Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Gabriela Jyż Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia del. WSA Cezary Kosterna (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 października 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 października 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 784/20 w sprawie ze skarg (...) i (...) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia (...) nr (...) w przedmiocie kary pieniężnej za niewykonanie obowiązków określonych w przepisach ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oddala skargę kasacyjną.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: "organ II instancji", "Dyrektor IAS") wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 30 października 2020 r. sygn. akt VI SA/Wa 784/20. Wyrokiem tym została uchylona decyzja Dyrektora IAS z (...) r. nr (...) oraz poprzedzająca ją decyzja Naczelnika Mazowieckiego Urzędu Celno-Skarbowego w Warszawie (dalej: "Naczelnik MUCS" lub "Organ I instancji") w przedmiocie nałożenia na (...) z siedzibą w (...) (dalej: "Skarżąca’", "Strona" lub "Spółka") kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o ,systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów.

Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:

(...) r. w miejscowości (...) na drodze krajowej S8 funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej przeprowadzili kontrolę samochodu ciężarowego o nr rej. (...). Podmiotem wysyłającym i przewoźnikiem była Strona. W czasie kontroli stwierdzono, że w/w środkiem transportu przewożono 12 000 litrów paliwa do silników Diesla o kodzie CN 2710, a więc podlegającego systemowi monitorowania przewozu. W wyniku kontroli przedstawionych zgłoszeń: SENT(...) na przewóz 2000 litrów paliwa oraz SENT(...) na przewóz 3000 litrów paliwa, stwierdzono, że pozostała ilość paliwa - 7000 litrów - nie została zgłoszona do systemu SENT, mimo ustawowego obowiązku. Kierowca nie okazał również dokumentu przesunięcia międzymagazynowego Mm, spełniającego wymogi z art. 3 ust. 7 ustawy SENT. W trakcie kontroli dokonano 3 zgłoszeń do systemu SENT na 6500 litrów paliwa: SENT(...), SENT(...), SENT(...), co było warunkiem zezwolenia na kontynuowanie jazdy. W wyniku tych ustaleń Naczelnik MUCS decyzji z (...) nałożył na Stronę karę pieniężną w wysokości 60 000 zł.

W wyniku rozpatrzenia odwołania od tej decyzji, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Jako podstawę prawną swej decyzji wskazał: art. 233 § 1 pkt 1, art. 13 § 1 pkt 2 lit a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm., dalej: "O.p."), art. 21 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1, art. 26 ust. 1 i 5 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017 r. poz. 708 z późn. zm., dalej: "ustawa SENT"), art. 13 ustawy z dnia 30 maja 2018 r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów. Dyrektor IAS przyjął ustalenia, że Strona jako podmiot wysyłający nie wykonała obowiązku zgłoszenia w systemie SENT przewozu 7000 litrów oleju napędowego objętego systemem monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów. Zdaniem Dyrektora IAS, stwierdzony w trakcie kontroli brak stanowi naruszenie przez podmiot wysyłający przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy SENT i zgodnie z art. 21 ust. 1 i jest zagrożone karą pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł. Organ odwoławczy przyjął, że przedmiotowy towar został dostarczony do pięciu odbiorców prowadzących działalność gospodarczą na podstawie 5 zgłoszeń SENT. Tymczasem Strona przed rozpoczęciem kontroli zgłosiła do systemu przewóz towaru w ilości 5 000 litrów (z 12 000 litrów rzeczywiście przewożonego) do dwóch odbiorców. Pozostałych trzech zgłoszeń na łączną ilość 6500 litrów oleju napędowego dokonano dopiero w trakcie kontroli, co było warunkiem zwolnienia towaru do dalszego przewozu. Organ II instancji dodał, że Strona przyznała w piśmie z (...) r., że w trakcie kontroli (...) r. kierowca nie dokonał uzupełnienia w liście przewozowym rubryki dotyczącej ilości przewożonego towaru jako przesunięcia międzymagazynowego. W ocenie organu odwoławczego "List przewozowy/dokument MM" z (...) r., na który powołała się Strona, nie spełnia podstawowych wymogów dokumentu przesunięcia międzymagazynowego określonych w art. 3 ust. 7 ustawy SENT i nawet uzupełnienie rubryki dotyczącej ilości towaru, nie konwalidowałoby tego dokumentu dla potrzeb przesunięcia międzymagazynowego. Dyrektor IAS wskazał, że naruszenie obowiązku zgłoszenia przewozu towaru objętego systemem monitorowania, zgodnie z art. 21 ust. 1 jest zagrożone karą pieniężną w wysokości 46% wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł. Wartość netto towaru dla każdego z poszczególnych odbiorców nie przekroczyła 20 000 zł. W tej sytuacji, w związku z brakiem dokonania przez podmiot wysyłający trzech zgłoszeń SENT na przewóz oleju napędowego objętego systemem monitorowania, wysokość kary pieniężnej wynosi łącznie 60 000 zł (3 zgłoszenia x 20 000 zł). Przedmiotowy towar został dostarczony do pięciu odbiorców prowadzących działalność gospodarczą, w związku z tym Strona była zobowiązana przed rozpoczęciem przewozu przedmiotowego towaru przesłać do rejestru 5 zgłoszeń SENT. Dokonanie zgłoszeń w systemie SENT w trakcie trwania kontroli prowadzonej przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowe nie zwalnia Strony z odpowiedzialności za naruszenie przepisów art. 5 ust. 1 i 2 ustawy SENT. Dyrektor IAS zgodził się ze stanowiskiem Naczelnika Urzędu zawartym w decyzji I instancji, że w sprawie brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 21 ustawy SENT. W ocenie organu, Strona nie przedstawiła stosownej argumentacji przemawiającej za wystąpieniem w przedmiotowej sprawie przesłanki interesu publicznego ani ważnego interesu przewoźnika, warunkującej odstąpienie od nałożenia kary. Analizując przesłankę ważnego "ważnego interesu przewoźnika" Dyrektor IAS stwierdził, że wiąże się ona przede wszystkim z sytuacją ekonomiczną wnioskodawcy.

Skargi na decyzję Dyrektora IAS z 31 stycznia 2020 r. złożyli: Skarżąca oraz Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców (dalej: "Rzecznik").

Skarżąca zaskarżyła decyzję w całości wnosząc o jej uchylenie oraz decyzji I instancji, w całości, a także o zasądzenie od organu na rzecz Skarżącego kosztów postępowania. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego oraz postępowania:

1) art. 21 ust 1 w związku z art. 5 ust 1 ustawy SENT, poprzez błąd w wykładni prawnej i uznanie, że o wysokości kary nie decyduje stwierdzenie dokonywania przewozu towaru bez zgłoszenia, lecz ilość zgłoszeń dokonanych po stwierdzeniu tej nieprawidłowości na towar przewożony bez zgłoszenia:

2) art. 24 ust 3 ustawy SENT poprzez błąd w wykładni prawnej i przyjęcie, że wymierzenie kary pieniężnej z powodu jednostkowego naruszenia przez Skarżącego wymogu z art. 5 ust 1 ustawy SENT, nie narusza zaufania do organów władzy publicznej;

3) art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191 O.p., poprzez bezzasadne przypisanie Skarżącemu dokonywania przewozu 6500 litrów paliwa bez dokonania 3 zgłoszeń, i nałożenie łącznej kary w wysokości 60.000,00 zł. w sytuacji, gdy w trakcie kontroli stwierdzono przewóz towaru bez dokonania zgłoszenia;

4) art. 210 § 1 ust 6 ustawy O.p., poprzez niewyjaśnienie powodów niezastosowania normy prawnej przewidzianej w art. 24 ust 3 ustawy SENT w odniesieniu do zgodności decyzji z interesem publicznym.

Rzecznik zaskarżył decyzję w całości wnosząc o jej uchylenie w całości oraz decyzji I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego oraz materialnego:

1) art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 4 O.p. w związku z art. 121 O.p. oraz art. 12 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2018 roku nr 1039, dalej: "P.p.") poprzez niepodjęcie przez organ z urzędu wszelkich działań mających na celu rzetelne zebranie materiału dowodowego, prawidłowe ustalenie stanu faktycznego sprawy oraz kompetentną analizę zebranych dowodów i ustalonego stanu faktycznego;

2) art. 21 ust. 1 ustawy SENT w związku z art. 120 O.p., poprzez jego błędne, trzykrotne a nie pojedyncze zastosowanie na skutek nieprawidłowo ustalonego stanu faktycznego;

3) art. 12 P.p., w związku z art. 2, art. 20 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez jego niezastosowanie w sprawie i nałożenie na Przewoźnika potrójnej kary, co stoi w sprzeczności z zasadą proporcjonalności, zasadą pogłębiania zaufania przedsiębiorców do władzy publicznej oraz zasadą bezstronności określonymi w ww. przepisie P.p. oraz konstytucyjną zasadą proporcjonalności kar;

4) art. 140 § 1 O.p., poprzez niedochowanie przez organ obowiązku zawiadomienia strony w przypadku niezałatwienia sprawy we właściwym terminie;

5) art. 10 ust. 2 oraz art. 11 ust. 1 P.p., poprzez ich niezastosowanie w sprawie i wymierzenie potrójnej kary Przewoźnikowi.

W odpowiedziach na skargi Dyrektor IAS wniósł o ich oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w zw. z art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm., dalej: "ppsa"). Połączył wcześniej do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy o sygn. akt VI SA/Wa 784/20 i VI SA/Wa 937/20. Uzasadniając wyrok Sąd I instancji przyjął za prawidłowe ustalenia faktyczne organów. Przytoczył treść mających w sprawie zastosowanie przepisów ustawy, w szczególności art. 5 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 2 pkt 1 lit. c, art. 2 pkt 16 lit. a), art. 21 ust. 1 ustawy SENT. WSA podzielił stanowisko organów, że przesłanie trzech zgłoszeń dotyczących przewożonego towaru dopiero w trakcie dokonywanej przez funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej kontroli pojazdu, nie stanowi wypełnienia obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy SENT i nie uwalnia Skarżącego od konsekwencji niewykonania tego obowiązku, określonych w art. 21 ust. 1 ustawy SENT. W ocenie Sądu I instancji organy obu instancji dokonały błędnej wykładni art. 21 ust. 1 ustawy SENT przyjmując, że wysokość przewidzianej w nim kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku wynikającego, w tej sprawie, z art. 5 ust. 1 ustawy SENT, a więc za nieprzesłanie do rejestru trzech zgłoszeń, uzależniona jest nie tylko od wartości paliwa przewożonego jednym środkiem transportu (zgodnie z definicją "przewozu towaru"), podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, ale również od ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń przewożonego paliwa jednym środkiem transportu. Tymczasem omawiany przepis odnosi się tylko do jednego czynnika na podstawie, którego określa się wysokość nakładanej kary pieniężnej za niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 5 ust 1 albo art. 6 ust. 1 ustawy SENT, a więc "wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia" i nie normuje żadnego dodatkowego czynnika, na podstawie którego określa się wysokość tej kary pieniężnej, w tym ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń. Zdaniem WSA z omawianego przepisu w żadnym razie nie wynika uprawnienie dla organów do multiplikowania tej kwoty w zależności od ilości nieprzesłanych do rejestru zgłoszeń. WSA zauważył też, że zastosowanie art. 21 ust. 1 ustawy SENT, zgodne z wykładnią dokonaną przez organy Administracji Skarbowej, prowadzi do naruszenia konstytucyjnej zasady proporcjonalności wyprowadzanej z art. 2 Konstytucji RP, a więc z zasady demokratycznego państwa prawnego i sformułowanej w art. 31 ust. 3 Konstytucji. Badając zgodność z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia Dyrektora Sąd I instancji doszedł do wniosku, że nałożona na Skarżącego kara pieniężna w wysokości 60.000 zł, stanowi nadmiernie restrykcyjną sankcję administracyjną z punktu widzenia realizacji celu jakiemu służy jej nałożenie. WSA stwierdził, że skoro cena netto zakupionego towaru wynosiła 3,521 zł za litr i wysokości 46% wartości netto 6500 litrów paliwa była niższa niż 20.000 zł, organ powinien nałożyć na Skarżącego karę pieniężną w tej właśnie wysokości (20.000 zł).

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Warszawie zaskarżył omówiony wyrok w całości skargą kasacyjną.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 21 ust. 1 ustawy SENT w zw. art. 5 ust. 1 ustawy o SENT, art. 2 pkt 9 ustawy o SENT i art. 2 pkt 16, ustawy o SENT poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że niedokonanie zgłoszenia przewozu tym samym środkiem transportu do kilku odbiorców stanowi jeden delikt, podczas gdy przewoźnik jest zobowiązany do dokonania odrębnego zgłoszenia dla każdego przewozu (odbiorcy), a więc organy obligatoryjnie nakładają karę za każdy brak stosownego zgłoszenia przewozu towarów;

2) art. 21 ust. 1 ustawy o SENT w zw. art. 5 ust. 1 ustawy o SENT, art. 2 pkt 9 ustawy o SENT i art. 2 pkt 16 ustawy o SENT, poprzez ich błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, że wysokość nadkładanej kary za niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 ustawy o SENT uzależniona jest wyłącznie od wartości netto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, podczas gdy kara nadkładana jest za niedokonanie zgłoszenia przewozu dla każdego przewozu (odbiorcy) podlegającemu zgłoszeniu w wysokości określonej w art. 21 ust. 1 ustawy o SENT;

3) art. 21 ust. 1 ustawy o SENT w zw. z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 5 ust. 1 ustawy SENT poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu przez Sąd, że organy naruszyły zasadę proporcjonalności z uwagi na nałożenie nadmiernej sankcji administracyjnej na Skarżącego, podczas gdy zasada proporcjonalności została przez ustawodawcę zachowana, a organ jest zobowiązany do działania na podstawie obowiązujących przepisów, co do których przyjmuje się domniemanie ich konstytucyjności i w sytuacji gdy przewoźnik przed rozpoczęciem przewozu towaru nie dokonał zgłoszenia wymaganego przez przepisy ustawy organ nakłada karę pieniężną, która ma spełnić rolę prewencyjną, a tym samym nie może być zbyt niska, a jednocześnie zasada proporcjonalności nie może służyć za podstawę ochrony interesu wynikającego z naruszenia prawa, które może prowadzić do zachwiania zasady proporcjonalności i stawianiem strony w pozycji uprzywilejowanej względem innych podmiotów, które naruszają przepisy ustawy o SENT i ponoszą odpowiedzialność z tego tytułu.

Podnosząc te zarzuty, wniósł o uchylenie na podstawie art. 188 ppsa zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, względnie o jego uchylenie na podstawie art. 185 § 1 ppsa i przekazanie do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Zrzekł się rozpoznana skargi kasacyjnej na rozprawie, wniósł o zasądzenie od Skarżących na rzecz organu kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rzecznik Małych i Średnich Przedsiębiorców wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, że skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym zgodnie z art. 182 § 2 ppsa z uwagi na to, że skarżący kasacyjnie Organ zrzekł się przeprowadzenia rozprawy, a Skarżąca również nie wniosła o jej przeprowadzenie.

Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z art. 183 § 1ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako "pppsa"), rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. Kontrola dotyczy zgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem materialnym i procesowym w granicach skargi kasacyjnej. Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego badania ewentualnej wadliwości zaskarżonego orzeczenia, która wykracza poza ramy wyznaczone zarzutami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że zakres rozpoznania sprawy wyznacza strona wnosząca skargę kasacyjną przez przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. W sprawie niniejszej Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się okoliczności uzasadniających stwierdzenie nieważności postępowania (art. 183 § 2 ppsa) i rozpoznał skargę kasacyjną w podstawach w niej wskazanych.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zarzuty skargi kasacyjnej sprowadzają się w istocie do zarzutu naruszenia art. 21 ust. 1 ustawy SENT przez błędną wykładnię tego przepisu przyjętą przez Sąd I instancji. Zgodnie z tym przepisem, w przypadku niewykonania obowiązku określonego w art. 5 ust. 1 albo art. 6 ust. 1, odpowiednio na podmiot wysyłający albo podmiot odbierający nakłada się karę pieniężną w wysokości 46% wartości brutto towaru przewożonego podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, nie niższej niż 20 000 zł. Jest przy tym poza sporem, że doszło do naruszenia obowiązków określonych w art. 5 ust. 1 ustawy SENT przez niedokonanie zgłoszenia przewozu towaru do rejestru zgłoszeń, o jakim mowa w art. 2 pkt 16 ustawy SENT. Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika, że karze podlega przewożenie towaru podlegającego obowiązkowi zgłoszenia, a nie brak zgłoszenia jako taki. Taka interpretacja zgodna jest też z celem ustawy, jakim jest ochrona przed nielegalnym obrotem towarami poza kontrolą sprawowaną w celu zabezpieczenia interesów fiskalnych Państwa. To przewożenie towaru objętego systemem monitorowania poza tym systemem powoduje możliwość narażenia na uszczerbek interesu fiskalnego Państwa, a nie samo w sposobie niedokonanie wymaganego zgłoszenia. Dlatego wysokość kary w postaci 46% wartości towaru odnosi się do całego przewożonego towaru, który nie został zgłoszony w jednym czy więcej zgłoszeniach dotyczących tego samego przewozu. Cały przewożony towar podlega obowiązkowi zgłoszenia jednym, czy też kilkoma zgłoszeniami (zgłoszeniami w rozumieniu art. 2 pkt 16 ustawy SENT). Użyte w art. 21 ust. 1 ustawy SENT określenie "zgłoszenie" zawarte słowach: "towar przewożony podlegający obowiązkowi zgłoszenia" jest określeniem ogólnym, dotyczącym ogólnie rozumianego obowiązku zgłoszenia w przewidzianym przepisami trybie zamiaru przewozu towaru, a nie wprost "zgłoszenia" jako pojęcia zdefiniowanego w art. 2 pkt 16 ustawy SENT, o którym mowa w art. 5 ust. 1 tej ustawy. Kara jest nakładana niezależnie od tego, czy nie dokonano w żadnym czasie zgłoszenia towaru, czy też dokonano zgłoszenia (lub zgłoszeń w trakcie kontroli). Interpretacja proponowana przez organy prowadziłaby do nieracjonalnego uprzywilejowania przewoźnika, który w ogóle nie dokonał zgłoszeń w stosunku do przewoźnika który dokonał zgłoszeń w trakcie kontroli. Dlatego też wykładnia przepisu art. 21 ust. 1 ustawy SENT dokonana przez Sad I instancji była prawidłowa. Niezasadnie zarzuca skarżący kasacyjnie Organ nieuwzględnienie w tej interpretacji art. 5 ust. 1 i art. 2 pkt 16 ustawy SENT.

Nie zasługiwał też na uwzględnienie, jako skutkujący koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku, zarzut z pkt. 3 petitum skargi kasacyjnej nawiązujący do zasady proporcjonalności. Wobec prawidłowej wykładni art. 21 ust. 1 ustawy o SENT prowadzącej do trafnego wniosku, że kara powinna być nakładana w odniesieniu do całego niezgłoszonego towaru, niezależnie od liczby dotyczącego tego towaru zgłoszeń dokonanych w trakcie kontroli, zbędne były argumenty i wywody Sądu I instancji odnoszące się do zasady proporcjonalności wyprowadzonej z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Jednak zbędność tej argumentacji nie wpływa na to, że wobec prawidłowej wykładni i zastosowania art. 21 ust. 1 ustawy SENT, zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Biorąc to wszystko pod uwagę, na podstawie art. 184 ppsa należało skargę kasacyjną oddalić.