Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus (spr.), Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 12 lipca 2016 r. sprawy ze skargi "A" Sp. z o.o. z siedzibą w G. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę.

1. Zaskarżoną interpretacją indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r. Minister Finansów, z upoważnienia którego działa Dyrektor Izby Skarbowej, na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 – dalej jako "Ordynacja podatkowa") oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643) stwierdził, że stanowisko A Spółki z o. o. z siedzibą w G. – dalej jako "Skarżąca" lub "Spółka" przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku ustalenia zasad używania pojazdu, które wykluczałyby jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jest nieprawidłowe.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

We wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego Skarżąca wyjaśniła, że jest - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością - spółką doradztwa podatkowego. Świadczy usługi doradztwa podatkowego wskazane w ustawie z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t. j. Dz. U. 2008 r. poz. 829, z późn. zm.). Świadczy je na rzecz osób fizycznych, osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej.

Spółka ma zamiar nabyć/kupić na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej (dalej "DG") samochód osobowy będący pojazdem samochodowym wskazanym w art. 2 pkt 34 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. 2011 nr 177 poz. 1054, z późn. zm. - dalej jako "ustawa o VAT") . Samochód ten zostanie oklejony/oznakowany informacjami zawierającymi następujące dane: logo Spółki, jej nazwę użytkową, zakres świadczonych usług, adres strony internetowej (na stronie są dane do kontaktu drogą elektroniczną), numer telefonu.

Samochód będzie stanowił środek trwały Spółki i będzie użytkowany przez osoby z nią związane (pracownika, zleceniobiorcę) tylko na potrzeby jej DG. Miejsce postoju będzie na parkingu przed siedzibą Spółki. Nie będzie parkowany w miejscu zamieszkania osoby użytkującej ten pojazd.

Zdaniem Skarżącej, taki przyszły stan faktyczny nie sprzeciwia się temu, aby uznać, że:

- samochód będzie wykorzystywany wyłącznie do DG Spółki,

- sposób wykorzystania samochodu przez Spółkę będzie wykluczał jego użycie do celów niezwiązanych z tą działalnością,

- informacje zapisane na samochodzie obiektywnie będą wskazywały na jego stały związek ze Spółką i jej DG.

Spółka uważa, że :

- tak przygotowany samochód spełni całkowicie warunek zawarty w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit a) ustawy o VAT, czyli pojazdu samochodowego wykorzystywanego wyłącznie do DG podatnika,

- taki stan faktyczny będzie wykluczał potrzebę stosowania wobec tego samochodu art. 86a ust. 4 pkt 1, czyli uznania, że samochód jest wykorzystywany wyłącznie do DG dopiero po spełnieniu dwóch warunków, czyli ustalenia zasad jego używania oraz potwierdzenia tych zasad prowadzoną dla niego ewidencją przebiegu pojazdu - dalej "EPP",

- taki stan faktyczny będzie spełniał warunek wskazany w art. 1 ust. 3 Decyzji Wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r., upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (2013/805/UE), gdzie zapisano - cytat : "1. Ponadto ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika.", co automatycznie powoduje, że ten stan faktyczny spełnia również warunek zawarty w art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a) ustawy o VAT,

- przyszły stan faktyczny będzie się sprzeciwiał objęciu go normą zapisaną w art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, gdzie zapisano - "W przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 stanowi 50% kwoty podatku: 1) wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika; (...)".

Powyższe, zdaniem Skarżącej, nie sprzeciwia się pozwala na uznanie, że wszystkie wydatki ponoszone na rzecz takiego samochodu i w związku z jego używaniem, są wydatkami, które w całości są związane z DG opodatkowaną są ponoszone tylko na potrzeby tej działalności.

Informacje zapisane na samochodzie obiektywnie wykluczają możliwość jego używania do innych celów niż te będące działalnością gospodarczą właściciela. Samochód oklejony staje się bowiem jego (właściciela) "ruchomym słupem ogłoszeniowym", który bez względu na czas i miejsce "pracuje", niosąc na sobie odpowiednią informację.

Zdaniem Skarżącej, nie zachodzi potrzeba wskazywania innych okoliczności, niż te wynikające z faktu jego oklejenia. Dla samochodu spełniającego warunek z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT nie zachodzi potrzeba ustalania zasad wykluczających użycie takiego pojazdu do celów prywatnych. Dla samochodu spełniającego wskazany wcześniej warunek nie będzie zachodziła potrzeba "dodatkowego" nadzorowania używania tego pojazdu, bowiem pojazd oklejony wskazanymi informacjami, nigdy nie przestaje "pracować" na rzecz Spółki. Zleceniobiorcy to osoby fizyczne samodzielnie prowadzące działalność gospodarczą - doradcy podatkowi świadczący usługi doradztwa podatkowego na rzecz Spółki. Należyta staranność Spółki zostanie dochowana poprzez fakt udostępniania takiego samochodu osobom odpowiedzialnym, których postępowanie daje rękojmię wykluczającą możliwość użycia takiego pojazdu do celów prywatnych użytkownika. Użytkownikami/Zleceniobiorcami będą bowiem doradcy podatkowi świadomi swojej odpowiedzialności za poprawne (zgodne z przepisami) użycie takiego pojazdu. Powyższe każdy użytkownik będzie potwierdzał poprzez podpisanie odpowiedniego w treści oświadczenia.

Dla samochodu, którego konstrukcja (wygląd zewnętrzny) wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, nie zachodzi potrzeba montażu dodatkowych urządzeń nadzorujących (np. GPS).

Każda z osób użytkujących samochód oklejony jest jednocześnie posiadaczem samochodu prywatnego (ze względu na możliwość prywatnego i nieograniczonego jego używania). Samochód firmowy oklejony może użytkować w jednym miejscu i czasie tylko jedna osoba. Spółka będzie pobierać wynagrodzenie na zasadach wolnorynkowych w przypadku używania tego pojazdu do celów własnej działalności gospodarczej (usług doradztwa podatkowego) przez Zleceniobiorcę prowadzącego taką działalność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że samochód użytkowany w powyższych okolicznościach (oklejony we wskazany sposób) spełnia warunek wykorzystywania go wyłącznie do jej działalności gospodarczej, wskazany w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT?

2. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że oklejony, jak wskazano, samochód, czyni go samego towarem obiektywnie możliwym do wykorzystania wyłącznie w działalności gospodarczej Skarżącej, na co wskazuje art. 86a ust. 3 pkt 2 ustawy o VAT ?

3. Czy Skarżąca ma prawo uznać, że odpowiedź "Tak" na dwa pierwsze pytania wyłącza w takich okolicznościach konieczność stosowania obowiązku zawartego w art. 86a ust. 4 pkt ustawy o VAT?

Zdaniem Skarżącej, wyrażonym we wniosku i jego uzupełnieniu, odpowiedź na każde ze wskazanych pytań winna brzmieć "Tak ".

Uzasadniając zaprezentowane stanowisko Skarżąca stwierdziła, że pojazd samochodowy oklejony w sposób opisany we wniosku, przestaje być pojazdem, który może być uznawany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. W sposób naturalny bowiem staje się on (po oklejeniu), pojazdem odpowiadającym normie - choć w niej nie wymienionym - zawartej w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, czyli pojazdem, którego konstrukcja (obejmująca zmieniony wygląd zewnętrzny w odniesieniu do stanu pierwotnego), wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą staje się nieistotne. Mimo, że taki samochód nie jest wymieniony w gronie tych, które takie warunki spełniają (art. 86a ust. 9 i 10 ustawy o VAT) to, zdaniem Skarżącej, tak konstrukcyjnie określony pojazd samochodowy normie/warunkom - wcześniej wskazanym - odpowiada.

3. Minister Finansów interpretacją indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r. uznał stanowisko Skarżącej za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu organ powołując treść art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT stwierdził, że brak jest możliwości dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W treści art. 88 ustawy o VAT ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi są uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312 - zwanej dalej "ustawą nowelizującą").

Kolejno organ powołał treść art. 86a ust. 1, ust. 2, ust. 3, ust. 4 , ust. 9, ust. 10 i ust. 12 ustawy o VAT i stwierdził, że kluczową rolę w rozwiązaniu przedstawionego we wniosku problemu odgrywa przepis art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) w związku z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

W ocenie organu do uzyskania prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdu samochodowego oraz wydatków związanych z jego utrzymaniem nie jest wystarczający jakikolwiek związek z działalnością opodatkowaną podatnika, samochód ten bowiem musi być wykorzystywany wyłącznie do celów prowadzenia działalności gospodarczej. Co należy rozumieć przez wykorzystanie pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej ustawodawca wskazał w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT.

Zdaniem organu, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki, tj. sposób wykorzystania pojazdu przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach używania, wyklucza jego użycie do celów prywatnych, a wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tego pojazdu ewidencją przebiegu pojazdu.

Zdaniem organu przepisy ustawy o VAT nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić w przedsiębiorstwie wyeliminowanie używania pojazdu do celów prywatnych. Określone przez podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tego pojazdu. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. Przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania pojazdu dla tych celów.

Organ stanął na stanowisku, że analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów prowadzi do stwierdzenia, że okoliczności sprawy opisane we wniosku nie pozwalają potwierdzić stanowiska zawartego we wniosku, że sam fakt umieszczenia na przedmiotowym samochodzie informacji dotyczących Spółki (jej logo, nazwy, zakresu świadczonych usług, adresu strony internetowej, czy numeru telefonu) jest wystarczający do uznania, że będzie spełniał warunek wykorzystywania go wyłącznie do działalności gospodarczej, bez konieczności ustalenia przez Spółkę zasad jego użytkowania i prowadzenia dla niego ewidencji przebiegu, a więc bez konieczności stosowania obowiązków zawartych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT.

Organ zgodził się ze Spółką, że tak oznakowany samochód będzie jedną z form jej reklamy. Nie mniej - w ocenie organu - okoliczność ta, sama w sobie, nie będzie dawała gwarancji, że osoba użytkująca ten pojazd (pracownik) używać go będzie wyłącznie na potrzeby działalności Spółki.

W takiej sytuacji, bez określenia przez Spółkę zasad używania tego pojazdu, wykluczających jego użycie do celów innych niż działalność gospodarcza oraz bez prowadzenia ewidencji jego przebiegu, Spółka nie będzie w stanie obiektywnie stwierdzić, że był on wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej (świadczenia usług doradztwa podatkowego). Okoliczności tych nie zmienia fakt, że przedmiotowy samochód będzie parkowany przed siedzibą Spółki, ani to, że jego użytkownikami będą doradcy podatkowi, którzy będą składali oświadczenia dotyczące sposobu wykorzystywania pojazdu.

Zdaniem organu, nie można również zgodzić się z twierdzeniem Spółki, że tak oklejony pojazd samochodowy w sposób naturalny staje się pojazdem, o którym mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT. Samochód oklejony w sposób wskazany we wniosku nie jest wymieniony w ustawie o VAT wśród pojazdów samochodowych, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W treści art. 86a ust. 9 ustawy o VAT ustawodawca enumeratywnie, a nie przykładowo, wymienił te pojazdy. Wobec tego brak jest prawnej możliwości przyjęcia - jak tego chce Spółka - przedmiotowego pojazdu samochodowego (innego, niż wymienione w przepisach prawa) za spełniający warunki ustawowe do uznania go za pojazd wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej.

Zdaniem organu, przedmiotowego pojazdu samochodowego nie będzie można uznać za pojazd wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, skoro Spółka nie ustali zasad używania tego samochodu, które wykluczałyby jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Spółki i nie będzie prowadziła ewidencji jego przebiegu.

4. Nie zgadzając się z treścią wydanej interpretacji, Skarżąca pismem z dnia 15 stycznia 2016 r. wezwała Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa.

5. Minister Finansów w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z dnia 19 lutego 2016 r., stwierdził brak podstaw do zmiany przedmiotowej interpretacji indywidualnej.

6. Skarżąca wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na interpretację indywidualną z dnia 22 grudnia 2015 r.

W skardze oraz w piśmie z dnia 6 kwietnia 2016 r. stanowiącym uzupełnienie skargi Skarżąca zarzuciła wskazanej interpretacji naruszenie przepisów postępowania, tj.:

- art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej – zdaniem Skarżącej stanowisko organu zawiera niepełną (nie zawiera wyczerpującej) podstawę prawną dla uznania jej stanowiska za nieprawidłowe,

- art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej – zdaniem Skarżącej stanowisko organu zawiera niepełną (nie zawiera wyczerpującej) podstawę prawną dla uznania stanowiska organu za prawidłowe.

Skarżąca zgłosiła zarzut dopuszczenia się przez organ błędu wykładni:

- art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o VAT, poprzez brak uzasadnienia prawnego i logicznego (racjonalnego) dla wywiedzionej przez siebie normy prawnej z treści art. 86a ust. 3 pkt 1) lit a) oraz ust. 4 pkt 1) ustawy o VAT, że tylko warunki w tych przepisach zawarte spełniane łącznie, dają podatnikowi prawo do stosowania art. 86 ust. 1 i 2 tej ustawy,

- art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o VAT, poprzez brak uzasadnienia prawnego i logicznego (racjonalnego) dla sprzeciwu wobec wywiedzionej przez Skarżącą normy prawnej z treści art. 86a ust. 3 pkt 1) lit a) oraz ust. 4 pkt 1) ustawy o VAT, że warunki w tych przepisach mogą być spełniane rozłącznie, czego skutkiem będzie możliwość zastosowania przez podatnika norm zawartych w art. 86 ust. 1 i 2 tej ustawy.

Skarżąca zgłosiła również zarzut niewłaściwej oceny co do zastosowania prawa materialnego:

- poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 86a ustawy o VAT;

- poprzez niewłaściwe niezastosowanie art. 86 ustawy o VAT;

oraz zarzut nieuwzględnienia norm prawa unijnego, złamania zasad prawidłowego rozumowania, zasad wynikających z doświadczenia życiowego przy stosowaniu prawa, nierozważenia istnienia innej niż przyjęta w interpretacji wykładni dla powołanego przepisu, poprzez naruszenie zasad obiektywizmu.

Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji, zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Skarżącej zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca wskazała, że spełnienie warunków z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT pozwala uznać pojazdy samochodowe za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, ale nie są to warunki jasno sprecyzowane, podlegają różnej interpretacji, dopuszczają nadmierny ,,luz" interpretacyjny, pozwalają na stosowanie przesłanek dużej uznaniowości przy ocenie, czy zachodzi i w jakim stopniu osiągnięcie założonego w przepisach celu, czyli wykorzystania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Zdaniem strony skarżącej możliwe są inne warunki/okoliczności niż wskazane w ustawie, które w przypadku ich zaistnienia nie zawierają wad prawnych i logicznych i które bez potrzeby uznawania dowodzą, że podatnik wykonuje pojazdem samochodowym swoją działalność gospodarczą, a dla takiego wykonywania ( okoliczności to określających ) ograniczenia zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT nie znajdują zastosowania.

7. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

8. Na rozprawie w dniu 12 lipca 2016 r. pełnomocnik Skarżącej złożył dokument w formie załącznika do protokołu rozprawy, w którym nie zgodził się ze stanowiskiem organu, że tylko normy zawarte w art. 86a ust. 4 ustawy o VAT pozwalają właściwie określić kiedy samochód może być uznany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Skarżąca uważa, że bezspornym jest, iż podatnik może pojazdem samochodowym może wykonywać swoją działalność gospodarczą. Samochód taki nie będzie więc "wykorzystywanym" do celów związanych z działalnością gospodarczą, a będzie samochodem, którym podatnik tę działalność gospodarczą "wykonuje". Strona uważa, że w takim przypadku nie zachodzi konieczność dowodzenia (poprzez zasady i ewidencję przebiegu pojazdu ), że samochód jest "wykorzystywany wyłącznie", gdyż użycie do celów prywatnych zostaje wykluczone.

Skarżąca wskazała, że podatnik, chcąc starannie wykonywać przepisy z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT musi sam sobie odpowiedzieć (bo przepisy tego nie określają) na następujące pytania:

- jeżeli pod pojęciem "wykorzystywania" należy rozumieć "przemieszczanie się", to nakazany zbiór zasad winien "wykluczyć przemieszczanie się prywatne", czy też "kreować wyłącznie przemieszczanie służbowe", i która z tych zasad winna być wiodąca,

- od jakich okoliczności i ich poziomu/wartości można mówić o braku wykluczenia dla użycia prywatnego, lub braku wyłączności dla użycia służbowego, lub istnieniu wykorzystywania "mieszanego",

- jakie warunki określają "wykorzystywanie wyłącznie służbowe" lub "wykorzystywanie wyłącznie prywatne". Czy są one określane poprzez wskazywanie wartości od - do dla drogi i czasu, czy też mogą one istnieć równolegle,

- nie są to jedyne problemy interpretacyjne, jakie podatnik musi sam rozstrzygnąć, a jednocześnie organ wskazuje, że te rozstrzygnięcia muszą być obiektywne.

Zdaniem Skarżącej jej stanowisko takich problemów interpretacyjnych nie stwarza. Jeżeli bowiem podatnik takim samochodem wykonuje swoją działalność gospodarczą, to wówczas ma miejsce tylko przemieszczanie się służbowe, a potencjalne prywatne jest niejako wykonywane tylko "przy okazji". Cel służbowy takiego przemieszczania ma charakter dominujący, a cele prywatne są dla celów służbowych nieistotne.

Strona skarżąca uważa, że bezspornym jest fakt, iż podatnik odpowiednio oklejonym samochodem wykonuje działalność gospodarczą. Pozostałe okoliczności są nieistotne gdy spełniany jest cel główny. Należy wskazać, że "waga" społeczna informacji wynikającej z oklejenia jest zależna również od tego jaki samochód zostanie oklejony. Sama jego marka, wartość, wygląd świadczy o statusie społecznym jego użytkownika, a połączone to z oklejeniem dodatkowo informuje o stopniu jego profesjonalizmu zawodowego. Tym samym właściciel/użytkownik osiąga cel, którym jest albo osiąganie przychodów albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Cel taki leży u podstaw decyzji o oklejeniu takiego samochodu.

Zdaniem Skarżącej założenie organu, że art. 86a ustawy o VAT ma status przepisu szczególnego wobec do art. 86 i musi być stosowany zawsze w odniesieniu do wydatków związanych z samochodem. jest bezpodstawne a jego przyjęcie dowodzi, że zaskarżona interpretacja narusza prawo i winna być uchylona.

Skarżąca uważa, że prawo (norma) z art. 86a wskazuje, tylko na jeden z możliwych (choć najtrudniejszy) sposobów "dochodzenia" do opcji "wykorzystywania wyłącznego samochodu do celów związanych z działalnością gospodarczą podatnika". Przepis ten nie zabrania "poszukiwań" innych sposobów, które taki cel będą realizowały. Wskazuje również, że stan faktyczny wynikający z oklejenia pozwala na zastosowanie art. 86 ustawy o VAT i nie będzie to czyn zabroniony.

W ocenie Skarżącej, słuszność takiego stanowiska znajduje potwierdzenie w Decyzji Wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r., gdzie w art. 1 zawarto znane wszystkim ograniczenie. Ale w art. 3 tej Decyzji zapisano, że w/w ograniczenie nie ma zastosowania do wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika. Strona uważa, że przepis z art. 3 Decyzji zezwala, aby w okolicznościach przez nią wskazanych nie znajdowały zastosowania ograniczenia z art. 1 Decyzji. To prawo również potwierdza słuszność jej stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

9.1. Skarga jest niezasadna.

9.2. Zgodnie z art.1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst. jedn. Dz. U. z 2014 r. poz. 1647) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – określanej dalej jako "p.p.s.a.", w tym również interpretacji indywidualnych poddanych kontroli sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 a) p.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem, z uwzględnieniem stanu prawnego, który miał zastosowanie w chwili orzekania w sprawie.

Na podstawie art. 57a p.p.s.a., skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego, a sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 146 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Kontrola sądowoadministracyjna przeprowadzona w oparciu o powyższe kryteria nie wykazała, by zaskarżona interpretacja została wydana z naruszeniem prawa.

9.3. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do stwierdzenia czy opisany we wniosku samochód osobowy (oznakowany i oklejony informacjami dotyczącymi Spółki i prowadzonej przez nią działalności gospodarczej) można uznać za wykorzystywany wyłącznie do prowadzonej działalności gospodarczej, bez konieczności stosowania obowiązków wynikających z art. 86a ust.4 pkt 1 ustawy o VAT, dotyczących określenia zasad używania samochodu i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Na wstępie należy wskazać, że podstawowym celem zmian wprowadzonych z dniem 1 kwietnia 2014 r. ustawą z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 312, dalej "ustawa zmieniająca") było kompleksowe uregulowanie zasad odliczania i rozliczania wydatków dotyczących samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2014 r.), w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Stosownie do ust. 2 ww. art. 86a ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

- nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;

- używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;

- nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

W myśl art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy o VAT, przepis ust. 1 nie ma zastosowania w przypadku, gdy pojazdy samochodowe są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Jak stanowi art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli; sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą ( pkt 1 ) lub konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne ( pkt 2 ).

Natomiast zgodnie z przepisem art. 86a ust. 5 pkt 1 ustawy o VAT, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych przeznaczonych wyłącznie do:

- odprzedaży,

- sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,

- oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze

- jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Fakt wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki, tj. sposób wykorzystania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza w ustalonych przez niego zasadach ich używania, wyklucza ich użycie do celów prywatnych oraz wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

Zatem, ustalenie zasad używania pojazdów oraz prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów stanowią warunki do uzyskania przez podatnika pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem i eksploatacją tych pojazdów. Warunki te wynikają wprost z uregulowań zawartych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Co istotne, obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu jest jedynie potwierdzeniem sposobu użytkowania pojazdów samochodowych do celów związanych wyłącznie z działalnością gospodarczą i ma na celu udokumentować oraz zagwarantować taki sposób użytkowania.

W sprawie opisanej przez Stronę we wniosku samochód osobowy, który ma być nabyty na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej będzie oklejony (oznakowany) informacjami dotyczącymi Spółki i zakresem świadczonych usług. Zdaniem strony informacje zapisane na samochodzie wykluczają możliwość jego używania do innych celów, niż te będące działalnością gospodarczą właściciela.

Zdaniem strony skarżącej pojazd samochodowy oklejony w sposób opisany we wniosku, przestaje być pojazdem, który może być uznawany za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. W sposób naturalny staje się on ( po oklejeniu ) pojazdem odpowiadającym normie – choć w niej nie wymienionym- zawartej w art. 86a ust. 4 pkt 2, czyli pojazdem, którego konstrukcja ( obejmująca wygląd zewnętrzny w odniesieniu do stanu pierwotnego ), wyklucza jego użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W ocenie Sądu powyższe stanowisko jest błędne i przeczy treści art. 86 ust. pkt 1 i 2 ustawy o VAT.

Istotne jest, że przepis art. 86a ust 4 pkt 1 i 2 ustawy o VAT w sposób jednoznaczny określa w jakich dwóch przypadkach (ust 5 przepisu nie dotyczy sprawy), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Zdaniem Sądu należy podkreślić, że treść przepisu art. 86a ust. 4 pkt 1 nie budzi wątpliwości interpretacyjnych w zakresie tym, że aby uznać pojazd samochodowy za wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, to oprócz faktycznego wykorzystywania pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika należy spełnić warunek określenia sposobu wykorzystywania pojazdu w zasadach ich używania oraz dodatkowo potwierdzić prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdu.

Natomiast opisane we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej oklejenie samochodu osobowego informacjami dotyczącymi firmy oraz zakresu prowadzonych usług przez firmę, wbrew twierdzeniu strony skarżącej nie ma żadnego wpływu na konstrukcję pojazdu, a samochód ten ma takie same cechy konstrukcyjne po oklejeniu pojazdu, jak przed umieszczeniem informacji na tym pojeździe.

Fakt dokonania zmiany wyglądu zewnętrznego pojazdu poprzez oznakowanie informacjami dotyczących firmy ma charakter zmian wyglądu zewnętrznego pojazdu o charakterze tymczasowym, nieingerujących w konstrukcję samochodu i nie powodujących zmiany zasadniczego przeznaczenia samochodu.

W ocenie Sądu organy podatkowe zasadnie wskazały, że opisany we wniosku samochód osobowy po umieszczeniu na nim informacji dotyczących firmy właściciela jest pewną formą reklamy, jednakże nie wyklucza to możliwości wykorzystania pojazdu do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą.

W art. 86a ust. 9 ustawy o VAT, wśród pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2 wymienia się;

1) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:

a) klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub

b) z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;

2) pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;

3) pojazdy specjalne, które spełniają również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:

a) agregat elektryczny/spawalniczy,

b) do prac wiertniczych,

c) koparka, koparko-spycharka,

d) ładowarka,

e) podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,

f) żuraw samochodowy - jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym.

W opisanym wyżej katalogu brak jest więc samochodu osobowego opisanego we wniosku, co przyznaje również strona skarżąca.

Z przyczyn wskazanych powyżej samochód ten nie można zakwalifikować do pojazdów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy o VAT, a których konstrukcja wyklucza użycie ich do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W związku z powyższym jedyna zatem regulacja prawna obowiązująca na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług, na podstawie której Spółka mogłaby skorzystać z prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego tytułem wydatków związanych z wykorzystywaniem pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej wymaga spełnienia łącznie dwóch warunków; określenia zasad używania pojazdu oraz prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Tym samym niezasadne są zarzuty strony skarżącej błędnej wykładni art. 86a ust. 1, 3 i 4 ustawy o VAT.

Odnosząc się do stanowiska pełnomocnika strony skarżącej zawartego w załączniku do protokołu rozprawy wskazać trzeba, że z zawartej w nim argumentacji wynika, że skoro podatnik może wykonywać działalność pojazdem samochodowym, to pojazd taki nie będzie wykorzystywany do celów związanych z działalnością gospodarczą, a będzie pojazdem samochodowym, którym podatnik tą działalność gospodarczą wykonuje i w takim przypadku nie zachodzi konieczność dowodzenia, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej, gdyż użycie do celów prywatnych zostaje wykluczone.

Argumentacja ta nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem jak już wyżej zostało wskazane w powołanym przepisie art. 86a ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 ustawy ustawodawca dopuścił możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi w przypadku wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej. W art. 86a ust. 4 ustawy wskazane jest jak winno być rozumiane pojęcie wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej.

Natomiast w ustawie brak jest pojęcia ,,wykonywania" działalności gospodarczej pojazdem samochodowym, w związku z czym zastępowanie pojęcia ustawowego ,,wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej’’ innym pojęciem nie znajdującym odzwierciedlenia w treści ustawy oraz dalsze rozważania nad znaczeniem i rozumieniem pojęcia pozaustawowego, którym posługuje się strona skarżąca jest bezprzedmiotowe i nie mające znaczenia dla wykładni przepisu art. 86a ustawy o VAT.

Również stanowisko strony skarżącej wskazujące na znaczenie oklejenia pojazdu samochodowego w sposób opisany we wniosku oraz związek tego działania z celem osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów nie ma żadnego znaczenia w odniesieniu do obowiązku spełnienia warunków pełnego odliczenia podatku naliczonego związanych z pojazdem samochodowym wykorzystywanym wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika wynikających z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy.

Wbrew twierdzeniu strony treść przepisu art. 86a ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 2 nie jest jednym ze sposobów umożliwiających dokonanie pełnego odliczenia w związku z wykorzystywaniem pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej.

Ustawodawca w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy dopuszcza dowolność w zakresie określenia sposobu wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, jednakże nie zwalnia to podatnika z ustalenia zasad używania pojazdu jak i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

W związku z powyższym nieprawidłowe jest stanowisko strony skarżącej, że stan faktyczny wynikający z oklejenia pojazdu umożliwia dokonanie odliczenia na podstawie art. 86 ust.1 z pominięciem art. 86a ustawy o VAT.

9.4. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów prawa unijnego, należy zauważyć, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług jest podstawą systemu podatku od wartości dodanej, odróżniającą ten podatek od innych podatków obrotowych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 Decyzji Rady Rzeczpospolita Polska została upoważniona do ograniczenia do wysokości 50% prawa do odliczenia VAT od zakupu, nabycia wewnątrzwspólnotowego, przywozu, wynajmu lub leasingu silnikowych pojazdów drogowych, a także VAT naliczanego od wydatków związanych z tymi pojazdami, jeśli pojazd nie jest używany wyłącznie do celów działalności gospodarczej.

Z kolei art. 1 ust. 3 Decyzji precyzuje, że ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Celem Decyzji Rady było zapobieżenie odliczania całego podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów (pojazdów), a także wydatków związanych z tymi pojazdami, których rodzaj (funkcjonalność) nie determinuje konieczności wykorzystywania ich jedynie w działalności gospodarczej podatnika, umożliwiając również ich wykorzystywanie poza tą działalnością.

Wskazać należy, iż Polska została upoważniona do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej a podstawowym celem ubiegania się o takie upoważnienie była konieczność kompleksowego uregulowania w przepisach ustawy o VAT, zasad odliczania i rozliczania wydatków dotyczących samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony.

Nie można zapominać, że Rada Unii Europejskiej wyraziła zgodę na wprowadzenie wnioskowanego ograniczenia a implementacją ww. decyzji była ustawa nowelizująca, wprowadzająca do ustawy o podatku od towarów i usług ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego od wydatków związanych z nabyciem czy użytkowaniem powyżej wskazanych pojazdów samochodowych.

Nie ma więc podstaw do stwierdzenia, że zastosowanie powinna znaleźć ugruntowana w orzecznictwie TSUE tzw. zasada bezpośredniego skutku, polegająca na możliwości powołania się przez podatnika bezpośrednio na normę prawa unijnego czyli w tym konkretnym przypadku – na przewidziane w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE uprawnienie od odliczenia wydatków związanych w całości z transakcjami opodatkowanymi.

Stanowisko to ma swe uzasadnienie także na gruncie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości. Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 29 kwietnia 2004r. sygn. C-17/01 stwierdził, że przepis, decyzji, który zezwala na zastosowanie zryczałtowanego ograniczenia dozwolonego odliczenia wynoszącego 50% kwoty zapłaconej z tytułu podatku od wartości dodanej, spełnia istotne wymogi art. 27 ust. 1 VI Dyrektywy. W szczególności, Rada miała prawo uznać, że to ograniczenie stanowiło niezbędny i właściwy środek zapobiegający uchylaniu się i unikaniu płacenia podatków oraz upraszczający procedury poboru podatku od wartości dodanej.

Przywołany w przytoczonym wyroku art. 27 ust. 1 nieobowiązującej już VI Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE. L. nr 145, poz. 1 ze zm.) określał, iż - Rada, stanowiąc jednomyślnie na wniosek Komisji, może upoważnić każde z Państw Członkowskich do wprowadzenia specjalnych środków stanowiących odstępstwo od stosowania przepisów niniejszej dyrektywy, w celu uproszczenia procedury poboru podatków oraz zapobieżenia niektórym rodzajom oszustw podatkowych lub omijania opodatkowania.

Przyjęte przez polskiego ustawodawcę regulacje zobowiązujące podatników do ustalenia zasad używania pojazdu i prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów są więc odzwierciedleniem zasad obowiązujących na gruncie prawa unijnego i z uwagi na realizację celów tego ustawodawstwa nie naruszają zasady proporcjonalności. Obowiązki te są bowiem jedynie środkiem mającym na celu realizację przepisów ograniczających prawo do odliczenia, do których to przyjęcia Rzeczpospolita Polska została umocowana w drodze decyzji Rady. Obowiązki te nie wykraczają poza to co konieczne i uzasadnione dla realizacji celu przewidzianego w art. 395 ust. 1 Dyrektywy 112, to jest zapobieganiu niektórym formom uchylania się od opodatkowania.

Ewidencja przebiegu pojazdu prowadzona zgodnie z regulacjami art. 86a ust. 7 ustawy o VAT, stanowi księgę podatkową w rozumieniu przepisu art. 3 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Jak przyjmuje się w doktrynie prawa podatkowego prowadzenie ksiąg podatkowych ma na celu odzwierciedlenie rzeczywistego przebiegu zdarzeń skutkujących opodatkowaniem w określonej wysokości [tak: H. Dzwonkowski, Ordynacja podatkowa. Komentarz. Wyd. 5. Warszawa 2014]. Stosownie nadto do postanowień art. 242 Dyrektywy 112 - Każdy podatnik prowadzi ewidencję księgową w sposób wystarczająco szczegółowy do celów stosowania VAT oraz kontroli przez organ podatkowy. W odniesieniu do tego przepisu doktryna wskazuje, że wspomniana regulacja nie stanowi wprost, że kraje członkowskie mogą ustanawiać szczegółowe wymogi dotyczące prowadzenia ewidencji podatkowej, lecz nie ulega wątpliwości, że prawo takie krajom członkowskim przysługuje.

W konsekwencji, przepisy nakładające na podatnika określone wymogi takie jak ustalenie zasad używania posiadanych przez niego pojazdów oraz nałożenie na niego obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie są zdaniem Sądu środkiem wykraczającym poza to, co jest niezbędne w celu zapewnienia skuteczności przestrzegania omawianych przepisów.

9.5. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania wskazać trzeba, iż zgodnie z art. 14c Ordynacji podatkowej interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (§ 1).

W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (§ 2).

W ocenie Sądu zaskarżona interpretacja zawiera prawidłową ocenę prawną stanowiska skarżącej i spełnia wymogi określone w art. 14c § 1 i § 2 O.p.

Minister Finansów w zaskarżonej interpretacji stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe, przedstawiając uzasadnienie prawne zawierające wyjaśnienie podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów mających zastosowanie w sprawie. Organ interpretujący dokonał wykładni treści przepisów prawa podatkowego w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego.

Organ udzielający interpretacji opierając się na właściwej podstawie prawnej wskazał prawidłowe stanowisko przyjmując, że uznanie wykorzystywania pojazdu wyłącznie do działalności gospodarczej wymaga spełnienia łącznie dwóch warunków; określenia zasad używania pojazdu oraz prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

9.6. Mając wszystkie powyższe okoliczności na uwadze Sąd uznał, iż zaskarżona interpretacja nie narusza prawa i działając na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.