Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w oparciu o postanowienia , której została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę, stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jjako wydanej bez podstawy prawnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki (spr.) Sędziowie NSA Leszek Leszczyński del. WSA Wanda Zielińska-Baran Protokolant Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej W. M. i J. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1236/10 w sprawie ze skargi W. M. i J. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz W. M. i J. M. kwotę 550 (pięćset pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego

Wyrokiem z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1236/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, oddalił skargę W. M. i J. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2010 r. znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji.

Jak wynika z akt sprawy, Starosta Lęborski decyzją z dnia [...] marca 2004 r. znak [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę segmentu "A" oraz przebudowę budynku administracyjno-gospodarczego w ramach rozbudowy Gimnazjum i Szkoły Podstawowej w C. na działce nr [...].

W. i J. M. wnioskiem z dnia 30 października 2009 r. wystąpili do Wojewody Pomorskiego o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Starosty Lęborskiego.

Po rozpatrzeniu wniosku Wojewoda Pomorski decyzją z dnia [...] lutego 2009 r., znak: [...], działając na podstawie art. 157 § 1 i 2 w zw. z art. 158 § 1 w zw. z art. 156 § 1 k.p.a. w zw. z art. 80 ust. 1 pkt 2, art. 81 ust. 1 pkt 2, art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) odmówił stwierdzenia nieważności w/w decyzji Starosty Lęborskiego.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podkreślił, że jego ocenie podlegała wyłącznie decyzja kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym a zatem legalność pozwolenia na budowę segmentu "A" oraz przebudowę budynku administracyjno-gospodarczego przy Gimnazjum i Szkole Podstawowej w C. (działka nr [...]). Nie oceniał natomiast całkowitej lokalizacji kompleksu edukacyjnego, celowości inwestycji w tym miejscu, a także kwestie zapewnienia należytego udziału wnioskodawcom w licznych postępowaniach administracyjnych lub rozpatrywanie cywilno-prawnych spraw odkupu przez Gminę C. ich nieruchomości. Te aspekty wielowątkowej sprawy są bowiem lub były przedmiotem odrębnych postępowań, które w większości zakończyły się prawomocnymi decyzjami i wyrokami.

Zdaniem Wojewody, kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym decyzja, nie jest obarczona żadną z wad opisanych w przepisie art. 156 k.p.a.. Rozbudowa obiektu edukacyjnego dopuszczalna była w świetle, obowiązującego w dacie wydania decyzji, miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Gminy C. (uchwała Rady Gminy C. nr [...] z dnia [...] października 2001 r.), gdzie m.in. działka nr [...], objęta inwestycją, przeznaczoną została na cele oświatowe. Projekt budowlany wykonany został przez uprawnione osoby oraz jest kompletny, tj. posiada wymagane opinie, uzgodnienia i sprawdzenia, w tym w aspekcie zabezpieczeń przeciwpożarowych oraz bezpieczeństwa i higieny pracy. Wobec takich okoliczności, zgodnie z art. 35 ust. 4 ówcześnie obowiązującego Prawa budowlanego, organ administracji architektoniczno-budowlanej posiadał obowiązek wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

W ocenie Wojewody analiza akt sprawy nie wykazała naruszeń przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki oraz ich usytuowanie. Budynek nowoprojektowany usytuowano od granic działki nr [...] w odległości 5m od strony południowej, 15 m od strony zachodniej i 30 m od strony północnej. Najmniejsza odległość od granic działki Państwa M. wynosi ok. 40 m, a od terenu stacji paliw ok. 75 m. Budynek adaptowany znajduje się odpowiednio w odległości 50, 28 i 5 m od granic geodezyjnych działki nr [...]. Najmniejsza odległość od granic działki M. wynosi ok. 17 m, a od terenu stacji paliw ok. 60m. Są to odległości zgodne z wymaganiami stawianymi przez rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm. – por. § 10-13 oraz § 271-273). Ponadto, zrealizowana inwestycja nie narusza odległości wynikających z przepisów rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie. Posiadane dane z oceny wzajemnego oddziaływania funkcjonującej stacji paliw będącej własnością W. M., a Zespołem Szkół w C. dowodzą, że wymagana § 17 rozporządzenia odległość 20m pomiędzy budynkami użyteczności publicznej (szkołą) a bazą paliw, tj. czterema zagłębionymi w gruncie zbiornikami po 20 m każdy i dwoma zbiornikami LPG o łącznej pojemności 10 m3 jest zachowana. Równocześnie, przy projektowaniu inwestycji nie naruszono odległości określonych w § 97 rozporządzenia, tj. 10 m – od budynków o konstrukcji niepalnej, z wyjątkiem wymienionych w pkt 1 i 20 m – od innych budynków niewymienionych w pkt 2.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyli W. i J. M.

Po rozpatrzeniu odwołania Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r., znak: [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., utrzymał w mocy decyzję Wojewody Pomorskiego z dnia [...] lutego 2010 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy stwierdził, że postępowanie poprzedzające wydanie decyzji kontrolowanej w postępowaniu nieważnościowym, przeprowadzono zgodnie z dyspozycją art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. a/, c/ oraz pkt 2 i 3 Prawa budowlanego. Inwestor spełnił warunki określone w w/w przepisie, a to obligowało, zgodnie z art. 35 ust. 4 ustawy Prawo budowlane, właściwy organ do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę.

Zdaniem GINB inwestycja ta jest zgodna z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Kwestie dopuszczalnych prawem odległości inwestycji od nieruchomości skarżących i zlokalizowanych tam urządzeń potwierdza w piśmie z dnia [...] marca 2009 r., znak: [...] Komendant Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w L. Jak wynika z projektu zagospodarowania terenu przedmiotowa inwestycja, tzn. segment "A" znajduje się w odległości ok. 83,00 m od stacji paliw, znajdującej się na działce odwołujących się (nr ew. [...]), zaś podlegający przebudowie budynek administracyjno-gospodarczy około 71,00 m od ww. stacji paliw. Ponadto, przebudowa istniejącego budynku administracyjno-gospodarczego objęta pozwoleniem na budowę z [...] marca 2010 r., zgodnie z projektem budowlanym, dotyczy tylko zmiany funkcji pomieszczeń wewnątrz budynku, zatem pozostaje bez wpływu na zagospodarowanie terenu. Powyższe odległości potwierdza również "analiza odległości" z dnia [...] września 2008 r.

Przedmiotowa inwestycja zdaniem Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego spełnia wymagania określone w § 102 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r., w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1067 ze zm. – wg stanu na dzień wydania badanej decyzji Starosty Lęborskiego z dnia 29 marca 2004 r.), zgodnie z którym odległość odmierzacza paliw płynnych, przyłącza spustowego, krańca pomiarowego i przewodu oddechowego stacji paliw płynnych powinna wynosić co najmniej 20 m od innych budynków niż budynki o konstrukcji niepalnej.

Ponadto, działka [...], na której została przewidziana inwestycja, nie graniczy bezpośrednio z działką odwołującej się oznaczoną nr ew. [...], co potwierdza "Ocena potencjalnych konfliktów przestrzennych między planowaną rozbudową stacji paliw a zespołem szkół w C.", znajdująca się w aktach sprawy, bowiem pomiędzy ww. działkami znajdują się działki [...] (droga) oraz [...] (boisko, bieżnia sportowa). Dodatkowo organ stwierdził, że skoro przedmiotem analizy jest decyzja Starosty dotycząca budowy segmentu "A" (kategorii IX), oraz przebudowa budynku administracyjno-gospodarczego, to zarzuty odwołujących się dotyczące budynków istniejących już wcześniej, pozostają bez wpływu na niniejsze rozstrzygnięcie.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na powyższą decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2010 r. złożyli W. i J. M.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1236/10, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) – dalej p.p.s.a. oddalił skargę W. i J. M. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] kwietnia 2010 r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd podkreślił, iż zasadnie organy obu instancji uznały, że decyzja kontrolowana w postępowaniu nieważnościowym nie jest obarczona żadną z wad opisanych w przepisie art. 156 k.p.a. i tym samym należy odmówić stwierdzenia jej nieważności.

Zdaniem Sądu organy orzekające w sprawie wnikliwie rozpoznały sprawę, wyczerpująco zbadały decyzję kontrolowaną w postępowaniu nieważnościowym pod kątem wad nieważnościowych. Wykazały, że inwestycja objęta przedmiotowym pozwoleniem na budowę jest zgodna z planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującego dla terenu, na którym została zlokalizowana. Inwestor uzyskał wymagane prawem opinie, uzgodnienia, pozwolenia, sprawdzenia, zaś projekt został sprawdzony i podpisany przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia, inwestor złożył też prawidłowo wypełnione oświadczenie, o prawie dysponowania nieruchomością na cele niniejszej inwestycji.

W uzasadnieniu wyroku podkreślono też, że szczegółowo została wyjaśniona kwestie zachowania przewidzianych prawem odległości inwestycji od nieruchomości skarżących i zlokalizowanych tam urządzeń. W tym zakresie powołano się na stanowisko Komendanta Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w L., zawarte w piśmie z dnia [...] marca 2009 r., znak: [...]. Zasadnie wskazano także, iż z projektu zagospodarowania terenu wynika, że przedmiotowa inwestycja, tzn. segment "A" zlokalizowana jest w odległości ok. 83,00 m od stacji paliw, znajdującej się na działce odwołujących się, nr ew. [...]. zaś podlegający przebudowie budynek administracyjno-gospodarczy około 71,00 m od ww. stacji paliw. Przy czym prawidłowo wskazano, że przebudowa istniejącego budynku administracyjno-gospodarczego objęta pozwoleniem na budowę z [...] marca 2004 r., zgodnie z projektem budowlanym, obejmuje tylko zmianę funkcji pomieszczeń wewnątrz budynku (str. 5 Projektu budowlanego, branża: architektura oraz rys. 14 i 15), zatem pozostaje bez wpływu na zagospodarowanie terenu. Powyższe odległości potwierdza również "analiza odległości" z dnia [...] września 2008 r.

Jednocześnie Sąd podkreślił, że zgodnie z przepisem § 102 ust. 1 obowiązującego w dniu wydania decyzji o pozwoleniu na budowę rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 106 ze zm. – wg stanu na dzień wydania badanej decyzji Starosty Lęborskiego z dnia [...] marca 2004 r.), odległość odmierzacza paliw, studzienki spustowej, rury pomiarowej i przewodu oddechowego stałej stacji paliw powinna wynosić co najmniej: 1) 1 m więcej, niż wynosi zasięg strefy zagrożenia wybuchem – od pawilonu stacji przeznaczonego do równoczesnego przebywania w nim nie więcej niż 50 osób bez prowadzenia usług hotelarskich, 2) 10 m – od obiektów budowlanych o konstrukcji niepalnej, z wyjątkiem wymienionych w pkt 1, 3) 20 m – od innych obiektów budowlanych i lasu. 4) (34) 5 m – od granicy sąsiadującej niezabudowanej działki nieprzeznaczonej w planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo mieszkaniowe i użyteczności publicznej.

Analizując powyższe wskazania i projekt inwestycji, w szczególności plan zagospodarowania działki, Sąd stwierdził, iż prawidłowo organy uznały, że inwestycja spełnia wymagania określone w § 102 ust. 1 pkt 3 ww. rozporządzenia

W ocenie Sądu organy zasadnie w oparciu o dokument pod nazwą "Ocena potencjalnych konfliktów przestrzennych między planowaną rozbudową stacji paliw a zespołem szkół w C." ustaliły także, że działka [...] objęta inwestycją, nie graniczy bezpośrednio z działką skarżących oznaczoną nr ew. [...], bowiem pomiędzy ww. działkami znajdują się działki [...] (droga) oraz [...] (boisko, bieżnia sportowa).

Skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego od powyższego wyroku WSA w Warszawie z dnia 28 października 2010 r. sygn. akt VII SA/Wa 1236/10 wnieśli W. i J. M., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie przepisów postępowania, mające wpływ na wynik sprawy:

1) art. 141 § 4 p.p.s.a poprzez przyjęcie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny stanu faktycznego który organ ustalił, bez wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego;

2) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez oddalenie skargi w sytuacji, gdy postępowanie organów administracji publicznej zostało przeprowadzone z naruszeniem art. 7 i art. 77 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

W skardze kasacyjnej zarzucono również naruszenie przepisów prawa materialnego:

1) § 102 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 20 września 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi dalekosiężne do transportu ropy naftowej i produktów naftowych i ich usytuowanie (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 106 ze zm.), poprzez uznanie, że inwestycja objęta kontrolowaną decyzją o pozwoleniu na budowę spełnia wymogi określone w tym przepisie;

2) nie zastosowanie art. 156 § 1 ust. 2 k.p.a. w stanie faktycznym uzasadniającym zastosowanie tego przepisu.

Skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sadowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasadzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania .

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 1 w związku z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje środki odwoławcze od orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych w granicach ich zaskarżenia, a z urzędu bierze jedynie pod rozwagę nieważność postępowania.

W niniejszej sprawie nie dostrzeżono okoliczności mogących wskazywać na nieważność postępowania sądowoadministracyjnego.

Skarga kasacyjna nie jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

W pierwszej kolejności należy rozważyć, czy organy orzekające w sprawie i Sąd kontrolujący ich decyzje wzięli pod uwagę wszystkie okoliczności, które stanowią ustawowe przesłanki stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej. W skardze kasacyjnej podnosi się zarzut naruszenia art. 156 § 2 pkt 2 k.p.a. wywodząc naruszenie tego przepisu z faktu, że plan miejscowy, na podstawie którego został zatwierdzony projekt budowlany i wydano kwestionowane pozwolenie na budowę, został następnie wyeliminowany z obrotu prawnego. W istocie decyzja nr [...] Starosty Lęborskiego z dnia [...] marca 2004 r. zatwierdzająca projekt budowlany i udzielająca pozwolenia na budowę segmentu "A" (kategorii IX), oraz przebudowę budynku administracyjno-gospodarczego (kategorii IX) w ramach rozbudowy "Gimnazjum i Szkoły Podstawowej w C." na działce nr [...] w miejscowości C. dla "Gminy C." z siedzibą w C., ul. [...], została wydana w oparciu o postanowienia uchwały Rady Gminy C. z dnia [...] października 2001 r. nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Gminy C. w granicach działek nr [...],[...] oraz fragmentu działki nr [...] dla realizacji celów publicznych w zakresie oświaty, tj. budowy szkoły. Powyższa uchwała została wyeliminowana z obrotu prawnego przez stwierdzenie jej nieważności wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 października 2006 r., II SA/Gd 325/05, co w rozważaniach Sądu w zaskarżonym wyroku, jak i w orzeczeniach kontrolowanych przez Sąd nie zostało wzięte pod uwagę.

Tymczasem stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy wywołuje skutki od chwili jej podjęcia (ex tunc) i należy podzielić pogląd, że jest to sytuacja taka, jakby uchwała nigdy nie została podjęta (wyrok NSA z 27 września 2007 r., II OSK 1046/07, Lex nr 384291). Stwierdzenie nieważności uchwały, należy ocenić pod względem skutków jakie to wywiera na czynności prawne podjęte na podstawie takiej uchwały, czego nie dokonano w niniejszym postępowaniu w ogóle.

Plan miejscowy a także uchwała o zmianie planu miejscowego, zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), dalej u.p.z.p., jest aktem prawa miejscowego.

Akty prawa miejscowego zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP, są źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły.

Podstawowym wymogiem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego jest zgodność z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu (art. 35 ust. 1 pkt 1 pr. bud.).

W przypadku stwierdzenia nieważności uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, trudno mówić o zgodności zatwierdzonego projektu budowlanego i udzielonego pozwolenia na budowę z planem miejscowym. Zważywszy zaś na fakt, że stwierdzenie nieważności rodzi skutki ex tunc, można zasadnie twierdzić, że takiej zgodności nie było nigdy, od początku wydania decyzji, gdyż jest to sytuacja jakby uchwały o miejscowym planie, której stwierdzono nieważność, nigdy nie było w obrocie prawnym, nigdy nie została podjęta przez radę gminy.

Tym samym decyzja o pozwoleniu na budowę wydana w oparciu o plan miejscowy – uchwałę rady gminy, której następnie stwierdzono nieważność, w świetle art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest wydana bez podstawy prawnej.

Orzeczenie sądu administracyjnego stwierdzające nieważność aktu prawa miejscowego (uchwały rady gminy o planie miejscowym) musi rodzić skutki prawne przy ocenie aktów administracyjnych wydanych w oparciu o akt prawa miejscowego, którego nieważność stwierdzono.

Zgodnie z art. 190 ust. 4 Konstytucji orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania (patrz: art. 145a k.p.a., art. 272 p.p.s.a.).

Ustawodawca przewidział również w art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a. konsekwencje prawne w przypadku gdy decyzja została wydana w oparciu o inną decyzję lub orzeczenie sądu, które zostało następnie uchylone lub zmienione. Przedmiotem wniosku Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 marca 2012 r. o podjęcie uchwały w składzie siedmiu sędziów jest zagadnienie prawne wyrażone w pytaniu: Czy stwierdzenie nieważności decyzji, na której oparto inną decyzję zależną, jest podstawą stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa, czy też stanowi przesłankę do wznowienia postępowania w oparciu o art. 145 § 1 pkt 8 k.p.a.? (I OPS 2/12, wyrok NSA z 19 kwietnia 2011 r., II OSK 422/10, wyrok NSA z 8 kwietnia 2011 r., II OSK 497/10 – zdanie odrębne, wyrok NSA z 3 listopada 2010 r., I OSK 825/10).

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego jako aktu normatywnego, stanowiącego o porządku prawnym na określonym terytorium, nie może być pominięte przy ocenie prawnej aktów administracyjnych (decyzja, postanowienie) wydanych w oparciu o przepisy aktu, którego stwierdzono nieważność.

Zdaniem składu orzekającego w niniejszej sprawie, stwierdzenie nieważności uchwały rady gminy w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w oparciu o postanowienia której została wydana decyzja o pozwoleniu na budowę, stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności tej decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako wydanej bez podstawy prawnej.

W świetle powyższych rozważań zarzut naruszenia art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest trafny, podobnie jak zarzut naruszenia art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. będący konsekwencją i następstwem tego pierwszego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 oraz art. 203 pkt 1 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji.