Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Szymanowicz-Nowak, Sędziowie Sędzia WSA Cezary Kosterna /sprawozdawca/, Sędzia WSA Artur Kot, Protokolant Referent Małgorzata Domagalska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 grudnia 2011 r. sprawy ze skargi G. M. na decyzję Ministra Finansów z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu do budżetu państwa nienależnie uzyskanej części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 rok oddala skargę.

1.1. Decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. Minister Finansów działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: "k.p.a.") oraz art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526 z późn. zm.; dalej: "u.d.j.s.t.") po rozpoznaniu wniosku Gminy M., (dalej: "skarżąca")

o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją własną z dnia 29 lipca 2010 r. zobowiązującą Gminę M. do zwrotu nienależnie uzyskanej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za rok 2007 w wysokości [...] zł – utrzymał

w mocy zaskarżoną decyzję własną z dnia [...] lipca 2010 r.

Powyższe decyzje zapadły na tle następującego stanu faktycznego sprawy.

1.2. Pismem z dnia [...] stycznia 2010 r. Minister Edukacji Narodowej poinformował,

iż skarżąca w roku 2007 otrzymała zawyżoną od należnej kwotę części oświatowej subwencji ogólnej o [...] zł. Ustalił nadto, że dane zawarte w sprawozdaniach statystycznych GUS wykazały, iż dyrektorzy szkół prowadzonych przez Gminę M. zawarli dane niezgodne ze stanem faktycznym, tj. zawyżono liczbę uczniów przeliczonych wagą P3 o 95 uczniów, łącznie liczbę uczniów przeliczeniowych - o 322,0904 uczniów. Następnie elektroniczne dane statystyczne za rok szkolny 2006/2007 wskazywały, że w gminie tej wykazano [...] uczniów

z upośledzeniem w stopniu lekkim, [...] ucznia z chorobami przewlekłymi, [...] uczniów słabowidzących i [...] uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu umiarkowanym lub znacznym. W konsekwencji, przy kalkulacji części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2007 dla skarżącej uwzględniono:

- [...] uczniów przy wadze P2 ;

- [...] uczniów przy wadze P3 ;

- [...] uczniów przy wadze P4 .

Z ustaleń pokontrolnych Kuratorium Oświaty zaś wynikało, iż we wskazanym roku szkolnym liczba uczniów posiadających orzeczenia poradni psychologiczno-pedagogicznych o potrzebie kształcenia specjalnego wynosiła, z uwzględnieniem stopnia upośledzenia umysłowego :

- lekkiego – [...] uczniów;

- umiarkowanego – [...] uczniów oraz [...] uczniów słabowidzących.

W związku z powyższym, Minister Finansów powiadomił Gminę M. (pismo z dnia [...] lutego 2010 r.) o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w ww. sprawie.

2. Minister Finansów decyzją z dnia [...] lipca 2010 r. zobowiązał Gminę M. do zwrotu nienależnie uzyskanej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 r. w wysokości [...] zł.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, że część oświatowa subwencji ogólnej za rok 2007 wypłacona skarżącej, została nieprawidłowo skalkulowana

z uwagi na zawyżenie liczby uczniów o wadze P2 (o [...] ucznia) i przy wadze P3

(o [...] uczniów) i wskazaną kwotę uznał w konsekwencji za nienależną, podlegającą zwrotowi do budżetu Państwa. Organ stwierdził nadto brak podstaw, w świetle przepisów ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, do uwzględnienia przy kalkulacji wysokości nienależnej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 przy wadze P2 – [...] uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim oraz przy wadze P4 – [...] uczniów, bowiem wskutek niewykazania ich w sprawozdaniach statystycznych GUS nie mogli zostać uwzględnieni przy ustalaniu ostatecznej kwoty tej części kwoty subwencji ogólnej za 2007 rok. Powołał przy tym przepis art. 37 ust. 4 wskzanej ustawy, który nie przewiduje zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej w przypadku podania w sprawozdaniu nieprawdziwych danych skutkujących przyznaniem wnioskowanej kwoty w wysokości niższej od należnej.

3. Od decyzji tej skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika złożyła wniosek o powtórne rozpatrzenie sprawy zarzucając naruszenie:

1) art. 37 ust. 1 pkt 2 u.d.j.s.t. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że skarżąca otrzymała kwotę części oświatowej subwencji ogólnej w wysokości wyższej

od należnej, w konsekwencji żądanie od skarżącej jej zwrotu;

2) art. 7, 8 k.p.a. poprzez załatwienie sprawy w sposób pomijający całkowicie interes społeczny, w szczególności lokalnej wspólnoty samorządowej gminy

oraz w sposób podważający zaufanie obywateli do organów państwa;

3) art. 77 § 1, art. 78 § 1 w zw. z art. 75 § 1, art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. mających wpływ na wynik sprawy.

3.1. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej wskazał, iż wbrew stanowisku organu otrzymała ona prawidłową wysokość kwoty części oświatowej subwencji ogólnej

za 2007 rok, w oparciu o rzeczywistą liczbę uczniów niepełnosprawnych wymagających kształcenia specjalnego pobierających naukę w szkołach podległych gminie, w sprawozdaniu, o którym mowa w art. 71 b ust. 1 ustawy o systemie oświaty, i podniósł jednocześnie, że część z tych uczniów nie posiadała jedynie odpowiednich zaświadczeń, tj. wystawionych przez poradnię psychologiczno- pedagogiczną, co nie zmienia według niego przecież faktu, że są to uczniowie "niepełnosprawni". Jako rozumienie tego pojęcia wymienił uczniów z upośledzeniem umysłowym, niewidomych lub słabowidzących, niesłyszących lub słabosłyszących,

z niepełnosprawnością ruchową, z zaburzeniami psychicznymi i chorobami psychicznymi, którzy w opinii pełnomocnika winni być objęci z tego tytułu kształceniem specjalnym, wymagających stosowania specjalnych organizacji nauki i metod pracy. Na postawie tych stwierdzeń pełnomocnik wyprowadził zatem wniosek, iż przyznana skarżącej kwota "dotacji" była prawidłowa i umożliwiła w rezultacie pobieranie nauki przez dzieci i młodzież niepełnosprawne. Natomiast fakt nieposiadania przez część z nich zaświadczeń z poradni, określonych w załączniku do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i nauki z dnia 21 grudnia 2006 r. nie zmienia, w jego ocenie faktu, iż w rzeczywistości dzieci te wymagały kształcenia specjalnego.

W dalszej kolejności pełnomocnik podniósł, iż powyższe przepisy zostały zaskarżone przez skarżącą do Trybunału Konstytucyjnego. Organ jednak, pomimo wniosku Gminy w tym zakresie nie zawiesił z tego powodu przedmiotowego postępowania

i wydał decyzję. Następnie skarżąca postawiła zarzuty naruszenia szeregu przepisów prawa administracyjnego, nie wskazując konkretnie jakich, jak również powołała się

na zaistnienie w sprawie przesłanki zawieszenia tego postępowania, na podstawie art. 97 ust. 1 pkt 4 k.p.a. do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Trybunał Konstytucyjny. Podniosła, iż na postanowienie Ministra Finansów z dnia [...] kwietnia 2010 r. o odmowie zawieszenia postępowania wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, która nie została rozpoznana w czasie przedmiotowym dla sprawy.

4. W dniu [...].10.2010 r. do organu wpłynęły wnioski skarżącej o powołanie biegłych

i o ponowne zawieszenie postępowania w sprawie.

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r. organ, nie znajdując podstaw, odmówił zawieszenia postępowania administracyjnego na skutek wniosku skarżącej

o ponowne rozpoznanie sprawy, natomiast postanowieniem z dnia [...] listopada 2010 r. odmówił przeprowadzenia wnioskowanego dowodu.

5. Od postanowienia odmawiającego zawieszenia postępowania skarżąca złożyła

w dniu [...] listopada 2010 r. (data wpływu do organu) wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy w tym zakresie, podtrzymując stanowisko o zaistnieniu wskazanych uprzednio przesłanek do zawieszenia przedmiotowego postępowania

i wniosła o wydanie orzeczenia zgodnego z jej żądaniem.

6. Postanowieniem z dnia [...] grudnia 2010 r. Minister Finansów utrzymał w mocy postanowienie własne z dnia [...] listopada 2010 r. w sprawie odmowy zawieszenia postępowania.

8. Decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. Minister Finansów utrzymał w mocy wskazaną na wstępie decyzję własną.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ wywiódł, iż przepis art. 71b ust. 1 ustawy

o systemie oświaty nie uprawniał do wykazywania w sprawozdaniach statystycznych jako uczniów objętych kształceniem specjalnym uczniów nie posiadających orzeczeń poradni psychologiczno-pedagogicznych o potrzebie kształcenia specjalnego, bowiem zgodnie z obowiązującymi przepisami określającymi zasady podziału części oświatowej subwencji ogólnej przez właściwy organ między jednostkami samorządu terytorialnego, przy wagach P2 , P3, i P4, mogli być uwzględnieni jedynie uczniowie wykazani w sprawozdaniach statystycznych GUS typu "S" za rok szkolny 2006/2007 (według stanu na dzień [...] września 2006 r.) posiadający w/w zaświadczenia z tego typu poradni. Twierdzenia skarżącej o treści odmiennej organ uznał za w pełni nieuprawione.

W konsekwencji MF ocenił, iż obowiązek zwrotu przyznanej kwoty, w wysokości skalkulowanej w oparciu o nieprawdziwe, zawyżone dane podane przez skarżącą

w sprawozdaniach statystycznych został orzeczony w zgodzie z obowiązującymi przepisami i kwota ta jako bezpodstawnie uzyskana podlega zwrotowi jako nienależna do budżetu Państwa. Zdaniem organu, w interesie społecznym jest aby wielkość przyznanej skarżącej części oświatowej subwencji ogólnej za rok 2007 została ukształtowana zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami prawa, tj. na takich samych zasadach jak w przypadku pozostałych jednostek samorządu terytorialnego realizujących zadania związane z kształceniem uczniów posiadających orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego.

Ustosunkowując się natomiast do zarzutu naruszenia art. 8 k.p.a. polegającego na oddaleniu wniosku o powołanie biegłych lekarzy z zakresu medycyny oraz z zakresu psychologii i pedagogiki, Minister Finansów wskazał, iż dowodami w rozpoznawanej sprawie mogły być tylko orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym inne poradnie specjalistyczne, przed dokonaniem podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2007. Posiadanie takiego orzeczenia było bowiem warunkiem koniecznym do uwzględnienia uczniów przy wagach P2, P3, i P4.

Zdaniem organu, opinie biegłych we wnioskowanym zakresie sporządzone w 2010 r. nie przyczyniłyby się do wyjaśnienia sprawy i nie spełniałyby wymogów zawartych

w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r.

9. W skardze, na ostateczne w administracyjnym toku instancji rozstrzygnięcie Ministra Finansów, skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie skarżąca, reprezentowana przez adwokata, wniosła o uchylenie

w całości zaskarżonej decyzji, zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jak również zawarła wniosek o przyznanie prawa pomocy

w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych.

Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

– przepisów postępowania: art. 7, 8, 75 § 1, 77 § 1, 78 § 1, 97 § 1 pkt 4, art. 138 § 2 k.p.a.;

– art. 37 w zw. z art. 36 u.d.j.s.t.;

– art. 71b ust. 1 ustawy z dnia 7 września o systemie oświaty;

– art. 2, 70 oraz 166 Konstytucji RP.

9.1. W uzasadnieniu swojego wystąpienia pełnomocnik, rozwijając dość obszernie każdy z postawionych przeciwko decyzji zarzutów, z powołaniem treści mających

w sprawie zastosowanie przepisów prawa podniósł, iż informację wskazującą

o możliwości, jak nawet potrzebie wykazania w sprawozdaniu statystycznym GUS także uczniów, którzy nie posiadali stosownych zaświadczeń z poradni specjalistycznej, a wymagających kształcenia specjalnego pracownicy skarżącej uzyskali podczas szkoleń organizowanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej, gdzie pod wpływem jednego z takich szkoleń w 2001 r. dokonano, np. korekty dotychczasowych sprawozdań o uczniów, którzy rzeczywiście takiej formy kształcenia potrzebowali (czyli de facto nie posiadających stosownych zaświadczeń), posiadających status "niepełnosprawnych" bądź na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika ZUS czy też innych zaświadczeń lekarskich. Taki sposób zachowania skarżąca oceniła jako zgodny z przepisem art. 71b § 1 wskazanej ustawy o systemie oświaty, konkludując, iż ustawa ta nie zawiera wymogu by każde "niepełnosprawne" dziecko posiadało zaświadczenie z poradni psychologiczno-pedagogicznej. Potwierdziła nadto, iż w taki sam sposób działała składając sprawozdanie,

na podstawie którego uzyskała subwencję oświatową w roku 2007.

Pełnomocnik podtrzymał stanowisko skarżącej, iż otrzymała ona odpowiednią, tj.

w prawidłowej wysokości kwotę subwencji oświatowej odpowiadającej rzeczywistej liczbie uczniów "niepełnosprawnych" wymagających kształcenia specjalnego w jej placówkach, natomiast otrzymane w roku 2007 środki z tego tytułu w całości przeznaczyła na zorganizowanie takiej formy nauczania uczniom "niepełnosprawnym". Żądanie zaś zwrotu prawidłowo wykorzystanych na ten cel środków stanowi, w ocenie pełnomocnika naruszenie przepisów Konstytucji RP.

10. W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie, podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Dodatkowo wskazał jedynie, iż twierdzenia skarżącej

o zgodności przeznaczonych środków na cele wymienione w ustawie nie mają znaczenia dla przedmiotowej sprawy, bowiem organ zobligowany jest do działania

z poszanowaniem obowiązujących przepisów prawa, które w sposób jednoznaczny określają sposób podziału kwoty subwencji oświatowej pomiędzy poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

skarga jest niezasadna.

10.1. Przed przystąpieniem do dalszych rozważań przypomnieć należy, że zgodnie

z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), określanej dalej jako p.p.s.a., Sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd, w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie, nie znalazł podstaw

do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Nie dopatrzył się też naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub wystąpienia przesłanek pozwalających na stwierdzenie nieważności zaskarżonych postanowień.

10.2. Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie jest prawidłowość decyzji Ministra Finansów, nakładających na skarżącą obowiązek zwrotu nadpłaconej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 r.

W wyniku dokonanej oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd doszedł

do przekonania, że odpowiada ona prawu. Ocena ta wynika z konfrontacji prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych z dyspozycjami norm zawartych

w przepisach prawnych mających zastosowanie w sprawie.

Podstawę materialnoprawną w rozpoznawanej sprawie stanowiły przepisy ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2010 r. Nr 80, poz. 526 ze zm.).

Zgodnie z art. 37 ust. 1 u.d.j.s.t. w przypadku, gdy ustalona dla jednostki samorządu terytorialnego część oświatowa subwencji ogólnej jest wyższa od należnej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze decyzji:

1) zmniejsza o odpowiednią kwotę część oświatową subwencji ogólnej w zakresie subwencji na rok budżetowy oraz potrąca z kolejnej raty nienależnie otrzymaną kwotę, wynikającą ze zmniejszenia tej części subwencji, a jeżeli nienależnie otrzymana kwota jest wyższa od jednej raty - wstrzymuje przekazywanie rat, bądź gdy nienależnie otrzymana kwota jest wyższa od kwoty pozostałej do przekazania do końca roku budżetowego - wstrzymuje przekazywanie rat i zobowiązuje do zwrotu pozostałej części nienależnej kwoty części subwencji;

2) zobowiązuje do zwrotu nienależnej kwoty tej części subwencji, chyba że jednostka ta dokonała wcześniej zwrotu nienależnie otrzymanych kwot -

w zakresie subwencji za lata poprzedzające rok budżetowy.

Jak wynika z akt rozpoznawanej sprawy, Minister Finansów orzekł o zwrocie nienależnie uzyskanej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 r.,

w związku z tym, iż nastąpiło nieprawidłowe jej naliczenie na skutek zawyżenia liczby uczniów o wadze P2 (o [...] ucznia) i P3 (o [...] uczniów), którzy to uczniowie nie posiadali orzeczeń poradni psychologiczno – pedagogicznych, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty.

Sąd podziela ustalenia dokonane w tym zakresie przez Ministra Finansów.

Zgodnie z art. 71 b ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.; dalej: "ustawa z 7 września 1991 r.) kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież, o których mowa w art. 1 pkt 5 i 5a, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy. Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki w szkołach ogólnodostępnych, szkołach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub oddziałach specjalnych i ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 5. Zgodnie z art. 71b ust. 3 ustawy z 7 września 1991 r. opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka

oraz orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania, a także o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych organizowanych zgodnie z odrębnymi przepisami wydają zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach specjalistycznych. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego określa zalecane formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia upośledzenia umysłowego (podkreślenie Sądu). W załączniku do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2007 (Dz.U. Nr 246, poz. 1799 ze zm.) zawarto zapisy stanowiące, iż podstawę

do naliczania określonych wag (P2-P4) stanowi orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, wydane na podstawie 71b ust. 3 ustawy z 7 września 1991 r.

Z powyższego jednoznacznie wynika, iż posiadanie orzeczenia poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o potrzebie kształcenia specjalnego było warunkiem koniecznym do uwzględnienia uczniów

przy wymienionych wagach. A zatem tylko uczniowie posiadający orzeczenie wskazanych wyżej poradni mogli być wykazani w sprawozdaniach statystycznych GUS i objęci odpowiednią wagą przy kalkulacji części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2007 dla danej jednostki samorządu terytorialnego.

Zdaniem Sądu, za prawidłowe należy uznać stanowisko Ministra Finansów,

iż uczniowie legitymujący się lekarskimi opiniami (zaświadczeniami) o potrzebie stosowania wobec nich specjalnych metod nauki pracy, nie mogli być uwzględnieni przy kalkulacji na rok 2007 kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla skarżącej. A zatem, zasadnym było zobowiązanie skarżącej do zwrotu nienależnie uzyskanej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej za 2007 r. w wysokości [...] zł. Jednocześnie Sąd zauważa, iż art. 37 ust. 1 pkt 2 u.d.j.s.t. nakłada na Ministra Finansów obowiązek orzeczenia o zwrocie nienależnie uzyskanej kwoty subwencji,

a jego działalnie w tym przedmiocie nie jest oparte na uznaniu administracyjnym. Wynika to wprost z kategorycznego sformułowania przepisu, w którym nie użyto słowa "może" charakterystycznego dla przepisów dopuszczających uznaniowe działanie organów administracji, tzw. "luz decyzyjny". Dlatego też twierdzenie skarżącej, iż nienależne kwoty były spożytkowane na zorganizowanie specjalnych metod nauczania i organizacji nauki dla uczniów, którzy tego wymagali, nie może mieć i nie ma znaczenia w przedmiotowej sprawie.

Za nieuprawnione Sąd uznał zatem zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisów art. 37 w zw. z art. 36 u.d.j.s.t., bowiem jak powyżej wskazano

w przypadku uzyskania przez jednostkę samorządu terytorialnego nienależnej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej organ właściwy zobowiązuje Gminę do jej zwrotu. Wynika to wprost z powyższych przepisów zatem żądanie takie oparte jest na przepisach prawa, nie może zaś zostać uznane, wbrew twierdzeniom skargi za bezpodstawne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 138 § 2 k.p.a., należy wskazać, iż przepis ten nie ma zastosowania, gdyż organ rozpoznający wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy nie może wydać, tzw. decyzji kasacyjnej (por. wyrok NSA z dnia 22 stycznia 2008 r. sygn. akt: II GSK 291/07 LEX nr 447829). Uprawniony jest jedynie do wydania decyzji wymienionych w § 1 wskazanego przepisu, tj. decyzji w których:

1) utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję, albo

2) uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części i w tym zakresie orzeka co do istoty sprawy bądź uchylając tę decyzję - umarza postępowanie pierwszej instancji, albo

3) umarza postępowanie odwoławcze.

Jednocześnie należy zauważyć, iż wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie można zaliczyć wprost do środków odwoławczych, gdyż nie spełnia podstawowego warunku - uruchomienia toku instancji. Istotną jego cechą jest jego niedewolutywność. Wniosek taki nie uruchamia toku instancji administracyjnej, rozumianego jako przejście kompetencji do rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej

z jednej instancji do drugiej. Przede wszystkim organ nie może przekazać sobie sprawy do ponownego rozpoznania – art. 138 § 2 kpa, bowiem przekazać można sprawę tylko innemu organowi.

Zarzut naruszenia art. 7 i 8 k.p.a. również należy uznać za bezzasadny. Minister Finansów wydając decyzję z dnia 29 lipca 2010 r. podjął wszelkie czynności niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego, opierając ją na dokumentach sporządzonych przez organy administracji publicznej w zakresie ich działania, Jednocześnie dokonał wnikliwej analizy i oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego.

Za bezpodstawny Sąd uznaje również zarzut naruszenia art. 75 § 1, 77 § 1

i 78 § 1 kpa polegający na odmowie uwzględnienia wniosku skarżącej o powołanie biegłych lekarzy z zakresu medycyny oraz biegłych z zakresu psychologii

i pedagogiki. Sąd za prawidłowe uznał w tej kwestii stanowisko Ministra Finansów, który wskazał, iż dowodami w przedmiotowej sprawie mogły być tylko orzeczenia

o potrzebie kształcenia specjalnego wydane przez poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym inne poradnie specjalistyczne, przed dokonaniem podziału części oświatowej subwencji ogólnej na rok 2007. Opinie biegłych sporządzone

w 2010 r. nie przyczyniłyby się do wyjaśnienia sprawy bowiem nie spełniałyby wymogów zawartych w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2007, które przewidywało,

że warunkiem koniecznym do uwzględnienia uczniów przy wagach P2 - P4 było posiadanie orzeczeń poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, o potrzebie kształcenia specjalnego. Wymagane przepisami orzeczenia, uczniowie powinni posiadać w dniu sporządzenia sprawozdań GUS.

W tym stanie prawnym, dowody w postaci opinii biegłych pozostawałyby bez wpływu na ustalony przez organ stan faktyczny w sprawie niniejszej i stąd wniosek,

iż odmowa dopuszczenia tego dowodu była zasadna.

Bezzasadnym – w ocenie Sądu – jest także zarzut naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. W przedmiotowej sprawie nie wystąpiły bowiem przesłanki zawieszenia postępowania w związku ze złożeniem przez skarżącą do Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 grudnia 2006 r. Z urzędu Sądowi znane jest, iż postępowanie to zostało zakończone prawomocnym postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 czerwca 2010 r., którym odmówiono nadania dalszego biegu złożonemu wnioskowi.

Podsumowując uznać należy, iż Minister Finansów dokonał prawidłowej wykładni przepisów prawa materialnego, a także przestrzegał wskazanych reguł procesowych. Z akt sprawy i z uzasadnienia decyzji wynika, że zbadał on wyczerpująco wszystkie okoliczności faktyczne i dokonał obiektywnej oraz wnikliwej ich oceny.

Biorąc to wszystko pod uwagę, Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.