Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Małaszewska-Litwiniec, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant Joanna Kurek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 maja 2009 r. sprawy ze skargi P. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] grudnia2008 r. nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wprowadzania gazów i pyłów do powietrza - oddala skargę -

Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie decyzją z dnia [...] grudnia 2008 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W., działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, po rozpatrzeniu odwołania P. SA, zwanym dalej Spółką, od decyzji Marszałka Województwa [...] w W. z dnia [...] stycznia 2008 r. nr [...] określającej ww. Spółce opłatę za IV kwartał 2003 r. z tytułu wprowadzania gazów i pyłów do powietrza podczas eksploatacji samolotów, w kwocie 26.324,99 zł i zobowiązującej Spółkę do wpłaty części niewniesionej ww. należnej opłaty w wysokości 23.485,75 zł wraz z samodzielnie obliczonymi przez stronę odsetkami na wskazane w ww. decyzji konto, utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, iż podstawę do wymierzenia opłaty stanowiły ustalenia kontroli przeprowadzonej przez Marszałka Województwa [...] w Spółce w okresie od [...] października 2007 r. do [...] listopada 2007 r. Pismem z dnia [...] listopada 2007 r. poinformowano Stronę o wszczęciu postępowania w przedmiocie wymierzenia należnej opłaty. Wskazano, iż Spółka nie wywiązała się z ustawowego obowiązku przedłożenia informacji o ilości i rodzajach gazów i pyłów wprowadzanych do powietrza, co stanowi naruszenie art. 286 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz.U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902 ze zm.). Nie określono również wysokości należnej opłaty z tego tytułu i nie wniesiono jej na właściwy rachunek, co stanowi naruszenie art. 284 ust. 1 ustawy. W piśmie tym Spółka została wezwana także do przedłożenia brakujących wykazów. W odpowiedzi skarżąca nadesłała pismo z argumentami uzasadniającymi nie naliczanie opłat. Ostatecznie opłatę naliczono odwołując się w szeregu kwestiach do ustaleń kontroli. W jej trakcie ustalono wielkość emisji uwzględniając ilość wykonywanych cykli start - lądowanie (ang. skrót LTO). Cykl obejmuje operacje do wysokości 1000 m nad poziomem ziemi. W trakcie kontroli na podstawie danych uzyskanych od strony ustalono ilości wykonanych cykli dla poszczególnych samolotów. Spółka wskazała, iż w trakcie operacji startu i wznoszenia stosowana jest operacja tzw. ograniczonego ciągu, a następnie określiła stopień ograniczenia emisji z tego tytułu wyłącznie przy operacji startu. Po zakończeniu kontroli przekazała także dane dotyczące czasu kołowania dla poszczególnych typów samolotów w podziale na poszczególne kwartały okresu od 2002 do 2006 r. Skarżąca wskazywała

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

także na inne czynniki, które mają wpływ na zmniejszenie emisji (w związku ze zmniejszeniem zużycia paliwa) lecz nie wyraziła stopnia ograniczenia emisji jako konkretnej wartości procentowej. Przedstawione certyfikaty dla silników pozwalają ocenić wielkość emisji w cyklu LTO dla takich substancji jak węglowodory (HC), tlenek węgla (CO) i tlenki azotu (NOX). Dane te zastosowano jedynie jako dane wyjściowe i zmodyfikowano uwzględniając czynniki wskazane przez Spółkę (kwestia ograniczonego ciągu oraz krótszego czasu kołowania w stosunku do przyjmowanych dla potrzeb podawania danych w certyfikatach). Odwołano się także do średnich wartości emisji z tabeli nr 18 z opracowania pn. "Wskazówki dla wojewódzkich inwentaryzacji emisji na potrzeby ocen bieżących i programów ochrony powietrza" Warszawa 2003, wydane przez Ministerstwo Środowiska oraz Główny Inspektorat Ochrony Środowiska (kwestie emisji CO2 i SO2). Z uwagi na brak danych od Spółki dla ustalenia procentowego stosunku węglowodorów alifatycznych i aromatycznych przy spalaniu paliw posłużono się wskaźnikami zawartymi w materiale "Obliczanie opłat za wprowadzanie zanieczyszczeń do powietrza z silników spalinowych" przekazanych przez Ministerstwo Ochrony Środowiska w 1993 r., dokonując zaokrągleń na korzyść strony. Wysokość opłaty określono na podstawie obowiązujących wówczas przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 października 2003 r. w sprawie opłat za korzystanie ze środowiska. Wskazano, że ww. należność stała się zaległością podatkową z dniem [...] sierpnia 2004 r.

Odnosząc się do zarzutów odwołania, gdzie podnoszono iż ustalenie opłat nie jest dopuszczalne z uwagi na brak precyzyjnych danych dotyczących wielkości emisji (praktycznie przeprowadzenie faktycznych pomiarów nie jest możliwe), Kolegium wskazało, iż przepisy dopuszczają ustalanie wysokości należnej opłaty na innej podstawie niż pomiary emisji, co potwierdza treść art. 287 ust. 1 i 288 ust. 2 pkt 2 ustawy - Prawo ochrony środowiska. Organ I instancji przyjął metodę pośrednią ustalenia wielkości emisji ww. zanieczyszczeń, opierając się na wykorzystaniu danych z certyfikatów silników lotniczych samolotów używanych przez Spółkę i danych dotyczących liczby startów, lądowań i kołowań samolotów Spółki na terytorium Polski we wskazanym okresie.

W kwestii zarzutu naruszenia art. 10 kpa wskazano, iż Strona była informowana o każdej czynności organu administracji na etapie kontroli, a później po wszczęciu postępowania administracyjnego. Wszelkie pisma były Spółce doręczane i prowadziła ona pisemnie polemikę z organem I instancji w zakresie podniesionych przez nią zarzutów. Na każde swoje wystąpienie Spółka otrzymywała odpowiedź organu I instancji. Zaniechanie przez organ I instancji obowiązku określonego w art. 10 § 1 kpa umożliwienia przed wydaniem decyzji wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, nie miało wpływu na wynik sprawy, bowiem strona kilkakrotnie wypowiadała się w pismach adresowanych do organu I instancji, po przeprowadzeniu przez ten organ kontroli, co do całości materiału dowodowego zebranego w sprawie. Zdaniem Kolegium, również w decyzji organ I instancji odniósł się do zarzutów strony zgłaszanych we wcześniejszych pismach, gdyż w zasadzie całe uzasadnienie decyzji zawiera polemikę z zarzutami Spółki zaprezentowanymi w tych pismach. Ponadto we wcześniejszym piśmie skierowanym do Spółki z dnia [...] listopada 2007 r. organ I instancji odniósł się do zarzutów strony. Nie można zatem twierdzić, że organ I instancji naruszył zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa wyrażoną w art. 8 kpa i zasadę przekonywania wyrażoną w art. 11 kpa. Z kolei powołanie się na art. 217 Konstytucji RP jest nietrafne, gdyż organy administracji publicznej orzekające w indywidualnych sprawach administracyjnych, mają obowiązek stosować obowiązujące prawo, nie są natomiast władne do dokonywania ocen co do konstytucyjności bądź niekonstytucyjności przepisów prawa.

W skardze na powyższą decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. Spółka podniosła następujące zarzuty:

- naruszenie art. 10 § 1 kpa, poprzez uniemożliwienie Skarżącej przez organy obu

instancji wypowiedzenia się co do zebranych materiałów dowodowych przed wydaniem

decyzji,

- naruszenie art. 7 kpa i art. 77 kpa - poprzez niepodjęcie przez organy obu instancji

niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia sprawy oraz niedokonanie

wyczerpującego zebrania i wszechstronnego rozpatrzenia materiału dowodowego,

- naruszenie art. 75 kpa i art. 288 § 2 ustawy Prawo ochrony środowiska - poprzez dopuszczenie przez organy obu instancji w postępowaniu administracyjnym, związanym z ustaleniem opłat za korzystanie ze środowiska, jako dowodu opracowania pn. "Wskazówki dla wojewódzkich inwentaryzacji emisji na potrzeby ocen bieżących i programów ochrony powietrza" mimo, iż z przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska wynika, iż w przypadku nieprzedłożenia przez podmiot korzystający ze środowiska wykazu zawierającego informacje i dane o zakresie korzystania ze środowiska oraz wysokości należnych opłat, organ wymierza opłatę na podstawie własnych ustaleń lub wyników kontroli wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, a własne ustalenia organu mogą być dokonane wyłącznie na podstawie pomiarów dokonywanych przez organy administracji lub przez podmiot korzystający ze środowiska obowiązany do poniesienia opłat, względnie na podstawie innych danych technicznych i technologicznych,

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

- naruszenie art. 84 kpa - poprzez niepowołanie przez organy obu instancji w prowadzonym postępowaniu administracyjnym biegłego w niniejszej sprawie, podczas gdy z akt sprawy wynika jednoznacznie, iż w sprawie wymagane były wiadomości specjalne, których organy administracji nie posiadały.

W związku z powyższym skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Marszałka Województwa [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Spółka podniosła, iż w piśmie z dnia [...] marca 2008 r. (sygn. [...]) skarżąca uzupełniła zarzuty zgłoszone w odwołaniu, wyczerpująco wskazując, iż dodatkowo organ I instancji przy wydawaniu decyzji naruszył m.in. art. 7 i 77 kpa. Organ odwoławczy w żaden sposób nie odniósł się do wskazywanych w tym piśmie zarzutów. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 10 § 1 kpa, które to naruszenie w ocenie Spółki miało wpływ na wynik sprawy, skarżąca wskazała na niekonsekwencję w działaniach Kolegium, ponieważ w przypadku innych 4 postępowań w sprawie odwołań Spółki od decyzji Marszałka Województwa [...], Kolegium wyznaczyło - w trybie art. 10 kpa stronie termin do zapoznania się z aktami sprawy, z którego to strona skorzystała, przedkładając m.in. dane, z których wynika jaki wpływ miało nieuwzględnienie zmniejszenia ciągu przy wznoszeniu dla wysokości opłat. W niniejszej sprawie skarżąca również przedstawiła zaktualizowane dane, z których wynika, iż gdyby zastosować do obliczenia opłat fakt ograniczenia ciągu przy wznoszeniu, to wysokość opłat wyniosłaby w sumie 22.450,65 zł. Spółka wskazała także, że zasady te są przez nią stosowane począwszy od opłat za II półrocze 2007 r. i do tej pory Marszałek Województwa [...] nie zakwestionował tej metody. Odwołując się z kolei do opisanych w piśmie z dnia [...] marca 2008 r. zaniedbań organu I instancji skarżąca wskazała, że już w momencie wydawania decyzji organ I instancji wiedział o sprzecznościach w wyjaśnieniach strony, złożonych w trakcie kontroli i przedstawionych przez nią danych liczbowych, uwzględniających wyłącznie informację w zakresie ograniczenia ciągu przy starcie, z pominięciem informacji o ograniczeniu ciągu przy wznoszeniu, jak również wiedział o dodatkowych czynnikach, które mają wpływ na zużycie paliwa, a tym samym na wysokość opłaty. Nie podjął jednak działań zmierzających do wyjaśnienia tych sprzeczności oraz do ustalenia we własnym zakresie okoliczności, które mogą mieć wpływ na ilość spalanego paliwa. Organ odwoławczy, mimo wyraźnego sformułowania tych zarzutów, nie podjął działań zmierzających do konwalidacji działań organu I instancji. Spółka wskazała również, iż wykorzystanie danych z tabeli nr 17 i 18 opracowania pn. "Wskazówki dla wojewódzkich inwentaryzacji emisji na potrzeby ocen bieżących i

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

programów ochrony powietrza" było niezasadne, gdyż zawarte tam informacje, na których oparto się szacując wielkości emisji CO2 i SO2, dotyczą częściowo samolotów innych typów niż eksploatowane przez Spółkę, a ponadto nie są znane metody, jakimi posługiwano się przy opracowaniu wytycznych. Podniosła także, że sami autorzy opracowania uznali wskazówki za materiał zawierający wiele uproszczeń i niedoskonały.

Skarżąca stwierdziła ponadto, że nie jest ona w stanie dokonywać na bieżąco pomiarów emisji z silników lotniczych, ani - według jej wiedzy - nie robi tego żaden inny podmiot czy organ administracji. W takiej sytuacji organ mógłby dokonać ustaleń na podstawie innych danych technicznych i technologicznych. W toku czynności kontrolnych Spółka wskazywała, iż za takie miarodajne dane mogą zostać uznane dane z certyfikatów silników lotniczych użytkowanych przez skarżącą. Organ takie stanowisko zaaprobował. Ponieważ nie miał jednak pomysłu na rozwiązanie problemu wyliczania pozostałych gazów, posłużył się jedynymi danymi jakimi dysponował, o wątpliwej, jak wskazano wiarygodności. Dane te nie mogą jednak zostać uznane za dane technicznie lub technologiczne, w rozumieniu art. 288 § 2 ustawy Prawo ochrony środowiska.

Spółka stwierdziła także, że ze sposobu skorzystania ze wskazówek przez organy administracji, a za nimi przez Sąd wynika, że organy uznały tego rodzaju opracowanie praktycznie za źródło prawa, a takie źródło prawa jest nieznane polskiemu porządkowi prawnemu. Przedstawione powyżej wadliwości wymienionego środka dowodowego świadczą o naruszeniu przez organy administracji art. 75 kpa i art. 288 § 2 ustawy Prawo ochrony środowiska, dopuszczając jako dowód w sprawie dokument i dane w nim zawarte, które - z uwagi na przedstawione okoliczności, takim dowodem w postępowaniu w przedmiocie wymierzenia opłat za korzystanie ze środowiska być nie mogą.

Na zakończenie rozważań skarżąca powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych podniosła, iż w przedmiotowej sprawie, w celu prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niezbędna była wiedza specjalistyczna, której to wiedzy organ administracji nie posiadał. W takiej sytuacji w ocenie Spółki organ administracji nie tylko mógł, ale wręcz powinien skorzystać z opinii biegłego, z uwagi na ciążące na nim obowiązki dążenia do prawdy obiektywnej i wszechstronnego wyjaśnienia sprawy. Nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego, w sytuacji w której organ I instancji w sposób dowolny, niezgodny z zasadami swobodnej oceny dowodów, oparł swoje rozstrzygnięcie w oparciu o dane, zawarte we Wskazówkach, miało wpływ na wynik sprawy administracyjnej, a organ odwoławczy nie dostrzegł tych nieprawidłowości i naruszeń kpa.

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącej Spółki poparł skargę oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania. Dodatkowo zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 107 i 8 kpa, wynikające z braku odniesienia się przez organ do pisma z dnia [...] marca 2008 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Sąd oddalił skargę, gdyż nie zasługuje ona na uwzględnienie, albowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza prawa.

W myśl art. 284 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska podmioty korzystające ze środowiska są zobligowane samodzielnie obliczać i wnosić opłaty z tytułu korzystania ze środowiska. Zobowiązane są również do gromadzenia danych służących ustaleniu zakresu korzystania ze środowiska m.in. w zakresie wprowadzania gazów i pyłów do powietrza (art. 297 ust. 1 pkt 1 ustawy), co ma znaczenie dla wielkości należnej opłaty. Opłaty są wnoszone za poszczególne okresy (obecnie, co pół roku - art. 285 ust. 2 ustawy; wcześniej kwartalnie). Jedynie w nielicznych przypadkach emisja gazów i pyłów do powietrza objęta jest obowiązkiem stałego monitorowania (art. 147 ust. 2 ustawy), we wskazanych przypadkach wymagane jest prowadzenie pomiarów okresowych (art. 147 ust. 1 w zw. z art. 148) w innych prowadzenie pomiarów nie jest w ogóle wymagane. Wynika stąd jednoznacznie, iż gdy prowadzone są wyłącznie pomiary okresowe lub ich prowadzenie nie jest w ogóle wymagane istnieje wyłącznie możliwość oszacowania faktycznej wielkości emisji, przy czym przepisy nie precyzują stopnia dokładności takiego szacunku.

Powyższa konstatacja odnośnie konstrukcji całego systemu ponoszenia opłat pozwala sformułować tezę, iż skoro nawet podmioty wnoszące opłaty we własnym zakresie są uprawnione do szacowania wielkości należnej opłaty w oparciu o dostępne dane, tego rodzaju metoda jest dopuszczalna również w przypadku gdy opłata jest wymierzana na podstawie ustaleń organu administracji, gdy podmiot nie wnosi należnej opłaty (na zasadzie art. 288 ust. 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska). Konkluzję taką potwierdza treść art. 288 ust. 2 pkt 2, w myśl którego marszałek województwa może dokonywać ustaleń na podstawie określonych danych technicznych lub technologicznych.

W rozpoznawanej sprawie opłata była wymierzona w oparciu o dostępne dla organu dane przekazane przez stronę (ilość cyklów startów i lądowań samolotów poszczególnych typów, ograniczenie emisji związane z zastosowaniem ograniczonego

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

ciągu w trakcie startu, krótszy czas kołowania), dane wynikające z certyfikatów silników oraz dane ze sporządzanych dla potrzeb organów administracji opracowań metodycznych (m.in. opracowanie pn. "Wskazówki dla wojewódzkich inwentaryzacji emisji na potrzeby ocen bieżących i programów ochrony powietrza"), przy czym z uwagi na brak danych dotyczących części samolotów eksploatowanych przez stronę przyjęto wartości najniższe spośród zawartych w tabelach. Jak wynika z treści protokołu kontroli, z uwagi na brak jakichkolwiek danych odnośnie długości przelotów samolotów strony nad terytorium Polski, wielkość emisji szacowano uwzględniając wyłącznie cykl start - lądowanie (LTO), a więc przeloty nad terytorium Polski do wysokości 1000 m. n.p.t. Szacując wielkość należnej opłaty organ wykorzystał dostępne mu dane, zwracając się wielokrotnie do strony o ich udostępnienie (patrz opis czynności kontrolnych w protokole, pismo o wszczęciu postępowania). Co istotne, obowiązek ich gromadzenia przez stronę wynika z treści ww. art. 287 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo ochrony środowiska.

Należy podkreślić, iż w toku postępowania administracyjnego, jak również na etapie postępowania sądowego, strona nie uprawdopodobniła, iż przy zastosowaniu innych, precyzyjniejszych metod wysokość należnej opłaty byłaby niższa. W tym kontekście nie trafny jest zarzut braku właściwego wyjaśnienia sprawy, tj. zarzut naruszenia art. 7 i 77 kpa, zwłaszcza w kontekście ewentualnej potrzeby powołania biegłego. Nie przedłożono bowiem przekonywujących dowodów, iż bardziej precyzyjne ustalenie wielkości emisji prowadziłoby do ustalenia innej opłaty niż wskazana w zaskarżonej decyzji.

Nietrafny jest również zarzut, iż podstawą do ustalenia wielkości opłaty nie mogło być opracowanie pn. "Wskazówki dla wojewódzkich inwentaryzacji emisji na potrzeby ocen bieżących i programów ochrony powietrza", bowiem zgodnie z art. 75 § 1 kpa jako dowód w sprawie należy dopuścić wszystko co może służyć jej wyjaśnieniu. Opracowanie metodyczne, sporządzone na zlecenie wyspecjalizowanego organu może stanowić podstawę dokonywania szacunków, a przesłanką skutecznego kwestionowania takiego dowodu przez stronę może być wyłącznie wykazanie, iż opracowanie jest wadliwe lub nie może być wykorzystane z innych przyczyn merytorycznych. W tym kontekście wobec faktu, iż organ administracji dokonywał jedynie szacunku wielkości emisji, dopuszczalne było przyjęcie wielkości najniższych lecz wskazanych dla innych typów samolotów. Ponadto należy stwierdzić, że za przesłankę skutecznego kwestionowania tego dowodu nie można uznać podniesionego przez stronę argumentu, iż wskazówki stanowią materiał niedoskonały i zawierający wiele uproszczeń. Należy nadto zauważyć, iż skarżąca nie przedstawiła w niniejszej sprawie dowodów, z których wynikałoby, iż ilości gazów i pyłów emitowane z samolotów eksploatowanych przez Spółkę były istotnie mniejsze.

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

W ocenie Sądu w sprawie nie doszło również do naruszenia art. 10 § 1 kpa. Postępowanie administracyjne zostało wszczęte w oparciu o ustalenia kontroli, co do których strona była informowana i wypowiadała się w tym przedmiocie (patrz pisma z dnia [...] listopada i [...] grudnia 2007 r.). W toku postępowania, o którego wszczęciu zawiadomiono Spółkę pismem z dnia [...] listopada 2007 r, organ I instancji nie poinformował strony o możliwości zapoznania się z ostatecznie zgromadzonym materiałem dowodowym (wskazując jednak możliwość zapoznania się z dowodami w określonym miejscu i czasie) oraz o możliwości wypowiedzenia się w tym przedmiocie, jednak z treści ww. pisma jednoznacznie wynika, iż organ administracji oczekuje od strony przedstawienia dodatkowych danych w stosunku do zgromadzonych w trakcie czynności kontrolnych, o czym świadczy wezwanie do przedłożenia wykazów opartych na własnych danych i metodykach. Jednocześnie trzeba mieć na uwadze, iż podmiot w stosunku do którego prowadzone było postępowanie posiadał własne, profesjonalne służby prawne. Zakres obowiązku informowania strony, o którym mowa w art. 9 kpa, musi być oceniany w kontekście konkretnej sprawy, sięga on bowiem np. dalej gdy postępowanie toczy się w stosunku do stron nie mających wiedzy prawniczej i nieporadnych. Trzeba też wskazać, iż strona musiała być świadoma możliwości wypowiedzenia się w sprawie, a przekazane przez nią dodatkowe informacje zostały uwzględnione na etapie postępowania (dane o czasie kołowania przekazane pismem z dnia [...] grudnia 2007 r). W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż ww. zarzut nie znajduje również uzasadnienia w odniesieniu do postępowania przez organem odwoławczym. Istotnie, organ II instancji nie pouczył strony o treści art. 10 kpa, w tym nie poinformował Spółki o możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego ostatecznie materiału dowodowego, jednak należy zauważyć, iż organ ten orzekał na podstawie tego samego materiału dowodowego co organ I instancji. Ponadto stwierdzić należy, co podniesiono już powyżej odnośnie postępowania przez organem I instancji, że Spółka, którą w niniejszym postępowaniu reprezentował profesjonalny pełnomocnik była świadoma możliwości wypowiedzenia się w sprawie. Świadczy o tym fakt, iż po otrzymaniu pisma przewodniego organu I instancji skarżąca pismem z dnia [...] marca 2008 r. w istocie ustosunkowała się po raz kolejny do materiału dowodowego zebranego w sprawie. Podnieść należy również, że powyższe pismo Spółki nie zawierało żadnych nowych argumentów, istotnych z punktu widzenia orzekania przez organ odwoławczy, dlatego też nie odniesienie się do niego w treści zaskarżonej decyzji narusza co prawda art. 107 kpa, jednak uchybienie to nie miało żadnego wpływu na wynik sprawy i nie stanowi naruszenia przez organ odwoławczy wyrażonej w art. 8 kpa zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa.

Sygn. akt IV SA/Wa 142/09

Z przytoczonych wyżej przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji.