przez organ, niezależnie od tego czy wpisanie nieprawidłowych danych było celowym działaniem podmiotu, czy też było spowodowane pomyłką czy niewiedzą. Ustawa nie przewiduje możliwości odstąpienia od nałożenia kary z powodu braku winy podmiotu przy wpisaniu w zgłoszeniu danych niezgodnych ze stanem faktycznym.

Skargę na decyzję Dyrektora IAS z [...] stycznia 2020 r. złożył Skarżący oraz [...] (dalej: "[...]").

Skarżący zaskarżył decyzję w całości wnosząc o jej uchylenie oraz decyzji I instancji, w całości, a także o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego oraz postępowania:

1) art. 21 ust 1 w związku z art. 5 ust 1 ustawy SENT, poprzez błąd w wykładni prawnej i uznanie, że o wysokości kary nie decyduje stwierdzenie dokonywania przewozu towaru bez zgłoszenia, lecz ilość zgłoszeń dokonanych po stwierdzeniu tej nieprawidłowości na towar przewożony bez zgłoszenia,

2) art. 24 ust 3 ustawy SENT, poprzez błąd w wykładni prawnej i przyjęcie, że wymierzenie kary pieniężnej z powodu jednostkowego naruszenia przez Skarżącego wymogu z art. 5 ust 1 ustawy SENT, nie narusza zaufania do organów władzy publicznej,

3) art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 O.p., poprzez bezzasadne przypisanie Skarżącemu dokonywania przewozu 6500 litrów paliwa bez dokonania 3 zgłoszeń, i nałożenie łącznej kary w wysokości 60.000,00 zł. w sytuacji, gdy w trakcie kontroli stwierdzono przewóz towaru bez dokonania zgłoszenia,

4) art. 210 § 1 ust 6 ustawy O.p., poprzez niewyjaśnienie powodów niezastosowania normy prawnej przewidzianej w art. 24 ust 3 ustawy SENT w odniesieniu do zgodności decyzji z interesem publicznym.

W uzasadnieniu skargi Skarżący podniósł, że ilość zgłoszeń obejmująca nieudokumentowany przewóz 6500 litrów paliwa mogła zamknąć się z przedziale od 1 do 12- w zależności od liczby zainteresowanych odbiorców i ilości zamawianego paliwa (np. jeden odbiorca 6500 litrów, lub 12 odbiorców między 500 a 541 litrów każdy). Innymi słowy wszelkie działania Skarżącego po dokonaniu ustaleń w zakresie nieudokumentowanego przewozu 7000 litrów nie mogły mieć wpływu na wysokość kary, która wynosi 46% wartości brutto 6500 litrów paliwa nie mniej niż 20,000 zł. (500 litrów można przewozić bez zgłoszenia i dokumentu [...]).

Dlatego, zdaniem Skarżącego, wymierzenie kary w wysokości 60 000,00 zł., której wartość została ustalona w oparciu o ilość zgłoszeń dokonanych po fakcie ([...] zgłoszenia x 20.00,00 zł.) jest niedopuszczalne.

[...] zaskarżył decyzję w całości wnosząc o jej uchylenie w całości oraz decyzji I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego oraz materialnego:

1) art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. w związku z art. 121 O.p. oraz art. 12 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2018 roku nr 1039, dalej: "P.p.") poprzez niepodjęcie przez organ z urzędu wszelkich działań mających na celu rzetelne zebranie materiału dowodowego, prawidłowe ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz kompetentną analizę zebranych dowodów i ustalonego stanu faktycznego,

2) art. 21 ust. 1 ustawy SENT w związku z art. 120 O.p., poprzez jego błędne, trzykrotne a nie pojedyncze, zastosowanie na skutek nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego,

3) art. 12 P.p., w związku z art. 2, art. 20 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jego niezastosowanie w sprawie i nałożenie na Przewoźnika potrójnej kary, co stoi w sprzeczności z zasadą proporcjonalności, zasadą pogłębiania zaufania przedsiębiorców do władzy publicznej oraz zasadą bezstronności określonymi w ww. przepisie [...] oraz konstytucyjną zasadą proporcjonalności kar,

4) art. 140 § 1 O.p., poprzez niedochowanie przez organ obowiązku zawiadomienia strony w przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie,

5) art. 10 ust. 2 oraz art. 11 ust. 1 P.p., poprzez ich niezastosowanie w sprawie i wymierzenie potrójnej kary Przewoźnikowi.

W uzasadnieniu skargi [...] podniósł, że praktycznym skutkiem nieprawidłowości proceduralnych jest błędne ustalenie stanu faktycznego w sprawie, a co się z tym wiąże – wymierzenie Stronie kary pieniężnej w wysokości trzykrotnie przekraczającej karę przewidzianą w tego typu stanie faktycznym. Na podstawie obiektywnego stanu faktycznego (który dość dobrze oddaje protokół kontroli), w niniejszej sprawie możliwym było, co najwyżej, nałożenie na Stronę kary w wysokości maksymalnie 20 000 zł. Wynika to z faktu, iż niezgłoszona ilość paliwa wyniosła 7000 litrów, a w świetle art. 21 ust. 1 ustawy SENT, karę pieniężną nakłada się w wysokości 46% wartości brutto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł. W przedmiotowej sprawie natomiast, organy niejako "wykreowały" karę pieniężną w trzykrotnej wysokości wykorzystując fakt dokonania w trakcie przeprowadzanej kontroli (ale już po stwierdzeniu nieprawidłowości w zakresie transportowanego paliwa) [...] zgłoszeń SENT przez

Stronę, co było wyraźnym spełnieniem prośby kontrolujących go funkcjonariuszy organu I instancji.

[...] stwierdził, że przepisu Konstytucji RP wykluczają możliwość nakładania na przedsiębiorców bardzo wysokich (nieadekwatnych, nieproporcjonalnych) kar administracyjnych, a z tego rodzaju karą mamy do czynienia w niniejszym przypadku.

[...] podkreślił że organy w niniejszej sprawie wbrew regulacji wynikającej z art. 10 ust. 2 i ust. 3 P.p., zastosowały niekorzystną dla Strony interpretację art. 21 ust. 1 ustawy SENT oraz nie usunęły, na Jego korzyść, wątpliwości dotyczących stanu faktycznego w sprawie.

W odpowiedziach na skargi organ wniósł o ich oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Sąd na podstawie art. 111 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej: "P.p.s.a."), połączył do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt VI SA/Wa 784/20 i VI SA/Wa 937/20, które będą prowadzone pod sygnaturą VI SA/Wa 784/20.

Sąd stwierdza, że skargi zasługują na uwzględnienie ponieważ zaskarżona decyzja oraz decyzja I instancji naruszają przepisy prawa w stopniu dającym podstawy do ich uchylenia.

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej są decyzje obu instancji Administracji Skarbowej w przedmiocie nałożenia na Skarżącego kary pieniężnej w wysokości 60.000 zł za niezgłoszenie do systemu SENT 7000 litrów paliwa przewożonego samochodem ciężarowym [...] kwietnia 2018 r.

Jak wynika z niebudzących wątpliwości ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, [...] kwietnia 2018 r., w miejscowości [...] na drodze krajowej [...], doszło do zatrzymania przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej i kontroli samochodu ciężarowego, którym Skarżący przewoził 12 000 litrów paliwa do silników Diesla o kodzie [...], podlegającego systemowi monitorowania przewozu. W wyniku kontroli przedstawionych zgłoszeń: [...] na przewóz 2000 litrów paliwa oraz [...] na przewóz 3000 litrów paliwa, ustalono, że pozostała ilość paliwa - 7000 litrów - nie została zgłoszona do systemu SENT, nie została też objęta przesunięciem międzymagazynowym. Dopiero w trakcie kontroli dokonano [...] zgłoszeń do systemu SENT na 6500 litrów paliwa: [...],[...],[...], co było warunkiem zezwolenia na kontynuowanie jazdy.

Ze znajdującej się w aktach sprawy faktury zakupu przewożonego przez Skarżącego paliwa (faktura nr [...] z [...] kwietnia 2018 r.) wynika, że cena netto zakupionego towaru wynosiła 3,521 zł za litr. Tym samym wartość netto towaru dla poszczególnych odbiorców nie przekroczyła 20.000 zł, natomiast wartość netto 6500 litrów paliwa wynosiła 22.886,5 zł.

Obowiązek przesyłania zgłoszenia do rejestru przewożonego paliwa wynika z art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 2 pkt 1 lit. c ustawy SENT. Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 1 lit c ustawy SENT, systemowi monitorowania przewozu i obrotu podlega przewóz towarów objętych pozycjami [...], w tym [...], jeżeli objętość przesyłki towaru przekracza 500 litrów. Jak wynika z art. 5 ust. 1 ustawy SENT, w przypadku przewozu towaru rozpoczynającego się na terytorium kraju podmiot wysyłający jest obowiązany, przed rozpoczęciem przewozu towaru, przesłać do rejestru zgłoszenie, uzyskać numer referencyjny dla tego zgłoszenia i przekazać ten numer przewoźnikowi.

Zgłoszeniem, zgodnie z art. 2 pkt 16 lit. a ustawy SENT, jest zgłoszenie do rejestru zgłoszeń przewozu towaru obejmującego przewóz określonej ilości tego samego rodzaju towaru albo określonych ilości różnych rodzajów towaru przewożonych od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu.

Z art. 21 ust. 1 ustawy SENT, w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli, jak również wydania decyzji I instancji, wynika natomiast, że w przypadku niewykonania obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 albo art. 6 ust. 1, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł.

"Przewozem towaru" w rozumieniu art. 2 pkt 9 ustawy SENT, jest przemieszczanie towaru na lub przez terytorium kraju środkiem transportu po drodze publicznej albo krajowej sieci kolejowej, z uwzględnieniem postojów wymaganych podczas tego przemieszczania, przeładunku oraz rozładunku.

Rejestrem natomiast jest, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy SENT, rejestr zgłoszeń wraz z modułem gromadzącym i przetwarzającym dane geolokalizacyjne, prowadzony, jak wynika z ust. 2 tego artykułu, w systemie teleinformatycznym w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 346). W rejestrze gromadzone są dane wymienione w ust. 4 tego artykułu, w tym dane zawarte w zgłoszeniach, uzupełnieniach zgłoszeń i ich aktualizacjach (art. 4 ust. 4 pkt 1).

Analizując przedmiotową sprawę, w pierwszej kolejności należy wskazać, że organy rozstrzygające niniejszą sprawę słusznie stwierdziły, że przesłanie przez Skarżącego trzech zgłoszeń dotyczących przewożonego towaru dopiero w trakcie dokonywanej przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej kontroli pojazdu, nie stanowi wypełnienia obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy SENT i nie uwalnia Skarżącego od konsekwencji niewykonania tego obowiązku, określonych w art. 21 ust. 1 ustawy SENT. Z art. 5 ust. 1 ustawy SENT, jednoznacznie wynika bowiem, że obowiązek przesłania przez podmiot wysyłający zgłoszenia do rejestru, musi być wykonany przed rozpoczęciem przewozu towaru. Nie ulega zatem wątpliwości, że w ustalonym w niniejszej sprawie stanie faktycznym Skarżący przewożąc towar o kodzie [...] nie wypełnił obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy SENT, nie przesłał bowiem do rejestru trzech zgłoszeń dotyczących części przewożonego paliwa przed rozpoczęciem przewozu, w związku z czym podlegał sankcji określonej w art. 21 ust. 1 ustawy SENT.

W ocenie Sądu jednak organy obu instancji dokonały błędnej wykładni tego przepisu (art. 21 ust. 1 ustawy SENT) przyjmując, że wysokość przewidzianej w nim kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku wynikającego, w tej sprawie, z art. 5 ust. 1 ustawy SENT, a więc za nieprzesłanie do rejestru trzech zgłoszeń, uzależniona jest nie tylko od wartości paliwa przewożonego jednym środkiem transportu (zgodnie z definicją "przewozu towaru"), podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, ale również od ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń przewożonego paliwa jednym środkiem transportu. Tymczasem omawiany przepis odnosi się tylko do jednego czynnika na podstawie, którego określa się wysokość nakładanej kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 5 ust 1 albo art. 6 ust. 1 ustawy SENT, a więc "wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia" i nie normuje żadnego dodatkowego czynnika na podstawie, którego określa się wysokość tej kary pieniężnej, w tym ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń. Z omawianego przepisu wynika również, że w sytuacji gdy wysokość kary pieniężnej stanowiącej 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, jest niższa od 20.000 zł, kara pieniężna nie może być niższa od 20.000 zł. Z omawianego przepisu w żadnym razie nie wynika uprawnienie dla organów do multiplikowania tej kwoty, w zależności od ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń. Kwota 20.000 zł stanowi minimalną wysokość kary pieniężnej jaka może być nałożona za niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 5 ust 1 albo art. 6 ust. 1 ustawy SENT, dotyczącego przewozu towaru jednym środkiem transportu i może być ona wyższa, ale tylko wówczas gdy kwota 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, jest wyższa od 20.000 zł.

W ocenie Sądu, interpretacja art. 21 ust. 1 ustawy SENT, jaką przeprowadziły organy rozstrzygające w niniejszej sprawie, skutkująca w istocie rzeczy nałażeniem na Skarżącego trzech kar pieniężnych za trzy zgłoszenia nieprzesłane przez Skarżącego do rejestru przed rozpoczęciem przewozu towaru, wynikają z błędnego przekonania o tożsamości pojęć użytych przez ustawodawcę w art. 2 pkt 16 ustawy SENT, definiującym pojęcie: "zgłoszenie" i w art. 21 ust. 1 tej ustawy posługującym się pojęciem: "obowiązek zgłoszenia", które już literalnie nie są tożsame. Należy zauważyć, że ustawodawca posługuje się niekonsekwentnie pojęciem "zgłoszenie" na gruncie ustawy SENT. W art. 2 pkt 16 tej ustawy, definiując pojęcie: "zgłoszenie" ustawodawca przyjmuje że jest to określona w tym przepisie czynność (pomijając fakt, że definicja ta dotknięta jest logicznym błędem określanym jako błąd "idem per idem", ponieważ wynika z niej że "zgłoszenie" jest zgłoszeniem). W art. 4 ust. 4 pkt 1 ustawy SENT "zgłoszenie" już nie jest czynnością lecz czymś co zostało przysłane do rejestru i zawiera dane gromadzone w rejestrze, chodzi więc o określony elektroniczny formularz przesyłany do rejestru. W tym samym znaczeniu pojęcie to występuje w art. 5 ust. 1 ustawy SENT, gdzie zgłoszenie również nie jest czynnością lecz czymś co jest przesyłane do rejestru (elektronicznym formularzem), a przepis normuje obowiązek przesyłania zgłoszeń do rejestru. W art. 21 ust. 1 ustawy SENT, ustawodawca wprowadził jeszcze inną kategorią w postaci: "obowiązku zgłoszenia", którą odnosi do wartości netto towaru "przewożonego", czyli zgodnie z definicją "przewozu towarów", przemieszczanego towaru na lub przez terytorium kraju środkiem transportu po drodze publicznej, albo krajowej sieci kolejowej. Z definicji "zgłoszenia" z art. 2 pkt 16 lit. a ustawy SENT, wynika natomiast, że samo pojęcie "zgłoszenia" odnosi się do szczególnego rodzaju, opisanego w tym przepisie, przewozu towaru, a więc "przewozu towaru obejmującego przewóz określonej ilości tego samego rodzaju towaru albo określonych ilości różnych rodzajów towaru przewożonych od jednego nadawcy towaru do jednego odbiorcy towaru, do jednego miejsca dostarczenia towaru, jednym środkiem transportu". Nie chodzi tu więc cały towar przewożony jednym środkiem transportu, choć może tak być jeżeli cały towar przewożony jest do jednego odbiorcy, do jednego miejsca dostarczenia towaru. Potwierdza to, że pojęcie "obowiązku zgłoszenia" z art. 21 ust. 1 ustawy SENT, nie jest tożsame ze "zgłoszeniem" zdefiniowanym w art. 2 pkt 16 lit. a ustawy SENT, zakres bowiem przewożonego towaru objęty tymi pojęciami nie w każdym przypadku pokrywa się. Prowadzi to do wniosku, że w art. 21 ust. 1 ustawy SENT ustawodawcy nie chodzi o wartość netto towaru objętego danym zgłoszeniem w rozumieniu art. 2 pkt 16 lit. a ustawy SENT, lecz o całkowitą wartość towaru przewożonego środkiem transportu objętego obowiązkiem zgłoszenia, niezależnie od ilości zgłoszeń nieprzesłanych do rejestru.

Niezależnie od powyższych wywodów interpretacyjnych należy zauważyć, że zastosowanie art. 21 ust. 1 ustawy SENT, zgodne z wykładnią dokonaną przez organy Administracji Skarbowej prowadzi do naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności wyprowadzanej z art. 2 Konstytucji RP, a więc z zasady demokratycznego państwa prawnego i sformułowanej w art. 31 ust. 3 Konstytucji, zgodnie z którym, ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 1 kwietnia 2016 r., sygn. akt II GSK 2487/14, zasadniczo zasada ta adresowana jest do ustawodawcy, niemniej musi również znaleźć zastosowanie wśród zasad stosowania prawa. NSA wyjaśnił następnie, że: "Istota tej zasady powinna być odczytana jako obowiązek przyjęcia przy wykładni normy prawa materialnego takiej wartości, jak wybór środka ingerencji w prawa jednostki, który jest dla niej najmniej uciążliwy. Środki prawne wynikające z zastosowanych przepisów prawa powinny być odpowiednie do realizacji zamierzonego celu i nie wykraczać poza to, co jest konieczne do osiągnięcia. Treść zasady proporcjonalności może być wyprowadzona z tzw. "testu proporcjonalności". Pierwszym etapem takiego testu jest sprawdzenie, czy wybrany środek jest przydatny, a więc czy rzeczywiście przyczyni się do osiągnięcia wybranego celu. Drugi etap polega na zbadaniu, czy wybrany środek jest niezbędny (konieczny). Chodzi tu o to, czy środek - będąc skutecznym - nie idzie zbyt daleko, a więc czy nie jest zbyt restrykcyjny; czy nie powoduje nadmiernej ingerencji w sferę prawną jednostki. Być może istnieją inne środki - równie skuteczne z punktu widzenia realizacji określonego celu czy zadania - ale w mniejszym stopniu naruszające prawa i wolności jednostki. Wreszcie trzecim elementem testu proporcjonalności jest tzw. test proporcjonalności w wąskim znaczeniu. Dokonuje się tutaj porównania wagi interesu, którego realizacji służyć ma wybrany środek, oraz interesu poświęconego w związku z wykorzystaniem tego środka i realizacją określonego celu. Najczęściej chodzi tutaj o wyważenie interesu publicznego oraz interesu indywidualnego (Andrzej Nałęcz, Sankcje administracyjne w świetle Konstytucji RP, w "Sankcje administracyjne blaski i cienie" redakcja Małgorzata Stahl, Renata Lewicka, Marek Lewicki, LEX, Warszawa 2011, str. 637)."

Badając zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia Dyrektora IAS, utrzymującego w mocy rozstrzygnięcie Naczelnika Urzędu, Sąd doszedł do wniosku, że nałożona na Skarżącego kara pieniężna w wysokości 60.000 zł, stanowi nadmiernie restrykcyjną sankcję administracyjną z punktu widzenia realizacji celu jakiemu służy jej nałożenie.

Wychodząc od ogólnych założeń jakim przyświeca regulacja prawna zawarta w ustawie SENT wypada wskazać, że ustawa ta ma za zadanie chronić legalny handel towarami uznanymi w wyniku przeprowadzonych analiz przez krajowego prawodawcę za "wrażliwe", ułatwić walkę z szarą strefą oraz ograniczyć poziom uszczupleń w kluczowych dla budżetu państwa podatkach, tj. podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, a także zwiększyć skuteczność kontroli w obszarach obarczonych istotnym ryzykiem naruszenia obowiązujących przepisów (por. Musolf Grzegorz, Ustawa o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów. Realizacja obowiązków w systemie SENT. Komentarz. WKP 2018, komentarz do art. 1). Niewątpliwie tym celom służy regulacja zawarta m.in. w art. 5 ust. 1 ustawy SENT, normująca obowiązek przesyłania zgłoszeń do rejestru oraz w art. 21 ust. 1 zawierającym sankcję za niedopełnienie tego obowiązku. Dzięki regulacji zawartej m.in. w art. 5 ust. 1 ustawy SENT, organy Administracji Skarbowej posiadają informacje o przewożonych towarach objętych zakresem przedmiotowym ustawy SENT. W niniejszej sprawie Skarżący przed rozpoczęciem przewozu paliwa nie przesłał do rejestru zgłoszeń dotyczących 6500 litrów przewożonego oleju napędowego, w efekcie czego organy Administracji Skarbowej nie posiadały informacji o tej ilości paliwa przewożonego przez Skarżącego. W trakcie kontroli Skarżący przesłał do rejestru trzy zgłoszenia dotyczące 6500 litrów przewożonego oleju napędowego, co było niezbędne, jak kilkakrotnie podkreślił Dyrektor IAS w zaskarżonej decyzji, aby kontynuowanie przewozu przedmiotowego paliwa było możliwe. W związku jednak z przesłaniem do rejestru trzech zgłoszeń organ I instancji nałożył na Skarżącego karę pieniężną 60.000 zł, ustalając jej wysokość odrębnie dla każdej części paliwa objętego trzema zgłoszeniami. Z powyższego wynika, że gdyby Skarżący przesłał do rejestru jedno zgłoszenie obejmujące 6500 litrów przewożonego oleju napędowego, zostałaby na Skarżącego nałożona kara pieniężna w wysokości 20.000 zł., pomimo, że obie sytuacje dotyczą tego samego paliwa w tej samej ilości przewożonego jednym środkiem transportu, przez Skarżącego. Gdyby natomiast Skarżący przesłał do rejestru większą niż trzy ilość zgłoszeń obejmujących przedmiotowe 6500 litrów paliwa, przyjmując interpretację art. 21 ust. 1 ustawy SENT, zastosowaną przez organy w niniejszej sprawie, kara pieniężna stanowiłaby wielokrotność 20.000 zł i ilości przesłanych zgłoszeń. Dodać też można, że przy takiej wykładni art. 21 ust. 1 ustawy SENT, przykładów dotyczących możliwej wysokości kary pieniężnej można by mnożyć tyle ile litrów paliwa przewoził Skarżący nie objętych zgłoszeniem do rejestru przed rozpoczęciem przewozu. Niewątpliwie nie można też uznać, że wszystkie te kary spełniałyby wymóg proporcjonalności sankcji w odniesieniu do skutku jaki ustawodawca chciał osiągnąć uchwalając normę sankcyjną z art. 21 ust. 1 ustawy SENT, a więc wywiązywania się przez podmioty objęte zakresem podmiotowym ustawy SENT, z obowiązku przesyłania do rejestru zgłoszeń dotyczących przewożonych towarów, objętych zakresem przedmiotowym tej ustawy. Skoro zatem ustawodawca uznał, że kara pieniężna w wysokości 20.000 zł za brak przesłania do rejestru zgłoszenia dotyczącego 6500 litrów przewożonego paliwa, spełnia wymóg proporcjonalności – a tak byłoby również przy zastosowaniu wykładni art. 21 ust. 1 ustawy SANT, przyjętej przez organy w niniejszej sprawie, gdyby Skarżący wysłał do rejestru jedno zgłoszenie obejmujące 6500 litrów przewożonego paliwa – to nie można uznać że wymóg ten spełnia również kara trzykrotnie wyższa za nieprzesłanie do rejestru zgłoszeń dotyczących tych samych 6500 litrów tego paliwa. Dlatego w ocenie Sądu, wykładnia art. 21 ust. 1 ustawy SENT, jaką zastosowały organy w niniejszej sprawie, prowadzi do sytuacji, w której sankcja wynikająca z tego przepisu w stosunku do celu jaki przyświeca jej unormowaniu, stanowi środek zbyt restrykcyjny, pozwala bowiem na multiplikowanie kar pieniężnych w sposób nieakceptowalny w świetle wynikającej z art. 2 Konstytucji RP zasady demokratycznego państwa prawnego i związanej z nią zasady proporcjonalności.

Sąd wskazuje również, że nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie wyrok WSA w Białymstoku z 19 grudnia 2019 r., sygn. akt II SA/Bk 732/19, na który powołał się Dyrektor IAS, ponieważ dotyczy on zupełnie innych niż stwierdzone w niniejszej sprawie nieprawidłowości podlegających również innej karze pieniężnej. Wywody więc zawarte w tym wyroku nie znajdują żadnego przełożenia na niniejszą sprawę. Zacytowany przez organ fragment tego wyroku nie ma żadnego związku ze stwierdzonym w niniejszej sprawie niewywiązaniem się przez Skarżącego z obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy SENT. Również przywołany przez organ wyrok WSA w Gdańsku z 25 maja 2018 r. sygn. akt III SA/Gd 52/18, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie ponieważ wywody WSA o precyzyjnym i jednoznacznym zredagowaniu przepisów regulujących obowiązek przestrzegania norm związanych z systemem SENT, nie odnosiły się do przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie.

Reasumując należy wskazać, że Skarżący przewoził 12.000 litrów towaru o kodzie [...] – oleju napędowego. Zgodnie zatem z art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 2 pkt 1 lit c ustawy SENT, obowiązkiem przesłania do rejestru zgłoszeń objętych było 11.500 litrów przewożonego oleju napędowego. Skarżący przed rozpoczęciem przewozu paliwa przesłał do rejestru dwa zgłoszenia: [...] na przewóz 2000 litrów paliwa oraz [...] na przewóz 3000 litrów paliwa. Oznacza to, że Skarżący zgodnie z wymogami ustawy zgłosił 5000 litrów paliwa, nie zgłosił natomiast 6500 litrów przewożonego paliwa podlegającego obowiązkowi zgłoszenia. Następnie w trakcie kontroli Skarżący zgłosił powyższe 6500 litrów paliwa przesyłając do rejestru trzy zgłoszenia: [...] na przewóz 3500 litrów paliwa, [...] na przewóz 2000 litrów paliwa, [...] na przewóz 1000 litrów paliwa. Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 ustawy SENT, w związku z niewykonaniem przez Skarżącego obowiązku określonego w art. 5 ust. 1, wysokość kary pieniężnej nakładanej na Skarżącego na podstawie tego przepisu w warunkach ustalonego w niniejszej sprawie stanu faktycznego powinna odpowiadać wysokości 46% wartości netto 6500 litrów paliwa przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, ale nie powinna być niższa niż 20 000 zł. Ponieważ cena netto zakupionego towaru wynosiła 3,521 zł za litr i wysokości 46% wartości netto 6500 litrów paliwa jest niższa niż 20.000 zł, organ powinien nałożyć na Skarżącego karę pieniężną w tej właśnie wysokości (20.000 zł).

W tym stanie rzeczy, należy uznać za zasadne zarzuty skarg dotyczące naruszenia przez organy Administracji Skarbowej art. 21 ust. 1 ustawy SENT, poprzez jego błędną wykładnię, co miało wpływ na wynik sprawy w postaci nałożenia na Skarżącego kary pieniężnej w wysokości trzykrotnie wyższej niż wynikająca z tego przepisu. W konsekwencji doprowadziło to również, do mającego wpływ na wynik sprawy, naruszenia art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, poprzez uchybienie wynikającej z tych przepisów zasadzie proporcjonalności i nałożenia na Skarżącego kary pieniężnej w nadmiernej wysokości.

Zasadność powyższych zarzutów prowadząca do uwzględnienia skarg prowadzi do wniosku, że niepotrzebne jest odnoszenie się przez Sąd do pozostałych zarzutów skarg.

Rozpoznając ponownie sprawę organy wezmą pod uwagę przedstawioną przez Sąd interpretację art. 21 ust. 1 ustawy SENT.

Niniejsza sprawa została rozpoznana w trybie niejawnym. Zgodnie z art. 15zzs(4) ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r. poz. 374 ze zm., dalej: "ustawa o covid"), przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów. Stosownie do treści rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 października 2020 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. z 2020 r., poz.1829) począwszy od 17 października 2020 r. miasto stołeczne Warszawa, będące siedzibą tut. Sądu, zostało objęte strefą czerwoną. W związku z tym, na podstawie zarządzenie nr 39 Prezesa NSA z dnia 16 października 2020 r. w sprawie odwołania rozpraw oraz wdrożenia w NSA działań profilaktycznych służących przeciwdziałaniu potencjalnemu zagrożeniu zakażenia wirusem SARS-CoV-2 w związku z objęciem Miasta Stołecznego Warszawy obszarem czerwonym ( § 1 w zw. z § 3 tego rozporządzenia), a także brak technicznych możliwości przeprowadzenia zdalnie rozprawy z udziałem stron – Sąd rozpoznał tę skargę na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy o covid, co poprzedził odwołaniem wyznaczonego w tej sprawie posiedzenia jawnego.

Zastosowany tryb nie wpłynął na ograniczenie praw stron postępowania sądowoadministracyjnego, Sąd bowiem w świetle art. 134 § 1 P.p.s.a., rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Sąd rozpoznaje zatem sprawę całościowo badając w sposób zupełny legalność zaskarżonej decyzji, orzekając przy tym w składzie trzech sędziów podobnie jak na posiedzeniu jawnym.

W świetle powyższego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 135 P.p.s.a., orzekł jak sentencji wyroku. O kosztach Sąd postanowił na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a.